Ik ben Hugo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piere De Beeste.
Ik ben een man en woon in Oostende () en mijn beroep is iedereens meid.
Ik ben geboren op 12/03/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat gemakkelijk is..
Profiteer van het leven, t'is al kort genoeg!!!
Mijn blogdeurtje staat altijd open, voor ieder die me weet te apprecieren, voor WIE ik ben, niet voor WAT ik ben.
01-02-2008
Dit heeft onze blogvriend Johan voor me gemaakt, bedankt moatje!
De kogel is door de kerk bloggertjes... Het is officieel, blogmaatje Hugo1958 organiseert een blogmeeting en dit op zaterdag 21 juni 2008 in de stad Diksmuide. Verdere toelichtingen zullen meegedeeld worden via onze blogjes en het seniorennet forum betreffende aanvang,deelnameprijs enz... We hopen op talrijke opkomst wat het wordt zeker een plezante bedoening met tal van bekende gezichten...
Beste blogvrienden, langs deze weg wil Rudy jullie meedelen dat er iets hapert met zijn blog. Seniorennet is bezig met er aan te werken. Hij heeft zeker zijn blog niet afgesloten. Zijn vrouwtje Jacqueline is stabiel. Langs deze weg wil Rudy jullie van harte bedanken voor jullie steun en liefde die je hem gaf de laatste 14 dagen. Hij is jullie zeker niet vergeten, dat weet ik zeker. Ik hoop dat hij binnenkort opnieuw terug in ons midden is. Rudy wenst jullie een heel fijn weekend toe, en bedankt jullie nogmaals voor jullie steun en toeverlaat. Om zijn pps'je te bekijken , druk je gewoon op zijn foto! Groetjes.
Luisteren is meer dan horen. Een mens die kan luisteren. Iedereen wil zo iemand ontmoeten. Aan hem kan je vertellen over je dagelijkse leven. Je grote en kleine problemen. Hij deelt in je vreugde en verdriet. Je bent gelukkig als er echt iemand naar je luistert. Luisteren is tijd durven te verliezen. De ander laten uitpraten. Geen oplossing kunnen geven, maar stapvoets met de ander op weg gaan. Niet jouw tempo opdringen, maar het zijne volgen. Niet jouw antwoord geven, maar het zijne laten vinden. In het luisteren ervaart de ander dat je van hem houdt. Met zijn onmacht, zoeken en tasten. Wie durft luisteren voelt niet meer de dwang om de ander te verlichten. Maar begint te geloven dat "luisteren" zelf al licht is.
Nooitgedacht zoveel reacktie te krijgen. Ik ben natuurlijk héél blij daarom! Maar het vraagt erom een blogmeeting te houden, en we gaan proberen zo te werken, dat iedereen zoveel mogelijk de kans krijgt om te komen. Ik heb al de steun gekregen van onze goede vriend Johan uit Brugge, want Johan heeft daar uiteraard al ervaring mee, waarvoor mijn oprechte dank moatje! Eind deze week zullen we meer weten, en alvast van harte bedankt voor jullie interesse! Nog een lieve groet, Hugo.
Eindelijk es wat tijd gevonden om mijn blogje nog wat bij te vullen. Lieve vrienden, weten jullie waar ik al lang mee zit te lopen: Ik heb véél vrienden gemaakt op seniorennet, en ik ben jullie daar ook enorm dankbaar voor. Maar ik zit al een tijdje in mijn hoofd met, wie zijn ze eigenlijk, hoe zou die of die eruit zien. Heel graag zou ik jullie es in levende lijve willen ontmoeten, een blogmeeting of zo, en ik wil daar ook gerust de verantwoordelijkheid voor nemen. Maar ik had natuurlijk ook eerst graag jullie mening daarover gehoord. Zien jullie dat zitten, om de blogvrienden ook es in levende lijve te zien (of niet.) We zouden dat es kunnen doen dan later in het jaar, als het weer uiteraard wat beter wordt. Zouden jullie je mening es willen neerpennen, dan kunnen we zien of het wel of niet de moeite loont. Nog een héél fijn weekend, het gaat jullie allemaal goed!!! Men zegge het voort!!!!
Chaos, druk, stress, paniek, angst, pijn, tranen en ademnood. Je zou wel willen weg rennen maar weet dat er geen ontkomen aan is.Het is zo donker hier in dit dal, zware onweerswolken pakken zich samen boven jouw leven en je weet: dit is het einde.
