Golden Earring is een succesvolle Nederlandse rockband. Volgens velen is het de belangrijkste Nederlandse band die als een van de weinige Nederlandse bands echt internationaal succes heeft gehad. Golden Earring is nog steeds bekend in de Verenigde Staten, vooral vanwege hun hits Radar Love en Twilight Zone maar ook in het Verenigd Koninkrijk en in vele andere landen wordt Golden Earring wel gezien als "het best bewaarde geheim van de rock". Al meer dan vijfenveertig jaar neemt Golden Earring een dominante positie in in de Nederlandse muziekwereld met meer dan dertig gouden en platina albums.

De oertijd (1961-1964)
Golden Earring is begonnen in een arbeiderswijk in het zuidelijke deel van Den Haag. De dertienjarige George Kooymans is helemaal weg van gitaarspelen en vindt in zijn buurjongen Rinus Gerritsen een evenknie. Vanaf 1961 verzorgen ze samen met Fred van der Hilst (drums) en Hans van Herwerden (gitaar) elk weekend in de omgeving optredens die voornamelijk bestaan uit covers van met name de op dat moment immens populaire Shadows. In 1963 neemt Peter de Ronde de plaats in van Hans van Herwerden. Gerritsen speelt dan al basgitaar. De groep noemde zich aanvankelijk Tornado's, maar omdat een Engelse band met dezelfde naam in 1963 een hit scoort noemen de Haagse pubers zich The Golden Earrings, naar de hit van Peggy Lee, ook gezongen door Marlene Dietrich in 1948. In de beginperiode is het een komen en gaan van groepsleden: Frans Krassenburg wordt leadzanger, drummer Jaap Eggermont vervangt in 1964 Freddy van Hilst.

Nationale doorbraak (1965-1968)
In mei 1965 worden The Golden Earrings geboekt door Jacques Senf voor een optreden in Club 192. Freddy Haayen raakt op slag geïnteresseerd in de groep die inmiddels het pad van de Beatles bewandelen en weet met een sterk staaltje (Haagse) bluf een plaatopname te versieren. Dat hij slechts stagiair is bij platenmaatschappij Polydor en nog niet eerder een opnamestudio van binnen heeft gezien doet er niet toe. Please go wordt in september 1965 een top-tien-hit. Naast de onvoorwaardelijke steun van manager Haayen is ook de rol van Veronica-diskjockey Willem van Kooten (alias Joost den Draaijer) niet te onderschatten. Geruggesteund door zulke sterke publiciteit is succes onafwendbaar. Voor de opnames van opvolger That Day maken de adolescenten een trip naar de Pye studio's Londen. Zo werd "That Day" het eerste Nederlandse popnummer dat in het Verenigd Koninkrijk werd opgenomen. De single werd in 1966 onthaald als een sensatie; enkel tegengehouden door Michelle van de Beatles komt het nummer niet op nummer een
in de Top 40. In datzelfde jaar 1966 vind er een legendarisch concert plaats van The Golden Earrings samen met The Kinks. Een lange reeks hits volgt, waaronder In My House (1967), Sound of the Screaming Day (1967), I've Lost Somebody (1968), de eerste nummer-een-hit Dong-Dong-Di-Ki-Di-Gi-Dong (1968) en Just a Little Bit of Peace In My Heart(1969), een song die George Kooymans schreef om zijn gevoelens te vertolken over zijn weggelopen liefde Melanie, zus van Rinus Gerritsen. Het werd een hit en ook qua liefde was het raak: Net als het lied bleek hun liefde onoverwinnelijk en hun huwelijk dat volgde ook.

Lonkend naar het internationale succes (1969-1973)
Met hun beatmuziek staan The Golden Earrings in 1968 aan de absolute top. Gezegend met uitstekende voelsprieten voor de nieuwste muzikale wendingen neigt de groep in 1968/1969 voorzichtig naar de ruigere rockmuziek. Vooral de komst van Barry Hay, die in 1968 zanger Frans Krassenburg opvolgt, zorgt voor een onstuimige impuls. Met de verandering van het geluid worden ook de deuren naar de andere kant van de oceaan opengezet. Vooral met de driekwartier uitgesponnen Byrds-klassieker Eight Miles High maakt The Golden Earring (inmiddels zonder 's') indruk in de Verenigde Staten. Janis Joplin gaat voor de band op haar knieën in The Fillmore west in San Francisco waar de Golden Earring avonden lang furore maakte. Een van die concerten is gefilmd en biedt ons nu achteraf een kijkje in het ontstaan van búhne-succes van de nog jonge band, vooral de basgitaarsolo van Rinus Gerritsen baart veel opzien en gaf aanleiding tot een poging van Jimi Hendrix Rinus te rekruteren voor zijn band. Gelukkig zag de bassist en
mede-oprichter van de Earring toen al in dat het wel eens iets zou kunnen gaan worden met zijn bandje.

