Ik veronderstel dat hij leeg was, gezien zijn snelheid en het ontbreken van de klassieke uitdossing.
Ik vroeg me af waar die mooie wagens aangekocht worden.
Waarschijnlijk zijn er gespecialiseerde zaken waar men die wagens kan aankopen.
Er is tegenwoordig een enorm aanbod op de markt denk ik, alleen al voor de kleur, die is niet meer zwart zoals vroeger, maar varieert van antraciet tot lichtgrijs, en misschien zelfs wit.... , ze zijn allemaal om ter mooist uitgedost.
Zou je dat in uw testament kunnen laten vermelden in welk type van lijkwagen je zou willen vervoerd worden naar je laatste rustplaats? Tegenwoordig kan je zoveel zaken testamentair laten vastleggen, het kan soms niet gek genoeg zijn..
Wat me altijd gefascineerd heeft: is het zachte geronk van de motor en de snelheid of liever zijn gedempte traagheid waarmee ze je naar het kerkhof brengen.
Maar denk nu niet dat ik er al naar uitkijk, verre van, ik hoop hier nog jaren te mogen rondlopen.
Kijkend naar mijn tenen begon ik te mijmeren. Ze hebben al veel meegemaakt in die 57 jaren
Als kleine baby zaten ze keurig verpakt in wollen sokjes. Mijn eerste schoentjes staan nog op mijn hobbyzolder.
In al die jaren heb ik veel blauwe dikke tenen gehad. Telkens groeide er een nieuwtje onderuit. Het was soms akelig om de oude te verwijderen die er nog met een stukje bleef aanhangen. Een kort snakje en de nieuwe kreeg alle ruimte om terug te groeien.
Vijf jaar geleden werd mij aangeraden om steunzolen te dragen.
Wat een ramp; na een weekendje in Londen rond gelopen te hebben met mijn nieuwe steunzolen, kwam ik terug met twee blauwe tenen.
Ze zijn helaas nooit hersteld zoals vroeger.
Gelukkig komt Pharailde om de twee maanden om ze te "podologeren" .
Hierbij enkele tips in verband met wat je allemaal in mijn diepvriezer kan vinden naast de gewone zaken zoals vlees, vis en groenten. -Overschot van een blik tomatenconcentraat. -Enkele ansjovis rolletjes, er zitten er meestal teveel in een blikje. -Blokjes gerookt spek -Kleine porties van allerlei gemalen kazen. -Mosselsap voor een lekkere mosselsaus of voor een visbereiding -Schijfjes citroen Elk restje in de keuken vindt wel de weg naar de diepvriezer, alle fantasie is dus mogelijk.
Je kan er niet meer naast kijken als je gaat winkelen. We naderen 6 december Overal zie je de lekkere mandarijnen. Allerlei lekkers in marsepein. Sinten en Pieten in chocola. En zelfs al een kerststronk hier en daar !! Het kan niet meer stuk.
De donkere dagen worden hiermee een beetje opgefleurd.
Ik heb al de uurwerken weer eens moeten aanpassen deze morgen. Ik was op tijd wakker, mijn biologische zomerklok heeft zich nog niet aangepast, dus had ik ruim de tijd om mijn ronde te doen.
Persoonlijk zie ik niet zoveel voordelen in de indeling in seizoentijden. Het geeft me enkel een klein gevoel van vakantie, meer niet.
Al dat Haloween gedoe zou misschien beter vervangen worden door een feest om het "winteruur" te verwelkomen.
Begin jaren zestig besloot mijn vader om een auto te kopen.
Hij wou er zelf niet mee rijden, dus moest mijn moeder willen of niet maar het stuur in handen nemen. Het was in de begin jaren zestig en van een rijbewijs was er toen nog geen sprake in ons land.
De keuze van het merk was niet moeilijk, een Brusselse facteur die in onze straat woonde reed namelijk met een witte Dauphine. In Strombeek was er een garage in de Mechelsestraat die verdeler was van Renault. De verkoper wist mijn ouders te overhalen voor een model met een betere uitrusting en uiteraard hogere prijs. Het werd een Ondine, een mooiere versie van de Dauphine, vier versnellingen ipv drie, metaalkleur donkerblauw, stationeerlichten op de zijflanken, sportieve velgen, de voorloper van de lichtmetalen velgen van tegenwoordig, dus met alles erop en eraan.
