Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
Ik ben een vrouw en woon in bij leuven (belgie) en mijn beroep is mensen blij maken.
Ik ben geboren op 17/02/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lachen, kinderen,kleinkinderen,dieren,lezen,tekenen.
in 1996 maakte ik een salto fatale waarbij ik mijn rug brak dank zij de steun van mijn vriend,kinderen, ouderskon ik weer rechtstaan en een paar pasjes zetten met looprek 9 maanden daarna overleed m'n vriend
Hallo, ik ben er weer! De problemen met mijn pcke zijn opgelost sinds woensdag. Ik ben niet eerder hier geweest omdat het hier weer enorm druk was. Woensdagavond zijn de kleintjes komen logeren tot en met zaterdag. Ondertussen zijn ze nog eens mijn looptoestel komen aanpassen omdat ik er zo moeilijk kon mee stappen , de reden; sinds ik alle dagen stap is mijn rug veel rechter geworden , daarom moest het korset aangepast worden (wat natuurlijk positief is). Ze hebben mij daarna gefilmd want donderdag 25/10 is er bij Spronken (Genk) een studiedag over het looptoestel samen met revalidatieartsen, orthopedisten en kinesisten, ik ben ook uitgenodigd samen met mijn kinesiste omdat ik behoor tot de eerste 100 Hors gebruikers waarover ook een overzicht wordt gemaakt. Ik vind het natuurlijk een hele eer om aan deze leerrijke samenkomst te mogen deelnemen. Zoals ge dus kunt lezen gaat het héél goed met mij, ik ben zelfs al terug aan het oefenen om met krukken te stappen hetgeen in feite al altijd mijn streefdoel is geweest, we zien wel of dit ook zal lukken. Ik ben er mij wel goed van bewust dat ik nooit mijn rolstoeleke aan de kant zal kunnen zetten maar af en toe de beentjes strekken door een beetje te stappen daar ben ik al héél content mee. Dat was het voor vandaag, bedankt voor je lieve reacties en bezoekjes, nu ga ik zelf een wandelingetje maken door blogland om hier en daar wat bij te lezen en groetjes te brengen.
Lieve vrienden, mijn pcke en internet doen het niet meer ,ik zal hem moeten laten herstellen vandaar dat jullie zullen even moeten wachten vooraleer je nog iets kan lezen van mij,ik ben hier al drie dagen aan het klungelen , ik hoop dat het vlug in orde is, veel liefs van mij,
Hierbij enkele gesprekken tussen de helpdesk en de klant ?!
Helpdesk: "Goedendag. Hoe kan ik u helpen?" Klant: "Eeh. Hallo. Ik kan niet printen." Helpdesk: "Wilt u voor mij op de 'start-knop' drukken en..." Klant: "Nou moet je even goed luisteren. Niet meteen zo technisch doen. Ik ben verdomme Bill Gates niet!" _________________________________________________________________
Klant: "Ik heb kortgeleden een computer bij jullie gekocht, maar de printer werkt niet." Helpdesk: "Oke, wat is het probleem?" Klant: "Hij doet het gewoon helemaal niet. Als ik probeer te printen, gebeurt er niets. En dan komt er een mededeling "Can't find printer". Helpdesk: "Weet u zeker dat u de printer correct heeft aangesloten?" Klant: "Ja. De stekker zit in het stopcontact." Helpdesk: "En zit de printerkabel aangesloten aan de computer?" Klant: "Dat weet ik niet. Ik heb de instructies gelezen en er stond wel iets over inpluggen in de computer, maar het was te ingewikkeld. Ik heb de printer gewoon naast de computer gezet, net als op het plaatje in het instructieboek. Ik dacht dat hij misschien te ver weg stond, maar hij staat nu tegen de computer aan en hij doet het nog steeds niet." Heldpesk: "Uhm. U moet uw printerkabel inpluggen in de computer. De kabel moet van de printer naar uw computer lopen. Als het goed is zat er een kabel in de doos toen u de computer bij ons kocht." Klant: "Volgens mij niet hoor. Er was wel een vreemd uitziende kabel bij, maar ik dacht dat dat een extra kabel was, dus die heb ik weggegooid." Helpdesk: "U heeft echt een andere printerkabel nodig als u wilt printen. En die moet u aansluiten aan uw computer en aan de printer. Klant: "Dat staat niet op het plaatje." Helpdesk: "Het staat misschien niet op het plaatje, maar als u wilt printen zult u dat toch echt moeten doen." Klant: "Oh, goed. Dit is allemaal erg verwarrend." Helpdesk: "Het enige dat u hoeft te doen is een printerkabel kopen en deze aan te sluiten." Klant: "Dus je bedoelt dat ik extra dingen moet kopen om mijn computer te laten werken?" Helpdesk: "Nee, u had een goede printerkabel, maar die heeft u weggegooid, zei u." Klant: "ik denk dat ik mijn buurman maar even bel. Volgens mij is hij wel in staat om mijn printer te laten werken." Helpdesk: Dat is goed, maar u heeft echt een printerkabel nodig." Klant: "Mijn buurman is erg handig met computers." Helpdesk: "Prima. Prettige dag verder." _________________________________________________________________
Klant: "Ik kan niet printen. Iedere keer dat ik het probeer zegt hij: 'can't find printer'. Ik heb de printer zelfs opgetild en voor de monitor neergezet, maar de computer zegt nog steeds dat hij hem niet kan vinden." _________________________________________________________________
