Hello evrybody,
Toen ik als jonge snotter bij mijn bomma en bompa woonde,hield ik mij vooral bezig met ravotten.
De natuur was mijn thuis en de hemel mijn dak.
Maar vaak keek ik naar boven met de vraag wat er daar allemaal boven mijne kop hing.
Ik zag de zon schitteren, en de sterren blinken.
Soms zag ik er af en toe ééntje van plaats verhuizen met een lange staart achter zich heen.
Ook de maan hing daar te bengelen.
Soms was ze vol, en dan weer half.
In dienen tijd had iedereen er zijnen uitleg over, en de wildste verhalen deden de ronde.
Maar mijn grootouders hadden ook al een paar jaar een tv in huis, en daar mocht ik ook af en toe naar kijken.
Op nen dag zaten we allemaal voor de buis.
Het was in juli 1969!
Ze vlogen met een raket (Apollo 11 ) naar de maan, en ginder boven ging er toch wel ééne uitstappen zekerst!
Gespannen zaten we te kijken.
Bompa zat languitgezakt in zijne zetel, en bomma zat voorovergebogen te kijken naar het scherm.
De presentator gaf comentaar, en curieus werd er af en toe een vraag gesteld in onze salon.
Maar het was maar mijnen bompa die er kon op antwoorden.
Ja, hij was de man met de meeste ervaring.
-Bompa.
-Ja manneke.
-Wat gaan ze daar doen op de maan?
-Ze gaan daar landen gelijk op Zaventem hé manneke.
-Jamaar, ginder woont toch niemand?
-Ha...dat weten ze niet hé, 't is daarom dat ze ne keer gaan kijken hé.
-Jamaar, moeten die kosmolauters daar dan uitstappen?
-Ja ja, en 't kan goed zijn als ze uitstappen, dat dienen bol naar beneden stuikt!
-Euh.....oei e oei, en wat gebeurt er dan bompa?
-Awel dan is 't hier gedaan met ons.
Als dienen bol in onze logtink (groententuin) valt, dan is alles kapot en ontploft de wereld.
Hij kon alles zo serieus en geloofwaardig vertellen, dat mijn bomma rap naar boven gelopen was om de dakvenster te sluiten voor vallende brokken, en ik was voor alle zekerheid al bibberen onder tafel gekropen.
De raket stond daar op dienen bol boven onze kop, en plots gaat dat raketdeurtje open.
Ne kosmolauter kroop een ladder af met ne viskom op zijne kop, en van op de voorlaatste trede springt hij daar in het maanstof.
Mijnen bompa riep nog ne keer om zeker te zijn dat we allemaal de schrik van ons leven zouden hebben.
-JAAAAAAA 't is van dadde, ik heb de maan zien bougeren, nu hebben we 't zitten!
Het kwam zo geloofwaardig over dat ik er bijna begon van te bleiten.
Maar ik wist niet of het emotie van blijdschap of van schrik was.
Ja, als kleine snotter kent ge dat verschil niet hé:-))
Toen de reportage afgelopen was, bestookten we mijnen bompa met allerhande geleerde vragen.
Maar bompa zei dat we 's avonds maar ne keer moesten gaan zien of de maan nog steeds op zijn gewone plaats hing.
En 's avonds nam bompa zijne kleine snotter bij de hand, en stapten we den hof in.
Hand in hand keken we naar de maan.
-En chauffeurke, hangt ze nog op dezelfde plaats?
-Euh....ik peis het bompa.
-Kijk ne keer goed, misschien ziet ge diene kosmonaut nog lopen.
Ik keek de ogen uit mijne kop, op zoek naar waar die raket kon staan.
Maar ik zag niks.
-Ik zie niks bompa.
-Misschien is ze eraf gevallen.
-Euh....en dan?
-Dan ligt ze morgen misschien in onzen hof en kunt ge er mee spelen.
Ik hield strak zijn hand vast!
Uit schrik, maar ook omdat ik zo van de verhalen van mijnen bompa hield.
Hij kwam mij onderdekken in bed, en maakte een kruiske op mijn voorhoofd zodat ik mij niet ongerust moest maken.
Awel ik heb toch onrustig geslapen diene nacht!
En 's morgens liep ik mijn havervlokkenpap voorbij, om eerst te gaan kijken of er geen stuk oud ijzer van ginder boven naar beneden gedonderd was.
Maar nee, het hing nog allemaal goed op zijn plaats.
Dat was 1969!
Maar vandaag kijk ik nog regelmatig naar boven.
Ik denk nog vaak aan mijnen bompa, en stel mij soms de vraag of hij ginder niet ergens rondzweeft tussen de engelkes en de andere kosmolauten:-))
Groetjes chauffeurke
|
