don't judge me by my outside, try to understand my inside....
25-08-2005
Dat ben ik...
Dat ben ik...
Ze maken al eens het verwijt (of compliment), dat ik te zachtaardig ben. Niet hard genoeg om in agressieve bewoordingen, degelijk gefundeerde bevindingen neer te pennen. Laat staan columns.
Raakt mij zoiets? Helemaal niet. Misschien is het wel de kunst om zo te schrijven. Weet ik veel.
Net hard genoeg om netelige zaken onder het oog van de betrokkenen te brengen.
Juist tot de grens, voor het kwetsende. Om te raken, choqueren. Subtiel, als een boodschap. Maar ook niet méér dan dat.
Een tekst moet blijven hangen, een tijdje dan toch. Eventjes nazinderen, inwerken. Dit evenzeer in het schrijven van kritieken naar elkaar toe.
Dat ik daar geen uitblinker in ben, hoeft geen betoog. Volgens mij ben ik een gevoelscriticus! (Lees: met héél weinig woorden.)
Ik kan een gedicht of verhaal prachtig vinden, maar moet ik het daarom volledig ontleden, stukje voor stukje analyseren en voorzien van kritische bemerkingen allerhande?
Een mooie bloem haal je ook niet uit elkaar om te kijken hoe ze aan haar pracht gekomen is. Diamanten worden nooit gebroken om te ontdekken hoe ze schitteren.
Talent komt vroeg of laat, maar zeker ooit bovendrijven, net zoals sterren voor zich spreken wanneer ze fonkelen in diepdonkere nachten. De meest heldere springen altijd in het oog. Dit is net zo met geschreven teksten.
Kritiek geven laat ik wel aan de zogenaamde kenners over. Zij weten het immers zo mooi te brengen. Tot je aandurft hen tegen te spreken! Ze houden er niet van dat je hun alwetendheid in twijfel trekt. Al meermaals ondervonden!
Ga ik daar in de fout? Misschien!
Ik besef ten volle, dat door mijn weinig reageren naar anderen toe, het mij in de kijker schrijven zijn beperkingen oplegt. Maar zo ben ik. Reageren om reacties van anderen terug te krijgen is niet aan mij besteed. Goed en wel beschouwd ben ik een éénzaat. Veilig verborgen achter een scherm, tokkelend naar de buitenwereld toe. In mijn verhalen en gedichten kan ik immers alles kwijt. Gedachten, gevoelens, zelfs een licht verborgen verwijt. Kan allemaal!
Lezen doe ik ze wel, en héél af en toe zal ik er ook een commentaartje bijplaatsen. Zelden negatief, nooit vingerwijzend en nog minder richtlijnen gevend. Deze tekst is dan ook méér een steunbetuiging naar mijzelf, en de ontelbare Schrijvertjes die er zich in herkennen.
En daar neemt mijn zachtaardigheid het dan weer over, is de cirkel helemaal rond. Het bewijs dat ik nooit hard zal worden in mijn schrijven is een feit. Mocht ik om die reden minder aandacht krijgen en de Schrijverstop (wie of wat die ook mogen zijn) nooit bereiken, niet getreurd. Liever de middelmaat, dan het verwijt slikken dat je een verwaande, alwetende criticus bent die nooit tegenspraak duld. Hoe hoger het voetstuk, des te dieper de val is een welbekend gezegde. Laat mij dan maar op de lagere treden vertoeven. Het is goed zo.
Kan ik nog klimmen, mooi! Laat het dan langzaam, voetje voor voetje zijn. Een stapje terugzetten is hoegenaamd geen ramp. Blijf ik ter plaatse, dan weet ik waar mijn top zich bevind. Voer ik de trots van mijn kunnen even hoog in het vaandel als eender wie, in de wetenschap dat ik het op mijn onnavolgbare manier bewerkstelligd heb. Zacht als het moet, nog zachter als het kan. Daar kan ik best mee leven!
Reacties op bericht (1)
25-08-2005
JIJ
Als ik dit zo lees lijkt het wel of je jezelf moet verweren voor iets dat je niet bent?!
Je zult het zo wel niet bedoelen, maar zo komt het bij me over.
Ik kom hier best wel vaak lezen, dat weet je niet en dat zie je niet,
mag ik aannemen :)
Nu reageer ik even omdat ik twee dingen kwijt wilde.
Het eerste lees je hierboven en het tweede is,
dat ik graag zou willen weten of de Aubergines met Paprika gesmaakt hebben
(als je het een keer gemaakt hebt natuurlijk).
Ik vind het in ieder geval héérlijk!
