Ik ben Willy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maatje.
Ik ben een man en woon in Tervuren (België) en mijn beroep is Commissaris van politie op rust.
Ik ben geboren op 08/02/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zowat van alles van lezen tot crea, van schrijven tot lekker niets doen en genieten van leven..
teveel om in dit kleine vakje te kunnen plaatsen
Over mijzelf
Ik ben Ria, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Miekemuis.
Ik ben een vrouw en woon in Zelzate (Belgie) en mijn beroep is Verzorgen van de animatie in ons dienstencentrum en alle regelingen die daar bij horen..
Ik ben geboren op 19/08/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lekker eten en genieten van het leven en de kleinkinderen. Miekemuis is creatief op vele punten .
zoveel te zeggen dat het vakje dat voorzien is te klein zou zijn
We have a dream
In deze donkere tijden geloven wij meer dan ook in de toekomst van de mens.
Wij kunnen niet geloven dat de mens niet in staat is een betere wereld te scheppen.
Wij kunnen niet geloven dat wij als mens niet méér zijn dan een speelbal van het lot
dat wij niet kunnen werken aan de toekomst.
Wij geloven dat hoe hard de kanonnen ook bulderen, hoeveel bommen er ook ontploffen,
er ooit een stralende morgen komt,
Het leven zal altijd sterker zijn dan de dood, ondanks alles.
Wij geloven dat ooit alle bewoners van de aard drie maal per dag zullenkunnen eten
om hun lichaam te voeden.
Dat ze de opleiding zullen krijgen om hun geest te ontplooien en het recht en de vrijheid om hun hart te tonen.
Wij geloven dat ooitde vrede en de eerbied voor elkaar aanvaard zullen worden als universele wet.
Dat elk mens onder een boom zal zitten vrij van alle angst.
werkje van Miekemuis in maart 2006, Afrikaans koppel op doek
Beeldje Afrikaans koppel, werkje van Miekemuis met Pretex in maart 2006
werkstukje voor pasen 2006 in het crea-atelier van Miekemuis
Boomer is onze 100.000e bezoeker
Miekemuis en haar Maatje
Dank voor je bezoek, kom gerust eens terug en wil je een berichtje nalaten in het gastenboek, dat staat aan de rechterkant hier wat verder naar beneden. Dank je wel
06-12-2007
België het land van!
België een land van vele contraversies, een land waar er meer ministers zijn dan in een land twee maal zo groot als België. Een land waar ze niet met elkaar overweg kunnen, waar niet iedereen Belg is maar Vlaming of Waal. De draaischijf van de maffia, een land waar iedere wereldburger welkom is, waar iedereen de weg weet naar steun en hulp, het land van kinderhandelaars en pedofielen. Het land van de ziekenfondsen, invaliditeit en stempelrecht, van uitkeringen en leefloon. Het land waar het gerecht soms geen gerecht meer is, waar levenslang een paar jaar is, een land waar de rijken rijker worden en de armen armer. Een land waar de ministers met hun kabinetten, burgemeesters en hoge pieten al jaren voor zichzelf de goede sint spelen. Een land waar ze gewoon de wedde van minister, burgemeester of schepen verder blijven krijgen, ook al zijn ze jaren gestopt met werken en hebben ze hun spaarpotje al lang aangelegd. Het land van corruptie en belangenvermenging. België het land van de laagste pensioenen voor de werkmens binnen Europa. België het land van . Veel is er al geschreven over dit land, veel is er nog te schrijven
België en de schande van het pensioen, zogezegde gelijkheid voor mannen en vrouwen.
14 tien jaar was ze toen ze begon te werken. Nee ze was niet dom, maar iedereen ging werken op 14 jaar het was zo, je stelde geen vragen, je ging gewoon. Op school ging het best goed, nee ze was niet bij de eerste 3, daarvoor zat haar kop vol andere dingen, bij zingen en dansen op toneel daar was ze nummer 1 van de klas, daar kon niemand tegenop, maar die aardrijkskunde was niet aan haar besteed, en of Caesar nu een keizer of koning was de man was al jaren dood, wat kon haar die man nog maken. Ook al was ze niet bij de eerste 10 ze kon er wel wat van, steeds met goed rapport naar huis en rond de 60%, maar haar ouders waren simpele werkmensen en als je niet bij de eerste 10 was ging je werken, simpel. Het was nu eenmaal in die tijd zo.
Toneelschool, zei de juf, dat zou nog iets zijn voor dit kind, maar gewoon toneel of echt beroepsgericht onderwijs bestond nog niet echt mevrouw, zei de dame op de stoel voor mijn bureel, en privé-onderwijs konden ma en pa niet betalen, we hadden niets te kort, ver van, maar dit was echt niet te doen. Per slot hadden ze nog een zoon en daar hadden ze al zorgen genoeg om, vertelde ze verder. De zoon, die was licht zwakzinnig, beetje achterlijk, noemden ze dat toen, en de medische vooruitzichten waren niet echt rooskleurig. Ze zouden hun duurverdiende centjes moeten aanspreken, het zou en is hun zorgenkind tot de dood zijn en dan zal het voor mij zijn, zei het vrouwtje, je kan hem aan zijn lot niet overlaten nietwaar.
