Ik hou niet van de term Américain en zeker niet van Préparé of Martino, een boeltje dat voor rundvlees moet doorgaan, gekleurd tot en met en dat alles behalve naar vlees smaakt.
Geef mij maar de gehakte biefstuk zoals ik hem zelf maak. Een stuk rundvlees zonder al te veel pezen, maar wel met streepje vet, zelf hakken en er nadien een snuifje tijm (gemalen of fijn gewreven) aan toevoegen, dit kruid voorkomt narigheden nadien in je maag en darmen.
Vervolgens in een diep bord een soort van lichte mayonaise maken met mosterd, olie en een weinig azijn, hierna zouten en flink peperen, eventueel ook een paar druppeltjes van het kleine flesje.
Hierna voeg ik dan fijn versnipperde sjalot, peterselie en augurkjes toe samen met een goede hoeveelheid kappertjes, die de zuurtegraad verhogen, daarom zuinig met de azijn in het begin. Op smaak brengen met Worchestersaus, een pittig vissausje. Eens werd er mij in Oostenrijk een steak tartaar aan tafel bereid, waar men gewoonweg de Worchestersaus had vervangen door fijngehakte ansjovisfilets en eerlijk gezegd, het gaf een bijzonder smaak.
Mijn zoon die wil er altijd een knijpje tomatenketchup bij. Een beetje groene sla en goudgebakken frietjes, wat moet je meer hebben?
Er zijn een aantal restaurants waar ik elke keer als ik er ga eten, steevast een versgemalen Steak Tartaar bereid aan tafel, nooit zal voorbijgaan, zelfs als er andere lekkere zaken op het menu staan. Eerstens in Chez Vincent in Brussel en in La Fermette in Huldange in het Groothertogdom Luxemburg, net over de grens. Zonder chichi maakt de kelner zijn basissaus met lepel en vork en vermengt daarna al zijn ingrediënten in de strikte volgorde.
Je kan ook op andere plaatsen een Americain Minute eten maar soms valt het tegen, het gemalen vlees met een eierdooier op een bord vol sla, ajuintjes kappertjes en dies meer, begin dan maar zelf te proberen alles onder elkaar te mengen op een overvol bord.
Erger, en het is mij al vaker voorgekomen, je bestelt een Américain van de Chef en je krijgt een geelgroen hoopje vlees dat pikant smaakt.
Een toemaatje: soms voeg ik er een scheutje Cognac bij, wat een heerlijk aroma, onbeschrijflijk!
Hierbij denk ik aan wat er zich 60 jaar geleden heeft afgespeeld in Hiroshima en Nagasaki. Duizenden onschuldige kinderen ombrengen met een "Little Boy" gedropt vanuit een B29 die de naam van een moeder draagt. Dat kunnen alleen maar Amerikanen doen. Sorry, daar is één minuut stilte niet voldoende voor!!
Waanzinnig geweld heeft altijd bestaan!! Alle geweld is trouwens waanzinnig!!!
Aan het strand van Oostende van Louis Neefs werd pas jaren later op vinyl gezet, maar als klein ventje van een jaar had ik het geluk met mijn ouders naar Oostende op vakantie te mogen gaan. Mijn vader had een volle nicht, Palmire, een vrouwelijke voornaam vooral populair rond de jaren 1900, die in Oostende woonde, in de wijk Le petit Paris. We hebben er meerdere malen kunnen logeren trouwens. De reis ging toen nog met de stoomtrein, waarschijnlijk van het oude Noordstation, via Denderleeuw en Gent naar Oostende, want de Noord-Zuid verbinding bestond toen nog niet.
Met mamas zonnebril op het neusje en een zakdoek op het hoofd en ingesmeerd met Nivea crème uit het blauwe doosje zat ik op vaders schoot. Dit werd gelukkig vastgelegd op pelicule door mijn moeder met een Kodak fototoestel. Het fototoestel heb ik nog steeds in mijn bezit, een platte doos die open geplooid wordt met een harmonicasysteem, op de zijkant van de lens bevond er zich een klein prismaatje waarin je met enig oefenwerk het te fotograferen object of landschap kon zien. Het filmspoeltje moest je met enige behendigheid achteraan aanbrengen in het kastje. In de fotograafwinkel kreeg ik soms een paar van de gebruikte spoeltjes, die dienden dan als alternatief speelgoed.