De nieuwe Earring is al te horen op de dubbel-elpee On the Double (1968), de acid-plaat Eight Miles High (1969), en de singles Where Will I Be (1969) en Another 45 Miles (1969). Drummer Eggermont is intussen vervangen door Sieb Warner, die in 1970 op zijn beurt het veld moet ruimen voor Cesar Zuiderwijk. Nu is de viermansformatie compleet waaruit anno nu nog steeds Golden Earring bestaat. De echte muzikale kentering komt met de single Back Home in 1970. De single slaat in als een bom en wordt de op een na grootste hit van het jaar. Op dezelfde leest scoort de band hits met Holy Holy Life (1971), She Flies On Strange Wings (1971), Buddy Joe (1972) en Stand By Me (1972). In 1972 toert Golden Earring door Europa in het voorprogramma van The Who. Deze ontwikkeling draagt bij tot Radar Love,uitgebracht op Track, het platenlabel van The Who en bezorgt de Nederlandse rockgeschiedenis een mijlpaal die bijna groter is dan Golden Earring zelf.

Rockband van internationale allure (1974-1977)
Radar Love en de elpee Moontan (1973) forceren de internationale doorbraak van de groep in Europa; in het Verenigd Koninkrijk en eindelijk ook in de Verenigde Staten krijgt de band een vaste voet aan de grond. Moontan wordt zelfs goud in Amerika. Intensief wordt er getoerd, met bands als Kiss en Aerosmith in het voorprogramma (!) en ook zijn er gezamenlijke optredens met Led Zeppelin, Santana, Eric Clapton, Pink Floyd en verschillende andere grote namen uit de muziekwereld. In eerste instantie wordt alles gefixeerd op de consolidatie van het Amerikaanse succes. Om het volle geluid van het album ook op het podium te kunnen reproduceren wordt eind 1974 toetsenist Robert Jan Stips aangetrokken. Met hem maakt de groep de albums Switch (1975) en het pretentieuze To The Hilt (1976). Hij wordt in de zomer van 1976 vervangen door de gitarist Eelco Gelling die prominent aanwezig is op de gitaarplaat Contraband (1976) en excelleert op Live (1977).

Vrije val (1978-1981)
Desondanks wordt er geen passend vervolg gegeven aan het hitsucces van Radar Love, omdat de band dacht dat het beter was van imago te veranderen, zowel qua kleding- als muziekstijl. De opvolgers van "Radar Love" worden singles als Ce soir (1975), Sleepwalking (1976) en Bombay (1976), maar deze zetten geen zoden aan de dijk. De band weet zijn positie in de Verenigde Staten niet consistent uit te bouwen en verliesgevende tournees ondermijnen de motivatie. Zelfs het door sterproducer Jimmy Iovine begeleide album "Grab It For A Second" (1978) mondt uit in een teleurstelling. Reden voor Gelling om de band te verlaten. Golden Earring raakt langzaam maar onherroepelijk in een vrije val. Zelfs de toevalstreffer Weekend Love (1979) weet geen kentering te brengen in de neerwaartse spiraal. In de tijd van Punk en New Wave laten de albums No Promises No Debts (1979) en "Prisoner Of The Night" (1980) net als het live-dubbelalbum "2nd Live" (1981) een band horen die geen voeling meer heeft met de tijdsgeest. In Amerika is de verwarring des te groter daar de band niet voor een gat te vangen blijkt qua stijl , en zo niet inpasbaar is in een marketing-strategie en een format. De platenmaatschappijen en Amerikaanse managements weten niet wat ze met de Earring aanmoeten, en hetzelfde gevoel ontstaat bij de radio-stations en het publiek. Men kan de band niet pláátsen, waardoor het ongrijpbaar en vervolgens onbegrijpelijk dreigt te worden wat de Golden Earring voor een soort band is. Geen band waar het zakelijk gezien interessant was in te investeren, geen band die duidelijk in de markt te zetten was met reclame-campagnes. Een band die nauwelijks aansloot bij de heersende muziekstijlen, de weg kwijt was en het publiek niet meer echt kon boeien. Het zag ernaar uit dat de band zijn langste tijd gehad had. De leden besloten er het bijltje bij neer te leggen en te kappen met de Golden Earring.

