coctail skemerkelkie spectaculair skouspelagtig paperclip skuifspeld bulldozer stootskraper stuntman waagarties aanbellen die deurklokke lui
Onze groep: het 11-tal
Liliane - Freddy
Denise - Paul
Hilda- Raymond
Folkert en Denise
Sam (onze chauffeur)
Karoline
Hilda en Denise
Uitspraak Commissie Sauer (1945)
"Ons kan alleen in één van twee rigtings beweeg: of ons moet die weg van gelykstelling opgaan en uiteindelik gelyke politieke, ekonomiese en maatskaplike regte aan die nie-blanke toeken, wat op die duur vir die blanke ras nasionale selfmoord en vir die nie-blanke rassegroep vernietiging van eie identiteit sal beteken: of ons moet op die weg van apartheid beweeg waardeur elke ras se karakter en toekoms binnen sy eie gebied beskerm word (...)"
Nie gewoon nie L
Reis door Zuid-Afrika in 21 dagen
14-11-2008
Zondag 19 oktober 2008 Golden Gate National Park
Van de Giants Castle ging het langs de Drakensberge naar de Golden Gate National Park.
Golden Gate Highlands National Park
Dit groot nationaal park heeft een oppervlakte van 11.600 ha en het dankt zijn naam aan de gestreepte zandsteenformaties die bij zonsondergang opgloeien als goud. Door oxydering zijn prachtige gele, oranje en rode kleuren ontstaan. De imposante Brandwag rots bewaakt als het ware het hoofdkwartier van het rustoord. Deze bergreeks, ook wel Maluti's genoemd, ligt aan de oostgrens van de provincie Vrijstaat en vloeit samen met de verweerde Drakensberge. De westelijke ingang wordt aan weerszijden gedomineerd door twee rotsen van meer dan honderd meter hoog. Samen vormen zij de "Golden Gate". In deze hooglandhabitat huist een verscheidenheid aan zoogdieren. Antilopen, buffels, gnoes, bokken en zebra's bevolken de vlakten. De zwarte arend, alsook de zeldzame lammergier en kale ibis, nestelen zich in de warme schaduwplekjes van deze gepolijste rotswanden.
Rond 15h00 aangekomen en ons geïnstalleerd in het hotel. We zaten eens in een heus hotel met gangen en kamerdeuren met nummers op. Deed wel een beetje raar aan en gaf een gevoel van " terug in de beschaafde wereld". Wat het woord beschaafd dan ook mag betekenen. Onverschilligheid en massatoerisme. Afspraak om samen een wandeling te gaan maken. Karoline had een serieuze verkoudheid opgelopen en heb ik dan maar in haar bedje genesteld.
We vertrokken voor een tocht die ons langs prachtige rotsformaties bracht en grotten hoog in de rotsen die door de erosie en de wind uitgehold waren. Het ging op en neer, langs houten trappen en steile paadjes, maar het uitzicht was uniek. Onbeschrijfelijk.
Terug bij het hotel spoelden we de inspanning door. Het was al vlug 18h00, tijd om zich op te frissen en klaar te maken voor het avondeten. Toen we het restaurant binnenkwamen, zagen we dat onze "vrienden Hollanders" daar ook aanwezig waren en de door ons vastgestelde conclusies terug alle eer aandeden.
Het eten was massa bereiding en zoals iemand zeer terecht opmerkte " zelfs het zout en de peper smaken niet". Meer uitleg is niet nodig.
Na het eten ons bedje in. Morgen gaan we naar het ingesloten koninkrijkje Lesotho.
Ietsje meer uitgeslapen - alhoewel we allen al op een vroeg uur ingesteld stonden - namen we samen het ontbijt. Gelukkig hadden we een fantastische groep en in feite waren we één "big family". Met de nodige fratsen en grappen erbij ( remember Crocodile Dundee en Rambo). We hadden al behoorlijk het één en het ander afgelachen. Zelfs onze gids en onze chauffeur maakten deel uit van onze groep. Waar mogelijk werd er een grote tafel voorbereid om met ons 13-en samen te eten. We zijn toch allemaal mensen onder elkaar die het beste met elkander voor hebben.
We vertrokken naar de Drakensberge met eindbestemming Giants Castle. Is een beschermd natuurgebied ( sinds 1903), 34.638 ha groot gelegen in het Centraal Berg regio. Ook gekend voor zijn vele San tekeningen op de rotsen.
Drakensberge
De Drakensberge behoren tot één van de toppunten van een reis naar Zuid-Afrika. De Drakensberge hebben ook een economische betekenis. Dit waterrijk gebied is vandaag het reservoir van Zuid-Afrika. Via een stelsel van dammen, tunnels en natuurlijke rivieren wordt er water vanuit Lesotho naar het industriegebied rond Johannesburg geleid. De weergoden moeten wel meezitten om te voorkomen dat alles in een dik wolkenveld gehuld zit. En op dat vlak mogen we ze op onze blote knieën danken. Altijd hebben we zonnig weer gehad, geen wolkje aan de lucht. Zo konden we volop genieten van een fenomenaal uitzicht. Echt puur natuur. Om zich nietig en onbenullig bij te voelen tegenover de pracht en de kracht van de natuur. Er waren momenten van stilte in de bus bij het aanschouwen van onbeschrijvelijke uitzichten.
Vroeg in de namiddag bereikten we Giant's Castle ( uKhahlambe Drakensberg Park ). We hadden een huisje ( met keuken zelfs ), hoog tegen de flanken opgetrokken. Een spectaculair zicht over een massief bergketen. Ik probeer me soms in te leven in de gedachtengang van de oermens ( de eerste bewoners van Zuid-Afrika waren de San). Voor zover er al sprake was van gedachtengang. Die verpletterende natuuromgeving, de kracht en woestheid van de natuurelementen moeten toch een grote indruk en ontzag ingeboezemd hebben bij deze primaten. Niet te verwonderen dat ze Goden aanbaden en offers brachten om hen gunstig te stemmen. Voor hen was dat iets bovennatuurlijks waar ze met hun verstand niet bij konden.
Karoline en ik hebben het wat relax aan gedaan en de anderen hebben een wandeling in de omgeving gedaan. Niet ver van de receptie stonden een bende jonge Zulu's een dans aan het uitvoeren om hun spaarpot wat te spijzen. Hebben dan een verfrissing op het terras genomen. Als ik naar het toilet ging, was mijn verbazing groot toen ik zag dat de WC-rol met een ijzeren ketting en een Yale slot aan de houder bevestigd was. Toppunt van beveiliging: een WC-rol aan de ketting. Hilarisch maar als men dieper doordenkt, toch maar triestig. Alles wordt daar gejat, maar dan ook alles.
's Avonds buffet gegeten, maar we zaten in een groot hotel met veel gasten en dit liet zich zeer duidelijk merken in de kwaliteit van het eten en ook het nog of niet meer aanwezig zijn van bepaalde gerechten. Tegen dat ze vervangen waren, was de rest al koud. Geef me maar die cosy kleine Lodges. Tien maal beter gegeten dan in die "Colmar" stijl restaurants met Nederlanders die zich van enig etiquette niets aantrokken en hadden ze het gekunnen, over onze hoofden heen getracht hadden om als eerste het buffet te bereiken. Zielig volkje.
Het soort Hollander die we daar gezien hebben, is zeker niet om over naar huis te schrijven, ik spreek hier niet over alle Hollanders, het is zeker geen veralgemening. Vette egoïsten die enkel aan zichzelf dachten, overal voorkropen en op zijn zachtst uitgedrukt onbeleefd en ongemanierd waren. Daar mogen ze van mij gerust eens een TV-rapportage over maken. "The beast in the Dutch". Vertaald " Hoe krijg ik het voordeligst en het vlugst alles voor mij alleen." Jullie hebben je daar leren kennen. Buurlandgenoten.
Onbijt genomen en terug naar de Kraal gegaan om de smeedkunst en de wapens ( speren) van de Zoeloe's te bewonderen. Ook werd er een oefening in speerwerpen gehouden onder de leden van onze groep.
Nadien was er een oefening in het dragen van voorwerpen, zoals kruiken op het hoofd dragen, gehouden en werd er ook een schijnhuwelijk ingehuldigd op de traditionele Zoeloe wijze. Maar matinale maagstoornissen hebben er voor gezorgd dat ik deze activiteiten niet heb bijgewoond. Maar bepaalde zaken gaan voor en moeder natuur houdt men beter niet tegen.
Om 10h30 hebben we dan weer onze rit naar de hoogvlakte aangevat. We hadden nu al een echte "John Wayne" look op deze fiere vierpoters. Enkel een aanval van een bende Indianen had het een western-aspect kunnen gegeven.
Onze spullen in de bus geladen en we waren op weg richting Dundee. We gingen de bekende Battlefields gaan bezoeken ( herinnert U het Voortrekkersmonument in Pretoria). Beter bekend onder de naam
De slag van Bloedrivier
De Voortrekkkers die de Britse Kaapkolonie verlaten hadden onder de leiding van Piet Retief, hadden Natal als bestemming gekozen. Piet Retief ging daarom bij de Zoeloekoning Dingaan onderhandelen. Op 6 februari 1838 zijn Retief en zijn metgezellen op bevel van de koning bij Mgungundlovu vermoord. Bij de daaropvolgende aanvallen door de Zoeloe's werden honderden Voortrekkers gedood bij Weenen en Bloukrans.
Andries Pretorius kwam in noveber 1838 in Natal aan en werd direct tot de nieuwe leider van de Voorzetters verkozen. Pretorius organiseerde een commando met 64 wagens en 464 mannelijke Voortrekkers ( + hun bedienden). Ze legden een gelofte aan God af dat, indien ze overwonnen, ze een kerk in zijn naam zouden oprichten.
De wagens werden strategisch op de oevers van de Ncomerivier opgesteld. Op zondag 16 december vielen het Zululeger met een mansterkte tussen de 12.000 en 15.000, de Voortrekkers aan. De Zulu's blijven maar aanvallen maar ze geraakten niet door het cordon ( speren tegen geweren en kleine kanonnen).
Dan begonnen ze zich terug te trekken waarop Pretorius zijn ruiters uitstuurde. De meeste Zoeloe's werden gedood terwijl ze de rivier probeerden over te steken. Daarom gaven de Voortrekkers de rivier de naam van Bloedrivier. Zo een 3.000 Zoeloe's werden gedood. In het kamp van de Voortrekkers waren er drie licht gewonden.
Bij het lijk van Retief werd de oorkonde teruggevonden, ondertekend door Retief en Dingaan, die bepaalde welk stuk land in Natal aan de Voortrekkers werd toebedeeld. Hierdoor was Dingaan verplicht die overeenkomst na te komen en de grond aan de Voortrekkers af te staan.
Aan de overkant van de Ncomerivier is een ander monument door de Zuid-Afrikaanse regering in 1999 opgericht ter herinnering van de gevallen Zoeloe krijgers.
Effentjes een moment om bij stil te staan. Zoals ik in een reactie als opmerking kreeg: "hetzelfde gebeurde bij de Indianen." Elkeen moet voor zichzelf uitmaken hoe dit moet geïnterpreteerd worden.
