Het was in het magische jaar 2000, dat ik terug naar huis vertrok.
Ik sloot de deur in Brussel, om naar Deftinge te reizen.
Een reis, waar ik het rumoer en het lawaai van de hoofdstad achter mij liet, om de rust terug te vinden die ik jaren geleden verlaten had.
Na ongeveer 45km rijden, zag ik eindelijk mijn dorp terug.
Ze spraken hier wel van de gemeente Lierde, maar voor mij zou het mijn boerendorp blijven.
Niet omdat ik het boers vond, maar omdat het zoveel rust uitstraalde.
Via de Elleboogstraat liet ik Gemeldorp achter mij, en daar lagen ze dan al mijn herinneringen.
Op het kruispunt van de Elleboogstraat en de Watermolenstraat stond het ouderlijk huis van moeders kant.
Ik was er opgegroeid tot mijn zes jaar, en was er nog eens komen wonen midden de jaren 80.
Maar nadien was Brussel mijn thuishaven  geworden, zonder dat ik er mij ooit heb thuis gevoeld.
Het gaf mij een warm gevoel, de deur te kunnen openen, daar waar ik jaren geleden de klok had stilgezet.
De tuin was verwilderd, en het huis moest ook van enig modernisme voorzien worden.
De tijd was er zoals op sommige plaatsen in het dorp blijven stilstaan.
Het toilet was in de stal, en een klein hok naast de stal deed dienst als badkamer.
Ne mens zou voor minder een wasbeurt overslaan.
Verwarming was er niet, en het deed me denken aan de woorden van mijn grootvader.
"Manneke, als het te koud is, doe u dan ne pullover aan".
Ja, waar was den tijd?
Het huis was een gesloten album vol herinneringen, maar ook buiten lag het vol van vervlogen verhalen.
Ik besloot op zoek te gaan, en alles op papier te zetten om het nooit meer te vergeten.
Ik zou mijn deur openen, en iedereen zou kunnen lezen wat Lierde was en geworden is.

Groetjes chauffeurke