Toonaangevende zangeres die haar triomfen viert in de jaren '50 tot en met 1975, waarna ze besluit de showbiz de rug toe te keren. Na een afwezigheid van 20 jaar begint zij aan een comeback.

1952 Brokken debuteert met het liedje I Apologize in een radioprogramma.

1954 De Autoscooter-Boogie is het begin van haar platencarrière.

1957 Met het liedje Net Als Toen (geschreven door Willy van Hemert) wint Brokken het Eurovisie Songfestival.

1958 Wederom wordt Brokken afgevaardigd naar het Eurovisie Songfestival. Met Heel De Wereld zal ze de 9e plaats halen met slechts 1 punt. Ze treedt op in de eerste Nederlandse kleurenfilm Jenny, waarin ze het liedje Weet Je Nog zingt.

1960  Milord, ook bekend in de uitvoering van de Franse zangeres Edith Piaff, brengt haar aan de top van de Nederlandse hitparade. Het verhaal van de prostituee wordt in sommige kringen als aanstootgevend ervaren.

1961 Optreden in Sleeswijk Revue naast Snip en Snap. Brokken krijgt eigen televisieshows, een traditie die tot 1972 zal duren.

1963 Uit handen van Godfried Bomans ontvangt ze een Edison voor haar album.

1968 Ze treedt in het huwelijk met René Sleeswijk.

1971 Het contract met Phonogram wordt verbroken. Brokken tekent bij EMI waar Willem Duys haar nieuwe (en naar later zou blijken voorlopig laatste) LP zal produceren.

1976 Op 3 april presenteert Brokken het Eurovisie Songfesival. Ze verlaat de showbiz, laat zich scheiden van René Sleeswijk en begint aan een studie rechten.

1984 Ze presenteert bij de AVRO een radioprogramma waarin ruimte wordt gegeven aan mensen die hun leven radicaal omgegooid hebben.

1988 Installatie als plaatsvervangend rechter in Den Bosch, inmiddels mr. C.M. Meyerink-Brokken.

1994 September: een bloemlezing van haar werk verschijnt op een dubbel-cd die bekroond wordt met een Edison.

1996 Comeback met nieuwe cd Nooit Gedacht.

1997 Corry Brokken Zingt is de titel van een heruitgave van de twee albums die de zangeres begin jaren zeventig bij EMI heeft opgenomen: Corry Zingt Toon (een hommage aan Toon Hermans) en Voor Nancy.

2000 Bij uitgeverij Archipel verschijnt de autobiografie Wat Mij Betreft: Memoires Van Corry Brokken.

2003 Corry Brokken is een van de juryleden tijdens het Nationaal Songfestival.

2006 Corry Brokken gaat weer het podium op. Ze is vanaf april een van de zogenaamde gastvedettes tijdens het programma Purper 100 waarin cabaretgroep Purper (Frans Mulder, Marco Braam, Erik Brey, Jos Brink en Tony Neef) een ode brengt aan 'zinnig amusement van hoog niveau'. Vanaf augustus wordt ze drie maanden vervangen door Anneke Grönloh. Tony Neef wordt vanwege verplichtingen elders vervangen door Rop Verheijen. De dvd Een Avondje Uit Met Corry Brokken geeft een chronologisch overzicht van alle successen uit de carrière van de zangeres beginnend bij het Eurovisie Songfestival in Frankfurt in 1957.
 

Conny Vandenbos (16 januari 1937 – 7 april 2002) was een Nederlandse zangeres van zogeheten luisterliedjes.

Conny Vandenbos werd geboren als Jacoba Adriana Hollestelle in Den Haag. Ze maakte haar solo-debuut in het KRO-radioprogramma Springplank, waarin ze Franse chansons zong. Na haar optreden tijdens het Belgische Knokkefestival van 1961 sleepte ze een platencontract in de wacht. Ook trad ze op in de eerste aflevering van de Rudi Carrell-show. In 1964 kreeg ze een eigen televisieshow.

In 1965 vertegenwoordigde ze Nederland bij het Eurovisiesongfestival. Met het liedje 't Is genoeg werd ze elfde. Een jaar later was er de eerste hit, Ik ben gelukkig zonder jou. In 1974 stapte ze over naar een andere platenmaatschappij en scoorde ze vervolgens twee grote hits met Roosje m'n roosje en Sjakie van de hoek.

In 1976 ontving ze een Edison en een Gouden Harp voor het album Zo wil ik leven.

Ze had samen met Ted de Braak een theaterprogramma en trad op in de revue van André van Duin. Ook had ze een eigen tour de chant en was ze veelvuldig op de tv te zien. Ze maakte een elpee met (vertaalde) liedjes van de Amerikaanse Janis Ian, met wie ze ook een duet zong. Verder speelde ze rollen in musicals als Boefje en Heimwee.

In 1979 werd ze in België verkozen tot Vrouw van het Jaar. In 1993 kreeg ze goud voor haar album 14 Grootste Hits Van Conny Vandenbos.

In de jaren '90 presenteerde ze radio-programma's, o.a. bij Radio Noordzee en Radio West.

In 2000 werd er een tegel van haar geplaatst in de Rotterdamse Walk Of Fame.

Conny van den Bos' eerste huwelijk was met Wim van den Bos waaruit dochter Karin werd geboren. Haar tweede huwelijk was met de bassist van het Leedy trio Ger Faber waaruit zoon Jeroen werd geboren.

Conny Vandenbos overleed op zondag 7 april 2002, twee weken nadat was vastgesteld dat ze leed aan longkanker.

The Cats was een popgroep uit Volendam, bestaande uit zanger-gitaristen Cees Veerman (* 6-10-1943) en Piet Veerman (* 1-3-1943), Jaap Schilder (* 9-1-1943) (gitaar, piano), Arnold Mühren (* 28-1-1944) (bas) en Theo Klouwer (* 30-6-1947, † 8-2-2001) (drums). De band was vooral populair in Nederland en Duitsland.

The Cats heette in eerste instantie The Mystic Four, later The Blue Cats en kon (mede) worden opgericht door een lening van Jan Buys, hun latere manager. Dit was de vriend en latere echtgenoot van de zus van Jaap Schilder, een van de leden van The Cats. De groep had de grootste successen in de periode 1968 - 1972.

Halverwege de jaren '80 verliet Piet Veerman de groep. Hij scoorde een solo-hit met het nummer Sailing home.

Op 23 maart 2006 werden The Cats benoemd tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau. De bandleden Cees Veerman, Piet Veerman, Jaap Schilder en Arnold Mühren kregen de onderscheiding uit handen van de burgemeester van Volendam. Tegelijkertijd bracht de band, als éénmalige reünie, in de woorden van Piet Veerman "als dank aan al de fans" op initiatief van Bert van Breda en met medewerking van producer John Ewbank van o.a. Marco Borsato, een cd/dvd, Those Were The Days, uit waar twee nieuwe liedjes op staan: The Best Years Of My Life en de titelsong Those Were The Days, die beide na elkaar als single uitgebracht werden. Van het album waren in juli 2006 al ruim 35.000 exemplaren verkocht.

De eerste 6 singles van de Cats waren alle up-tempo popsongs. Géén van de 6 A-kanten was van eigen hand. De vierde single: 'Sure He's A Cat', met op de B-kant: 'Without Your Love' een compositie van Cees Veerman & Mel Andy, een ballad gezongen door Cees Veerman deed het met een 12e plaats aardig in de Nederlandse hitlijsten. Op de 6e single: 'Turn Around And Start Again', werd voor het eerst gebruik gemaakt van de 'Palingsound' orkestratie en arrangementen. Het nummer haalde een 14e plaats in de Nederlandse hitlijst, maar het was toch de voorbode van het grote succes.

Dat werd ingeleid met de volgende single en nummer 2 hit: 'Times Were When'. Het was nog steeds geen eigen compositie van de Cats, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt met de volgende single en nummer 1 kraker: 'Lea'. Een compositie van Arnold Muhren, gezongen door Piet Veerman. Op de B-kant stond een nummer van Cees Veerman: 'I Gotta Know What's Going On'.