De dijk van Oostende van rond de jaren 50 zag er helemaal anders uit dan nu. In een paar badsteden aan onze kust ziet men soms nog een oud gebouw, dat geprangd staat tussen twee moderne appartementsgebouwen, maar binnen een paar jaren zullen ze helaas ook sneuvelen door de slopershamers.
In 1955 maakte ik met mijn ouders mijn eerste buitenlands reis naar Oostenrijk. Ik was toen 8 jaar, we zijn met de nachttrein naar Salzburg gereden, daar zijn we dan overgestapt in de trein naar Zell am See en van daaruit met de postbus naar Saalbach. Het weer was barslecht en de bergpas was met moeite bereidbaar, overal modder, rotsblokken en takken. Laat in de avond zijn we dan toch toegekomen in ons hotel. Onze vakantie scheen letterlijk in het water te vallen.
Een geluk dat er een meisje uit het Antwerpse, zo ongeveer van mijn leeftijd, in hetzelfde hotel verbleef en zo deden we samen allerlei spelletjes, we hebben geravot in de gangen, op de trappen en in het salon.
Ik was heel verdrietig toen ze terug naar huis moest vertrekken. Ik had geen speelvriendje meer. Ik herinner me zelfs haar naam niet meer. Maar mijn eerste vakantieliefje blijft nog altijd in mijn gedachten bestaan en het hotelfoldertje blijft mijn enige aandenken.
Misschien leest ze dit wel en reageert ze eventueel, wie weet ??
Het is weer eens zondag, deze morgen heb ik de pilletjes voor volgende week klaargemaakt.
Eerst ontbijten en de tafel proper maken, liefst vóór negen uur en dan begin ik eraan.
Al de doosjes worden mooi uitgestald.
De strips worden eruit gehaald, na zoveel jaren weet ik al hoeveel er nodig zijn.
Nu maar tellen: 7,14 21, 24,5 al naar gelang.
Elke keer erger ik me aan de bisterverpakkingen, druk je een beetje te veel dan krijg je ongevraagd een verbrijzelde tablet . Geef mij maar het systeem van vroeger: een flacon met een dop met een spiraaltje of een wattenpropje.
Ik geef het toe, nu ben je er wel zeker van dat het aantal pillen correct is, want meestal heb je altijd verpakkingen van een veelvoud van zeven, daar waar je vroeger waarschijnlijk soms eentje teveel of te weinig kon hebben.
Helaas realiseer ik me elke zondag opnieuw dat de weken voorbijvliegen.
Neen, het gaat niet over mijn eerste lange broek. Ik heb trouwens geen flauw idee wanneer ik mijn eerste lange broek heb gedragen. Als kleine baby zal ik er wel eentje gehad hebben, de tijd van de kruippakjes bestond toen alvast nog niet.
Maar deze keer gaat het over een herinnering aan mijn schooljaren in het Koninklijk Atheneum van Koekelberg, kortweg KAK genoemd, maar onze koning van toen hoorde dat waarschijnlijk niet zo graag, desondanks dit heeft het Atheneum nog altijd dezelfde naam en heeft sinds jaren de Omer Lepreuxstraat in Koekelberg verlaten is nu gevestigd een eindje verderop in moderne gebouwen in Sint-Agatha-Berchem en werd mijn oud KAK ingepalmd door de Franstaligen.
Nu, mijn verhaal speelt zich af in de jaren zestig. s Middags na het verlaten van de schoolrefter, dat was altijd vóór 12.20h, (de Franstaligen maakten ook gebruik van de Vlaamse refter en in ruil mochten de Vlamingen een paar lokalen gebruiken in hun modernere vleugel) werden we opgevangen in de studie in het grote lokaal van tekenen, onder de begeleiding van studiemeesters of studiemeesteressen.
Af en toe ging het er soms rumoerig aan toe, er werd duchtig van plaats verwisseld, de ene wou naast een meisje zitten of spelletjes spelen zoals galgje, OXO enz. Eéntje van de jonge meiden had er plezier in om de jongens hun edele delen eens goed vast te pakken, zonder dat ze het zagen aankomen, het volgend schooljaar hebben we haar niet meer terug gezien in de school.
