Na weken van grijs en regen, waren er verleden week toch een paar opklaringen en zonnestralen te zien boven het grondgebied van Lierde.
Ne mens kan niet rap genoeg zijn om er van te profiteren, en zo had ik verleden zondag mijn zwembroek aangetrokken, om wat te bruinen in mijnen hof.
t Was nog redelijk vroeg, en ik had boven mijn zwembroek nog een thermosstatisch onderlijveke moeten trekken, om daar met geen kiekenvel te liggen.
Mmmm ..wat kan het leven schoon zijn als ge zo op uwe rug in het gras ligt, en naar de hemel kunt kijken.
Potverdekke zeg, ik had het nog maar juist gezegd hoe schoon het leven kon zijn, dat er daar juist ne vlucht duiven over mijnen eigendom vliegt.
Tijdens hun overvliegen, laten ze daar toch wel een deel van hun bagage vallen zekerst!
Jawadde, ik lag daar gebombardeerd met groen en witte duivenstront op mijn plattekaasvel.
Als dat groen en witte uitwerpselen zijn, wist ik direct dat ik niet ver moest gaan zoeken, want dat zijn de nationale kleuren van Deftinge hé.
Met de vogelgriep moest ik mijn kiekens ophokken met een net over hunne kam, en nu kon ik zelf een net over mijn lijf trekken.
Maar in feite zat ik zo eens te denken over wat de duivensport juist is.
Duivenmelker zijn, is denk ik een zwaar werk.
Ja, als ge die mannen in de week ziet rondlopen, dan is dat meestal met een hemd of een hoed.
Maar de zondag, dan staan ze in overal of met ne grijze kiel op hun duiven te wachten.
Naar het schijnt was den eerste duivenmelker ne zeker Noë of Noach, die daar ergens met een ark op avontuur was getrokken.
In den tijd dat de post nog met een tekort aan personeel zat, moesten die duiven ook af en toe eens inspringen als postduif, en die beesten waren wreed content dat na een zekere tijd DHL er gekomen is, om die zware pakken over te nemen.
Ik las in een schrijfsel, dat de duiven zelfs bij wet beschermd waren, en dat ze voor de eerste wereldoorlog, alleen door de adel, de clerus en de begijnen mochten gehouden worden.
Als ik zo de zondagmorgen eens in mijn stamcafé bij Rita binnenstap, dan komen die duivenmelkers daar ook aangereden.
Jawadde zeg, die moet ge eens bezig horen!
Er zitten er daar tussen, dat ge volgens het gesprek zou denken dat ze meegevlogen hebben.
En dan hebben ze van die termen zoals:
Asgrauw,stuurpen,witte pen,mijnen blauwe geschelpte, jaarlingen, oude en jonge.
Om nog te zwijgen als ze over hun duivenkot beginnen!
Er zitten er daar tussen, waar hun duiventil precies ne salon is.
Ja,die duiven moeten echt wel gesoigneerd zijn, want elke week worden ze op reis gestuurd naar Quievrain, Noyon,Dourdan,Vierzon en sommigen zelfs naar Barcelona af en toe.
Maar ge moet niet denken dat die duiven ginder veertien dagen op hotel zitten hé.
Nee nee, binnen de kortste keren staan die beesten hier terug, en dat is het schoonste bewijs dat het in Lierde en omstreken nog zo slecht niet is hé.
Naar het schijnt zouden die duiven tegen bijna 120km per uur naar hun kot vliegen.
t Is te hopen dat ze goede remvleugels hebben, want anders moet dat daar bonken geven.
Ge kunt er u niet aan verstaan, hoe zo een duif zijne weg terug naar huis vindt hé!
Ja, die beesten vliegen zonder landkaart hé.
Het is wel in vogelvlucht, maar hoe kunnen die beesten nu weten in welke richting ze moeten vertrekken?
Ja, daar kunnen de vrouwen nog eens een voorbeeld aan nemen als ze met den auto vertrekken zenne.
Mijn vrouw is in 1986 met den auto vertrokken en ze is nog niet terug, ik heb ondertussen mijne constateur al afgezet ppfff.
De Raf den dienen kan over duiven klappen zie.
Dienen mens is tenminste eerlijk, en geeft toe dat zijn duiven af en toe eens de grote prijs van de stoofpot winnen.
t Is dan feest om duimen en vleugels van af te likken.
Op nen dag, deden zijn duiven het niet te best, en hij, had op zijn kot een bord gehangen met de tekst Rap of ik kap, om die duiven wat te motiveren om rapper naar huis te komen hé.
Maar hij had bij het inkorven de slechte gewoonte, van zelf niet rap terug naar huis te gaan.
t Moet op ne zaterdagnacht geweest zijn, toen zijn duiven al lang met de camion onderweg waren, dat zijn vrouw het bordje Rap of ik kap, op de voordeur gehangen had.
Nadat de pluimen daar in t rond gevlogen waren, zijn de duiven naar t schijnt rapper en de melker ook.
Ja, de duivenmelkers zijn een volk apart!
Allé zeg stel u voor, toen ik daar in mijnen hof lag te bruinen, komt er daar toch ene met zijnen vélo aangereden al roepen en al tieren.
Ik mocht volgens hem de zondagvoormiddag niet met een fluorescerende zwembroek en een wit onderlijveke zonnen, omdat zijn duiven daar schrik van hadden!
Jawadde zeg, ne mens moet hem hier nogal aanpassen voor die beesten.
Maar allé, ik weet dat er geld mee te verdienen valt, en wil die mannen hun inkomen niet belasten hé.
Ik heb mij dus maar een zwembroek gekocht met pluimen om in mijnen hof te liggen,
en wie weet land er hier vroeg of laat ook wel eens een duivinne in mijn kot.
Als ge zo op den boerenbuiten woont, dan krijgt ge het nieuws via de tv of via de facteur hé.
Onlangs zat er hier een brief tussen mijn haag, en wat bleek, hij kwam van het broederschap van manneke pis.
Jawadde zeg, als ge zo een schrijven van den eerste burger van Geraardsbergen krijgt, dan leest ge dienen twee keer hé.
Nu wilden ze mij toch wel opnemen in het broederschap van manneken- pis zekerst!
Ja, er moet daar ene gezien hebben dat ik gelijkenis vertoonde met manneken- pis, en dan vragen ze u om de familie van het broederschap van manneke pis te vervoegen hé.
Als ge zo van toeten of van blazen weet, dan beeld ge u van alles in, en ik dacht eerst dat ik daar veertien dagen model moest gaan staan.
Maar niks bleek minder waar!
De kapitteldag zoals ze dat noemen, gaat door in de raadzaal van het stadhuis.
Ik was nog maar twee keer in een raadzaal van een stad of gemeentehuis geweest.
Den eerste keer met mijnen trouw, en den tweede keer met de inhuldiging van de belbus in Lierde.
Nog een geluk dat ik mijn kostuum had aangetrokken, want toen ik die mannen daar in groot ornaat zag verschijnen, wist ik dat het gene kak zou zijn.
De burgemeester, was geflankeerd door de raadsleden die hier de namen van Prince protocolleider, kanselier of grootmeester droegen.
Zelfs de eerste burger van het land kwam zijn baard bij de al vele baardige mannen voegen.
Na een paar luchtige maar interessante toespraken, mochten we de broederschaptrouw zweren, waarna de nieuwe gezellen en gezellinnen werden voorgesteld.
Amai mijne frak, ne mens verschiet nogal als hij zo zijn nieuwe familie ziet passeren.
Ik was waarschijnlijk de enige die afgezwaaid was aan de universitaire kleuterschool van Gemeldorp, maar die ander zagen er nogal een pak slimmer uit zenne.
Allé, na de voorstelling van onze broeders en zusters door Kanselier Secretaris Archivaris Marcel Nevraumont, waardoor we elkaar beter leerden kennen, konden we tot het broederschap verheven worden .
Awel, dat was ook nog eens t één en t ander.
In t school en bij mij thuis mocht ik ook af en toe eens op mijn knieën zitten, en hier mochten we dat nog eens overdoen.
Ik moet zeggen dat ik vroeger vaak opgenomen ben in een broederschap in één of andere hoek.
Maar hier kwam er heel wat meer bij kijken hoor.
Zoals de traditie het wou, werden we met zwaard tot gezel of gezellin geslagen.
Prince Olav Geerts, nam de taak op zich, en aan de lopende band werden we met een zwaardslag opgenomen tot het broederschap.
Jawadde zeg, hij gaf mij daar ne klop op mijne schouder dat mijn epauletten aan mijn ellebogen hingen.
Voila, chauffeurke was nu opgenomen in de grote familie van het broederschap van manneken pis.
Een andere traditie, is dat er van op de pui van het stadhuis manneke- pis bonbons in het publiek worden gegooid.
Eén van die mannekens geeft recht op een gouden manneken-pisjuweel.
Dennis Thunissen (8j) was de gelukkige vanger.
Hij mocht daar direct op zijn knieën gaan zitten, en werd daar ook tot het broederschap verheven met ne zwaardslag.
Ja, ge moet potverdekke maar geluk hebben hé.
Na afloop was er nog een receptie, en daar kreeg ik een grote bokaal met St- Adriaansbier voorgeschoteld.
Jawadde zeg, als ge dat zo op uw nuchter maag moet binnenkappen, zijt ge best van direct een tweede te vragen hé.
Nadat mijn maag niet meer nuchter was, ben ik dan maar even tot bij ons manneken-pis gegaan.
Ik stond daar naar dat bronzen manneken te kijken, en ge kon dat daar niet aan zien dat dienen kleine in 1459 geboren is hoor.
Voor de kapitteldag had hij zijn schoonste kostuum aangetrokken, en hing de medaille van het broederschap op zijnen buik.
Ja, als ik het goed naging was er gelijkenis.
Maar toen ik daar alleen stond met het manneken-pis, begint dienen daar toch wel tegen mij te klappen zekerst!
-Dag chauffeurke!
-Euh .dag .euh .kunt gij klappen?
-Ik klap alleen maar bij een fantasierijk iemand chauffeurke.
-Amai, is dat verschieten .maar nu we toch aan t klappen zijn, kunt gij mij eens uitleggen wat ik nu juist moet doen in uw broederschap.
-Awel, dat is heel simpel, elk gezel of gezellin heeft de taak gewoon fier te zijn op zijn manneken-pis. De geschiedenis van de oudste stadsburger in ere houden.
Door de promotie van het broederschap sta ik nog eeuwen op mijnen sokkel.
-Awel, op mij kunt ge tellen!
Ondertussen stond er daar al een paar man naar mij te kijken, precies of ik was tegen mijn eigen aan het klappen.
Ja, het manneken-pis is veel meer dan een bronzen plassertje.
Als ge echt in het manneken gelooft, en even de tijd neemt om stil te staan, dan hoort ge een waterval van geschiedenis en verhalen.
Af en toe zal ik eens gaan luisteren wat het manneken-pis mij te vertellen heeft, en wie weet wat we nog allemaal te weten komen.
Toen ik gisteren ben thuisgekomen van een zeer leuke bijeenkomst van één van de mailgroepen, kwam ik even tot rust in mijne zetel.
Ge weet hoe dat gaat, ge ligt daar op uwe rug, met uw blik naar de tv gericht.
De enige fysieke beweging is dan het intoetsen van de knopjes op de afstandsbediening om te zappen tot men iets gevonden heeft die onze interesse wekt.
Op VTM had ik een film uit de oude doos gevonden: El kornak met Louis de Funest.
Ja, dat is een film die mij tot rust kan brengen.
Toen de film gedaan was, ging ik terug aan het zappen, en val ik toch wel op het eurosongfestival zekerst.
Toen onze Kate Ryan uit de selectie werd geweerd en verbannen, was ik in feite wreed curieus te weten welk land het nu beter zou doen.
Natuurlijk zijn er landen die ook zeer goed zingen, en elk land zal wel fier zijn over zijn inzending.
Ik was nog juist op tijd om de volledige stemming te volgen, en dank zij deze, is nu ook mijne frank gevallen.
Opvallend, hoe de stemming afwijkt van de muziek!
De grenzen zijn geopend, maar een nieuwe muzikale grens is opgetrokken.
De Oostbloklanden stemmen binnen hun grenzen, en daarvoor hoeven ze zelfs niet naar de muziek te luisteren.
Eigenaardig hoe de muziek ook op de achtergrond verdwijnt bij landen die elkaar gesteund hebben tijdens gewapende conflicten.
Ja, de hippe pakjes van Nicole en Hugo zijn lang verbannen, en maken nu plaats voor een act van één of ander playstation spelletje.
Monsters, bijlen en verminkte gezichten maken nu het Eurosongfestival.
Als dit muziek is, dan moet ik dringend iets aan mijn oren en muzikale verstand doen.
Het wordt wel makkelijker voor ons landje, met Finland als voorbeeld, hoeven we volgend niet iemand te sturen die kan zingen.
Stap het podium op met ne frietketel op uwe kop (liefst met kokend frietvet) en begin op ne waskom te trommelen met een boormachine.
Laat de backingvogels door de zaal vliegen en laat ze te pletter slaan op het podium met veel lawaai.
Gegarandeerd vallen we dan in de prijzen.
60.000, gewoon om Kate te promoten!
Ik denk dat het bedrag voor Finland monsterlijk hoog moet geweest zijn.
Als ik even terug ga naar mijn kinderjaren, dan zagen we de kandidaten elkaar bezingen.
Ze waren concurrenten van elkaar, maar het was vooral het liedje die moest indruk maken.
Iets later kwam de kledij wat kleur en franjes brengen op de kleurentelevisie, en nog iets later kwam men als individueel tegenover een groep te staan.