De wederopstanding (1982-1985)
Net op het moment dat de oudste rockband van Nederland na 20 jaar wil stoppen, maakt de band in 1982 een grandioze comeback met de single Twilight Zone en de elpee Cut. De naam "Cut" was een flauw woordgrapje voor het Nederlandse publiek, maar tevens zat er de gedachte achter van stoppen, knippen. Het Engelse "to cut" is te vertalen met "(door)knippen". Het album was dan ook bedoeld als afscheidsplaat, iets waar manager Freddy Haayen om vroeg tijdens de vergadering waarin de band besloot te stoppen. Alle vier de Earrings zouden twee nummers schrijven voor deze laatste plaat, die dan snel klaar zou zijn. George had het nummer "Twilight Zone" nog op de plank liggen voor een soloalbum van hemzelf, maar besloot dat het wel makkelijk was om dit dan te gebruiken voor het laatste Earringalbum. Met ongekende gevolgen: zelfs in Amerika slaat de plaat aan en wordt een top tienhit, mede door de inspanningen van de toenmalige manager Freddy, die als "plugger" de plaat bij allerlei radiostations en dj's promoot ("plugt"). Een succesvolle tournee door de Verenigde Staten is het gevolg. Ook financieel wordt deze tour een succes, al was het maar omdat Rob Gerritsen (broer van Rinus) meereist en de twee broers samen de boekhouding doen. Iets wat wel vaker voorkomt bij bands. Mick Jagger heeft zo ook als zanger-boekhouder een dreigend faillissement van de Stones voorkomen. Anderhalf jaar later is het opnieuw raak: When the Lady Smiles - net als Twilight Zone vergezeld van een knappe door Dick Maas vervaardigde videoclip - wordt de vijfde nummer éénhit voor de band in Nederland. Het experimentele album N.E.W.S. (1984) haalt eveneens de hoogste regionen. Het Earringcircus reist door de Verenigde Staten voor hun dertiende concertreeks, die hen door bijna heel de Verenigde Staten voert, langs veertig staten, waaronder Hawaï. Ondertussen belandt When the Lady Smiles op de derde plaats in de hitlijsten in Canada. Deze laatste tour in 1984 wordt niet het succes waar de Golden Earring op hoopte, omdat de puriteinse houding van de
omroepcensuur in de USA zich tegen de band keert die met de clip van When the Lady Smiles dacht een klapper van formaat te kunnen maken op MTV. Het clipje wordt helemaal stukgesneden door de Amerikanen om maar niet de zogenaamde verkrachting van een non te laten zien, waardoor de hele verhaallijn van het filmpje verloren gaat. Ook radiostations kunnen niets met de song, want "het paste in geen enkel format op de radio, ze konden er niets mee", aldus Barry Hay. Het nummer werd nauwelijks gedraaid op de Amerikaanse radiostations en de gecensureerde clip werd alleen 's nachts op MTV vertoond. Barry Hay: "En daar gingen we weer, moesten we weer helemaal opnieuw beginnen, iets opbouwen, daar hadden we dus geen zin meer in". Als de Earring weer terugkeert naar Nederland vindt er een "Back Home"-concert plaats in de Groenoordhallen in Leiden, dat opgenomen werd in opdracht van MTV America door Dick Maas, een oude bekende. Van dit concert werd een cd verspreid onder de titel Something Heavy Going Down (live from the twilightzone) met een gedeelte van dit concert en een studio-opname, het titelnummer Something Heavy Going Down, waarvoor ook weer een passende clip werd gedraaid waarin Barry Hay als "future video freak" de hoofdrol speelt, iets wat Bono van U2 goed heeft gezien en later zelf deed. Dit concert is tegenwoordig op dvd verkrijgbaar onder de titel Live from the Twilightzone en geeft een gedegen overzicht van de stand van zaken op muzikaal gebied van dat moment binnen de band. Volgens kenners behoren de vertolkingen van Twilight Zone en Radar Love tijdens dat concert tot de beste liveopnames die er van de band gemaakt zijn. In 1985 treedt de Golden Earring op tijdens "Europe a Go-Go", een muziekfestival dat in heel Europa live op tv werd uitgezonden vanuit verschillende locaties. De Nederlandse inzending werd Golden Earring die optrad in de Amsterdamse poptempel Paradiso.

