Een paar jaar geleden was er op de zuidgang een dame komen wonen bij ons in het rusthuis. Ze was van geboorte van Gent en had alzheimer en was niet meer in de mogelijkheid om zelfstandig thuis te Zelzate, waar ze een paar jaar woonde, te blijven.

Ik kon het goed met haar vinden en als we tijd hadden ging ik wel eens een praatje slaan. Ze was gek op mooie kleren en dat schepte een band, vrouwen onder elkaar he.

Na een tijdje was de alzheimer zo ver gevorderd dat ze voor eigen veiligheid naar de gesloten dienst van onze RVT moest worden geplaatst, deze dingen gebeuren, jammer, maar ooit zijn ze in een stadium dat het niet echt meer doenbaar is om zelfstandig op een kamer te verblijven.

Op de gesloten afdeling staan ze onder toezicht 24/24 uur en kunnen beter worden begeleid.

Nu was deze dame, deze morgen gevallen. Ze had al lang al het contact met de verpleegsters verloren van die dienst, mede door de medicijnen en de alzheimer die haar geest volledig had overgenomen,  en daar ik op dienst was deze morgen en haar kende van vroeger, werd ik er bij gehaald om te zien of ze ergens pijn had, misschien sprak ze tegen mij wel, dachten de collega’s.    Ik ging dus naar beneden om eens te zien.

Nu heb ik een vrij luide stem en daar ik ook van Gent ben van geboorte en dus een mondje Gents kan …..wie weet dus ..

Ik zei… dag jonge dame wat hoor ik daar, gevallen??? Ze keek op… een glimlach verscheen op haar gezicht, ze herkende mijn stem,  ik zag het aan haar ogen.

Ik vroeg waar doet het pijn?  Ze bleef verdwaast glimlachen.  Ik vroeg terug: hebt ge pijn? zeg het eens....

Terug die glimlach, die ogen die glinsterenden,  meer niet… Nog eens vragen, maar de blik in haar ogen was niet echt van besef .... Ik zei in Gents:" maar kind toch waar is de tijd he, weet je nog die veste(jas) van u die was schuune (schoon) zeg….en dat rokske met die zwarte bloeze hedde die nog (heb je die nog)?

 Ze lachte en knikte met haar hoofd van ja, ik had contact, ze was er weer bij. Ik vroeg terug: hedde ziere???…. toog ne kier woar (toon het eens waar) ….ze wees naar haar hoofd achteraan, daar stond ne dikke bult.  Nog anders ziere (pijn) vroeg ik, ze knikte nee. Ik zei : we goan der iets aan doen, blijf rustig op je bedje,  ik kom nog eens kijken (zien).

Jongens, dit deed deugd!  Als je bij die mensen ook maar een klein beetje respons hebt, kunnen binnendringen in hun geest, in hun hart, in hun ziel .. Zoiets maakt je dag weer goed..... Gelukkig en met een zalig gevoel ging ik weer naar mijn eigen dienst.  t’s nog zo slecht niet bij die oudjes dacht ik, ook al zijn ze ver weg, ooit vind je die weg naar hun  hart en geest terug.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />