Ik ben Hugo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piere De Beeste.
Ik ben een man en woon in Oostende () en mijn beroep is iedereens meid.
Ik ben geboren op 12/03/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat gemakkelijk is..
Profiteer van het leven, t'is al kort genoeg!!!
Mijn blogdeurtje staat altijd open, voor ieder die me weet te apprecieren, voor WIE ik ben, niet voor WAT ik ben.
16-01-2013
B. B. King - The Thrill Is Gone
B. B. King - The Thrill Is Gone
Klik op de foto om hem te beluisteren
Riley Ben King (Itta Bena (Mississippi), 16 september 1925), beter bekend als B.B. King, is een bekende Amerikaanse bluesgitarist. Op 15 december 2006 ontving B.B. King de hoogste burgeronderscheiding, de Presidential Medal of Freedom. B.B King wordt gezien als één van de grootste bluesartiesten aller tijden. Het muziekblad Rolling Stone plaatste King op de derde plaats in een lijst van de honderd beste gitaristen.[2]
Zijn bekendste hit is waarschijnlijk: "The Thrill Is Gone" uit 1970.
King werd geboren op een plantage en een groot deel van zijn jeugd werkte hij, samen met zijn moeder en grootmoeder, als een sharecropper. Hij zegt dat hij, voor hij van zijn andere talenten weet had, 35 cent voor elke 45 kg katoen betaald kreeg. Reeds vroeg raakte King in de ban van zwarte muzikanten als T-Bone Walker en Lonnie Johnson, en jazzartiesten zoals Charlie Christian en Django Reinhardt. Snel ontwikkelde King zijn eigen muzikale vaardigheden in de kerk bij het zingen van gospel.
n 1943 verhuisde B.B. King naar Indianola, Mississippi. Drie jaar later verhuisde hij weer naar Memphis, Tennessee, waar hij zijn gitaartechnieken verfijnde, met de hulp van zijn neef, country bluesgitarist Bukka White.
Uiteindelijk begon King zijn muziek live op het radiostation van Memphis WDIA te brengen, een station dat juist een draai had gemaakt door enkel zwarte muziek te spelen, iets wat zeer opmerkelijk was toen. On air begon King de naam The Pepticon Boy te gebruiken, wat later Beale Street Blues Boy werd. Die naam werd afgekort tot gewoonweg Blues Boy, wat uiteindelijk B.B. werd.
In 1949 begon King songs op te nemen onder contract met RPM Records. Veel van zijn vroege opnames werden geproduceerd door Sam Phillips, die later het legendarische Sun Records zou stichten.
In de jaren 1950 werd B.B. een van de belangrijkste namen in rhythm-and-bluesmuziek, met een imposante lijst van hits zoals "You Know I Love You", "Woke Up This Morning", "Please Love Me", "When My Heart Beats Like a Hammer", "Whole Lotta' Love", "You Upset Me Baby", "Every Day I Have The Blues", "Sneakin' Around", "Ten Long Years", "Bad Luck", "Sweet Little Angel", "On My Word of Honor" en "Please Accept My Love". In 1962 begon King bij ABC-Paramount Records.
In November 1964 nam B.B. King het legendarische album Live at the Regal op in het Regal Theater te Chicago.
King vond zijn eerste succes buiten de bluesmarkt in 1969 met zijn remake van Roy Hawkins' melodie, "The Thrill Is Gone", dat een hit werd in zowel de pop- als de R&B-hitlijsten, een zeldzame gebeurtenis, zeker in die tijden. Kings succes bleef duren in de jaren 1970 met liedjes als "To Know You Is to Love You" en "I Like to Live the Love". Van 1951 tot 1985 verscheen King maar liefst 74 keer in de Billboards-R&B-charts.
De jaren 1980, 1990 en 2000 leverden niet zoveel platen op, maar King bleef wel zeer actief in televisieshows, films, en treedt zo'n 300 keer per jaar op. In 1988 bereikte hij een nieuwe generatie fans via de single "When Love Comes To Town", opgenomen samen met de Ierse band U2. In 2000 nam King samen met gitarist Eric Clapton het album Riding With The King op.
In 2004 werd aan King een eredoctoraat overhandigd van de Universiteit van Mississippi. Tevens had hij ook zijn uitgebreide bluescollectie geschonken aan het 'Ole Miss Center for Southern Studies'.
Met zijn 85 jaar heeft King een zeer vol en zeer actief leven geleid. Hij bezit een vliegbrevet, is bekend als gokker, vegetariër, niet-drinker en niet-roker. Als diabeticus sinds meer dan tien jaar, is King een van de spreekbuizen van de strijd tegen diabetes.