Financiële en artistieke crisis (1986-1990)
Een ondefinieerbare periode volgt, waarin de band bijna niet meer lijkt te bestaan. Cesar Zuiderwijk neemt met Jasper van 't Hof het muzikaal interessante, jazzy album Labyrinth op in 1985, een teken aan de wand dat er op dat moment niet veel te doen was bij de Earring. Toch volgt een jaar later het duistere en overgeproduceerde album The Hole uit 1986 ; wel met de top-tien-hit Quiet Eyes. Producer Shell Schellekens lijkt door te slaan in het elektronisch samplen en tot overmaat van ramp wordt er een complete master-tape van het sterke nummer Why Do I gewist. Om het nog enigszins acceptabel te laten klinken wordt de tape met de opname van de backing-vocals (achtergrondzang), gebruikt als lead-zangpartij. De achtergrondzang werd twee keer over elkaar heen gekopieerd naar de master-tape. Hierdoor verloor het nummer bijna alles wat het aan kracht had. De band was hierover zeer ontstemd, en heeft deze kapitale bliunder van Schellekens pas weer kunnen herstellen tijdens de eerste acoutische The Naked Truth sessies in 1992, toen ze het opnieuw live en unplugged opnamen op CD. Quiet Eyes ging vergezeld van een bijzondere videoclip gedraaid door de befaamde Nederlandse fotograaf Anton Corbijn,tegenwoordig vooral bekend als huisfotograaf van onder andere U2 en Depeche Mode. Ook de foto's en het hoesontwerp van The Hole zijn van de hand van Anton Corbijn. Barry Hay en George Kooymans richten hun eigen label Ring Records op, wat nauwelijks resulteert in groot succes. Bovendien krijgt de Golden Earring BV een enorme belastingaanslag. Wegens een poging de BV in Liechtenstein te vestigen word de band beschuldigd van belastingontduiking en er volgt een inval van de FIOD. Alsof dat niet genoeg is staat de band ook bij zaakwaarnemer Willem van Kooten voor vele tonnen in het krijt, wegens bijvoorbeeld het 300.000 gulden kostende clipje van When the Lady Smiles . De Earring is zo goed als failliet, maar een "Greatest Hits" compilatie van Arcade uit 1988 brengt licht in de duisternis en is zo succesvol dat er een uitgebreide tournee door Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland en zelfs de DDR volgt. In de zomer van 1989, vlak voor de val van de Berlijnse Muur , treedt de Golden Earring er op, in Oost-Berlijn. Het concert wordt angstvallig in de gaten gehouden door partijbonzen , bang als ze ook toen nog waren voor westerse decadente invloeden van pop en rock muziek. Een tv-optreden voor de Oost-Duitse staatstelevisie werd afgezegd. Ondertussen komt het door elektronica gedomineerde Keeper of the Flame (1989) uit, waarop Cesar Zuiderwijk nauwelijks te horen valt. Hij wordt ingenieus vervangen door de samples en keyboards van Rinus Gerritsen, die met de song Distant Love weer een pareltje van een ballad toevoegt aan zijn toch al rijke schrijf-loopbaan. Een van de weinig politiek ge-engageerde songs van de Golden Earring is het vlammende Turn The World Around dat door wederom Dick Maas van een indringende en hilarische video-clip wordt voorzien, maar een grote hit wordt het nummer niet. Het idee dat "Turn The World Around" vlak voor de Val van
de Muur in Oost-Berlijn gespeeld is, prikkelt wel de fantasie, en is wellicht de aanleiding dat het toen geplande tv-optreden van de Golden Earring niet is doorgegaan. Het album Keeper of the Flame geeft in zijn titel al aan dat de Nederlands nationale trots niet van zins is de fakkel over te dragen en er voor wil blijven gaan, al zal dan het roer wel om moeten richting meer geïnspireerde gitaar-rock, en zó geschiedde.