De volgende single: 'Why', werd ook een nummer 1 hit en was van de hand van Arnold Muhren, gezongen door Piet Veerman. De B-kant was: 'Mandy My Dear', geschreven door Jaap Schilder. De Cats hadden nu een superstatus bereikt in Nederland en wisten dat nog geruime tijd te handhaven.

Hun volgende nummer 1 hit werd: 'Marian', wéér van componist en tevens bassist Arnold Muhren, de leadzang werd verzorgd door Piet Veerman. De B-kant: 'Somewhere Up There', werd gezongen én geschreven door Piet Veerman.

Ook op nummer 1 kwam 'Where Have I Been Wrong'. Deze ballad werd geschreven en gezongen door Piet Veerman.

Hierna volgde de grootste hit voor de Cats: 'One Way Wind', geschreven door Arnold Muhren, bereikte 'slechts' de derde plaats in onze hitlijst. Het nummer werd echter ook onder andere in België, Duitsland en Zwitserland een hit. De B-kant was: 'Country Woman', een rocknummer geschreven en gezongen door Piet Veerman.

De volgende 6 singles werden wel hits maar geen nummer 1 in Nederland totdat: 'Be My Day' uitkwam. Het was nu 1974 en dit in Amerika opgenomen nummer werd de laatste nummer 1 hit voor de Cats.

Er zouden nog vele singles volgen, maar ze verschenen niet meer hoog in de hitlijst, evenmin als de in 1985 uitgekomen laatste single: 'Hooray For Michael'.

Bonnie St. Claire, pseudoniem van Bonje Cornelia Swart (Rozenburg, 18 november 1949) is een Nederlands zangeres.

Ze werd geboren op een boot, als dochter van een binnenvaartschipper. In 1966 werd ze ontdekt tijdens een concert van Peter Koelewijn, toen ze als 17-jarig meisje op het podium een lied mee mocht zingen. In 1967 kreeg ze via Koelewijn een platencontract en maakte ze onder de artiestennaam Bonnie St. Claire haar eerste single.

In de eerste helft van de jaren 70 scoorde ze enkele solohits. Ook deed ze mee met een Duits schlagerfestival. In 1972 ging ze samenwerken met de groep Unit Gloria (voorheen Gloria), waarmee ze verschillende hits in Nederland en in het buitenland scoorde. In 1975, na de minihit Rocco don't go, stopte de samenwerking. Later dat jaar deed ze mee met het artiestenensemble van het label Philips dat de Kersthit Een heel gelukkig Kerstfeest de top tien in zong. In 1976 scoorde ze een grote hit met Dr. Bernard, waarop Ron Brandsteder te horen is als dr. Bernard, en in 1977 met de Conny Vandenbos-cover Ik ben gelukkig zonder jou. In 1980 deed ze mee met een ensemble op Het grote sprookjeslied.

Ook in de eerste helft van de jaren '80 scoorde St. Claire enkele grote hits in Nederland, waaronder Pierrot, Bonnie kom je buiten spelen en Sla je arm om mij heen. Met zangeres José zong ze bovendien enkele duetten, vooral Nederlandstalige covers van hits van ABBA, waaronder Zoals vrienden doen en Cassandra, en in 1982 deed ze mee met de benefietsingle Een kind een kind.

Hierna brak een periode aan waarin St. Claire geen hits meer scoorde. Deze periode werd in 1991 onderbroken door twee Top 40-hits. Sinds 1991 scoorde ze geen hits meer, ondanks dat ze nog enkele singles uitbracht. Wel bleef ze actief optreden. In 1992 scheidde Bonnie na een huwelijk van veertien jaar van platenplugger Albert Hol.

In 2004 kwam St. Claire negatief in het nieuws, toen ze door de rechter veroordeeld werd tot 20 dagen gevangenisstraf omdat ze in 1997 voor de derde keer een auto-ongeluk zou hebben veroorzaakt terwijl ze onder invloed van alcohol was. Eerder had ze al een taakstraf gekregen voor het veroorzaken van een ongeluk onder invloed van alcohol.

