Ik ben Hugo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piere De Beeste.
Ik ben een man en woon in Oostende () en mijn beroep is iedereens meid.
Ik ben geboren op 12/03/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat gemakkelijk is..
Profiteer van het leven, t'is al kort genoeg!!!
Echte vrienden blijven niet weg Echte vrienden blijven komen, Ook al heb je pech. Echte vrienden, Je hebt er maar een paar Je herkent ze wel, Soms aan een simpel gebaar. Delen vreugde en verdriet, maar vergeten je niet. Geven je altijd weer moed, In voor- en tegenspoed. Echte vrienden, Daar moet je zorg voor dragen Ze zijn van onschatbare waarde. Bewaar ze in je hart, En koester ze elke dag.
Als een bloem zo is het leven t Begin is teer en klein, de een bloeit uitbundig, de ander geurt heel fijn, sommige bloemen blijven lang, weer andere blijven even. Vraag niet bij welke groep je hoort: dat is t geheim van het leven.
Vriendschap is een gouden schakel Een schakel van vriend naar vriend Dat als een kostbaar juweeltje Aan een collectie wordt toegediend Probeer daarom dit kleinood te dragen Bij eenzaamheid wanhoop en pijn Dan weet je dat juist in die dagen Je nooit zonder vrienden zult zijn .
Ik ben terug en ga proberen regelmatig iets op mijn blog te zetten
Als ik luister naar de zee; zo bruisend vol van levenslust. Dan gaan mijn gedachten mee, word ik stil en kom tot rust. De golven komen aangerold gedreven door de wind. De baren soms hoog opgetold, vragend wat ik daarvan vind. Ze ligt te glinsteren in de zon, zo eindeloos en wel eens stil. Als ik maar haar taal verstond van hetgeen ze me zeggen wil. Een rook gloed aan de horizon omvat de kroon op haar werk. Als ik dat maar eens raken kon de zee , zo diep , zo sterk. Zo kijk ik uren naar de zee; van bewondering kan ik wel zingen. Ze draagt ook haar geheimen mee van levens die vergingen
Ik wil ieder vriend(in) van seniorennet een héél fijn Kerstfeest toewensen, heel veel liefde en geluk in die mooie Kerstperiode. Héél binnenkort ben ik terug in bloggenland, beloofd! Dikke knuff.
Ik heb de volgende weken echt de tijd niet om op blogbebezoek te komen, mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa, wegens grote werken aan een B&B-project. Kopieër deze award gerust, geen probleem, deze is bestemd voor jullie allen. Het gaat jullie goed, tot héél binnenkort!!!
In de reis ligt de bestemming: de weg de wolken het water het zand de jungle de rotsachtige helling
beweging is bestemming nu en hier het doel
er is geen daar en dan.
Ik wens alle mama's een keitoffe moederdag toe, héél fijn weekend en tot de volgende! En nu efkes genieten van een zalige rust, moet kunnen nietwaar! Het gaat jullie allen goed, groetjes,
In vroeger tijd vroeg ik vaak af waar de vlinder heen ging. Als de zomerzon verdween en hij ook, zn kroost achterlatend. Ieder jaar weer kwam hij terug en deed weer rustig zijn ding. En plande het huwelijk van zijn zoon, al luisterend en pratend.
Met alles om hem heen. En, al fladderend en huppelend werd de zaak beklonken en het nectar rijkelijk gedronken. Niet lang daarna verdween hij weer met de zon, al dansend naar het volgend jaar en de toekomst die hem is geschonken.
Elke keer weer neemt hij mijn dromen met zich mee, om ze weer fris en verdubbeld terug te schenken, met een lint achter zich aan trekkend, met de verhalen voor bij de thee van zijn verre koninkrijk, waar een vlinder alleen maar vlinders vindt.
En terwijl ik zit en kijk, luister in naar de verhalen van dat verre koninkrijk en ik doe mijn ogen toe. Ik woon niet langer hier maar in het vlinderrijk, zo vol met dalen, velden, meren, bloemen, bomen en zo wonderschoon.
