Ik ben Hugo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piere De Beeste.
Ik ben een man en woon in Oostende () en mijn beroep is iedereens meid.
Ik ben geboren op 12/03/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat gemakkelijk is..
Profiteer van het leven, t'is al kort genoeg!!!
In vroeger tijd vroeg ik vaak af waar de vlinder heen ging. Als de zomerzon verdween en hij ook, zn kroost achterlatend. Ieder jaar weer kwam hij terug en deed weer rustig zijn ding. En plande het huwelijk van zijn zoon, al luisterend en pratend.
Met alles om hem heen. En, al fladderend en huppelend werd de zaak beklonken en het nectar rijkelijk gedronken. Niet lang daarna verdween hij weer met de zon, al dansend naar het volgend jaar en de toekomst die hem is geschonken.
Elke keer weer neemt hij mijn dromen met zich mee, om ze weer fris en verdubbeld terug te schenken, met een lint achter zich aan trekkend, met de verhalen voor bij de thee van zijn verre koninkrijk, waar een vlinder alleen maar vlinders vindt.
En terwijl ik zit en kijk, luister in naar de verhalen van dat verre koninkrijk en ik doe mijn ogen toe. Ik woon niet langer hier maar in het vlinderrijk, zo vol met dalen, velden, meren, bloemen, bomen en zo wonderschoon.
En al weer veel te vlug moet de vlinder terug naar het rijk. Ik zal hem missen en op hem wachten, terwijl de wind mij lieflijk herinnert waarom hij gaan moest naar zijn wijk In vlinderland.
Slapende bladeren, maken de grond zo kleurrijk en zacht Een windvlaag neemt ze mee, op een niet gekozen richting Het palet van de grond, zo veranderlijk, soms wonderschoon, soms vloekende kleuren Bladeren zijn net mensen, mensen die het leven nemen zoals het komt ...
Maak er nog een zéér gezellig paasweekend van, het gaat jullie goed!
Je toont niet wie je werkelijk bent niet altijd je toont je zelfzeker aan de buitenwereld maar de schrik voor negatieve commentaar regeert je leven je bent bang bang dat mensen je niet mogen
ik was bang bang dat mensen me niet mochten maar ik leerde te zijn wie ik ben en fier te zijn op wie ik ben mijn missie? ook andere trots maken op wie ze zijn
wie ik ben is wie je ziet wie ik ben is wie ik blijf
Geniet met volle teugen van het Paasverlof, het gaat jullie allen goed!
Ongemerkt geleidelijk met zekerheid van tijdelijk de stappen die ik zet van mijn geboorte tot het bed waarin ik toch uiteindelijk mijn laatste afdruk zet
daartussen wandel ik maar wat zonder te lang stil te staan bij het zeker weten dat de strakke rechte vlakke weg t eenvoudigst is als levensbaan
maar door het kronkelpad te gaan ontwaar ik wonderschone bloemen die met hun geuren mijn bestaan fleuren tot een lentefeest
en zit mijn tijd er eenmaal op dan weet mijn laatste hartenklop: de wandeling is mooi geweest
Zoals muziek en schilderijen, In..., ja, zelfs in rode ochtendgloren Of in lange staande rijen.
Hoe kort van stof ook, het is tijd die verandert als een landschap, Waar een reiziger door heen rijdt. Ook als hij loopt, steeds stap voor stap.
Maar het grootste deel is nog niet zichtbaar van hetgeen in verten op ons wacht. Stil wachten we wanneer we het gewaar worden wat zich op ons te dringen tracht.
Misschien is het bestaan zelfs eeuwig. Komen wij dus vaker op de oude plaatsen, dan leeft ons lichaam ook voor eeuwig, dat we nog wel vaker het leven hier weerkaatsen
Of verandert, eens, ons vlezig zijn? Misschien gaat heel ons huidige bestaan over in een toestand veel te fijn, voor onze ogen, die slecht gadeslaan
De wereld is mechanisch vatbaar voor veranderingen van massale vorm. De menigte wordt langzaam topzwaar, als steeds verder schuift de stil geëiste norm.