Het evolueerde, maar de muziek had zijn plaats, en na de stemming kon men nog praten over ieder zijn mening.
Men verdedigde zijn eigen landje, en met trots was het liedje voor één avond de hymne van ons land geworden.
En s anderdaags gaf men zijn mening bij beenhouwer of bakker over de kwaliteit van tekst en song.
Vandaag stond ik ook bij de beenhouwer:
-Dag chauffeurke
-Ha gaat ge volgend jaar ook deelnemen aan Eurosong?
-Wie ikke?
-Ha ja. Ge zijt daar toch met een bijl uw koteletten aan het kappen, gelijk deze die gisteren gewonnen hebben.
-Hahahahaha, ja t is wreed hé, dat noemen ze muziek.
Ondertussen waren alle klanten de discussie aangegaan over Eurosong.
Maar niemand die over het muzikale sprak, wel over hoe schandalig het wel was om een wansmakelijke act met zoveel geld te bevredigen.
Vaak wordt gezegd dat de muziek een beeld is voor het oor, en de weerspiegeling is van onze maatschappij!
Awel merci, dan mogen ze volgens mij stoppen met België naar Eurosong te sturen.
Ik hoef zelfs de andere landen niet te vergelijken, als ik Onze Kate Ryan naast Finland zet.
Dat we niet elk jaar een liedje brachten om op het podium te staan, daar kan ik inkomen, maar dat we al jaren door het leven moeten gaan met de woorden Belgium one points, dat is ook wat overdreven.
Ik denk dat ik ondertussen verstaan heb, dat Eurosong met de komst van de Euro de song verlaten heeft.
Nog juist de Euro heeft waarde en de kassa maakt de muziek.
De inzet van gevierde artiesten wordt met een bijl tot notengehakt gekapt.
Ik denk dat Eurosong nooit meer dat muzikale zal zijn, waar men als land een muzikale boodschap de wereld instuurde.
Muziek brengt de gemoederen tot rust?
Awel, ik denk dat het de laatste keer is dat ik naar Eurosong gekeken heb!
Indien we toch nog kans willen maken om een podiumplaats in de toekomst te behalen, dan zullen we onze muzikale strategie moeten herzien.
Eén ding weten we vandaag met zekerheid, we moeten niet meer kunnen zingen!
Ik wil Bert Anciaux dan even melden, dat ik mij voor volgend jaar Kandidaat stel om naar Finland te reizen met ne frietketel op mijne kop.
Ik zal aan mijn kieken zijne kop draaien om muziek uit zijn gat te krijgen, en dat voor veel minder dan 60.000 euro (song).
Kate, laat je stem de onze zijn, je kniezwengel brengt ons verder dan het Eurosong gedoe.
Tradities zijn vaak aan seizoenen gebonden, en zo is het ook zeer zelden dat ge in december ne kleine zijn communie ziet doen.
Vaak denk ik daar nog aan terug, hoe het vroeger was.
Amai mijne frak, ik was een jaar of zeven toen ze mij daar ineens komen vertellen dat ik voor de eerste keer van het heilige brood zou mogen proeven.
Gans de klas mocht mee, en ze zouden ons daar ne keer optippen op zijn zondags.
Jawadde zeg als kleine snotter moet ge toch nogal wat ondergaan hé.
Het was allemaal begonnen met mijnen doop, waar ik daar met mijnen duikbril en mijn zwemvliezen boven het doopfont hing te spartelen.
Dat was de eerste stap van de verschillende etappes als ge in een katholieke familie bent geboren.
Voor mijn eerste communie kreeg ik een schoon kostuum, en dat was al een soort competitie om daar het schoonst gekleed te staan voor het altaar.
Mijn wenkbrauwen schoon gekamd, en proberen van niet teveel te lachen tegen de fotograaf van dienst, om uw verloren melktanden niet teveel bloot te lachen.
Om u wat moed in te spreken, komen ze u dan vertellen dat ge voor uw communie veel geschenken gaat krijgen van al deze die naar het feest komen.
Het kwam er dus op aan, om veel volk uit te nodigen.
Jawadde zeg, mij hadden ze daar weer goed liggen!
Er was inderdaad veel volk, maar aan de geschenken te zien hadden ze meer aandacht voor het eten en den drank na de mis, dan om af te spreken voor mijn geschenken.
Potverdekke zeg, zes keren moest ik merci zeggen voor ne stylo in een plastieken doos, en vier maal voor een vulpen.
En dat terwijl ze ondertussen toch al moesten weten dat ik niet graag schreef in t school.
Mijn meter die was veel slimmer, want die had mij ne schonen armband gekocht met mijne naam en mijnen geboortedatum op.
Ja, ge kunt maar nooit weten dat ik vergeet op jonge leeftijd wie ik was en wanneer ik geboren was hé.
Maar het was het soort armband, dat ge in de week in de la moest laten liggen om hem niet te verliezen.
Ja, wij hadden thuis een speciale schuif om alle schone geschenken in te leggen.
De eerste communie is nog maar achter de rug, of de plechtige communie staat al voor de deur.
Rond mijn twaalfde, mocht ik terug naar het altaar, maar daar kwam meer bij kijken zenne.
Ik moest niet alleen naar de catechismusles, maar ik kreeg ook nog een nieuwe outfit omdat het kostuum van mijn eerste communie wat klein geworden was met al mijn spieren.
Omdat er daar met mijn eerste communie teveel naar een ander zijn kleren werd gekeken, hadden ze er niet beter op gevonden van ons allemaal het zelfde aan te trekken.
Awel ge gaat lachen hé, maar we kregen allemaal een wit kleed, en een groot kruis rond onze nek.
Ja, in dienen tijd konden ze er wat van, om mij nog heiliger te laten lijken dan dat ik al was.
De dag van de communie, moest ik mij twee keer wassen, omzeker te zijn dat ik ook proper zou zijn achter mijn oren.
Awel, t was nogal veel avance dat ik mij daar zo proper gewassen had, want in de kerk kwamen ze daar toch wel wat zalf of olie op mijn voorhoofd wrijven zekerst.
t Was nog niet genoeg dat mijn vingers vol kaarsvet zaten van die grote kaars die ik moest dragen, ik kreeg ook nog ne keer uitslag van die olijfolie op mijn voorhoofd.
Na de mis mochten we nog allemaal eens lachen naar de fotograaf met onze nieuwe tanden, en dan was het terug feest.
Allé, feest voor de genodigden hé.
Ja, want het feestvarken mocht zich natuurlijk niet vuil maken, en om de vijf minuten moest ge paraat staan om op de foto te staan met Tantes en nonkels.
En dan was terug het grote moment aangebroken van de geschenken.
Potverdekke zeg, er zaten er tussen die dachten dat ik al die stylos en vulpennen had leeg geschreven ondertussen, en ze stonden daar weer met ne parker ppffffff.
Strafste was dat ik een nieuwe armband kreeg met dezelfde naam en dezelfde geboortedatum op.
Onze schuif was bijna te klein geworden.
Ik kreeg ook nog een horloge, maar dat was meer omdat ik op tijd thuis zou komen.
En dan waren er nog al die omslagen met centen.
Ik deed de omhaling, en mocht alles direct afgeven, want t was niet omdat ik mijn plechtige communie had gedaan, en gevormd was dat ik hier t zotteke moest uithangen met de centen hé.
Dus alles direct de spaarboek op.
Ja, de communietradities zullen door de jaren wel behouden gebleven zijn, maar ik zag toch al dat het vestimentaire verandert is zenne.
Ook voor de geschenken heeft de jeugd al wat meer inspraak gekregen.
Ja, het is een schone tijd voor de familie, voor iets wat die klein snotters maar later begrijpen hé.
Het doet mij in elk geval terugdenken aan vroeger, en het is waarschijnlijk een hulp geweest in mijn heilig bestaan.
Vandaag dacht ik een schoon kostuum te gaan kopen, en de streep in mijn haar te laten recht knippen, maar dat zijn ideeën die sudderen zolang mijne pa niet in huis is.
Deze morgen kwam hij hier toegevlogen, en hij had een spiksplinternieuw occasie grasmachine op de kop kunnen tikken.
Er was geen tijd te verliezen, en we moesten direct de aanhangwagen aan de wagen hangen en de grasmachine gaan halen.
Onderweg vroeg ik nog wat uitleg, want veel komt ge van hem niet te weten.
-Euh .pa we hebben toch een grasmachien.
-Ja, maar dat is ne zitmaaier.
-Ne zitmaaier?
-Ja, zo een machien om op te zitten terwijl dat het rondrijdt hé.
-Ja, ik weet wel wat dat is, maar hebben wij dat wel nodig?
-Ha vaneigens hebben we dat nodig, er is nog plaats in de garage hé.
Ondertussen waren we aangekomen, en zag ik de zitmaaier staan.
Een spiksplinternieuw model uit den tijd dat Leopold den II zijne gazon nog zelf afreed.
De verkoper had niet veel tijd, en dus reden we de grasmaaier op de aanhangwagen.
Thuisgekomen, was het natuurlijk onmiddellijk uitproberen.
Potverdekke, azo een lawaai!
Het strafste van al was dat er vijf versnellingen opstonden, maar dat ik maar juist de eerste en de vijfde versnelling kon schakelen.
Potverdekke zeg, in eerste ging dat spel niet vooruit, dus moest ik dat machien maar direct in vijfde zetten hé.
Jawadde, op de moment dat ik de ontkoppeling loslaat, schiet dat spel daar op zijn achterste wielen den hof af.
Ik kon nog juist mijn voliëre ontwijken, en mijne pa zijne verfpot waar hij de afsluiting mee aan het verven was.
Hij stond daar te roepen en te tieren dat ik moest stoppen, maar dan had hij mij toch kunnen zeggen waar die rem stond hé.
Ondertussen kwam ik de was van mijne gebuur tegen die met het goede weer aan het drogen was.
Awel, dat was een mooi zicht, een oranje zitmaaier met twee witte onderlijvekes en een B.H voor mijn koplampen.
Maar op een grasmaaier is het ook rustig rijden, en kan je meer genieten van wat je ziet hé.
Ik reed door de los van de watermolenstraat naar de wijk, en zag de boeren planten en zaaien.
Het landschap begon terug groen te worden, en onze gemeente kreeg terug kleur.
Vogels zongen op de rand van hunne nest, en de perenbomen stonden mooi in bloei.
Prachtig hoe zo een boomgaard met zonsondergang als een schilderij tegen de blauwe hemel hangt.
Er kwam terug leven in Lierde, want zelfs in de kleine tuintjes waren ze bezig aan het spitten en te planten.
Ja, er waren er zelfs die ook aan het rondtoeren waren op een zitmaaier, en ge moet nog zien van geen accidenten te hebben op het kruispunt van één of andere pelouse hé
Sommigen waren hun duivenkot aan het verven, en anderen gaven hun tuinhuis een camouflage kleur.
De mens gaat anders door het leven op zon lentedagen hé.
Sommige mannen staan al in hun onderlijveke op hun schop te leunen, en het vrouwelijke schoon loopt direct in minirok over t straat omdat ze de winterkleding opgeborgen hebben.
Bij dat laatste fenomeen moest ik wreed opletten van geen accidenten te hebben, want ge kunt niet overal tegelijk kijken, en ne mens zou zijne voorrang van rechts nog vergeten of in één of andere gracht rijden.
Het wou dan nog lukken dat er daar aan de Wassegem iemand autostop aan het doen was, omdat ze juist de belbus had gemist.
Dus heb ik maar van ver geroepen dat ik niet kon stoppen, maar dat ze toch mocht meerijden.
Jawadde zeg, dat was daar wreed bergaf naar Martens-Lierde toe, en met ons gewicht kwamen we al vlug op snelheid.
Awel dat is nog niet makkelijk te besturen zenne.
We zijn daar een paar keren moeten uitwijken, dat we bij den doktoor de klinkers van zijnen oprit weggemaaid hebben, en op een boerderij kwamen er twee konijnen onder het mes, zodat hun haar ook schoon geknipt was, en dat ge die pruimen al kon zien hangen.
Na een uur rijden, was de naft op en is dat spel van zelf stil gevallen.
Awel, ge doet dan al eens iemand plezier, maar ge moet niet denken dat madam zou duwen hoor.
Nee nee, ze had hoge hielen en haar nagels waren gelakt.
Ja, t zal iemand van t stad geweest zijn peis ik.
Allé, ik stond aan de andere kant van het dorp, en na twee uren duwen was ik weer thuis.
Ik hoop dat ik volgende week een dag thuis ben, dat ik ook mijn gras nog kan maaien.
Vandaag is het de mars op Brussel, ter herdenking van de vermoorde jongen, en tegen het zinloze geweld.
Heb ik dat een paar jaar geleden al eens niet gehoord tijdens een witte mars?
Nee, ik ga niet naar Brussel.
Ik zal vandaag zoals gisteren eens denken aan het leed van de ouders, en wat een gevoel het moet zijn om je kind te verliezen in die omstandigheden.
Ik kan het mij niet inbeelden dat ze aan mijn deur komen bellen om mij mede te delen dat mijn zoon vermoord is.
En ja, als er iets gebeurd waar de media voer aan heeft, dan komen we natuurlijk graag op straat.
Want ook wij streven naar een wereld met zinloos geweld.
Met 300.000 waren we enige tijd geleden om hand in hand te lopen tijdens de witte mars.
En wat haalde het uit?
Dat er nog nooit zoveel misbruik van kinderen aan het licht kwam.
De politiek ging alles veranderen, en ook de koning deelde de sympathie voor alle initiatieven die werden genomen tegen het zinloze geweld.
