Drie namen hebben ze ons gegeven, een voornaam, + de voornaam van de peter + de voornaam van de meter. Waarom dat zo is weet ik niet. ‘k Had het ooit moeten vragen aan mijn Ma. Het is lange tijd gebruikelijk geweest, denk ik. Nochtans, LM is ook van 1952 en hij heeft maar één naam. Naamgeving zal dus verschillen van streek tot streek, dacht ik ooit.
Het is veel eenvoudiger : zijn Pa had de komst van een zoon (na vier dochters) wat grondig gevierd. Noch hij, noch de getuigen konden zich 's anderendaags herinneren of vonden het nog belangrijk wie er verder vermeld moest worden in de naamgeving. Peter, meter, voorouders, beschermheiligen … alles gewist, vergeten te onthouden.
En zo gaat mijne puit nu al 66 jaar door het leven met één enkele naam. Geen franje. Geen ballast. Het heeft wel iets volgens mij, 1 individu = 1 naam Voor mezelf zou ik het zeer oké vinden, geen frullen.
Tot nu toe had hij slechts een vijftal mannen in driedelig maatpak opgemerkt. Net "fossielen" in dit snobwereldje, hij was er één van. Zij paradeerden in charmant gezelschap, hij kankerde alleen.
'Max, Max, cher ami'.
Een verroeste stem, het gerinkel van armbanden, een schorre, doorrookte, geforceerde lach en een rochelige hoestbui, dat kon alleen Marietta zijn. Max draaide zich richting stem. Zij kwam op hem af, afgewaggeld eigenlijk. Ach, la veuve joyeuse en haar Veuve Cliquot Brut. Goeie ouwe Marietta! De jaren hadden wel vat op haar lichaam, niet op haar garderobe. Channel all the way, begon aan de oren eindigde aan de tenen.
Marietta, de rechterhand in de hoogte met haar onafscheidelijke cigarillo in het even onafscheidelijke goudzwarte kokertje, was nog zo’n vijftien voetstappen van hem verwijderd. Het zou op z’n minst nog enkele minuten duren vooraleer zij zich zou vastklampen aan zijn armen en haar onderkaak aanbieden voor een net-niet zoen.
Nog zo'n fossiel, dacht Max en genoot van haar mimiek en aanpak. Zo kende hij haar al jaren. Ze deed perfect wat het agentschap van haar als medebeheerder verwachtte, haar corebusiness: recepties aflopen, handjes geven, kushandjes werpen, kaaksbeen aanbieden, gezien worden en weetjes vergaren. Scherpe nagels priemden bijna door zijn jas en overhemd, kin naar boven, de weeïge geur van een overdosis Nr. 5 en de cigarillo te dicht bij zijn slapen.
'Alors, cher ami, ça va?'
Max gaf geen antwoord, hoefde niet. Marietta verwachtte nooit enig antwoord, iets wat hij bijzonder apprecieerde. Bij Marietta kreeg je daar trouwens niet de tijd voor. De cigarillo ging meteen de hoogte in, de gouden armbanden rinkelden, hét Marietta-signaal dat ze meteen wou doorfladderen naar een andere cher ami. Alleen dit keer niet.
'Marianne, chère enfant, viens donc! Ah, la voilà, Max, je te présente Marianne Dries, elle s’occupe…'
Max hoorde nog vaag iets over administratie en audio-visueel in het agentschap. Een hand werd hem aangeboden, een frêle, goedverzorgde hand, om de pols een ragfijn gouden kettinkje. Max keek op en zag DE vrouw. Adembenemend. Niet de klassieke schoonheid in al haar perfectie, maar een jonge klassedame. Slank, verzorgd en bijzonder smaakvol gekleed. Weelderig blauwzwart haar. Flitsende groene ogen. Heerlijk sensuele lippen.
Alles bij elkaar, zoals hij een tijdje later ondervond, een charmant-brutaal, zelfverzekerd en onweerstaanbaar verleidelijk wezen, dat hem terzelfdertijd wat verschrikt afstootte en onzeglijk tergend aantrok.
Bij die jongerensite mogen alle soorten vragen gesteld worden en dat is maar goed ook,want waar moeten sommige kinderen en jongeren anders naartoe met alle vragen die ze thuis of op school niet kunnen of willen of durven stellen.
Maar wat vindt ge van deze?
- Wat is de goeie leeftijt om je maagtlijkhijd te verliezen? - Wanneer je dat woord juist kunt spellen. Dit antwoord vind ik verschrikkelijk onbehouwen, niet-correct en akelig, want men laat een jonge mens met die vraag niet in de kou staan. Men stuurt iemand die het opbrengt die vraag te stellen niet wandelen. Dat is één. Ten tweede, er zijn jonge kinderen die het woord misschien wél foutloos kunnen schrijven maar die te jong zijn om het sarcasme te plaatsen en het antwoord voor informatie nemen. Een derde mogelijkheid is dat de vragensteller/ster dyslexie heeft. Dan is zo’n antwoord een slag in het gezicht.