In december 2004 trouwde St. Claire met haar 19 jaar jongere vriend Arne-Jan Jongebloed. Bijzonder was dat dit huwelijk rechtstreeks op de Nederlandse televisie (door SBS 6) werd uitgezonden.

In 2006 was zij hotelier in Hotel Big Brother.

In het programma Koefnoen wordt zij vaak gepersifleerd, waarin vooral het accent wordt gelegd op het vermoeden dat zij vaak dronken is. Tijdens het Televizier Ring Gala 2006 bekende ze dat ze de eerste keer dat ze de persiflage zag, dacht dat ze naar zichzelf keek.

Op 17 januari 2007 nam St. Claire deel aan De Nationale IQ Test, georganiseerd en op televisie uitgezonden door de omroep BNN. Volgens de test had zij een IQ van 52. St. Claire beweerde enkele dagen later dat de stemkast waarmee zij de antwoorden invulde kapot was. Volgens de redactie van het programma functioneerde het kastje echter prima, maar was ze vaak te laat met het indrukken van het juiste antwoord. [1] Op 23 januari maakte ze bekend nog een IQ-test te willen doen, om de eerste te weerleggen.[2]

Daarna was St. Claire wekelijks samen met Viola Holt te zien in het Tien-programma Het glas is halfvol waarin de twee samen feestjes afstruinden. Dit programma werd al snel van de buis gehaald.

Haagse zangeres van Bulgaarse afkomst die in 1967 wordt ontdekt door George Kooymans van de Golden Earring en jarenlang Nederland's populairste zangeres blijft met een breekbare en melancholiek stem en Engelstalige liedjes met een folky inslag.

1960 Bojoura, dochter van de Bulgaarse muziekpedagoge en voormalig operazangeres Dany Zonewa groeit op in Den Haag. Ze studeert Engels aan een taleninstituut, piano aan het Haagse Koninklijk Conservatorium en bezoekt daarna enige tijd de Kleinkunstacademie in Amsterdam.

1967 Bojoura vervolgt haar opleiding aan de door haar moeder opgerichte Academie voor Podiumvorming in Den Haag en wordt ontdekt door George Kooymans van de Golden Earring. Kooymans heeft haar nog nooit horen zingen maar is gecharmeerd van haar verschijning en schrijft voor haar het nummer Everybody's Day dat meteen een hit wordt. De opvolger Dream Man doet het eveneens goed. Bojoura groeit uit tot Nederland's populairste zangeres en voert jarenlang de polls aan. Haar platen worden ook in andere Europese landen met succes uitgebracht waaronder Zweden, Frankrijk, Duitsland en Portugal.

1968 De zangeres presenteert haar eigen TV-show Vjoew waarin ze buitenlandse artiesten interviewt. Op aanwijzing van manager en producer Freddy Haayen mag Bojoura enkel optreden in haar eigen programma zodat er bewust rond haar persoon een mystieke beeldvorming ontstaat. Het album Nightflight Nightsight verschijnt.

1969 Bojoura scoort in februari haar grootste hit met Frank Mills, een nummer uit de Amerikaanse musical Hair. Het nummer is kenmerkend voor haar stijl: een breekbaar geluid met een melancholieke ondertoon. Rond deze tijd trouwt de zangeres met drummer Hans Cleuver en besluit meer haar eigen weg te gaan. Ze treedt op met het Thijs van Leer Trio, de voorloper van de band Focus. In september verschijnt de single If It's Tuesday This Must Be Belgium.

1970 Het album The Beauty Of Bojoura verschijnt, waaraan onder meer Thijs van Leer zijn medewerking verleent.

1971 De single Everything Is Allright verschijnt, maar blijft steken in de tipparade.

1972 De single Allentown Jail die in februari uitkomt wordt geen hit. De zangeres neemt een maxi-single op met The Buffoons waarop drie nummers van de relipop-musical Godspell, en doet met de band een aantal optredens.

