don't judge me by my outside, try to understand my inside....
21-04-2005
Schizografie
Banen van wanen wenen in mijn tenen. Diegenen bewenen mijn tenen die waken bij de spraken van de daken en kierewiet. Pietriet verschiet niet bij wiet en wimpel. Heel simpel een pimpel, warempel ampel beraad gaat op straat tot ongenoegen van kroegen en vroegen van slaap. Die gaap is een paap. Recht voor z'n raap is de dageraad. Recht voor zijn smoel die poel, koel maar toch gepassioneerd is snel verleerd in zee van het gewone is dodelijk voor mij. April doet wat ik wil, de pil zorgt er ook voor in koor doorboor mijn gehoor ervoor spoor na spoor in de sneeuw, geeuw een eeuw en dood is uw spreeuw. De leeuw . De leeuw wit wat water later dan ik had verwacht in de mijnschacht en placht gedachten en mijmeringen op een rijtje zomaar klaar daar bedaar!
De mercator
Voorstuwende kracht van de wind
laat je dansen op de golven van het water
je steven klieft de weerstand van het diep
ranke masten als een houvast
de zeilen bol op volle kracht
detrots van hen die jou bevaren
rechtsaan voortbewegend naar je doel
vastbesloten zoekend naar een haven
meer je aan in rust met kalm gemoed...
Ik kan het niet meer zien. Kan er niet meer tegen bovendien.
Al die on-oprechte mensen om me heen. Het maakt, dat ik liever ben alleen.
Die gespeelde vriendelijkheid "Zo te zien gaat het uitstekend met je"
Als ze eens verder wilden kijken. Zouden heel andere dingen blijken
Maar dat is niet wat ze interesseert. Alsof het hun iets deert
Dat wat jij hebt beleefd. Zolang je HEN maar alle aandacht geef!
Wanneer de maan
een halve glimlach schijnt
en een heldere ster
zijn wijsheid seint.
Wanneer de zee
je gedachten verstoort
en je angsten
golven overboord.
Wanneer je kilometersver
de nacht inkijkt
en een kalme wind
niet van je zijde wijkt.
Wanneer je het gekrijs
van meeuwen hoort
weet dan, dat mijn licht
weer aan de hemel gloort.
Het mooiste geschenk dat ik mensen geven kan is mijn onbereikbaarheid. Geen medemens kan een absoluut steunpunt zijn.
Hoe zou men kunnen leven zonder het gevoel op-weg-te-zijn? Wij zijn voor elkaar lokroep vanuit de verte verlangen vanuit de diepte hunkering naar het onbereikbare. Maar wij zijn, noch die Verte, noch die Diepte, noch dat Onbereikbare. Doorheen de wederzijdse onbereikbaarheid banen wij voor elkaar de weg naar het Eeuwig Bereikbare.
Fotootje in funktie tot mijn tekst geleend van mick/fotografie-blog
->Volwassenen zijn wezens die van het kind-zijn alleen de slechte kanten hebben overgehouden.
->Computer=de tot nu toe uitgevonden snelste idioot
->De essentie van de prostitutie is de vervreemding. De lichamelijke prostitutie wordt veroordeeld. De intellektuele prostitutie wordt gehonoreerd, zelf met een Nobel-prijs.
->Wat u over mij denkt is in uw brein ontstaan, niet in het mijne!
De ervaring blijft het enig geldig criterium.
Zij stelt de mens vragen nopens zijn lichamelijke konditie.
Vragen die dwingender worden naarmate het lichaam meer en meer dienstbaarheid weigert. De ouder wordende mens aanvaardt minder en minder de eigen lichamelijke konditie. Hij herleidt deze lichamelijke konditie tot een leugen. Omdat de genade van de ouderdom hem vreemd is geworden, gelooft hij in de leugen van het eigen lichaam. Zich met deze leugen identificerend, schept hij een hiaat tussen zichzelf en zijn lichaam. Eens hij zijn lot en lotsbestemming aan zijn lichamelijke konditie heeft verbonden, zal hij al het mogelijke doen om zijn leeftijd te verloochenen,om er zo "fit" mogelijk uit te zien. Dit is een van de grootste vormen van zelfbedrog, waarbij de ouder wordende mens alle steun vindt in de omgeving: zo erg is het nog niet gesteld,- men komt er nog goed voor,- men heeft nog een eeuwigheid voor zich...En de kultus der valse onsterfelijkheid kan beginnen, tot het groteske toe.