Van studeren en huistaken voorbereiden kwam er niet veel in huis. De ene had al wat meer gezag dan de andere en af en toe werd er straf uitgereikt.
Op een middag kon de Vereecke niet meer over het tumult en deelde zijn originele straf uit: Voor morgen, 4 bladzijden over mijn eerste lange broek, en geen grote letters! Het werd dan kalmer en een beetje later mochten we op de speelplaats, de Franstaligen hadden immers de refter mogen verlaten. Een paar keren was de timing misgelopen en werden er een paar meppen uitgewisseld bij een belaging van weerszijden.
Hier werd wel ingegrepen en werd de Splitsing een paar jaartjes nadien doorgevoerd.
Het opstel over mijn eerste lange broek heb ik nooit moeten schrijven, maar nu, een goede veertig jaar later, kon ik het niet nalaten er toch iets over te schrijven.
Ik heb nog stof voor tientallen afleveringen, maar vandaag heb ik beslist er een klap op te geven en te proberen er een deftig einde aan te maken.
Tijdens de Expo verbleven er 3 logees bij ons thuis, die namen de drie slaapkamers en de badkamer in beslag en mijn ouders en ikzelf sliepen op de zolder onder de dakpannen.
Het ging om Zwitser, een Duitser en een Vlaming uit Damme. Mijn vader kende zowat iedereen in Strombeek en via relaties met Strombekenaars die op de Expo werkten, werd ons de mogelijkheid geboden om kamers te verhuren aan personen die er werkzaam waren.
De Zwitser en de Duitser werkten in Le Chalet Suisse, een restaurant met Zwitserse specialiteiten, gelegen in het attractiepark, daar had je ook bijvoorbeeld de fameuze Oberbayern van Löwenbrau waar het typische Münchner bier werd geschonken in grote bierpotten van 1 liter, waarvan menige exemplaren verdwenen zijn in een grote dameshandtas. De man uit Damme werkte in het paviljoen van de firma De Coene, een groot West-Vlaamshoutverwerkend bedrijf.
In het attractiepark had je ook Vrolijk België een klein Belgisch dorpje opgetrokken in de tijd van zoiets dat aan de goede oude tijd deed denken, men heeft nadien gepoogd om dit gedeelte nog een tijdje te laten bestaan samen met de Meli maar uiteindelijk is alles verdwenen en kwam er een Kinepolis, een paar horecazaken die ondergebracht zijn in kitscherige namaakgedoe van Vrolijk België, een megazwembad en Mini-Europa, dat ondertussen na de toetreding van al de nieuwe lidstaten, dringend op zoek is naar een vrij plaatsje voor een maquette van een kenmerkend gebouw uit die landen.
Je kon je in de Expo op allerlei manieren verplaatsen, te voet zoals de overgrote meerderheid of met een treintje, met een kabelbaan of met de Pousse-Pousse, een motorrijwiel op drie wielen, met de driver achteraan. Ik heb eenmaal de gelegenheid gehad om met het kabelbaantje mee te gaan toen de familie uit Parijs op bezoek was, mijn vader had nogal veel neven en nichten die in de buurt van Parijs woonden en die voor de gelegenheid bij ons logeerden op kampbedden of bij de buren, gezien de andere kamers bezet waren.
De Expo was te bereiken met de tram, met de auto, in die tijd werd er immers al de voorloper van Parking C aangelegd en werd er begonnen met de aanleg van een stukje van de Brusselse Ring, ik herinner me nog de grote vrachtwagens van de firma Tedesco die massas grond hebben vervoerd en de enorme mechanische kranen met immense schoppen die met een ketting over de grond werden getrokken. Men kon ook met de helikopter naar de Expo komen. De banaan, zoals we die noemden,vertrok in Brussel aan de vroegere Groendreef, de huidige Helihavenlaan en landde achter de Eeuwfeestpaleizen.