Na het bezoek zijn we dan naar ons hotel gereden. Eerder een lodge. Namelijk Zulu Wings Game Lodge. Als we het domein wilden binnenrijden, bleek de afstand tussen de twee stenen ingangsmuren zo nauw dat er bij manier van spreken langs beide kanten van de bus één vinger kon tussengestoken worden.
Onbegrijpelijk. Meestal spreekt een doorsnee eigenaar van een lodge over een landbezit van hectares groot,maar een wijde ingangspoort is een zeldzaamheid. Begrijpe wie begrijpe kan. Valiezen uitgeladen en in de kamers gebracht. Die valiezen zullen ook wel een groot percentage aan slijtage ondergaan hebben op onze reis.
Wat rondgewandeld en gerelaxed, het dagboek bijgewerkt. 's Avonds was het een lekker buffet en zaten we terug vroeg in ons bedje. We mochten eens "uitslapen" en pas om 8h00 opstaan. Morgen zouden we de Drakensbergen intrekken.
De provincie Kwazulu-Natal is zeer heuvelachtig en heeft een uitgestrekte kustlijn. De provincie ligt op het overgangsgebied van grasland en savanne.
Door de nabijheid van de Indische oceaan geniet deze provincie van subtropische temperaturen en krijgt ze voldoende neerslag.
Geschiedenis
Het is hier dat koning Shaka zijn groot Zoeloekoninkrijk uitbouwde. Het is ook de provincie van de memorabele veldslag tussen Voortrekkers en Zoeloekoning Dingaan ( 16 december 1838) en van de Anglo-Zoeloe oorlog ( 1879 ).
Het economische hart van de provincie is de as Durban - Pietermaritzburg. Rond de haven van Durban hebben zich tal van ondernemingen gevestigd. Dit is vandaag één van de economische kerngebieden van Zuid-Afrika. In de tweede helft van de 19de eeuw werd hier gestart met de teelt van suikerriet en die teelt blijft tot vandaag aanwezig in de landbouw van de provincie. Kwazulu-Natal is ook de provincie van de steenkool.
Rond 9h00 kwamen we in het dorpje Saint-Lucia aan en om 9h30 vertrok onze boot voor een verkenningstochtje op het meer.
Het Maritieme Park van Groot Saint Lucia ligt in het uiterste noorden en is omwille van zijn unieke ecologische waarde door de Unesco erkend als Werelderfgoed. Het meest bekende natuurreservaat is het uitgestrekte maar ondiepe meer Saint Lucia ( 368 km²).
Het Saint-Lucia meer wordt gevoed door rivieren uit het Lebombogegebergte. Het meer bereikt de zee via een smal estuarium aan de zuidkant.
In het meer is een groot aantal watervogels te zien, vooral pelikanen, maar ook krokodillen en nijlpaarden. Deze laatsten hebben we van zeer dichtbij kunnen bewonderen. Het tochtje duurde zo een kleine twee uur en de tijd vloog voorbij. Daar was een geroep van kijk daar eens en ginder en dan alweer daar...... De natuur op zijn mooist. National Geographic in levende lijve. Het zijn zo van die plekjes waarbij een mens stilstaat en bij zichzelf ten rade gaat " wat ben ik, als ik die woeste natuur zie met al zijn pracht en praal". Wat zijn we bezig aan het vernietigen in onze honger naar meer. Hier staat de tijd stil. Hier hoor je de natuur leven en ze zegt je " vernietig me niet of je gaat mee ten onder."
Zijn een kleinigheid gaan eten in het dorp en dan zijn we vertrokken naar Simunye. Juist buiten Melmoth gelegen in de Mfule River Valley. We zijn gelogeerd in Simunye Zulu Lodge. Ver afgelegen van de baan. Op een afgesproken plaats staan paarden en een ossenwagen, getrokken door 2x3 ossen, op ons te wachten. Sommigen gingen met de ossenwagen mee, de meer avontuurlijke bestegen de paarden. Alhoewel het woord bestijgen een uitdrukking is om weer te geven hoe sommigen zich een plaats op de rug van hun paard probeerden te veroveren. En die sommigen maakten 90% van de vrijwilligers uit. In het begin onwennig, als houten poppen die buiten het ritme van de kadans van het paard onsymetrisch op en neer dansen. Na een tijdje ging het al wat beter. Van de hoogvlakte ging het naar beneden, het ene paard al wat vlugger dan het andere. Na een klein uurtje rijden, bereikten we het dal waar de stallingen hun inwoners opwachtten en wij een mooie stenen "cafetaria" en restroom ontdekten. Kleine ronde stenen huisjes stonden als uitgebeiteld tegen de rotswand opgebouwd. Steile trappen voerden ons naar onze respectievelijke verblijven. Een grote stenen hut met een bad in de steen ingewerkt en idem dito toilet en lavabo. Handgemaakte bedden die mooi opgemaakt waren met kleurrijke spreien. Nog nooit in mijn leven zo iets gezien. Uniek en oergezellig. Hier woont de Biyela clan die al eeuwen in deze streek hun verblijf hebben. Rustig kabbelde de Mfule rivier door het kleine gehucht. Tijdloos.
Om 18h00 werden we allen aan de kraal verwacht die aan de overkant van de rivier op een hoogvlakte gelegen was. Daar werden we voorgesteld aan het hoofd van de clan die ons welkom heette en ons uitnodigde om een stuk vlees met hem te eten en de rituele dansen bij te wonen. Dansen die verwijzen naar het krijgsgebeuren onder het bewind van koning Shaka die aan het begin van de 19de eeuw een groot Zoeloerijk uitbouwde.
Een mooi spektakel dat we allen met eerbied en bewondering aanschouwden.
Om 19h30 was het spektakel afgelopen en konden we ons te rijk doen aan een goed gevuld buffet.Je hebt zeker de grote hotels niet nodig om lekker te eten. Integendeel. En de vriendelijkheid van die mensen. Wij werden bediend als koningen en met respect behandeld.
Rond 22h00 begaven we ons naar onze stenen huisje voor een verdiende nachtrust. Alhoewel sommige die rust niet gevonden hebben in dit speciaal maar uniek kader. Voor mij persoonlijk is dit een plek die ik nooit zal vergeten. In de positieve zin. De omgeving, de natuur, de mensen. Tijd staat hier stil en hier besef je dat geluk niets te maken heeft met luxe. Kijk om je heen, wees gelukkig door in vrede samen te leven met de anderen en wacht op de volgende dag die je weer iets nieuws zal brengen. De kleine dingen des leven. De kleine dingen die we soms niet meer zien door ons verwend zijn en honger naar hogere behoeften.
Om 5 uur was het groot appel om dan met 2 aparte jeeps de sun-rise te gaan aanschouwen. Het zag er niet beloftevol uit. Mistig en overtrokken. Goed ingeduffeld trokken we het Nyonyane gebergte in.
In dit gebergte hebben vroeger de San of de Bosjesmannen gewoond en bevinden zich de graven van de koninklijke Swazi. Mlilwane betekent "klein vuurtje" Het hoogste punt staat bekend onder de naam " The rock of Execution".
Het weer speelde ons parten en een zonsopgang hebben we niet gezien. Naar aloude traditie hebben we allen een steentje bijgestapeld op een reeds bestaande rotsenstapel, waarna we elkeen een wens mochten doen. Dan zijn we de bergpas, tot grote tevredenheid van Karoline die ondertussen alle kleuren van groen, naar grijs en asgrauw had ondergaan, afgedaald naar de vallei om daar een stevig ontbijt te nuttigen.
Daarna onze koffers in de bus geladen. Het ging een langzaam aan dagje worden. We hebben nog een kaarsenfabriekje bezocht in Swaziland. Ongelooflijk welke figuren ze uit een stukje kaarsvet kunnen tevoorschijn toveren. Kleine meesterwerkjes. We kregen ook de kans om ons eigen kaarsmodel te ontwerpen. Mijn model was dermate " geslaagd " dat het de ronde in het atelier deed en de meisjes die er werkten onder hun bank lagen van het lachen. Ze hadden daar blijkbaar nog nooit van "panamarenko"-kunst gehoord, laat staan gezien.
Dicht in de buurt van dat fabriekje was er een artisanale Afrikaanse markt waar de vrouwtjes eindelijk eens hun kooplust konden botvieren, alhoewel ik eerlijkheidshalve moet toegeven dat het zeer beperkt was, die kooplust.
Rond het middaguur zijn we aan Nisela Safaris gestopt om een hapje te eten. In de verte zagen we vanop het terras een krokodillengedaante liggen. Het lag zo roerloos dat we eerst dachten dat het een opgeblazen model was. Maar plots kwam er toch leven in. Met beveiliging naast mij en een hoge dikke muur tussen die toekomstige handtas en ik, heb ik dat dier nog eens goed geobserveerd. Ja, ik moet toegeven dat ik niet graag tussen die gasten hun kaken zou geraken. Alhoewel ze aan mij een aardig knabbeltje zouden hebben.
Op onze rit naar de volgende lodge, namelijk Ezulwini Game Lodge, zijn we gestopt bij een typische woonhut bij Anna. We hebben die volledig mogen bezichtigen. Maar het was dan ook een grote woonhut, zeg maar lemen woonhuis met 5 compartimenten. Ik vermoed dat de meesten van de Swazi's wel ietsje primitiever leven.
Probleemloos zijn we de grens overgestoken in Golela en waren we terug in Zuid-Afrika. En nu op weg naar onze Lodge gelegen in het "Greater St-Lucia Wetland Park", namelijk Ezulwini Game lodge in Hluhluwe ( spreek uit sjloesjloewi, de H wordt als SJ uitgesproken. Waarom? I don't know.). We hadden terug elk zijn eigen klein huisje, gelegen in een prachtige omgeving. We bevinden ons nu in Kwa Zulu Natal.
Rond 19 uur gaan eten en vroeg naar bed want morgen wordt het weer vroeg opstaan. We zouden morgenvroeg naar St-Lucia vertrekken. Een groot estuarium gelegen aan de Indische oceaan.
Het vertrekuur was voorzien om 8h30. De reis ging nu naar Swaziland.
De nacht tijdens ons verblijf in Krugerpark, hadden ze ingebroken in onze autobus. Sam, onze chauffeur, bewaarde zijn papieren en geld in een schuiflade onderaan de chauffeurszetel. Resultaat: alles was gestolen.
Geen geld meer, maar wat erger was geen paspoort en juist vandaag gingen we over de grens naar Swaziland. Dus had hij een paspoort nodig.
We zijn dan eerst naar een politiebureau gereden om aangifte van de diefstal te doen - wat een beetje schering en inslag is in Zuid-Afrika - en om een duplicaat van Sam's paspoort op te vragen, zodat hij zonder problemen het land kon verlaten en Swaziland binnen kon.
Op de bus zijn we dan met een envelop rondgegaan waarbij eenieder spontaan een financiële bijdrage gedaan heeft voor onze Sam, die volkomen blut was. Met deze gemengde gevoelens van zal onze Sam de grens overgeraken of moest er een nieuwe chauffeur opgeroepen worden, zetten we de reis naar Swaziland voort.
SWAZILAND
Voor het grootste deel omsloten door de republiek van Z-A. Het is een koninkrijk, 17.363 km² groot ( ter vergelijking: België 30.528km²) en telt 1.136.334 inwoners. Of 66 personen per km². ( België: 342 pers/km²). De hoofdstad is Mbabane.
