Voor
de persberichten en recensies van "Losgeld voor een kind" zie bij
mijn favorieten.
Voor
het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.
We
gaan verder met het tweede hoofdstuk .
2
25 september, Lier, Hagenbroeksesteenweg.
Veerle
Desmet, de moeder van Lotte, had haar boodschappen gedaan in de Colruyt. De
aangekochte eetwaren waren in de kasten verdwenen en de flessen met frisdrank
in de garage gezet. De spaghetti stond op het vuur en de spaghettisaus was
klaar om in de microgolfoven opgewarmd te worden. Ze had het weer eens voor
elkaar! Wat een drukte toch als je alles alleen moet regelen. Haar man Roel
Claesens was enkele jaren geleden omgekomen bij een verkeersongeluk: hij was
met zijn wagen in het Albertkanaal terechtgekomen aan t Boothuis in Massenhoven.
Het was haar nog steeds niet duidelijk of dat nu een ongeluk was geweest of
zelfmoord.
Het
was ondertussen al kwart na zeven en Lotte was nog steeds niet thuis. Veerle
had al eens gebeld naar haar gsm, maar Lotte nam niet op.
Het
zal weer plezant zijn bij An, zuchtte Veerle. Die jeugd toch hé. Dat vergeet
de tijd en dan eens even iets laten weten hoort er ook al niet bij.
Om
half acht belde Veerle naar de moeder van An.
Is
Lotte nog daar?
Neen,
die is al ongeveer een uur geleden vertrokken, ant-woordde deze.
Dan
had ze toch al lang thuis moeten zijn, zei Veerle.
Misschien
is ze onderweg nog een vriendinnetje tegengekomen. De moeder van An probeerde
haar gerust te stellen.
Ja,
dat kan. Ik zal nog maar even afwachten.
Na
nog een half uur wachten begon Veerle zich toch stilaan ongerust te maken.
Waarom
neemt ze haar gsm niet op?
Waarom
laat ze niks weten?
Zou
ze misschien gevallen zijn? Of nog erger aangereden door een auto?
Ze
hield het niet meer uit. Ze nam de auto en ging op zoek. Ze reed de weg die
Lotte normaal zou nemen: eerst de Hagenbroeksesteenweg, dan via Hagenbroek
Noord naar de Handboogweg om ten slotte aan het huis van An aan het Hutveld uit
te komen.
Lotte
was nergens te zien.
Het
werd ook al donker.
Ondertussen
had ze al zeker twintig keer gebeld naar haar gsm, zonder reactie.
Ze
belde aan bij de ouders van An. Ook An had al meerdere keren geprobeerd om
Lotte te bellen, maar ook zij kreeg geen antwoord.
Zou
ik niet naar de politie bellen? vroeg Veerle.
Ja,
we moeten toch iets doen, antwoordde de mama van An.
De
politie van Lier werd verwittigd, die lieten weten dat ze iemand gingen langs
sturen.
Na
een half uur, Veerle was juist thuisgekomen, arriveerden de agenten aan de
Hagenbroeksesteenweg.
Hoe
lang is je dochter al verdwenen? vroeg de agent.
Ze
is om half zeven doorgereden aan het Hutveld in Ranst.
En
ze neemt haar gsm niet op? vroeg de tweede politieman.
Neen.
En ik heb de weg al terug gereden die ze normaal zou moeten doen en daar is
niets te zien, antwoordde Veerle.
Misschien
heeft ze een andere weg genomen. Of ze is bij iemand binnen gegaan, stelde de
agent.
Maar
dan zou ze mij toch verwittigen, snikte de moeder van Lotte.
Mevrouw,
normaal gezien kunnen wij nu nog niks doen. Officieel is dit nog geen
verdwijning, maar we zullen al eens beginnen met enkele andere mogelijke wegen
te gaan bekijken die ze misschien kan gevolgd hebben, probeerde de agent
Veerle te troosten. Mocht ze ondertussen thuis komen, laat het ons dan weten.
En
komen jullie dan daarna terug? Of wat gebeurt er dan? vroeg Veerle.
We
zullen zeker iets laten weten, antwoordde de agent.
De
agenten reden via alle mogelijke wegen van het Hutveld in Ranst naar de
Hagenbroeksesteenweg in Lier en terug.
Geen
Lotte te zien.
Geen
telefoon van de moeder van Lotte om te zeggen dat ze was thuis gekomen.
Het
was ondertussen al na tienen.
Dit
begint op een onrustwekkende verdwijning te lijken, zei de agent, die zelf ook
een dochtertje had, tegen zijn collega. Zullen we de hoofdcommissaris
verwittigen?
Ja,
laat ons dat maar doen. Maar misschien doen we dat beter van bij haar thuis,
dan kan de moeder de nodige gegevens doorgeven, antwoordde hij.
In
het huis van Lotte was de moeder ondertussen in paniek geslagen bij het horen
van de woorden onrustwekkende verdwijning.