De verkoper gaf mijn moeder, die toen al 58 was, een paar rijlessen.
Maar algauw had ze een aanrijding met een stilstaande auto. Geen paniek, er werd uitgekeken naar een serieuze autorijschool: Touring Wegenhulp gaf in die tijd rijlessen en op het einde van de cursus kreeg je een certificaat dat je deftig met een auto kon rijden. En inderdaad tot mijn achttiende verjaardag heeft ze gans het land afgebold en eenmaal zijn we zelfs naar Parijs gereden - in die tijd waren er nog geen autostrades langs Halle, Bergen, Laon tot in Colombes, een voorstad van Parijs.
Tot in 1970 heb ik er nog mee gereden en dan heb ik afscheid moeten nemen en is het Ondientje verkocht geweest voor 500 Belgische oude franken aan een opkoper in Limburg, een triestig einde.
Liever bloggen dan naar een stom TV programma te kijken
De teleurgang van de Nederlandse taal op VRT
Ik keek een 5-tal minuutjes toevallig eens naar "Brussel Vlaams". Meestal is er toch niet veel te zien op dit uur. Krijg ik daar een programma te verwerken met een oud koppel, erbarmelijk geschminkt op te koop toe. Ze spreken Antwaarps, de wereldtaal. De grote meerderheid van de Vlamingen moet zich weer eens aanpassen. Een West-vlaming op TV krijgt elke keer een ondertitteling. Onze Waalse vrienden beweren dat ze onze taal niet begrijpen. Natuurlijk niet, ze doen dan eens hun best om op school een beetje Nederlands aan te leren. Arme VRT, het is triestig gesteld met jullie taalgebruik op één.
Onlangs is mijn zoon op huwelijksreis geweest naar het eiland Kos, samen met zijn overgelukkige prinses; natuurlijk met wie anders.
Ze waren zo lief een kadootje mee te brengen.
Ik hou veel van kokkerellen, dus werd het iets dat ik wel kon gebruiken: een boekje om receptjes in te noteren, origineel van uitvoering houten vorkje, 3 vakjes elk gevuld met rijst, maïskorrels en korianderzaadjes.
Enkele dagen geleden heb ik me aan het experimenteren gezet, het leek erop dat het geen alledaagse combinatie zou worden. We hadden in de supermarkt eerder toevallig zwarte en witte pensen of beulingen gekocht. Thuis heb ik altijd horen spreken over witte en zwarte (of bloed)worsten, maar hier in Brabant kennen ze geen "bloewworsten"
Ter zake nu, het recept van mijn nieuw receptje.
-2 witte en 2 zwarte je weet wel
-1 kleine ananas
-2 stengeltjes rabarber
boter suiker en rijst
-Bak in boter de in schijven gesneden ananas samen met fijngehakte rabarber en betrooi met kristalsuiker. Haal uit de pan en houd warm.
-Bak de pensen gaar, verwijder het vet en dresseer ze op de gebakken ananas en rabarber en dien op met witte (en zwarte...) gekookte rijst.
Deze morgen stapte ik gezwind uit mijn bed. Raar maar waar, ik begon te fluiten zoals vroeger. 14 oktober 1998 was mijn laatste werkdag. Mijn collega's hadden me een bijnaam gegeven indertijd. "Le Pinçon de DCR - Direction Centrale de Recherche". De ganse dag was ik aan het fluiten, behalve in de bibliotheek. Zeven lange jaren had ik geprobeerd om een deuntje te fluiten. Ik faalde telkenmale, maar vandaag hoera het is me weer gelukt! Een mirakel? ...en zonder naar Oostakker geweest te zijn?
Hier volgt het antwoord op de vraag van mijn geschiedeniskalender d.d. 8 oktober: Wie wees als eerste op het belang van ego-documenten als historische bron. Nen Hollander, of wat had je gedacht misschien,
Het woord egoducument nu een internationaal gangbaarwoord, althans in kringen van historici werd in de jaren vijftig bedacht door de Nederlandse historicus Jacques Presser (1899-1970).