B.B. King speelt vooral op Gibson-gitaren en noemt ze traditiegetrouw "Lucille".
Dit is ontstaan in de winter van 1949. King speelde in Twist, een plaats in Arkansas, Amerika. Tijdens zijn optreden begonnen twee mensen te vechten en ze stootten een vat brandende benzine om die als verwarming dienst deed. Daardoor kwam het gebouw in brand te staan. Toen iedereen buiten was, realiseerde King zich dat hij zijn gitaar had achtergelaten. Hij riskeerde toen zijn leven om zijn gitaar te halen.
Toen King later hoorde dat het gevecht over een vrouw ging die "Lucille" heette, besloot hij zijn gitaar zo te noemen, om zich er aan te herinneren nooit meer zoiets te doen.
Ook zijn hond die op 27 januari 2006 vermist is geraakt heet "Lucille". Degene die de hond terug vindt, krijgt als beloning een gitaar met handtekening.
Jones
is een dochter van de Indiase sitarspeler Ravi Shankar en Sue Jones. Ze
is een halfzuster van muzikante Anoushka Shankar, geboren uit het
tweede huwelijk van haar vader Shankar. Jones bracht haar jeugd door bij
haar moeder, die naar Dallas (Texas) verhuisde toen ze vier jaar oud
was.
Jones is sterk beïnvloed door de muziek van (onder andere)
Bill Evans en Billie Holiday. Ze beschouwt Willie Nelson als haar grote
idool. Op vijfjarige leeftijd begon Jones met zingen in kerkkoren. Twee
jaar later startte ze met pianolessen en speelde ze een tijdje saxofoon.
Op haar vijftiende verhuisde Jones naar Dallas, waar ze zich inschreef
op de Booker T. Washington High School voor drama en visuele kunsten. Op
haar zestiende gaf ze haar eerste optreden in een plaatselijke
coffeeshop, waarbij ze Ill be seeing you zong. Ze vond zingen leuk,
maar had het idee dat een pianostudie haar een vastere basis zou geven.
Terwijl ze nog op school zat, won ze de Down Beat Student Music Awards
(SMA) voor Best Jazz Vocalist en Best Original Composition in 1996. In
1997 behaalde ze nogmaals een SMA voor Best Jazz Vocalist.
William
Hugh ("Willie") Nelson (Abbott, Texas, 30 april 1933) is een
Amerikaanse countryzanger, gitarist en liedjesschrijver. Hij groeide op
in Fort Worth.Om hun te beluisteren druk op de foto
Jones
is een dochter van de Indiase sitarspeler Ravi Shankar en Sue Jones. Ze
is een halfzuster van muzikante Anoushka Shankar, geboren uit het
tweede huwelijk van haar vader Shankar. Jones bracht haar jeugd door bij
haar moeder, die naar Dallas (Texas) verhuisde toen ze vier jaar oud
was.
Jones is sterk beïnvloed door de muziek van (onder andere)
Bill Evans en Billie Holiday. Ze beschouwt Willie Nelson als haar grote
idool. Op vijfjarige leeftijd begon Jones met zingen in kerkkoren. Twee
jaar later startte ze met pianolessen en speelde ze een tijdje saxofoon.
Op haar vijftiende verhuisde Jones naar Dallas, waar ze zich inschreef
op de Booker T. Washington High School voor drama en visuele kunsten. Op
haar zestiende gaf ze haar eerste optreden in een plaatselijke
coffeeshop, waarbij ze Ill be seeing you zong. Ze vond zingen leuk,
maar had het idee dat een pianostudie haar een vastere basis zou geven.
Terwijl ze nog op school zat, won ze de Down Beat Student Music Awards
(SMA) voor Best Jazz Vocalist en Best Original Composition in 1996. In
1997 behaalde ze nogmaals een SMA voor Best Jazz Vocalist.
William
Hugh ("Willie") Nelson (Abbott, Texas, 30 april 1933) is een
Amerikaanse countryzanger, gitarist en liedjesschrijver. Hij groeide op
in Fort Worth.
Shakespears Sister (oorspronkelijk gespeld
als Shakespeare's Sister) was een in 1988 door de Ierse zangeres Siobhan
Fahey (voormalig Bananarama-lid) gevormde punk/pop/rock-band. In 1992
werd de achtergrondzangeres Marcella Detroit meer naar voren geschoven
waardoor de pop-pers de band vaak als een damesduo bestempelde.