Iets dat door de tijden onveranderd bleef moet uniek en ook bijzonder zijn. Is ook wat ik hoop en zoek, dat ik beleef, rustig eens te blijven en heel klein
Vaag bemerk ik dat het ware kleine bestaat. De essentie van het hier zijn is geweest, lang geleden, want toen was een klein formaat al voldoende voor de menselijke geest.
Ik ben er efkes niet deze week, zal geen blogbezoekjes kunnen doen, maar volgende week ben ik er weer! Het gaat jullie allen goed en tot volgende week!
Groetjes,
Hugo
Waarom is het zo interessant om op vakantie te gaan naar een land vol armoede, meewarig kijkt de rijke toerist door het raampje van de bus naar de arme bevolking blootsvoet, gescheurde kleren een hutje en de grond vol smerigheid, maar wij wassen onze handen nog eens met een schone tissue , gelukkig al die vuile viezigheid weg en wij zeggen niet eens beschaamd, het is toch wat om zo te leven.
Dit tere wezentje dat warm mijn scherm oplicht. Dat roze wangetje. Het lieve kleine oortje. Het duurt nog zeker tot het eerste woordje, een jaar of langer nog, je ligt in diepe rust verzonken.
Je kleine vingertjes klemmen een beetje krom. Wat zweeft er in je kleine hoofdje om... Droom je van wat je hebt gedronken?
Met jouw geboorte gaan de dagen lengen in nieuwe lente, een zomer in 't verschiet. Je gaat het kind in mij opnieuw tot leven brengen,
dat diep in mij ontzettend veel achterliet. En mocht ik desondanks een traantje plengen. Het is van pure 'vreugd' en anders niet.
Mijn hoofd zit vol mooie woorden, maar op een of andere manier krijg ik ze nooit goed gekozen en zet ik ze zo stom neer op papier.
Kon je maar even in me kijken, dan weet je meteen wat ik bedoel. Dan heb je al die mooie woorden niet nodig, dan voelde je mijn gevoel....
Zo ver weg en soms zo stil.... Jij weet wel wat ik zeggen wil.... 'k Ben niet geweldig, gewoon " Eenvoud siert". Maar in gedachten ben ik echt, echt heel dicht bij jou hier....
Ik schenk aan jou een doosje stilte, toegestrikt met een zachte rust. Ook een bosje mooie vreugde, en een portie levenslust.
Voor jou speciaal een potje liefde, toffe momenten, dag na dag. Voeg daarbij een goede gezondheid, en een heel mooie lach.
k'Geef je ook een pakje blijdschap, en een flesje vol met hoop. Je ziet, de allermooiste geschenken, zijn niet overal te koop !
Neem je tijd voor heel wat vriendschap, en kijk uit naar elk vriendelijk gebaar. En als je nood hebt om het eens uit te schreeuwen, ik luister graag, je roept me maar !
Ik wilde je nog veel meer geven, maar helaas, zo werkt het niet. Kijk om je geen en laat je leiden, door alles wat het leven biedt.
Gisteren, zaterdag 3 januari, was er de traditionele nieuwjaarsduik in de Noordzee in Oostende. Er waren zomaar efkes 6500 deelnemers, 1000 meer dan vorig jaar. Het weer was koud maar schitterend, het was rond het vriespunt, en het water had amper een temperatuur van 3°. Deze foto heb ik genomen van de chiro, zij deden ook mee. Dochterlief kon daar zeker niet ontbreken! Waar staat ze? Ze staat de tweede van rechts.
En daar ging ik...
Voel de kou op mijn huid en de wind door mijn haar de zee lokt me naar zich toe en ik weet ooit was ik daar.
Proef het zout op mijn lippen het water verfrist mijn geest de golven roepen mijn naam hier ben ik eerder geweest.
Voel de eenvoud in mijn ogen het geluk in mijn ziel de zee heeft mij opgevangen zelfs ver voor ik ooit viel.
Christiane, bedankt voor je prachtige fotobewerking!