Helpdesk: "Hewlett-Packard klantenservice. U spreekt met Sergio. Kan ik u helpen?" Klant: "Ja. Ik heb een deskjet-printer die gerepareerd moet worden." Helpdesk: "We hebben diverse deskjet-printers. Wat voor model heeft u?" Klant: "Het is een Hewlett-Packard." Helpdesk: "Dat weet ik. Uhm... Weet u misschien of u een kleuren- of een zwart-witprinter heeft?" Klant: "Hij is beige." _________________________________________________________________
Klant: "Ik wil in het rood printen, maar het lukt niet." Helpdesk: "Heb je wel een kleurenprinter?" Klant: "Ah, dank je." (klik)
Na 15 dagen begint een nieuw avontuur ; doelstelling : heroveren van mn dragend onderstel, bekken, heupen, benen, voeten (opstaan en grond onder je voeten voelen.)Ik werd van het bed op een rijdende brancard gelegd, spullen in mn sporttas, deken om me te bedekken en op weg door een gangendoolhof. Ik groette en bedankte de bekende gezichten. Ze wensten me allemaal veel succes. In Pellenberg werd ik naar een kamer gebracht, de omgeving was mooi, ik zat midden in een nieuwe wereld waarin ik mn plaats moest innemen. Mijn revalidatie was begonnen. Ik lag in een kamer met twee bedden, één was nog niet bezet, de kamer was kaal en zo kil, was het hier dat ik minstens één jaar moest blijven, ik begon te huilen zonder ophouden en was op dat moment ontroostbaar. Ik wilde een sigaretje roken en werd met bed en alle accessoires naar de gang gebracht naar de héle grote asbak waar iedereen samen kwam , rokers en nier rokers om te keuvelen. Ik bekeek mn nieuwe vrienden, het waren er allemaal verschillenden, stilzwijgende, opstandige, strijdlustige er waren er met zelfmoordneigingen, we hadden allemaal hetzelfde doel ; beter worden. De eerste nacht deed ik geen oog dicht, om de vier uur kwamen ze me draaien om geen doorligwonden te krijgen. Om zes uur waren de verpleegsters al op ronde met hun thermometers. Om zeven uur werden we gewassen en aangekleed. De eerste morgen stonden de dokters aan mijn bed om mij nog eens te onderzoeken, zij kenden het geheim van alle zenuwvertakkingen, en-banen. Door een bepaalde spier of zenuw te betasten wisten ze hoe, waar en waarom de bron was stilgevallen. Eén vraag lag op mn lippen bestaat er een kans dat ik weer kan lopen dokter? Een vraag die hun dagelijks werd gesteld. Maar nu weet ik dat dokters hun patienten en vragen in drie categorien onderverdeelden, degenen die de waarheid over hun toestand willen weten, degenen die niets willen weten en degenen die zich in hun eentje behelpen. De meeste dokters daar geven van meet af aan geen hoop meer, ze zijn soms radicaal en het werkt als een koude douche. Maar zonder een korte rouwperiode om het verlies van je lichaamsfuncties komt niemand tot de wil weer deel uit te maken van een sociaal en affectief leven. Ik vroeg dus niets, we zien wel dacht ik. Morgen mag u in een rolstoel zitten eindelijk dacht ik, ik droeg nog steeds dat duivelse korset en die belachelijke lange witte kousen. Ze namen me onder mn oksels en mn benen zo werd ik in de rolstoel gezet. Een zwarte waas trok voor mn ogen en ik werd enorm misselijkdas normaal, uw lichaam moet wennen aan de zittende houding. Ik voelde me iets beter en werd naar de zaal gebracht. Lege rolstoelen stonden te wachten op hun eigenaars die op tafels lagen, grote blauwe van twee op twee meter waar hun ledematen gedurende vijfenveertig minuten werden bewogen, anderen stonden rechtop hun lichaam gevangen tussen de metalen grepen van een strekapparaat, een paar bofkonten trapten op hometrainers of bewogen zich rustig achter een looprek. Weer werd ik bij de oksels en de benen gepakt en mijn lichaam zo week en zo slap als een inktvis werd op de rug gelegd. We leggen u nu op uw buik en dan probeert u zich om te draaien. Ik werd omgekeerd, ik beet in de plastic ondergrond en kwijlde als een baby. Mijn hoofd zo zwaar als een kanonbal drukte op mijn kin en neus. Ik probeerde mn schouders te bewegen, mn gezicht op te richten, het bevel kwam niet over. Ik was gewoon een blok die al 15 dagen niet meer bewogen had. Nooit van mijn leven had ik kunnen denken dat ik zo slap en kapot zou kunnen zijn. Ik verdrong mijn tranen met mn gezicht op de grond. De seconden kropen voorbij, eindelijk werd ik omgedraaid. Ik was op zoek naar iets wat me kon afleiden van mijn verdriet, waarvan ik niet wilde dat iemand het zag. Dit was mijn eerste oefening
Ik ben mijn eigen weg gegaan. Wie heeft hem voorgeschreven ? Wie heeft er mijn gans bestaan In deze baan gedreven? Soms zo steil om hem te gaan, Bewogen heel dit leven ? Ik heb wat kon-gedaan. Al wat ik had-gegeven. Volg ik deze van het verstand ? Of deze van 't gevoel.. Iedereen gaat door 't nachtelijk land. Niemand kent het doel.
Dit gedichtje heb ik zelf geschreven toen ik pas begon te bloggen het stond in mijn archieven en heb het terug even opgehaald
Het was hier weer een paar dagen stil , de buikgriep heeft mij ook goed liggen gehad . Ik heb ook een beentje gebroken in mijn linker hand, weer een beetje onvoorzichtig geweest ! Als je benen niet meer werken voel je pas hoe belangrijk je handen zijn.Maar we klagen niet want als ik zo hier en daar lees zijn er veel ergere dingen en dan denk ik vooral aan Lipske en haar Suske. Daarom probeer ik ondanks het natte weer nog iets moois te maken van het weekend en ik hoop dat jullie hetzelfde doen! Dikke knuffel allemaal!
Niemand komt zover als iemand die niet weet waar hij heen wil Oliver Cromwell
Ik verloor het bewustzijn lang voor de ziekenwagen en de MUG mij kwamen halen.Na onderzoeken viel het verdict twee ruggenwervels waren gebroken , het ruggenmerg was bekneld geraakt .Ik zou de rest van mijn leven tot aan mijn middel verlamd zijn en in rolstoel moeten blijven. s 'Anderdaags s morgens werd ik geopereerd : via een thoracofrenotomie werd een anterieure corporectomie uitgevoerd.In eenvoudiger woorden, er werd een stuk bot of been genomen uit linkerheupkam en het geheel werd gestabiliseerd door middel van kaneda apparaat. Alles werd aan mekaar gemaakt met schroeven en plaatje ze noemen dit een "dwarslaesie Het was een zware en lange operatie (elf uur) geweest met de nodige complicaties ze hadden één nier en één long moeten uitschakelen en tijdens de operatie had ik een klaplong gekregen, dit wil zeggen een "pneumothorax "dan ontstaat er een pleuraletsel waardoor er lucht binnendringt in de borstholte. Daardoor wordt de long niet langer ondersteund en verschrompelt ze bijna volledig. Als het om de linkerlong gaat,(wat hier het geval was) drukt die soms op het hart, wat tot echt hartfalen kan leiden. In dat geval is een operatie noodzakelijk waarbij er een insnijding gemaakt wordt in de borstkas om een drain aan te leggen tussen twee ribben en de holte geduldig leeggezogen wordt om het oorspronkelijke vacuüm te herstellen. Er stak een plastic slangetje in mijn keel om mijn longen terug van de nodige zuurstof te voorzien. Alles stond op zij kop vanbinnen, honderden zenuwvertakkingen in de war gebracht door de schok en dan buitenaf buisjes, infusen, slangetjes, katheters, sonden, naalden , allemaal wrede stekende beten. Wat is er gebeurd? Ik was er nog, ja, je bent er nog als je ondraaglijke pijn hebt. En wat een herrie, alleen mijn oren en mijn ogen leefden nog, ik zag overal witte schorten, ze waren minstens met vieren om me op te tillen om de lakens te verschonen. De nachten waren doodeng. Ik was nog slechts een hoofd op een kussen, gevangen in een korset. Af en toe zonk ik weg maar werd gewaarschuwd door de pijn die werd geveld door hoge dosis kalmeermiddelen en antibiotica. Mijn geest werd overstroomd door nachtmerries, waanbeelden en een onbewuste strijd om te overleven. Het waren nachten waar zoveel dramas en eenzaamheid naast elkaar bestonden. Was ik er nu een week, of langer Toen ik voor het eerst bijkwam danste een licht op de stalen stang boven mijn bed. Dat licht verdween toen de verpleegster de gordijnen opende het wordt een mooie dag eindelijk de blauwe lucht en zoveel licht. De deur ging open en ik zag een schaduw op me afkomen hey schatje ik ben het, alles is ok fluisterde hij in mijn oorje hebt het gehaald maar het is nog niet voorbij, je zult moeten vechten Er zijn zoveel mensen die je willen zien, je ouders, je kinderen, ik kneep instemmend mn ogen dicht. Een hele week had B alle dagen tot s avonds laat aan mijn bed blijven zitten, met zn hoofd in zijn handen had hij vaak gehuild en zich duizend vragen gesteld. Het was de verpleging die het mij nadien vertelde. Nu moest ik vechten had men mij gezegd , ja dat wilde ik voor iedereen die me zo graag zag en ook voor mezelf.
Weer een tijdje geleden dat je nog iets van mij hoorde. Maar de week was weer té kort voor mij. Woensdag zijn ze mijn looptoestel terug komen aanpassen (moet af en toe).Ze hebben mij ook gefilmd terwijl ik stapte dit hadden ze nodig voor een infodag die ze binnenkort hebben over het toestel samen met kinesisten enz. Die namiddag was tamelijk zwaar voor me geweest omdat ik van 14u tot 15.30 had moeten staan, stappen, zonder te rusten. Donderdag was het dan weer zover, overal pijn en buikgriep erbij om het compleet te maken . Vrijdag was het iets beter, naar Antwerpen vertrokken om te babysitten ,( de mama en papa moesten een weekendje weg), zaterdagmorgen aflossing van de wacht door de andere oma , gisterenavond was het straatfeest (foto)(helemaal rechts zit ik te klappertanden en me op te warmen aan de kaarsjes) , best gezellig maar toch wat frisjes laat op de avond , van grote kou vertrokken en vlug in mijn warm bedje zaaaaalig! . Vandaag had ventje pc nodig om zijn rapporten te maken , ik heb een beetje gepruld binnen en buiten en nu zit ik hier om jullie een fijne week toe te wensen ! (ik denk zoveel aan Lipske en haar Suske die nu een heel moeilijke week tegemoet gaan maar ik zal zeker niet alleen zijn die daar aan denk)
Ik ging vandaag bij eens lezen en zijn verhaal bracht mij op het idee om mijn ongeval in 1996 te vertellen. Hoe het gebeurde heb ik hier nog nooit verteld. Mijn (overleden) vriend die ik leerde kennen in 1989 was een zelfstandige, hij maakte zeilen(op maat) voor aanhangwagens, vrachtwagens, spandoeken,feesttenten, voortenten voor caravans,kortom alles wat met zeilen te maken had. Tijdens de zomer plaatste hij vooral zonwering, zonnetenten, verandascreens, terrasoverkappingen enz. Ik had datzelfde jaar mijn ontslag gekregen wegens reorganisatie zo noemen ze dat als ze geen echte reden vinden, ik vond het eigenlijk niet erg want het saaie kantoorwerk deed ik toch niet graag. Eigenlijk kwam dit nu allemaal goed uit zo kon ik samenwerken met B en nog meer werk verzetten. De zeilen maken was meer winterwerk, B leerde me hoe je zeilen PVC moest lassen, stikken met zware machine met 2 naalden, oogringen inkloppen, enz. Na een tijdje had ik het allemaal onder de knie, B sneed de zeilen op maat en ik werkte ze verder af, spandoeken maakte ik helemaal alleen dat was gemakkelijk. Het was voor B een hele ontlasting, zo kon hij gaan verkopen en hier en daar reparaties gaan doen. Tijdens de zomer was het dan vooral zonnetenten plaatsen, er waren er met een volledige kast rond en elektrische motor( de zware) en dan de lichtere zonder kast , manueel bediend met een stang. Zon tenten moesten soms hoog geplaatst worden om genoeg val (schuin) te hebben, daar kwamen dan de ladders aan te pas. We werkten regelmatig ter hoogte van de eerste verdieping. B boorde de steunen in de muur waar de tent daarna werd ingeschoven en vastgezet. Ik had al goed geoefend om de ladder op te gaan met een arm vrij want daar moest de tent op rusten, je mocht niet te ver naar achter leunen of je ladder kwam van de muur en zo zou je met ladder en al achterover vallen. Dus langs iedere kant stond een ladder, we namen de tent elk langs een kant en kropen zo naar boven, B had voor mij een haak gemaakt die ik op de ladder kon plaatsen om zo de tent even te laten rusten als het te zwaar werd. Ik overdrijf niet als ik zeg dat (de zware) tenten bij de 100 kg wogen. Als we eindelijk boven waren moesten we nog het geluk hebben een rechte muur te hebben anders was het echt sukkelen om die draagbuis(die natuurlijk niet plooide) in de steunen te krijgen het was soms van op de ladder soms een geduw en gesukkel , bijna acrobatentoeren om die tent om zijn plaats te krijgen. Voor de verandazonwering moesten we op planken lopen, niet mistrappen op het glas of de profielen of je lag naar beneden, op schuine glazen daken was het echt hangen en je overal goed vasthouden of je schoof ook naar beneden en dat allemaal meestal in de volle zon bij 30 graden. Na een tijd was ik het allemaal gewoon , had soms wel last gehad van hoogtevrees, bv als ik niet meer van het dak durfde om mij om te draaien en mijn voet op de tweede of derde trede van de ladder te zetten, je moet je verstand op nul zetten anders blijf je daar staan , haha! Zo hebben we negen jaar gewerkt, soms zon- en feestdag inbegrepen wanneer er iets dringends moest geleverd worden( een feesttent of zo). Midden september was ons seizoen gedaan en vertrokken we altijd naar Frankrijk tot einde maand. Het was 30 september 1996 juist terug van onze vakantie maar toch nog een snipperdagje genomen om op 1 oktober er weer in te vliegen. s Avonds kwamen we thuis rond 21 uur, het was een echt rotweer, wind, regen; op ons antwoordapparaat stond een dringende boodschap van een klant wiens zonnetent door de stormwind langs een kant uit de muur gekomen was. Dit moest onmiddellijk opgelost worden want anders werd de schade alsmaar erger. We reden naar die klant , zette de ladders en zouden de tent voorlopig vastmaken met een touw tot s anderdaags. Boven die tent was een platformpje , daar moest ik opstaan om mee die tent vast te maken. Het was een zinken dak , het was spekglad door de regen . Ik moest voorover leunen om het touw aan te nemen en gleed uit, viel naar beneden, met mijn rug op de betonnen vloer, door die slag brak ik mijn rug (wist ik toen nog niet). Ik was nog even bij bewustzijn en had een raar gevoel: mijn benen lagen precies verder weg van mij en behoorden niet meer bij mijn lichaam, het was net of ik geen benen meer had . Mijn salto maakte een einde aan mijn motorische en sensoriele functies, ik was tot aan mijn middel verlamd