Het is een voormalig Brits protectoraat dat onafhankelijk werd in 1968. Tweederden van de bevolking leeft in armoede en 38,8 % is besmet met HIV.
De macht ( absolute macht) is in handen van koning Mswati III die in 1986 op zijn 18de de troon besteeg. Polygamie komt zeer veel voor en de koning zelf is aan zijn 13de huwelijk toe. Politieke partijen zijn sinds 1973 verboden.
64% van de werkende bevolking is in de landbouw werkzaam ( ik vermoed dat ze daar niets anders dan wortels kweken en naar Z - A exporteren, maar dat is een zeer subjectieve mening) en zorgt voor 70% van de exportopbrengsten. De industrie neemt toe. Toerisme levert veel deviezen op. Vooral de speelcasino's zijn trekpleisters voor de buitenlandse bezoekers. Swaziland blijft politiek en economisch sterk afhankelijk van de republiek van Zuid-Afrika. De economische groei bedraagt 1,2% en de inflatie ligt rond de 6,5%. Maar België doet niet veel beter en dat is een "ontwikkeld land".
Tijdens de jaarlijkse traditionele rietdans, waarbij jonge meisjes uit het hele rijk voor de koning dansen, bestaat de mogelijkheid dat de koning zich het recht toeëigent een bepaald meisje uit te kiezen die dan na de zwangerschap zijn echtgenote wordt
**************** *******************
Wij zullen naar Mlilwane rijden, gelegen tussen Mbabane en Manzini en zullen in het Mlilwane wildlife sanctuary verblijven.
Bij de grensovergang Jeppe's Reef hadden we een kleine 2 uur oponthoud gezien Sam geen officiële paspoort bij had. Dit moest op een Afrikaanse wijze opgelost worden ( op zijn beleefdst uitgedrukt met "fooien"). Maar we zitten dan ook in Afrika.
Bij de grensovergang was een gezellig bartje aan een meertje gelegen. Al vlug was het terras door de Vlamingen ingenomen. Laat ze maar komen, .... In de verte zagen we op de oever van het meertje een krokodil die lag te zonnebaden. Gezien de afstand wel wat moeilijk te fotograferen. Gelukkig kwam er juist iemand van het personeel af om het beest te voederen. De man werd achtervolgd en er werden foto's genomen van een openstaande bek van een krokodil die met veel gemak grote brokken vlees naar binnen slikte. Terug naar ons terrasje en plots zag ik mijn echtgenote langs de zijkant van dat meertje achter de bar lopen. Ik op zoek hoe ze daar terechtgekomen was en vond via een soort vergaderzaal een deur die toegang gaf tot het tuintje achter de bar.Op het einde van dat meertje was een muurtje gebouwd en ik ging daarop staan om de krokodil, die nu veel dichter bij was, in mijn fotovisier te krijgen. En ja hoor, met haar twee ogen als periscopen juist boven het water uitstekend, kon ik de perfecte foto maken. Verdwijnt dat verdomd beest dan niet juist op het moment dat ik wilde indrukken. Daar stond ik dan. Maar enkele seconden later sprong op enkele m of cm voor mij een opengesperde krokidillemuil op. Ik denk dat ik het wereldrecord achteruitspringen gebroken heb. Een achterwaartse Tia Hellebaut sprong. Reactie op het terras was algemene hilariteit en gevloek dat ze het niet hadden gefilmd zodat het de nieuwe n° 1 op You Tube zou worden. Daar stond ik dan, afkooksel van Crocodile Dundee.
Ondertussen liepen de onderhandelingen tussen immigratie en Sam maar voort. Uiteindelijk kwam het verlossende woord dat we de reis konden verderzetten. We konden het koninkrijk Swazi betreden. Een indruk van armoede verwelkomde ons.
Op naar Mlilwane. Gezien de opgelopen vertraging, konden we de voorziene sunset-wildtocht in jeeps niet meer maken.
Wel was onze verbazing groot als we onze verblijfplaatsen zagen. Elk koppel had een rieten hut als logement, "Beehive hut" genaamd. We voelden ons als echte Swazirezen. Of hoe moet je een inwoner van Swazi noemen. Een Swazer? Een Swaziet? Een Swaziaat?
Lekker gegeten en na het eten werden we verrast met een Swazi-dansgroep. Lekker genoten van de Afrikaanse avondsfeer en de gastvrijheid van deze mensen. Ze hebben misschien niet veel, maar ze bezitten een schat die bij ons een zeldzaamheid geworden is: gastvrijheid, warmte, oprechtheid en vriendelijkheid. Veel "gecultiveerden" zouden nog veel van die mensen kunnen leren.
Na de dansen, allen onder het licht van zaklantaarns terug naar onze hutten. Morgen is het zeer vroeg opstaan om een sun-rise trek te doen. Ik durf het uur niet neer te pennen. Maar walgelijk vroeg.
De krugerrand, ook wel gouden rand, is een gouden munt die sinds 1967 in opdracht van de Zuid-Afrikaanse regering geslagen wordt. Op de portretzijde staat het portret van Paul Kruger, de laatste president van Transvaal, op de keerzijde staat een springbok afgebeeld, juist zoals op de gewone rand. ( een verwijzing naar de Witwatersrand, het natuurgebied waar de munt naar vernoemd werd). Ze hebben de status van wettig betaalmiddel maar worden zodanig nooit gebruikt. Als beleggingsmunt daarentegen is hij zeer geliefd. De rand was de eerste gouden munt die speciaal voor dat doel geslagen werd; het was tevens de eerste munt ooit die exact een troy ounce ( 31,1034768 gram) aan goud bevatte. Aangezien de internationale goudprijs in dollars per ounce wordt berekend is zo'n munt de belegger in edelmetalen zeer van dienst. Een krugerrand heeft een gehalte van 22 karaat ( decimaal: 0,9167). De rest bestaat uit koper, wat de munt een licht oranje kleur geeft ( rood goud ). Oorspronkelijk werd de munt in slechts één coupure geslagen, thans zijn er vier sorten: de hele krugerrand, de have krugerrand, de kwart krugerrand en tiende troy ounce aan goud. Deze zijn geslagen voor particuliere beleggers met smallere beurzen. De munt bereikte snel een grote bekendheid en grote populariteit, al was het, door boycots tegen het apartheidsregime, in vele landen jarenlang verboden haar in te voeren. Ook verloor de munt terrein aan andere gouden munten als de Canadese Gold Maple Leaf en de Australische Nugget, die een gehalte van 24 karaat ( 0,999) hebben. Munten van puur goud zijn voor een belegger interessanter en daar een beleggingsmunt niet circuleert ( en niet bekrast raakt ) is het niet nodig het goud door legeringen te versterken.
Stephanus Johannes Paulus (Paul) Kruger werd geboren in de Kaapkolonie op 10 oktober 1825 en stierf op 14 juli 1904. Hij kreeg de bijnaam "Oom Paul". Hij was van Pruisische afkomst en een prominent Boeren-leider in de opstand tegen het Britse bestuur en werd op 30 december 1880 president van de Zuid-Afrikaanse Republek. Hij werd daarna nog driemaal herkozen, voor het laatst in 1898. In 1883 ging hij naar Engeland om veranderingen te bepleiten in de "conventie van Pretoria" van 1881 die een einde had gemaakt aan de eerste boerenoorlog. Op 11 oktober 1899 brak de tweede Boerenoorlog uit. In oktober 1900 verliet Kruger Zuid-Afrika met het Nederlandse slagschip De Gelderland dat was gestuurd door koningin Wilhelmina. Zijn vrouw Gezina was op dat moment erg ziek en kon niet met hem mee gaan. Ze stierf op 20 juli 1901. Kruger ging naar Marseille en verbleef een tijd in Nederland alvorens naar Clarens in Zwitserland te gaan, alwaar hij op 14 juli 1904 overleed. Hij werd op 16 december 1904 begraven op Church Street Cemetry in Pretoria.
Op weg naar het Krugerpark. Een begrip, een naam die ongetwijfeld eenieder kent en associeert met wilde dieren.
Maar voor ons vertrek met de bus, wachtte ons een zeer aangename verrrassing: het personeel van het hotel zong voor ons het nationaal volkslied. Zeer mooi en ontroerend. Hoe gastvrij en vriendelijk zijn die mensen daar. Hartverwarmend.
Eénmaal de gate binnen, worden we in twee groepen opgedeeld van eens zes en eens vijf mensen. We rijden met range rovers het park binnen. De warme lucht blaast in ons gezicht, het is precies of we continue een haardroger in ons gezicht voelen. Afrikaans fhönen.
En nu maar als echte speurders de big five en andere dieren opsporen. Verrekijkers worden bovengehaald, de fototoestellen staan klaar. Juist nog die wilde beesten verwittigen dat we er zijn. Maar hoe doe je dat?
Ons DNA laat een stukje van het oerinstinct los. De jager komt in ons op. Alhoewel we toch moeten toegeven dat we sterker zijn in het zappen op TV dan in het opsporen van wild. Van homo economicus relaxus gaan we terug naar de homo sapiens sapiens.
Wat meer info over het Krugerpark. Het is gelegen in het Noord-Ooosten van het land. en is 19.000 km² groot ( 2/3 van België.). Hier is zowat alle savannewild van Afrika te vinden. Bij ons is er enkel maar een concentratie van ezels te vinden in al wat de top van overheid en zijn -instanties betreft. Maar deze laatste eten dan ook geen gras. Ze krijgen eten uit fondsen die ze dan volledig uitvreten. De homo politicus gourmandius, met twee zeer opmerkelijke aftakkingen: de Flamendius en de Wallonius. Deze laatste zijn onbevredigbaar. De tussensoort, de Bruxellius eet van de twee walletjes.
We zien ondermeer: olifanten, neushoorns, bavianen, giraffen, buffels, koedoes ( kudu's) en allerlei kleinere antilopensoorten.
Deze zijn dan weer voedsel voor roofdieren, zoals leeuwen en luipaarden. De big five, zoals de belangrijkste dieren genoemd worden die moeten gezien worden, bestaan uit : olifant, neushoorn, luipaard, leeuw en buffel. Buiten het luipaard hebben we ze allemaal gezien. In het Krugerpark leven ongeveer 450 verschillende vogelsoorten.
Tegen het einde van de 19de eeuw werd er meer en meer gejaagd in het Krugerpark. Omdat de jagers het ecologische evenwicht bedreigden, besloot president Paul Kruger in 1898 om een wildgebied af te bakenen tussen de Sabierivier en de krokodilrivier. In 1926 werd het gebied uigeroepen tot nationaal park.
We zijn in het Krugerpark blijven overnachten. Volgens plan zouden we in Skukuza overnachten, maar we hebben in Satara Restcamp overnacht. Lag dieper in het Krugerpark dan Skukuza.We overnachtten in een rondavel bungalowtje. Een ronde hut met houten gebinte en een strooien dak. Een klein terrasje was voorzien met op de buitenmuur een frigo. Ja, je leest goed, buiten op het terras een frigo. Waarschijnlijk te wijten aan het feit dat er braaiplaatsen voorzien zijn - braaien is het Zuid-Afrikaans voor barbecuen - en dat de mensen die BBQ-en zo vlugger aan hun vlees kunnen. Of aan hun drank of beide. Met die Afrikanen weet je maar nooit.
