De verzorging van de 22 pingaten en de operatiewonden is perfect. Dank zij de alertheid en de vakkennis van mijn twee thuisverpleegsters en Bea, ook verpleegster, heb ik nog geen ontstekingen. Op twee pinnen wordt er een Iso-betadine vetverbandje aangebracht. De registratie en opvolging gebeurt nauwkeurig op een blad, waarop de Ilizarov ringen en de pingaten gecodeerd worden. Zo heeft elke pin een nummer gekregen. Dit maakt het mogelijk een nauwkeurig verslag uit te brengen tijdens de consultaties.
Mijn uitstapje naar Pellenberg vandaag is geslaagd. Na de gebruikelijke radiografieën moest ik op consultatie in de Ilizarov-afdeling. De professor was bijzonder tevreden over het corrigeren en het verlengen. Om nu tot een maximaal resultaat te komen, ga ik nog wat verder comprimeren: het bot nog wat samendrukken op het onderste gedeelte. Mijn meccano werd ook wat verlicht en de constructie is wat eenvoudiger geworden. De operatiedraadjes werden nu allemaal verwijderd. De thuisverpleegster zal content zijn. Op de foto zie je de aangepaste constructie en de elastiek om de schoen op te trekken. Deze elastiek zorgt er voor dat je voet zoveel mogelijk opgetild wordt. Dit voorkomt de spitsvoet. In bed draag ik een aangepaste schoen.
Eigenlijk zou ik best wat bijkomende oefeningen kunnen doen zonder dat de kinesiste er bij is. Met een webcam zou de paramedicus oefeningen kunnen volgen en aansporen tot nog meer actie in het revalidatieproces. Deze gedachte kwam tot stand bij een van mijn dagelijkse beurten kinesitherapie bij mij thuis. Stel je voor: "Nee Marc, je bent nog niet aan tien, nog twee keer je been heffen! En hop en één twee drie", met een dwepend muziekje op de achtergrond. Dit zou allemaal kunnen. Zo zou de adviserend geneesheer in zijn controlefunctie ook veel korter op de bal kunnen spelen. "OK, deze patiënt is nog aan het suffen, prima dus, zolang hij maar geen aardappelen begint te schillen voor de ganse buurt!" Je kan natuurlijk eindeloos ver gaan tot je begint te huiveren bij de gedachte dat de samenleving totale controle heeft op je "genot" aan voorzieningen. Vandaag heeft mijn jongste zus ons meegenomen voor een kleine lunch ergens in Beveren. Dit is nog eens leuke manier van ontmoeting en afwisseling. En morgen om 5 uur opstaan voor het ritje naar Pellenberg.
Na het draaien van vijzen en klikkers aan mijn Ilizarov-fixator volgen er meestal vrij stevige momenten van besef dat je een piercing aan je been hebt. Gelukkig dat er pijnstillers bestaan, om de levenskwaliteit aanvaardbaar te houden. Ik slaap zelden door 's nachts en het onderscheid tussen dag en nacht is gering. Dit komt ook omdat ik niet buiten kom. Zo ontstaan er intense momenten van inkeer en bezinning en kan ik creatief nadenken over een eigentijdse Christelijke Mutualiteit. Er zijn ook nog andere dingen, waarvan ik droom, zoals Frankrijk en kamperen. Nogal wat mensen gaan er van uit dat ik na mijn tuimelpartij in 2007 eindelijk het kampeerleven afgezworen zou hebben en dat ik nooit nog een voet (of been) in Frankrijk zou zetten. Geheel mis, want Bea en ik hebben nu reeds plannen om al onze recreatieve momenten te besteden aan het reizen met caravan in het vakantieland Frankrijk, nog meer dan vroeger. Nog even wachten tot mijn grote Ilizarov ontmanteld wordt en tot vakantie ons te beurt valt!
Zeg nu zelf, deze foto is geen gezicht. Zie eens hoe Bea afziet me onze oude versleten grasmaaier. Je kan de maaibeurt bezwaarlijk "fitness" noemen. Vandaag hebben we voor haar speciaal een nieuwe grasmaaier gekocht, een die rijdt, het gras maait en vermaalt. Bea moet er alleen nog even achter lopen. Dat is dan aanvaardbare fitness. Mijn rol zal zich beperken tot het nemen van foto's en het geven van aanwijzingen inzake horticultuur. Nu nog even wachten tot de lente echt doorbreekt en laat het gras maar groeien!
Het ganse Ilizarovproject kost allemaal stukken van mensen. Ik mag van geluk spreken dat ik een land woon, waar een goed uitgebouwde sociale zekerheid bestaat met een degelijke ziekteverzekering. Als CM-medewerker denk ik daar wellicht meer technisch over dan een doorsnee gebruiker van gezondheidszorg en nu zit ik zelf met mijn Ilizarov en zijn prijskaartje. Gisteren heeft Bea een omslag met de eerste reeks getuigschriften voor verstrekte hulp in de CM-brievenbus gestoken. Het was de eerste maandafrekening van mijn kinesitherapie. En vandaag kreeg ik een mail van CM met het gedetailleerd overzicht van de wettelijke tegemoetkoming, die op mijn rekening betaald wordt. Die snelle service is er niet gekomen omdat ik CM-medewerker ben, maar gewoon omdat terugbetaling van gezondheidszorgen een van de grootste bekommernissen in de CM-dienstverlening is. Straks volgen er nog een pak rekeningen en een van de komende dagen krijg ik de ziekenhuisfactuur.
Vandaag hebben de twee vaste collega's van de dienst organisatieontwikkeling van CM Waas en Dender hun middagpauze bij mij thuis doorgebracht. Het was leuk om bij te praten over de gang en de wandel in CM. Ik hoorde dat vormingsinitiatieven en projecten permanent aandacht en opvolging vergen. Het is dan ook een opdracht voor een dienst organisatieontwikkeling. Ik hoop dat CM even goed draait als ik kan draaien aan mijn Ilizarov. Ondertussen begin ik goed te wennen aan mijn megapiercing. Ik ontwikkel een bijkomende zintuiglijke activiteit omdat ik regelmatig aan mijn knoppen moet draaien en mijn vijzen moet bijregelen. Ooit zal ik dit ritueel missen en zal ik met weemoed terugdenken aan mijn draaimomenten.
Na het draaien van vijzen en klikkers aan mijn Ilizarov-fixator volgen er meestal vrij stevige momenten van besef dat je een piercing aan je been hebt. Gelukkig dat er pijnstillers bestaan, om de levenskwaliteit aanvaardbaar te houden. Ik slaap zelden door 's nachts en het onderscheid tussen dag en nacht is gering. Dit komt ook omdat ik niet buiten kom. Zo ontstaan er intense momenten van inkeer en bezinning en kan ik creatief nadenken over een eigentijdse Christelijke Mutualiteit. Er zijn ook nog andere dingen, waarvan ik droom, zoals Frankrijk en kamperen. Nogal wat mensen gaan er van uit dat ik na mijn tuimelpartij in 2007 eindelijk het kampeerleven afgezworen zou hebben en dat ik nooit nog een voet (of been) in Frankrijk zou zetten. Geheel mis, want Bea en ik hebben nu reeds plannen om al onze recreatieve momenten te besteden aan het reizen met caravan in het vakantieland Frankrijk, nog meer dan vroeger. Nog even wachten tot mijn grote Ilizarov ontmanteld wordt en tot vakantie ons te beurt valt!