Langzaam tikken de uren naar het einde van het jaar. Ik eet nog even alle gebeurtenissen op een rijtje achter elkaar. Als ik daar over na denk dan schrik ik toch wel even. En ga ik na denken over de zin van het leven. Een verschrikkelijk familiedrama een crisis en denk eens aan al dat dierenleed. Dat zinloze geweld En moorden..om een mensenleven..., geven sommige mensen echt geen reet. Dan sluit ik mijn ogen en droom mijn droom Dat alle mensen meer respect hebben voor elkaar dat er vrede is en, iedereen heel lief is voor elkaar. Ik ben bang dat mijn ogen open zullen gaan en dan weer in deze kei harde wereld zal staan. Laten we lief zijn voor elkaar wie doet met mij mee?? Misschien wordt het dan wel een fantastisch, En een spetterend 2009.
Dat vrede jullie deel mag zijn voorspoed, liefde, harmonie mogen uren, dagen, maanden worden tot een symfonie
In de wereld zie je mensen verhongeren en creperen En vinden vele een geweldadige dood Moeten wij daar niets van leren? Of leg ik daarmee te veel bloot
Ja,het is in een ander land Waar vele verhongeren en sterven Het raakt je niet, want We zijn druk met macht en status te verwerven
Kijk eens wie of wat ik ben mijnheer Terwijl je voldaan lachte Doet het dan echt geen zeer? Wanneer we luisteren naar de kerst gedachte
Zijn we niet teveel uit op goederen en geld We hebben alles in eigen handen Niets te doen met honger en geweld Het is toch maar in andere landen
Zoek het eens wat meer in eenvoud En de echt noodzakelijke dingen in het leven Ga niet altijd voor het zilver of het goud Niet altijd nemen maar ook geven
Ook al raak je er door verward Stop eens watjes in je oren Luister eens wat meer naar je hart Dan,ja dan is de ware kerstgedachte geboren.
Je zegt vaak tegen die mensen waar je het goed mee kunt vinden dat je altijd een vriend voor ze wilt zijn dat is één van je grote wensen. Maar hoe lang duurt het werkelijk Een jaar? Twee jaar? Misschien drie? Worden het dan goede kennissen waar je leuk mee kunt praten en volgend jaar een kaart met verjaardagen en Kerstmis en weer een jaar later alleen met Kerstmis tot je helemaal niets meer hebt met elkaar?
Toch wil ik tegen al die mensen zeggen die ik nauwelijks of helemaal niet meer spreek dat ze nog steeds speciaal voor me zijn omdat zij mijn leven hebben veranderd. Elk mens dat met je meeloopt zorgt voor een rimpeling in je levenswater. Jullie hebben voor veel kringen gezorgd en daar ben ik jullie dankbaar voor ook heb ik respect voor jullie en in mijn hart ben ik jullie nooit vergeten.
Het is ergens in de Vlaanders tussen de mooie eenvoud van de velden ligt er het kleine dorpje waar ik ooit de vriendschap vond Ik werd bekoord door al het mooie wat de natuur te bieden heeft Schitterend is al z'n glorie daar waar ik ooit mijn hartje bond Het boerenleven tiert er welig daar waar de tijd had stil gestaan geen chaos van het drukke leven de straatjes zijn er romantisch rustig Het plekje ergens in de Vlaanders waar elke morgen de mensen groeten daar heb ik mijn rust gevonden daar voel ik mij blij en lustig In de vroegste ochtenduren als de nevel de vlakten vergrijst als ik en jij daar samen wandelen langs beekjes omzoomd met waterstruiken Waar een toonbeeld wordt gezet hoe het leven eigenlijk kan Waar ik,...en jij hier uit de Vlaanders de eenvoudgeuren kunnen ruiken...
De zon de maan, de aarde 't bestaan, niemand zegt of denkt hieraan. Heel erg cliché maar je gaat er in mee. Niemand iets gevraagd maar het toch doet. Daarin beland, en vraagt, is er iets? Nee, dat is te makkelijk in ons bestaan. Je leeft, leert, vecht en gaat dood, 't is wat je er tussenin doet, de emotie voedt. Ga en beleef, het doet goed voor je gemoed, ben je zo of niet. Pluk de dag en leef met gemak. Dat ben ik en wie ook niet. Dit ga je aan in ons bestaan.
Ik ben Hugo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piere De Beeste.