Het eten was massa toerisme keuken. Het logement was een ervaring op zich. Terug vroeg in onze nest want morgen gaan we dieper het binnenland in, naar Swaziland.
Lekker ontbeten. Eitjes, bacon, worst,cornflakes, noem het maar op.
Buikje lekker rond eten. We worden bediend en moeten zelf niets klaarmaken. Da's leven zeg.
Iedereen was klaar om het binnenland van Z-A te verkennen. Bus op en ready to go. Op naar de Panoramaroute.
De Panoramaroute is gelegen op de Transvaalse Drakensberge, de meest oostelijke rand van het hoogplateau. De Transvaalse Drakensberge bestaan uit afzettingsgesteenten die zijn opgestapeld tussen 2,2 en 2,6 miljard jaar geleden.
We verkennen de streek van God's window, de kolkgaten ( potholes) van Bourcke's Luck en de streek van de Blyderivierpoortcanyon, namelijk de drie rondavels. Gelukkig was het zonnig en zeer helder weer. Geen wolkje aan de lucht. Voor hetzelfde geld kan het daar - we zitten toch op een hoogte van 1200 meter en hoger - mistig zijn.
We bevinden ons nu niet meer in de provincie Limpopo, maar in Mpumalanga. Langa is zon en puma is opkomen. Dus de provincie van de opkomende zon.
God's windows
Uitkijkpunt gelegen op een hoogte van 1730 m en je kijkt uit over de laagvlakte die bijna 1000 m lager ligt.
Gelegen dicht bij Graskop.
Bourke's Luck Potholes
Bourke was een goudzoeker die hier vruchteloos naar het edele metaal zocht.
Het Bourke's Luck Potholes is een natuurpark.
De kolkgaten ontstonden doordat hier twee rivieren samenvloeien, de Blyderivier en de Treurrivier. Keien tollen in het rond en slijpen de omliggende rotsen uit. Aangezien dit proces al miljoenen jaren doorgaat, zijn er diepe kolkgaten in de rotsmassa's gevormd.
De naam van de Treur- en de Blyderivier dateren uit de Voortrekkerstijd. Enkele Voortrekkervrouwen en kinderen hadden op het hoogplateau hun kamp opgeslagen, terwijl Hendrik Potgieter samen met een paar mannen de laagvlakte ging verkennen. Potgieter had hen gevraagd op het hoogplateau te blijven, omdat er geen malaria was. Omdat het lange tijd duurde voor Potgieter terugkwam, dacht men dat hij dood was. Vandaar de naam Treurrivier. Toen hij toch opdaagde, doopte men de andere rivier uit blijdschap om tot Blyderivier.
De drie Rondavels
Aan de overkant van de canyon liggen drie rondavels. De hoogtes van de drie is Marieskop, 1944m hoog.
We zijn dan verdergereden door het canyon richting hotel: Hannah Lodge. Is gelegen in een 8.000 hectare grote privé natuurpark, gekenmerkt door zijn tyisch Afrikaans "bushveld". Hier lopen wilde dieren rond zoals Impala's, Kudu's, springbokken, enz.
Zijn in ons hotel "Hannah Lodge" rond 16h00 aangekomen. Prachtige kamers in een soort van kleine bungalowtjes met een terras die uitzicht gaf op de bergen. Zoals Freddy het zo mooi uitdrukte: " Hier kan ik een week blijven". In bijna gans Zuid-Afrika zou men meer dan een week kunnen blijven.
Zich vlug eventjes opfrissen en een verdiende apero genomen op het groot terras.
Om 16h30 was er een safaririt doorheen het natuurpark. Enkele dieren waargenomen. Zoals impala's die er met massa's aanwezig zijn, de kudu's, springbokken en een zwarte neushoorn, opgemerkt door het alziend oog van Hilda en Raymond. Dit feit gaf aanleiding tot het observeren van een neushoornvlaai. Maar niet die vlaai die van de bakker komt maar wel van langs achteren. Interessante studie voor wie het interesseerde.
Rond 19h00 terug, tijd waarop de zon al een half uur voorheen was ondergegaan in mooie rode kleuren. Een echt kleurenfestijn. De pracht van een ongerept stuk natuur die onder een kleurenpracht in het donker wordt gehuld. De natuur slaapt, maar niet al zijn bewoners.
Tijd om de innerlijke mens te gaan versterken. Het buffet was uitgebreid en lekker. Rond 21h30 doodmoe in ons bedje geplonsd en morgen zou het appel om 6h00 gegeven worden.
Morgen gaan we naar Krugerpark. Zullen we de "big five" zien? Daar zal er over gedroomd worden.
Instappen in de bus en kennismaking met onze 5 medereizigers.
Hilda en Raymond Denise en Paul Folkert
We vertrokken naar Pretoria, nu bekend onder de naam Tshwane.
Is een 60 km van Jo'Burg gelegen en daar zijn de regeringsgebouwen gelegen. In deze periode van het jaar staan de jacaranda's in volle bloei. Wat de stad tot een bloemenjuweel maakt.
Eerst zijn we gestopt bij de eigenaar van de Zuid-Afrikaanse reisoperator, Barney. Koffietje gedronken en een stukje cake gegeten. De nodige energie opdoen om de rest van de dag door te komen.
Van daaruit zijn we het Voortrekkersmonument gaan bezoeken, gelegen aan de zuidrand van Pretoria. De eerste steen werd gelegd op een symbolische datum, 16 december 1938, precies een eeuw na de veldslag bij Bloedrivier. De bouw van het Voortrekkersmonument duurde elf jaar. Het gebouw werd officieel geopend - alweer - op 16 december 1949. Een opening in het dak zorgt ervoor dat op 16 december rond het middaguur licht binnenvalt op een schrijn met de woorden: " Ons vir jou, Suid-Afrika".
De vermoeidheid begon serieus door te wegen en we reden van Pretoria richting Nelspruyt naar ons eerste hotelletje of liever gezegd onze eerste "lodge". Kaapsche Hoop Gastenhuis.
Kaapsche Hoop is gelegen in Mpumalanga en kijkt uit over de valleien richting Barberton en Nelspruyt ( zo een 28 km van Nelspruyt gelegen).
Het gasthuis heeft zeven luxe kamers, elk met zijn eigen private inkom. Het gasthuis zelf bestaat uit een bar en een restaurant. Voor de internet-fanaten, verbinding is mogelijk.
De nieuwe regering is van plan bepaalde straatnamen en/of plaatsnamen, die herinneren aan de Apartheid of aan de suprematie van de Boeren, te veranderen.
Hier een reactie van de HNP ( Herstigte Nasionale Party) op dit voorstel. Dit is louter om te bewijzen dat de Afrikaners nog voortleven in Zuid-Afrika en vinden dat de Apartheid terug moet ingevoerd worden. Anno 2008.
22/09/2008 Verandering van straatname in Pretoria
Die voorgenome verandering van straatname en verwydering van Afrikanerstandbeelde in Pretoria deur die Tshwane-metro is n voortsetting van die onwettige ANC-regime se oorlog teen die Afrikanervolk. Dit demonstreer weer eens dat daar geen plek vir ons volk binne die heersende bestel kan wees nie. Die wye reaksie daarteen onder Afrikaners van alle oortuigings toon die weersin teen die regime se volgehoue haatoptrede teen die Afrikaner.
Die vryheidsgesinde Afrikaner beskou die verandering van straat- en plekname en trouens elke ander aanslag teen ons volkserfenis as kriminele magsmisbruik deur die regime, wat bereg sal word wanneer ons volk weer ons vryheid in ons vaderland herwin. Intussen sal die HNP hierdie aanslag op ons erfenis met die middele tot ons beskikking teenstaan.
Die HNP doen steeds n beroep op elke vryheidsgesinde volksgenoot om u te weerhou van deelname aan die onwettige ANC-bestel en u saam met enersdenkende Afrikaners te beywer vir die skepping van alternatiewe strukture met die oog op die herstel van ons volk se soewereiniteit in ons eie vaderland onder n Christelike grondwet.
In 1948 kwam de Nationale Partij ( Nasionale Party) aan de macht. Zij zal de geschiedenis ingaan als de stichter van de 'apartheidsstaat', al heeft zij in de eerste jaren slechts de vele BESTAANDE voorschriften, wetten en gebruiken tot één samenhangend stelsel omgevormd:de apartheid werd nu in de hele Unie systematisch doorgevoerd.
Hoewel de term apartheid ingeburgerd is en overal ter wereld gebruikt wordt om het bevolkingsbeleid en het staatsstelsel van Zuid-Afrika aan te duiden, zijn vele synoniemen beschikbaar. De Zuidafrikaanse overheid heeft andere begrippen geïntroduceerd die een positiever beeld moeten geven: aanduidingen als gescheiden ontwikkeling of multinationale ontwikkeling moeten de indruk wegwerken dat "apartheid" discrimineert. Daarnaast hoort men spreken over baasskap, coöperatieve coëxistentie, geïnstitutionaliseerd racisme.. Deze begrippen verraden onmiddellijk het standpunt van de gebruiker.
De ideologie van de apartheid is het product van de NP die sedert 1948 het land had bestuurd. Deze doctrine was evenwel niet in het luchtledige ontstaan. Zij was de resultante van verschillende maatschappelijke ontwikkelingen en van langzaam gegroeide opvattingen binnen de Afrikanergemeenschap. Apartheid was de opvolger van segregatie, een term die vooral op de territoriale scheiding slaat.De NP wilde deze scheiding evenwel op vele andere vlakken doorvoeren.
De praktijk van de apartheid heeft ALTIJD bestaan in Zuid-Afrika. Zij vond haar oorsprong in het "natuurlijk meerderwaardigheidsgevoelen" en het fysieke materiële overwicht van de blanken enerzijds en de economische noodwendigheden anderzijds.De blanken bekleedden een machtspositie en van daaruit dwongen zij de zwarten, de kleurlingen en de Aziaten in een ondergeschikte positie.
De Afrikaners gaven onomwonden toe dat zij dit "baasskap" als vanzelfsprekend beschouwden. Gesteund door hun geloof, zagen zij de niet-blanken als minderwaardigen die de leiding van de christenen moeten aanvaarden. Maar ook de Engelssprekende Afrikanen hadden de zwarte bevolking al aan hun eigen doeleinden ondergeschikt gemaakt.
De NP, die in 1948 de verkiezingen won, werd geleid door leden van de Afrikaner kleine burgerij die hun aanhang verwierven onder de arme blanken in de steden en de boerenbevolking. De verarmde blanken voelden zich ontworteld en waren niet alleen op zoek naar werk in de geürbaniseerde streken, maar ook naar een houvast in het leven. Zoals de plattelanders hadden zij weinig intellectuele vorming genoten.
In de jaren veertig was er inderdaad niet alleen een taal- en cultuur onderscheid tussen Afrikaners en Engelstaligen. Ook de sociaal-ecoomische klof was erg groot. 40% van alle Afrikaners waren arbeiders tegenover maar 10% Engelstaligen. 40% van de Afrikanerkinderen waren ondervoed. De Afrikaners bezaten nauwelijks 1% van de mijnen, 3% van de fabrieken en 5% van de financiële middelen. De NP slaagde erin deze lagere klassen te mobiliseren op basis van een eenvoudig ideeëngoed waarin de waarde van het Afrikanervolk beklemtoond werd. Het volk was door God uitverkoren en moest zijn zending door de staat vervullen. ( Civil Religion of burgerlijke godsdienst kon de handelingen van de staat verrechtvaardigen vanuit een 'hoger' doel en moest de bevolking rond één ideaal verenigen) Die discriminerende behandeling van de niet-blanken werd uitgelegd met de OT uitspraak over de vervloeking van de zonen van Cham ( derde zoon van Noach). De ongelijkheid van de volkeren werd uit de bijbelse Babelhistorie afgeleid.
