Geen competitie gespeeld op maandag.
Hier volgt een beetje uitleg over "Wat is bridge?"

Bridge is een spannend en boeiend kaartspel waaraan je veel plezier kunt beleven. Bij bridge speel je samen met je partner die tegenover je zit tegen twee tegenstanders. Op elk spel probeer je met je partner meer slagen te maken dan de tegenstanders. Dit doe je door te anticiperen op de ontwikkelingen tijdens het spel. Dit klinkt moeilijker dan het in werkelijkheid is. Want iedereen kan bridge leren. Elk spel duurt ongeveer tien minuten. In competitieverband worden er meestal 28 spellen per sessie gespeeld. Voldoende kansen dus om je te revancheren na een spel dat niet zo goed ging. Omdat je steeds tegen andere paren speelt, is bridge een sociale sport. Je ontmoet veel verschillende mensen en je kunt het overal en tegen iedereen spelen. De spelregels zijn wereldwijd hetzelfde.

Vandaag maandag uitgeregend tuinwerk in de voormiddag. In hoeverre kunnen we onze nationale weermannen nog geloven? Het zou pas gaan regenen in da namiddag. En wat zie ik..... het is nu 14.20 uur en de zon schijnt in de Kempen. Niet getreurd, binnen was er ook werk, tuinhuis oprommelen, tuingerij opkuisen enz....
Ook even het weelderig groeiend (on)kruid bestudeerd. Met name "hondsdraf" of "Glechoma hederacea". Ik wist bij God niet wat een heilzaam (on)kruid het was. Ben het gaan opzoeken en hier volgt de wetenschappelijke uitleg:

Een bescheiden plantje, en meestal weinig toegepast ik heb het vermoeden dat als u de beschrijving van de hondsdraf op u in heeft laten werken en u hebt wel eens last van jicht of reuma u de plant op uw fysiek wilt laten inwerken. Een vriendje van de oudere medemens noemen we het graag.
Het is een nederig plantje dat doorgaans niet veel hoger wordt dan een centimeter of 15, blauwe bloempjes tussen donker tot paarsgroen loof. Kleine ronde blaadjes en met de vierkante stengel die de hele familie van de lipbloemigen kenmerkt.
De bestanddelen zijn keurig verdeeld in concentratie. De stoffen waar de meeste nadelen aan kleven zijn in zeer lage concentraties te vinden, de stoffen die de hondsdraf zo waardevol maken zijn in de hogere regionen te vinden. Het kaliumnitraat dat niet vaak in zo'n concentratie te vinden is, maakt haar oraal gebruikt, zo ideaal voor het losmaken van slijm in de luchtwegen. Omdat de plant vroeg in het voorjaar is te oogsten, is het een echte smaakmaker voor salades in het voorjaar. Een mild aroma, door het nagenoeg niet overheersen van een van de bestanddelen.De samentrekkende en huidversterkende werking van de looistoffen is bekend, het maakt de huid weerbaar. Het rozemarijnzuur maakt het hondsdraf opwekkend, de zwavel en het kaliumnitraat zijn in ruime mate voorhanden en die maken het tot een uitstekend badwater tegen jicht en reumatische pijnen. Kortom een kruid om ruimhartig toe te passen en waarom zou u ze niet op een schaduwplekje in de tuin flink laten woekeren.
(bron: www.plantaardigheden.nl)

De Alserboswandeling (8 km)
Deze wandeling start op het mooiste plekje van de Voerstreek, nl. in St. Pieters-Voeren.
Het natuurgebied 'Alserbos' is eigendom van de Vlaamse Gemeenschap. Het hele gebied is omheind en de doorgangen zijn er enkel voor passieve recreanten (wandelaars). Het strekt zich uit over de gemeenten Sint-Maartensvoeren en Sint-Pietersvoeren.
Alserboswandeling is een afwissellende en boeiende wandeling. Het gebied van 60 ha is heuvelachtig en bezit een prachtige natuur.  Er is ook een nieuw eiken-berkenbos aangeplant en hogerop een variatie van eik, linde, es, boskers en beuk. Op het plateau zelf werd een natuurreservaat afgebakend, waar de bebossing op een spontane manier kan gebeuren.
Het is trouwens een van de zeldzame plaatsen in de Voerstreek waar heide, brem, pilzegge en bochtige smele zich bijzonder goed voelen. ook tref je er dassenburchten aan. Geen das gezien maar ze zitten er wel heeft men mij verzekerd.
Na de wandeling is er in één van de zes Voerense gemeenten genoeg mogelijkheid om de honger te stillen. Hint: een Voerdrupke (jenever), forel op Voerense wijze, de Herfse kaas, en een pint Rick's bier zijn echte aanraders.

