~De Makkers~
Zomerzon

Enkele jaren geleden strafte een vader zijn driejarig dochtertje, omdat zij overbodig gebruik had gemaakt van mooi verguld papier. Geld was er niet in overvloed en hij kon niet verdragen dat zij dit duur papier gebruikte om een cadeautje in te pakken en onder de kerstboom te leggen.
De volgende morgen bracht het kindje het verguld cadeautje naar haar vader en zei: "Hier, papa, voor jou !"
Met stomheid verslagen en aangegrepen door het voorval, bekloeg de vader zich zijn sterke reactie van de dag voordien. Het dochtertje aanvaardde zijn excuses maar al te graag.
Hij opende de doos, maar ontdekte dat er in de doos helemaal niets inzat. Hij schreeuwde naar haar: "Weet je dan niet dat het heel wreed is om iemand een leeg cadeau te geven, er moet altijd iets in de doos zitten!"
Het meisje kreeg tranen in de ogen en zei: "Maar papa, de doos is niet leeg ik heb haar gevuld met kusjes, enkel voor jou!".
De vader was volledig van de kaart en omarmde zijn dochter, hopende zij hem ooit zijn opwindende reactie zou kunnen vergeven.
Enige tijd later, wordt het meisje door een ziekte getroffen en sterft. De vader heeft de doos nog steeds bij zich, dichtbij zijn bed.
Elke keer dat het verdriet de overhand neemt, neemt hij de doos vast en neemt een verbeelde kus uit de doos en herinnert zich aan de liefde dat zijn dochter in het cadeau had gestoken.
Tot slot herinnert ons dit verhaal aan het feit dat iedereen als mens zo een vergulde doos zou moeten bezitten, vol met onvoorwaardelijke liefde en kusjes van onze familie en vrienden.
Bestaat er eigenlijk wel een beter cadeau?

Bij Freddy en Patty (hun zoon )wordt een babytje verwacht maar het laat een beetje op zich wachten?!. Dit bracht me op het idee volgend berichtje te plaatsen . Zwanger zijn vond ik fantastisch, ik liep op wolkjes . Op het einde waren het wel “zware” wolken want ik zag eruit als een echt slagschip . Een en al buik en borsten, dit komt nooit meer goed dacht ik .Mijn zwangerschap verliep normaal, bijna zorgeloos! De baby zat “verkeerd” , in stuitligging, d.w.z ondersteboven, met haar kontje naar beneden. Een geboorte was in die tijd zo al een ingewikkelde operatie voor moeder en kind, ja, je had natuurlijk de zwangerschapscursussen die hoorden je voor te bereiden op de barensweeën. En wat hadden zij daar als voornaamste middel om de pijn te bestijden ? Juist, ja, “ademhalingsoefeningen”. Wat was de les ? : pijn hoort bij een vrouwenleven, pijn is fijn, mooi is afzien ! Als er een God bestaat dan heeft die aan geboren worden toch niet veel tijd besteed. Iedereen liep maar te razen over “het wonder van het leven”. Ik had een groottante die op de koffieklets er over opschepte “Och schat, voor een tas koffie zet ik een kind op de wereld, bij mij valt dat er gewoon uit !Ik versta héél goed waarom die kleine op zich laat wachten hoor ! Terwijl je als moeder zo’n kind ter grootte van een kegelbal door je vagina probeert te persen, moet die kleine zich in allerlei bochten wringen om eruit te geraken , maar één keer je naar buiten komt begint de miserie. Dus ik begrijp goed waarom zo’n babytje zich liever binnen verstopt, als ik een babytje was zou ik ook twee keer nadenken voor ik eruit zou komen. Eerst en vooral al dat wringen en wroeten voor je door die veel te smalle uitgang geraakt. Dan krijg je meteen al dat felle licht in je gezicht, alsof je op een politieverhoor ondervraging zit! Wie ben je en wat komt u hier doen” ? Dan snijden ze je permanente voedseltoevoer af en tenslotte beginnen er allerlei vreemde mensen je te bepotelen, ze leggen je op een koude weegschaal, je wordt gewassen en papa moet zijn eerste foto’s nemen en meneer doktoor is ondertussen je moeder aan het dichtnaaien. Dus zolang je daar binnen zit is alles tiptop in orde. Maar eruit komen moet het toch hoor! Hopelijk laat het niet te lang meer op zich wachten !