De weelderige jaren negentig (1991-2000)
Opgelucht kan er adem gehaald worden wanneer Bloody Buccaneers (1991) verschijnt: een verfrissende, ouderwets rockende Earring-plaat. De single Going to the Run bereikt zelfs de top drie. Dit succes wordt ruimschoots overtroffen door het akoestische album The Naked Truth (1992). Handig inpikkend op de Unplugged-hype begin jaren negentig weet de Earring dit concept het beste uit te kristalliseren. Hernieuwde internationale belangstelling is er niet, maar in Nederland wordt van The Naked Truth circa een half miljoen exemplaren verkocht. Behalve het geven van elektrische concerten gaat men vanaf 1993 nu ook akoestische concerten geven in de de theaters en schouwburgen. De financiële zorgen die het voortbestaan van de groep jarenlang hebben geteisterd zijn hiermee opgelost, en alle uitstaande schulden worden in een klap afbetaald. Ook Amerika lijkt weer te lonken als Deep Purple de Earrings vraagt als support-act voor een grote Amerikaanse tournee in 1994. Het aanbod is genereus , maar wordt afgewimpeld.
Hoe graag de Golden Earring ook in de Verenigde Staten wil optreden, ze hebben het simpelweg te druk in Nederland, en geboekte optredens afzeggen is uit den boze. darrbij komt nog dat George Kooymans en kornuiten met rede beducht zijn om in het "golden oldies"-circuit te belanden, ook als is het in de States, en dan nog niet eens als head-liner, maar als support-act. In 1994 verschijnt het semi-akoestische Face it, deels voortbordurend op het grote succes van "Naked Truth"een album met zowel unplugged songs als ook een aantal stevige elektrische tracks, dat live werd opgenomen in de garage van George Kooymans, met een stel vrienden en familie als publiek. Het concept van live een album inspelen is veelbeproefd door de band, die zo poogt de energie van live-optreden te "vangen" op een studio-plaat. De opnames klinken daardoor spontaner omdat iedereen samen speelt, in tegenstelling tot een album waarbij iedereen zijn instrument afzonderlijk inspeelt en pas in een later stadium alles bij elkaar komt
in de eindmix.
Het album Lovesweat uit 1995 bevat enkel covers van nummers die de band ooit geïnspireerd hebben en verkoopt beduidend minder. In 1997 is het tijd voor Naked II, opnieuw een doorslaand succes. Inmiddels spinnen Hay en Kooymans ook garen bij het mega-succes van hun ontdekking Anouk, die zich eind jaren negentig een van de belangrijkste Nederlandse artiesten mag noemen. In 1999 verschijnt het sterke en degelijke Paradise in Distress. In de pers continu becommentarieerd als een "rockopera in wording". De eeuwwisseling wordt feestelijk luister bijgezet met extra lange jubileumconcerten en de elektronische live-dubbel-cd Last Blast of the Century(2000), opgenomen tijdens deze concerten. Van het laatste jubileumconcert, wederom in de Leidse Groenoordhallen, verscheen ook een dvd. Het was de eerste live-cd/dvd van de band die officieel uitgebracht werden sinds 1984. Gedeeltes van de dvd van het laatste concert van de eeuw werden door Veronica uitgezonden op oudjaarsavond 1999. Oudbandleden speelden weer mee, bijvoorbeeld Robert Jan Stips, en ook waren er een gospelkoortje en een blazerssectie bij om het geheel extra luister mee te geven.

Een nieuw millennium (2000-... )
In 2000 last de band een sabbatical year in dat wordt afgesloten met de boven verwachting verkopende compilatie The Devil Made Us Do It (2000). Minder succesvol is dan weer het nummer Yes, We're On Fire (2000) dat Golden Earring als officiële tune speciaal voor de Olympische Spelen opneemt. Ook verschijnt er een single Miles away from nowhere (2000) wat de tune is van de populaire SBS-tv-hit De Bus.

In 2003 verschijnt het dertigste album van de band, Millbrook USA, waarvoor helemaal naar de Verenigde Staten is afgereisd waar de bandleden zowaar in de plaatselijke coffeeshop herkend worden als "the guys from Radar Love".

In februari 2005 komt het nieuwe akoestische livealbum Naked III uit op Super Audio CD en als live-dvd (opgenomen in de Panama Club te Amsterdam, juni 2004). In mei van het jaar 2005 speelt de Golden Earring na 28 jaar weer op Pinkpop in Landgraaf, voor de derde keer in zijn carrière. Op 3 september 2005 is de band te vinden op het Haagse Malieveld waar zij het podium delen met Di-rect en Kane tijdens het Beatstad Festival. De drie bands sluiten samen het festival af met een jam van het Golden Earringnummer "Back home".

