|
Terwijl ik deze morgen eens aan het rondtoeren was in blogland, en links en rechts de verhalen lezend, ondertussen bedenkend wat ik als reactie wou schrijven in een gastenboek, of welke button te nemen, zat ik na te denken van: waar ben ik in godsnaam mee bezig.
De pc heeft blijkbaar (ook voor mij) veel overgenomen in de mens zijn leven, we kunnen blijkbaar niet meer zonder, en eerlijk... aan het bloggen is men vrij vlug verslaafd .
Vlug eens zien bij die, en eens bij deze een button, hier ook een button en daar.... en je bent een paar uur verder.
Ieder blogje heeft zijn eigen verhaal, ieder blog zijn diepe kantjes, zijn frustraties, zijn bedoeling.
Voor de ene is het een grap, voor de andere een therapie, voor velen is het bitter ernst en een soort dagboek waar ze hun hart kunnen luchten.
Als je tussen de regels gaat lezen, zijn er zelfs blogjes die vergaan van eenzaamheid, en bij wie deze nieuwe vrienden zoals ze worden genoemd, hun contact met de buitenwereld zijn.
Vrienden? een foto, een naam, een mailadres al of niet echt, zijn dat nu de vrienden van de toekomst vraag ik me af? Is dat vriendschap, elk aan een kant van een pc, je diepste geheimen blootleggen en doorzenden aan iemand waarvan je enkel een naam of foto hebt. Je bent zelfs niet zeker dat het allebei echt is, of ze zo oud zijn als er staat, man of vrouw, wie zal het zeggen wie er achter die pc zit? Ieder kind dat kan schrijven kan je van dienst zijn.
Geef mij maar de echte vrienden van vlees en bloed, zij die je een echte knuffel geven, die hier aan je deur staan als je hulp nodig hebt, waar je een goed gesprek mee kan hebben of een glas kan mee drinken, en niet een foto van ergens iemand in god weet welke streek of land.
Stel me dus de vraag of het dit nu is wat ik wil, iedere dag de plezante maar ook trieste dingen van de medemens lezen, het onderling gekwebbel of de opmerkingen van blogjes te aanzien, hun ijver of naijver om op de top 1.000 te gaan staan, de beste van blogland te worden, de cybersenior van het jaar.
Neen denk ik eerlijk, het is dom om daar mijn tijd aan te spenderen, voor blogland er was kon ik schilderen en boetseren, was ik creatief aan het werk. Nu heb ik voor niets nog tijd, als het lezen van de zorgen van anderen.
Ben er dus toch even over aan het nadenken.....
|
Ik ben Willy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maatje.