Zou er iemand van de 300.000 betogers het tegenovergestelde durven beweren hebben?
Het was op 20 oktober 1996, maar deze datum zijn er al velen vergeten ondertussen.
De straten van Brussel kleurden wit, en de tricolore vlag begon er bleekjes van uit te slaan, om te wapperen in een land van schandalen en zinloos geweld.
Ja, ondertussen is het 10j geleden en mogen we al eens een balans opmaken van wat er veranderd is.
Op papier is er enorm veel veranderd, maar in de realiteit is de waarde van het leven aan het devalueren.
Het leven is voor sommigen een mp3 speler waard, of voor sommigen die zonder buit gaan lopen nog minder.
De moord was nog maar gebeurd, en vragen en wijzende vingers moesten het schuldgevoel helpen verdringen.
Waar was de politie?
Waarom ging er niemand helpen?
En zelfs De Kardinaal wreef ons onze verantwoordelijkheid onder de neus.
Zalvende woorden op een open wonde noem ik dat.
Grote namen die met klinkende zinnen praten.
Ik zou als klein broekventje de vraag anders kunnen stellen.
Waar zat jij meneer de Kardinaal?
Een doodgewone vraag, waar het antwoordt waarschijnlijk hetzelfde zal zijn van velen onder ons.
Nee, er is niets veranderd, en jammer genoeg zal er ook niet veranderen omdat we nu éénmaal zin zon maatschappij leven.
Denkt men nu echt dat een roofmoordenaar gaat wachten tot er meer politie te zien is?
Iemand die steelt of dood in bijzijn van anderen, profiteert van het schrikeffect.
Het is het moment waar een grote massa staat te gapen omdat ze niet weten wat er gebeurd, want wie denkt er nu dat dit onder zijne neus gaat gebeuren.
Julie en Melisa, An en Eefje en nu Joe.
Namen die ons in het geheugen gegrift worden, door gebeurtenissen waar we schaamrood op de wangen krijgen omdat het in ons landje en anno 2006 gebeurd.
Maar hebben we de namen al eens geteld of gelezen van deze die de dood vonden door zinloze moord tussen 1996 en 2006?
Zowel kinderen als ouderen zijn het slachtoffer van onze maatschappij, daar waar we bij sommigen even blijven stilstaan, daar lopen of lezen we er velen voorbij in de dagelijkse rubrieken van de krant.
Ja, het is zo dagelijks geworden, dat we maar af en toe meer verschieten.
Meestal verschieten we dan voor de manier waarop het gebeurd.
Verkrachten en opsluiten in een kelder om te laten uithongeren!
Vijf messteken voor een mp3 speler!
Ja, dat zijn titels die klinken en een moord uit de anonimiteit halen.
Als je elke week leest dat een oudje overvallen wordt, is het dagelijks nieuws geworden.
Kinderen worden gepest op school, en ook daar lopen we voorbij.
Soms zien we een blauwe plek, en moeten we al wreed gaan zoeken wie we nu de schuld gaan geven, want met kinderen weet je maar nooit.
We nemen woorden in onze mond, om onszelf te verdedigen, terwijl het slachtoffer naast ons vaak vergeten wordt.
Ja, de maatschappij past zich aan!
Daar waar we vooruitgang boeken enerzijds, daar neemt kracht en geweld ook toe.
Vroeger was er macht, omdat deze gelijk liep met respect.
Men moest nog maar het woord champetter uitspreken, of er werden er al lijkbleek.
Vandaag is de politie eerder een orgaan geworden waar er al eens kan mee gelachen worden.
Ja, er is zelfs sprake van de kleine criminaliteit door de vingers te zien.
Roken gaan we afschaffen, en we laten dan maar 3gr cannabis toe.
En als we een boete krijgen, dan gaan we nog eens flink van ons oren maken, want t is toch godgeklaagd dat diene police juist op de plaats stond waar ik moest passeren, terwijl er zoveel gangsters rondlopen!
En ja, als er dan iets ergs gebeurd, dan is het met verantwoordelijkheid en met schuldgevoelens zwaaien, terwijl we eerst best eens in eigen boezem zouden mogen kijken.
We proberen zoveel mogelijk te verleggen, om toch maar met woorden te komen die mooi, zalvend en streng overkomen naar anderen toe.
En dan zet ik mij steeds in de plaats van deze die het ondergaan.
De ouders die het nieuws thuis krijgen!
De zusters en broers die achter de lijkkist lopen.
De vrienden die de dood dragen.
En daarnaast loopt het medeleven van deze die het meegemaakt hebben omdat ze het in de krant gelezen hebben.
Ze volgen de gebeurtenis op de voet, en sommigen zijn zelfs slimmer dan de onderzoekers of inspecteurs.
Want moest het aan hun liggen dan
Ja, dan wat?
Het verdriet van de mens en het leed van een verloren kind kan nooit door de media gedragen worden.
We kunnen er maar eens bij stilstaan, en hopen dat het ons nooit overkomt.
Toen ik de vader van Joe op tv zag, voelde ik niet alleen het verdriet, maar ook het respect.
Ja, ik dacht dat het ook mij zou kunnen overkomen, want daar staan we veel te weinig bij stil.
Natuurlijk zijn er de legendarische woorden daar moeten we best niet aan denken, en voila zo zijn we er weer vanaf.
Maar toch denk ik eraan.
Maar ik denk ook aan de kracht, de moed en de verantwoordelijkheid die de ouders hebben, om tussen dit alles nog te zeggen dat het geen politieke optocht mag worden en dat het geweld tegen hun zoon geen haatgevoelens mag kweken.
Wel, dat is nu eens iemand die zijn verantwoordelijkheden kent!
Nee, vandaag stap ik niet mee in Brussel.
Ik wil binnen 2 jaar niet behoren tot een vergeten massa.
Maar ik zal er niet minder om denken.
Denken, dat het leven die als muziek in de oren klonk, plots gestopt is omdat iemand zelf muziek wou horen of verkopen.
Denken aan het zinloze, waar kinderen, kinderen vermoorden.
Denken aan gisteren, waar muziek nog anders klonk.
Denken aan morgen als mijn zoon de trein neemt.
Denken aan het dagelijkse leven, waar men niet zomaar zonder risico wandelt.
Denken aan .
Ja Joe, ook ik zal vandaag aan je denken, zoals ik al een ganse week denk.
Denken aan het leven die voor sommigen als muziek klinkt, maar ook aan deze die zelfs hun eigen lievelingsmuziek niet meer hoorden in de kerk.
Denken, dat ik mij af en toe wel schuldig voel, aan de maatschappij die we zelf aan het opbouwen zijn.
Toen ik in het begin van de week op wandel was, liep ik ergens voorbij een winkel waar de paashaas in chocolat stond uitgestald.
Paaseieren gelijk voetballen, en kleine eitjes lagen verspreid in de vitrine tussen chocolade konijnen, hazen, kiekens en zelfs treinen autos paarden, en zelfs een chocolade Sint die ze waarschijnlijk niet verkocht kregen verleden jaar.
De voorbijgangers werpen een blik op al het moois die er nog lekker uitziet ook.
Een moeder moet zelfs aan de arm van hare kleine snotter sleuren met de uitvlucht dat het nog veel te vroeg is voor Pasen, en dat het slecht is voor zijn tanden en zijne lever.
Ik stond daar plots voor die vitrine vol chocolat te denken hoe Pasen vroeger was.
Ja Pasen, waar is de tijd naartoe dat ik op Aswoensdag een zwart kruis op mijn voorhoofd kreeg.
Ik moest gaan biechten, en was in de kerk al vergeten waarom ik daar in dienen biechtstoel zat.
Potverdekke, ne mens was verplicht van iets uit zijnen duim te zuigen om toch maar niet te laten opvallen dat ge daar voor niets gekomen waart.
De kalender stond vol van die dagen waar er telkens wel iets gebeurd was, maar rond Pasen volgden de dagen elkaar op.
De woensdag was nog maar voorbij, als witte donderdag al voor de deur stond.
De dag van het laatste avondmaal, waar Jezus met zijn leerlingen aan tafel zat.
Niet zomaar een avondmaal zenne!
Nee nee, hij moet zelfs hun voeten gewassen hebben dienen avond.
Maar ge weet hoe het gaat als ge u zo ne keer laat gaan op nen avond, er zit daar altijd ne Judas tussen die t spel naar de vaantjes helpt hé.
Awel, Jezus had dat daar ook aan zijn been.
Hij had daar het brood verdeeld en een beker wijn uitgeschonken voor al die apostels, maar daarmee was de kous niet af zenne.
Er zat daar ne Judas tussen die hem toch wel verraden had zekerst!
Goede vrijdag is de dag dat Jezus aan het kruis sterft.
Eigenaardig dat ze juist die dag goede vrijdag noemen.
Ik zou dat zwarte of trieste vrijdag genoemd hebben, maar ja wie weet hadden ze in den tijd wel ne minister van kalendernamen, en met die mannen geraakt ge daar zeker niet aan uit hé.
De dag dat iemand onschuldig zijn kruis moet dragen, en dan nog sterft op dat zelfde kruis kunt ge toch een andere naam geven zekerst.
Goede vrijdag, is ook de dag dat men geen vlees mocht eten.
Jawadde zeg, bij ons was dat vroeger elke vrijdag goede vrijdag.
t Was elke vrijdag vis, en als er nu eens iets was waar ik geen graten in zag, dan was het toch wel de visdag zekerst.
t Is gezond had mijnen bompa gezegd, terwijl ik daar bijna blauw zag van mij juist te verslikken in zo ne graat.
En omdat mijn oma altijd zeer begaan was met mijn gezondheid, had ze wat citroen geperst over mijne vis om hem wat meer smaak te geven.
Ppffff jawadde, dan moest ik nog een zuurder gezicht trekken.
De zaterdag hadden ze stille zaterdag genoemd.
In stilte de dood van Christus herdenken die in zijn graf lag.
En nu nog, als we iets herdenken is het meestal in stilte.
Het is die stilte die mij zovel plaats geeft in mijne kop om na te denken.
En dan is er Pasen!
Hoeveel van die kleine snotters herdenken de verrijzenis van Jezus uit het graf?
Ze zijn zodanig verwend geweest met alles wat rond de herdenking plaatsvindt, dat ze de essentie vergeten zijn.
Ik zie ze op Pasen lopen zoeken tussen de struiken en de ornamenten in de tuin, achter een chocolatten ei, dat de klokken uit Rome zouden hebben gebracht0.
Ja, met al die fictiefilms die ze nu voorgeschoteld krijgen zouden ze het nog kunnen geloven ook.
Allé zeg, stel u voor dat ik hier een chocolatten ei in mijnen hof vind van een klok die overvliegt.
Of nog beter, van een paashaas die eieren legt.
Ze kunnen ne kleine toch nogal iets laten geloven hé.
Maar nu ik hier zo zit te denken, wat is er nu schoner dan in iets te geloven?
Geloven in . .
Ja, in wat moet een mens in feite geloven?
Wel gewoon geloven in wat ne mens sterkte geeft om door het leven te stappen.
En is dat een kieken in chocolat of een chocolatten paasei, dan mag dat gerust hoor.
Misschien zit men wel aan dienen chocolatten paashaas zijn oren te knabbelen, en tevens te denken waar die traditie vandaan komt
En als alles op is, dan blijft nog alleen Pasen over.
Een dag waar zelfs ongelovigen chocolat eten en eieren strooien.
Ja, soms is geloven veel meer dan we zelf wel willen geloven.
Ben ik nu te laat om ieder van u een zalige Pasen te wensen?
Nee hoor, want t is veel te vroeg voor mijn kerstwensen.
Toen ik enige tijd geleden mijne wekker van winter naar zomeruur had gedraaid, was dat zogezegd om een stap naar de lente te zetten.
Maar mijne wekker liep achter denk ik, want we kregen nog flinke vriestemperaturen en de keren dat de zon kwam piepen was het een regenzonnetje.
Maar toch kunnen we niet ontkennen dat als de zon komt piepen dat het dan serieus begint te kriebelen.
De mensen gaan plots anders leven.
De deuren vliegen open, en iedereen loopt naar buiten.
Meestal hebben ze dan geen paraplu meer in handen, maar een schop of een riek.
Snoeischaren coifferen de overwinterde struiken, en de groentetuin wordt klaargelegd om de eerste ajuinen of sjalotten onder de grond te steken.
Mijne pa had hier ondertussen, tussen twee vriesdagen het gras afgereden, en een heldergroen tapijt kwam tevoorschijn.
De omgeving kreeg terug kleur, terwijl grauwe en donkere akkers bemest werden met mest uit West- Vlaanderen.
Ja, het is een gevolg van dat fameuze mestactieplan.
Awel, het is al ver gekomen, dat we nu ook al de stront moeten invoeren.
Wat mij opviel, is dat zelfs de meeuwen uit West- Vlaanderen, nu over onze akkers komen gevlogen om een graantje van de mest terug te pikken.
Ondertussen hadden we in de vogelkooi een paar nesten gehangen voor de kanaries, en deze zaten blijkbaar ook met de lentekriebels.
Jawadde zeg, den eerste dag was hunne nest al gemaakt, en ondertussen zitten ze al te broeden, terwijl het spreekwoord zegt, dat het maar in mei is dat alle vogels een ei leggen.
Ja, de lente maakt wat los bij mens en dier.
Ook de haan kraaide zijn eerste lentedeuntje, en de kiekens keken opgehokt naar de lentestralen door het net.
De duiven kwamen zich laven en wassen aan de vijver, waar de vissen dan weer gapend naar keken.