Hiermee wil ik even dieper ingaan op mn berichtje van gisteren.. Gisteren namiddag heb ik eens mijn hele blogje doorlopen (archieven) en kwam tot de vaststelling dat mijn huidige postjes maar op een laag pitje staan in vergelijking met een paar maanden geleden. Ik heb daar een perfecte verklaring voor, Daniel is in mei beginnen werken en ik kreeg mijn looptoestel(waar we héél blij mee waren)maar ons leven kreeg een totale ommekeer ik moet nu alleen het huishouden runnen , vroeger verdeelden we de taken en daardoor had ik natuurlijk veel meer vrije tijd om o.a te bloggen. Daniel werkt in een ploegensysteem en door omstandigheden werkt hij nu al meer dan een maand van 14u tot 22u , wat wil zeggen dat hij rond 23u pas thuis komt. De voormiddag doet hij de nodige boodschappen en om 13u vertekt hij naar zn werk. Mijn dag begint om 9u , ik sta op ,was mij, kleed mij aan en ruim op. Van 10u tot 11u komt de kinesiste , daarna rust ik (soms )even uit, hangt er vanaf hoe moe ik ben. Daana ga ik boven opruimen, de slaapkamer, de badkamer en steek ik de was in wasmachine. Rond 12u moet ik de eerste keer de honden uitlaten, duurt een halfuurtje, dan maak ik Daniel zijn boterhammetjes klaar en hij vertrekt . Daarna stofzuig ik en dweil de grond , tegen dan is de was klaar om op te hangen, hier en daar nog iets doen en zo is het gauw 14.30 of 15u. Dan start ik de pc , ga hier en daar is lezen, beantwoord mn mailtjes zet nog wat fotos van papa op dvd (ben ik al lang mee bezig) 16u , honden of poezen hebben geen uurwerk nodig om te weten wanneer het etenstijd is, resultaat om 16u staan ze alle 5 klaar om te eten. Terwijl ik dan toch in de keuken bezig ben, eet ik ook een kleinigheid en ruim de keuken op. Ondertussen is het 17u rond 17.30 belt een van de dochters of de kleintjes oeps , weer een halfuur later. 18 u terug tijd om de honden uit te laten , onderweg soms een praatje maken en zo is het dan bijna 19u. Effe het nieuws bekijken, en vlug iets maken om te eten voor Daniel. Tegen dan is het 20u, dan moet ik nog mn tekst voorbereiden, een afbeelding zoeken, met veel geluk staat om 21u mijn berichtje op het blog. Als ik niet te moe ben ga ik hier of daar eens lezen en een reaktie plaatsen, neemt ook wat tijd in beslag. Om 22.30u komt Daniel thuis , eet en doet zn relaas van de werkdag. Om 23u is mijn pijp uit en ga ik al slapen, moet uitgerust zijn voor de volgende morgen. Ik heb hier al veel opgenoemd maar dan nog niet gesproken over , strijken, grondig schoonmaken boven en benenden , lakens verversen en nog zovele dingentjes die bij een huishouden horen. Bij mij gaat alles trager omdat ik het vanuit de rolstoel moet doen , maar ik weet als je een huishouden goed wil doen kan je het bijna vergelijken met een fulltime job, soms begin ik echt te denken dat ik verkeerd bezig ben omdat ik nog weinig tijd voor mezelf overhoud. Als ik geen honden moest hebben had ik al lang een poetshulp gehad maar met honden heeft het gewoon geen zin als er iemand eens de week zou komen poetsen dan nog te zwijgen over de angst die sommige mensen hebben van honden wat ik héél goed begrijp hoor. Om af te sluiten wil ik maar zeggen dat het soms moeilijk is om regelmatig berichtjes te zetten op mn blog en regelmatig bezoekjes af te leggen maar ik wil mn blogje wel houden hoor!
Soms zijn er van die "zwarte" dagen, die plots tevoorschijn komen, wel ze zijn bij mij langsgeweest totaal onverwacht. Kommer en zorg wogen zooooo zwaar, ze hebben zelfs m'n slaap en eetlust bedorven. Ik kon me bijna niet bewegen, alles stond verkrampt, en deze keer was de pijn niet te schatten. Ik stond ' s morgens op , even moe als de avond tervoren. Er zat me "iets" dwars maar er was niks , en toch was het er, ja, ... een dipje noemen ze dat. Het is lang geleden dat ik nog zo in de "put" zat. Ik zat voor de pc, wilde iets schrijven om jullie te laten weten dat ik er was maar kon gewoon niks getypt krijgen, alles zat gewoon vast in m'n geest en in m'n hart. Er was geen enkele aanleiding maar ik kon het gewoon niet tegenhouden. Dit W.E was het Leuven kermis, maandag was het jaarmarkt is dé grote dag in Leuven, zelfs daar kon ik niet naartoe, ik heb de héle dag gejankt en vraag me nu niet waarom want ik weet het niet. Misschien is dat goed geweest want dinsdag(gisteren) stond ik op en het was voorbij, gewoon vanzelf, zoals het gekomen was!!Gisteren heb ik(na een week) terug gestapt en het ging prima, daarna heb ik wat gerust, wilde iets op m'n blogje zetten maar vond nog de juiste woorden niet. Deze morgen 9 uur was ik al aan het stappen, daarna m'n strijk ingehaald, de honden uitgelaten en eten gegeven, alles opgedweild en op orde gezet en nu.. nu eindelijk een berichtje om te zeggen dat het terug ok met me is. Ik ben even in m'n schelp gekropen tot het over was (doe ik altijd) ...dus ik ben er terug en blijf nu wel hoor, fijne avond nog!