1973  Als ook de in september verschijnende single What Is Love geen grote hit wordt is duidelijk dat de populariteit van de zangeres tanende is. Het album Jesus Christ Superstar/Godspell - Greatest Hits verschijnt.

1974 Het succes van de single The Letter, een cover van het Box-Tops-succes, zorgt voor een tijdelijke opleving van de carriëre van Bojoura. De opvolger Thank You For Calling flopt.

1977 De single Butterfly flopt.

1980 Bojoura probeert het nog één keer met de single Hard Times, geproduceerd door Bolland & Bolland. Als ook die geen hit wordt besluit zich voortaan te wijden aan de zorg voor haar kinderen.

Ben Cramer werd op 17 februari 1947 in Amsterdam geboren. Al op zeer vroege leeftijd ontwikkelde hij een grote interesse in muziek. In 1967 werd zijn eerste single "Zaizaizaizai" uitgebracht die de 7e plaats in de hitparade behaalde. Na deze single volgde een aanzienlijke lange rij hits, waarvan "De Clown" en "De Oude Muziekant" enorme bestsellers werden. In 1973 vertegenwoordigde Ben Cramer Nederland op het Eurovisie Songfestival in Luxemburg.

De daarop volgende jaren maakte Ben tournees door Australie, Bulgarije, Japan en Las Vegas, waar hij tientallen optredens verzorgde in de meest gerenommeerde clubs. Daarnaast verscheen hij ook diverse malen op de tv, o.a. tweemaal in de zeer bekende Mike Walsh Show (Australie) en kwam zelfs in de hitparade op nr 8 terecht met het lied “There’s a fine place”.

Tevens behaalde hij eerste prijzen op Songfestivals van Innsbruck (1969), Rio de Janeiro en Athene (1970), Sofia (1970 en 1972), Oostende (1971, Tokyo (1972 en 1975) en Malta (1982). Ben Cramer kon toen al terugkijken op een zeer succesvolle carriere met 21 hitsingles en 3 gouden albums. Na een rustige periode tussen 1980 en 1982 kwam hij sterker terug dan ooit.

Een nieuwe manier van presentatie, zang en de keuze van repertoire zorgden voor een nieuwe reeks van successen, zoals “Laat me”, “Désirée”, "Een vriend als jij" (Perhaps love), “Dat ben jij”(Without you) en een nieuwe versie van ZAIZAIZAIZAI.

In 1986 kwam er een wending in zijn solo-carriere. Hij kwam bij het Nooy’s Volkstheater terecht en speelde in 1989 de rol van Peron in de musical EVITA bij het Koninklijk Ballet van Vlaanderen, een rol die hij overigens ook in de USA vertolkte, ondermeer in Arizona en Californië (Civic Light Opera House). In het seizoen 1991-1992 schitterde Ben in de musical CHICAGO (Koninklijk Ballet van Vlaanderen) als de pleitende advocaat Billy Flinn. Vanaf augustus 1993 vertolkte hij in meer dan 400 voorstellingen de prachtige en gecompliceerde hoofdrol in de THE PHANTOM OF THE OPERA. In januari 1997 hernam hij nog eenmaal de rol van Peron in het Koninklijk Theater Carré. In september 1999 speelde hij de hoofdrol van Grimaldini in de voorstelling PINOKKIO (Studio 100). Tussen augustus 2001 en augustus 2003 vertolkte hij de rol van Zoser in de musical AIDA (Joop van den Ende Theaterprodukties).  Januari 2004 – Mei 2004 speelde hij in de musical ROMEO & JULIA de rol van Broeder Lorenzo. (MusicHall). Na een korte pauze in zijn musicalcarriere vertolkte Ben achtereenvolgens Maurice in BEAUTY & THE BEAST (augustus 2005 - juli 2006, Joop van den Ende Theaterprodukties) en Molokov in de musical CHESS (september 2006 - maart 2007).