En al weer veel te vlug moet de vlinder terug naar het rijk. Ik zal hem missen en op hem wachten, terwijl de wind mij lieflijk herinnert waarom hij gaan moest naar zijn wijk In vlinderland.
Slapende bladeren, maken de grond zo kleurrijk en zacht Een windvlaag neemt ze mee, op een niet gekozen richting Het palet van de grond, zo veranderlijk, soms wonderschoon, soms vloekende kleuren Bladeren zijn net mensen, mensen die het leven nemen zoals het komt ...
Maak er nog een zéér gezellig paasweekend van, het gaat jullie goed!
Je toont niet wie je werkelijk bent niet altijd je toont je zelfzeker aan de buitenwereld maar de schrik voor negatieve commentaar regeert je leven je bent bang bang dat mensen je niet mogen
ik was bang bang dat mensen me niet mochten maar ik leerde te zijn wie ik ben en fier te zijn op wie ik ben mijn missie? ook andere trots maken op wie ze zijn
wie ik ben is wie je ziet wie ik ben is wie ik blijf
Geniet met volle teugen van het Paasverlof, het gaat jullie allen goed!
Ongemerkt geleidelijk met zekerheid van tijdelijk de stappen die ik zet van mijn geboorte tot het bed waarin ik toch uiteindelijk mijn laatste afdruk zet
daartussen wandel ik maar wat zonder te lang stil te staan bij het zeker weten dat de strakke rechte vlakke weg t eenvoudigst is als levensbaan
maar door het kronkelpad te gaan ontwaar ik wonderschone bloemen die met hun geuren mijn bestaan fleuren tot een lentefeest
en zit mijn tijd er eenmaal op dan weet mijn laatste hartenklop: de wandeling is mooi geweest
Zoals muziek en schilderijen, In..., ja, zelfs in rode ochtendgloren Of in lange staande rijen.
Hoe kort van stof ook, het is tijd die verandert als een landschap, Waar een reiziger door heen rijdt. Ook als hij loopt, steeds stap voor stap.
Maar het grootste deel is nog niet zichtbaar van hetgeen in verten op ons wacht. Stil wachten we wanneer we het gewaar worden wat zich op ons te dringen tracht.
Misschien is het bestaan zelfs eeuwig. Komen wij dus vaker op de oude plaatsen, dan leeft ons lichaam ook voor eeuwig, dat we nog wel vaker het leven hier weerkaatsen
Of verandert, eens, ons vlezig zijn? Misschien gaat heel ons huidige bestaan over in een toestand veel te fijn, voor onze ogen, die slecht gadeslaan
De wereld is mechanisch vatbaar voor veranderingen van massale vorm. De menigte wordt langzaam topzwaar, als steeds verder schuift de stil geëiste norm.
Iets dat door de tijden onveranderd bleef moet uniek en ook bijzonder zijn. Is ook wat ik hoop en zoek, dat ik beleef, rustig eens te blijven en heel klein
Vaag bemerk ik dat het ware kleine bestaat. De essentie van het hier zijn is geweest, lang geleden, want toen was een klein formaat al voldoende voor de menselijke geest.
Ik ben er efkes niet deze week, zal geen blogbezoekjes kunnen doen, maar volgende week ben ik er weer! Het gaat jullie allen goed en tot volgende week!
Groetjes,
Hugo
Waarom is het zo interessant om op vakantie te gaan naar een land vol armoede, meewarig kijkt de rijke toerist door het raampje van de bus naar de arme bevolking blootsvoet, gescheurde kleren een hutje en de grond vol smerigheid, maar wij wassen onze handen nog eens met een schone tissue , gelukkig al die vuile viezigheid weg en wij zeggen niet eens beschaamd, het is toch wat om zo te leven.
Ik ben Hugo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piere De Beeste.