Op 3 december 2005 verschijnt het langverwachte boek "Golden Earring". Dit boek was van oorsprong een initiatief van Golden Earringfans Karin en Mechteld Beks. Uitgeverij Pictures Publishers heeft een maar liefst 384 pagina's tellend boek op lp-formaat op de markt gebracht. Het bevat 900 illustraties en vele bekende fotografen werken mee, zoals Patricia Steur, Nico van der Stam, Kees Tabak en Anton Corbijn. Het boek bevat daarnaast veel bijdragen van oudbandleden, bekende Nederlanders en Golden Earringfans zoals Casper Roos (discografiegedeelte). Het boek wordt gepresenteerd in de Haagse Discotheek Asta voor 1000 fans en vele genodigden. Zij zien de eerste exemplaren van het boek uitgereikt worden aan de band door Freek de Jonge. Daarna speelt Golden Earring nog een concert van een uur, samen met Bertus Borgers en oud-Earringlid Robert Jan Stips. In februari 2006 boekt de band weer een succes als ze voor het eerst sinds 1972 weer spelen in de Ahoy te Rotterdam. Van dit energieke optreden wordt een liveregistratie gemaakt die uitkomt op dvd, "met gratis CD", en een goed beeld geeft van een typisch Earringconcert.

Op 2 december 2006 valt Golden Earring zelfs de eer te beurt weer eens op te treden in Zwitserland en wel in club Z7 bij Bazel. De band chartert een vliegtuig en omdat de landingsrechten op het Zwitserse vliegveld maar beperkt houdbaar zijn wordt het concert een uur vervroegd zodat hetzelfde vliegtuig terug niet gemist wordt. Het Zwitserse publiek weet niet wat ze meemaken en vraagt zich af hoe het mogelijk is dat een band die al zo lang aan de weg timmert nog steeds zo fris en jeugdig klinkt. Tijd om na te genieten van hun impact als rocklegenden hebben de bandleden nauwelijks; het vliegtuig terug wacht niet, en ook thuis in Nederland is het weer met beide voetjes op de vloer en ervoor gáán.

Ook in de Heineken Music Hall in Amsterdam speelt de Earring op 15 december het dak eraf tijdens een besloten optreden en herhaalt dat kunstje schijnbaar moeiteloos op 16 december 2006 in dezelfde HMH waarmee de Golden Earring bewijst nog steeds de absolute top te vormen in de vaderlandse pop- en rockwereld.

Gedurende december 2006 is George Kooymans stoom gaan afblazen bij goede vriend en collega-muzikant Frank Carillo, "Frank the Yank", in Amerika, die meeschreef en speelde op het 2003-album Millbrook USA en ook in 2005 het nummer "What Cha Gonna Do (When The Levee Breaks)" voor de Earring schreef. Dit nummer begeleidde Frank als gastmuzikant tijdens het Ahoy-optreden in februari 2006. Wellicht zijn er nummers geschreven voor een nieuw album?

Op 10 juni 2007 trad de band op in Keulen voor "Rockpalast", een muziekshow van de Duitse tv-zender WDR. Het bewijs dat ook het buitenland de Earring nog lang niet vergeten is. Ook anno 2007 is Golden Earring nog niet uitgespeeld, dat bewijst het goed gevulde tourschema van deze onverwoestbare band. Op 15 december 2007 speelde de band F in het voorprogramma tijdens een optreden in de Heineken Music Hall.

5 februari 2008 gaat de groep opnieuw een concert in Ahoy verzorgen waarbij, zoals gewoonlijk, extra artiesten en muzikanten worden uitgenodig. Een groot videoscherm en enorme lichtshow maakt deel uit van dit concert.

