Toonaangevende zangeres die haar triomfen viert in de jaren '50 tot en met 1975, waarna ze besluit de showbiz de rug toe te keren. Na een afwezigheid van 20 jaar begint zij aan een comeback.

1952 Brokken debuteert met het liedje I Apologize in een radioprogramma.

1954 De Autoscooter-Boogie is het begin van haar platencarrière.

1957 Met het liedje Net Als Toen (geschreven door Willy van Hemert) wint Brokken het Eurovisie Songfestival.

1958 Wederom wordt Brokken afgevaardigd naar het Eurovisie Songfestival. Met Heel De Wereld zal ze de 9e plaats halen met slechts 1 punt. Ze treedt op in de eerste Nederlandse kleurenfilm Jenny, waarin ze het liedje Weet Je Nog zingt.

1960  Milord, ook bekend in de uitvoering van de Franse zangeres Edith Piaff, brengt haar aan de top van de Nederlandse hitparade. Het verhaal van de prostituee wordt in sommige kringen als aanstootgevend ervaren.

1961 Optreden in Sleeswijk Revue naast Snip en Snap. Brokken krijgt eigen televisieshows, een traditie die tot 1972 zal duren.

1963 Uit handen van Godfried Bomans ontvangt ze een Edison voor haar album.

1968 Ze treedt in het huwelijk met René Sleeswijk.

1971 Het contract met Phonogram wordt verbroken. Brokken tekent bij EMI waar Willem Duys haar nieuwe (en naar later zou blijken voorlopig laatste) LP zal produceren.

1976 Op 3 april presenteert Brokken het Eurovisie Songfesival. Ze verlaat de showbiz, laat zich scheiden van René Sleeswijk en begint aan een studie rechten.

1984 Ze presenteert bij de AVRO een radioprogramma waarin ruimte wordt gegeven aan mensen die hun leven radicaal omgegooid hebben.

1988 Installatie als plaatsvervangend rechter in Den Bosch, inmiddels mr. C.M. Meyerink-Brokken.

1994 September: een bloemlezing van haar werk verschijnt op een dubbel-cd die bekroond wordt met een Edison.

1996 Comeback met nieuwe cd Nooit Gedacht.

1997 Corry Brokken Zingt is de titel van een heruitgave van de twee albums die de zangeres begin jaren zeventig bij EMI heeft opgenomen: Corry Zingt Toon (een hommage aan Toon Hermans) en Voor Nancy.

2000 Bij uitgeverij Archipel verschijnt de autobiografie Wat Mij Betreft: Memoires Van Corry Brokken.

2003 Corry Brokken is een van de juryleden tijdens het Nationaal Songfestival.

2006 Corry Brokken gaat weer het podium op. Ze is vanaf april een van de zogenaamde gastvedettes tijdens het programma Purper 100 waarin cabaretgroep Purper (Frans Mulder, Marco Braam, Erik Brey, Jos Brink en Tony Neef) een ode brengt aan 'zinnig amusement van hoog niveau'. Vanaf augustus wordt ze drie maanden vervangen door Anneke Grönloh. Tony Neef wordt vanwege verplichtingen elders vervangen door Rop Verheijen. De dvd Een Avondje Uit Met Corry Brokken geeft een chronologisch overzicht van alle successen uit de carrière van de zangeres beginnend bij het Eurovisie Songfestival in Frankfurt in 1957.
 

Conny Vandenbos (16 januari 1937 – 7 april 2002) was een Nederlandse zangeres van zogeheten luisterliedjes.

Conny Vandenbos werd geboren als Jacoba Adriana Hollestelle in Den Haag. Ze maakte haar solo-debuut in het KRO-radioprogramma Springplank, waarin ze Franse chansons zong. Na haar optreden tijdens het Belgische Knokkefestival van 1961 sleepte ze een platencontract in de wacht. Ook trad ze op in de eerste aflevering van de Rudi Carrell-show. In 1964 kreeg ze een eigen televisieshow.

In 1965 vertegenwoordigde ze Nederland bij het Eurovisiesongfestival. Met het liedje 't Is genoeg werd ze elfde. Een jaar later was er de eerste hit, Ik ben gelukkig zonder jou. In 1974 stapte ze over naar een andere platenmaatschappij en scoorde ze vervolgens twee grote hits met Roosje m'n roosje en Sjakie van de hoek.

In 1976 ontving ze een Edison en een Gouden Harp voor het album Zo wil ik leven.

Ze had samen met Ted de Braak een theaterprogramma en trad op in de revue van André van Duin. Ook had ze een eigen tour de chant en was ze veelvuldig op de tv te zien. Ze maakte een elpee met (vertaalde) liedjes van de Amerikaanse Janis Ian, met wie ze ook een duet zong. Verder speelde ze rollen in musicals als Boefje en Heimwee.