Ruim vier jaar waren zij samen. Het leek of het pas gisteren was. Als er één cliché is dat zijn recht van bestaan mag opeisen dan is het dit. Max mocht er niet aan denken hoe het hem zonder haar zou vergaan zijn. Zij wandelde zijn leven binnen en de drenkeling, die hij toen was, greep haar als een reddingsboei. Bestaat er finaal toch zoiets als lotsbestemming? Een opper-iets dat mensen op de meest cruciale levensfase samenbrengt? Stom toeval dan? In zijn euforie na hun eerste ontmoetingen had hij heel, heel even maar, met de gedachte gespeeld de freelance-astroloog van "De Klapper" hierover voorzichtig te polsen. Dom natuurlijk. Een hoofdredacteur kan dit niet maken, temeer omdat hij zich in de loop van de jaren vaak smalend had uitgelaten over dat sterrenbeeldengedoe met al die huizen, graden en de ganse santenboetiek. Dan die hilarische taferelen opgevoerd door zijn redacteurs bij de selectie van de lezersbrieven hieromtrent. De huizen rond Venus, Mars en Pluto bleven het immers goed doen bij de Vlaamse stieren en maagden. Zo goed zelfs dat de twee kolommen van "De Klapper" nu, na de facelift, uitgebreid werden tot liefst één pagina.
Facelift, restyling! Die zeveraars van marketeers toch!
"De Klapper" was amper vijftien en had al twee verjongingskuren ondergaan 'Oubollig' orakelden de wizz-kids van de groep. 'Max, dat magazine van jou, sorry to say, ouwe troep. Jezus man, alleen de naam al.' 'In oude ketels wordt nog altijd de beste soep gekookt', repliceerde Max bitsig. Hij verwees naar de laatste CIM cijfers: 135.000 gecontroleerde exemplaren, naar hun verkoopstatistieken, naar de advertentiebudgetten in portefeuille, naar zijn reeds afgeslankte, doch goed draaiende hechte redactie, naar zijn abonnees en zijn stevig opgebouwde netwerken in tal van milieus.
Hij herinnerde Simonne, in een vorig leven marketingmanager van de uitgeverij, aan de stuipen die ze kreeg bij de gevreesde fenomenale groei van televisiereclame. Toen werd van zijn weekblad méér dan dankbaar gebruik gemaakt om de persen draaiende te houden en de technische werkloosheid enigermate te beperken. Had "De Klapper", samen met de populaire krant van de groep, haar niet uit de stront getrokken toen bleek dat haar nieuwe producten quasi een voor een stilzwijgend uit de markt werden gehaald?
Een geluk meiske, dat de familie-aandelen je aanzien gered hebben. Welk normaal gerund bedrijf zou die windeieren van jou en je yups hebben geduld? Simonne gaf geen krimp. Ze liet Max uitrazen. ’t Was allemaal boter aan de galg, wist hij. Hij besefte dat hij verloren had. Het verdict was gevallen. Zijn "De Klapper" was nostalgie. De laptopbrigade had gebaard: "JOOL’S".
Hun lichtgewicht werd vandaag boven de doopvont gehouden. Het had niet één, doch liefst drie G-spots: glossy, glamour en glitter. Instant bevrediging van de geslaagde druk-druk singles en tweeverdieners, met of zonder 1,75 kinderen. Een illusiewereld waarmee de mens voor gek wordt gezet.
Het atrium van het Brusselse Radisson-SAS hotel was tjokvol. Simonne, dat gefacelifte kreng, begaf zich als een vorstin onder haar gasten. In de hand een glas champagne, in haar kielzog haar flemerige, verwijfde woordvoerder-secretaris en het pas geïnstalleerde marketing-wonder, de zoveelste erfenis na de zoveelste bedrijfsovername.
Voor Max geen champagne. Water, plat water en ijskoud om het brandend maagzuur te bedwingen. Hij ontweek wie hij ontwijken kon. Drie grote videoschermen brachten wat soelaas, hielpen de tijd doden. De spraakmakende interviews van "Jool’s", peinsde Max. Een gewezen Gouden Schoen in pooierskledij en de goudblonde Afrikaanse middenvelder van Club in thalassotherapie, geflankeerd door twee blanke halfnaakte grietjes. Vooruit, vinden ze het doel niet, dan toch de weg naar de goudkranen. Op het andere scherm volgden een fluor-roze en grasgroen bankstel elkaar in flikkertempo op. Design!?