Om 16 u deze namiddag heb ik "oeffff" gezegd. Mijn taak zat erop.. . Vorige week heb ik héél de week tot zondagnamiddag boven alles een beetje ingericht en opgekuisd. Ik deed dit met de middelen die ik had en met een beetje improvisatie, de kids waren er reuze blij mee. Zo maakte ik wiegjes van stevige kartonnen dozen die ik overtrok met stof van lakens die ik toch niet meer gebruikte. Ik haakte vlug nog wat mutsjes en kleedjes voor de poppen.Er stond nog een oude tv die ik toch terug aan de praat kreeg met contactspray, daar sloot ik een (ook oude) playstation op aan en een kleine dvd speler. Voor Lotte heb ik m'n oude pc in orde laten zetten ergens bij de koopjes konden we nog een computertafel op de kop tikken , Daniel heeft het internet naar boven gebracht ,ook een veiligheidspoortje gezet voor de trap. Vlug daarna alles opgekuisd en zondagnamiddag om 15 u was alles klaar.Ik hoef je niet te vertellen hoe blij ze waren.. zo blij dat ze nog een dag langer bleven dan voorzien ( kleindochter 3 die normaal vandaag kwam was spijtig genoeg ziek) . 'S morgens bleven we boven spelen tot 's middags en met zo'n mooi weer bleven we natuurlijk de hele namiddag buiten, ik had ook 2 fietskes op de kop kunnen tikken , in een doodlopende straat waar geen verkeer komt is fietsen natuurlijk een droom !Na het avondeten gingen we terug boven, spelen, of een dvd kijken en daarna slapen...oma ook ! Dat vroeg gaan slapen heeft me echt goed gedaan . Het ware zwaren dagen maar ik ben blij dat ik het allemaal deed , want hun verblijf hier was helemaal anders, ze hadden ruimte, deden elk hun ding, geen gekibbel, voor mij was dit ook een hemel op aarde , ik trok me terug en kon eindelijk eens rustig een boek lezen of me lekker ontspannen. Ik ben wel moe maar niet zoals vroeger want toen vroeg dat oppassen véél meer energie van me vooral met de honden die héél braaf en rustig zijn geweest. Zo, dat was het voor vandaag , nu komen ze pas terug in de kerstvakantie , ( in november gaan ze met vakantie) dus terug tijd om te bloggen , want ik heb jullie allemaal gemist , echt waar !!
Vanaf vandaag neem ik een korte pauze! De reden ? Jullie weten nog misschien dat ik ooit schreef dat kleindochter 1 voorlopig niet meer mocht komen vanwege de honden. Oma heeft er iets op gevonden en daar heb ik een hele week voor nodig. De bovenverdieping bij ons is veel groter als het gelijkvloers , daar zijn drie grote kamers waarvan er een niet gebruikt wordt. Die kamer is zo groot als onze living en nu gaat oma die verder inrichten als speelkamer. Er staat al een salon, tv, computer ,tafel, de kleintjes hun speelgoed enz. Nu wil ik die kamer wat opfrissen (een streepje verf, gordijntjes wat versiering kunnen wonderen doen )en zo inrichten dat we de benedenverdieping niet meer nodig hebben , ik heb nog een kamertje dat we kunnen omtoveren tot een kleine keuken om te eten en te drinken.Slapen kunnen we ook en de badkamer gebruiken. Meer moet er niet zijn hé. Zo logeren wij op de bovenverdieping "zonder" de honden. Wat nog belangrijk is , de living blijft op orde en er is geen over en weer gesleur met zakken, speelgoed,kleding , enz. Als we buiten willen nemen we de voordeur , dus we hoeven niet meer bij de honden . Dit moet vrijdagavond allemaal in orde zijn want dan komen er al 2 logeren (de zusjes) en van maandag tot woensdag, kleindochter 1.Aan zoiets moet je bezig blijven en het is ook niet op een twee drie gefikst.Daartussen moet ik nog tijd maken voor mijn dagelijkse wandeling . Vandaar dat ik echt geen tijd zal hebben om hier een berichtje te zetten of te komen lezen bij mijn vrienden. Ik bekijk het als een "werkvakantie" en doe het met plezier zo kunnen de kleintjes terug zoveel komen als ze willen en hoeven hun mama's zich niet meer ongerust te maken als ze hier zijn. Wat men allemaal niet doet voor de kleintjes hé.Wilde even nog iets kwijt, mijn ander blogje daarmee is iets misgelopen alles is weg,dat zal ik ook volgende week in orde zetten. Bij deze wens ik jullie allen nog een fijne week , een héle dikke knuffel van mij !!!!
Elke dag ga ik stappen met mijntoestel en kinesiste Fanny (waar ik héél veel aan te danken heb. Zij gaf me dat éne duwtje dat ik net nodig had om terug hard te werken),vandaag heeft Daniel het gefilmd! kijk zelf maar naar het resultaat. Een héél fijn weekend allemaal hopelijk zonder regen !!!!!