In 1979 werd ze in België verkozen tot Vrouw van het Jaar. In 1993 kreeg ze goud voor haar album 14 Grootste Hits Van Conny Vandenbos.

In de jaren '90 presenteerde ze radio-programma's, o.a. bij Radio Noordzee en Radio West.

In 2000 werd er een tegel van haar geplaatst in de Rotterdamse Walk Of Fame.

Conny van den Bos' eerste huwelijk was met Wim van den Bos waaruit dochter Karin werd geboren. Haar tweede huwelijk was met de bassist van het Leedy trio Ger Faber waaruit zoon Jeroen werd geboren.

Conny Vandenbos overleed op zondag 7 april 2002, twee weken nadat was vastgesteld dat ze leed aan longkanker.

The Cats was een popgroep uit Volendam, bestaande uit zanger-gitaristen Cees Veerman (* 6-10-1943) en Piet Veerman (* 1-3-1943), Jaap Schilder (* 9-1-1943) (gitaar, piano), Arnold Mühren (* 28-1-1944) (bas) en Theo Klouwer (* 30-6-1947, † 8-2-2001) (drums). De band was vooral populair in Nederland en Duitsland.

The Cats heette in eerste instantie The Mystic Four, later The Blue Cats en kon (mede) worden opgericht door een lening van Jan Buys, hun latere manager. Dit was de vriend en latere echtgenoot van de zus van Jaap Schilder, een van de leden van The Cats. De groep had de grootste successen in de periode 1968 - 1972.

Halverwege de jaren '80 verliet Piet Veerman de groep. Hij scoorde een solo-hit met het nummer Sailing home.

Op 23 maart 2006 werden The Cats benoemd tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau. De bandleden Cees Veerman, Piet Veerman, Jaap Schilder en Arnold Mühren kregen de onderscheiding uit handen van de burgemeester van Volendam. Tegelijkertijd bracht de band, als éénmalige reünie, in de woorden van Piet Veerman "als dank aan al de fans" op initiatief van Bert van Breda en met medewerking van producer John Ewbank van o.a. Marco Borsato, een cd/dvd, Those Were The Days, uit waar twee nieuwe liedjes op staan: The Best Years Of My Life en de titelsong Those Were The Days, die beide na elkaar als single uitgebracht werden. Van het album waren in juli 2006 al ruim 35.000 exemplaren verkocht.

De eerste 6 singles van de Cats waren alle up-tempo popsongs. Géén van de 6 A-kanten was van eigen hand. De vierde single: 'Sure He's A Cat', met op de B-kant: 'Without Your Love' een compositie van Cees Veerman & Mel Andy, een ballad gezongen door Cees Veerman deed het met een 12e plaats aardig in de Nederlandse hitlijsten. Op de 6e single: 'Turn Around And Start Again', werd voor het eerst gebruik gemaakt van de 'Palingsound' orkestratie en arrangementen. Het nummer haalde een 14e plaats in de Nederlandse hitlijst, maar het was toch de voorbode van het grote succes.

Dat werd ingeleid met de volgende single en nummer 2 hit: 'Times Were When'. Het was nog steeds geen eigen compositie van de Cats, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt met de volgende single en nummer 1 kraker: 'Lea'. Een compositie van Arnold Muhren, gezongen door Piet Veerman. Op de B-kant stond een nummer van Cees Veerman: 'I Gotta Know What's Going On'.

De volgende single: 'Why', werd ook een nummer 1 hit en was van de hand van Arnold Muhren, gezongen door Piet Veerman. De B-kant was: 'Mandy My Dear', geschreven door Jaap Schilder. De Cats hadden nu een superstatus bereikt in Nederland en wisten dat nog geruime tijd te handhaven.

Hun volgende nummer 1 hit werd: 'Marian', wéér van componist en tevens bassist Arnold Muhren, de leadzang werd verzorgd door Piet Veerman. De B-kant: 'Somewhere Up There', werd gezongen én geschreven door Piet Veerman.

Ook op nummer 1 kwam 'Where Have I Been Wrong'. Deze ballad werd geschreven en gezongen door Piet Veerman.

Hierna volgde de grootste hit voor de Cats: 'One Way Wind', geschreven door Arnold Muhren, bereikte 'slechts' de derde plaats in onze hitlijst. Het nummer werd echter ook onder andere in België, Duitsland en Zwitserland een hit. De B-kant was: 'Country Woman', een rocknummer geschreven en gezongen door Piet Veerman.

De volgende 6 singles werden wel hits maar geen nummer 1 in Nederland totdat: 'Be My Day' uitkwam. Het was nu 1974 en dit in Amerika opgenomen nummer werd de laatste nummer 1 hit voor de Cats.

Er zouden nog vele singles volgen, maar ze verschenen niet meer hoog in de hitlijst, evenmin als de in 1985 uitgekomen laatste single: 'Hooray For Michael'.