'Chef, daar mag een mens toch niet te lang naar kijken en zeker niet op zitten'. 'Dat, Fred, heet visueel prikkelende reclame en met dat materiaal mag jij voortaan op de lay-out naar hartenlust jongleren'. Fred, ex-"De Klapper", kruiste beide armen boven het beginnend hangbuikje. Zijn vlezige onderlip krulde afkeurend. 'Afwachten, chef, afwachten. Bon, ze zullen wel weten wat ze doen, maar Düren is een schone stad, zegt het spreekwoord.' 'Komaan, Fredje, zo zwaar moet je er ook niet aan tillen.' Max ondersteunde zijn woorden met een schouderklopje. 'Ik heb mijn twijfels, chef, serieus, hoor'. 'Hoezo twijfels?' 'Ze hebben geen waspoeders, tiens. Geen Dreft, geen Dixan en zeker geen Omo en wasverzachters. Ik versta dat niet. Wij zaten er vol van. Allez, chef, ge weet toch wat voor toeren wij soms moesten uithalen om al die waspoeders niet te dicht bij elkaar te zetten. Geef toe, ge hebt er ook soms op gevloekt. En dan verleden jaar, heb ik van die van hierboven onder mijn jezuïeten gekregen! Chef, dat was mijn beste dag niet, hoor. Miljaar. Weet ge wat die pekelteef mij toen verweet? Iets van geen waspoeders geen weekblad. Allez, ’t kwam erop neer ofwel Omo ofwel den dop. En nu, chef, nu zitten wij met de helft méér volk, maar zonder Omo. Zie, dat versta ik niet. Pas op, ik ben niet alleen, hé. Dat moet ze mij nu eens uitleggen. Jaren kon het blad niet zonder en nu mag, wat zeg ik, nu moét het zonder.' 'Zonder wat, Fred?' 'Zonder Omo godomme! Neen, chef, ik heb er geen goed oog in. Een geluk dat gij er nog zijt. Iedereen zegt dat. Gij zijt een chique type, geen gemakkelijke, dat wel. Maar uw hart zit op de juiste plaats. Dat kan van die van hierboven met haar jannet niet gezegd worden!' Woordvoerder, Fredje, spin doctor eigenlijk'.'’t Blijft al gelijk, chance dat haar vader vóór haar geboren is. Zo’n vedetten in een bedrijf, dat is de ondergang van de werkman! Geld bonjourt ge niet buiten, dat verplaatst ge. Zo simpel is ’t. Chef, ik ga zien of er nog ergens een pint te krijgen is. Anders salut en de kost.'
Opnieuw alleen. Vreemd, ooit kende Max haast iedereen op zo’n party en nu, met uitzondering van eigen personeel, haast niemand. De achtergrondmuziek werd harder. Metaalachtige, krassende geluiden. De gasten rumoeriger. Mobieltjes gingen van de zakken en handtassen naar de oren, werden gewisseld en de berichtjes op gekraai onthaald.
Waren deze lui de gesofistikeerde media-accounts en hun precieuze high-class adverteerders? Die giechelkonten met uitgerafelde en gescheurde jeans? Die gebruinde, geparfumeerde hanglummels met gegeleerde haarpieken, die graatmagere designfalsetjes met geëpileerde wenkbrauwen?
Jonge vrouwen, bijna nog schoolmeisjes, blootsvoets, de teennagels blauw en zwart gelakt, gewikkeld in verfomfaaide lange rokken, splitten vooraan, achteraan, opzij en daarover hesjes en jakjes en gedrapeerde lappen stof. Laagjesmensen. Eenvormigheid troef. Was dit het potentieel waarop “Jool’s” joeg? Hij pezen voor dit zootje? No way! Nog vier jaar en geen dag langer. wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst werd hier geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=160
Als er iets gebeurt met of in mijn laptop, dan vind ik dat een grove onrechtvaardigheid want ik ben eerlijk van mening dat ik zoiets niet verdien. Ik reageer dus eerst moedeloos, ongeveer zo : . Vervolgens sleep ik mezelf en de laptop naar de computerman die het zal oplossen. Hoop ik. Dat hoop ik danig & deerlijk, want onderweg heb ik alle tijd om de meest afgrijselijke scenario’s te bedenken, die me astronomische bedragen gaan kosten.
Het moeilijkste is kalm blijven tot ik bij de computerman ben.
m– EZW-05/2014 en nog steeds waarlijke realiteit, vooral het kapsel en de radeloze oogjes.
Mensen! Ik heb een schatkist ontdekt! Ze stond daar al 10 jaar en er zitten kleinodiën in tot eind augustus. De auteur is TiTiPoes én zij heeft de toestemming gegeven om haar blog-novelle hier te hernemen. Vandaag de inleiding en vanaf morgen wordt het een draaikolk waarin alle ingrediënten wervelen zoals TP ze hieronder opsomt. ---------------------------------
LENTE 2008 Werk in de tuin, confituren voor twee gezinnen en enkele vrienden, pakken krantenknipsels klasseren, diepvriezer vullen met seizoengroenten, ons terras heeft een likje verf nodig om te zwijgen van de kelder, fotoalbums dienen absoluut bijgewerkt, alle pvc-ramen wachten op hun jaarlijkse intensieve opknapbeurt, zomerkledij opstrijken, meneer heeft buiten mijn weten om voor enkele concerten gereserveerd, dochter en schoonzoon zien af van hun jaarlijkse reisje dus rekent kleinzoon op zijn oudjes om de komende twee maanden verlof voor hem op te leuken, liefst samen met zijn vrienden etc… etc… Dit alles, liever lezers, om jullie erover in te lichten dat iets zal te lijden hebben onder deze activiteiten: mijn blogje.