Zaterdagavond moesten de dochters naar een avondfeest. De oudste kleindochter mocht mee…de kleintjes..ja je kan het al raden, die bleven logeren bij..oma! Omdat ze toch nog niet schoolplichtig zijn mochten ze blijven tot vandaag (deze middag) want ze hadden trouwens ook alle twee toch zo’n vreeslijke buikpijn , haha . Het was de eerste keer dat ik de twee kleinsten te logeren had. Ze zijn alle twee drie jaar (met vier maanden verschil). Ik kan je verzekeren dat het geen lachertje geweest is. De jongste van de twee is een echte “spring in ’t veld (zal ze van haar oma hebben denk ik) die kan dus geen twee minuten stilzitten , maakt voortdurend grapjes, tatert en lacht de ganse dag,springt, zingt en je kan ze geen moment alleen laten . Ze speelt af en toe of kleurt maar niet lang da’s niet spannend genoeg dat vind ze zelfs saai, je ziet ze zo nadenken wat zou ik nu weer uitvinden om een beetje ambiance in huis te brengen, niet te doen! De andere is een rustig kindje dat zich op haar eentje goed kan bezighouden , ze kijkt ook graag naar een dvd, ze heeft wel één voorkeur , het moet altijd dezelfde film zijn om naar te kijken , ze noemt hem de film “van de tante en het kindje” het is een gevoelige film en elke keer rollen de traantjes over haar wangen. Je kan je al inbeelden hoe geconcentreerd ze kan kijken terwijl de andere naast haar zit te lachen en te tateren . Ook niks dus, je kan je niet voorstellen wat spelltjes oma uitgevonden heeft om de dag door te komen zonder al te veel gekibbel. Ik was zo blij dat het eindelijk bedtijd was ,om 19 uur dan gaan we naar boven (oma ook) dan mogen ze nog naar een film zien dan zijn de rollen gelukkig omgekeerd , de jongste valt dan als een blok in slaap (is niet moeilijk na zo’n turbulente dag) en de andere vecht om niet in slaap te vallen, als ze voelt dat ze in slaap gaat vallen, zet ze zich goed recht met haar knufffel en tutje. Na een tijdje geeft ze het dan toch op en rond 20u is alles kalm tot ….6u ‘s morgens dan is de jongste volledig uitgerust en klaar voor een nieuwe leuke dag!? Dus oma is doodop vandaag, heeft de kinesiste afgebeld voor de rest van de week en ik doe gene klop nie meer (zeggen ze in Leuven).

Op de foto’s kan je duidelijk zien wie van de twee het grappenmakertje is..haha, jullie mogen even raden.

Een stralende mooi vrouw
Blond krullend haar en ogen helder blauw
Vandaag wordt ze 35 jaar
En staat in het middelpunt vandaar….
De eerste in mijn leven, mijn licht…mijn wonder
Houd je van me , of niet..
Je hebt het eens gezegd, en ik ben het vergeten..
Proficiat !!!

Mama

Ik keek gisteren naar het programma sterren op het ijs (of zoiets) mijn dochters hebben toen ze jong waren 'kunstrolschaatsen" gedaan dat is bijna hetzelfde maar op rolschaatsen dan. Van als ik klein was keek ik al naar het ijsschaatsen, natuurlijk was ik weer aan het wegdromen dat het toch prachtig is als je zoiets kan. Vandaar het idee om over deze manier van dansen een uiteenzetting te doen.
Ook een sport maar voor rolstoelgebruikers dan.

In 1994 is rolstoeldansen internationaal erkend als sport. Als een nationale rolstoeldansorganisatie zich aansluit bij de sportorganisatie van het betreffende land, wordt ook de nationale erkenning een feit.
Het internationale rolstoeldanscomité werkt hard aan de uitbreiding van het aantal deelnemende landen. Ook is fel 'gestreden' voor erkenning van het rolstoeldansen door het International Paralympic Committee (IPC). Deze mijlpaal is bereikt tijdens internationale vergaderingen in Sydney in november 1997.
Voor erkenning is onder meer het organiseren van regionale kampioenschappen (zoals Europese kampioenschappen) en wereldkampioenschappen noodzakelijk. De eerste officiële wereldkampioenschappen vonden plaats in februari 1998 in Tokio, Japan.
Tot nu toe zijn er enkel officiële toernooien voor combidansers, maar het zal niet meer lang duren of ook de duo-dansers krijgen hun Europese kampioenschappen.