De
naam van de band is afkomstig van het gelijknamige nummer van the
Smiths, daar wel met de "e" en de apostrof geschreven. Toen Fahey aan
een vriend vroeg een houtsnede te maken van de naam van de band viel de e
weg, en al snel werd ook de apostrof achterwege gelaten. Op het eerste
album van de band, Sacred Heart, staat de apostrof nog wel, maar de "e"
niet: Shakespear's Sister.
De
band bracht twee CD's uit, Sacred Heart en Hormonally Yours. In
Nederland en België had de band twee hits met de nummers Stay en Hello
(Turn your radio on). Hun eerste single, You're history, bleef steken in
de tipparade.
Cat Power, eigenlijk Chan Marshall
(volledige naam Charlyn Marie Marshall; 21 januari 1972), is een
Amerikaanse singer-songwriter die bekend staat om haar minimalistische
(maar vaak pastorale) muziek, voor haar spaarzame gitaar- en pianospel
en voor haar etherische vocalen in zuidelijk-Amerikaanse stijl
Chan
Marshall begon met muziek maken onder de naam Cat Power nadat ze
vroegtijdig haar school had verlaten in Atlanta. Ze vertrok naar New
York, waar ze Steve Shelley van Sonic Youth en Tim Foljahn van Two
Dollar Guitar ontmoette. Zij moedigden haar aan om een plaat op te nemen
en speelden mee op Dear Sir en Myra Lee. Na What Would the Community
Think, dat in 1996 uitkwam, stopte Marshall met spelen. Nadat ze een
nacht had wakker geleden door een nachtmerrie schreef ze weer nieuwe
songs die terecht kwamen op het album Moon Pix. Dit album werd gunstig
ontvangen in de pers.
Na een aantal tours werd Marshall het
echter zat om haar eigen werk te spelen en begon ze steeds meer covers
te spelen, die resulteerden in The Covers Record. Een aantal covers dat
niet op dit album terecht kwam speelde ze in één van de John Peel
Sessions die werden uitgezonden op BBC Radio 1.
In 2003 nam
ze You Are Free op, een album met eigen werk waarop onder andere Eddie
Vedder en Dave Grohl meespeelden. In 2004 speelde ze op de video
Speaking for Trees. In 2005 tourde Marshall door de hele wereld met
uitverkochte solo-optredens. Ook speelde ze in het voorprogramma van
Nick Cave in Australië. De liedjes die ze daar speelden kwamen uit op
The Greatest (geen verzamelaar). Begin 2006 zegde ze verschillende
optredens af wegens 'gezondheidsproblemen', maar in april begon ze weer
met touren.
In 2008 bracht Cat Power het album Jukebox uit.
Hier staan twee eigen songs op en covers van onder andere Hank Williams,
Bob Dylan, Nick Cave en Joni Mitchell.
Ik schenk aan jou een doosje stilte, toegestrikt met een zachte rust. Ook een bosje mooie vreugde, en een portie levenslust.
Voor jou speciaal een potje liefde, toffe momenten, dag na dag. Voeg daarbij een goede gezondheid, en een heel mooie lach.
Ik geef je ook een pakje blijdschap, en een flesje vol met hoop. Je ziet, de allermooiste geschenken, zijn niet overal te koop !
Neem je tijd voor heel wat vriendschap, en kijk uit naar elk vriendelijk gebaar. En als je nood hebt om het eens uit te schreeuwen, ik luister graag, je roept me maar !
Ik wilde je nog veel meer geven, maar helaas, zo werkt het niet. Kijk om je geen en laat je leiden, door alles wat het leven biedt.
Chris de Burgh, geboren als Christopher J. Davison (Buenos Aires, 15 oktober 1948) is een Ierse zanger.
Dankzij
het werk van zijn vader heeft hij als kind een groot deel van de wereld
gezien. Ten slotte is de familie in Ierland gaan wonen. Daar woont hij
nu nog steeds, samen met zijn vrouw Dianne en hun drie kinderen, Rosanna
(de Miss World van 2003), Hubie en Michael.
Tijdens zijn lange
carrière als singer-songwriter heeft hij vele hits geschreven, waarvan
The Lady In Red (1986) de bekendste is. Ook het album Into the light
werd goed verkocht. Hij treedt regelmatig op, vooral in Duitsland, waar
hij een grote schare trouwe fans heeft. Ook in Nederland speelt hij
regelmatig voor volle zalen. Na de nieuwjaarsbrand in Volendam heeft hij
daar een benefietconcert gegeven, waarvan ook een DVD is uitgebracht.