Kongo was ook goed vertegenwoordigd met een paar paviljoenen, onder andere over het mijnwezen in onze kolonie, waar onder andere koperen spijkers werden gemaakt met een klein Exposterretje in spijkerkop, met honderden heb ik er mee gebracht in mijn broekzak die bijna versleten was door de scherpe spijkerpunten. Er waren ook enkele negerhutten te zien, waarin tijdens de eerste maanden Kongolezen verbleven in hun kleurige klederdracht terwijl ze maniok aan het stampen waren en dies meer, maar de blanke bezoekers hadden er niets beters op gevonden om apenootjes en bananen te gooien naar die arme stakkerds. Na protest, waren onze zwarte broeders verdwenen.
Wat mij bijzonder getroffen heeft was de weergave op een scherm van een kloppend hart in het Brits paviljoen, de maquette van de Spoetnik in het Sovjetrussisch paviljoen, samen met reusachtige afbeeldingen waarop de arbeid van Russische arbeiders werdgeprezen, het was een mastodont van een gebouw net recht tegenover het Amerikaans paviljoen waar ik de eerste kleuren TV heb meegemaakt. Nu huist Radio 2 Vlaaams-Brabant in de gebouwen van het Amerikaans Theater van toen. Een paviljoentje heeft een bijzondere herinnering voor mij, het paviljoen van Thailand. Ik heb namelijk het geluk gehad deze tempel terug te mogen zien in Bangkok in 1995, in de tuinen van het koninklijk paleis, samen met een andere relikwie uit die tijd, namelijk de ganse viaduct van de Leopold II laan in Brussel, gebouwd in 1957 ter gelegenheid van de Expo, die na zijn afbraak, door de bouw van de Brusselse Metro, geschonken is geworden aan Bangkok door de hele Belgische bevolking tijdens een bezoek van koning Boudewijn aan Thailand.
De terreinen aan de Heysel hebben ondertussen een andere bestemming gekregen. Behalve het Atomium, het klein paviljoentje van de Belgische dakpannenindustrie, dat al voor alles heeft gediend, het Groen Theater en de prachtige dreef met rode haagbeuken, werd deze enorme oppervlakte volgebouwd met kantoren, groothandelzaken en allerlei shops met kledij en schoenen enz. Een mooie stukje natuur met onder andere de Kattebergen, waar we als kind hebben kunnen ravotten in de zomermaanden en sleeën in de sneeuw, is nog gevrijwaard gebleven.
De tentoonstellingsruimte van de Eeuwfeestpaleizen werd enorm vergroot en lokt elk jaar opnieuw duizenden bezoekers ter gelegenheid van Batibouw, het Autosalon, Vakantiesalon en zo veel meer, alles en nog wat komt er aan bod, maar zorgt helaas telkens weer voor grote files op de Ring.
Ik zal waarschijnlijk nooit meer een Wereldtentoonstelling in Brussel kunnen meemaken maar de mooie herinneringen zullen altijd blijven!
Bij elk bezoek hielden we ons minstens eenmaal per dag, na de eerste kennismakingen, vast aan een zelfde tracé;zo bezochten we samen met mijn vrienden Erik en Reinhold, elke dag opnieuw het paviljoen van het transport, daar stond onder andere een vliegtuig van het type Caravelle, een vliegtuig dat in die tijd furore maakte als een der eerste vliegtuigen aangedreven met twee straalmotoren, geplaatst aan de staart en dat pas in 1959 zijn eerste officiële vlucht maakte, je steeg in langs de voorzijde en langs een trapje aan de aan de staart kon je weer naar buiten, het was een hele ervaring om als kind voor het eerst in een vliegtuig te mogen rondlopen. Nu 47 jaar later, sakkeren we bijna elke dag over het vliegtuiglawaai boven onze Noordrand, wie had dit ooit kunnen voorzien en beterschap schijnt er helaas niet in te zitten.
In datzelfde paviljoen stonden er treinen en spoorwegwagons van verschillende naties, een woord dat in die tijd volkomen nieuw was voor ons en het bijhorende respect opgebracht heeft voor al dat moois waar we toen kennis hebben mee gemaakt. Verder kon je in een simulator vooraan in bestuurderscabine plaatsnemen en genieten van een rit in de Zwitserse bergen, een unieke belevenis. Het was de tijd waar de gestroomlijnde locomotieven en treinstellen met allerlei mooi klinkende namen hun intrede deden in Europa zoals o.a. "L'Oiseau Bleu".