Of ik dacht dat jullie hierdoor moord en brand gaan schreeuwen, bijlange niet. Zoveel lezers heb ik echt niet, niet langer. De meesten hebben al maanden geleden afgehaakt. Titi en haar streken kunnen best gemist worden, want soms onverenigbaar met de normen en waarden van braaf Vlaanderen. Uitgerekend die streekgebonden normen en waarden, de Vlaamse geplogenheden heb ik in een verhaal gegoten. Een roman is het niet, noem het een blog-novella, met alle kruidige ingrediënten vandien : driehoeksverhouding, betuttelende geestelijkheid, hebzuchtige volwassen kinderen, gladjanussen in de uitgeverswereld, passie en seks, een behoorlijke portie zelfs. Zal ik eraan beginnen ? Ja ? Here we go ! Titi la Poes
------------
afl. 001/121
A faire pâlir tous les Marquis de Sade A faire rougir les putains de la rade A faire crier grâce à tous les échos A faire trembler les murs de Jéricho Je vais t’aimer M. Sardou – Thibaut/Revaux
Loom en voldaan lagen ze in bed. Uitgeteld van nazinderende lust. Hun bleke naaktheid glinsterde van de zweterige en zurige geur van lichaamsvochten. Ze hadden alweer zo verdomd zalig gevrijd. Kreunend, hijgend, briesend en soms huilend als wild parende dieren, die een laatste offer aan zichzelf willen brengen en dat besef ondergaan als een herrijzenis. Marianne en Max zwegen al een hele poos. Net of dat totaal opgaan in elkaar, die dubbele ontlading, die bijna pijnlijk intense bevrediging, alle gedachten en gevoelens hadden verlamd. Zo was het al jaren tussen hen. Week na week. Iedere woensdagnamiddag, soms ’s vrijdags, in dat afgelegen rustiek villa-hotelletje, waar de oudere, stijlvolle eigenares méér dan een complice was geworden.
'Don’t touch me, nu nog niet', had Marianne loom gefluisterd toen ze van hem was afgegleden, helemaal van de kaart, beverig bevangen van de kloppende stroom adrenaline, die haar als het ware van de haarwortels tot de tenen elektriseerde. Max voelde zich opnieuw in haar en ervoer dat waanzinnig genot alsof haar heftig krijsende passie hem de huid afstroopte. Alsof hij in haar zuignappen verdronk. Hij stopte. Bij een vrouw als Marianne geen zelfzucht. Alsof ze een harmonieuze eenheid vormden, werd zij opnieuw bovendeel van hem. Hij likte haar tot zij hem bevrijd ondersproeide en hij even later in haar opnieuw levend stierf. "A se croire mort et refaire l’amour encore, je vais t’aimer", haar ogen zongen Sardou.
michel sardou olympia 1976 Olympia, Parijs 1995 https://www.youtube.com/watch?v=IYBeBQuqgek 05min22 Sardou is dan 48, niet meer de het jonkie van 29 in 1976. De vertolking is gerijpt. En de opnamekwaliteit is beter, da’s ook waar natuurlijk.
michel sardou olympia 1995 5 Waarom ik die eerste opname er dan bij gezet heb? Om te kunnen vergelijken, maar eigenlijk had ge die eerste versie mogen overslaan.
In een nieuwsbrief verscheen vandaag de vraag : hoe weet men of een ei rauw is of gekookt. LM houdt zich de laatste vijf jaar regelmatig bezig met de kokerij, en ik vroeg het hem. - Als er een G op staat is het gekookt, antwoordde hij van aan zijn klavier.
Ik schrijf met potlood een G op een gekookt ei, om mezelf achteraf vergissingen en tijd te besparen. - En als het er niet op staat, hoe weet ge het dan? - Wanneer het te laat is, zei hij verstrooid. Dat was weer eens zo’n koddig knuddig antwoord, het soort waar hij een patent op heeft.
Volgens het Net bestaan er trends en modes in eiergerechten. Vroeger waren schijfjes hard ei garnituur bij visschotel. Nu heet de schijfjes-presentatie 'ei carpaccio' en het ding heeft zélf recht op garnituur. Van een upgrading gesproken.
Mama heeft ontbijt op bed gekregen en de kleintjes wilden erbij zijn met als gevolg dat de lakens en de slopen nu vol aardbeienconfituur hangen. Zelf had ze liever marmelade gewild maar haar ontbijt op bed werd een picknick met de kinderen, vandaar aardbeienconfituur.
Vanavond moet ze nog het beddengoed vervangen. En hun pyjama's mee wassen. Vooral niet vergeten.
Na de middag gaan ze naar het speelpleintje, want de kinderen mogen ook iets aan deze dag beleven hé, ze hebben 's morgens al zo dapper het bed helpen vol smossen.