De klemtoon kwam ook te liggen op het roemrijk verleden van de Boeren die hun Uittocht gekend hadden (de Grote Trek) en tegen zwarten en Britten een heldhaftige strijd gevoerd hadden. De officiële geschiedschrijving zou het eigen veleden in deze zin beschrijven, al had de werkelijkheid er minder ideaal uitgezien. De Afrikaner moest zich bewust zijn van zijn unieke plaats op het Afrikaanse continent.
In het spoor van de NP bevonden zich een aantal groeperingen die het succes van de partij mee bewerkten en waaruit leden voor de NP gerecruteerd werden. De Nederduits ( nederduits staat hier voor nederlands en hoogduits was het duits) Gereformeerde Kerk, de grootste kerk met calvinistische inslag, was voorstander van de uitbouw van een christelijke staat onder leiding van de blanken.
Daarnaast waren geheime genootschappen actief zoals de Broederbond (1918). Dit was een protestants - Afrikaander - elitebeweging die was opgericht om effectief steun te kunnen geven aan de logeleden. Ook vandaag nog speelt deze Broederbond, waartoe een groot deel van de Afrikanerelite behoort, achter de schermen mee. Ossewa-Brandwag, gesticht in 1938, was een andere ultra-nationalistische organisatie: zij was para-militair gestructureerd. De sympathie van deze organisatie en haar leden voor nazi-Duitsland kan niet ontkend worden, al werd zij openlijk afgekeurd door de NP.
De uitvoerder van de Apartheid was VERWOERD Hendrik. * Populaton Act (1950): indeling van de inwoners: blank, kleurling, zwart ( + onderverdeling) * Immorality Act (1950): geen sex tussen verschillende rassen. * Reservaton of Separate Amenities: totale scheiding van restaurants, enz vervoer * "Pasjes"wetgeving: zwarten moesten altijd een pasje bij hebben * 1954: volledig verlies van kiesrecht voor alle niet-blanken. * etc
Te veel om op te noemen. De blanken zorgden er voor dat Zuid-Afrika voor hen alleen was en zij genoten van de opbrengsten van de rijkdom van het land dankzij een bevolking die uit 86% bestond, die op 14% van de oppervlakte woonde en die geen rechten had. De blanken sloten de niet-blanken op in thuislanden. Zodat ze als gastarbeider in hun eigen land, Zuid-Afrika, moesten werken. Zuid-Afrika werd na zijn uitroeping tot republiek in 1961 door bijna alle landen in de wereld geboycot voor zijn anti-humanitaire en racistische houding. Een totale schending van de mensenrechten op elk vlak. Na de opheffing van de Apartheid in 1990 werd kardinaal Tutu gelast de Waarheids- en Verzoeningscommissie te leiden. ( TRC: Truth and Reconciliation Commission) In feite werden zware misdaden met de spons van vergeving weggewist. ( dankzij Mandela) Het TRC-Report telt 6 volumes van elk meer dan 500 blz. Bladzijden met gruweldaden ( Steve Biko), folteringen en moorden. Een zwarte pagina in de geschiedenis van Zuid-Afrika.
Een zwarte pagina in de bladzijde van de geschiedschrijving van de mensheid die zo iets gedurende meer dan 40 jaar toegestaan heeft. Het ergste is dat er nog een ras bestaat die die weg opgaat. gebruik makende van een uitdrukking dat zich in een geschreven schrift bevind ( de semieten,het volk van Sem), mensen van hun land verdrijven en ze in landstroken opsluiten. Allemaal onder het toeziend oog van de wereld. Een schrift, in twee delen geschreven, die, via overleveringen en verhalen en die op geen echte waarheden berusten, misbruikt wordt om een suprematie van een bevolkingsgroep te beklemtonen. Niet te verwonderen dat men van mensDOM spreekt en van dierenRIJK.
Hertzog speelde ook in op het Afrikaner nationalisme en de afkeer voor Groot-Brittannië. Voor Hertzog gold de stelregel " Zuid-Afrika eerst". Nu was de status van het dominion Zuid-Afrika niet erg duidelijk vastgelegd. Terwijl Groot-Brittannië haar verhouding tot de vroegere kolonies pragmatisch ( gericht op feiten ) bepaalde, wilde Hertzog de onafhankelijkheid van de Unie expliciet bevestigd zien. Anderzijds was hij ook voorstander van een "tweestromenbeleid". Hoewel Afrikaners en Engelstaligen in één nationale eenheid opgenomen waren, mochten zij hun eigen identiteit niet laten verloren gaan. Deze standpunten werden weerspiegeld in enkele overheidsbeslissingen. In 1925 werd het Nederlands als officiële taal vervangen door het Afrikaans. Iets later liet Hertzog voor de eerste keer een eigen Zuidafrikaanse vlag naast de Union Jack hijsen. 'Die stem van Suid-Afrika' werd het nationale volkslied in plaats van "God save the King".
Op een Imperial Conference in Londen (1926) keeg Hertzog ook voldoening op een ander vlak: in de Balfourverklaring werd vastgelegd dat Groot-Brittannië en zij dominions dezelfde status hadden en op geen enkel vlak ondergeschikt waren aan elkaar. Hun lidmaatschap van de Commonwealth was vrijwillig en de deelnemers waren enkel verbonden door hun trouw aan de Kroon.
De crisis van de jaren dertig trof Zuid-Afrika zwaar. Weer gingen vele kleine boederijen over de kop en de bewoners trokken naar de steden. Zoals elders in crisistijden ook gebeurde, werd een regering van nationale eenheid gevormd. Dit ministerie werd geleid door Hertzog en Smuts. Hun partijen fusioneerden zelfs tot de Verenigde Partij (VP). Maar ook nu weer scheurden een aantal onverzettelijke Afrikaners zich af en vormden een nieuwe Nationale Partij die vanaf 1948 het politieke leven in Zuid-Afrika zou gaan beheersen.
Hertzog en Smuts probeerden ook deze Afrikaners tevreden te stellen. Ze ontnamen bijvoorbeeld het stemrecht van de zwarten in de Kaapprovincie. Voortaan werden alle stemgerechtigde zwarte op een aparte lijst geplaatst. Ze mochten drie blanke vertegenwoordigers in het parlement kiezen. Ook de bepalingen voor landaankoop werden nog eens strenger gemaakt, al breidde de regering het voor de zwarten gereserveerde land uit tot 14% van het grondgebied.
In die zwarte reservaten was het leven erg armzalig voor de vijf miljoen zwarten. Een regeringscommissie stelde vast dat er onvoldoende land was voor de stijgende bevolking. De erosie veranderde grote oppervlakte in woestijnachtige gebieden. De hygiëne en de geneeskundige zorgen stonden op een veel lager peil dan in blank gebied. Het onderwijs bbleef beperkt tot een aantal initiatieven van de missies.
Steeds meer zwarten trokken naar de steden om er werk te vinden. In 1939 werkten al 900.000 zwarten in de mijnen en de industrie tegen lonen die veel lager waren dan de blanke arbeidsvergoedingen. De zwarten woonden in vreselijke sloppenwijken rond de blanke steden. Aan de vooravond van de Tweed Wereldoorlog behoorden maar 60.000 van de 8 miljoen zwarten tot de kleine burgerij. Zij woonden bijna allemaal in de Kaaprovincie en waren bedrijvig als handelaars of ambachtslui.
Vele zwarten zochten troost in het christelijk geloof. Honderden zwarte kerken en kerkgenootschappen scheurden zich af van de blanke moederkerken. Deze onafhankelijke zwarte kerken waren de afdeling niet-traditionele verenigingen met uitsluitend zwarte leden en leiders. Ze zijn vandaag uitgegroeid tot 3.000 genootschappen met meer dan 5 miljoen leden. Net vóór de WO II doken de problemen uit de WO I weer op. De Engelstaligen stonden achter Groot-Brittannië en wilden tegen het Hitlerregime vechten. De Afrikaners waren verdeeld, velen wensten dat Zuid-Afrika zich neutraal opstelde. Eerste minister Hertzog was een voorstander van een neutrale houding, maar het parlement steunde Groot-Brittannië. Hertzog nam ontslag en ruimde plaats voor Jan Smuts. Hertzog keerde terug naar de Nationale Partij, maar niet voor lang. De nieuwe NP koesterde immers zeer radicale plannen ( onze Nederlander/ Afrikaner Verwoerd was lid van de partij, anti-Brits en Duitsgezind ). Zij wilden Zuid-Afrika tot een Republiek omvormen en zich volledig losmaken van Groot-Brittannië. Een Afrikanerorganisatie, de Stormjagers, pleegde sabotagedaden om de oorlogsdeelname te verhinderen. Leden die opgepakt werden, gingen de gevangenis in.
Zuid-Afrika werd een trouwe bondgenoot van de geallieerden. Het land nam ook 120.000 niet-blanken in dienst, die evenwel geen wapens mochten dragen. De oorlog had belangrijke gevolgen voor de eigen economie. De Zuidafrikaanse industrie breidde zich uit: scheikundige bedrijven en autofabrieken produceerden voor de wereldmarkt. De industrie betaalde vrij hoge salarissen. Daarvan profiteerden ook de kleurlingen en de zwarten. Voor het eerst verenigden deze zwarten zich in militante zwarte vakbonden. Voor het eerst sedert tientallen jaren stegen hun lonen.
Tegen die achtergrond gingen de blanken in 1948 naar de stembus. De Verenigde Partij van Jan Smuts verloor de verkiezingen. Smuts - premier van 1939 tot 1948 - had een lange politieke carrière achter de rug. In het buitenland had hij veel aanzien verworven door zijn inspanningen aan de zijde van de geallieerden. Hij zette zich in voor de vorming van wat de UNO zou worden. Deze belangrijke bijdrage tot de internationale politiek on hem bij de verkiezingen niet redden.
De Nationale Partij van Daniel Malan nam de macht over. Zij had daarbij geprofiteerd van het verkiezingssysteem waarin de landelijke kiesomschrijvingen zwaar doorwogen. Voor het eerst zou een radicale Africanerpartij het land besturen.
De economische gevolgen van de WO I waren belangrijk voor de Unie. Na de 'boom' tijdens de oorlog kwam de landbouw door het teruglopen van de vraag in een crisis terecht. Duizenden Afrikanerboeren gingen failliet en moesten met hun familie naar de industriesteden verhuizen waar evenwel ook steeds minder jobs waren. Deze " poor whites" voelden zich vervreemd in hun nieuwe omgeving. De stad dacht en voelde anders dan het platteland. In de steden was het Engels de voertaal; de waarden van de landbouwers verschilden ook fundamenteel van die van de stedelingen.