Meer dan een week geleden dat je hier niks meer las van mij. Niet dit weekend maar vorig w.e. heb ik mijn kasten (boven) in orde gezet. Ik dacht dat het maar een paar uurtjes zou duren, maar zo'n verzamelfreak zoals ik die absoluut niks kan wegdoen ...had het een beetje onderschat , vooral ook omdat ventje naast me stond om te kijken of ik wel grondig genoeg opruimde. Het resultaat was verbluffend ik durf hier niet schrijven hoeveel bananendozen er zijn weggegaan , haha, maar ik ben blij dat ik het deed en tot nu toe heb ik nog niks gemist. Verleden maandag heeft onze TV het begeven en zijn we vlug een nieuwe gaan kopen, weer een halve dag werk vooraleer alles uitgepakt en geplaatst was! Daarna vlug nog boodschappen gedaan want de kleintjes kwamen logeren tot zaterdag. Dinsdagavond waren ze er dan(Lotte en Lies). Er was afgesproken dat Lotte (de oudste) bij mijn zus zou logeren bij Catho (9 j) maar 's anderdaag kreeg ik al telefoon dat ze het daar niet zo leuk vond en liever bij Oma was. Nu Daniel werkt had ik mijn handen meer dan vol met de kindjes en mijn "bijhuis van de Zoo". Ik had echt geen tijd om even voor de pc te komen om vlug een berichtje te plaatsen nog minder om ergens gaan te lezen bij m'n vrienden. Vrijdag is Daniel verjaard en hebben we een feestje gehad. Zaterdag is Sophie de kleintjes komen halen...ik wilde even op adem komen maar heb even doorgebeten en de hele namiddag gestreken. 'S avonds terug gaan eten bij papa. Gisteren moesten we naar Sint Truiden het was puffen , zullen jullie ook wel weten hé, gisteren ben ik stikkapot vroeg gaan slapen. Ik vergeet er nog bij te zeggen dat ik daarbij ook nog elke dag gaan stappen ben met m'n looptoestel, elke dag een beetje verder, zit nu toch al aan 300 meter, goed hé!.
Deze week is een kalme week, dus ik kom zeker lezen en groetjes brengen !
Al schrijvend is het veel makkelijker mezelf over te geven aan een onbekend publiek!
Ik schrijf en geef daarmee mezelf bloot, leg mijn kwetsbaarheid in handen van onbekende lezers, waarvan er een aantal door over mij te lezen en door mij gelezen te worden minder onbekend worden, stilaan dichterbij komen omdat er toch een vorm van interactie plaatsvindt.
De anonimiteit vormt een dankbare schuilplaats van waaruit ik meer van mezelf kan laten zien dan ik in realiteit durf.
Het is een verademing geen onnodige energie te hoeven steken in vragen als hoe een ander zal opvatten wat ik schrijf, of ik een ander pijn doe met hetgeen er staat, tekort doe, of ik over iemands grenzen heenstap
het is een verademing wat meer mezelf te kunnen zijn!(is een reaktie op m'n bericht van gisteren)
Ben ik gestopt met (vijf jaar )drinken.Het was zeker niet gemakkelijk om dit hier te schrijven maar omdat dit eigelijk de rotste periode uit m'n leven was wilde ik dit hoofdstuk ook afsluiten door het hier van me af te schrijven. Mn drankverslaving is langzaam begonnen. Ik had wel de gewoonte iets te drinken als we weggingen , of s avonds na het eten. Maar op den duur was ik niet meer tevreden met één glas ,later ook niet meer met twee. Je beseft op een moment wel dat je overdrijft, maar dan is het te laat !!!. Het begon in feite toen mn huidige vriend blaaskanker kreeg en ik zo bang was ook hem te verliezen. Hij genas ging terug werken , ik moest de tijd zien door te komen , ik kon het niet aan en greep dus naar de fles! Zo heb ik vijf jaar geleefd tot ik niet meer leefde maar werd geleefd door mn alcoholverslaving. Ik leed , ik zag af. Wanneer ik s morgens opstond, beefde ik, voelde me ziek , had overal pijn. Dat duurde tot ik enkele glaasjes wijn had gedronken en dan pas kon ik functioneren . Ik zorgde voor een geheime voorraad maar moest eerst mn fles zoeken want ik herinnerende mij niet meer waar ik de avond tervoren mn fles had weggestoken! Het was gewoonlijk in de strijkmand, in de kleerkast tussen mn kleren , onder zandzakken enz.Ik wilde vermijden dat mijn vriend, kinderen , ouders wisten dat ik dronk. Dat heimelijk leven , dat liegen en verbergen is naast de fysieke pijn nog een bijkomende druk. Na twee glazen werd ik agressief, tegelijk werd ik verteerd door schaamte en schuldgevoelens, maar dat duurde slechts de tijd van een fles. Mijn hele leven werd gedicteerd door de drank. Ik ging nergens meer naartoe als ik niets had gedronken en dacht dat niemand het zag. Ik probeerde talloze keren te stoppen, als ik s morgens weer eens zo ziek als een hond wakker werd en dacht Lieve Heer, help me toch!. Maar je moet jezelf willen helpen. Ik reed zo met mn rolstoel op straat om de honden uit te laten en viel constant uit mn rolstoel terwijl iedereen het kon zien. Zo heb ik tientallen verhalen. Op een keer liep het allemaal uit de hand ,ik viel en moest opgenomen worden op spoed om een hoofdwonde te laten hechten. Ik belande zo op inwendige , na een aantal onderzoeken (waar ik niets meer van weet) constateerde ze dat mn lever 17 cm was vergroot. Daar kreeg ik ook de harde waarheid te horen er werd me gezegd dat ik een verslaafde was , en dat zij niks konden doen , dat ik het zelf moest doen . Is het hulp van hierboven ik weet het niet .. s anderdaags mocht ik naar huis, liet de dokter komen en zegde dat ik onmiddellijk wilde stoppen met drinken maar niet opgenomen worden in een ontwenningskliniek , ik wilde het zelf doen Ik kreeg Antabuse (voor geval van) en tranxène om het afkicken te vergemakkelijken. De eerste week was afzien , héél hard zelfs , de tweede week al minder en na één maand was ik volledig gestopt en had ook geen behoefte meer naar alcohol. Ik heb die antabuse nooit gebruikt en de tranxène afgebouwd. Vandaag zijn we dus drie jaar verder en ik begrijp nog altijd niet hoe het ooit zover is kunnen komen. Wat ik wel weet is dat ik van een verzopen wrak veranderd ben ik een gelukkige vrouw die de waarden van eerlijkheid, nederigheid, respect, dankbaarheid, levensvreugde en verdriet terug toepas in m'n leven , zaken die ik niet meer kende, tot grote vreugde van iedereen vooral mn kinderen die al die tijd lijdzaam moesten toezien hoe hun mama zich in de vernieling dronk. Ik heb ook geleerd gecontroleerd te drinken zoals ze dat noemen maar ben nooit meer dronken geweest . Ik heb het alleen gedaan, iets wat de dokter nog altijd ophaalt als ik hem zie en me nog altijd feliciteert.