Mama trakteert met een ijsje. Terwijl zij de ijsjes gaat halen, zal papa efkes op de kroost letten. Dat gaat dan zo :
Dit verhaal heb ik zopas terug gevonden. Het gaat over 30 jaar of meer geleden, maar het zou ook vandaag kunnen zijn. Het was op de tweede zondag van mei. Het verhaal is van haar, de woorden zijn van ons beiden.
In mijn vitrinekast, helemaal opzij staat een heel klein porseleinen vaasje. Zo kitscherig, maar met zoveel liefde gegeven door mijn jongste zoon toen hij bijna 6 jaar was.
Er was rommelmarkt op school, en ik had er ook een stand waar ik hun oud speelgoed verkocht. Dat was in samenspraak met de kinderen : wat verkopen we, en wat niet. Het geld dat de verkoop opbracht, daar kregen ze elk één derde van, zodra er een beetje geld te verdelen was. Met dat geld gingen ze dan zelf gezelschapsspelen kiezen en kopen.
We hadden al de helft van de meegebrachte spullen kunnen verkopen en de kinderen hadden van dat geld zaken gekozen en gekocht die ze tof vonden. Toen kwam de jongste af met dat vaasje. "Kijk mama, ik heb dat voor u gekocht, omdat ik weet dat ge dat graag ziet." Daar heb ik een traantje gepinkt van emotie.
Toen kwam mijn schoonmoeder de speelplaats opgestapt. We waren die voormiddag nochtans bij haar langs geweest om haar Moederdag te wensen. Ze zag wat wij aan het verkopen waren, en ze vloog uit : “Zijt ge niet beschaamd ? DIT en DAT heb IK hen gegeven. Gij hebt het recht niet om dat te verkopen!" Groot spektakel.
Mijn argumenten dat de kinderen het speelgoed ontgroeid waren, dat ze er zelf afscheid van namen en dat ze ander speelgoed kochten mochten niet baten. Ze bleef verongelijkt doen. Wat een feestelijke namiddag geweest was eindigde in mineur voor de kinderen.
Dat was tijdens een zwarte periode in ons leven, waarin we elke frank twee keer moesten omdraaien. Dus, vond ik daar oplossingen voor, vandaar de rommelmarkt. De kinderen vonden het super tot schoonmoeder er zich mee moeide. Mémé had wéér een scène gemaakt tegen mama, terwijl iedereen het kon horen.
Ze waren die voormiddag nochtans bij haar langs geweest. Haar was die dag de verschuldigde eer bewezen, volgens de regels van het fatsoen. In de namiddag dan zoiets … een moederdag die bijgebleven is. En het vaasje natuurlijk, gelukkig is dat er ook nog.
Het filmpje circuleert al enkele jaren op het internet, maar moederdag is de geknipte gelegenheid om het nog een keer onder de aandacht te brengen: drie moeders die een eigen versie brengen van de Queen-klassieker Bohemian Rhapsody, Motherhood Parody.
Is this the real life Is this just fantasy? Caught in a landslide No escape from reality Open your eyes Look up to the skies and see
I'm just a mom I need no sympathy Because I do it all On the go Poopy pants, runny nose Kitchen, kids and laundry Everything is dirty No sleep, no sleep.
Momma, I puked in the van Momma, there's gum stuck in my hair I just pushed Lucy down the stairs (she's bleeding) Momma, where did I come from? Better ask your daddy that when he gets home
Momma, oooooooh I don't wanna die Well, you should have thought of that before you broke my lamp!
I smell a little bit of poopy in the van Sarah move, Sarah move Get your butt in the Durango Daddy's coming home late, better fix a hot plate NOW!
I'm just a poor boy can I have some money please? What do I look like? Money doesn't grow on trees! Maybe if you ever picked up your things!
Party at Stevie's house will you let me go? Joshua, we will not let you go! Let me go! Joshua, we will not let you go! Let me go! Joshua, we will not let you go! Let me go! Will not let you go! Will not let you go! Let me go! No, no, no, no, no! Oh mamma mia, momma mia, let me go! If you ask me one more time I'll scream! I'll scream! I'll scream!
So you think I don't care if you stay up and cry? So you think I don't need any sleep tonight? Oh, oh baby Please just go to sleep baby! Just gotta get out Just gotta right out of here
In the end it's worth it Wouldn't change a thing In the end it's worth it In the end it's worth it to me
Daar droom ik al bijna vijftig jaar van, van wagens zonder chauffeur. In élk veilig ontwerp van élke veilige wagen is de chauffeurmens ommers de zwakke schakel. In mijn idee zouden zelfs de hulpdiensten zonder chauffeur ter plaatse komen, zo is er binnenin meer ruimte voor paramedici en apparatuur. En alle nutsdiensten zouden eigen tracés hebben.