Ja, de lente doet ons ontwaken.
De lentemaand, is in feite het begin van een plezante periode.
Meestal begint die periode met de lentekuis.
Awel, ge kunt niet geloven hoeveel stof er zo tijdens de winter kan vallen.
Ik maak dan meestal mijn kasten leeg, en hang mijn winterkleding op zolder om mijn lentekleren terug beneden te hangen.
Maar dit jaar heb ik dat moeten herzien zenne.
Ja, het was veel te fris om nu al in T shirt rond te lopen, temeer dat de mot in die kast had overwinterd, en dat mijn korte broek nog korter was dan verleden jaar.
Ja, en in korte broek lopen met ne pelsen frak over is ook geen zicht hé.
Maar de lente is veel meer dan dat hé.
De lentebode komt ons heel wat evenementen aankondigen, en daar behoren de paashaas en de paasklokken bij hé
Ja, verleden jaar vielen de paaseieren hier nog letterlijk uit de lucht.
Het modernisme had de paasklok vervangen door een paramotor, en boven de boomgaard hadden ze zie chocolatten eieren uit Rome met volle zakken gestrooid.
Maar ja, ge kunt het modernisme niet stoppen, en dit jaar rijd de paashaas rond met een limousine.
De boeren zijn ondertussen ook aan het ploegen en eggen gegaan, en het eerste vee komt terug in de weide gehuppeld.
Het is een dorps lentefeest die zich elk jaar herhaalt.
Als de lentezon komt stralen, lachen de mensen al eens rapper.
Ze kijken elkaar ook anders aan, gedaan met die koele winterse blik om rillingen van over uwe rug te krijgen.
Ik zie af en toe een paar vrouwen op wandel met de hond voorbij het huis stappen, en ik moet zeggen dat ze u kunnen aankijken met een blik gevuld met lenteboodschappen.
Vooral de hond kijkt me steeds met die blik aan, en dat als bescherming voor deze die de leiband in handen heeft.
Ja, de lente geeft een mens kriebels en vleugels hé.
Paasbloemen vormen een boeket in de tuin, en hoog in een lentelucht tekenen de eerste duiven hun vluchten.
Ja, ne mens zou voor minder jeuk en kriebels krijgen bij het aanschouwen van al dat moois.
Het is vooral mooi, als men de seizoenen in een dorp kan beleven.
Het is dat tintje dat nog iets meer kleur geeft.
De lente, in al zijn aspecten, ver van het stadsgewoel waar men nog vogels hoort fluiten.
Waar men de seizoenen kan ontdekken op autoloze veldwegen.
Leunend op het balkon, zie ik soms de stadsmens naar de verte kijken.
Turen naar de horizon, waar een dorpse lente aan andere betekenis krijgt.
Vandaag, kijk ik onder een lentezon naar het geluk.
Al weken draaide alles rond de Ronde van Vlaanderen.
Op 2 april zou ze in onze contreien komen, en was het de moment om onze kandidatuur aan te moedigen.
De Lierdenaars zouden afspreken onderaan de Parikberg .
Om een kandidatuur te staven, moet ge in de eerste plaats opvallen, en dat was zeker het geval.
Rond de middag ging ik naar café Marino, die voor éénmaal terug geopend was.
Er stond een tent, en een paar mannen waren druk bezig met een spandoek naar omhoog te hangen.
Al vlug herkende ik Ludwig DHose, en dat is de persoon waar ge u moet rond houden als ge iets wil beleven.
-Awel Ludwig, komt het in orde?
-Ja ja chauffeurke, t is gelijk of het al in orde is, nog juist nen draad of twee aan het spandoek knopen, en daarna het spandoek over de straat spannen aan twee elektriekpalen. Maar dat is een werk van niks mandal, en als Dhose dat zegt dan komt het in orde.
Hij was daar knopen aan het leggen, dat die ander mannen hun moesten wegtrekken, of ze lagen zelf in een knoop.
Hij vloog daar ladder op en ladder af, en binnen de kortste keren hing het doek met foto van Emiel Faignaert over t straat.
Maar toen de laatste knoop werd gelegd om het doek op te spannen, breekt daar toch wel een elektriekdraad af zekerst.
Normaal gezien, ziet ge dat juist in films.
De draden vlogen naar beneden, en wapperden in de wind tegen elkaar.
De vlammen en gensters vlogen in het rond, terwijl iedereen de benen nam.
Juist onze Ludwig bleef kalm roepen op zijn ladder No paniek.
Amai zeg, als dat geen publiciteit was.
Lierde had niet alleen voor een spandoek gezorgd, maar ook nog eens voor vuurwerk op klaarlichte dag.
Binnen de kortste keren vlogen er daar een paar deuren open, en kwamen de bewoners op straat.
Ze zaten zonder elektriek, en dus was het gedaan met naar de Ronde van Vlaanderen te kijken op tv.
Maar het was ook gedaan met koken voor sommigen, en in de frigo om het bier koel te houden tijdens de Ronde was het licht ook uitgevallen.
Dhose kroop van zijn ladder, met ne gekrulde kop haar, maar dat zou naar het schijnt niet van dienen elektriek geweest zijn .
De draden bleven ondertussen verder tegen elkaar waaien, en de gensters bleven voor vuurwerk zorgen.
Toen ik de draden goed bekeek, denk ik dat die daar al hingen van 1830.
Maar t wil natuurlijk altijd lukken dat het voorval zich voltrekt op een dag als deze van de Ronde waar niets mag misgaan hé.
Er werd naar Electrabel gebeld, en binnen de kortste keren stonden ze daar met een hoogtewerker.
De elektriciteit werd hersteld, en het spandoek werd terug vastgeknoopt.
Ondertussen kwam het volk stilletjes aangelopen, en een delegatie met gele borden en T shirts nam plaats langs de baan.
Niemand minder dan Krista, de dochter van Emiel Faignaert nam plaats als zwarte piet tussen de Lierdse delegatie, met een bord waar de naam van haar vader op stond.
Iets verder stond dan weer iemand met het jaartal 1947 om het jaar van zijn overwinning te herdenken, en nog iets verder het jaartal 2007, waar we hopen het dorp van de Ronde te mogen zijn.
Maar wat opviel, was dat de dochter van Emiel Faignaertin zwarte piet was verkleed.
Mij hadden ze altijd verteld, dat als ge een zwarte piet ziet, dat dan ook de Sint in het gebuurte is.
Awel potverdekke, een paar minuten later komt hij daar toch wel op een wit paard afgereden zekerst!
Ja, nu zouden we wel opvallen!
Normaal gezien gaat ge in april verkleed als paasklok langs de weg staan, maar omdat het ook juist één jaar geleden was dat de paus overleden was, waren die klokken uitverkocht hé.
Ondertussen was het gemeentebestuur, met onze burgemeester als grote wielerfan komen plaats vatten aan café Marino, en werd er uitgekeken naar de komst van de renners.
Motoren en officiële wagens wisselden elkaar af.
De wedstrijdwagen reed voorbij, gevolgd door de welgekende Rodania wagen, die al jaren het zelfde deuntje speelt.
In de lucht vier helikopters, en aan de laagst hangende konden we zien waar de renners zich bevonden.
En plots waren ze daar, Tom Boonen op kop met in zijn wiel Hoste.
Ne mens moet nog rap zijn om ze te zien, want hoewel er 50km op de baan geschilderd staat, trekken die mannen hun dat niet aan zenne.
Ongeveer 1 minuut later volgde een klein groepje met Van Peteghem.
In volle vaart ging het richting muur en bosberg, om de strijd in een duel te bevechten met een sprint.
Wat velen dachten is ook uitgekomen, Boonen reed met de armen in de lucht over de meet.
De ronde van Vlaanderen zat er weer op, en het was nu wachten tot volgend jaar.
Een jaar, waar de Lierdenaar hoopt het dorp van de Ronde te mogen zijn.
Ik denk dat we ons best gedaan hebben om het rondedorp 2007 te mogen zijn.
Temeer dat het dan juist 60 jaar geleden zou zijn dat onze Emiel Faignaert de overwinning behaalde, en dat kan men maar éénmaal vieren.
Het zou een teleurstelling zijn, mocht het niet zo zijn.
Maar dan ken ik wel iemand die het rondedorp 2007 eens zonder elektriek zou kunnen zetten.
Al weken draaide alles rond de Ronde van Vlaanderen.
Op 2 april zou ze in onze contreien komen, en was het de moment om onze kandidatuur aan te moedigen.
De Lierdenaars zouden afspreken onderaan de Parikberg .
Om een kandidatuur te staven, moet ge in de eerste plaats opvallen, en dat was zeker het geval.
Rond de middag ging ik naar café Marino, die voor éénmaal terug geopend was.
Er stond een tent, en een paar mannen waren druk bezig met een spandoek naar omhoog te hangen.
Al vlug herkende ik Ludwig DHose, en dat is de persoon waar ge u moet rond houden als ge iets wil beleven.
-Awel Ludwig, komt het in orde?
-Ja ja chauffeurke, t is gelijk of het al in orde is, nog juist nen draad of twee aan het spandoek knopen, en daarna het spandoek over de straat spannen aan twee elektriekpalen. Maar dat is een werk van niks mandal, en als Dhose dat zegt dan komt het in orde.
Hij was daar knopen aan het leggen, dat die ander mannen hun moesten wegtrekken, of ze lagen zelf in een knoop.
Hij vloog daar ladder op en ladder af, en binnen de kortste keren hing het doek met foto van Emiel Faignaert over t straat.
Maar toen de laatste knoop werd gelegd om het doek op te spannen, breekt daar toch wel een elektriekdraad af zekerst.
Normaal gezien, ziet ge dat juist in films.
De draden vlogen naar beneden, en wapperden in de wind tegen elkaar.
De vlammen en gensters vlogen in het rond, terwijl iedereen de benen nam.
Juist onze Ludwig bleef kalm roepen op zijn ladder No paniek.
Amai zeg, als dat geen publiciteit was.
Lierde had niet alleen voor een spandoek gezorgd, maar ook nog eens voor vuurwerk op klaarlichte dag.
Binnen de kortste keren vlogen er daar een paar deuren open, en kwamen de bewoners op straat.
Ze zaten zonder elektriek, en dus was het gedaan met naar de Ronde van Vlaanderen te kijken op tv.
Maar het was ook gedaan met koken voor sommigen, en in de frigo om het bier koel te houden tijdens de Ronde was het licht ook uitgevallen.
Dhose kroop van zijn ladder, met ne gekrulde kop haar, maar dat zou naar het schijnt niet van dienen elektriek geweest zijn .
De draden bleven ondertussen verder tegen elkaar waaien, en de gensters bleven voor vuurwerk zorgen.
Toen ik de draden goed bekeek, denk ik dat die daar al hingen van 1830.
Maar t wil natuurlijk altijd lukken dat het voorval zich voltrekt op een dag als deze van de Ronde waar niets mag misgaan hé.
Er werd naar Electrabel gebeld, en binnen de kortste keren stonden ze daar met een hoogtewerker.
De elektriciteit werd hersteld, en het spandoek werd terug vastgeknoopt.
Ondertussen kwam het volk stilletjes aangelopen, en een delegatie met gele borden en T shirts nam plaats langs de baan.
Niemand minder dan Krista, de dochter van Emiel Faignaert nam plaats als zwarte piet tussen de Lierdse delegatie, met een bord waar de naam van haar vader op stond.
Iets verder stond dan weer iemand met het jaartal 1947 om het jaar van zijn overwinning te herdenken, en nog iets verder het jaartal 2007, waar we hopen het dorp van de Ronde te mogen zijn.
Maar wat opviel, was dat de dochter van Emiel Faignaertin zwarte piet was verkleed.
Mij hadden ze altijd verteld, dat als ge een zwarte piet ziet, dat dan ook de Sint in het gebuurte is.
Awel potverdekke, een paar minuten later komt hij daar toch wel op een wit paard afgereden zekerst!
Ja, nu zouden we wel opvallen!
Normaal gezien gaat ge in april verkleed als paasklok langs de weg staan, maar omdat het ook juist één jaar geleden was dat de paus overleden was, waren die klokken uitverkocht hé.
Ondertussen was het gemeentebestuur, met onze burgemeester als grote wielerfan komen plaats vatten aan café Marino, en werd er uitgekeken naar de komst van de renners.
Motoren en officiële wagens wisselden elkaar af.
De wedstrijdwagen reed voorbij, gevolgd door de welgekende Rodania wagen, die al jaren het zelfde deuntje speelt.
In de lucht vier helikopters, en aan de laagst hangende konden we zien waar de renners zich bevonden.
En plots waren ze daar, Tom Boonen op kop met in zijn wiel Hoste.
Ne mens moet nog rap zijn om ze te zien, want hoewel er 50km op de baan geschilderd staat, trekken die mannen hun dat niet aan zenne.
Ongeveer 1 minuut later volgde een klein groepje met Van Peteghem.
In volle vaart ging het richting muur en bosberg, om de strijd in een duel te bevechten met een sprint.
Wat velen dachten is ook uitgekomen, Boonen reed met de armen in de lucht over de meet.
De ronde van Vlaanderen zat er weer op, en het was nu wachten tot volgend jaar.
Een jaar, waar de Lierdenaar hoopt het dorp van de Ronde te mogen zijn.
Ik denk dat we ons best gedaan hebben om het rondedorp 2007 te mogen zijn.
Temeer dat het dan juist 60 jaar geleden zou zijn dat onze Emiel Faignaert de overwinning behaalde, en dat kan men maar éénmaal vieren.
Het zou een teleurstelling zijn, mocht het niet zo zijn.