Men is aan het leven voorbij gegaan en gelooft niet meer in eigen dood. Het "opkalfateren" van "niet meer zo jonge mensen",3 of 4 X 20 en meer, kan beginnen...De illusie van 20. Men kan nog mee. Men wil aan zichzelf en en vooral aan andere bewijzen wat men nog kan.
De dood is nog ver, nog oneindig ver. Meelijwekkende meewarigheid van de hipokrisie rondom de bejaardenzorg. En voor straks wel te rusten.
Geen nieuws meer op grote schaal, daarvoor was het wereldnieuws de voorbije dagen veel te belangrijk.
Het overlijden van Paus Johannes Paulus II en van Prins Rainier van Monaco. Het (uitgestelde)huwelijk van Charel en Camilla. En dat allemaal in een paar dagen tijd.
Bijna te veel om in de journaals op tv verwerkt te krijgen en de kranten waren er ook dikker op geworden. En wat een ongeziene volksverhuizingen dat teweeg brengt. Opvallend hoeveel jeugdige pelgrims naar Rome trokken(of waren ze daar toevallig op Romereis?).
En wat een belangstelling voor het (nota bene tweede)huwelijk van Charel. En naar het schijnt zelfs in aanwezigheid van de ex van zijn bruid!!!Begrijpe wie het begrijpen kan.
Nochtans blijkt hieruit de aantrekkingskracht van alles wat groots en monumentaal is, zowel op kerkelijk als op werelds vlak. Mensen blijven ondanks alles toch dromen. Dromen van een betere wereld. Of dromen van de prins en de prinses in hun mooie koets. Of dromen van rijkdom en macht. Of dromen van lottowinst...Maar toch.
En ondertussen moeten wij hier terplaatse verder met de gewone dingen van iedere dag. Maar die bieden tenminste zekerheid en dat is het tenslotte toch wat uiteindelijk telt: ons eigen kleine wereldje zo goed mogelijk organiseren zodat we allemaal een beetje gelukkig kunnen zijn.
In aansluiting op mijn vorig berichtje wil ik deze zeker niet voor mij alleen houden, nl ons kleintje van de bende, een meisje met de mooie naam LORE en ik durf zeggen dat ik er apentrots op ben,geboren de 15 september 2004, ze was 50cm groot en woog reeds 3,350kg, ik weet het nu al daar gaan later horde jongens achter aan gaan, zou papa dan niet jaloers worden?
PS.En nee ze zit niet in de slakom...
Ik zou me een klein beetje moeten schamen, waarom? ik heb mijn eigen nog niet voorgesteld, alhoewel, feitelijk heeft er niemand baat bij wie ik ben het voornaamste is dat ik hier kwijt kan wat ik kwijt wil en dat is het voornaamste, of niet? natuurlijk hoop ik op reakties zowel positieve als negatieve ik ben nu eenmaal een ruimdenkend persoon die hier al ruim 57jaar op dat bolletje rondloopt, het enigste waar ik een enorme hekel aan heb is aan personen die hun wil willen opdringen, voor mij niet gelaten ik laat ieder mens in zijn waarden en respecteer iedere vorm van geloofsovertuiging.En ook ik heb reeds geroepen in de aard van "stop de wereld,ik wil er af" maar dat is de oplossing niet, het leven is aangenamer als men elk probleem met de horens pak en er een oplossing voor zoekt, we kunnen uit onze problemen enorm veel leren maar men mag niet oppervlakkig worden want dan wordt het pas saai, of niet.
Even voor middernacht, dan is het reeds 12uren geleden het verlossende spuitje, even had ik gehoopt dat de arts me nog hoop zou geven maar nee, het was te ver gevorderd en o zo fataal, terug thuis een leegte en o zo'n pijn. Een plaatsje heeft ze gekregen tegen de rand van het bos waar ze zo graag vertoefde al was het maar om de poezen uit de buurt er weg te houden want het was trouwens haar stekje.