Ik vertelde ooit dat mijn ideale wagen iets zou zijn met een klavier als dashboard: men tikt het adres in en de wagen -de module- plus het onderliggend systeem doen de rest, zorgen dat men ter plaatste geraakt. De stoelen vooraan moesten wel kunnen zwenken, zodat we tijdens langere verplaatsingen met vieren een babbeltje konden doen, of kaarten.
Dat ik teveel Asimov gelezen had, zeiden ze toen in 1970. Of Heinlein, of Clarke. Maar het komt dichterbij hoor. Het komt dichterbij … niet élke visie is larie.
Op de cover van een TV-blad ooit : Na een leven lang wachten op 'later', was 'later' zo voorbij. - Celie Dehaene Ik heb daar al veel moeten over nadenken. - P² --- Die titel blijft bij mij ook hangen. De 8 jaar dat mijn man op pensioen was hebben wij gelukkig samen nog veel van het leven kunnen genieten. Maar onze hoop om later samen oud te worden was heel plots en veel te vroeg voorbij. - JD --- Ik sluit mij aan bij jullie ervaring. Mijn echtgenote was een hele levenslustige dame die zei: "ik spaar niet voor mijn kinderen, ik heb ook mijn plan moeten trekken, ik heb ook recht om te genieten van het leven". Daar had ik enigszins moeite mee, maar ik ben tot een ander inzicht gekomen toen zij twee jaar na haar pensionering overleden is. - TR
Dat zijn replieken die doen nadenken hé, over dat ‘later’ en voor mezelf wou ik ineens bekijken of ik wat vlotter of losser door het leven zou kunnen gaan, qua bestedingspatroon. Gellie zijt daar natuurlijk al rijpelijk klaar mee, met dat overdenken, maar ik moet dit nog efkes doen: LM & ik hebben geen kinderen, dus ook geen kleinkinderen. Wij beslissen helemaal zelf over wat we uitgeven, en waaraan we het uitgeven. We zullen niemand achterlaten die zich teleurgesteld of te kort gedaan kan voelen. En toch hou ik het graag simpel, qua bestedingen.
Waarvan zouden LM en ik zo ineens plotsklaps beginnen 'genieten'. Het woord genieten is sinds een paar jaren een dictaat, alsof gewoon content niet meer voldoende is. Als senior zult gij en móét gij consumeren, want dat is genieten!
Eens denken.
Reizen hebben we de gedurende meer dan 30 jaar ongeveer continu gedaan. We hebben misschien niet de toeristische attracties gezien, maar wel de coulissen van het land, de havensteden met de omliggende (woon)wijken. Die hebben we gezien en grondig beleefd ook. We weten nu dat loonslavernij overal bestaat én pauperisme én mensenhandel. Overal. Daarvoor moeten we niet naar een ver toeristisch resort, want we kijken nu zo door die façade.
Logeren in sterrenhotels hebben we ook vaak genoeg gedaan, gewoonlijk voor één overnachting, ivm de bemanningswissel. Soms waren die hotels zo luxueus dat ik er een beetje niet goed van werd : de rederij voerde zo ontiegelijk veel besparingen door in de werking van een schip dat de situatie aan boord bij momenten regelrecht onwerkbaar werd bij gebrek aan materiaal en wisselstukken. Vanwege die besparingen. Maar een overnachting op weg naar dat schip kon wél gebeuren in een vijfsterren hotel ? Ik vroeg me regelmatig af of ze het bij de rederij in Antwerpen nog allemaal op een rij hadden. Eten in sterrenrestaurants is zo op dezelfde manier gekleurd geraakt. Mijn eerste gedacht is : moet dat? Mag het iets minder? Dit is een bemanningswissel, geen culinaire uitstap.
Avonturenreizen dan? Nee dank u. Al genoeg perikelen meegemaakt. We lezen er graag over, we kijken graag documentaires, maar we begeven onszelf er niet meer in, in dat soort situaties. Dertig+ jaren koopvaardij volstaan als avonturenarchiefje.
Mooie kleren dan? Eh, nee, niet echt. Dat betekent droogkuis en zo, dat is me teveel gedoe. Als het niet in de wasmachine kan, dan moet ik het niet hebben.
Wellnessen (nog zoiets, geniéten zult gij!) eh, nee. Danku, maar zeer zeker nee. Ik kan niet tegen dat gefrul. Stilliggen en braaf zijn … geen sprake van. Ondertussen denk ik aan twintig andere dingen die ik veel liever zou doen en wil ik van die tafel weg. Voor mij betekent wellness stress. En naar het schijnt is dat niet de bedoeling.
Maar hoe kan een mens (ik, in mijn geval) dan wat losser en vlotter door het leven gaan om van dat 'later' een 'nu' te maken? Awel, ik weet het niet. Ik denk … als ik die stik-dure zuurstofflessen zal nodig hebben, op een ogenblik dat ik nog niet bereid ben om het zónder zuurstof te doen, dan wil ik dat de middelen er nog altijd zijn om die flessen te laten leveren, €-gewijs. Dat ik die middelen niet potverteerd heb, dat is dan misschien luchtig genieten. Elke ademteug.