Na het avontuur in Plankendael was ik echt oververmoeid thuisgekomen (zoals ik al schreef) . De dag daarna was het nog erger m'n rug en m'n schouders deden pijn en ik kon nog nauwelijks bewegen. Ik had "zware" benen en gezwollen enkels , de dokter kwam , diagnose "flebitis" (is een onstekingsproces van een ader , kortom een aderontsteking. Moest Daflon nemen en rusten , vooral rusten met de benen zoveel mogelijk omhoog en zeker geen niet te veel voor de pc zitten. Dus ik heb van dinsdag tot zaterdag goed gerust vandaar dat ik hier geen berichtje kon zetten . Was wel even aanpassen zonder pc ik miste het wel , keek dan maar tv en las ook veel. Zaterdag was het verjaardagsfeestje van Emma (kleindochter3) die drie jaar werd. Het weer viel reuze mee we konden in de tuin zitten en de kleintjes hadden (zoals steeds ) reuzepret. Ik moet het nog even kalm aan doen en je hoort nog wel van me!!!
Om 13u alles ingepakt en vertrokken. Het weer zat mee(alles zat in de koffer) 10 min.rijden en we waren er al. Natuurlijk waren we daar niet alleen !? Een parkeerplaatsje gevonden onder een boom alles terug uitgepakt en nu richting het domein. Onderweg waren de kleintjes al aan het ruzien voor in die buggy te zitten , we hebben ze er dan maar alle twee ingezet de een op de andere . Oma had niet haar benen maar wel haar armen ingesmeerd, haha, want het domein is redelijk uitgestrekt maar wel héél mooi en ideaal voor de kinderen. Ik had eigenlijk verwacht dat er meer dieren zouden geweest zijn dit was héél beperkt . Om de tien stappen was er speeltuintje voor de kleintjes en gelegenheid om een verfrissing te gebruiken. Sophie en ik hadden ons een plaatsje gezocht terwijl de kleintjes 5m van ons in het speeltuintje aan het spelen waren. Nog geen 5 seconden later Lies de kleinste (3 jaar) nergens meer te zien .. Lotte had ook niet gemerkt dat haar kleine zus ineens weg was , dit had Lies nog nooit gedaan.. Sophie overal gezocht ik was maar blijven zitten voor als ze terug moest opduiken. Na een kwartier zoeken nog niks, Sophie besloot naar de ingang te gaan om daar te melden dat Lies spoorloos was. Ik bleef met Lotte zitten nog altijd hopende dat Lies toch zou opduiken. Ik kan niet beschrijven wat er allemaal door m'n hoofd ging , het sloeg letterlijk in mijn benen. Even daarna kwam Sophie terug met een fiets en een verantwoordelijke van het domein (ook met de fiets) om naar Lies te zoeken . Sophie was in alle staten en ik niet minder. De minuten leken wel uren ondertussen was er al een half uur voorbij en nergens geen spoor van Lies te bespeuren. Na drie kwartier zag ik in de verte een klein blond meisje met groen pulleke aan de hand van een oudere dame en ja het was Lies met een smile tot achter haar oren..die dame had Lies gevonden 1km verderop in het bos. Dus Lies was ons gewoon voorbijgelopen omdat er zoveel volk was vond ze ons niet meer en was altijd maar rechtdoor gelopen tot die dame ze dan opgemerkt had. Ge kunt niet geloven hoe opgelucht ik was , een vriendelijke man die ook had mee helpen zoeken is dan Sophie gaan zoeken om te verwittigen dat Lies terecht was. Het heeft een tijdje geduurd eer we allemaal bekomen waren , de rest van de namiddag hebben we de kleintjes geen meter nog van ons durven laten weggaan en hadden dan toch nog een fijne namiddag.Rond 18uur stonden we aan de uitgang en..ineens begint Lies te schreeuwen was er een wesp in de pijp van haar broek gekropen en...je kan het al raden, dit was dus de echte afsluiter van onze uitstap. Om 19 uur ben ik doodop thuis gekomen met m'n handen vol blaren van met de rolstoel te rijden maar ik heb er al bij al echt van genoten...
Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
, best gezellig maar toch wat frisjes laat op de avond
, van grote kou vertrokken en vlug in mijn warm bedje zaaaaalig! . Vandaag had ventje pc nodig om zijn rapporten te maken , ik heb een beetje gepruld binnen en buiten en nu zit ik hier om jullie een fijne week toe te wensen ! (ik denk zoveel aan Lipske en haar Suske die nu een heel moeilijke week tegemoet gaan maar ik zal zeker niet alleen zijn die daar aan denk) 
