|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Wie had dat verwacht mijn kleine Steven, klein??? die kerel is 1.80 m.
Ik kom net onder zijn arm door, en ik was gisteren een van de gelukkigste mensen ter wereld.
Zoon van mijn broer en oogappel van mijn ouders,en mijn petekind.
Hij had het niet gemakkelijk gehad in het leven tot nu toe.
Zoon van een drankverslaafde vader en seksverslaafde moeder,een moeder
die op haar 20ste al 4 kinderen op de wereld had gezet,
en tweemaal een miskraan had gehad,
die op haar 21 jaar, iedereen achterliet omdat ze het niet meer aan kon, kortom: een kind met kinderen.
De kinderen werden in een home gezet, Steve ver weg van zijn drie zusjes waarvan de jongste pas 2 was.
Er was geen andere oplossing:
moeder wou de kinderen niet en hun pa kon er niet voor zorgen
en ging nog meer drinken.
Wij zelf konden die 4 kinderen ook niet opvangen,
in het weekend kwamen ze soms eens af
maar meer kon ik ook niet doen.
Ik had mijn eigen leven en zorgen.
In het home hebben de kinderen geleerd voor zichzelf op te komen,
het goede en het kwade te onderscheiden,
de ene heeft het begrepen, de andere niet.
De ene kon er weg mee, de andere ook niet.
En Steve die kon het niet.
Ondertussen was de moeder na een paar jaar weer opgedoken
en had de meisjes van school gekregen,
haar zoon wou ze niet,
ze noemde hem een aap en dom kieken,
dus ze wou hem niet meer.
Steeds te groot voor zijn leeftijd en graatmager was hij, de pestkop van school,
op zijn 16 jaar had hij al vele scholen doorlopen, steeds met wisselent succes.
Op een dag kwam de klap, net 19 jaar
vertelde hij mijn dochter dat hij aan de drugs was
en niet zo maar een beetje,
hij vroeg om hulp, en dan weer niet,en dan terug .
Ik bespaar jullie de lijdensweg,
mijn broer kon het weer niet aan, en had zijn eigen zorgen.
Mijn ouders wilde wel maar waren te oud,
als meter heb ik dan mijn verantwoordelijkheid genomen om samen met hem de therapie te beginnen.
Twee maal per maand naar de sleutel in Brugge,
zelfs soms iedere week.
Bijna twee jaar lang, het verdriet, de verwijten, zijn slechte jeugd alles heb ik als meter daar te verwerken gekregen;
ik ben nog naar huis gereden niet weten wat te beginnen van ellende
om zoveel leed en frustraties
dat ik Gent stond in plaats van Zelzate.
Gelukkig hebben we veel hulp gekregen van Broeder Tonny;
een schat van een man
die in Brugge zijn klooster openstelde voor jonge criminelen.
Steven ging van kwaad naar erger, niets was veilig ook hier thuis niet, van diefstal met geweld, tot vechten en drugs verkopen, aankoop van een pistool waarmee hij wat in rond ging schieten op café,
gelukkig zonder verdere gevolgen buiten wat kogels in het plafond en een flink proces aan zijn been.
Steeds was Broeder Tonny daar om te helpen als het kon,
we kunnen die mens niet dankbaar genoeg zijn,
en samen hebben we Steve over de drempel gekregen, terug op het pad met beide voeten op de grond,
met vallen en opstaan, veel verdriet en miserie.
maar de wil om te overleven
Verzoend met zijn vader en zijn zusters,'en vooral weg uit het milieu'
een toffe kerel die nu na een lange weg, al 10 jaar zijn eigen weg is gegaan in de goede zin van woord.
Dus gisteren is hij getrouwd met Lindsay.
De trouwdatum stond al vast van in het begin van jaar maar blijkbaar hebben ze niet kunnen wachten:
hun eerste kindje zal geboren worden in november.
Samen met Broeder Tonny, mijn ouders en zijn vader, zussen hebben we gisteren zijn feest gehad, het was ook ons feest.
Dankbaar dat alles goed terecht is gekomen en ik als meter fier kan zeggen
Petekind het gaat je goed, ik ben echt fier op jou, draag zorg voor je vrouw en kindje je weet wat het leven is, laat het anders zijn voor je nageslacht.
En zeker die kerel zal het goed doen. Ik, zijn meter weet het voor 100%.
daarvoor hebben we te veel meegemaakt samen.
Hij is net als ik een Jorissen en onze pa zegt steeds;
Een Jorissen krijgen ze niet klein, nu niet en nooit.
En gelijk heeft die .
|
Ik ben Willy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maatje.