In de buurt van het paviljoen van het transport bevonden zich de Belgische bedrijven, De Posterijen, RTT , sommige paviljoenen hadden een opmerkelijke constructie, als voorbeeld was er MBLE in de vorm van een radiolamp, Eternit had een hoge spiraalvormige toren gemaakt, de Burgerlijke Bouwkunde, vrij vertaalt van het Frans Génie Civile, was een huzarenstukje van architectuur, een lange puntvormige constructie boven een soort van miniatuur België met rijdende autootjes, boten en vliegtuigjes, het was de voorloper van Mini-Europa en nog zoveel andere meesterwerken
Minstens een keer per dag brachten we een bezoekje aan het Voedingsalon waar je een broodje met een paar krolletjes Planta kon proeven, een potje Imperial vanille pudding en bij Coca Cola was het dringen om een flesje te bemachtigen, daar kon je ook de fabricage volgen: eerst werd het flesje gevuld met een groenachtig slijmerig goedje en daarna aangevuld met bruiswater. Vele bezoekers walgden een beetje nadien, toen ze met eigen ogen gezien hadden hoe dit goedje gefabrikeerd was.
In 1998 had ik het geluk de EXPO in Lissabon te mogen bezoeken en daar was er onder andere ook een paviljoen van Coca Cola, maar was er niets te proeven, ze hadden zich gehouden aan een monsterverzameling van Colaflesjes in alle groottes, kleuren en stijlen.
In allerlei standjes over gans de Expo verkocht men Cola in glazen flesjes en driekleurige ijswafels, vanille, chocolade en aardbeien. Voor de flesjes moest je echter 1Fr. statiegeld betalen om de afvalberg, toen ook al, te verkleinen, maar velen, vooral toeristen uit het buitenland, lieten de flesjes achter naast de rustbanken, en al gauw hadden we de truc gevonden om die achtergebleven colaflesjes binnen te brengen om ons beetje zakgeld te verhogen, in die tijd kon je al voor 5 fr. een deftige hoeveelheid snoep kopen.
In dat zelfde tracé zaten ook af en toe een bezoekje aan het paviljoen van de Wetenschappen, daar maakte de chemiereus Hoechst ronde plakketjes in plastiek, vertrekkende van polyethyleen korreltjes in allerlei kleuren. Elke keer opnieuw kwam het er op aan het plakketje, van 75mm met Exposter als embleem, in een andere kleur te bemachtigen en nadien te ruilen met vrienden, de interessantste waren deze met een overloop van twee verschillende kleuren telkens als er een nieuwe kleurenbatch gemaakt werd en de extrusievijs nog niet voldoende was gespoeld.
Ik wist toen nog niet dat ik in 1969 een lange carrière zou beginnen in het Research Centrum van Solvay in Neder-over Heembeek in de afdeling Polyolefienen en herkende de typische geur stearine bij het extruderen van polyethyleen, in casu Hostalenâ van Hoechst. Er rest mij jammer genoeg maar een blauw schijfje meer, de tientallen andere zijn op de een of andere manier verloren geraakt en nu misschien bij een of andere verzamelaar liggen. In al die jaren werd ik vertrouwd mettermen zoals moulding, blow moulding, melt flowing index en al dat meer, maar waaraan mijn lezer weinig zal snappen.
In een volgende aflevering breng ik u mee naar andere paviljoenen en anekdotes.
Ik was 11 jaar in de periode van de Expo 58, ofte Universele Wereldtentoonstelling van Brussel. Ik woonde met mijn ouders in Strombeek, op een boogscheut van de Heyselvlakte, dit was de omgeving waar ik in 1947 geboren was. Expo 58 is nog steeds een van de mooiste herinneringen uit mijn leven, ik zie als het ware de ganse happening als een film voor mijn ogen. Ik heb de Expo echt platgelopen met mijn ouders en vrienden. Tijdens de vakantie gingen we soms tot drie keerper dag naar dexpositie, door het feit dat we een jaarabonnement hadden was het dus geen probleem om er naar toe te gaan wanneer we er zin in hadden, meestal langs de Esplanadepoort kwamen we dan binnen. Elke entree had zo zijn eigen benaming, er waren er 10 in het totaal waaronder de Porte Royale rechtover het Paleis van Laken.Ik was zo fier als een pauw telkenmale ik aan de garde mijn abonnement met foto (om het zeker niet te kunnen doorgeven aan iemand anders) kon tonen. Eerst moest je aanschuiven langs een dranghekken, het was in deze periode dat de Naderafsluiting volop werd geïntroduceerd, en dan was je binnen op het Expo-terrein.