Hij doelde ermee op bronnen waarin de gebruiker zich gesteld ziet tegenover een ik als schrijvend en beschrijvend subject: dagboeken, autobiografie, memoires, brieven, reisverslagen enzovoort. Zelf maakte Presser in die tijd veel gebruik van egodocumenten bij het schrijven van zijn beroemd geworden boek Ondergang (1965), over het lot van de Nederlandse joden onder de Duitse bezetting. In 1947was het dagboek van Anne Frank al door Presser gelezen voordat het in druk verscheen, en daarna schreef hij er onmiddellijk een stuk over in het tijdschrift De Vrije Katheder. Een ander oorlogsdagboek, dat van Philip Mechanicus, voorzag hij van een voorwoord. Als hoogleraar gaf hij college over diverse hoogtepunten van egodocumentatie:beroemde dagboeken en autobiografleën. Een boek over dit onderwerp heeft hij nooit geschreven. Misschien heeft hij daarvoor net iets te kort geleefd.
Sinds kort heb ik de datum aan mijn Blogpagina toegevoegd.
Het doet me denken aan de scheurkalender van de drukkerij Strobbe, den Druivelaar.
Dit jaar moet ik hem helaas missen, mijn lieve echtgenote heeft eens voor de verandering een andere scheurkalender gekocht, een exemplaar met grote letters. Ja, als je een beetje ouder wordt en je langere armen moet hebben om iets deftig te kunnen lezen, komt dat wel van pas.
Het gaat om de Geschiedeniskalender van een of andere Hollandse uitgeverij.
Elke dag wordt er een vraagje over Geschiedenis gesteld. Het bizarre hierbij is dat je de vraag leest op maandag bvb. en pas op dinsdag het antwoord kan lezen wanneer je de brief aftrekt.
Maar onze dierbare Noorderburen geven af en toe ook een Belgisch tintje aan de vragen, goede commersanten, zou ik zo willen zeggen om onze aller geliefde Samson te mogen citeren.
Ik mis echter de Heiligen wier naamfeest we op die dag vieren, wanneer de zon opgaat en gaat slapen, de weerspreuk en de moppen en allerlei Vlaamse informatie over gebruiken en festiviteiten.
Ik heb nog de tijd gekend dat mijn vader zijn "Druvelare" moest laten kopen door de familie in West-Vlaanderen. Ik heb hem zelf nog besteld bij de drukkerij Strobbe in Izegem door een briefje van uit den almanak op te sturen, daar hij in het Brabantse niet te koop was. Nu kan je De Druivelaar aankopen overal te lande of geven sommige banken hem als nieuwjaarskado aan de goede klanten.
Dus volgend jaar: hangt er zeker terug een Druivelaar in de keuken met rode cijfers.
En morgen kan je natuurlijk het antwoord lezen op de vraag van vandaag.
De Nobelprijs in de categorie "Dagelijks Leven" is ongetwijfeld "De rol huishoudpapier".
Dagelijks gebruik ik huishoudpapier, je hebt een beetje gemorst op tafel: één velletje en het is weer proper. Een spatje op de vloer: huishoudpapier is de reddende engel. Een dikke zwarte spin wandelt in je gang: je probeert het beestje te vangen met .... en je zet ze buiten, ver van de voordeur. Voor alles en nog wat gebruik ik de Nobelprijs wel eens.
De huishoudrol staat praktisch elke week op het boodschappenlijstje vermeld met de initialen "HH".
Ik probeer toch zoveel mogelijk het HH-papier, dat niet overdreven vuil is, te recycleren via de papiercontainer en zo draag ik een beetje bij voor het behoud van het bos.
Vele jaren zijn vervlogen, zoals bij de kikker en de ooievaar, dat ik in de kleuterklas zat ik in de meisjesschool van Strombeek.