Er bestaan verschillende manieren om rolstoel te dansen

Duo-dans

Twee rolstoelgebruikers vormen samen een danspaar.Twee rolstoelgebruikers bewegen op de muziek volgens bepaalde vooraf vastgestelde figuren.Door hun bewegingen op elkaar af te stemmen en vooral door de rolstoel op het juiste moment aan te zetten ontstaat een harmonieus geheel. Het karakter van de dans wordt zoveel mogelijk behouden, zodat een kenner kan zien welke dans het is ook zonder de muziek te horen.Leiding geven gebeurt door middel van oogcontact en mondelinge afspraken.In verschillende figuren is het soms mogelijk elkaars handen vast te houden of op een andere wijze contact te hebben.Kan iemand niet zelf de rolstoel voortbewegen, dan kan een co-danser uitkomst bieden, op deze wijze kan een danspaar dus uit 4 personen bestaan.

Combidans

Een rolstoelgebruiker danst met een staande partner.Bij combidans is het vindt integratie plaats van een gehandicapte en niet-gehandicapte danser. Het is hier uiterst belangrijk dat de rollen goed worden verdeeld. Nooit mag de staande partner ten koste van de rolstoelpartner de show stelen. Het moet een evenwichtig samenspel zijn, waarbij de mogelijkheden van de staande partner maximaal benut worden.
Afhankelijk van de kenmerken van de dans houden de partners elkaar met 1 of 2 handen vast of dansen ze los van elkaar.
Als de rolstoelpartner beide handen geeft, legt hij zijn lot in de handen van de staande partner, wan hij kan zijn eigen wielen net meer aanzetten.
Dit wil echter niet zeggen dat de rolstoeldanser nu passief slachtoffer is geworden, integendeel: in een subtiel samenspel van 'elastische spanning' in de armen van beide partners heeft de rolstoeldanser de mogelijkheid zich te bewegen. Door bewegen met de romp en met het hoofd wordt de expressie volmaakt.

Formatiedans

Meerdere rolstoeldansers, met of zonder staande partners, dansen synchroon.Groepen rolstoeldansers, al dan niet met staande partner, kunnen met elkaar een choreografie uitvoeren waarbij synchroon bewegen vooropstaan.
Het vergt veel inspanning, oefening, doorzettingsvermogen en samenspel om een mooi resultaat te bereiken.
Zeker bij deze vorm van dansen zijn kleding en uiterlijk - ook van de rolstoel - een belangrijk aandachtspunt

Solodans

In solodans is er maar een rolstoeldanser.(Haha ik moest direct denken dat is is het omgekeerde van “ velo dans” met veel dus )

Ik kan er wel inkomen dat sommige rolstoelpatienten dit graag doen, bij mij in Pellenberg was er een mevrouw die niks anders deed als oefenen en optreden. Ik zie dat echt niet zitten en zou me trouwens ook niet serieus kunnen houden want de “slappe lach” krijgen doe ik regelmatig dus geef mij maar m’n pcke en m’n blogjes haha! Ik kan misschien eens vragen aan Ludovikus of we geen duodanske kunnen inoefenen en ons dan inschrijven in zo’n club hij gaat er zeker héél content mee zijn , haha!