In de steden botsten deze Afrikaners op tienduizenden ongeschoolde zwarten, die tijdens de oorlog naar de mijnen gelokt waren om er het zware en gevaarlijke werk te doen. De slechte en armzalige hygiënische toestanden in de steden veroorzaakten in 1918 een dodelijke griepepidemie. Om hun lot te verbeteren, eisten de arme blanken dat de overheid hen in bescherming zou nemen tegen de zwarten, die hun werk inpikten en die in hun buurt woonden. Daarom nam het parlement een wet aan die bepaalde dat de zwarten alleen in eigen wijken mochten wonen. Ze mochten maar zolang in de blanke steden verblijven, als hun arbeid gewenst was.
In het begin van de jaren twintig werden de scheidingslijnen tussen blanken en zwarter nog groter. De mijnmaatschappijen hadden de geschoolde jobs steeds voor de blanken gerserveerd, maar nu begonnen ze de veel goedkopere zwarte arbeiders op te leiden. De blanke arbeiders gingen in 1922 in staking om dat te verhinderen. Het verzet liep uit op een openlijke opstand. De blanke arbeiders gingen zelfs de Zuidafrikaanse industrie- en mijngebieden, de Rand, bezetten. In deze opstand speelde de communistische partij, die toen enkel de belangen van de blanken verdedigde, een belangrijke rol. De toenmalige premier Smuts zette het leger in en 150 mensen stierven gedurende de acties. Deze repressieve maatregel maakte de eerste minister niet populairder.
De regering probeerde haar blazoen nog op te poetsen met een "buitenlands" succes, namelijk de toetreding van Zuid-Rhodesië tot de Unie, maar deze federatie werd door blanke Rhodesiërs afgewezen. De sociaal-economische problemen van de Afrikaners - samen met het ongenoegen van sommigen over de deelname van de Unie aan de oorlog - deden de aanhang van de Nationale Patij groeien.
Smuts verloor in 1924 de verkiezingen. Hij werd opgevolgd dor wat hij de "onzalige alliantie" noemde. Die bestond uit de Nationale Partij (NP) van James Hertzog, die de belangen van de harde Afrikaners verdedigde en uit de Labour Party die op de Engelstalige arbeiders steunde. Deze regering nam belangrijke maatregelen, die het latere gezicht van Zuid-Afrika mee zouden bepalen. De beslissingen waren bedoeld om tegemoet te komen aan de kiesbasis van de regerende partijen, met name van de lagere klassen.
Zuid-Afrika moest haar economische activiteit diversifiëren. De staat schoot kapitaal voor, warmee nieuwe nijverheden gevormd konden worden. De staatsbetrekkingen namen in aantal toe. Geschoolde jobs gingen steeds naar blanken (job reservation). In sommige bedrijven, zoals de staatsspoorwegen, werden de zwarten aan de deur gezet. De positieve discriminatie - maatregelen kwamen uit alleen goed uit voor de blanke werknemers, maar ook voor de industriëlen. De werkgevers kregen of behielden zo goedkope en gehoorzame zwarte of gekleurde arbeidskrachten.
Hoewel de haat tegen de Engelssprekenden tijdens de Boerenoorlog opgelaaid was en de Boeren een verbeten strijd gevoerd hadden, bleken de Afrikaners zich in de nieuwe Unie snel te integreren.
In de eerste verkiezingen voor het nationale parlement haalde de South African Party ( SAP ) een overwinning. In deze partij waren Engelstaligen en gematigde Afrikaners vertegenwoordigd. De SAP had de absolute meerderheid behaald en vormde de eerste regering. Twee vroegere Boerengeneraals namen de leiding: Louis Botha werd de eerste minister. De tweede belangrijke man was Jan Smuts. In die eerste regering zat evenwel ook James Hertzog. Hij was de leider van de Afrikaners die van GEEN verzoening wilden weten en die met heimwee aan de verdwenen Boerenrepubliek bleven terugdenken.
Verzoening was nu het hoofddoel van de regering Botha. Zij liet de vijf miljoen niet-blanken wel de prijs betalen voor de eendracht onder het miljoen blanken. Deze regering nam een aantal beslissingen die lang gevolgen zouden hebben. De onderwerping van de niet-blanken en de vorming van lokaties en reservaten waren de eerste vormen van apartheid in Afrika. De zwarten mochten zich al lang niet meer vrij in het land bewegen; ze moesten een 'pas' bij zich dragen. Daarnaast werden zij met verschillende middelen verplicht voor de blanken te werken.
Zo maakten de blanken zich evenwel afhankelijk van de zwarte arbeid. Daarom kon de segregatie ook nooit totaal zijn: men moest de zwarten immers voortdurend bij de hand hebben. De Britten hebben dit systeem van dwangarbeid net zo goed toegepast als de Boeren. Zo werden de reservaten in de buurt van de mijnstreken echte reservoirs van arbeidskrachten. Hier werd het stelsel van verplichte werkgelegenheid op grote schaal toegepast. Geleidelijk werd nu de bestaande segregratie en de aparte behandeling van de niet-blanken in de wetgeving verankerd. Botha's ministerie verdeelde het grondgebied van de Unie tussen blanken en zwarten; de diverse rassen mochten voortaan elkanders grond niet meer kopen of verkopen. Het gebied van de zwarten werd min of meer "bevroren" tot de bestaande reservaten.
De zwarten kregen aanvankelijk nauwelijks 8% van de grond, terwijl 92% van de bodem voor de blanken gereserveerd bleef. Deze maatregelen beperkten wel de verdere afbrokkelig van zwarte woongebieden door blanke indringing, maar bestendigden ook de toestand dat de meerderheid van de bevolking met een klein ( zeer klein ) deel van de grond genoegen moest nemen.
De economische toestand van Zuid-Afrika evolueerde gunstig De goud- en diamantindustrie had het karakter van Zuid-Afrika fundamenteel gewijzigd: de inbreng van kapitaal en de toenemende transportbehoeften leidden tot de ontwikkeling van een verkeersnet waardoor het hele binnenland opengebroken werd. De kapitaalvorming ten gevolge van de bloeiende mijnnijverheid lag aan de oorsprong van investeringen in andere sectoren. Ook de landbouwstructuur wijzigde zich. De goud- en diamantvelden trokken massaal arbeiders aan, zodat de agrarische productie marktgeoriënteerd werd. De Act of Union ( 1910 ) stimuleerde de handel doordat er nu een gemeenschappelijke markt gevormd werd, waarin in- en uitvoerrechten en andere belemmeringen wegvielen.
De zwarten droegen wezenlijk bij tot dit succes. In Transvaal en Oranje-Vrijstaat woonden nog honderdduizenden zwarten op blanke boerderijen. Ze pachtten een stuk grond en concurreerden vaak met de boeren om de mijnen te bevoorraden. De nieuwe wetgeving bepaalde dat maar een beperkt aantal zwarte families op elke boerderij mocht wonen. Ze moesten daarenboven in dienst van de blanke boeren treden. De Afrikanerboeren konden op die manier moderne arbeidsintensieve boerderijen oprichten. Tienduizenden zwarte pachterfamilies werden van de blanke grond verdreven. Voor hen bleef geen andere weg over dan de mijnbouw, die een schrijnend tekort aan ongeschoolde arbeidskrachten had. Vooral de Engelstalige mijnbazen hadden daar belang bij.
Tegen die wetgeving werd verwoed geprotesteerd door een nieuwe organisatie: het African National Congress (ANC). In het ANC zetelden geschoolde zwarten uit de Kaapprovincie en enkele traditionele chefs. Ze eisten gelijke rechten met de blanken voor zichzelf, niet voor de andere zwarten die op traditionele manier leefden. Ze zonden zelfs een delegatie naar de Britse koning, maar zonder resultaat.
De vijandigheid tussen Afrikaners en Engelssprekenden verdween niet op enkele jaren. Generaal Hertzog verliet de regering in 1913 en stichtte de Nationale Partij (NP). Deze partij verzamelde de Afrikaners die niet met de Britten wilden samenwerken. Eén jaar later verklaarde Groot-Brittannië de oorlog aan Duitsland. De Britten verwachtten dat de dominions hetzelfde deden. Eerste minister Botha en Jan Smuts gedroegen zich zeer loyaal tegenover de Britten. Ze gingen in op de Britse uitnodiging om de Duitse kolonie Zuidwest-Afrika te veroveren, een enorm woestijnachtig gebied dat nu beter bekend staat onder de naam Namibië.
Een deel van het Zuidafrikaanse leger rebelleerde evenwel en wilde niet tegen de bevriende Duitsers vechten. Ex-Boerengeneraals als Christiaan de Wet en Koos de la Rey leidden een rebellie tegen de oorlogsinspanningen. Botha onderdrukte deze rebellie en veroverde aan het hoofd van een Zuidafrikaans leger de Duitse kolonie.
Na de oorlog kreeg Zuid-Afrika een mandaat van de pas gestichte Volkenbond om Zuidwest-Afrika te besturen.
De Britten pompten geld in het herstel van de nieuwe kolonies: ze breidden de mijnindustrie uit en lokten Britse emigranten naar Zuid-Afrika in een poging het land te verengelsen. Die hele situatie veranderde op nauwelijks een paar maanden. Een nieuwe liberale regering probeerde zich met alle Afrikaners te verzoenen en gaf hun het recht om politieke partijen te vormen. In Transvaal, Oranje-Vrijstaat, maar ook in de Kaapkolonie haalden door Afrikaners opgerichte of gesteunde partijen de meerderheid. Alleen in Natal was dat niet het geval.
De twee vroegere Boerenstaten kregen al gauw zelfbestuur. De vertegenwoordigers van de vier kolonies kwamen in 1908 bijeen in een Nationale Conventie. Na besprekingen werd een grondwet opgesteld, die door het Britse parlement goedgekeurd werd.
De vier kolonies smolten samen tot de Unie van Zuid-Afrika, een eenheidsstaat en een zelfbesturend dominion in het Britse rijk. De Unie was samengesteld uit vier provincies, de vroegere kolonies. Een gouverneur-generaal vertegenwoordigde de Engelse vorst en was hoofd van de uitvoerende macht. Hij benoemde de leden van de regering. Louis Botha was de eerste eerste minister van de Unie van Zuid-Afika.
De wetgevende macht was samengesteld uit een kamer van volksvertegenwoordigers en een Senaat. Pretoria werd de hoofdstad, maar het parlement zetelde in Kaapstad en het Hooggerechtshof kwam samen in Bloemfontein.
De drie protectoraten van Groot-Brittannië bleven buiten de Unie en werden later onafhankelijk: Swaziland, Basoetoland ( Lesotho) en Beetsjoeanaland ( Botswana) werden ondanks hun economische onderontwikkeling door Groot-Brittannië bij de onafhankelijkheid aan hun lot overgelaten.
In Zuid-Afrika verliep het politieke en maatschappelijke leven langs twee conflictlijnen: de verhouding tussen Groot-Brittannië en Engels gezinden aan de ene kant en de Afrikanres aan de andere kant. Dan nog de relatie tussen blanken en niet-blanken. Bi de vorming van de Unie werd bepaald dat Nederlands en Engels de officiële talen werden. De politieke situatie van de kleurlingen en de zwarten bleef ongewijzigd: enkel in de Kaap kregen ze actief stemrecht. Blanken zouden deze bevolkngsgroepen in het parlement vertegenwoordigen. De regeling kon slechts gewijzigd worden door een tweederde meerderheid in Kamer en Senaat.
