Voor informatie en het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

We gaan verder met het vierde deel van 'Moord aan de balie'.

De commissaris zag dat de hotelmanager de foto van hun verdachte had doorgemaild en hij zette deze foto dan ook direct door naar een collega op het politiekantoor. Hij belde de agent op en vroeg om te kijken of het systeem de man herkende.

John Claes woonde in de Nieuwpoortstraat. Via de Mechelsestraat en Lisperstraat reed Paul naar de Voetbalstraat. Na vijf minuten parkeerde hij de Golf voor de deur van de woning van de advocaat. Mevrouw Claes verwachtte hen. Ze stelde zich voor als Hilde Van Oudenhoven. Ze gingen door de hal naar de zithoek. Het appartement van Claes besloeg de gehele verdieping. Op de andere verdiepingen waren dit twee verschillende appartementen. Er was een heel grote living met een aparte zithoek. De meubels in de woonkamer waren van zwaar eikenhout. De zithoek was gemaakt in dezelfde stijl als de meubelen van de living. Er was ook een grote open keuken waarin in het midden van de ruimte een kookeiland was voorzien. Ze woonden al zes jaar in dit appartement en waren tien jaar getrouwd. Ze hadden geen kinderen.

“Waarom was je man gisteren in Hotel Felix gaan slapen?” vroeg De Winter.

“Dat weet ik niet”, antwoordde ze.

“Mevrouw, we gaan hier geen spelletjes spelen hé. Je man gaat niet zomaar in een hotel logeren op vijf minuten van zijn appartement, als er niets aan de hand is. De waarheid graag, dat kan ons allemaal een boel tijd besparen”, bitste Somers.

“We hadden ruzie”, gaf mevrouw Claes ten slotte toe.

“En over wat ging die ruzie?” vroeg Paul.

“Over van alles.”

“Kan het iets preciezer?” vroeg Bruno.

“Over mijn moeder”, zei Hilde.

“Ja, en wat is het probleem juist?”

“Hij wilde niet dat mijn moeder hier zou komen inwonen”, antwoordde mevrouw Claes.

“Was het de eerste keer dat hij ergens anders ging slapen?” vroeg Paul.

“Ja.”

“Was het de eerste keer dat jullie ruzie hadden over je moeder?” vroeg Bruno.

“Neen.”

“Had je man vijanden?”

“Meneer, John is, euh, was advocaat hé. Dan kom je wel eens met mensen in aanraking die geen verlies kunnen verdragen.”

“Kan je enkele namen noemen?”

“Dan zal je eens in zijn dossiers moeten kijken, denk ik.”

“Dat zullen we zeker doen”, antwoordde De Winter. “Waar was jij gisterenavond?”

“Denk je dat ik mijn man vermoord heb?” vroeg de verontwaardigde echtgenote.

“Wij denken niets, wij gaan alleen maar alle pistes na”, gromde De Winter.

“Ik was hier thuis.”

“Alleen?”

“Ja, wat dacht je anders, met mijn minnaar?”

“Heb je die dan?” foeterde Somers.

De Winter voelde dat het uit de hand begon te lopen en rondde het gesprek af. Hij vroeg nog wel het telefoonnummer van haar moeder.

“We komen later nog wel eens terug”, besloot hij. “Voorlopig hebben we genoeg informatie.”

In de auto belde ze naar de hoofdcommissaris. Ze vertelden hem dat zij ook niet echt een goed gevoel hadden bij de ondervraging van mevrouw Claes.

“Ik denk dat ze iets verzwijgt”, zei Bruno. “En dat fabeltje van haar moeder, daar geloof ik ook al niet veel van.”

“Dat kan je wel checken bij die moeder”, antwoordde Frans Peeters.

“Ja, dat zullen we zeker doen.”

“Wat kan ik aan procureur De Backer melden? Hij wil straks een persconferentie geven”, zei de hoofdcommissaris.

“In deze omstandigheden zou ik niet te veel zeggen. Trouwens we weten ook nog niet veel. Vraag hem om een persbericht uit te sturen met de melding dat advocaat John Claes vannacht dood is aangetroffen in een hotel in Lier. Het onderzoek loopt. Meer zou ik nog niet zeggen”, besloot Bruno.

“Ik zal het hem voorstellen”, zei Peeters.

“Hebben de collega’s in het systeem nog geen match gevonden met de foto van onze verdachte?” vroeg Somers.

“Voorlopig niet, maar ze blijven zoeken”, antwoordde de hoofdcommissaris.

“Dat ziet er dan alweer niet goed uit, maar ik had er eigenlijk ook niets van verwacht. Het zou wat te gemakkelijk geweest zijn hé”, stelde Bruno.

“Nog even afwachten”, zei Peeters. “Misschien vinden ze toch nog iets.”

“Oké, chef. Tot later.”

Paul belde de moeder van Hilde Van Oudenhoven. Ze bevestigde dat er wel eens over gesproken was om bij haar dochter te gaan wonen, maar dat John daar problemen mee had.

“Je ziet het hé Polle, als je trouwt moet je goede afspraken maken. Geen schoonmoeder in huis. Zeg het maar tegen Betty”, lachte Bruno.

“Daarvoor is het nu te laat, dat had je vroeger moeten zeggen.”

“Gaan we nog iets drinken in De Solsleutel?”

“Neen, ik heb nog te veel werk met het trouwfeest”, antwoordde Paul.

“Dat is toch pas volgende zaterdag”, lachte Bruno.

“Ha, ha, ha. Trouwens, ben jij al helemaal klaar? Ik hoorde vorige week van Betty dat je nieuwe pak nog niet af was.”

“Aha, de vrouwtjes zijn weer aan het kletsen geweest. Morgenavond is mijn kostuum klaar, helemaal op maat gemaakt”, zei Bruno

“Ik zal het tegen Betty zeggen”, lachte Paul.

Hij zette zijn chef thuis voor de deur af.