Dan opeens zegt een zachte stem:'Volhouden, ik weet de weg naar boven.' En je bedenkt je opeens dat dat stemmetje weleens gelijk zou kunnen hebben. Je kijkt en ziet boven je opeens een heel klein gaatje verschijnen in die wolken, een heel klein streepje licht, net genoeg om ervoor te zorgen dat je ziet dat er een klein bergpaadje naar boven is. Jeetje wat voel je je klein, beneden aan dat dal, terwijl die enorme bergen boven jou uittornen. Ze reiken zo hoog dat even je adem in je keel stokt
Je gaat stapje voor stapje vooruit, schrede voor schrede, schreid je voort op dat gladde paadje daar helemaal alleen op die berg. En dan opeens slaat de angst je om het hart. Nee, ik kan het niet! Wat als ik naar beneden val? Wie is er deze keer dan om mij op te vangen? Wie wijst mij deze keer de weg naar boven? En wat als ik bovenaan kom en het blijkt zo te zijn dat die berg alleen maar een opstapje was naar een tussenplateau, wat dan?
Opnieuw is er die rustgevende stem die zegt:'Volg mij, ik zal de weg wijzen
Je neemt even de tijd om naar de stem te luisteren en als je weer naar boven kijkt zie je dat de wolken langzamerhand kleiner worden; nu begint het opeens te regenen en het wordt glad, zo glad dat je een heel eind naar beneden glijdt en bijna weer bij het punt bent waar je gestart was. Je begint te huilen en vraagt :'Waarom ik? Waarom nu juist alleen ik? Ik ben zo bang, hier helemaal alleen in dit dal?
Dan weer antwoord de stem:'Je bent niet alleen.'
Je begrijpt het niet en bent enigszins beledigd. 'Wat bedoel je daar nu mee?.' snauw je de stem toe
'Kijk met je hart en je zult daadwerkelijk zien wat je al die tijd gemist hebt. Vertrouw mij en ik zal laten zien hoe.
Eigenlijk vertrouw je de stem niet helemaal, want de stem is maar een stem. Uiteindelijk beslist je toch dat je niks te verliezen hebt en je doet wat de stem zegt.
Opeens stopt het met regenen. Je kijkt om je heen en ziet tot je grote verbazing dat je helemaal niet alleen die berg aan het beklimmen bent, maar dat er nog een heleboel mensen zijn. Allemaalin hetzelfde dal en allemaal stellen ze dezelfde vraag: 'Hoe kom ik hier ooit weer uit?' Je wandelt naar persoon die het dichtste bij jou staat en vraagt:'Waarom ben jij hier?' Waarop je geen antwoord krijgt. Sterker nog de persoon schijnt dwars door jou heen te kijken. Even verderop ga je op een steen zitten en vraag je:'Waarom ziet deze persoon mij niet'
En weer is er die vertrouwde stem die zegt
'Deze persoon heeft nog niet geleerd met het hart te kijken'
Plotseling begrijp je wie die stem is en vraag je:'Ben jij de stem van MIJN hart?
En dan opeens lossen alle wolken op. Er verschijnt een duidelijk geplaveid pad helemaal verlicht naar de top van de berg en je besluit het snel te beklimmen. Bovenaan de berg heb je het mooiste uitzicht dat je ooit hebt gehad; het uitzicht op jouw eigen leven, dat je gevonden hebt door te luisteren met je hart.
Hier dan het vervolg, of wat rest van mijn vorig pps'ke. Ik hoop dat jullie evenveel genieten, en alvast van harte bedankt voor de belangstelling bij het vorige pps'ke over de wereldsteden. Jullie zijn fantastische blogvrienden, bedankt daarvoor. En nog een héél fijne zondag. Liefs, Hugo
Ik heb nu es geprobeerd een pps te maken over al de hoeken en kanten in de wereld, ik heb natuurlijk nog over om een 2de pps te maken, maar die komt er ook , zeker en vast. Ik hoop dat jullie wat kunnen genieten. Nog een héél fijn weekend, liefs Hugo.