De tweede Boerenoorlog was een oorlog tussen de Afrikaners ( afstammelingen van Nederlandse kolonisten ) en het Britse Rijk. Na de Eerste Boerenoorlog bleef de Boerengemeenschap onder de druk van de Britten staan. In 1885 werd in Transvaal bij Witwatersrand goud gevonden in een kilometerslange ertslaag. De lucratieve mijnbouw trok een grote stroom van niet-Boeren immgranten ( grootste deel Britten, de Uitlanders genoemd ) aan. De nieuwelingen werden niet met open armen ontvangen door de Boeren, die vreesden een minderheid in eigen land te worden.
Engelse mijneigenaren ( de gold bugs, goudkevers ) oefenden druk uit om de regering van Transvaal ( ZAR ) over te nemen. De Uitlanders hadden grote economische belangen in Transvaal en droegen bij tot de welvaart. Ze eisten politieke inspraak en de erkenning van het Engels. Ze vroegen voorts economische tegemoetkomingen voor het bedrijfsleven. Deze ontevredenheid van de Uitlanders zou Cecil Rhodes uitbuiten. Rhodes, diamantbaas en veroveraar van Rhodesië,verwierf ook rijkdom in de goudmijnen. Over de positie van de Uitlanders werd tussen Transvaal en de Britse Hoge Commissaris onderhandeld, maar zonder veel resultaat. President Kruger was slechts tot beperkte toegevingen bereid. De Britten bleken trouwens maar een voorwendsel te zoeken om de Boerenrepublieken aan te vallen. In oktober 1899 verklaarde Chamberlain dat zijn regering niet enkel de eigen landgenoten in de streek van Johannesburg wilde beschermen, maar "dat in de wang van Zuid-Afrika en van het Britse Rijk, Groot Brittannië de opperste macht moest blijven in zuidelijk Afrika".
De tweede oorlog tussen Britten en Boeren begon op 11 oktober 1899. De winstkansen van de Boeren waren gering. De eerste Britse legers die tegen hen in het veld traden, leden de ene nederlaag na de andere zoals in de veldslag bij Spionkop, een naam die sindsdien gemeengoed werd. Dan kwam de reusachtige Britse oorlogsmachine op gang. Ontzaglijke hoeveelheden soldaten en oorlogsmateriaal werden naar Zuid-Afrika verscheept en geleidelijk veroverden de Britten grote delen van de Boerenrepubliek. Kruger reisde naar Europa om er voor de Boeren, die aan de verliezende hand waren, hulp te zoeken. Dat leverde niet veel op.
Zelfs toen de zaak uitzichtloos werd, wilden ze niet opgeven. "Bittereinders" voerden een guerillastrijd onder leiding van generaal de Wet, Jan Smuts, Louis Botha en anderen, toen de Britten het gebied van de boeren al controleerden. In kleine commando's traden de Boeren op, tot wanhoop van de vijand, die een gewonnen oorlog niet konden afronden. De Britten reageerden met grove middelen: de hoeven van de Boeren werden verbrand, de oogsten vernield en het vee weggehaald. Overal richtten de Britten concentratiekampen op voor de Boeren en hun families. Voor vrouwen en kinderen waren de levensomstandigheden vaak onmenselijk. 20.000 onder hen stierven er. Sommige Afrikaners waren zo onder de indruk van het Britse optreden dat ze met de vijand collaboreerden om aan deze nachtmerrie een einde te maken. Ook n groot-Brittannië werd het optreden van het eigen leger bekritiseerd.
In 1902 werd dan uiteindelijk het vredesverdrag getekend ( Vrede van Vereeniging). De Boerenstaten kregen de status van kolonie. Meer dan 440.000 soldaten hadden aan de zijde van de Britten gevochten. 22.000 Britten verloren hun leven. Aan de zijde van de Boeren sneuvelden zowat 7.000 van de ongeveer 87.000 soldaten. Bijna drievierden van de Boeren werd krijgsgevangen gemaakt of in kampen opgesloten.
De oorlog heeft alleszins gevolgen gehad tot op de dag vandaag. De Boeren die onverzettelijk in hun uitverkiezing (predestinatie) en eigen gelijk geloofden, voelden zich nog meer versterkt in hun overtuiging. Ze hadden tegen de halve toenmalige wereld gevochten en verloren, maar velen gingen liever volledig ten onder dan hun levenswijze, gedachtengang en taal op te geven. Die ervaring heeft hen getekend en die mentaliteit hebben zij aan de meeste van hun nazaten meegegeven.( verklaart al een beetje hun invoering van de Apartheid later)
De Boerenoorlog heeft ook lang zijn stempel gezet op het imago van Zuid-Afrika. Vooral in Vlaanderen en Nederland was de sympathie voor de miserie van het "broedervolk" zeer groot. Elke grote stad of gemeente gaf de namen van enkele populaire Boerengeneraals of van Paul Kruger aan straten en pleinen. Tientallen jaren lang waren schijnbaar authentieke Zuid-Afrikaanse liedjes zoals ' Sarie Marijs' en andere de tophits tijdens de zanguurtjes in de scholen en jeugdbewegingen. Zelfs nu is een deel van het begrip voor de situatie van de Afrikaners nog te verklaren door dat jeugdsentiment.
In de Zuidafrikaanse Republiek (Transvaal) was de politieke en economische situatie uitzichtloos. De politieke leiders waren concurrenten van elkaar, terwijl de Boeren niet de burgerzin opbrachten om hun belastingen te betalen. Ook de keuze van de president was niet steeds gelukkig geweest. Zo kregen de Britten het gebied bijna als een rijpe appel in de schoot geworpen, toen ze Transvaal in 1868 annexeerden.
Ze legden hier en daar enkele kleine garnizoenen en hezen de Britse vlag in Pretoria, de hoofdstad van Transvaal. Zij verscholen zich achter argumenten als " de verdediging van de zwarten" en "gevaar voor de Britten dat door de onzekere toestand van de buurstaat veroorzaakt werd". In werkelijkheid was het machtsstreven de drijvende kracht. Oranje-Vrijstaat was volledig geïsoleerd.
De Transvaalse overheid zocht steun in het buitenland om de annexatie ongedaan te maken, maar tevergeefs. Tenslotte verklaarde ze de oorlog. Een paar duizend boeren vormden een leger en zetten de Britten aan de deur. Een Brits legertje dat Transvaal binnentrok, werd op de Amajubaberg over de kling gejaagd. ( eerste boerenoorlog 1880-1881)
kopij uit de "Transvaal" jaargang 1899, 5 november, n° 1 pagina 3
Gelukkig had de eerste minister van Groot-Brittannië geen zin om meer soldaten te sturen. Er werd een compromis bereikt en deze werd bevestigd in de Conventie van Pretoria (1881). Transvaal kreeg zijn onafhankelijkheid terug, maar moest beperkingen op het gebied van buitenlandse politiek aanvaarden. De Conventie van Londen (1884) hief deze beperkingen op.
De Boerenstaten bleven dus onafhankelijk. Maar via een andere weg kregen de imperialistische Britten toch succes. Ze probeerden de twee Boeren republieken in te sluiten. Ze vreesden namelijk dat ze een uitweg naar zee zouden vinden. Hierdoor waren ze niet meer op de Brtse havens aangewezen en verloren de Britse regering en het Kaapbestuur hun indirecte controle. Hoewel de Boeren veel pogingen ondernamen om dit doel te bereiken, slaagden ze echter nooit in hun opzet.
Ook het Duits imperialisme vormde een gevaar. De Britten hadden in het Zuidwesten van Afrika enkel de omgeving van Walvisbaai ingepalmd. In 1884 bouwden de Duitsers hier echter hun kolonie Zuidwest-Afrika uit. De Boeren konden in het Duitse rijk op behoorlijk wat sympathie rekenen. Een eventuele samenwerking kon niet uitgesloten worden en zou de Britten zeer ongelegen komen. De Engelse regering vreesde ook een utbreiding van de Duitse kolonie of van de Boerenrepublieken die de doortocht van Groot-Brittannië naar het Noorden onmogelijk zou maken. In Londen droomde men van een Afrikaanse moord-zuid verbinding onder Britse controle.
De Engelsen maakten zwarte gebieden, met wie ze vroeger een verdrag gesloten hadden, tot Britse protectoraten: Basoetoland of het latere Lesotho in 1868, Beetsjoeanaland - nu Botswana- in 1885 en Swaziland in 1884. De Kaap werd uitgebreid met Brits Kafferland, Transkei, Oost-Griqualand, Tongo-, Zoeloe- en Pondoland. In het Noorden had diamantbaas Cecil Rhodes een koloniale maatschappij gesticht, die een enorm gebied veroverde dat naar hem genoemd werd: Rhodesië ( het omvatte het huidige Zambia en Zimbabwe).
Vanaf de 1870 begon het tijdperk van het imperialisme. Gevolgen van deze politiek: de wereld werd opgedeeld onder een beperkt aantal landen. ( de Europese landen) De kolonies werden onderworpen en gebruikt als grondstoffenreservoirs en afzetgebieden. Afrika werd volledig opgedeeld. Groot-Brittannië nam ook deel aan deze evolutie die onder andere veroorzaakt werd door de economische depressie in Europa en het daaruit voortvloeiende protectionisme. De Britten concentreren zich op hun kolonies. De Britse handel met het Imperium nam dan ook gevoelig toe.
De ontdekking van waardevolle ertsen in Zuidelijk Afrika zou de machtshonger van de Britten in deze regio doen toenemen. Afrika werd nu wél interessant. Alle Europeanen, ook de Britten, vergaten gemakshalve het principe van de gelijkheid van alle Volkeren en mensen. In de eerste plaats kwam de superioriteit van het blanke ras. De blanken moesten minder ontwikkelde volkeren beschermen, ze optillen uit het "moeras van de onwetendheid". ( opmerking van de schrijver: "waar een bijbel ( Koran, Toran ) toch goed voor is, of beter de interpretatie ervan." ).
Toevallig vond een Griqua-jongen ( origineel waren het de bastaardkinderen van gemengde huwelijken tussen blanken en zwarten, eerst "Basters" genoemd, maar op aanbeveling van de Engelse zendelingen gingen ze zich "Griqua's" noemen.) in 1867 aan de Oranje rivier een merkwaardig steentje. Een buurman die belangstelling toonde voor deze vondst, liet een expert onderzoeken of zijn vermoeden juist was. Die expert bevestigde de indruk: de knaap had een diamant gevonden. Al vlug vertrokken uit Europa duizenden Britse delvers op schattenjacht. Dit werd de nieuwe Trek. Die fase van individuele diamantzoekers maakte na een tijdje plaats voor meer collectief georganiseerde activiteiten.
Een 30-jarige Engelsman, Cecil Rhodes ( geboren te Bishop's Stortford 1853 en overleden in Zuid-Afrika in 1902), kocht geleidelijk de ene diamantmaatschappij na de andere op. In 1888 richtte hij de " De Beers Company" op die een quasi diamantmonopolie 80%) verwierf. Cecil John Rhodes was een Britse imperialist, en de feitelijke stichter van Rhodesië, dat naar hem genoemd werd, en waaruit later Zambia en Zimbabwe voortkwamen. Hij verrijkte zichzelf enorm met de natuurlijke grondstoffen van zuidelijk Afrika.