Als ik een eigen boek meeneem naar de wachtzaal is het al gebeurd dat ik zo verdiept raakte in het verhaal dat ik binnen bij de dokter hard moest nadenken waarom ik gekomen was. Ik was zo plots uit het verhaal gerukt dat ik er feitelijk nog ín zat.
Van een kind kan men dat nog aannemen, maar voor een volwassen vrouw (kalenderleeftijd) vond ik dat een beetje beschamend. Vooral wanneer het een paar keer na mekaar gebeurt. De huisarts dacht dat er iets met mijn medicatie was, omdat ik de eerste minuten van een gesprek een beetje vaag en wazig was. Toen ze vroeg of ik dat dikwijls had, zo’n afwezige momenten, viel mijn cent dat het aan Ruth Rendell lag, of aan Ellery Queen, of Agatha Christie. En dat zijn geen namen van medicijnen hé. Wel, ze komen toch niet van bij de apotheker.
Nu neem ik geen eigen lectuur meer mee naar wachtlokalen. Ik lees wat daar voorhanden is. Dat gaat van riooljournalistiek tot dure tuinarchitectuur, bij momenten ben ik niet kieskeurig.
Het vraagt wel wat mentale souplesse, men moet er voor openstaan: ik lees ’s maandag bij de tandarts dat X-&-Y uit mekaar zijn omdat Y ziekelijk jaloers is. Daar loop ik dan twee dagen over te malen. Wat moet dat erg zijn, als jaloezie een klauw op een relatie legt. Wat moet dat verschrikkelijk zijn. ’s Woensdags bij de kapper lees ik dat X al vrolijk een liefdesbaby heeft met Z. Op twee dagen tijd. Dat kan, in het wonderland van de boekskes. Men moet er gewoon voor openstaan.
Af en toe krijg ik belevenissen van Peter & C° doorgemaild. Hij en Diane en hun twee dochters wonen ver weg. Wij mailen omdat Peter de taal van zijn moeder wil onderhouden. Dat is niet zijn moedertaal. Dit keer gaat het over de kookcursus die hij volgt. Zijn derde jaar, als ik me niet vergis. Het verhaal is van hem, de woorden zijn van ons beiden.
Eind mei is de cursus weer eens afgelopen. Dan krijgen we het overzicht van ons werk tijdens het afgelopen jaar. Het is geen rapport met goede of slechte quoteringen, het is eerder een evaluatie.
De chef gaf ons de opdracht voor die dag, en ze zei erbij dat we de saus moesten afwerken met een houten lepel. Ze herhaalde nog eens zeer uitdrukkelijk : "Met een houten lepel mensen, niét met een metalen lepel en zéker niet met een klopper."
Wij gingen aan de kook en zij ging aan haar tafeltje zitten typen op haar laptop. Af en toe liep ze eens door de keuken, zei hier en daar een kort woordeke en ging dan weer naar haar tafel typen …
Geen kloppers in de saus, had ze gezegd. Waarom? Ik vroeg me danig af waarom en ik bouwde ingewikkelde theorieën op over zuurtegraad en proteïnen en temperaturen en om een of andere reden zou hout dan geschikter zijn dan inox. Maar de sauspan was toch inox …? Er moeten nog cursisten met die vraag gezeten hebben. Na de kooksessie, tijdens het proeven, vroeg iemand haar : waarom houten lepels en geen kloppers?
"Eh, antwoordde de chef een beetje schaapachtig, ik moest de evaluaties nog invullen en daar kan ik het geluid van zestien rammelende kloppers wel bij missen."
Dat vind ik nu eens een goeie zie, een prozaïsch antwoord. Peter met zijn ingewikkelde theoriekes altijd! m – HiH-05/2015, herzien
- Ha, eboek! Dat is Engels voor een elektronisch boek, e betekent elektronisch. - Digitaal? - Ja, natuurlijk digitaal, anders kan het niet elektronisch zijn hé. - Dus een digitaal boek, zei hij met slimme oogjes.
Ik wachtte af, want het klopte niet dat hij de betekenis van ebook niet kende. Er waren die slimme oogjes en de mama zat nadrukkelijk terloops te doen in de zetel. Er zou iets volgen.
- Dat heb ik al! zei hij fier. - Een eboek? - Een digitaal boek, kijk maar. Met een klik haalde hij het tevoorschijn :
learn binary the easy way
Hij had zoveel jolijt om zijn mopje, dat zelfs de zon kwam kijken.
“Hoe groot is de bevraagde groep en hoe werd die gerekruteerd.” Awel, daarover hebben LM & ik het gehad, toen de gevangenis van Beveren proefdraaide met 100 vrijwilligers. Begin 03/2014 was dat.
Lees hoe de vrijwilligers werden gerekruteerd : personeelsleden van het gevangeniswezen zelf, plus de directeur-generaal, magistraten, professoren en journalisten. Die mensen gingen binnen voor 48hrs, twee overnachtingen. Die mensen kwamen opgelucht buiten, met een hoofd vol bedenkingen over binnen.