Maar dan ken ik wel iemand die het rondedorp 2007 eens zonder elektriek zou kunnen zetten.
Ja, er is sprake dat Lierde zijn kandidatuur zou zetten om dorp van de Ronde te zijn in 2007.
Euh .niet van de Ronde tafel hé, maar van de Ronde van Vlaanderen.
Awel dat is een goed gedacht zie, en ik ben zeker dat elke Lierdenaar zijn steentje zou bijdragen.
Onze burgemeester is zelf een wielerfanaat, en hoeveel coureurs hebben we hier al niet grootgebracht.
Ferdi Van den Haute en onze Koen Barbé hebben al genoeg gefinisht op een ander, dat ze nu die meet eens in Lierde mogen trekken hé.
Om nog maar te zwijgen van Emiel Faignaert die in 1947 met de palm ging lopen, euh .rijden!
Nee, nu rijden ze door dorpen waar er zelfs geen coureurs wonen, laat staan dat er ooit al ene zou gewonnen hebben.
Ja, waar is den tijd van Emiel Faignaert hé?
In 2007 zal het 50 jaar geleden zijn dat hij met zijn arms in de lucht over de meet reed.
t Was naar het schijnt juist kermis in St -Martens Lierde.
Ze hadden daar aan den horlogemaker een grote tent gezet, en t was precies of ze het wisten dat den Emiel dat jaar zou winnen.
Ja, als ge zo ne keer naar de beelden van vroeger kijkt, dan was dat toch een andere manier van koersen zenne.
Veel macadam lag er nog niet, en de kasseien werden nog eens extra opgeblonken voor de Ronde die toen al een evenement was.
Vandaag gaan ze eerst de kasseien goed leggen, en volgen ze met de volgwagens om de coureurs op hun wenken te bedienen.
Elke coureur heeft een paar soigneurs en mechaniekers, maar in 1947 was dat anders hé.
Nu krijgen die mannen s avonds een biefstuk en s morgens een ontbijt in een schoon hotel!
Maar vroeger konden ze dienen biefstuk in hun broek steken, en als uw vrouw u niet gesoigneerd had, kon ge zelf uw benen inwrijven met zalf tegen de wespen.
Ze droegen hun tuben op hunne rug, en plat rijden was zelf de band vervangen.
Briek Schotte zal het geweten hebben in 1947, want hij moest opgeven terwijl onze Emiel Faignaert met een leeglopende tube over de meet reed.
Potverdekke, als ik er zo zit over te denken dat was nog eens nostalgie.
Juist om die nostalgie eens terug te halen, mogen ze de Ronde toch eens door Lierde laten passeren hé.
Het zou niet alleen een eerbetoon zijn, maar ook een waardering voor de wielersport en alle wielerfanaten uit onze streek.
Elk weekend zien we honderden wielertoeristen die zich in de huid wanen van een Faignaert, Van den Haute of Barbé.
Er zitten potverdekke wielerterroristen tussen die beter uitgerust zijn dan sommige beroeprenners.
Ne vélo van over de 2500, met een verzet waar ze bijna zo rap bergop als bergaf mee kunnen rijden.
Hoesjes om hun schoenen warm te houden, en oortjes in hun oor waar ze zowel de reclame van de volgwagen als het nieuws op radio2 kunnen volgen.
Om nog maar te zwijgen van wat die mannen allemaal binnen spelen tijdens het rijden hé.
Als ze vroeger spraken van een gesneden brood, dan aten die mannen ook een gesneden brood op om op krachten te komen hé.
En als ze spraken over twee wespen, dan waren ze tijdens het rijden ook gestoken door die wespen.
De kever, dat was dan weer die oude Volkswagen die met ne vélo op de port- bagagereed achter de koers.
Ja, de nieuwe generatie coureurs verstaat dienen uitleg van vroeger niet, omdat ze vandaag in een andere context rijden.
Het modernisme is zodanig toegenomen dat er geen vergelijk meer is, en dat de wegen uit elkaar lopen hé.
Vroeger vertelden ze, dat een coureur een beestenstiel uitoefende.
Het zal daarmee zijn dat er nu een paar coureurs naar de veearts zijn gestapt zekerst.
In elk geval heeft men de wielersport in onze streek steeds hoog in het vaandel gedragen.
Persoonlijk leef ik met de Ronde mee.
De dag voor de echte Ronde, springen duizenden wielertoeristen op hun fiets om de dorpen op te warmen met hun doortocht.
Dienen dag is ook chauffeurke van de partij!
Euh .niet met mijne fiets hé, want dat is nog ene uit den tijd van Faignaert waar mijne pa zelf nog veel koersen mee heeft gewonnen.
Nee ik rij de Ronde met mijne moto hé.
Het is dan genieten van die mannen te zien zwoegen en zweten, en het is de dag waar prachtige fotos kunnen genomen worden.
Die dag in een tekst weergeven is moeilijker, omdat men het afzien niet echt kan verwoorden in gevoel.
De dag van de Ronde zelf, dan zit ik met mijn drinkbus voor de tv.
Met mijn koersbroek zit ik dan voorovergebogen in de zetel, en roep en tier ik zowel op de muur als op den bosberg.
Och wat zou het mooi zijn, moest de Ronde ook in Lierde voorbijrijden.
We kunnen maar hopen dat onze droom in 2007 mag uitkomen.
Waarom zouden we het niet eens laten zien hoeveel we naar de Ronde verlangen!
Laat ons eens afspreken aan de voet van de Parikberg op de dag van de Ronde.
Ik heb gehoord dat ze het oude café Marino voor één dag zouden openen, en dat er heel wat Lierdenaren zouden afzakken om te renners toe te juichen, maar ook om hun wens naar de Ronde 2007 kracht bij te zetten.
In elk geval wens ik ieder van u een mooi wielerfeest toe.
Na de gokchinees, was het de beurt aan Fehriye Erdal om in het nieuws te komen.
Ja mannekens, ons landje weet van wanten als het er op aankomt om ons in de belangstelling te werken hé.
De observatie van Erdal werd verscherpt in functie van de uitspraak die zou volgen in het justitiepaleis.
Awel, ge gaat mij niet geloven, maar ze is ribbedebie!
Daar kan mijn klein verstand niet meer bij zenne.
Ik heb ooit twee dagen voor observatie in de kliniek gelegen, en ik was daar beter bewaakt door de zusters, dan Erdal door 32 mannen van de staatveiligheid.
Ik moet gans alleen mijn tien kiekens bewaken en observeren, omdat ze niet zouden uitbreken van onder hun net, en in Brussel laten ze daar één kieken ontsnappen bewaakt door 32 gasten.
Ze waren beter achter een net gekomen bij mij, dan had ze ginder misschien nog gezeten.
Ondertussen is iedereen er hem gaan mee moeien hé!
De politiek, de staatsveiligheid en de ministers die daar op hun skilatten de commissiezaal kwamen binnen gevlogen.
Madam Erdal zal ondertussen wel ergens met een lach op haar gezicht voor de televisie zitten meegenieten hebben.
De politieke partijen zaten elkaar te observeren, om zeker niets te laten ontsnappen uit het dossier.
Eerlijk gezegd, ik kan niet meer volgen zenne.
Vroeger waren er partijen die de vreemdelingen liever zagen vertrekken, en nu er ééntje vrijwillig vertrekt is het weer niet goed.
In feite moeten we ons daar allemaal niet ongerust in maken hoor.
Erdal is veroordeeld voor vier jaar, dus zal ze na die vier jaar wel terugkomen hé.
Ja, de vraag is waar ze naartoe is hé?
Naar het schijnt heeft dienen boswachter die Dutroux gevonden heeft, ook nog niks gezien in de Ardennen.
Jamaar, we zitten er zo mee te lachen, maar die mannen kunnen overal zitten hé.
Als we de titels op het nieuws of in de krant lezen, dan is niks uitgesloten hé.
Wie weet lezen we weldra:
Zat Erdal in Deftinge?
Erdal gevonden in kippenhok
Erdal op Belbus in Lierde
Erdal verstopt in schuur
In plaats van één keer naar mijn kiekenkot te gaan per dag, ga ik nu zes maal en observeer ik van ver met mijne verrekijker.
Pas op, dat ze in Deftinge, laat staan in Lierde zou rondrijden dat geloof ik niet zenne.
Moest ze hier af en toe rondrijden, dan zou ze toch al lang moeten geflitst geweest zijn op den Hekkouter of op de steenweg hé.
Maar, ik zit zo te denken ..tot over drie weken had ik hier een Turkse kuisvrouw, en ik heb ze ook al een paar weken niet meer gezien.
Potverdekke, t zal toch geen waar zijn dat het dezelfde was zekerst?
Telkens ik vroeg of ze iets wou drinken of eten, stak ze telkens twee vingers op.
Ik dacht dat ze alles dubbel wou, omdat ze al wreed mager was van een vroegere hongerstaking, maar dat zal toch dat V teken niet geweest zijn dat we daar telkens op televisie zien.
Ne mens begint er over na te denken, en dan ziet ge plots van alles hé.
Ik zit zo te denken, of er hier op den hekkouter ook gene van de staatsveiligheid rondloopt ter observatie.
Al maanden zie ik daar dezelfde persoon alles in de gaten houden.
In elk geval, ik voel er mij veilig bij.
In feite, wat zou ze hier komen zoeken op den boerenbuiten?
Euh .misschien de rust opzoeken?
Naar het schijnt is ze een strijdlustige vrouw, en ook dan zit ze hier goed.
Zoals ze bij ons zeggen,
ze geeft er af en toe eens nen trip op. Ze wil zich vrij voelen als een vis, en dit alles in de omgevingwaar een Europees erfgoed symbool staat.
Awel, waar kan ze dan beter zijn, dan in de streek waar ze de beste trippen verkopen, en waar de vrijheid van de vis gedronken wordt met volle kelken.
En omdat de mattentaarten nu erkend zijn als Europees beschermd, kan ze daar ook nog een aanslag op plegen door er een paar keer haar tanden in te zetten.
Ja, als ze nog in ons landje zit, kijk dan maar uit uw doppen, want zo groot is ons land nu ook weer niet hé.
Euh ..in elk geval, moest ge ze zien laat mij dan ook iets weten hé.
Ze is haren dweil en emmer vergeten weg te zetten, en ook haar brooddoos staat hier nog.
In elk geval zaten er lekkere dingen in.
Ja ja, een boterham met Sis kebab en ééntje met kuzu pirzola.
Natuurlijk heb ik dat binnen gespeeld, want als het vier jaar duurt eer we haar terugzienis de vervaldatum verstreken hé.
Ondertussen zijn de weddenschappen bij de gokchinees begonnen, om te wedden of we haar ooit terugvinden of niet.
Maar ik zit hier ondertussen naar een reisbrochure over Turkije te kijken, en dan word ik plots ernstig.
