xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Er zijn zo van die dagen dat ik me wel eens afvraag, waar ik in godsnaam mee bezig ben en waarom ik een paar jaar geleden voor de baan van verzorgende in een rusthuis met dementerende mensen  heb gekozen. Ja ieder kind wil wel verpleegster worden, ik heb dus die kinderdroom in werkelijkheid omgezet,  en eerlijk vraag me soms af waarom, ... het werk is zwaar, werken op feestdagen -weekend's , steeds moet je er zijn,  vroegdienst - avonddienst, nacht,  sommige mensen zijn veeleisend, vervelend , pijn hier, pijn daar ..en maar klagen.  Vieze pamper’s op je nuchtere maag,.... ze maken je uit voor hoer of vuile teef,... trekken aan je haar of schort , en als je niet vlug genoeg weg bent kan je soms nog een slag in je gezicht krijgen ook , zoiets kan gebeuren ,na 35 jaar heb je wel het ene en ander meegemaakt,… Gordijn dicht nee toch maar open... Water te koud, water te warm… Ze brengen hun gewoontjes en karakter mee naar het rusthuis, en zo moet het dan ook gedaan worden,  je kan ze het niet kwalijk nemen , sommige weten gewoon niet meer wat ze doen, hun geest is niet meer in staat onze handelingen te volgen, en ze slaan in paniek en gaan in de verdediging, wij zouden het  waarschijnlijk ook doen.   Ja  oudjes zijn niet steeds lief en kunnen behoorlijk agressief uit de hoek komen. Er zijn er natuurlijk andere en gelukkig maar ook, en die zijn best heel lief en vriendelijk, je mag ze niet allemaal over dezelfde kam scheren .. schatjes die met alles wat je doet  heel blij en dankbaar zijn ... Daar gaat het niet om maar……..  ja  er zijn zo van die dagen ……  Maar er zijn ook van die dagen net zoals gisteren… en dan weet je het weer waarom je deze job graag doet. We hebben een dame die erg dement is, kan geen zinnig woord meer zeggen..... Woorden vermengen zich in haar mond tot en gebrabbel waar je af en toe eens een woordje kan van verstaan, korte dingen, geen zinnen meer, ja en nee of  mooie...  Verder gaat het niet meer omdat haar geest vergeten is hoe ze de woorden moeten vormen, ze was bang, angstig, ongerust en verward, haar gebrabbel stond niet stil, geen woord dat je kon begrijpen. Ik nam haar in mijn armen net als een kind, zei dat ik haar begreep, haar zachtjes wiegend,  rustig nu, alles is oké.  Ze bleef maar brabbelen, ik bleef maar wiegen en praten, zei haar dat het goed was... tot ze rustig was en plots zei ze helder en klaar: "je bent lief... ik hou van jouw….". Ik zei : we houden ook van jouw ....wij allemaal … en plots dit ene moment deed  me al de rest vergeten en was er weer dat meisje dat zo graag verpleegsterke wilde worden.

Ria 12/12/05