Fietsknooppunten: 93-92-91-07-06-17-97-68-69-98-96-04-95-94-93.

Fietsen is een gezonde vorm van bewegen. Fietsen is energie verbruiken. Calorieën verbranden. Een onderzoek in het Verenigd Koninkrijk wees uit dat regelmatig fietsen de levensverwachting verlengt met twee jaar. Er wordt dan ook massaal gefietst. Wij ook.

Zondag 22 juli 2012. We rijden met de wagen over de snelweg E34 naar Zoersel. De gemeente ligt in het hart van de Antwerpse Kempen. Zoersel maakt deel uit van het toeristisch samenwerkingsverband "Land van Playsantiën". Het groene hart van de gemeente is het Zoerselbos. Een prachtig natuurgebied van 400 ha met wandel- en fietsroutes. Het bos diende ook als decor voor de boeken van Hendrik Conscience. Waaronder het boek uit 1850 "De Loteling", een weerwolf en De Bende van het Zoerselbos" hebben de schrijver hier geïnspireerd.

De temperatuur bedraagt ongeveer 20°C. Vanmiddag worden zomerse temperaturen voorspeld van 25°C. Het werd tijd. We hebben lang moeten wachten op mooi weer. Maar eindelijk hier is ze dan: de zon. Er is nog wel bewolking, maar het zou droog blijven volgens de voorspelling. We parkeren op de parking nabij het Boshuisje. Ondanks het vroege uur is het al behoorlijk druk. We moeten wel uitkijken bij het uitstappen. De overvloedige regen van de afgelopen weken heeft de parking in een modderpoel veranderd. We maken een fietstocht vandaag van 28km. Een thermos koffie en een flesje water hebben we mee. Deze keer geen picknick. We nemen onderweg wel een croque uit het vuistje, of zo.

We volgen eerst knooppunt 92 en rijden al tussen het Boshuisje en het Bezoekerscentrum. Maar dat alles is voor straks. We duiken nu helemaal het bos in. We hebben een redelijk goed fietspad. Doordat het pad wat bol ligt blijven er bijna geen waterplassen staan en ook geen modder. Naast het fietspad echter is een ruiterpad dat ook door tractors wordt gebruikt. Modder, slijk en veel plassen van regenwater. Als je daar invalt? Tussen de bomen, aan de rand van het pad hebben zich vijvers gevormd van regenwater. Er trekt geen water meer in de grond. Alles is verzadigd. Een klein half uurtje later houden we reeds onze eerste koffiestop. We rijden net uit het Zoerselbos en houden halt aan een schuilhok met picknicktafel. Het is druk. Fietsers, individueel of in groep, steken je voorbij of kruisen je. Iedereen wil vandaag buiten zijn. En gelijk hebben ze. Van elk uurtje zon moet je hier profiteren. Morgen moet je het weer afwachten. Wandelaars zijn er ook, maar in mindere mate. Het wandelnetwerk heeft hier ook zijn intrede gedaan. Na de fietsknooppunten zijn er de rood-wit bordjes hier in Zoersel bijgekomen. Een aanrader.

We vervolgen onze weg over de Zoerselbosdreef tot aan het kapelletje van de rozenkrans uit 1960. Gebouwd door of voor Katherina Pannier – Groffi. Vlak voor knppnt 92, op het kruispunt Achterste Hoeve en de Zoerselbosdreef, staan we voor een grote smeedijzeren poort. Een lange smalle laan, tussen drie meters hoge kegels van taxus en afgeboord met een haag van buxus, leidt naar een enorm mooi sprookjeskasteel. Het Zoerselhof. Het vroegere Abtshof van de paters Cistercienzers werd opgericht in 1790. Na een zeer gevarieerd bestaan als pension, hotel-restaurant is het kasteel, in 1989, na een grondige restauratie in zijn oorspronkelijke staat teruggebracht. Volgens de overleving was het Zoerselhof in 1233 het jachtverblijf van de Hertog van Brabant. Het oogt mooi en wil het kasteel onmiddellijk ruilen voor mijn fiets. Omdat de zon schijnt maak ik er onmiddellijk twee fietsen van. Dit kasteel en het Boshuisje vinden we terug in een stripboek van Kiekeboe, album 112, met als titel "…en in kwade dagen." De strip werd uitgebracht in 2007. Ons Rina en ik zijn geen strip lezers. Onze zonen, Danny en Edwin, zijn echte fans van Kiekeboe, of van Fanny, en hebben deze informatie voor mij opgezocht. Waarvoor dank.

