Op hetzelfde moment zie ik ook een aantal vleermuizen in het maanlicht fladderen. Ik vraag mij af wat die hier komen doen in deze koude en barre streek. De slede komt in mijn richting en ik onderscheid een man met een hoge hoed op. Nog dichterbij zie ik dat de man een lange jas draag met een gillet daaronder, een hemd met stijve boord en een vlinderdas. Ook zie ik slobkousen verschijnen en zie ik een wandelstok, net als de mijne. De slede komt nog dichterbij en mijn nekharen komen overeind en beginnen te trillen. Ik voel aan mijn hoofd, het gloeit als een kreeft. Ik knijp in mijn wang en vraag mij af of ik droom of wakker ben. De slede stopt en de man stapt uit. Ik hoor de sneeuw knarsen onder zijn zware schoenen. Hij komt mij bekend voor. Plots, herinner ik mij hem weer.

Enige tijd terug heb ik dat gezicht in een verschrikkelijke droom gezien. Maar nu is het werkelijkheid . Ik begin weer te beven net zoals toen, alleen nog harder. Wanneer hij voor mij stil staat, zie ik weer die twee diepe poelen van de hel die weken de slaap hebben ontnomen. Wij staan neus aan neus. Alleen heb ik een normale en hij een echte haviksneus met een wrat erop.

“Goeie avond” zegt hij “Lekker weertje niet?” “Gaat wel” stotter ik terug. “Met wat kan ik je van dienst zijn”,hoor je mij prevelen. “Niet jij maar ik” zegt hij. “Jij wil toch immers een biertje, een ijsgekoeld bier niet”? “Ja” zeg ik. “Wel ik heb het bij” zegt hij en ...... doet zijn jas open. Langs beide zijden zijn de panden van zijn jas behangen met blikjes bier waar de rijm afloopt. Ik moet slikken want alleen de aanblik brengt mij al in vervoering. “Alleen” zegt hij ..... “Jij krijgt het bier van je dromen en ik je leven voor alle eeuwigheid”.