Hallo, ik ben er weer! De problemen met mijn pcke zijn opgelost sinds woensdag. Ik ben niet eerder hier geweest omdat het hier weer enorm druk was. Woensdagavond zijn de kleintjes komen logeren tot en met zaterdag. Ondertussen zijn ze nog eens mijn looptoestel komen aanpassen omdat ik er zo moeilijk kon mee stappen , de reden; sinds ik alle dagen stap is mijn rug veel rechter geworden , daarom moest het korset aangepast worden (wat natuurlijk positief is). Ze hebben mij daarna gefilmd want donderdag 25/10 is er bij Spronken (Genk) een studiedag over het looptoestel samen met revalidatieartsen, orthopedisten en kinesisten, ik ben ook uitgenodigd samen met mijn kinesiste omdat ik behoor tot de eerste 100 Hors gebruikers waarover ook een overzicht wordt gemaakt. Ik vind het natuurlijk een hele eer om aan deze leerrijke samenkomst te mogen deelnemen. Zoals ge dus kunt lezen gaat het héél goed met mij, ik ben zelfs al terug aan het oefenen om met krukken te stappen hetgeen in feite al altijd mijn streefdoel is geweest, we zien wel of dit ook zal lukken. Ik ben er mij wel goed van bewust dat ik nooit mijn rolstoeleke aan de kant zal kunnen zetten maar af en toe de beentjes strekken door een beetje te stappen daar ben ik al héél content mee. Dat was het voor vandaag, bedankt voor je lieve reacties en bezoekjes, nu ga ik zelf een wandelingetje maken door blogland om hier en daar wat bij te lezen en groetjes te brengen.

Hierbij enkele gesprekken tussen de helpdesk en de klant ?!

Helpdesk: "Goedendag. Hoe kan ik u helpen?"
Klant: "Eeh. Hallo. Ik kan niet printen."
Helpdesk: "Wilt u voor mij op de 'start-knop' drukken en..."
Klant: "Nou moet je even goed luisteren. Niet meteen zo technisch doen. Ik ben verdomme Bill Gates niet!"
_________________________________________________________________

Klant: "Ik heb kortgeleden een computer bij jullie gekocht, maar de printer werkt niet."
Helpdesk: "Oke, wat is het probleem?"
Klant: "Hij doet het gewoon helemaal niet. Als ik probeer te printen, gebeurt er niets. En dan komt er een mededeling "Can't find printer".
Helpdesk: "Weet u zeker dat u de printer correct heeft aangesloten?"
Klant: "Ja. De stekker zit in het stopcontact."
Helpdesk: "En zit de printerkabel aangesloten aan de computer?"
Klant: "Dat weet ik niet. Ik heb de instructies gelezen en er stond wel iets over inpluggen in de computer, maar het was te ingewikkeld. Ik heb de printer gewoon naast de computer gezet, net als op het plaatje in het instructieboek. Ik dacht dat hij misschien te ver weg stond, maar hij staat nu tegen de computer aan en hij doet het nog steeds niet."
Heldpesk: "Uhm. U moet uw printerkabel inpluggen in de computer. De kabel moet van de printer naar uw computer lopen. Als het goed is zat er een kabel in de doos toen u de computer bij ons kocht."
Klant: "Volgens mij niet hoor. Er was wel een vreemd uitziende kabel bij, maar ik dacht dat dat een extra kabel was, dus die heb ik weggegooid."
Helpdesk: "U heeft echt een andere printerkabel nodig als u wilt printen. En die moet u aansluiten aan uw computer en aan de printer.
Klant: "Dat staat niet op het plaatje."
Helpdesk: "Het staat misschien niet op het plaatje, maar als u wilt printen zult u dat toch echt moeten doen."
Klant: "Oh, goed. Dit is allemaal erg verwarrend."
Helpdesk: "Het enige dat u hoeft te doen is een printerkabel kopen en deze aan te sluiten."
Klant: "Dus je bedoelt dat ik extra dingen moet kopen om mijn computer te laten werken?"
Helpdesk: "Nee, u had een goede printerkabel, maar die heeft u weggegooid, zei u."
Klant: "ik denk dat ik mijn buurman maar even bel. Volgens mij is hij wel in staat om mijn printer te laten werken."
Helpdesk: Dat is goed, maar u heeft echt een printerkabel nodig."
Klant: "Mijn buurman is erg handig met computers."
Helpdesk: "Prima. Prettige dag verder."
_________________________________________________________________

Klant: "Ik kan niet printen. Iedere keer dat ik het probeer zegt hij: 'can't find printer'. Ik heb de printer zelfs opgetild en voor de monitor neergezet, maar de computer zegt nog steeds dat hij hem niet kan vinden."
_________________________________________________________________

Helpdesk: "Hewlett-Packard klantenservice. U spreekt met Sergio. Kan ik u helpen?"
Klant: "Ja. Ik heb een deskjet-printer die gerepareerd moet worden."
Helpdesk: "We hebben diverse deskjet-printers. Wat voor model heeft u?"
Klant: "Het is een Hewlett-Packard."
Helpdesk: "Dat weet ik. Uhm... Weet u misschien of u een kleuren- of een zwart-witprinter heeft?"
Klant: "Hij is beige."
_________________________________________________________________