Een deel van de verwenners.....

Drenthe was vroeger een afgelegen oord dat door moerassen van de buitenwereld werd afgeschermd. Geen streek van steden maar van dorpen.

Hier waren geen machtige edellieden en rijke kooplui die de lakens uitdeelden. De meeste mensen leefden als boeren op het zand en probeerden er in een grillige omgeving het beste van te maken. Inmiddels zijn de moerassen gedempt en is het isolement opgehe­ven. Toch heeft de provincie haar landelijke karakter bewaard. De eindeloze heide­ vlakten zijn weliswaar verdwenen, maar die zijn vervangen door uitgestrekte bos­sen. De esdorpjes, met hun brinken, kerkjes en boerderijen, bevinden zich nog steeds waar ze altijd al lagen. Dat geldt meestal ook voor de bollende essen aan de rand van het dorp en de diepjes en stroompjes in de lagere delen. Zelfs het 'veld' -de woeste gronden, waar de schaapskudde de hei kort hield en waar witte wieven landman angst aanjoegen - is soms nog intact. Of het wordt weer in oude luis­ter hersteld - want de natuur, die vroeger moest wijken voor het belang van boer en fabrikant, wordt tegenwoordig van alle kanten een helpende hand toegestoken. Maar de mens leeft niet van brood alleen. Hij hecht aan het verleden, aan rust en ruimte en zou het contact met de natuur niet graag verliezen. Achter het esdorp, de veenkolonie, het hunebed, de grafheuvel, de havezate, de veenlijken in het Drents Museum, de jaknikkers bij Schoonebeek, de gevangenis in Veenhuizen en de 'nieuwe' schaapherders op het oude veld gaan verhalen schuil. Drenthe is een opengeslagen boek over streekhistorie.        (bron: ANWB Fietsronde) (klik op "witte" om uitleg over 'wieven')

Als ergotherapeut begeleid en behandel je kinderen, volwassenen en bejaarden met een tijdelijke of blijvende handicap. Daarbij stel je het zelf handelen van de patiënt centraal. Je maakt daarbij gebruik van allerhande materialen, activiteiten en hulpmiddelen.
Lies Goossens, studente aan de HIK, loopt stage in het rusthuis. Hier volgt haar relaas over haar eerste onderhoud met de bewoners.
" In de voormiddag heb ik een krantenuurtje gehouden, waar ik toch ook enige mensen voor kon motiveren. Maar de zitdans die ik in de namiddag gaf, was echt wel geslaagd. Ik had heel wat mensen bereid gevonden om mee te doen. Ik vond de lokatie, namelijk de refter, ook veel beter geschikt dan de living waar ik het krantenuurtje had gehouden. Hier kan men zich beter concentreren
doordat er minder achtergrondlawaai is. Ik vond het heel fijn dat de stagiaires verzorging me zo hielpen met het aanhalen van mensen. Het was voor mij ook leuk dat iedereen heel enthousiast meedeed en dat ik appreciatie kreeg van verpleging en andere mensen. Mijn doelen voor dit uurtje waren vooral: de bejaarden onstpannen zich gedurende dit uurtje, de bejaarden begrijpen wat ze moeten doen en kunnen dit op de juiste moment uitvoeren, hun concentratie wordt bevorderd, de bejaarden gebruiken hun grove motoriek, de bejaarden bevorderen hun sociale contacten, de bejaarden beleven plezier aan het bewegen. Het feit dat alles zo vlot is verlopen, maakt mij maar meer enthousiast en het stimuleert me enorm om zo verder te doen.
Groetjes, Lies.

