"De zon neemt mijn schaduw mee achter een wolk".
Zo stelt men wel eens het sterven voor.
Maar vandaag op deze met zon overgoten donderdag zijn er geen wolken
en hoeft de zon de schaduw van Eliane niet mee te nemen.
Eliane is hier dicht bij ons als een onvergetelijk zonnetje.
Een spreekwoord zegt:
"Vraag nooit voor wie de doodsklokken luiden;
"zolang je ze nog kan horen is het voor iemand anders.
De jongste weken hebben we de doodsklokken van onze Sint-Mariekerk
in Everbeek-Beneden herhaaldelijk, zelfs al te dikwijls horen luiden.
Achtereenvolgens voor de te jong gestorven Patricia Bienvenu,
voor Lauretta De Smet, Albert Dutranoy, Frans Cornil en Willy De Bloos.
Vandaag staan we hier ingetogen voor een laatste groet aan Eliane,
Eliane Hans, de weduwe van Roger Peleman.
Op vriendelijke vraag van dochter Marie-Jeanne wil ik bij de teraardebestelling
aan haar geliefde moeder nog een korte rouwhulde brengen.
Ik doe dit niet zozeer als de Zilveren Schepen
maar vooral als een parochiaan en inwoner van Everbeek.
Diepbeproefde Familie,
Dierbare Vrienden van Eliane,
Lieve mensen van Everbeek en elders,
Daarstraks hebben we in de uitvaartdienst geluisterd naar Pastoor Bauters
en Marie-Jeanne. Ik wil niet in herhaling vallen, maar de persoon van Eliane
speciaal benaderen vanit haar sociale betekenis als cafébazin.
70 jaar uitbaatster van herberg "De Zwaluw", alhier in het Benedenkwartier.
Men zou kunnen denken "een werk zoals een ander", maar men mag het niet onderschatten.
Ook al omdat de dierbare overledene een bijzondere rol speelde in het plaatselijk volksleven.
Met "De Zwaluw" zal het café als duivenlokaal bedoeld zijn.
Maar de meesten onder ons, zeker zij die geen duivenliefhebber zijn,
zullen haar drankgelegenheid herinneren als "zaal Noelma", bij Peleman,
en vroeger bij Vida, Elvida die in feite Maria heette, Maria Bijl, bij Vida Nore.
Ongetwijfeld zal bij de ouderen onder ons die zaal mooie herinneringen oproepen
als feestzaal voor kermissen- en andere bals, eetfestijnen voor onder andere 'l Union Musicale'
en de Oudstrijdersvereniging, voor de Chiro, trouwfeesten en rouwmaaltijden,
als toneelzaal voor de opvoeringen van de B.J.B. en noem maar op.
Ook ik genoot het voorrecht daar met mijn feestcomité
enkele van mijn eerste festiviteiten te kunnen inrichten.
De feestzaal werd herbouwd in 1945 na de Tweede Wereldoorlog.
10 jaar geleden kwam deze nog eens extra in de belangstelling
ter gelegenheid van Openmonumentendag op 14 september 1998.
Ik was toen de schepen van cultuur en voelde mij er verheugd over
dat de dorpskern van Everbeek-Beneden werd uitgekozen als lokatie
voor bedoelde monumentendag.
Het jaar tevoren kreeg immers de prachtig gerenoveerde Sint-Mariekerk de prijs
toegekend voor beste restauratie. Behalve aan het kerkgebouw waren er geleide bezoeken
aan het voormalige klooster (later omgedoopt tot Beneden-Bethanie en nu "De Kleppe"
geworden, en aan feestzaal Noelma. Men kon in de pers lezen dat men in de zaal,
met bewaard gebleven interieur en scène, nog de sfeer kon opsnuiven
van lang vevlogen dagen.
Niet in het minst onze dierbare Eliane Hans
heeft tot het behoud van die gaaf gehouden sfeer een flink steentje bijgedragen.
Velen onder ons kennen nog dat liedje van Bobbejaan Schoepen:
"Want niets is zo erg als een café zonder bier".
Maar even triestig is een dorp, een parochie zonder drankgelegenheid.
Omstreeks het midden van de vorige eeuw telde men hier in de omgeving een 13-tal herbergen.
Nu Eliane van ons afscheid heeft genomen blijft er enkel 't Fameus Verleden' over,
een typerende benaming die uitstekend van toepassing had kunnen zijn op café/feestzaal Noelma.
Eliane droeg op een gewaardeerde wijze bij om het sociaal contact met haar klanten en buren
levendig te houden. In tijden van zoveel veranderingen en vernieuwingen: tv, gsm, megadancings,
computer, rook- en drankverbod, was die taak niet gemakkelijk.
Maar Eliane bleef volhouden alsof zij dat als een soort levensroeping beschouwde.
Al een kwarteeuw geleden liet ze met haar man Roger in de Rekestraat een mooie woning bouwen,
bestemd om er een rustige oude dag door te brengen.
Doch Eliane wilde van geen rust weten.
Liever zo lang het nog mogelijk was achter de tapkast bij haar klanten blijven.
Maar zelfs de sterkste boom wordt ooit geveld.
De jongste jaren en vooral maanden kreeg Eliane te kampen met kwalen allerhande
en ging het minder goed met haar gezondheid.
Enkele tijd terug ontmoette ik haar voor de laatste keer
bij een bezoek aan het hospitaal/kliniek in Geraardsbergen.
Haar resterende dagen zou ze doorbrengen in Asse, alwaar ze op 17 juli het tijdelijke met het
eeuwige wisselde. Een toeval wil dat dag op de dag van haar overlijden,
5 jaar geleden op 17 juli 2003 haar echtgenoot Roger werd begraven.
"Dankbaar om haar liefde die zij ons gaf
"en om de vriendschap die van haar is uitgegaan...,
lezen wij bovenaan de rouwbrief.
Met deze mooie woorden willen wij nu van haar hier afscheid nemen.
Een levenswijsheid zegt ons:
"Als een mens komt te sterven, wat ook zijn talenten en invloed waren;
"als hij sterft zonder bemind te zijn, was zijn leven een mislukking.
Welnu, het leven en de sociale rol van de geliefde en volksvriendelijke Eliane
zijn een zegen geweest waarvoor wij haar oprecht dankbaar zijn.
Dierbare Eliane Hans, rust nu voor altijd in vrede!
M. Van Snick
25-07-2008 om 20:12
geschreven door Zilveren Schepen
|
MENSEN ZONDER PAPIEREN