Klant: "Ik wil in het rood printen, maar het lukt niet."
Helpdesk: "Heb je wel een kleurenprinter?"
Klant: "Ah, dank je."
(klik)

(Bron : Broodjeaap)

Na 15 dagen begint een nieuw avontuur ; doelstelling : heroveren van m’n dragend onderstel, bekken, heupen, benen, voeten (opstaan en grond onder je voeten voelen.)Ik werd van het bed op een rijdende brancard gelegd, spullen in m’n sporttas, deken om me te bedekken en op weg door een gangendoolhof. Ik groette en bedankte de bekende gezichten. Ze wensten me allemaal veel succes. In Pellenberg werd ik naar een kamer gebracht, de omgeving was mooi, ik zat midden in een nieuwe wereld waarin ik m’n plaats moest innemen. Mijn revalidatie was begonnen. Ik lag in een kamer met twee bedden, één was nog niet bezet, de kamer was kaal en zo kil, was het hier dat ik minstens één jaar moest blijven, ik begon te huilen zonder ophouden en was op dat moment ontroostbaar. Ik wilde een sigaretje roken en werd met bed en alle “accessoires” naar de gang gebracht naar de héle grote asbak waar iedereen samen kwam , rokers en nier rokers om te keuvelen. Ik bekeek m’n nieuwe vrienden, het waren er allemaal verschillenden, stilzwijgende, opstandige, strijdlustige er waren er met zelfmoordneigingen, we hadden allemaal hetzelfde doel ; beter worden. De eerste nacht deed ik geen oog dicht, om de vier uur kwamen ze me draaien om geen doorligwonden te krijgen. Om zes uur waren de verpleegsters al op ronde met hun thermometers. Om zeven uur werden we gewassen en aangekleed. De eerste morgen stonden de dokters aan mijn bed om mij nog eens te onderzoeken, zij kenden het geheim van alle zenuwvertakkingen, en-banen. Door een bepaalde spier of zenuw te betasten wisten ze hoe, waar en waarom de “bron” was stilgevallen. Eén vraag lag op m’n lippen “bestaat er een kans dat ik weer kan lopen dokter? Een vraag die hun dagelijks werd gesteld. Maar nu weet ik dat dokters hun patienten en vragen in drie categorien onderverdeelden, degenen die de waarheid over hun toestand willen weten, degenen die niets willen weten en degenen die zich in hun eentje behelpen. De meeste dokters daar geven van meet af aan geen hoop meer, ze zijn soms radicaal en het werkt als een koude douche. Maar zonder een korte rouwperiode om het verlies van je lichaamsfuncties komt niemand tot de wil weer deel uit te maken van een sociaal en affectief leven. Ik vroeg dus niets, “we zien wel” dacht ik. “Morgen mag u in een rolstoel zitten” eindelijk dacht ik, ik droeg nog steeds dat duivelse korset en die belachelijke lange witte kousen. Ze namen me onder m’n oksels en m’n benen zo werd ik in de rolstoel gezet. Een zwarte waas trok voor m’n ogen en ik werd enorm misselijk”da’s normaal, uw lichaam moet wennen aan de zittende houding. Ik voelde me iets beter en werd naar de zaal gebracht. Lege rolstoelen stonden te wachten op hun eigenaars die op tafels lagen, grote blauwe van twee op twee meter waar hun ledematen gedurende vijfenveertig minuten werden bewogen, anderen stonden rechtop hun lichaam gevangen tussen de metalen grepen van een strekapparaat, een paar bofkonten trapten op hometrainers of bewogen zich rustig achter een looprek. Weer werd ik bij de oksels en de benen gepakt en mijn lichaam zo week en zo slap als een inktvis werd op de rug gelegd. “We leggen u nu op uw buik en dan probeert u zich om te draaien”. Ik werd omgekeerd, ik beet in de plastic ondergrond en kwijlde als een baby. Mijn hoofd zo zwaar als een kanonbal drukte op mijn kin en neus. Ik probeerde m’n schouders te bewegen, m’n gezicht op te richten, het bevel kwam niet over. Ik was gewoon een blok die al 15 dagen niet meer bewogen had. Nooit van mijn leven had ik kunnen denken dat ik zo slap en kapot zou kunnen zijn. Ik verdrong mijn tranen met m’n gezicht op de grond. De seconden kropen voorbij, eindelijk werd ik omgedraaid. Ik was op zoek naar iets wat me kon afleiden van mijn verdriet, waarvan ik niet wilde dat iemand het zag. Dit was mijn eerste oefening…