Het was een tijd waarin veel veranderd is, we werden geconfronteerd met nieuwe dingen, de kleurentelevisie werd voorgesteld in het Amerikaans paviljoen, de spoetnik hing in het paleis van toenmalige USSR, in het Engels paviljoen kon men op een scherm een kloppend hart zien, onze boerentram de huidige De Lijn (de tegenhanger van de stadstram, nu de MIVB) vanuit Grimbergen en Londerzeel reed onder de expo door een tunnel en bediende twee toegangspoorten en nog zoveel meer andere uitvindingen maar de kers op de taart was toch het Atomium, een huzarenstukje van metaalconstructie, week na week was het mogelijk de stand van zaken te volgen in de krant en toen we er met de tram langs reden konden we zien hoe er telkenmale iets bijgekomen was. Nu onlangs bij de vernieuwing kunnen we de aftakeling en de wederopbouw van uit de verte volgen.
Om terug te komen op de ondertunneling van de Expo nog volgende anekdotes, het gebeurde wel vaker dat de stroomafnemer, de flèche zoals ze die noemden in Brussel, "afvloog" in de tunnel, vooral op de plaats waar de Londerzeel het traject vervoegde in de tunnel; dan moest de conducteur uit de tram springen en met de schaarse verlichting, proberen de fleche op de stroomkabel te krijgen en ondertussen zaten de reizigers te mopperen daar er geen verlichting meer was in de wagons. In de tunnel was er een halte waar je op een paar stappen een van de toegangspoorten had. De tunnel is in de jaren 70 niet meer gebruikt toen de tram spijtig genoeg vervangen is door een busdienst, de laatste tramrit naar het station in Grimbergen blijft me nu nog altijd ontroeren, onderweg stonden langs de straten mensen met bloemen en allerlei drankjes voor de conducteurs. Na een opslagplaats voor oude trams, is hij nu terug gebruikt door de Brusselse Tram. Dit intermezzo om mijn nostalgische sympathie te uiten aan de oude boerentram, waar ik tenslotte jaren heb gebruik van gemaakt, dit is stof voor een volgend verhaal.
Om te beginnen : proficiat voor het initiatief van Pascal Vincke om ons de gelegenheid te geven via internet te communiceren.
En nu ter zake : Laken ? ...Ik er geboren in 1947, in de Sobiëskilaan op de keukentafel en een paar minuutjes later propertjes gewassen in een grote soepkom, die nog jaren nadien thuis is bewaard gebleven in de opslagruimte tussen de keldertrap en de trap naar "den boven". We zijn er maar een goede drie jaar blijven wonen en zijn dan in Strombeek beland, u wel bekend van de verkeersberichten. Het was een mooi kwartier in Laken, dichtbij de Eeuwfeestpaleizen en vanop het balkon hadden we zicht op een deel van het koninklijk park en in het bijzonder op de villa die Leopold II er gebouwd had voor zijn ontmoetingen met zijn maitresses, helemaal verscholen in het groen en een eindje van zijn officiële domicilie gelegen. Mijn vroegere leraar Latijn beweerde dat de mensen die rond het paleis van de koning woonden, rijke en voorname lui waren, maar dit was helaas niet het geval bij ons. Die bewering haalde hij uit één van de Latijnse teksten die we moesten proberen "vrij" te vertalen, maar de naam van de auteur is me echter niet bijgebleven.
Ik ben dus een Brusselaar op mijn geboorte-akte en identiteitskaart, maar mijn beide ouders waren in de jaren dertig afgezakt naar de hoofdstad van uit het verre West-Vlaanderen en ik voel me met hart en nieren West-Vlaming. Dit was dus mijn eerste kennismaking met blogland.