Sint-Benedictus' leven

Het leven van Sint-Benedictus wordt beschreven in het tweede boek van de "Dialogen" van paus Gregorius de Grote (†604). Hierin verhaalt Gregorius over "een man van heilige wandel, door de genade zowel als door zijn naam een 'Benedictus', een Gezegende". 

Sint-Benedictus wordt rond 480 in de buurt van Nursia in Umbrië (Italië) geboren. Hij studeert korte tijd letteren in Rome. Spoedig wordt de jonge Benedictus afgeschrikt door de gevaren die het leven in de stad en een carrière in de wetenschap voor zijn ziel bieden. Hij kiest voor het monniksleven in de eenzaamheid: eerst in Enfide in de Sabijnse bergen, vervolgens in het dal van de Anio bij Subiaco. "Wetens onwetend en ongeletterd uit wijsheid", zoals Gregorius schrijft.

Onder toezicht van een ervaren monnik, Romanus, leeft hij enkele jaren te Subiaco als kluizenaar. Een kloostergemeenschap uit het naburige Vicovaro vraagt Benedictus abt te worden. Zijn hervormingsijver wordt door de gemeenschap echter niet in dank aanvaard. Men probeert zelfs hem te vergiftigen. Dit mislukt en Benedictus trekt zich terug in de eenzaamheid van zijn geliefde grot, Sacro Speco, te Subiaco.

De roep van zijn heilig leven trekt veel leerlingen aan. Voor hen sticht hij in de omgeving van Subiaco een twaalftal kleine kloosters, ieder bewoond door een abt met twaalf monniken. Benedictus zelf blijft in een dertiende klooster. Daar zorgt hij voor de vorming van novicen. Twee van zijn bekendste leerlingen zijn Maurus en Placidus.

Omwille van pesterijen van Florentius, een naburige jaloerse priester, verlaat Benedictus rond 529 Subiaco. Met een aantal leerlingen vestigt hij zich op de Monte Cassino in Campanië. Hij bouwt er een groot klooster en schrijft uiteindelijk rond 540 zijn "Regula Monachorum" (Regel voor Monniken). Door Benedictus' voorbeeld en prediking wordt de heidense streek rond de Monte Cassino geëvangeliseerd. 

In een klooster aan de voet van de Monte Cassino woont zijn zuster Scholastica. Eenmaal per jaar brengt hij haar een bezoek. Kort nadat Scholastica in 548 overlijdt, sterft ook Benedictus. De traditie noemt 21 maart 548 de sterfdag van Sint-Benedictus. 
(bron: monasteria)

Animatie en ontspanning kennen zij ook. Regelmatig komt er een kleuterklas op bezoek of wordt er met hun gewandeld (bij zonnig weer), worden spelletjes gedaan of voorgelezen uit het krantje. TV, video, DVD, radio daar kunnen ze van genieten.
Zo is er op 28 april een hobbytentoonstelling van eigen gemaakte werkjes. Op 29 april komt de accordionist op bezoek, zang en dans verzekerd.
Vroeger was het anders, in hun tijd...........
Het leven van onze bewoners is bij nader inzicht een harde strijd geweest om te overleven in die woelige jaren van toen. Als kinderen en/of jong volwassenen waren ze getuigen van een wrede oorlog(en) met de daaraan verbonden armoede.

Al de luxe die wij nu kennen en zeker de sociale voorzieningen die we zo vanzelfsprekend vinden, daar hebben zij voor geijverd, en daar kunnen we hun enkel dankbaar voor zijn en respect hebben.

En toch, als je met hen praat hebben ze het ook altijd over die goede oude tijd, men had toen wel meer familiaal contact en in de buurt kende iedereen elkaar.

‘s Avonds zaten de mensen dikwijls op straat te kletsen en kinderen speelden er verstoppertje of balspelen. Zilveren,Gouden en Diamanten bruiloften werden door de hele buurt gevierd.

Ieder jaar ging de processie uit, en de jaarmarkten en kermissen werden druk bezocht.

Nu kunnen ze het nog vertellen aan hun achterkleinkinderen........
(deels bron: 'rusthuis')