We dwarsen de E34 en worden voorbijgestoken door groepjes wielertoeristen. Soms met tien of twintig in een peloton. Ze scheren en vliegen zo kort langs je heen dat ik amper durf in te ademen of ze plakken tegen mijn lippen. Over het viaduct zijn we in Pulderbos, op weg naar Pulle. Aan knooppunt 06 stoppen we even aan "Lovenhoek". Een natuurgebied dat beheert wordt door Natuurpunt met meer dan 500ha natuur. Het domein bezit een zeldzame fauna en flora, een belangrijke reeënpopulatie en ook de vos voelt zich hier terug thuis. Een prachtig natuurgebied dat vooral omringt wordt door rust. Nog bijna 3km tot het centrum van Pulle.

We rijden over een smal fietspad. Links weer modder en slijk. Het is uitkijken bij tegenliggers. Zij willen niet uitwijken met die modder en wij kunnen niet naar rechts, omdat daar een sloot ligt. Maar we bereiken het centrum zonder kleerscheuren. In feite moeten we rechtdoor, maar slaan links af, richting kerk van Pulle. Pulle is een deelgemeente van Zandhoven. Het was een zelfstandige gemeente tot 1976. Het is bijna middag en we willen hier iets eten. We rijden in de Dorpstraat en stoppen aan huisnummer 41. Hier staat het oud-gemeentehuis van Pulle dat opgericht is tussen 1894-96. Nu is er de plaatselijke bibliotheek in ondergebracht. Naast het "gemeentehuis", achter huisnummer 43 bevindt zich de Pastorie van 1891-93. We fietsen tot voorbij de kerk aan het kruispunt. Hier is een zaak gevestigd die snacks serveert. Broodjes, croques, uitsmijter,…voor iedereen wat. Spijtig genoeg is de zaak in verlof. We keren terug tot aan de kerk. Oorspronkelijk werd de toren als wachttoren gebruikt. In 1670 werd het kerkgebouw bijgebouwd en is de huidige kerk ontstaan. De kerkklok in de toren is de oudste van West-Europa. De "Mariaklok" is van 1309. Tijdens WOII wilden de Duitsers er wapens van smeden. Maar door het preken en smeken van de toenmalige pastoor werd dit vermeden.

We zetten ons op een klein terrasje over de kerk van Pulle. We maken er een korte sanitaire stop van. We zitten aan de straatkant en ademen telkens de uitlaatgassen in van de voorbij rijdende auto’s en bromfietsen. Dat maakt dat we om 12:15u de dorpskern verlaten. We rijden tussen weilanden waar paarden rustig staan te grazen. Even verder word het landbouwgrond. De mais groeit reeds boven ons hoofd. Gedaan met de panoramazichten. Boven de maisvelden zien we de toppen van loofbomen. Het is hier rustig en warm om te fietsen. Het hoge mais houdt ook de wind tegen. De bewolking begint onder druk van de zon op te lossen. Aan knppnt 68 draaien we rechts af en volgen nummer 69 langs het Albertkanaal. Op een zitbank langs het water nemen we genoegen met een koffiekoek die ons Rina vanmorgen van bij de bakker heeft meegenomen. Een kwestie van onze calorieën op pijl te houden. Een koffie of twee later fietsen we ongeveer 2km verder, en daar is mijne frank, of euro gevallen. We zijn de Fatimagrot vergeten te bezoeken in Pulle. Met daar in het centrum iets te zoeken om te eten is dat uit mijn hoofd gegaan. Ik heb dan ook geen pijlen zien staan die ons uitnodigden om de grot te bezoeken. Anders had ik het nog wel geweten. Terug rijden is geen optie. We rijden straks nog wel naar Pulle met de wagen.

Onderweg verwonderd het mij dat sommige beken of sloten langs de weg nog kurkdroog zijn. Alsof het hier niet geregend heeft. Aan het einde van de straat zien we geen bordje. Welke richting moeten we uit? Links in de verte, een verrekijker is soms geen luxe, ziet ons Rina toch een wit met groen afgeboord bordje. Die kant uit dan maar na de drukke brede straat over te steken. We rijden juist. Na ongeveer 200m moeten we rechts af, een kasseiweg op. Een verwaarloosde kasseiweg. Volgens mij nog door de oud-Belgen aangelegd. De zijkanten van de kasseiweg zijn door zwaar vervoer volledig in de grond gereden. De zijbermen links en rechts zitten vol kuilen met modder of plassen regenwater. Hier is het even afzien. Op de kasseiweg rijden is niet te doen, en de zijbermen is ook geen optie. En dat over een afstand van ongeveer 2km. Dat wil zeggen: 2km balen. We dwarsen de Kleine Wilboerebeek en komen in Pulderbos. Een deelgemeente van Zandhoven die zelfstandig was tot 1976. Sinds 2008 is Pulderbos officieel het geografische middelpunt van de provincie Antwerpen. Om 13:30u staan we voor de kerk in het centrum. De Onze-Lieve-Vrouwekerk uit de 16de eeuw met ommuurd kerkhof is van rode baksteen. De toren is in zandsteen opgetrokken. Tijdens de Eerste Wereldoorlog in 1914 brandde de kerk volledig af. Ze werd in 1922-24 terug hersteld. Het oud-gemeentehuis van Pulderbos, gedateerd van 1867, is een alleenstaand gebouw op het driehoekig Kempisch Dorpsplein. Onderaan in het gebouw is nog het "cachot" aanwezig. Het gebouw heeft tot 1982 dienst gedaan als apotheek. Nu is het een openbare bibliotheek. Achteraan is er een ruime parking voorzien.