"Hopen op" dat werkt niet meer
Wonderen kan ik niet verrichten
Het doet me ontzettend zeer
Ik hoop dat de tijd de pijn zal verlichten
Dag mijn lieve meid nu mag je gaan
Met heel mijn hart wens ik jou
Ergens anders een prettig bestaan.
Goede morgen,alhoewel.Reeds een paar dagen ziet mijn beste vriendin het niet meer zitten, ze eet niet meer en af en toe als ik met haar bakje water afkom wilt ze drinken, ze is enorm vermagert hoe kan het ook anders, ze is een maand geleden geopereerd, ze hebben toen een gezwel weggenomen en om het lijden van haar niet onnodig te rekken heb ik besloten haar te laten inslapen, inderdaad mijn vriendin is een poes(Karthuizer),16jaar heeft ze trouw lief en leed met me gedeeld, de onmacht woeld weer in mij op maar helaas ik kan haar alleen op deze manier een laatste dienst bewijzen.Tinny gij zijt een schatje vergeten kan ik je niet.
Eco Logica
Door tal van verontruste ecologen
Is deze week de noodklok weer geluid
Wij putten immers Moeder Aarde uit
Zolang wij hier ons welvaartspeil verhogen
Toch schijnt het ons alleen te kunnen boeien
Hoeveel wij economisch kunnen groeien.
Welterusten.
Banen van wanen wenen in mijn tenen. Diegenen bewenen mijn tenen die waken bij de spraken van de daken en kierewiet. Pietriet verschiet niet bij wiet en wimpel. Heel simpel een pimpel, warempel ampel beraad gaat op straat tot ongenoegen van kroegen en vroegen van slaap. Die gaap is een paap. Recht voor z'n raap is de dageraad. Recht voor zijn smoel die poel, koel maar toch gepassioneerd is snel verleerd in zee van het gewone is dodelijk voor mij. April doet wat ik wil, de pil zorgt er ook voor in koor doorboor mijn gehoor ervoor spoor na spoor in de sneeuw, geeuw een eeuw en dood is uw spreeuw. De leeuw . De leeuw wit wat water later dan ik had verwacht in de mijnschacht en placht gedachten en mijmeringen op een rijtje zomaar klaar daar bedaar!
De mercator
Voorstuwende kracht van de wind
laat je dansen op de golven van het water
je steven klieft de weerstand van het diep
ranke masten als een houvast
de zeilen bol op volle kracht
detrots van hen die jou bevaren
rechtsaan voortbewegend naar je doel
vastbesloten zoekend naar een haven
meer je aan in rust met kalm gemoed...
Ik kan het niet meer zien. Kan er niet meer tegen bovendien.
Al die on-oprechte mensen om me heen. Het maakt, dat ik liever ben alleen.
Die gespeelde vriendelijkheid "Zo te zien gaat het uitstekend met je"
Als ze eens verder wilden kijken. Zouden heel andere dingen blijken
Maar dat is niet wat ze interesseert. Alsof het hun iets deert
Dat wat jij hebt beleefd. Zolang je HEN maar alle aandacht geef!
Wanneer de maan
een halve glimlach schijnt
en een heldere ster
zijn wijsheid seint.
Wanneer de zee
je gedachten verstoort
en je angsten
golven overboord.
Wanneer je kilometersver
de nacht inkijkt
en een kalme wind
niet van je zijde wijkt.
Wanneer je het gekrijs
van meeuwen hoort
weet dan, dat mijn licht
weer aan de hemel gloort.
Projectontwikkelaars zijn de pest voor elk soort landschap.
Het mooiste geschenk dat ik mensen geven kan is mijn onbereikbaarheid. Geen medemens kan een absoluut steunpunt zijn.
Hoe zou men kunnen leven zonder het gevoel op-weg-te-zijn? Wij zijn voor elkaar lokroep vanuit de verte verlangen vanuit de diepte hunkering naar het onbereikbare. Maar wij zijn, noch die Verte, noch die Diepte, noch dat Onbereikbare. Doorheen de wederzijdse onbereikbaarheid banen wij voor elkaar de weg naar het Eeuwig Bereikbare.
Fotootje in funktie tot mijn tekst geleend van mick/fotografie-blog