Op een dag zat er een vreemde witte duif voor het hok van de postduif. Hij zag er moe en verfomfaaid uit... "Dag," zei de postduif. "Dag," zei de witte duif. "Wie bent u als ik vragen mag?" "Ik ben de postduif," antwoordde de postduif. "Ik breng de post. Brieven en zo. In witte enveloppen. En wie bent u?" "Ik ben de Vredesduif," zei de witte duif. "Ik breng Vrede." "Vrede?" De Vredesduif knikte. "Is dat moeilijk?" De Vredesduif knikte opnieuw. "Hèèl moeilijk, Vrede kun je namelijk niet zien. Die moet je voelen." "Daar ben ik heel goed in, in voelen," zei de postduif. "Wij postduiven vliegen op ons gevoel moet u weten." "Voel eens dan," zei de Vredesduif... " De postduif deed zijn ogen dicht en voelde. "Ik voel iets zachts," zei hij na een poosje. "Rust, fijns en iets warms. Het doet me denken aan een nest. Een veilig nest, hoog in een boom. En aan maïskorrels en aan verse stukjes brood." "Zou dat Vrede zijn?" "Dat is heel goed mogelijk," knikte de Vredesduif. "Wilt u het hebben?" "Graag," antwoordde de postduif. "Als u het tenminste kunt missen." "Och.. ik heb genoeg," vervolgde de Vredesduif... "Lang niet iedereen wil Vrede. Soms gaat mijn hele bestelling retour afzender." "Onbegrijpelijk," zei de postduif. "Het voelt heerlijk. Ik dank u wel. Wilt u misschien iets eten?" "Nee, dank u," zei de Vredesduif. "Ik moet gaan. Het is een drukke tijd." De postduif knikte... "Praat me er niet van. Tot ziens dan maar. En nogmaals hartelijk dank. Ik wist niet dat Vrede zò goed voelde...."
Ik heb nog es een poging gedaan om een powerpointje in elkaar te boksen, maar wat hierin instaat, daar kan ik alleen maar van dromen, maar mss. worden die dromen es realiteit. Nog een heel fijn dag toegewenst, het gaat juliie goed! Hugo
Op zekere dag ontving ik een brief van mijn vriend die mij uitnodigde voor een vergadering.
Hij was de week ervoor geweest, schreef hij, en raadde mij aan dit ook eens mee te maken. Op de afgesproken dag vertrok ik. Maar groot was mijn verwondering: de plaats van de afspraak was een open veld. Geen huis, geen zaal, geen stoel of bank te zien. Bovendien was ik daar heel alleen. Geen enkele andere luisteraar of zelfs spreker kwam opdagen. Eigenaardig! Had ik mij dan vergist in dag, plaats of uur? Het was nu al voor de derde maal dat ik de uitnodiging woord voor woord herlas. Straat, plaats, dag en uur: alles klopte. Was dit weer één van die eigenaardige bevliegingen van mijn vriend? Ik begreep er niets van. Gelukkig was het een prachtige, warme zomerdag en maakte ik van de nood een deugd. Op mijn rug in het warme gras keek ik naar de schaarse avondwolkjes, die zich schijnbaar haastten om nog voor het donker thuis te zijn. Enkel het geruis van duizenden verse eikebladeren vulde de eeuwenoude stilte die op deze plaats woonde. Het was een stilte die ik nog nooit ervaren had. Je kon haar zien en voelen. Als je luisterde, kon je haar zelfs horen. Hoelang ik daar lag, wist ik niet. In ieder geval was het al donker geworden en zag ik mezelf niet meer. Het was een onbeschrijfelijk gevoel. Ik voelde geen grens meer tussen mezelf en het geraas, tussen mezelf en de nacht. Het was alsof ik zelf dat gras, die warmte, de wind, het leven en de nacht was. Plotseling zag ik alles veel bewuster, ruimer en dieper. En in een fractie van een seconde begreep ik ook de uitnodiging van mijn vriend. De titel van de vergadering was immers: Als de stilte spreekt, weet dan dat je niet alleen bent.
Onderschat niet de kracht van een gedicht Die is soms sterker dan een medicijn De kracht van een goed gedicht Kan soms een grote heler zijn
Je kan er heel goed mee communiceren Of er gewoon van elkaar leren Soms gaat het over pijn en verdriet Dat je dat dan zo herkent , maar in jezelf niet
Of iemand krijgt erdoor weer de kracht Dat er weer moed is en men weer lacht Maar ook valt door een gedicht een traan Men voelt dan wat je moet doorstaan
Kan je het niet zo gewoon zeggen Probeer het dan in een gedicht uit te leggen Dan komt je boodschap echt wel aan En heeft het gedicht zijn werk gedaan...