Belang en invloed van Golden Earring
Golden Earring is vanaf het begin internationaal georiënteerd. De tweede single That Day wordt zowaar in de Pye Studio's te Londen opgenomen, waar ook Led Zeppelin, Rolling Stones en Jimi Hendrix vaste klant zijn. Een mijlpaal voor Nederlandse popmuziek in 1966. Voor promotie-doeleinden reizen The Golden Earrings in 1967 naar Stockholm om aldaar in een weekend wat foto's te schieten, leuk voor de tienerblaadjes, en nog leuker voor de band, die weliswaar in Zweden was, maar daar geen noot gespeeld heeft. Volgens hetzelfde recept, uit de koker van manager van het eerste uur Freddy Haayen, wordt Parijs aangedaan voor een fotosessie bij onder andere de Eiffeltoren. Als de "Beatles aan de Noordzee" twee jaar later het plafond van de Nederlandse hitparade hebben bereikt laaien buitenlandse aspiraties op. In de zomer van 1969, het jaar van Woodstock, het jaar waarin de flower power op haar hoogtepunt was, vertrekt de groep naar de Verenigde Staten voor een coast-to-coasttour met optredens in de befaamde Fillmore
East in New York City waar alle grote namen uit de muziekwereld optraden, zoals The Doors, Santana, J Geils Band en Janis Joplin. Vervolgens spelen de Earrings een reeks concerten in The Fillmore West, een nog steeds bestaande beroemde muziekclub in San Francisco. Van deze tour is een inmiddels legendarische concertfilm gemaakt, met onder andere Rinus Gerritsens bassolo, waar Jimi Hendrix zeer van onder de indruk was en hem wilde hebben in zijn Jimi Hendrix Experience. Rinus hoorde hiervan toen de Earring alweer lang en breed terug was in Nederland met een bagage vol ideeën. Ze raken geïnspireerd door The Doors en Led Zeppelin, wat te horen is op het album Eight Miles High en laten vanaf Back Home (1970) een nieuw geluid horen wat hen dé toonaangevende vaderlandse rockband van begin jaren '70 maakt. Intussen schrijft Kooymans ook hits van andere artiesten, zoals Bojoura en Earth and Fire. Rond 1970 lijkt de gitarist met zijn betrokkenheid de spil van de Nederlandse rockscene. Met Radar Love openen voor zijn
eigen band de Amerikaanse deuren zich. Opnieuw betekenen de tournees midden jaren zeventig een bassin vol ideeën die ze in Nederland introduceren, zoals revolutionaire geluidstechnieken (bijvoorbeeld quadrofonie). In het buitenland proberen ze de laatste trends te volgen en hun verworven markt te handhaven - wat gedeeltelijk lukt.

In de jaren tachtig geeft de Earring met name de toon aan op het gebied van de dan laatste ontwikkeling binnen de popmuziek, de videoclip. Dick Maas regisseert voor Twilight Zone en When the Lady Smiles baanbrekende filmpjes. Golden Earring dankt mede zijn comeback eraan. Muzikaal gezien is de groep vanaf de jaren tachtig eerder een trendvolger (cfr. het dansritme van Twilight Zone, de rapinvloeden op N.E.W.S.). In de jaren negentig is de pioniersrol volledig uitgespeeld. Wel staan de 'godfathers' van de Nederlandse rock, Hay en Kooymans, in de jaren tachtig en negentig steeds vaker aan de wieg van menig nieuwe carrière. Die van Anouk spreekt het meest tot de verbeelding. George Kooymans en Barry Hay schrijven songs voor haar debuutalbum, onder andere Mood Indigo en produceren ook dit debuut Together alone in Kooymans' eigen studio aan huis in Rijkevorsel, België.

Vele collega-muzikanten geven aan dat ze de Golden Earring hoog waarderen, zoals bijvoorbeeld de Rolling Stones die tijdens concerten in Nederland vaak Radar Love spelen, net als U2. Steve Harris van Iron Maiden is al jaren een trouwe fan van de Golden Earring, en ook in vele commercials en speelfims in Nederland en de USA worden songs van de Golden Earring gebruikt, meestal hun grootste internationale hit Radar Love.

Sinds 1970 speelt Golden Earring in de huidige bezetting, terwijl de band oorspronkelijk in 1961 werd opgericht. Deze twee feiten maken duidelijk dat Golden Earring als enige écht aanspraak kan maken op de titel "oudste rockband ter wereld". Desalniettemin staan de vier Haagse vrienden met beide benen stevig op de grond en lopen niet met hun hoofd in de wolken. Avond na avond gaat nog steeds elk theater en elke zaal waar de Golden Earring speelt helemaal plat voor de ondertussen vier levende legendes die tezamen het best bewaarde geheim van het rock-'n-rolluniversum vormen.