(wordt vervolgd)

“Niemand komt zover als iemand die niet weet waar hij heen wil”
Oliver Cromwell

Ik verloor het bewustzijn lang voor de ziekenwagen en de MUG mij kwamen halen.Na onderzoeken viel het verdict twee ruggenwervels waren gebroken , het ruggenmerg was bekneld geraakt .Ik zou de rest van mijn leven tot aan mijn middel verlamd zijn en in rolstoel moeten blijven. s 'Anderdaags ‘s morgens werd ik geopereerd : via een thoracofrenotomie werd een anterieure corporectomie uitgevoerd.In eenvoudiger woorden, er werd een stuk bot of been genomen uit linkerheupkam en het geheel werd gestabiliseerd door middel van kaneda apparaat. Alles werd aan mekaar gemaakt met schroeven en plaatje ze noemen dit een "dwarslaesie” Het was een zware en lange operatie (elf uur) geweest met de nodige complicaties ze hadden één nier en één long moeten uitschakelen en tijdens de operatie had ik een klaplong gekregen, dit wil zeggen een "pneumothorax "dan ontstaat er een pleuraletsel waardoor er lucht binnendringt in de borstholte. Daardoor wordt de long niet langer ondersteund en verschrompelt ze bijna volledig. Als het om de linkerlong gaat,(wat hier het geval was) drukt die soms op het hart, wat tot echt hartfalen kan leiden. In dat geval is een operatie noodzakelijk waarbij er een insnijding gemaakt wordt in de borstkas om een drain aan te leggen tussen twee ribben en de holte geduldig leeggezogen wordt om het oorspronkelijke vacuüm te herstellen. Er stak een plastic slangetje in mijn keel om mijn longen terug van de nodige zuurstof te voorzien.
Alles stond op zij kop vanbinnen, honderden zenuwvertakkingen in de war gebracht door de schok en dan buitenaf buisjes, infusen, slangetjes, katheters, sonden, naalden , allemaal wrede stekende beten.
Wat is er gebeurd? Ik was er nog, ja, je bent er nog als je ondraaglijke pijn hebt. En wat een herrie, alleen mijn oren en mijn ogen leefden nog, ik zag overal witte schorten, ze waren minstens met vieren om me op te tillen om de lakens te verschonen. De nachten waren doodeng. Ik was nog slechts een hoofd op een kussen, gevangen in een korset. Af en toe zonk ik weg maar werd gewaarschuwd door de pijn die werd geveld door hoge dosis kalmeermiddelen en antibiotica. Mijn geest werd overstroomd door nachtmerries, waanbeelden en een onbewuste strijd om te overleven. Het waren nachten waar zoveel drama’s en eenzaamheid naast elkaar bestonden. Was ik er nu een week, of langer… Toen ik voor het eerst bijkwam danste een licht op de stalen stang boven mijn bed. Dat licht verdween toen de verpleegster de gordijnen opende “het wordt een mooie dag” eindelijk de blauwe lucht en zoveel licht. De deur ging open en ik zag een schaduw op me afkomen…”hey schatje”…ik ben het, “alles is ok” fluisterde hij in mijn oor”je hebt het gehaald maar het is nog niet voorbij, je zult moeten vechten…Er zijn zoveel mensen die je willen zien, je ouders, je kinderen, ik kneep instemmend m’n ogen dicht. Een hele week had B alle dagen tot ‘s avonds laat aan mijn bed blijven zitten, met z’n hoofd in zijn handen had hij vaak gehuild en zich duizend vragen gesteld. Het was de verpleging die het mij nadien vertelde. Nu moest ik vechten had men mij gezegd , ja dat wilde ik voor iedereen die me zo graag zag en ook voor mezelf.

(wordt vervolgd)