Stel dat we haar ooit in België terugvinden, dan is mijn vraag :
, de laatste tijd smijten ze hier wat binnen hé! Valt het u ook op, dat er zoveel uit Azië komt de laatste tijd? De Chinese restaurants zijn al een vertrouwd beeld in de straat, maar nu staat er op alles en nog wat "made in China" Chinese wagens bollen weldra op Europees grondgebied, en veel textiel is met gele breiwol gemaakt. We moeten toegeven dat die mannekens van aanpakken weten hé. Ja, ge moet ze eens bezig zien in die restaurants, awel daar mag Piet Huizenpruik een puntje aan zuigen zenne. Ik was ooit in een Chinees restaurant, waar een wok-Chinees aan het werk was. Jawadde zeg, dat was niet alleen een restaurant, maar ook nog een deel circus. Ja ja, den dienen kon goochelen met mes en vork, dat er uwe mond van open viel. Awel op dat moment smeet hij met een palet een brok gelakte eend, recht in uwe opengesperde mond. Ja, er waren er altijd die niet konden blijven stilzitten, en waar de zoetzure saus van hun voorhoofd liep of waar de scampi's achter hun oren hingen. Maar het was een prachtig schouwspel dat alleen kon aangeboden worden door Chinezen of Japanners. Ja, ik moet zeggen dat die mannen veel verder staan dan wij. Allé, neem nu die gok-Chinees! Hoe er daar bij ons nog niemand is opgekomen, dat versta ik niet zenne. Hier bij ons geven ze miljoenen om ne speler te kopen, waarvan ze denken of hopen dat hij op nen bal kan shotten. Waarvan achteraf blijkt dat hij meer naast de goal schupt dan er in. Awel dienen gok-Chinees, den dienen had dat anders aangepakt! Hij betaalde veel geld aan de spelers om de wedstrijden te verliezen. In feite gaf hij miljoenen uit aan spelers om ze laten naast de bal te schuppen. Natuurlijk zitten er bij de voetbalbond ook van die gasten die ahter alles direct het verkeerde of het kwade zien hé. Hadden ze dienen Chinees nu eens laten doen, dan had dienen mens bij alle clubs kunnen aankloppen, en waren alle spelers uit China gesponsord. Temeer dat als hij alle ploegen zou omgekocht hebben, de competitie weer gelijk zou geweest zijn hé. De meesten zouden dan zoals ze al vaak doen naast de bal stampen, en de goede spelers waarvan de club's nu miljoenen investeren zouden dan nog eens op het voorplan kunnen treden. Maar ik peis dat die Chinezen veel slimmer zijn dan wij denken. In feite profiteren ze een beetje van onze goedgelovigheid. Wij maar denken dat alles eerlijk verloopt,terwijl we met onze ogen toe in de Chinese voetbalval lopen. Ge kunt nu toch zelf wel denken, dat het verdacht gaat lijken als een ploeg uit eerste devisie met vetbetaalde spelers teveel gaat verliezen hé. Natuurlijk komt dat bij grote club's vlug aan het licht als er zo iets gebeurd. Ik ken wel niets van voetbal, maar ben toch eens naar de uitslagen van de ploegen uit de streek gaan kijken. Awel, ge hebt hier in de streek ook een paar ploegen die af en toe eens verliezen zenne. Bij een klein ploeg kunt ge het verlies makkelijker verklaren, en valt dat zo niet op hé. Die grote ploegen zijn aan regels gebonden, en de spelers moeten fit en monter op het veld staan. Maar als ge hier in de streek een ploeg ziet verliezen, kunnen ze dat altijd steken op de mosselsoupé of de kaas en wijnavond van de dag ervoor hé. Ja, en voor wat die mannen betaald zijn in 3de provinciale, voor die prijs moogt ge al eens verliezen hé. Ik stond er niet echt bij stil, maar onlangs was ik naar 't stad eens gaan "Chinezen". Ja, dat is een ander woord om in een Chinees restaurant te gaan eten hé. Awel, ge gaat mij niet geloven, maar ik heb daar mijn ogen opengetrokken zenne. Ik trok die menukaart open, en wat zie ik daar staan.....allemaal nummers. Ja, dat waren waarschijnlijk de nummers van de spelers die al eens een "klapke" hadden gedaan mer Mr Ye hé. Onder elke nummer kon je lezen wat die mannen graag aten. Ik had daar de nummer 16 besteld. Awel merci, dienen zwaluwennest was precies gemaakt van veters uit die mannen hun voetbalschoenen. Jamaar, we kunnen er eens mee lachen, maar de laatste keer dat ik naar de voetbal hier ben gaan kijken, liepen er daar op het plein toch een paar rond met een zoetzuur gezicht, en dat valt enorm op. Och.....we maken ons druk om dienen gok-Chinees, en dat terwijl ze ons nu van ginder bestoken met de vogelgriep. Ja, stel dat ze de helft van de voetbalploegen hadden moeten schorsen, dan lagen al die voetbalpleinen daar voor niets hé. Awel, nu moeten we er zelfs geen kiekens meer laten op lopen, want die mannen hebben ginder een ganse kudde dode eenden naar Europa gestuurd met de vogelgriep. Ja ja, die Chinezen zijn ons aan het pluimen denk ik. In elk geval heb ik gehoord dat dienen Chinees zich gaat terugtrekken uit het voetbal, en hem gaat bezig houden met het wielrennen. Hij zou pakken geld beloofd hebben aan al die grote coureurs als ze niet bij de 50 eersten rijden. Ja, er zijn er zelfs die al jaren gepensioneerd zijn en die terug willen gaan koersen. Wedden dat Merckx misschien het record van Armstrong in de ronde van Frankrijk zal verbeteren. Ja, de dag van tegenwoordig moet ge van niets meer verwonderd zijn. Ik ga mij in elk geval haasten naar het gokkantoor, want misschien valt er toch nog iets te rapen voor alles opgedoekt is hé. Allé, als La Louviere zou zakken in de voetbalcompetitie dan doe ik volgende weddenschap. Eendracht Deftinge 2 - La Louviere 0
Ja, er was al sprake van dat de vuilzakken uit het straatbeeld van Lierde gingen verdwijnen.
In feite is dat een goede zaak.
Persoonlijk had ik met die vuilzakken niks dan last.
Het is meestal op het moment dat ge uwen brol moet wegsmijten, dat ge bemerkt dat ge zonder zakken zit.
Dus rap naar het gemeentehuis achter een rol vuilzakken.
-Dag chauffeurke, kunnen we u helpen?
-Euh .ja, ik moet een rol vuilzakken hebben.
-t Is bijna gedaan met de vuilzakken hé, weldra krijgt ge een container.
-Euh jamaar, moet ik dan nog een ganse rol nemen?
-Nee ge kunt ze per stuk kopen.
-Euh awel geef mij dan een halve.
-Jamaar .dat verkopen we niet zenne, t is een ganse of niks.
-Allé dan .euh hebt ge dat niet in een ander kleur, want in t bruin trekt dat op niet veel voor
mijn witte deur zenne.
-Zeg chauffeurke, die containers zijn ook zwart hé.
In feite ben ik wreed content dat we van die zakken gaan verlost zijn.
Ofwel zette ik mijne zak vol op t straat, en waren de katten hem gaan verdelen bij de buren.
Of anders was hij maar halfvol, en lag hij met een vlaag wind in mijne vijver.
Ik was verplicht van in een halve zak een kassei te steken om hem op zijn plaats te houden.
Den dienen van de vuilkar had hier al eens staan roepen en tieren omdat er zo een kasseisteen uit de zak gevallen was, juist op zijnen teen.
Maar allé we zijn er bijna vanaf.
De mannen van IVLA zijn aan mijn deur geweest, en ze zijn mij de verschillende modellen komen voorstellen.
We hebben keuze uit ene van 40L,120L of 240L.
Awel, ik heb de drie genomen.
De kleinste voor mijn visgerief in te steken, want dat zit nu in dienen milieubox dat ik al vijf jaar probeer open te krijgen.
De grootste ga ik gebruiken voor als ik mijn kiekens moet ophokken, en deze van 120L voor mijn huisvuil hé.
Volgens die mannen, gaat men betalen volgens gewicht.
Awel dat is een goed gedacht.
Het is de eerlijkste manier voor ieder van ons.
De vervuiler betaalt!
Ge moet uw ribbetjes en uw kippenboutjes maar wat meer afknagen, zo smijt ge minder weg hé.
Hoewel, ik ga die benen begraven hoor!
De archeologen zijn hier nog niet komen graven, en als ze binnen honderd jaar eens langskomen moeten ze toch iets vinden hé.
Mijn schillen vliegen op de composthoop, en de korsten van mijn boterhammen bij mijn kiekens.
Maar ik zit hier zo te denken, in feite ga ik daar niet veel moeten insteken.
Het papier zet men apart buiten, en ook het PMD gaat in een aparte zak.
Voor een container van 120L gaat men 0,25 betalen per aanbieding, en 0,2 per kg.
Ja, als daar niet veel inzit, is het ook onnozel van daar 0,25 voor te betalen hé.
Ik zal hier wel een buurman vinden waar er nog wat plaats is in zijnen bak, om mijnen brol bij te steken.
Wat mij juist een beetje tegensteekt, is de kleur van dienen container hé.
Maar ik ken daar wel een paar mannen in Brussel die schone graffiti kunnen spuiten.
Ik ga er lichtjes inbouwen zoals in t atomium, en schoon bloemen in planten.
Ja, mijne container zal dag en nacht buiten staan.
Euh t is juist te hopen dat de mannen van de vuilkar dat aanzien als een kunstwerk, want anders gaat mij dat een noot kosten zo een bak vol met aarde!
Ik hoor u al zeggen, ja van chauffeurke kunt ge dat verwachten.
Maar bah nee gij ik ga dienen vuilbak gebruiken zoals iedereen.
Gewoon mijn huisvuil in deponeren, zoals ik nu mijn vuilzakken vul.
Euh waar ze juist moeten opletten, is dat mijn kat uit de container is voor ze hem wegen, want ik ga het gewicht van die kat niet betalen die mijn buren vetmesten hé.
Och we kunnen er eens mee lachen, maar volgens mij gaat het straatbeeld al een stuk properder zijn.
Geen opengescheurde of op straat gewaaide vuilzakken meer, maar een stevige container voor de deur.
Allé, ik ga stoppen met schrijven, want ik moet nog een put graven om die konijnenvellen en die pluimen in te steken.
Ik dacht deze week een paar cartoons in De Beiaard te zetten om eens af te wisselen, maar wegens het overgrote succes de laatste weken, zal ik het maar bij schrijven houden.
Ja mannekens, er is al wat te doen geweest over die Deense tekeningen hé.
Waarschijnlijk is mijn verstand veel te klein om dit alles te verstaan, maar ik stel mij toch veel vragen zenne.
Naar ik altijd gezien heb, is een cartoon een afbeelding, tekening van een persoon of gebeurtenis die gehekeld wordt.
Allé, neem nu de nieuwjaarstoespraak van onze Koning.
Dienen mens wou daar ook eens zijn gedacht zeggen over zijn klein stuk grond, en hoe dat zou zijn als ze dat zouden in twee kappen.
Separatisme noemen ze dat in politieke termen.
Jawadde zeg, hij was nog niet uitgesproken, of hij stond al schoon te bibberen op een paar cartoons.
Ik moet zeggen, dat ze schoon getekend waren, en dat ik de boodschap begrepen had, zonder dat er maar één woord tekst bijgevoegd was.
Ongelooflijk hoe een tekening of een paar woorden een land op zijne kop kan zetten.
Ieder gaat voor zichzelf nadenken, en met een paar kronkels in onze hersenen laten we ons opzwepen met de grote massa.
Mijn verstand ligt al lang in een knoop, en ik bedenk me soms de zotste redenen.
Stel dat we het land in twee kappen, en dat Vlaanderen van Wallonië gescheiden wordt.
Ja, waar moet de koning dan zijnen troon zetten?
Stel dat hij naar Wallonië verhuist, dan zou hij misschien geen beschermde mattentaarten meer krijgen.
En zet hij den troon in Vlaanderen, dan zou hij misschien niet meer uitgenodigd worden op Francorchamps.
Op de cartoon kon men schoon de breuklijn zien, en men had al vlug een gedacht waar men gelogeerd zou zijn.
Een horizontale lijn van Ploegsteert naar Voeren.
Ja, de koning heeft misschien wel wat gelijk hoor in zijn toespraak.
Vooral voor deze die daar ergens op de taalgrens wonen hé.
Stel u voor dat uw kot op Vlaanderen staat, en uwe hof in Wallonië.
Ge kunt direct beginnen met uw geiten en schapen te naturaliseren, wilt ge geen illegalen in uw weide lopen hebben hé.
Och .het zijn van die zaken waar we al jaren over praten, en waar de cartoons ons af en toe een lach over brengen.
Eens goed lachen met wat in de ogen van sommigen zo ernstig lijkt.
Ja, moest ik kunnen tekenen, ik zou er ook lappen op geven zenne.
Dat dachten ze daar in Denemarken ook, ze hebben daar een paar maand terug ook een paar cartoons gemaakt om te lachen.
Jawadde zeg, in plaats van te lachen is er een bom ontploft.
Bagdad schoot uit zijn krammen, en de zeemeermin van Kopenhagen moest daar direct hare staart intrekken.
Op de televisie kwamen ze ons nog melden, dat het een minderheid was die op straat kwam om hun woede te uiten.
Amai .als 4000 man in Brussel een minderheid is, dan moeten de vakbonden volk gaan ronselen, want als er een paar ontslagen worden komt er zoveel volk niet op straat.
In Bagdad is de minderheid 100.000 man die op straat komt, en daar kunnen we ons toch al eens vragen bij stellen hé.
Vanaf nu mag cartoonist bij de gevaarlijk beroepen gerekend worden.
En als schrijvers of journalisten hun persvrijheid of meningsuiting niet wat aanpassen, komen ze ook in de problemen.
Natuurlijk probeert elke schrijver of cartoonist telkens zijn grenzen te verleggen.
Som op het randje af, en voor deze die het ondergaat zal het er zelfs over zijn.
Daar waar de grens van het aanvaardbare begint voor de ene, stopt ze voor de andere.
Sommige bevolkingsgroepen menen dat ze voortdurend gestigmatiseerd worden.
Ja, wie zal ooit de perfecte cartoon maken of tekst schrijven om dat uit te leggen?
Godsdienst en politiek zijn gevoelige onderwerpen hé.
Maar waarom liggen ze zo gevoelig?
Velen zeggen dat ze er niet mee bezig zijn, maar iedereen wil er toch graag zijn gedacht over zeggen.
Meestal willen we dan ook nog, dat ons gedacht aanvaard wordt.
En zo zal het overal wel zijn, iedereen heeft zijn visie over het wereldgebeuren, en dat moet kunnen besproken worden.
Maar ja, wie is chauffeurke om dat op de agenda van onze wereldleiders te kunnen zetten hé.
In elk geval, als er zoveel verschillen moeten zijn, is dat het zo gewild was hé.
Ze hadden in het begin toen ze de wereld in gang gedraaid hebben, toch iedereen gelijk kunnen maken hé.
Iedereen dezelfde God, en allemaal dezelfde kleur.
Iedereen dezelfde politieke overtuiging, en allemaal wonend in het zelfde land.
Euh .ja, hoe zou dat land of werelddeel dan moeten noemen?
Amerikazië, Eurabië, Amerabië, Fantasialand, of of .
Ik ben zeker dat ik het te ver gaan zoeken.
Ik noem het gewoon wereldbol, want dat is de plaats waar we allemaal wonen.
En als ik dan gewoon even op mijn gemak wil zijn, dan kan ik nog altijd even een rustig plaatsje opzoeken op deze grote wereldbol.
Dan ga ik gewoon naar Lierde, ver van de ingebeelde wereld waar Goden zeemeerminnen zien.
Bij kaarslicht kijken we ons lief dan nog eens schoon in de ogen, en halen onze zwoelste stem boven om de legendarische woorden te zeggen Bolleke ik zie je graag
Dan is ook het moment gekomen om elkaar in de armen te vliegen, en een traan weg te pinken.
Ja, het moet allemaal op Valentijn gebeuren hoor, want erna gaat het gewone leven terug zijn gang.
Dan moet men terug de ernst in zijn stem laten klinken als den afwas niet gedaan is, of als men de helft van de boodschappen vergeten is.