Coldplay is een Britse band. De leden zijn Chris Martin, Jon Buckland, Will Champion en Guy Berryman. De band lijkt beïnvloed te zijn door Radiohead. Tegenwoordig worden ze ook wel vergeleken met U2. In 1996 is de band opgericht op de universiteit van Londen, wanneer vier studenten besluiten een band op te richten. De band begon onder de naam Starfish maar die naam werd al snel veranderd in Coldplay. De naam Coldplay is overgenomen van Keanes Tim Rice-Oxley die de naam niet geschikt vond voor zijn toenmalige band. De originele band Coldplay had de naam uit de gedichtenbundel "Child's Reflections, Cold Play" van de dichter Philip Horky. Al kort na hun ontmoeting op de Londense universiteit raken de vier studenten bevriend en delen hun passie voor muziek. De band die ontstaat heeft de volgende leden: Chris Martin (tekstschrijver, zang, piano, gitaar), Johnny Buckland (tekstschrijver, leadgitaar), Guy Berryman (basgitaar) en Will Champion (drums, nadat hij de gitaar daarvoor had ingeruild). In 1998 wordt een EP met drie nummers uitgebracht in een oplage van 500 exemplaren. Hierdoor werden ze dat jaar uitgenodigd voor een optreden op het In the city-festival van Manchester. Daar werden ze gescout door een platenmaatschappij die hen vervolgens aanbiedt een single uit te brengen.
Chris MartinDe eerste single van Coldplay is Brothers & Sisters (1999) op het Fierce Panda label. Deze single bereikte nummer 92 in de Engelse hitlijsten. Daarna gaat het hard met de band. Ze worden ontdekt door een grote platenmaatschappij en in 2000 wordt het album Parachutes uitgebracht met onder andere de singles Yellow, Trouble en Don't Panic. In 2002 volgt het album A rush of blood to the head, waarvan de single Clocks uit 2003 de definitieve doorbraak van Coldplay betekent bij het grote publiek. Door hun diepgaande songteksten zoals in "The Scientist", hun melancholische sound en door het emotionele stemgeluid van zanger Chris Martin heeft Coldplay nu veel fans. Door hun uitgebreide steun aan organisaties als Make Trade Fair toont Coldplay hun maatschappelijke betrokkenheid. Op 6 juni 2005 is het nieuwe album van Coldplay verschenen: X&Y, dat direct de eerste plaats in de Nederlandse hitlijsten bezette. Op 7 juli 2005 gaf Coldplay een uitverkocht concert in het Gelredome in Arnhem als onderdeel van hun Twisted Logic tour. Van X&Y zijn de singles Speed of sound (#6), Fix you (tip) , Talk (#1) en Hardest Part (#25) inmiddels verschenen. Inmiddels heeft Coldplay een prijzenkast met 4 Grammy Awards, 6 Brit Awards (Coldplay is de eerste band in de geschiedenis van de BRITs die drie keer de Award voor Beste Britse Album mocht ontvangen), en de nodige gouden en platina albums en singles. De teller voor de wereldwijde verkoop van hun albums staat inmiddels boven de 30 miljoen.
Indien ik je dragen kon over de diepe grachten van je gesukkel en je angsten heen, dan droeg ik je, uren en dagen lang.
Indien ik de woorden kende om antwoord te geven op je duizend vragen over leven, over jezelf, over liefhebben en gelukkig worden, dan praatte ik met je, uren en dagen lang.
Indien ik vrede in je hart kon planten door geduldig te wachten en te hopen tot het zaad van vrede in je openbrak, dan wachtte ik, uren en dagen lang.
Indien ik genezen kon wat er omgaat in je hart aan onmacht, ontevredenheid en onverwerkt verdriet, dan bleef ik naast je staan, uren en dagen lang.
Maar ik ben niet groter, niet sterker dan jij en ik weet niet alles en ik kan niet zoveel, ik ben maar een vriend op je weg, al uren en dagen lang.
En ik kan alleen maar hopen dat je dit weet: je hoeft nooit alleen te vechten of te huilen als je een vriend hebt voor uren en dagen lang.
Je kunt Rita haar blogje bezoeken door op de foto te drukken.