Even verder zien we de windmolen staan van Pulderbos. Op een heuveltje staat hij hier reeds van 1840. In 1877 werd de romp verhoogd en de wieken verlengd. Sinds november 1995 maalt de molen regelmatig op zondagnamiddag. Behalve vandaag, er is namelijk geen wind genoeg. Het is ondertussen twee uur geworden. Vandaag is het dan nog eens extra druk. Tussen de molen en het Molenhuis vindt een gratis muziekfestival plaats. Verschillende tenten staan in een halve cirkel rond een podium waarop bekende en minder bekende bandjes het beste van zichzelf laten horen. Dit jaarlijks gebeuren is een initiatief van de VZW MUMOZA. Elk jaar gaat de opbrengst naar een goed doel. Dit jaar word dat "Ziekenzorg Groot Zandhoven".

In de molen krijgen we een deskundige rondleiding door twee jongeren van een jaar of 11. Wat de één niet weet vult de ander wel aan. Ze leggen alles zorgvuldig uit, hoe de molen werkt; welke molensteen drijft andere molenstenen aan, vanaf het malen van graan tot het bakken van brood. De molenaar houdt wel zijn pupillen van op afstand in het oog. Je weet maar nooit. Daarna verlaten we de molen. Het wordt aardig druk en lawaaierig.

Eens buiten het centrum van Pulderbos fietsen we terug tussen de maisvelden. Het wordt drukkend warm. Geen zuchtje wind.

Om 14:45u zetten we ons neer op het terras van het Boshuisje. Het is verschrikkelijk druk. Wat wil je? Met dit mooi weer. We hebben net een tafeltje kunnen bemachtigen. Niet iedereen heeft dat geluk. Sommigen moeten geduldig wachten tot er een tafeltje vrij komt. Het Boshuisje is gebouwd tussen 1800 en 1820. Het café-restaurant komt ook voor in een stripverhaal van Suske en Wiske. "De gouden ganzenveer" uit 1983. We bestellen een Petrus Oud Bruin en een boterham met kaas, ons Rina met kop. Het smaakt voortreffelijk.

Tegenover het Boshuisje staat het Bezoekerscentrum. Sinds 1999 is er een permanente tentoonstelling over het leven en overleven in het Zoerselbos. De toegang en de tentoonstelling is gratis. Al het werk dat we hier zien is het resultaat van vele vrijwilligers.

Nadat we het bezoekerscentrum verlaten fietsen we naar onze auto om de fietsen terug op te laden. Ik stel de GPS in en rij naar Pulle. Slechts 5km verder houden we halt aan de kapel van Sint-Rochus. Op de hoek Dorpstraat met de Boudewijnlaan. De kapel werd opgericht midden 17de eeuw. De Heilige wordt vereerd tegen besmettelijke ziekten. Waaronder de pest.

In de buurt moet nog een kapel staan van bouwjaar 1900, maar we vinden ze niet. Waar de Fatima grot is weten we niet. We hebben geen adres. We vragen het aan een voorbijganger. We zijn er vlak bij. De straat oversteken en even verder links bevind zich het bedevaartsoord. Er is een kleine parking vlak na de ingang. Het Fatimapark werd in 1935 geopend door Remi van Beirendonck ter ere van O-L-Vrouw van Fatima, waar Maria zou verschenen zijn. Er zijn hier twee kruiswegen en een nagemaakte grot met de opgebaarde Jezus Christus. Er staan nog verschillende kleine kapelletjes met Heiligen, waaronder de H. Rita, H. Anna en Maria, H. Klara, H. St. Jozef en de H. Gabriël. Het is hier een oase van rust en stilte. We zijn dan ook de enige bezoekers. Het is een prachtig onderhouden park.

Het was een leuke en leerrijke dag. Het aantal gefietste kilometers was niet zo veel, maar dat hoeft ook niet. We hebben onze conditie opgebouwd en genoten van de bezochte sites. Vooral het boshuisje was interessant. Heel interessant zelfs. We laten ons terug naar huis rijden door ‘Lucy’, onze GPS. Tot schrijfs. Tekst: Luc Verschooten   Foto’s: Rina Meurs