Naast zijn theateractiviteiten bleef Ben Cramer ook werken aan zijn solocarriere. In 1991 verscheen zijn album ALLES WORDT ANDERS, met opmerkelijke singles als Vergeet het maar en Ik wil alles. Voor deze CD werd Ben in april 1992 bekroond met een Edison. In 1993 zag de CD IN BALANS het levenslicht, met daarop Ben’s interpretatie van diverse bekende Franse chansons. In 1995 verscheen een van zijn beste albums: MUSICAL EMOTIONS, een must voor de vele musicalliefhebbers die Nederland rijk is. In 2005 lanceerde Ben Cramer een CD vol met de mooiste Nederlandstalige liedjes uit de jaren 50-60-70; het easy listening album "DE ANDERE KANT".

Daarnaast is hij veelvuldig op de vaderlandse podia te vinden met zijn vertolkingen van prachtige musical-melodieën, solistisch maar ook met koren en/of orkest, zijn optredens met het alom bekende repertoire, met een door hemzelf ontwikkelde fenomenale Phantom-act met prachtige lasershow en sinds kort heeft hij zijn vocale kwaliteiten weer eens bewezen bij het vertolken van diverse wereldberoemde operette-melodieën.

Ben Cramer vierde januari 2007 zijn 40 jarig artiestenjubileum, een feest waarbij zijn brede repertoire geheel aan bod komt aangevuld met smaakvolle duetten van Ben en diverse artiesten. Een CD en DVD registratie van het jubileum komt uit in april 2007.

Ook op TV- en filmgebied heeft Ben acte de présence gegeven. Hij speelde gastrollen in o.a.: Flodder, Westenwind, Baantjer, Spangen en vertolkte rollen in de  bioscoopfilms “De Zeemeerman”en “Filmpje”.

Arne Jansen werd geboren als Aloys Jansen als de op één na jongste in een gezin met tien kinderen. Als negenjarige jongen mocht hij aan de hand van muziekuitgever Jaap de Kruyff een aantal Duitstalige singles opnemen. Jansen trad op als Aloys Jansen en later Aloys Johnson. Op aandringen van zijn moeder leerde hij het vak van kapper, maar hij bleef tegelijkertijd bezig met een carrière in de muziek, waarin hij zich vooral op Duitsland richtte. In het begin van de jaren '70 ging hij optreden met zijn begeleidingsband 'Les Cigales'. Dit leidde in 1972 meteen tot de grootste hit uit zijn loopbaan: Meisjes met rode haren stond 17 weken in de Nederlandse Top 40 en reikte tot een derde plaats. Het liedje was tevens te horen in de film Turks Fruit. In de Top 2000 nam het liedje de hoogste positie in tijdens de 2000-editie: 1038.

Dit eerste succes wist Jansen nooit meer te evenaren. Wel had hij gedurende de jaren 70 en 80 een handjevol kleinere hits, waaronder het door Frans Bauer en Marianne Weber gecoverde Zeven brieven, dat op zijn beurt een coverversie was van Seven tears van de Goombay Dance Band. Het laatste hitje van Jansen dateert uit 1992, toen Zeg eens meisje tot de 34e plek kwam in de Top 40. Hij bleef echter singles en albums maken en was veelvuldig actief op feesten waarbij het Nederlandstalig lied / levenslied centreaal stond, zoals de populaire Mega Piratenfestijnen. In 2000 kreeg hij met terugwerkende kracht een gouden plaat voor Meisjes met rode haren, nadat uit een hertelling bleek dat er 150.000 exemplaren van waren verkocht.

Naast zijn muzikale activiteiten trainde Jansen politiehonden en had hij een stoeterij, waar hij minipaarden fokte.

Op 10 december 2007 overleed Jansen op 56-jarige leeftijd. Volgens zijn manager Menno Muis pleegde hij zelfdoding op zijn boerderij in Silvolde. Jansen zou overspannen en neerslachtig zijn geweest, onder meer door de recente dood van een broer en een zus. Vier dagen voor zijn overlijden was Jansen nog te zien in een televisieprogramma op RTV Oost, waarin hij werd geïnterviewd.