14 was ze dus en op die eerste werkdag met de brooddoos onder de arm naar het naaiatelier waar haar moeder al die jaren ook aan werk was. Fier als een gieter, 5 frank per uur, een goede boterham in de jaren 60, mevrouw, een hele verdienste voor een kind van 14 jaar. Van simpel loopmeisje, muisje voor alle werk, naar hoofdverantwoordelijke van haar dienst toen ze 21 was. Steeds gewerkt had ze gedaan, jaren na elkaar, nooit thuis, nooit stil. Mevrouw, ik kan niet stilzitten. Nu ook zat ze te wiebelen op de stoel. Ik lachte even en zei: ja, ik ook ken dat gevoel. Na haar huwelijk en kinderen, ook nog blijven werken en toen de naai-industrie verloren ging, begonnen als poetsvrouw op school, al die jaren dag in dag uit nooit zonder werk, nooit gestempeld, zei ze fier, iedere dag vroeg op en bijna nooit ziek geweest.
Van haar 14 jaar tot haar 60 jaar slechts 2 jaar thuis geweest en ook dan nog buitenschoolse opvang en kinderopvang gedaan voor de mensen uit de straat, soms 6 kinderen, mevrouw, buiten die van haar, voor tijdens en na school opgevangen, 100 frank per kind per dag, het kostte meer aan eten en drinken, nee ze had niet stilgezeten in haar leven.
De ene tegenslag na de andere waren haar lot geweest, twee maal hertrouwt mevrouw, zei ze, steeds verkeerd afgelopen tot haar groot spijt, samen oud worden en van het leven genieten zit er niet in mevrouw, zei ze met een trieste blik.
De man is er vandoor met een jonge griet, alles kon ze van vooraf herbeginnen, haar huis had ze moeten verkopen en er niet veel aan overgehouden, verdelen is achteruit gaan nietwaar mevrouw. Ze had haar pensioen willen aanvragen, eindelijk eens wat rust, gewoon haar huishouden doen, haar tuin onderhouden, haar kleinkinderen opvangen, maar het gaat niet mevrouw, zei ze, ik moet er zeker nog 5 jaar bijdoen of ik wil of niet, ik ben zo moe aan het worden maar ik sta er alleen voor, en voor al mijn jaren dienst, jaren van hard werken mijn pensioen een lachertje mevrouw zei ze, weet je hoeveel ik krijg? 110 bruto om 17 jaar in de textiel te werken, en de jaren als poetsvrouw heb ik ook niet veel verdiensten gehad, dus ik moet het doen met 500 bruto, dat is nog geen 20.000 frank per maand, voor al die andere jaren van hard werken, ze zuchtte diep en vroeg: wie kan daar mee leven tegenwoordig? de huishuur en de verwarming en je moet nog eten en drinken nietwaar.
Een telefoontje naar de Zuidertoren vertelde me dat de dame inderdaad in totaal amper 610 bruto per maand zou krijgen. Ja, zei de mevrouw aan de andere kant van de lijn, als je maar 5 frank per uur verdiende, kunnen ze je nu geen 10 frank geven nietwaar. Inderdaad een schande. Wie een kleine wedde had kan niet sparen, en de grote pieten, ja inderdaad, zei de dame van de pensioendienst. Maar ik kan daar niets aan doen, België is nu eenmaal het land van .. Eerlijk is wat anders, voegde ze er aan toe, maar echt wet is wet. Ze begreep de toestand en zou het nog eens nazien, maar waarschijnlijk waren de berekeningen toch goed, zei de dame van de pensioendienst, de index was niet meegegaan met die kleine wedde. Ja niet echt eerlijk maar de wet nietwaar.
België het land van . Waar ministers en hoge pieten hun dik betaalde wedde verder krijgen. Waar ze er niet in slagen de regering deftig te doen werken, maar waarom zouden ze, iedere maand zien ze hun dikke wedde op hun rekening staan of ze echt werken of niet en meer moet dat niet zijn. België het land waar de werkmens tot 65 jaar kan blijven werken, om dan een pensioen te krijgen te veel om te sterven, te weinig om te leven. Toch bedankt, zei het vrouwtje, ik zal er maar een paar jaar bijdoen zolang het gaat nietwaar mevrouw, moet jij nog lang werken? voegde ze er aan toe. Ja, zei ik, als het je kan troosten ook tot mijn 65 jaar. Ik sta er ook alleen voor en ze hebben berekend dat ik Het vrouwtje knikte begrijpend en zei: ook niet te vet zeker ik kon het alleen beamen.
Reacties op bericht (1)
06-12-2007
Yep.
In België is het goed vertoeven, als je geld hebt weliswaar.
En niet zomaar een beetje
maar hopen, want weet je.
De rijken worden rijker de armen steeds armer, ieder jaar.
<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Groet, Uilenspiegel.
06-12-2007 om 16:05
geschreven door Uilenspiegel.
Maatjes 45 jaar geleden
our Friendship
Our friendship is soothing Like a warm gentle breeze A soft, tender rustle Thru the leaves of the trees....
Our friendship can bloom Like a beautiful spring day Yours and mine did In such a wonderful way....
Our friendship brings rainbows After the storm It appears in the winter To keep our hearts warm....
Our friendship withstands hardships As the winter wind blows Like a candle in the window With its soft warm glow
nu nog de dierentuin hier en we zijn rond pitou mijn wilde tijger en duivelke doe het al in huis van breken tot lekker lui zijn en mijn eten opeten en dan mijn vijver met vissen waar ik heel trots op ben van de kippen hebben we alleen de eitjes
onze jeffe geboren op 19/05/1991 en overleden op 25/12/02. Ik mis hem nog iedere dag
Mijn tuin waar het heerlijk verblijven is tussen de vogeltjes en het bruisend water van de waterval en de vijver
Ik ben Willy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maatje.
