Hello evrybody,

Vroeger werden beesten gevet en geslacht voor eigen gebruik.
Het was nog den tijd waar men niet speciaal bij den beenhouwer moest lopen, maar waar men zelf een dier had gekweekt om het te slachten.
Dat slachten gebeurde meestal op de plaats waar het dier gekweekt was.
Dat kon op een boerderij zijn, maar ook thuis.
Het kon gaan van een kieken of een konijn, maar ook koeien en varkens werden vetgemest om op het bord te belanden.
Bij mijn Tante Amandine was het een boerderij.
Een grote vierkantshoeve waar enerzijds de woning was, en aan de andere kant een schrijnwerkerij en de schuren.
In het midden van de koer was ne mestpoel of mesthoop.
De kiekens liepen er op rond, en alles wat verging werd er opgesmeten.
Van patateschillen tot een karkas van een dood kieken.
Het zou later dienen om het veld te bemesten.
Hoewel velen de neus ophalen bij een vers bemest veld, moet ik zeggen dat ik deze geur niet als stank beschouw, maar terug een beetje nostalgie opsnuif.
Een kieken of een konijn slachten hield niet veel in.
Doden, pluimen of villen en het was gebeurd.
Maar voor een varken kwam er heel wat bij kijken.
Er was ook veel meer volk op de been dan voor een kieken dat de nek werd omgewrongen.
Het varken werd in een houten kist geduwd, waar de kop uitstak.
De slachter ging op de kist staan, en met een zware hamer werd het varken naar de eeuwige cottelettevelden gebracht.
Het was een precisiewerk om het varken juist op de kop te treffen, want dat was niet altijd van de eerste keer het geval.
Als het varken dood was, werd het op stro gelegd en het stro werd in brand gestoken.
Men deed ook het varken bloeden, en dat waren de eerste stappen die telkens werden herhaald.
Het was een speciale sfeer en ook een speciale geur.
Ja, vandaag is dat niet meer denkbaar.
Men gaat nu naar het slachthuis, en zonder het te weten hoe het varken sterft ligt het enige tijd later op ons bord.
Och..... ik hoor het al zeggen, wat was het een gruwelijke tijd vroeger.
Ja, dat was de tijd van toen hé!
Hoewel ik mij soms vragen stel bij al ons modernisme.
Vandaag gaat alles via slachthuis en beenhouwer en niemand weet nog van waar het vlees komt.
We spelen dioxine kiekens binnen, en we fretten ons dik aan hormoonvarkens.
Maar allé, ze zijn dan toch proper gestorven en geslacht hé:-)).
Ik moet zeggen dat de beenhouwer vroeger ook zijn werk kende hoor.
Het varken werd opgehangen en gescheiden.
Er werden pensen en gekapt (gehakt) gemaakt.
Potten werden gevuld, en in de kelder stonden stenen potten met smout.
Het vlees werd gezouten, en verdeeld.
Vroeger waren er ook geen diepvriezers en de mensen moesten ergens heen met hun vlees hé.
Awel daar komen we bij de titel van het verhaal.
"De zending"
Het was een stuk vlees die vroeger bij de notabelen van het dorp werden gedragen, maar ik heb maar juist geweten dat ik het bij de pastoor moest dragen.
Ge ging dan op stap met een stuk vlees die in een schoon papierke was ingepakt, en bij de pastorij moest ge dan op zoek naar de pastoor.
Het was dan vooral als jonge snotter uwen tekst niet vergeten die ze u thuis hadden ingepeperd.
Zeggen dat het één van de beste stukken van het varken was voor mijnheer pastoor.
Vooral niet vergeten te zeggen van wie het kwam.
Dus bij ons kwam het van "te roelses".
Ja mijn grootvader noemde Roels hé.
De pastoor kwam als dank dan ne keer het huis zegenen, terwijl hij een halve fles jenever naar binnen speelde.
En de zondag in de kerk dopte hij zijne kwispel (wijwaterborstel) nog eens diep in zijnen emmer om dan in de richting van de gulle gever te zwaaien.
We zaten daar dan gelukkig dat iedereen gezien had, dat de pastoor bij ons wat meer water gebruikt had.
Het wijwater droop van mijn bomma hare permanant en ik zat 's anderdaags met een valling van al dat wijwater die van mijne rug gelopen was.
Ja, in dienen tijd waren er ook niet veel mager pastoors hé:-))
Als hij van elke slachter een zending kreeg, was zijn jaar goed.
Maar niet alleen bij de pastoor werden er zendingen gedaan.
Ook bij de geburen.
Ja, deze gaven dan wel iets in de plaats hé.
Zo bracht ik een kieken te "koertes" om met een konijn terug te keren.
Ook de groenten deelden in de ruilhandel.
Ja, het was een mooie tijd.
Zo simpel als het vroeger was, zo moeilijk is het soms om ons in ons modernisme een nostalgisch beeld te vormen van vroeger.
Ik ruik niet alleen de nostalgie, maar ook de heimwee van vroeger.

Groetjes chauffeurke