Op 17 december 2007 maakte platenmaatschappij Telstar bekend dat het vorig jaar geschreven nummer "Schaam je voor je tranen niet" van Jansen uit te zullen brengen op single. Dat nummer werd zaterdag 15 december tijdens de begrafenis gedraaid en heeft Jansen destijds geschreven voor zijn overleden broer.

Bij het grote publiek vooral bekend door zijn nummer 1 hit 'I'll Never Drink Again' en de nummers 'Guus' en 'Hollanders'. Curly komt uit Kennemerland, het gebied dat er om bekend staat dat er al sinds jaar en dag veel live muziek wordt gespeeld.

1960 - 1976
Alexander Curly, geboren 14 augustus 1946 onder de naam Harm Breemer, speelt in de jaren zestig in de Maestro's. Samen met de gitarist van deze groep vormt hij het later het duo Budhi. Curly gaat in 1972 solo. Zijn begeleidingsgroep heet Unit Gloria. Later wordt dit Flying Circus, in 1974 gevolgd door Tenderfoot en in 1976 door Orchid. In 1972 haalt hij de eerste plaats met I'll never drink again. In 1975 lukt hem dat een tweede keer met Guus, het eerste nederlandstalig nummer dat op single verschijnt. Sindsdien zingt Curly vooral in het nederlands. In 1976 ontvangt de zanger de Zilveren Harp.

1981 
Hoewel zijn lied Hollanders in 1981 niet verder komt dan een dertiende plaats, wordt het in hetzelfde jaar ook in een voetbalversie opgenomen en groeit het uit tot één van zijn bekendste nummers. Daarna stokt de carrière van Curly.

1999
Het lied I'll Never Drink Again wordt door de dance-act Xanadu op single gezet in de campagne tegen drankmisbruik.

In de roemruchte en warme zomer van 1967 werd de Delftse groep After Tea opgericht. De leden van de band zijn voornamelijk ex-muzikanten van de Tee-Set, die na onoverkomelijke conflicten van artistieke aard, de band van Peter Tetteroo hebben verlaten. After Tea bestond in de eerste samenstelling uit: Hans van Eyck (zang, keyboards), Polle Eduard (zang, gitaar en bas), Martin Hage (drums) en de uit Engeland afkomstige Ray Fenwick (gitaar, zang), stuk voor stuk goede muzikanten en componisten, die een talentvolle en veelbelovende groep vormden.

Decca heeft interesse in deze nieuwe band en al snel was het eerste platencontract een feit. De band ging met producer Bert Schouten de studio in en eind september kwam de eerste single uit.

'Not Just a Flower in your Hair' is een lekker in het gehoor liggend en geheel in het hippie-tijdsbeeld passende song. Het refrein, dat gebaseerd is op een oud kinderliedje, werd heel toepasselijk gezongen door een aandoenlijk kinderkoortje dat jong en oud vertederde.

Op de B-kant stond 'The time is nigh'. Ook op dit nummer zong het koortje mee en aan het eind van de song klinken enkele maten uit de Stars- en Stripesmars van Sousa, uitgevoerd door de Marinierskapel. De overeenkomst met 'All you need is love' van de Beatles berust niet op toeval...

'Not just a flower...' werd veel gedraaid op de radio en steeg tot nummer 11 in de Veronica Top 40.

Uiteraard werd er ook opgetreden. Het eerste optreden op 16 september 1967 vond plaats in Sneek en werd een 'ware happening' volgens de plaatselijke krant.

Inmiddels is After Tea weer de studio ingegaan om te werken aan nieuwe nummers voor de op handen zijnde langspeelplaat National Disaster die uiteindelijk al in december 1967 verschijnt. Het album bevat een naast flower-power-achtige nummers als 'In the land of Bubblegum' en 'Gotta get you in my garden' ook steviger werk zoals 'Play that record', een nieuwe versie van de oude Tee-Set hit 'Long Ago' en de door Ray Fenwick geschreven titelsong 'National Disaster'

Het album krijgt lovende kritieken in muziekbladen zoals Muziek Express en Hitwerk en wordt aardig verkocht.