Ja mannekens, ik zit hier ook aan Valentijn te denken, maar stel mij de vraag aan wie ik een mooie Valentijnsdag moet wensen.
Mijn kiekens zitten soms wel verliefd naar mij te kijken, maar ik weet niet of ik wel genoeg kieken ben om het hun te wensen.
In plaats van een romantische kaars voor St-Valentijn te branden, zou ik er best één branden voor St-Antonius.
Ja, dienen mens helpt verloren zaken terug te vinden hé.
Och ..we kunnen er eens mee lachen, maar het zal een Valentijn worden zoals de voorbije jaren.
Ik roep dan heel hard ik hou van jou en denk dan heel hard aan mijn moeder.
Ondertussen galmen mijn woorden door het heelal, en komen ze misschien wel terecht bij een bolleke die ze wil aanhoren.
Hopelijk krijgen al de eenzamen ze ook te horen, zodat ook deze mensen een beetje een Valentijnsdag hebben.
Het is al maanden dat ze mij zeggen dat ik meer moet buiten komen.
Maar een mens blijft zodanig vasthouden aan zijn gewoontes, dat hij dikwijls een uitvlucht zoekt om naast zijn stoof te blijven zitten.
Maar toen ik dat onlangs vertelde, hadden ze mij gezegd dat in de zaal waar dat spel doorgaat ook een stoof staat.
Ja lap, nu had ik geen uitvlucht meer om thuis te blijven, en was ik wel verplicht van gaan.
Awel mannekens, ik kan maar één ding zeggen azo een schoon spel
Ik ben zeker dat er mannen zijn die er s morgens hun vrouw voor wakker maken om euh .
te vragen of ze ook naar t spelleke van Lierde mogen.
Vroeger ging ik al eens naar het poppentheater van Toone in Brussel, maar dat was soms moeilijk te verstaan.
En vaak waren het theaterstukken van scheek spier, of hoe noemt dienen ingewikkelde schrijver ook weer?
t Spelleke van Lierde is in feite een jaaroverzicht van de mens in de straat.
Als ge een gans jaar binnen zit, dan moet ge zeker naar dat spel gaan kijken om te weten wat er gebeurd is.
Op één, twee, drie zat die zaal daar overvol.
Een volle zaal die komt luisteren naar de roddels of cafépraat, omdat ze tijdens het jaar zelf geen tijd hebben van op café te gaan.
Awel, ik moet zeggen dat ik ook wreed curieus was.
Op zeker moment gaat dat gordijn open op het deuntje van man bijt hond, en wie zit er daar op een stier.
Onze burgemeester potverdekke!
t Spelleke was begonnen, en iedereen zat op het puntje van zijne stoel.
Rosten Tieste, Fluite, Pelagie, den navekaat, de sheriff, de velomoaker Dhose, de pijeremeester en skepeninneke Nadia ze waren weer allemaal op post.
Als ne mensch hier in de gemeente loopt, die vraagt hij zich soms af waarom de oude pastoor vertrokken is.
Ne mens vraagt zich dan ook af wat ze van de nieuwe vinden.
Hoe de verkiezingen zullen verlopen, en wanneer ons sportpaleis er komt?
Waarom ze af en toe eens een straatnaam veranderen in avenue Ketsman?
Awel, dat zijn allemaal vragen waarvoor ge naar t spelleke van Lierde moet gaan.
De personages geven u de antwoorden op al uw vragen.
Komt er nog bij dat alles in ons sappig dialect wordt gebracht.
Als toeschouwers ga je zodanig op in de poppenkast, dat je zou vergeten dat de poppen gemanipuleerd worden door mensenhanden.
Achter elke pop zit een levende ziel, die gedurende een gans jaar op zoek gaat naar de woorden van zijn personage.
Maanden voorbereiding met schrijven en gommen.
Keuzes maken voor een nieuwe pop.
De touwtjes goed in handen hebben, om het publiek te bekoren.
Zeven dagen spelen in een uitverkochte zaal.
Daarom wil ik iedereen feliciteren die zich inzet voor t spelleke van Lierde.
Ik kan dan ook niet anders dan de hoop uit te spreken dat we nog vele jaren mogen genieten van t spel.
Ja, ik begin mij thuis te voelen in dat spel dat Lierde is.
Verleden week, las ik in De Beiaard een artikeltje over het bestuur en diensten.
Het waren vooral cijfers die naar voor kwamen.
Curieus als ik ben, ga ik dan vlug alles ontleden en kijken of die cijfers wel kloppen hé.
Het ging over de voorstelling van de begroting!
Awel merci, ik was nog maar bij de eerste rubriek als ik al met een wreed serieuze vraag zat.
Ik zal even de rubrieken ontleden zodat iedereen kan volgen hé.
Personeelsleden:
-administratief 10,1
-technisch 14
-onderwijs 3deeltijdsen
-bibliotheek 3deeltijdsen
Het is vooral bij het administratieve personeel dat ik mij vragen stel.
Allé, ik zie daar staan 10,1.
Ik dacht altijd dat een mens uit één stuk was, en vooral als ge op de gemeente moet werken, maar nu zie ik hier ene achter de komma staan.
Die 1 na de komma, staat dat dan voor een halve of voor 1/10 van een persoon.
Euh als die mannen of vrouwen moeten aangenomen worden, gaat dat dan per examen?
En als dat het geval is, moet den dienen na de komma dan maar een half examen afleggen?
Ja, dat laatste zou wel kunnen, want ik heb ook maar een half examen afgelegd bij mijne werkgever.
Het zijn vooral die benamingen waar het gewone volk niet aan uitgeraakt hé.
Ze gingen alles versimpelen, maar ge moet studies gedaan hebben om uwe eigen titel te verstaan.
Als ik naar mijn eigen kijk, ben ik een halve, maar voltijds betaald.
Den titel die op mijn dossier staat klink wel anders hé.
Bediende, eerst aanwezend klerk, chauffeur van de kamer van volksvertegenwoordigers
Ik ben verplicht van al mijn brieven te schrijven op A4 formaat, of ik krijg er dienen titel niet op.
Het schoonste is dat er mijne naam dan nog niet opstaat.
Als ik dan nog even voorgaande rubriek onder ogen neem, dan lees ik dat er mensen zijn die deeltijds werken.
Dat is ook zon benaming die maar op het randje is hé.
Allé, wil dat dan zeggen dat die mensen maar een deel van den tijd werken?
Ja, dat zou kunnen hé.
Een uur werken, en een uur niet.
Jamaar, het zal daarmee zijn dat er uren opgesteld zijn hé, want ge zult daar maar staan als ze juist in dat deel zitten dat ze niet werken.
Bij de begroting ben ik ook eens gaan vergelijken.
28,76% gaat naar personeelskosten.
Euh ..als die 76 na de komma dient om dienen persoon die bij het personeel na de komma staat uit te betalen, dan is dienen wel goed betaald.
Allé, ik vergelijk maar met de studies die ik gedaan heb hé.
Wat de gemeenteschuld betreft, die moet ik zeggen dat het enorm meevalt.
De gemeenteschuld bedraagt 80,74 per inwoner.
Als we nu allemaal eens 100 euro geven is dat toch zo opgelost, en zitten we nog met een overschot.
Zeker als we weten, dat we zelf veel geld aan nutteloze dingen geven.
Ik heb zo in de solden een soepmixer gekocht met ingebouwde radio.
Dat spel koste mij 110 euro, en eens ge aan het mixen bent, hoort ge nog juist uwe mixer en wat "gebroebel" op de achtergrond.
Had ik dat nutteloze geld aan de gemeente geven, dan stonden we weer een stap verder.
Nee, nu heb ik kortsluiting in dat spel omdat er soep tussen de radiomixer is gelopen.
Ik kan mij nu een kaart gaan kopen voor het containerpark, en staan aanschuiven om dienen mixer in de container te zwieren.
Bij de cijfers van de burgerlijke stand stelde ik mij ook een paar vragen.
22 huwelijken en daar staan 17 echtscheidingen tegenover.
Als ik dus goed reken blijven er daar 5 getrouwden over.
Niet dat dit op zichzelf een probleem is, want we zitten nu in een generatie waar alles een andere toer opgaat en waar de mentaliteit ook iets anders ligt.
Maar als ik dan lees dat er toch nog 59 geboorten zijn, dan stel ik mij toch weer vragen.
Euh ..die geboorten liggen toch niet allemaal ten laste van die 5 die getrouwd gebleven zijn?
Moest het zo zijn, dan zitten we aan 11,8 kinderen per koppel dat nog overschiet van die getrouwden hé.
Awel ze moeten mij niet meer komen vertellen dat er geen grote gezinnen meer zijn hoor.
Bij die berekeningen, kunt ge goed zien, dat er inderdaad kinderen na de komma geboren worden, maar dat zullen dan waarschijnlijk die zijn, die later op de gemeente gaan werken hé.
Er zijn 6.388 inwoners, waarvan 3.175 mannen en 3.213 vrouwen.
Dat wil zeggen dat ik als vrijgezel meer mijn ogen moet opendoen, want dat er hier nog 38 vrouwen rondlopen omdat er mannen tekort zijn.
Ja, we kunnen eens lachen, maar we moeten toch zeggen dat we in een zalige gemeente wonen.
Een gemeente waar het nog dorps leven is en waar een mens een mens is.
Een gemeente waar de volksmens niet wakker ligt van cijfers, maar geniet van wat zijn of haar gemeente hen te bieden heeft.
En telkens ik naar het gemeentehuis stap, zie ik geen administratief loket met één of andere titel achter, maar wel bevolkt met een mens die ten onze dienst staat.
Een lach, een vriendelijk woord, een babbel en de hulp af antwoorden die je zoekt.
In ons landelijke Lierde zijn de boerenpaarden met afgeknotte staarten vervangen door stalen rossen.
Motorkappen herbergen de renpaarden die ronkend het gehinnik vervangen.
Ja, ik zie ze hier staan op de opritten of voor de deur.
t Is crisis zeggen ze dan.
De brandstofprijzen schieten de lucht in, de verzekeringen en de taksen zijn niet meer te betalen.
Maar als ik hier eens rond mij kijk, hebben sommigen hunnen oprit al moeten vergroten om hun stalen ros te parkeren.
De rug tegen het leder gedrukt en de armen gestrekt paraderen we dan door de straat.
Ondertussen is het autosalon terug van start gegaan, en kunnen we terug beginnen met dromen.
We zoeken dan vlug een reden om van onze oude wagen vanaf te geraken.
- Hij is vier jaar, en nu krijg ik er nog iets van.
- Er is een nieuw model uit.
- Hij rammelt een beetje, of ik ben al een paar stukken verloren.
- Hij past niet bij het kleur van de garagepoort.
Een reden vinden om ons trouw vervoermiddel van de hand te doen, is tevens beginnen aan een droom.
En hoewel sommigen geen nieuwe wagen nodig hebben, gaan we toch maar eens kijken, want ge kunt maar nooit weten.
Ge zult dan maar als chauffeur door het leven gaan, en u dagelijks moeten mengen tussen al dat blinkend schoon.
Ja, dan mag ik toch ook wel eens kijken naar iets nieuw hé.
Ik was zo een keer aan het kijken wat de criteria is voor een nieuwe wagen te kopen.
Awel volgens mij, de veiligheid en liefst een model dat ge zelf graag ziet, en waar ge zoveel mogelijk kunt mee stoefen bij uwe gebuur.
Omdat ik niet echt een auto nodig had, was ik zoals velen naar het autosalon getrokken.
In de schaduw van de bollen van het vernieuwde atomium, is het eerst te voet aanschuiven om binnen te geraken hé.
Jawadde, dat moest ge zien!
Dat was daar gene kak zenne.
Alles wat ge op de weg ziet door elkaar rijden, staat daar schoon bij elkaar.
Potverdekke zeg, zo blinken dat die autos doen.
Ik was verplicht van daar het eerste half uur met een zonnebril rond te lopen.
De spots zetten het koetswerk in het licht, en doet het zweet parelen op de voorhoofden van de verkopers.
Maar zo een autosalon is veel meer dan dat zenne.
Op elke stand lopen er van die schaars geklede hostesses die nog meer in uw ogen blinken dan die carrosserie en die u met een zwoele stem aanspreken zonder iets van mechaniek te kennen.
Ja ja, het vrouwelijk schoon moet weer helpen verkopen.
Maar ge moet niet peinzen als ge daar een wagen koopt, dat ge zo een hostess mee naar huis krijgt hé.
Ik was daar tussen de verschillende modellen aan het slenteren, en af en toe blijft ge wat meer aandacht schenken aan één of ander model hé.
Maar is het u al opgevallen, dat we meestal blijven staan bij modellen die we niet kunnen kopen!
Ja, ik ben daar ook bij Ferrari en Porsche blijven staan koekeloeren, maar het was maar even dromen.
Als ge dan bij een wagen komt die in de prijsklasse van uw budget ligt, dan staat er natuurlijk 70 man naar te kijken.
Ze wringen hun zo dicht mogelijk tot bij de wagen om toch maar even plaats te kunnen nemen, en hun een idee te vormen van hoe het zou zijn als hij vroeg of laat voor de garagepoort zou staan.
Na een paar stands gedaan te hebben, had ik mij daar tussen twee zalen twee hotdogs met choucroute gekocht om mijn honger wat te stillen.
Toen ik daar wat verder weer aan een schoon model kwam te staan, had ik toch ook eens goesting om plaats te nemen achter het stuur.
Potverdekke zeg, azo een geduw en getrek.
Na enige tijd kon ik eindelijk achter het stuur kruipen, met mijn drie plastiek zakken met folders en mijn twee hotdogs.