In de 20° eeuw komt het kartel in handen van de Oppenheimers, een Duits-joodse dynastie. Tijdens de beurscrisis van Wall Street in 1929 en het begin van de zogeheten Grote Depressie kocht hij de internationale diamantmarkten uit en verwierf hij een wereldwijd monopolie onder de naam Central Selling Organisation. Het kartel van De Beers heeft zijn monopoie gebruikt om een kunstmatige diamantschaarste op te wekken, om zo de prijzen hoog te houden. De in veel culturen moderne traditie om diamant te geven bij een verloving is grotendeels gecreëerd door De Beers met behulp van een effectieve reclamecampagne, gestart in 1939. Het hoofd van de Zuid-Afrikaanse operaties van De Beers is momenteel Jonathan Oppenheimer ( familiefortuin werd in 1997 door Forbes op 2,7 miljard dollar geschat).
Deze diamanten werden gevonden in de buurt ( de rand ) van Kimberley. De diamantproductie steeg snel. De maatschappij De Beers Company gaf de toon aan. De arbeiders kwamen uit de door de Britten veroverde zwarte gebieden, die nu zwarte reservaten werden. Op allerlei wijzen werden de zwarten verplicht om in de mijnen te gaan werken. Zoalng hun contract duurde, woonden ze in een verblijfplaats van het bedrijf. Ze mochten deze tijdelijke verblijfplaats niet verlaten. Elke avond moesten ze zich uitkleden, opdat gecontroleerd kon worden of ze geen diamanten gesmokkeld hadden.
Maar de Britse gouverneur van de Kaap hechtte op 3 februari 1848 ook de oranjerivier-Souvereiniteit aan ( tussen Oranje en Vaal). De Britten slaagden er gemakkelijk in een aantal opstandige Boeren te verslaan. Deze toestand zou echter vlug veranderen. De problemen in het Zuiden van Afrika verontrustten de Britse minister van Koloniën: in de Kaap duurde de grensoorlog voort, terwijl het Basoeto - volk ( in het huidige Lesotho) in Oranje-Vrijstaat heel wat hinder en problemen schiep voor de blanken.
Met hun pragmatische ingesteldheid verkozen de Britten zich met de onafhankelijkheid van de twee Boerenstaten te verzoenen. Een effectief bestuur van het geannexeerde gebied zou alleen maar veel geld en moeite kosten. De Zandrivier-Conventie ( 1852) en de Bloemfontein-Conventie (1854) legden de erkenning van respectievelijk Transvaal en Oranje-Vrijstaat vast. Hier werden de Boeren weer heer en meester.
Omstreeks 1850 was de structuur van het huidige Zuid-Afrika met zijn vier provincies dus al gevormd. Op economisch vlak waren er geen grote verschillen: de landbouwactiviteit overheerste. In de Britse Kaapkolonie nam wol de plaats van wijn in als voornaamste export product. De Britse kolonie Natal introduceerde de suikernijverheid die geleidelijk voor het grootste deel van de uitvoer zou zorgen.
Omdat de zwarten voor het werk op de rietsuikervelden minder geschikt waren, liet men Indische koelies naar Natal overkomen. Over hun werk was men zeer tevreden, maar de Indiërs werden minder geliefd toen velen zich na afloop van het contract in de kolonie vestigden als handelaars of kleine ambachtslui. De beslissing van de Britten om deze Indiërs naar Natal te halen verklaart de aanwezigheid van de zowat 800.000 Zuid-Afrikanen van Indische afkomst.
Op politiek gebied waren er wel grote verschillen. In de Kaapkolonie bezaten alle inwoners, ook de niet-blanken, in principe dezelfde rechten. In 1853 kreeg de kolonie een eerste parlement. 19 jaar later mocht de Kaap een eigen regering aanstellen. Het stemrecht hing niet af van huidskleur, maar wel van rijkdom. In praktijk waren parlements- en regeringsleden bijna uitsluitend rijke Britten. De Afrikaners waren burgers van tweede rang. Engels was de enige officiële taal en de elite sprak Engels ( en niet de Boeren).
Natal verleende zijn burgers ook stemrecht en in principe ook niet-blanke medezeggendschap.De voorwaarden waren evenwel zo opgesteld dat deze gelijkheid enkel theoretisch bestond.
In Transvaal ( vanaf 1853 Zuidafrikaanse Republiek genoemd) en Oranje-Vrijstaat was het Nederlands de officiële taal, al was de omgangstaal Afrikaans. De calvinistische gereformeerde kerken hadden er een bevoorrechte plaats. Enkel de blanken bezaten politieke rechten. De burgers waren vertegenwoordigd in de Volksraad. In de praktijk had de president veel macht. Oranje-Vrijstaat kon beter bestuurd worden dan Transvaal, al leefde tussen de Oranje ( de rivier) en de Vaal een heterogene bevolking van Engelsen, Boeren, zwarten en kleurlingen.
De situatie in Transvaal was verward. Eensgezindheid en solidariteit was niet de sterkste kant van de Boeren. Iedereen was overtuigd van zijn eigen gelijk: conflicten over gezag en leiderschap hadden ook al tijdens de Trek doorgewogen en zouden een constante worden in de Boerengeschiedenis. De Boeren hielden niet van gezag en aan belasting betalen hadden ze een broertje dood.( wie niet).
Zeer vlug ontstonden er in de Boerenstaten moeilijkheden met allerlei verspreide zwarte volkeren die na de nederlaag van de Zoeloes naar hun vroegere woonplaatsen terugkeerden. De blanken hadden door de verschuivingen van deze zwarte volkeren tijdens de Mfecane ( uitdunning) dit gebied vrij gemakkelijk tot hun woonplaats gemaakt. De zwarten wilde hun gebied beschermen of terugwinnen. Voor deze tegengestelde belangen zochten blanken en zwarten soms een oplossing door onderhandelingen en overeenkomste. Blanken kochten gronden af. maar gezien de zwarten een soms andere opvatting hadden over "grond kopen" ( voor hen was dit maar een paar jaar geldig) dan de blanken voor wie het een overdracht van eigendom was. Vaak liep het op geweld uit. De Boeren sloegen terug of ze schuwden zich er niet voor verdragen met bepaalde zwarte bvokeren te sluiten tégen andere zwarten. Als dat maar in hun kraam paste. Maar de zwarten zouden ook de bescherming van de Boeren zoeken tegen de Engelsen en vice versa.
Geleidelijk konden de Boeren hun suprematie vestigen. Zij gebruikten hierbij nooit de Amerikaanse weg, namelijk de ongenadige uitroeiing van de inheemse volkeren. De Boeren waren hiervoor ook te weinig talrijk (25.000 mensen in Oranje-Vrijstaat, 30.000 in Transvaal). Ze hadden daarenboven zwarten nodig als arbeidskrachten. Tenslotte verhinderde het diepchristelijke geloof van de Boeren massale mensenslachtingen.
De boeren hadden geschikte gronden gezocht en daarop boerderijen gevestigd die gemiddeld 3.000 hectare ( één hectare is gelijk aan 10.000 m²) groot waren. De zwarte bevolking die op deze grond woonde, mocht blijven op voorwaarde dat ze de Boeren als bazen erkende. De zwarte chefs moesten mannen afstaan om de landbouwers en de veetelers te helpen. Iedere boerderij voorzag in haar eigen behoeften en het verschil in leefwijze tussen blank en zwart was niet groot. Maar de blanke boer was koning op zijn bedrijf, met het recht op leven en dood. Toch koesterden de Boeren een gezonde eerbied voor de nog altijd onafhankelijke zwarte volkeren als de Swazi's, de Zoeloes of de Venda's, die aan hun grenzen woonden en die ze niet konden verslaan.
My Sarie Marais is so ver van my hart, Maar ek hoop om haar weer te sien. Sy het in die wyk van die mooirivier gewoon, nog voor die oorlog het begin. O bring my terug na die ou Transvaal, daar waar my Sarie woon, daar onder in die mielies by die groen doringboom, Daar woon my Sarie Marais daar onder in die mielies by die groen doringboom, Daar woon my Sarie Marais
De krugerrand, ook wel gouden rand, is een gouden munt die sinds 1967 in opdracht van de Zuid-Afrikaanse regering geslagen wordt.
Stephanus Johannes Paulus (Paul) Kruger werd geboren in de Kaapkolonie op 10 oktober 1825 en stierf op 14 juli 1904. Hij kreeg de bijnaam "Oom Paul". 
In 1948 kwam de Nationale Partij ( Nasionale Party) aan de macht. Zij zal de geschiedenis ingaan als de stichter van de 'apartheidsstaat', al heeft zij in de eerste jaren slechts de vele BESTAANDE voorschriften, wetten en gebruiken tot één samenhangend stelsel omgevormd: de apartheid werd nu in de hele Unie systematisch doorgevoerd. 
Hertzog speelde ook in op het Afrikaner nationalisme en de afkeer voor Groot-Brittannië. Voor Hertzog gold de stelregel " Zuid-Afrika eerst". Nu was de status van het dominion Zuid-Afrika niet erg duidelijk vastgelegd. Terwijl Groot-Brittannië haar verhouding tot de vroegere kolonies pragmatisch ( gericht op feiten ) bepaalde, wilde Hertzog de onafhankelijkheid van de Unie expliciet bevestigd zien.
De economische gevolgen van de WO I waren belangrijk voor de Unie. Na de 'boom' tijdens de oorlog kwam de landbouw door het teruglopen van de vraag in een crisis terecht. Duizenden Afrikanerboeren gingen failliet en moesten met hun familie naar de industriesteden verhuizen waar evenwel ook steeds minder jobs waren. Deze " poor whites" voelden zich vervreemd in hun nieuwe omgeving. De stad dacht en voelde anders dan het platteland. In de steden was het Engels de voertaal; de waarden van de landbouwers verschilden ook fundamenteel van die van de stedelingen.
Hoewel de haat tegen de Engelssprekenden tijdens de Boerenoorlog opgelaaid was en de Boeren een verbeten strijd gevoerd hadden, bleken de Afrikaners zich in de nieuwe Unie snel te integreren.
De Britten pompten geld in het herstel van de nieuwe kolonies: ze breidden de mijnindustrie uit en lokten Britse emigranten naar Zuid-Afrika in een poging het land te verengelsen. Die hele situatie veranderde op nauwelijks een paar maanden. Een nieuwe liberale regering probeerde zich met alle Afrikaners te verzoenen en gaf hun het recht om politieke partijen te vormen. In Transvaal, Oranje-Vrijstaat, maar ook in de Kaapkolonie haalden door Afrikaners opgerichte of gesteunde partijen de meerderheid. Alleen in Natal was dat niet het geval.
De tweede Boerenoorlog was een oorlog tussen de Afrikaners ( afstammelingen van Nederlandse kolonisten ) en het Britse Rijk.
Maar de Britse gouverneur van de Kaap hechtte op 3 februari 1848 ook de oranjerivier-Souvereiniteit aan ( tussen Oranje en Vaal). De Britten slaagden er gemakkelijk in een aantal opstandige Boeren te verslaan. Deze toestand zou echter vlug veranderen. De problemen in het Zuiden van Afrika verontrustten de Britse minister van Koloniën: in de Kaap duurde de grensoorlog voort, terwijl het Basoeto - volk ( in het huidige Lesotho) in Oranje-Vrijstaat heel wat hinder en problemen schiep voor de blanken. 