Ook in Engeland, waar het album in juni 1968 wordt uitgebracht, worden waarderende artikelen geschreven in toonaangevende bladen als Melody Maker en NME.

In Engeland is Spencer Davis op zoek naar een vervanger voor Stevie Winwood, die de Spencer Davis Group heeft velaten om zijn eigen band 'Traffic' te beginnen. Davis heeft zijn oog laten vallen op Ray Fenwick en hoewel Ray moeite heeft met de beslissing om After Tea te verlaten maar als hij door problemen met zijn werkvergunning met uitzetting uit Nederland wordt bedreigd geeft dat de doorslag. Hij verruilt After Tea voor de Spencer Davis Group maar blijft in de jaren erna betrokken bij composities en plaatopnamen van After Tea.

'We will be there...After Tea', de single die in december 1967 verschijnt is geschreven door Ray Fenwick en Hans van Eyck en ook dit is weer een geheide hit met een pakkende tekst en een meeslepende melodie. Saillant detail; ditzelfde nummer wordt later gecoverd door Spencer Davis Group.

Ferry Lever wordt de definitieve vervanger van Ray Fenwick, Polle Eduard verlaat After Tea voor een korte periode en wordt in die tijd vervangen door Frans Krassenburg (zang) en Henk Smitskamp (bas). In mei 1968 komt de 3e single uit; 'Snowflakes on Amsterdam'. Hoewel ook dit nummer weer ijzersterk in elkaar zit scoort de plaat niet hoger dan 26 op de hitlijst.

In juni 1968 neemt After Tea een persiflage op, op het dan populaire 'smartlappenrepertoire' van o.a. de Heikrekels. Het nummer 'Moest Dat Nou' wordt uitgebracht onder de naam 'De Martino's' om de trouwe fans van After Tea niet van de wijs te brengen. De song was bedoeld om aan te tonen dat het niet zo moeilijk is om in hit in dit genre te scoren; dat lukt want het wordt een grote hit die maar liefst 14 weken in de top 40 staat.

In september 1968 brengt After Tea weer serieus werk op de markt in de vorm van de single 'Peruquine Thomas', een volwassen country-achig nummer. Meer dan een tip-notering zit er deze keer echter niet in en ook de volgende single 'Love in Jeopardy', die in mei 1969 uitkomt en van dezelfde muzikale kwaliteit is als de voorgaande composities heeft geen hitpotentie.

De recente hits mogen dan uitblijven, bij de live-optredens van After Tea is daar niets van te merken. Een grote schare trouwe fans is altijd aanwezig.

Eind mei wordt een collectors-item op de markt gebracht in de vorm van een picture-single. Een groot juweliers-concern doet bij de aankoop van verlovingsringen een boekje en de single, met daarop de songs 'Desiree' en 'The Wedding Song' cadeau.

Voor het platencontract met Decca afloopt wordt in augustus 1969 'A little Bit Today' uitgebracht. Op deze plaat toont After Tea dat zij muzikaal nog steeds groeiende. Het is een stevige Rythm & Bluesnummer...

Uiteindelijk brengt Decca nog een album van After Tea op de markt met enkele reeds eerder verschenen nummers en enkele songs die nog niet bij het grote publiek bekend waren.

Na Decca sluit After Tea een platencontract af met Negram. After Tea bestaat dan naast Polle Eduard en Ferry Lever uit Ilja Gort (drums) en Ulli Grun (keyboards) - hij vervangt Hans van Eyck die zijn conflicten met Peter Tetteroo heeft bijgelegd en terug is bij de Tee-Set. In oktober 1970 verschijnt het nieuwe album, een werkstuk van hoogstaand muzikaal niveau, met stevig werk zoals 'Jointhouse Blues' maar ook mooie, gevoelige nummers zoals 'Lovesong to Mother Nature.

Met het nummer 'Sun' scoort After Tea eindelijk weer een verdiende hit, maar na deze plaat lukt het niet meer. In 1971 besluit After Tea zichzelf op te heffen.