noodweer

de wind stormt passioneel

tegen het raam

niet liefdevol

eerder

verkrachtend

Bach kreunt en bonkt

door de donkere wolken

verloren symfonieën

gorgelende orgels

een fel orgasme

lantaarnpalen

pal en strak als gekruisigd

met licht gekleed

door spiesende regen

houden gelaten

geladen de wacht

ik krimp

een vis op het droge

schrik voor geweld

blinkt in mijn ogen

ik zie het gras

golven

duister gewuif naar

dwalend dolende geesten

honden blaffen

mekaar moed toe

hoor ik in de leegte

van mijn hoofd

vol paniek

waar blijft de stilte

de rust

die ik verdien

nooit weer ?

Lebbekenaar Heymans Pierre  (11.01.2008)