Drie jaren heb ik er doorgebracht in dezelfde klas, bij zuster Augustine in de hoogste klas. Niet dat ik superverstandig was, maar als klein broekventje mocht ik met mijn twee jaar oudere nicht, naar de bewaarschool; om een beetje vlugger te wennen, minder te wenen en de overgang van het West-Vlaams waarin ik ben grootgebracht naar de lokale taal te vergemakkelijken zat ik dus drie jaar lang onder de vleugels van hetzelfde nonneke. Ze was inderdaad eerder klein van gestalte en ze was meestal goed gehumeurd.
In de klas hielden we ons bezig met prikken van allerhande figuurtjes in een stukje karton, met een naald, vlechten met papieren reepjes en kleine lapjes stof uitrafelen in draadjes, deze draadjes dienden om nadien speldenkussens op te vullen. Vooral de laatste vorm van bezigheidstherapie zou nu niet meer geoorloofd zijn in een kleuterklas.
Mijn zuster Augustine is al jaren geleden overleden en misschien zou het wel eens kunnen lukken dat ik haar even goedendag ga zeggen op het kerkhof en haar vertel over de tong van Sinterklaas in de schouw, over de exposities in de klas op het einde van het schooljaar, over de momenten dat we met moesten rusten met ons hoofd met gekruiste armen op de bank en over de bezoekjes bij mijn ouders thuis. Samen met een andere non, kwam ze koffie drinken want in het klooster kregen ze geen koffie maar malt te drinken. Met Nieuwjaar kreeg ze als extra een groot pak chocolade Côte dOr, dat ze dan meenam in een zwarte filet naar haar chambrette.
Mocht er zich iemand herkennen op de foto, stuur me gerust een mailtje
Ik hou niet van de term Américain en zeker niet van Préparé of Martino, een boeltje dat voor rundvlees moet doorgaan, gekleurd tot en met en dat alles behalve naar vlees smaakt.
Geef mij maar de gehakte biefstuk zoals ik hem zelf maak. Een stuk rundvlees zonder al te veel pezen, maar wel met streepje vet, zelf hakken en er nadien een snuifje tijm (gemalen of fijn gewreven) aan toevoegen, dit kruid voorkomt narigheden nadien in je maag en darmen.
Vervolgens in een diep bord een soort van lichte mayonaise maken met mosterd, olie en een weinig azijn, hierna zouten en flink peperen, eventueel ook een paar druppeltjes van het kleine flesje.
Hierna voeg ik dan fijn versnipperde sjalot, peterselie en augurkjes toe samen met een goede hoeveelheid kappertjes, die de zuurtegraad verhogen, daarom zuinig met de azijn in het begin. Op smaak brengen met Worchestersaus, een pittig vissausje. Eens werd er mij in Oostenrijk een steak tartaar aan tafel bereid, waar men gewoonweg de Worchestersaus had vervangen door fijngehakte ansjovisfilets en eerlijk gezegd, het gaf een bijzonder smaak.
Mijn zoon die wil er altijd een knijpje tomatenketchup bij. Een beetje groene sla en goudgebakken frietjes, wat moet je meer hebben?
Er zijn een aantal restaurants waar ik elke keer als ik er ga eten, steevast een versgemalen Steak Tartaar bereid aan tafel, nooit zal voorbijgaan, zelfs als er andere lekkere zaken op het menu staan. Eerstens in Chez Vincent in Brussel en in La Fermette in Huldange in het Groothertogdom Luxemburg, net over de grens. Zonder chichi maakt de kelner zijn basissaus met lepel en vork en vermengt daarna al zijn ingrediënten in de strikte volgorde.
Je kan ook op andere plaatsen een Americain Minute eten maar soms valt het tegen, het gemalen vlees met een eierdooier op een bord vol sla, ajuintjes kappertjes en dies meer, begin dan maar zelf te proberen alles onder elkaar te mengen op een overvol bord.
Erger, en het is mij al vaker voorgekomen, je bestelt een Américain van de Chef en je krijgt een geelgroen hoopje vlees dat pikant smaakt.
Een toemaatje: soms voeg ik er een scheutje Cognac bij, wat een heerlijk aroma, onbeschrijflijk!
Hierbij denk ik aan wat er zich 60 jaar geleden heeft afgespeeld in Hiroshima en Nagasaki. Duizenden onschuldige kinderen ombrengen met een "Little Boy" gedropt vanuit een B29 die de naam van een moeder draagt. Dat kunnen alleen maar Amerikanen doen. Sorry, daar is één minuut stilte niet voldoende voor!!