Zijn
laatste CD is The Storyman, waarvan hij tijdens zijn laatste concert in
Nederland (4 december 2006 in de Heineken Music Hall in Amsterdam) veel
nummers heeft gespeeld. In 2005 is een live-CD van het jubileum-concert
van 6 november 2004 in Dortmund uitgekomen.
Andrea Bocelli (Lajático, Toscane, 22 september 1958) is een Italiaanse tenor, die zowel klassieke als populaire muziek zingt. Tevens zingt hij in enkele opera's, en is hij een producer.
Andrea Bocelli leed vanaf zijn geboorte aan de oogziekte glaucoom. Op twaalfjarige leeftijd werd hij na een ongeluk met een voetbal geheel blind, tot dat moment kon hij nog een beetje met zijn rechteroog zien.
Bocelli werd ontdekt door Zucchero toen deze een tenor zocht voor de demo van Miserere. Uiteindelijk nam Zucchero dit nummer op met Luciano Pavarotti, maar Andrea Bocelli begeleidde Zucchero op zijn internationale concerttour.
Bocelli werd in Italië algemeen bekend na zijn overwinning op het Festival van Sanremo in 1994 met Il mare calmo della sera. Het jaar daarop deed hij nog eens mee aan het festival met Con te partirò. Dit nummer nam hij in 1996 opnieuw op, samen met Sarah Brightman onder de titel Time to say goodbye en haalde er een internationale hit mee.
In 1998 trad Andrea Bocelli op in het Kennedy Center in Washington D.C. en werd hij ontvangen door de Amerikaanse president Bill Clinton in het Witte Huis. In hetzelfde jaar toerde hij door Amerika en won hij twee World Music Awards, wat hij in 2002 herhaalde. In de jaren daartussen werd hij meerdere malen genomineerd voor een Grammy Award, maar deze heeft hij tot nog toe niet gewonnen. Wel kreeg hij verscheidene andere internationale prijzen toegekend.
Tijdens de sluitingsceremonie van de Olympische Spelen in Turijn in 2006 heeft Bocelli het nummer Because we believe gezongen. Voor de Nederlandse versie van zijn cd Amore heeft hij het nummer opgenomen met Marco Borsato.
In 2005 heeft Bocelli het project Teatro del Silenzio geopend, een openluchttheater nabij het plaatsje Lajatico in Toscane. Slechts een keer per jaar wordt, in de maand juli, dit theater opengesteld voor publiek. In de zomer van 2007 heeft Bocelli zijn grote nummers hier tijdens een concert ten gehore gebracht. Tijdens deze avond vond de registratie plaats voor de dvd Vivere, Live in Tuscany. In de zomer van 2010 heeft de laatste editie van het project "Theatro del Silenzio" plaatsgevonden.
Op 27 juni 1992 trouwde Bocelli met zijn toenmalige liefde Enrica Cenzatti, zij kenden elkaar uit de tijd dat hij een nog onbekende zanger was. Ze kregen samen twee zonen. In 2002 scheidde het paar. Tegenwoordig woont Bocelli samen met Veronica Berti in de Toscaanse badplaats Forte dei Marmi. Samen met zijn verloofde heeft hij een dochter.
Cat Stevens, geboren als Stephen Demetre
Georgiou, (Londen, 21 juli 1948) is een Britse zanger en songwriter die
bekend werd met folkrock- en softrock-liedjes.
Zijn zoon Muhammad Islam is ook actief als zanger, onder de naam Yoriyos.
Tot
zijn meest bekende liedjes behoren Matthew and son (1967), Father and
son (1970) Lady D'Arbanville (1970), Wild world (1970), Moonshadow
(1971), Morning Has Broken (1972) en Oh very young (1974).
Cat
Stevens is de zoon van een Grieks-Cypriotische vader en een Zweedse
moeder. Hij groeide op in Londen, waar zijn vader een restaurant had.