Jonge dame, je kunt nu wel vertellen dat je jarig bent Maar iedereen weet wel beter die jou kent Want je ziet er nog geen dag ouder uit dan vorig jaar Toen vertelde je het ook al; dus is het wel waar? En vorig jaar zag je er ook al uit als het jaar daarvoor Ik heb zo mijn twijfels...... niet dat ik je niet vertrouw, hoor! Maar iemand die zo jong, vlot en jeugdig blijft als jij Daar zit voor ons toch wel een behoorlijk portie twijfel bij We hopen met z'n allen wel, dat je niet veranderen zal En blijft zoals je bent, lief, (collegiaal), vrolijk en jeugdig bovenal Maar het is goed om elk jaar te oefenen, zodat je het niet verleerd Vandaar dat we ook nu weer kunnen zeggen "Van harte gefeliciteerd"
Jon & Vangelis is een samenwerkingsverband tussen Jon Anderson van Yes en Vangelis. Het gerucht gaat dat Vangelis ooit zou toetreden tot Yes om toetsenist Rick Wakeman te vervangen. Hoewel dat nooit gebeurde ontstond wel een samenwerking tussen Vangelis en Jon Anderson. In 1975 zong Jon al mee op Vangelis' album Heaven and Hell en zou dat ook nog op See You Later (1980) doen. Hun grootste hits in Nederland zijn geweest I'll Find My Way Home (1981) en State of Independence (1981). Dit laatste nummer is zo mogelijk nog bekender door de cover van Donna Summer, die er in 1982 wél een nummer 1 positie mee bereikte in de Top-40.
We hebben er terug een jarige bij, hoera ! Als je op de vraagtekens klikt hierboven klikt heeft deze heer een prachtige pps gemaakt over de jarige. Veel kijkplezier, groetjes Hugo! En niet te vergeten, onze Frieda (pps)is vandaag jarig!
Bonnie Tyler, artiestennaam van Gaynor Hopkins (Skewen, Wales, 8 juni 1951) is een Welsh' zangeres. Ze komt uit een gezin van 6 kinderen, haar vader was een mijnwerker, haar moeder, een operafan, deelde haar passie voor muziek met haar kinderen. Janis Joplin en Tina Turner waren haar grote voorbeelden, na in verschillende bands gezeten te hebben en verschillende artiestennamen kwam ze uiteindelijk uit bij Bonnie Tyler. In 1975 nam ze haar eerste liedje op bij een platenmaatschappij, My my honeycomb, de single werd geen succes. Haar tweede single Lost in France toonde meteen haar vocale kwaliteiten en ze haalde er de top 10 mee, later werd het zelfs een Europese hit. Haar eerste album in 1977 had een bescheiden succes, maar toch goed genoeg om door Europa te touren. Net voor het album werd uitgebracht moest ze een knobbeltje op haar stembanden laten wegnemen. Tegen doktersadvies in sprak ze voor ze genezen was, hierdoor kreeg ze een schor geluid in haar keel, ze dacht dat haar zangcarrière over was maar niets was minder waar. Haar volgende single It's a Heartache waar ze met schorre stem zong haalde de top 5 in Engeland, Europa en de Verenigde Staten, waardoor ze daar voor het eerst kon gaan touren.
In 1979 won ze het World Popular Song Festival in Tokio met het lied Sitting on the Edge of the Ocean. Toch bleef groot succes uit na deze overwinning. In 1982 tekende ze een platencontract bij CBS Records en bracht ze het album Faster Than the Speed of Night uit met daarop het lied Total Eclipse of the Heart. Producer van dit album was Jim Steinman, die eerder succes had met Meat Loaf's 'Bat out of Hell'. Zijn combinatie van hardrock en theatrale arrangementen zorgde voor een internationaal succes. In veel landen kwam de single op 1, ook het album schoot in Engeland meteen naar de eerste plaats. Ze was de eerste vrouwelijke artieste die daarin slaagde. Ze won ook twee Grammy's. Twee jaar later had ze opnieuw een groot succes, dit keer met Holding Out for a Hero. In 1991 nam ze het album Bitterblue op dat vierdubbelplatina werd in Noorwegen, platina in Oostenrijk en goud in o.a. Duitsland, Zweden en Zwitserland. Samen met de Franse zangeres Kareen Antonn nam ze Si Demain... (Turn Around) op (de Franse versie van Total Eclipse of the Heart). Hiermee had ze een nummer 1 hit in België, Frankrijk en Polen.
Ik ben Hugo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piere De Beeste.