Ik wou daar eerst nog een beet nemen voor in de wagen te stappen, maar ik krijg daar toch wel een duw in mijne rug, dat mijn saucisse van tussen mijne pistolet schoof.
Jawadde, het volk rond mij hing vol zuurkool, en mijn saucisse kon ik tussen de zetels in de wagen gaan zoeken.
Toen ik daar eindelijk achter het stuur zat, kon ik mij eindelijk een beeld vormen van hoe het zou zijn.
Ik was aan het wegdromen, en was in gedachten al op de Lierdse wegen aan het bollen.
Ik reed achter mijn trippen en mijn mattentaarten.
Ik was in feite zodanig aan het wegdromen dat ik niet meer aan het volk dacht die stond te wachten.
-Zeg manneke, gaat ge nog lang blijven zitten?
-Euh .jamaar ik was juist achter mijn trippen aan het rijden.
-We zullen u straks eens een trip geven, als ge u niet haast.
Ppfff jawadde zeg, de mensen zijn hun zelfs op het autosalon al aan het oefenen op de verkeersagressiviteit .
Toen ik er bijna was uitgesleurd, hoorde ik ze nog vloeken, maar dat was omdat het stuur vol mosterd hing van mijnen pistolet hé.
Toen ik daar bijna twee uur had rondgelopen, wist ik niet meer waar kijken.
Ja, een mens ziet zoveel dat ge op den duur niet meer wat te kiezen.
Ze zouden veel beter twee modellen zetten.
Een goedkoop en een duur model, en daarmee gedaan.
Zoveel keus is voor niets goed hé.
Integendeel, ge moest eens horen hoeveel ambras dat het salon teweeg brengt.
Madam wil een kleintje en meneer dan weer t model groter.
Madam wil een schoon kleurtje voor het interieur, en meneer wil zwart leder van een albino buffel.
De verkopers die u daar te woord staan, zijn denk ik speciaal opgeleid om u niet zonder iets te laten vertrekken.
-Dag meneer
-Euh ..de goedendag
-Is meneer op zoek naar een wagen.
-Nee nee, ik heb alles wat ik moet hebben.
-Hoe oud is de wagen van meneer?
-Euh .awel vier jaar.
-Ja, dan zou ik toch maar eens nadenken hoor.
Vier jaar is de geschikte tijd om uw wagen te verkopen aan een interessante prijs.
Het is ook de periode waar de garantie verlopen is, en waar er al wat meer kosten komen hé meneer.
-Euh ..ja maar de mijne rijd nog goed.
-Nu nog wel, maar hoe zal het zijn binnen een jaar, en nu kan u speciale voorwaarden genieten, en kortingen, en afslag, en salonprijzen, en speciale promoties.
Maar als uw wagen volgend jaar in panne staat, die krijgt ge er geen geld meer voor en zijn ook alle voordelige tarieven de deur uit hé.
-Euh .ja ge doet mij twijfelen!
-Kom we zullen ons eens aan tafel zetten en eens bekijken wat de beste oplossing is.
Awel merci, na een uurtje babbelen stonden alle salonvoorwaarden op papier, en moest ik nog juist mijn handtekening zetten.
Komt dat tegen zeg, een mens gaat naar het autosalon uit nieuwsgierigheid en om zijnen tijd te passeren en ge komt naar huis met een nieuwe auto.
Maar toen ik naar huis reed zat ik zo te denken wat het autosalon juist inhoud.
Het is een beurs waar luxeartikelen aan de man worden gepraat.
Maar waar ook een beetje leed schuil gaat achter elke aankoop voor sommigen.
Soms ziet men de luxe boven de financiële problemen die een aankoop teweeg brengt.
Om nog maar te zwijgen van het leed en verdriet van verwrongen staal bij een ongeluk.
Ja, eens men het autosalon verlaat is de koper verantwoordelijk voor zijn daden met het nieuwe speelgoed.
De verkopers wijzen op de luxe en het zitcomfort.
Ze vertellen ons hoeveel kracht en vermogen onder de motorkap schuilt.
Alle merken vertellen ons hun beste prestaties en prijzen.
Maar waar er te weinig nadruk wordt op gelegd, is dat men met meer pks minder snel mag rijden volgens de verkeersreglementen.
Wagens zien op hun teller de zone 30 en 50 in het niets verdwijnen bij kilometertellers over de 200.
Wagens zijn robuuster, maar de zwakke weggebruiker nog steeds even zwak.
En als ik door mijn beroep af en toe het verwrongen staal langs de weg zie staan met loeiende sirénes .
Dan denk ik vaak terug aan het autosalon.
Aan de mens die zoveel verwachte van zijn blinkend ros.
Aan dat autosalon die de eerste stap is naar het verkeer die elke dag moeilijker en gevaarlijker wordt.
Ik denk dan aan die mens, die met een schitterende carrosserie over onze wegen laveerde.
Maar ook aan die mens die soms verblind is door het staal, en de weg met verkeersreglementen en gevaren maar wazig ziet.
Toen ik zelf nog een kleine snotter was, hadden ze nieuwjaar ook al uitgevonden. In t school was dat een ganse voorbereiding. De juffrouw schreef een tekst op het bord, en wij mochten hem overschrijven op onze nieuwjaarsbrief. De kleinste snotters werden door de juf geholpen, maar de grote euh ..gelijk ik konden dat al zelf schrijven met een doktersgeschrift hé. Nieuwjaaravond verliep meestal ook op dezelfde manier. Iedereen was opgetipt en had zijn schoonste pull-over aangetrokken. Het was dan bij één of ander tante verzamelen om de avond door te brengen. Eerst was er de verkenningsronde. Ja, als ge uw familie zo maar ene keer ziet op een jaar, dan hebben ze nogal wat commentaar zenne. Awel chauffeurke ge zijt precies gegroeid! Vaneigens was ik gegroeid, t zou nog mankeren dat ik daar tot mijn tiende in mijn wieg zou liggen. Toen iedereen aanwezig was, was dat daar een getetter van jewelste. De vrouwen over de aankoop van hun nieuwste voorschoot, en de mannen, de die waren bezig aan het stoefen over hun duiven en hun vinken, dat de pluimen in het rond vlogen. En af en toe werd er ook tegen ons iets gezegd van zeg zijt ne keer stil als de grote menschken klappen! Toen we dan buiten gingen spelen, die konden we ons eens uitleven. Soms hadden we al ne keer geluk dat het gesneeuwd had, en dan werd er duchtig met sneeuwballen geworpen. Als er dan ene uitgeslibberd was, en daar met zijn zondagskostuum op de koer tussen de mesthoop lag, die was het pas plezant. Allé, t was plezant tot we binnen moesten om aan tafel te gaan, en dat ze merkten dat ons zondagskostuum al een beetje gespikkeld was van de kiekenstront. Het jaar was nog niet gans uit, of we kregen onze laatste oorvegen op onze kop. Toen de nieuwjaarsmenu naar binnen was geslokt, gingen de vrouwen weer aan den tetter, en begonnen de mannen te kaarten. Wij probeerden van ons wakker te houden, en af en toe was het nieuwe jaar al ingezet in onze slaap. Deze die om middernacht nog wakker waren, kregen de gekende nieuwjaarskussen. Drie van de moeders,drie van de grootmoeders,drie van de tantes drie van de nichten drie van .. Ppfffffff amai mijn voeten, daar kwam geen einde aan. Als da spel daar afgelopen was, stond ik zodanig vol met lippenstift dat ze nen neusdoek met white spirit moesten pakken om al die verf van mijn schoon gewassen gezicht te krijgen. s Anderdaags was het nieuwe jaar al goed ingezet. Terug onze neus wassen aan de lavabo, en ons haar kammen met een streep, om daarna terug ons schoonste kleren aan te doen. En omdat ik maar één zondagskostuum had op mijn maat, die kon ik dezelfde kleren aantrekken waarmee ik den dag ervoor naast de mesthoop was gaan spelen. Dan was het bij meter en peter,marraine en bompa nieuwjaar wensen. Terwijl we als jonge snotter nog niet echt de waarde van het geld kenden, keken we toch uit naar wie het schoonst gekleurde briefje zou krijgen. Ja, ik moet zeggen dat er in dienen tijd niet met geld gesmeten werd zenne. Van mijn tante Amandine kreeg ik 20fr, met de belofte dat als ik een gans jaar braaf was, volgend jaar misschien 25fr zou krijgen. Er was dan ook het moment suprème, waar we als kleine snotter onze nieuwjaarsbrief moesten voorlezen. Soms waren er zoveel kinderen, dat het per anciënniteit ging. Omdat ik de jongste was, mocht ik als laatste mijnen brief lezen, als iedereen het al moe gehoord was. Ja, als ge met zeven naar dezelfde school ging, had ge kans dat er een paar met dezelfde nieuwjaarswensen tussen zaten hé. Toen we van peter of meter ne schonen enveloppe kregen, moesten we na ons dankwoord nog ne ganse preek verwerken hé. -chauffeurke, steek dat maar bij uw ander centen, en zie dat ge het geld niet verliest. -euh .nee nee. -Ge zijt misschien best van het aan uw ma of uwe pa te geven voor op uwe spaarboek te zetten. Lap, in feite was ik juist tussenpersoon tussen mijn meter en de bank. En zo ging het jaar na jaar. De tijden veranderen, en na meer dan 40j te zijn gegroeid staat nu 2006 voor de deur. De feestdagen verlopen nu anders dan vroeger hé. Amai mijne frak, azo ne sleur. Ne mens krijgt een week verlof voor kerst en Nieuwjaar,maar nu begin ik pas goed te begrijpen waarom. Om te beginnen, koopt men elk jaar nieuwe kaarten om te versturen, en elk jaar blijven er van over. Awel, dit jaar ging het geen waar zijn zie. Er lagen hier nog wenskaarten van 2000 tot 2004. Ik heb al die datums aangepast met tipex, en al de kaarten geschreven om ze te versturen. 486 kaarten heb ik moeten schrijven om er vanaf te zijn. Het enigste probleem is dat ik maar hoop en al 10 mensen ken. Ja, er zijn er die een kaart in hun bus gehad hebben, die ik nog van haar of pluimen ken. En toen ik het moe was van met mijn véloke telkens van bus tot bus te slibberen, die zijn er zelfs een paar waar ik direct 10 kaarten in één bus gestoken heb. Ja, de die moeten de eerste vijf jaar geen kaart meer verwachten zenne. Ik had er zeer van aan mijne pols, van al dat schrijven ppfffff. Om nog maar te zwijgen van al dat werk dat ne mens heeft op de feestdagen zelf hé. Mijne kleinste snotter wou ne keer iets anders eten dan altijd die kartonnen hamburgers van de mac donalds, en dus koos hij voor ne kreeft op oudejaar. Awel, ik ben nooit gene straffe geweest om krabben te vangen in Blankenberge, maar als ge zo ne kreeft in uwe kom moet steken is dat ook geen lachen zenne. In feite zouden ze daar beter een handleiding bij geven om dat beest dood te doen hé. Ik heb hem eerst proberen te verdrinken, maar dat duurt een tijdje, en hoe langer hij onder water bleef, hoe beter hij eruit zag. Toen we daar vanonder den douche kwamen, had hij mij toch wel gebeten zekerst! Ik kon dan op oudejaar nog den doktor roepen om een inenting te krijgen tegen de dolle kreeften ziekte. Allemaal van die speciale zaken die een mens tegenkomt op feestdagen en waar ge niks van weer trekt van de ziekenkas. In feite had den dag van oud naar nieuw ons zodanig uitgeput, dat ik met mijn twee snotters in slaap was gevallen op een bedje van zeewier aan tafel. t Was om middernacht dat we wakker geschoten zijn, van mijne koekoek die van schrik uit zijn kot gesprongen was. Op de achtergrond hoorden we vuurwerk, en dat was het teken dat we van oud naar nieuw overstapten.
-Zeg papa, waar zou het vuurwerk zijn? -Och .dat is in het dorp hé ventje. -Ik zou ook graag ne keer vuurwerk zien. -Euh awel ik peis dat er in de garage nog een paar vuurwerkpijlen liggen. -Joepiiiiie ..kunnen we dan ook vuurwerk maken pa? -Euh ..vaneigens, kom we zullen ne keer gaan zoeken.
Na een beetje zoeken, hadden we die pijlen gevonden. -Is dat niet gevaarlijk pa? -Euh .nee nee, ge moet weten hoe ge dat moet doen hé. Ze hadden mij gezegd, dat ge die pijlen met de stok in een fles vol zand moest steken, zodat ze recht bleven. Het was dan gewoon de lont aansteken en genieten van het vuurwerk. Jawadde, moest het allemaal zo gemakkelijk zijn hé! Ik steek daar die lonten aan, en die fles waait daar toch om door ne windstoot zekerst. De vuurpijl schiet daar ineens uit die fles, recht mijn kiekenkot binnen. Amai, dat had ge moeten zien hoe schoon! Dat was daar kip aan t spit, maar dan in alle kleuren en gensters hé. De tweede pijl,deze was wel recht naar omhoog gegaan, maar daar was toch wel die fles blijven aanhangen zekerst. Ja, als het tegenzit dan is het voor een ganse avond hé. Ze zal wel ergens bij mijn geburen gevallen zijn,maar omdat het geen leeggoed is ga ik schoon zwijgen. Ja de eindejaarsfeesten, een geluk dat het niet alle weken Nieuwjaar is zenne. In feite zit er van het begin tot het einde van dit verhaaltje 40j verschil. Het is en blijft Nieuwjaar, maar och zo verschillend.