Zet daar nu 100 jonge para's die juist terugkomen van een zwaar nachtmanoeuvre in modder-&-regen, die zullen gans anders reageren dan toen bvb Machteld Libert en andere chotweetwie. De jonge para’s besluiten op het einde van hun 48hrs in de gevangenis dat ze 1/ na het nachtmanoeuvre hebben mogen slapen en 2/ dan nog wel op een plaats waar het droog was. 3/ dat ze daar voor de rest met rust gelaten werden (buiten een paar corvees). Drie dingen die enorm geapprecieerd worden op dat moment: Slapen, Droog, Rust. De jonge para’s komen kwiek terug buiten, zo stel ik me voor. De peis & vree in de nieuwe gevangenis (TV, PC …) 't had misschien zelfs een dagje langer mogen duren. Bij manier van spreken.
Zet daar nu 100 dakloze mannen. Het is er droog slapen, in de gevangenis. En zacht slapen, want er is een matras. Het is er vooral veilig slapen, men wordt niet bestolen of gekeeld. Er zijn drie maaltijden per dag. En er is sanitair! Veiligheid, Voedsel en Verzorging.
Tenzij misschien de zon schijnt of de lentelucht roept, wil het gros van de 100 dakloze mannen daar na 48hrs niet meer buiten. Bij manier van spreken.
Zet daar nu 100 dakloze vrouwen met kinderen. 100 dakloze vrouwen met kinderen krijgt ge daar niet-meer-weg. Zij blijven tot hun kinderen afgestudeerd zijn. Bij manier van spreken.
Zet daar 100 dakloze junkies … die genieten niet van weekendje onderdak met TV en PC en WC. Maar zij hebben andere prioriteiten. Die wachten niet tot de zon of de lentelucht roept, die willen een dealer zien. Kost-wat-kost. Van frustratie breken ze het kot af. Bij manier van spreken.
Mijn voorbeelden zijn misschien nogal kleurrijk en nogal strak, maar het was toen de bedoeling dat LM me snel zou snappen, en dan moet ik soms een dikker penseel gebruiken: já, door de keuze van de testgroep kan men de resultaten van een test sturen. En nogal sterk ook!
Zal ik mijn keukenblunders nummeren of toch liever een discreet identificatienummer geven?
Gisteren zouden we asperges eten en omdat we wilden vergelijken, de witte en de groene, op hetzelfde bord, op dezelfde dag en niet met een week tussen, hadden we beide soorten in huis gehaald. ‘k Had mijn geheugen opgefrist en op ’t Net nog eens de tips opgezocht over hoe het moest. De DO's gelezen en vooral de DON'ts, hoe het zeker niét moest. En toen ging ik aan de slag. De kookpotten stonden stand-by op het fornuis, het water tegen het koken aan gezouten en geboterd. De witte waren geschild en werden te water gelaten. Alles oké. En toen schilde ik de groene. Helemaal. Niet enkel het onderste stuk van de steel, nee, helemaal, zoals de witte. ‘k Had er al vier geschild eer mijn cent viel dat er iets niet klopte. De groene niét schillen! Niét! Hoogstens het onderste stukje.
’t Was echt geen zicht zoals ze daar lagen op de plank, die iele blote bleekgroene spookjes. En toen wist ik het ineens niet meer, ‘k was compleet de pedalen kwijt. Enkel de ongeschilde groene serveren en de geschilde voor soep gebruiken? Of ze dan maar allemaal schillen en ze iel en bloot serveren?
‘k Heb het zo gelaten en vandaag eten we aspergesoep. Groene. Gemixt. Allemaal groene. De smaakvergelijking tussen wit & groen, dat zal voor een andere keer zijn.
Er zijn mensen die bladmuziek kunnen lezen en in een lach schieten bij een passage. Zo zijn er ook mensen die statistieken kunnen lezen en er met een vingerknip een fout uithalen. Of in een bulderlach schieten over bepaalde interpretaties van die statistiek. Ik kan dat allemaal niet en ik weet zelfs niet of ik het zou willen kunnen, want ik kan me niet voorstellen dat ik het zou kunnen zonder daar hoofdpijn van te krijgen. Dus laat maar. Soms moet men zijn plaats kennen. En vandaag is het soms.
Ik bewonder de kunners, dat wel. Absoluut. Ik bewonder hen te zeerste. Maar ik benijd ze niet. Vooral niet wanneer het over opiniepeilingen gaat : Wanneer 18% van de mensen de mening X toegedaan is, waarvan 23% van die mensen neigt naar mening x' hoeveel % heeft dan de mening Xx' ? Een exacte populatie wordt er niet bijgegeven.
Werd het onderzoek gedaan bij 3761 mensen uit alle leeftijdscategorieën of bij de 259 werknemers in eenzelfde kantoorgebouw? Maw : vanaf wanneer is een aantal betekenisvol? Is de verscheidenheid gegarandeerd? enz, etc. Hoofdpijn, 'k zei het toch.