De
agenten probeerden haar te troosten, maar dat lukte niet. Ze belden naar
hoofdcommissaris Frans Peeters en legden hem de situatie uit.
Ik
zal zelf contact opnemen met Child Focus en hen vragen om naar mevrouw te
bellen, zei Peeters. Jullie blijven daar om de situatie op te volgen.
Oké,
antwoordde Johan, de jongste agent.
De
hoofdcommissaris gaat Child Focus verwittigen, zij zullen je dadelijk
contacteren, zei hij tegen Veerle.
Zijn
woorden waren nog niet koud of de telefoon rinkelde al.
De
dame van Child Focus vroeg hoe oud Lotte was.
Twaalf
jaar, zei de moeder.
En
wat is er juist gebeurd? Hoe lang is ze al verdwenen?
Veerle
gaf in horten en stoten het ganse verhaal weer vanaf haar thuiskomst tot nu.
Aangezien
uw kind jonger is dan dertien jaar moeten we dit beschouwen als een
onrustwekkende verdwijning, besloot de dame van Child Focus.
En
wat gaat er nu gebeuren? Wat moet ik doen? Wat gaan jullie doen? Wat gaat de
politie doen? vroeg Veerle al huilend.
Ik
ga nu samen met hoofdcommissaris Peeters en de onder-zoeksrechter bekijken of
we een campagne met affiches kunnen opzetten, tenminste als jij hiermee
akkoord gaat?
Ik
ga met alles akkoord, als mijn dochter maar snel terug is, snikte Veerle.
Kan
jij dan ondertussen al een goede foto zoeken van Lotte zoals ze er nu uitziet,
en deze naar ons doormailen?
Dat
zal ik doen, besloot de bezorgde moeder.
Na
de bespreking tussen onderzoeksrechter Willy Janssens, hoofdcommissaris Frans
Peeters en Child Focus werd besloten om onmiddellijk een affichecampagne te
starten. Tegelijkertijd vertrok er een consulent van Child Focus naar Lier om
Veerle bij te staan gedurende de campagne.
Even
voor middernacht arriveerde Rudy Mertens aan de woning van de familie Desmet in
de Hagenbroeksesteenweg in Lier. De agenten lieten de verdere afhandeling van
de zaak over aan de consulent van Child Focus en keerden terug naar het
Paradeplein waar het hoofdkantoor van de politie van Lier gevestigd was.
Wat
gaat er nu allemaal gebeuren? wilde Veerle weten.
We
starten een affichecampagne op. Alle getuigenissen die via ons nummer 116 000
binnenkomen gaan rechtstreeks en integraal door naar de onderzoeksrechter,
antwoordde Rudy Mertens.
Waar
gaan ze die affiches dan hangen? En wie doet dat? Kan ik iets doen?
De
affiches worden vannacht nog verdeeld onder onze partners zodat deze
morgenvroeg allemaal ophangen.
En
waar gaan ze die dan hangen? vroeg Veerle.
Onder
andere bij Delhaize, Colruyt en Spar. De foto met de gegevens zal ook te zien
zijn op de schermen van de verdeelpunten van de Nationale Loterij. Er zullen
ook nog affiches hangen in de stations van de NMBS, in de voertuigen van De
Lijn en in de tankstations van Total.
En
op de televisie, kunnen ze daar niets uitzenden? vroeg de ongeruste moeder.
Ja,
er zullen via radio en televisie oproepen gedaan worden en we gaan ook via de
gsm-operatoren berichten uitsturen, besloot de consulent.
En
wat kan ik nog doen? Ik wil zelf iets doen! Nu!
We
zullen er eerst al eens voor zorgen dat de campagne kan starten, zei Rudy.
Heb je al een recente foto gevonden?
Mag
dat ook een digitale foto zijn?
Natuurlijk,
dat is nog gemakkelijker. Dan kunnen we hem doormailen. Als we moeten inscannen
verlies je altijd op de kwaliteit en de foto is het belangrijkste van de hele
campagne, gaf Rudy aan.
Veerle
vond een gepaste foto op de computer en deze werd dan ook onmiddellijk naar
Child Focus doorgestuurd.
De
affiches konden worden gedrukt dus de campagne kon starten.
Ik
zou toch nog eens graag zelf op zoek gaan, gaf Veerle aan.
Dan
gaan we toch samen de weg nog eens doen die Lotte zou moeten gevolgd hebben om
thuis te komen, zei Mertens.
Hij
reed met de bezorgde moeder nogmaals de weg die haar dochter met de fiets had
moeten afleggen. De lichten van zijn auto gaven af en toe een flikkering weer
in de omliggende velden. Telkens
dachten ze dat het de weerkaatsing van een reflector van de fiets van Lotte zou
zijn. Maar het waren steeds weer stukjes blinkende steen of glas die de
weerkaatsing veroorzaakten.
Na
een uur gaven ze het op.
Alle
hoop werd vanaf nu gesteld op de affichecampagne.
Het
werd een eindeloze nacht voor de angstige moeder.
|