Hij schreef al op jonge leeftijd liedjes en trad gedurende de jaren
zestig op, zonder veel succes. Op zijn 19e kreeg hij tuberculose en
moest gedurende lange tijd naar het ziekenhuis. Tussen 1967 en 1977
verkocht hij zo'n 40 miljoen LP's. Bij vrijwel elk lied werd hij
bijgestaan door Alun Davies, die meestal de 2e gitaar speelt
Alles is voorgoed gedaan Als jij er klaar voor bent 'k Heb aan je zijde gestaan Mijn God, ik heb je graag gekend
Ik blijf nu hier jij gaat naar daar En daar is niet zover van hier We spreken af, ik weet niet waar En daar ontmoeten we elkaar
Zonder jou tikt de klok even snel Maar de tijden veranderen wel Dus ik neem afscheid, jij moet nu gaan Weet dat je in m'n hart altijd blijft voortbestaan
Slaap zacht, je hebt het verdiend Je vocht tot aan je laatste zucht En ga, ga nu m'n vriend En droom voor eeuwig opgelucht
Net zoals vroeger kom je wel terecht Ik weet je vindt een thuis heel gauw En ik herhaal wat jij me ooit hebt gezegd In m'n hart blijf ik je trouw
Zonder jou...
En ik weet ik zou dankbaar moeten zijn Maar precies daarom doet het zo'n pijn
Ik ben er niet, ik slaap er niet. Ik ben in de wind die door je haren waait, Ik ben in de vruchten die je zaait. Ik ben in de regen die je land bevrucht, Ik ben bij je als je zachtjes zucht. Ik ben in de zon als je 's morgens ontwaakt En in de maan, als je 's avonds slapen gaat. Ik ben in de glimlach van ieder kind, Kijk daar maar eens , als je me even niet vindt. Ik ben bij je, zolang je over me praat, In elke herinnering, in alles wat je van me meedraagt. Als je aan m'n graf staat, ween dan niet, Ik slaap er niet, ik ben er niet. Maar ik sta naast je, als jij dat wil.
Bryan Adams (Kingston (Ontario), 5
november 1959) is een Canadese zanger. Hij wordt ook wel de Canadese
Bruce Springsteen genoemd.
Als kind trok hij met zijn ouders door
Europa en het Midden-Oosten. Op de leeftijd van tien jaar kreeg hij
zijn eerste gitaar; twee jaar later kocht hij zijn eerste elektrische
gitaar. Op 14-jarige leeftijd verhuisde hij naar Vancouver. Een jaar
later verliet hij de school en trok hij door Canada om op te treden. Als
18-jarige kreeg hij zijn eerste platencontract aangeboden.
Zijn
grootste successen behaalde Bryan Adams begin jaren '90 onder de
productionele leiding van Robert John "Mutt" Lange, een Zuid-Afrikaanse
topproducer. Zijn single (Everything I Do) I Do It for You werd een
wereldwijde nummer 1-hit, waaronder in Nederland. In veel landen,
waaronder Nederland, was het de bestverkochte single van 1991. In
Nederland bleef het nummer 12 weken op de eerste positie staan in de
Nationale Hitparade, destijds een record. Het nummer stond op de
soundtrack van de film Robin Hood: Prince of Thieves.
Bryan Adams
zong in die jaren vaker voor de soundtrack van grote films. Zo scoorde
hij een hit met Have You Ever Really Loved A Woman? (afkomstig van de
soundtrack van de film Don Juan de Marco) en All For Love (van de
soundtrack van de film The Three Musketeers). Dat laatste nummer zong
hij met Rod Stewart en Sting. Andere bekende nummers van Bryan Adams
zijn Summer of '69, It's Only Love (met Tina Turner) en When You're Gone
(met Mel C.). In 2005 kwam er een greatest hits album (2-CD) uit waar
al zijn grootste hits plus enkele live-opnames op staan, genaamd
Anthology.
Zucchero,
artiestennaam van Adelmo Fornaciari (Roncocesi (Emilia-Romagna), 25
september 1955), is een Italiaanse zanger, tekstschrijver, componist en
producer. 'Zucchero' is Italiaans voor 'suiker', de bijnaam die hij van
een lerares kreeg en die hij later voor zichzelf is gaan gebruiken.
Gabriele Susanne Kerner (Hagen, 24 maart
1960) is een Duitse zangeres die als kind al Nena werd genoemd. Nena is
een verbastering van niña (meisje), dat Kerner opvatte als 'nena' toen
ze met haar ouders op vakantie was in Spanje. De gelijknamige band Nena
scoorde grote hits in de jaren '80 met onder andere 99 Luftballons en
Irgendwie, irgendwo, irgendwann. In 2002 maakte Nena zelf als
soloartieste een comeback.
Het bekendste nummer van de band Nena
is 99 Luftballons uit 1983, dat in onder meer Nederland een nummer 1-hit
werd. Hoewel er een Engelstalige versie van bestaat die in het Verenigd
Koninkrijk op 1 kwam, was het de Duitstalige versie die de Amerikaanse
top haalde. In Duitsland was Nur geträumt in 1982 hun eerste hit.