Waanzinnig geweld heeft altijd bestaan!! Alle geweld is trouwens waanzinnig!!!
Aan het strand van Oostende van Louis Neefs werd pas jaren later op vinyl gezet, maar als klein ventje van een jaar had ik het geluk met mijn ouders naar Oostende op vakantie te mogen gaan. Mijn vader had een volle nicht, Palmire, een vrouwelijke voornaam vooral populair rond de jaren 1900, die in Oostende woonde, in de wijk Le petit Paris. We hebben er meerdere malen kunnen logeren trouwens. De reis ging toen nog met de stoomtrein, waarschijnlijk van het oude Noordstation, via Denderleeuw en Gent naar Oostende, want de Noord-Zuid verbinding bestond toen nog niet.
Met mamas zonnebril op het neusje en een zakdoek op het hoofd en ingesmeerd met Nivea crème uit het blauwe doosje zat ik op vaders schoot. Dit werd gelukkig vastgelegd op pelicule door mijn moeder met een Kodak fototoestel. Het fototoestel heb ik nog steeds in mijn bezit, een platte doos die open geplooid wordt met een harmonicasysteem, op de zijkant van de lens bevond er zich een klein prismaatje waarin je met enig oefenwerk het te fotograferen object of landschap kon zien. Het filmspoeltje moest je met enige behendigheid achteraan aanbrengen in het kastje. In de fotograafwinkel kreeg ik soms een paar van de gebruikte spoeltjes, die dienden dan als alternatief speelgoed.
De dijk van Oostende van rond de jaren 50 zag er helemaal anders uit dan nu. In een paar badsteden aan onze kust ziet men soms nog een oud gebouw, dat geprangd staat tussen twee moderne appartementsgebouwen, maar binnen een paar jaren zullen ze helaas ook sneuvelen door de slopershamers.
In 1955 maakte ik met mijn ouders mijn eerste buitenlands reis naar Oostenrijk. Ik was toen 8 jaar, we zijn met de nachttrein naar Salzburg gereden, daar zijn we dan overgestapt in de trein naar Zell am See en van daaruit met de postbus naar Saalbach. Het weer was barslecht en de bergpas was met moeite bereidbaar, overal modder, rotsblokken en takken. Laat in de avond zijn we dan toch toegekomen in ons hotel. Onze vakantie scheen letterlijk in het water te vallen.
Een geluk dat er een meisje uit het Antwerpse, zo ongeveer van mijn leeftijd, in hetzelfde hotel verbleef en zo deden we samen allerlei spelletjes, we hebben geravot in de gangen, op de trappen en in het salon.
Ik was heel verdrietig toen ze terug naar huis moest vertrekken. Ik had geen speelvriendje meer. Ik herinner me zelfs haar naam niet meer. Maar mijn eerste vakantieliefje blijft nog altijd in mijn gedachten bestaan en het hotelfoldertje blijft mijn enige aandenken.
Misschien leest ze dit wel en reageert ze eventueel, wie weet ??
Het is weer eens zondag, deze morgen heb ik de pilletjes voor volgende week klaargemaakt.
Eerst ontbijten en de tafel proper maken, liefst vóór negen uur en dan begin ik eraan.
Al de doosjes worden mooi uitgestald.
De strips worden eruit gehaald, na zoveel jaren weet ik al hoeveel er nodig zijn.
Nu maar tellen: 7,14 21, 24,5 al naar gelang.
Elke keer erger ik me aan de bisterverpakkingen, druk je een beetje te veel dan krijg je ongevraagd een verbrijzelde tablet . Geef mij maar het systeem van vroeger: een flacon met een dop met een spiraaltje of een wattenpropje.
Ik geef het toe, nu ben je er wel zeker van dat het aantal pillen correct is, want meestal heb je altijd verpakkingen van een veelvoud van zeven, daar waar je vroeger waarschijnlijk soms eentje teveel of te weinig kon hebben.
Helaas realiseer ik me elke zondag opnieuw dat de weken voorbijvliegen.