In
1989 begon Kerner een solocarrière onder de naam Nena. In 2003 scoorde
ze samen met Kim Wilde in een groot deel van Europa een hit met Anyplace
anywhere anytime, een tweetalige remake van Irgendwie, irgendwo,
irgendwann en Anyplace, anywhere en anytime uit 1984.
In 2002
werden liedjes als Leuchtturm en 99 Luftballons geremixt tot nieuwere
versies. Het album "Nena feat. Nena" werd een groot succes en verkocht
alleen al in Duitsland ruim 1 miljoen exemplaren.
Hoewel Nena een
aantal grote internationale successen heeft gehad, is zij vooral een
fenomeen in Duitsland. Sinds haar doorbraak in 1982 is Nena altijd in de
Duitse schijnwerpers gebleven: als zangeres, actrice, presentatrice,
songwriter en (kinderboeken)schrijfster. Tegenwoordig is ze weer
fulltime bezig met zingen.
In Duitsland kwam in 2005 haar autobiografie Nena: willst du mit mir gehn uit, die zij samen met Claudia Thesenfitz schreef.
Nena heeft wereldwijd meer dan 25 miljoen albums verkocht.
Willem Vermandere (Lauwe, 9 februari 1940) is een Vlaams kleinkunstenaar, schrijver, dichter, beeldhouwer, levensfilosoof, zanger, gitarist en schilder.
Vermandere zingt steevast in zijn West-Vlaamse dialect. Zijn bekendste nummers zijn Klein ventje van Elverdinge, Lat mie maar lopen, Als ik zing, Blanche en zijn peird, Bange blankeman, Duizend soldaten, La Belle Rosselle en Ik plantte ne keer patatten.
Willem Vermandere werd geboren in 1940 in Lauwe, een deelgemeente van Menen. Hij groeide op in muzikale sferen tussen moeders keuken en de werkbank van vader-wagenmaker-klarinettist. Hij stapte zelf al heel vroeg mee in de dorpsharmonie Sint-Cecilia. Willem leerde Grieks en Latijn, maar was meer geboeid door de gitaar. Ook tekende hij zijn kladschriften vol ventjes en karikaturen van zijn leraren[bron?]. Later begon hij melodietjes te componeren en zette gedichtjes op muziek. Op latere leeftijd studeerde Vermandere godsdienstwetenschappen te Gent en gaf hij drie jaar les in Nieuwpoort. Hij beschouwt zichzelf eerder beeldend kunstenaar dan muzikant.
In de jaren 60 werd Vermandere vooral bekend door zijn kleinkunstliedjes in het West-Vlaams over de dagelijkse dingen, zijn Westhoek en de verschrikkingen van de Grote Oorlog. Soms worden zijn liedjes kritisch over de maatschappij en de kerk. Zijn optredens zijn een afwisseling van luchtige en doodernstige, droevige en levenslustige liedjes en muziek en worden doorspekt met zijn typische spitse 'vertellementen'.
Hij maakte acht langspeelplaten en even zoveel cd's. Zijn vaste kompanen zijn Freddy Desmedt (fluiten en klarinet) en Pol Depoorter (gitaren en mandoline).
In 1993 schreef Vermandere het lied "Bange Blanke Man", een lied over multiculturaliteit. Veel aanhangers van de partij Vlaams Blok protesteerden tegen het nummer. Vermandere ontving dreigbrieven en tijdens de 11 juli-viering op de Brusselse Grote Markt in 1992 werd hij bekogeld met projectielen door Vlaams Blok-militanten[1].
In 2000 werd hij omwille van zijn diverse kunstactiviteiten ereburger van Veurne; hij woont er in de deelgemeente Steenkerke. Vermandere eindigde in 2005 op nr. 115 tijdens de Vlaamse versie van de verkiezing van De Grootste Belg. In 2010 bracht hij op z'n 70ste verjaardag een nieuw album genaamd Alles gaat over uit. Hij stond daarmee 14 weken genoteerd in de Ultratop 100 albums met een hoogste notering op nummer 6.
Op 20 april 2012 was hij te zien in het Sportpaleis te Antwerpen als centrale gast van Nekkanacht 2012. Als gastmuzikanten waren Liesbeth List, Yevgueni, de Vaganten, Stoomboot, Raymond van het Groenewoud, Mustafa Avsar, Mira, Axl Peleman en A la Rum.
Ik ben Hugo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piere De Beeste.
