Voor informatie en het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

We gaan verder met het eerste deel van 'Chantage in het schepencollege'.

1

7 januari, Begijnhofstraat, Lier.

Het was ijzig koud in de slaapkamer van Mieke Verstraeten. Mieke was in Lier schepen van Openbare Werken voor de partij Groen Lier. De winterprik bleef maar aanhouden. Ze opende haar ogen en tegelijk voelde ze dat haar neus koud en vochtig was. Onder de lakens was het lekker warm. Haar man, Willy Tange, was al opgestaan en Mieke hoorde dat hij bezig was in de keuken. Ze trok de kamerjas aan die ze boven op de dekens had gelegd als extra bescherming tegen de koude en ging naar de badkamer. Met een warme jogging aan verscheen ze enkele minuten later in de keuken. Ze gaf Willy een vluchtige kus op de wang en zette zich aan tafel. Willy had al voor koffie gezorgd en de tafel gedekt.

“Hoe ziet je agenda eruit voor vandaag?” vroeg haar man, terwijl hij haar koffie inschonk.

“Eerst om half tien een onderhoud met de burgemeester en daarna is er schepencollege.”

“Dan kom je niet thuis eten?”

“Neen. Waarom?”

“Dan ga ik straks een flinke winterwandeling doen.”

“Dat is een uitstekend idee”, antwoordde Mieke. “Profiteer er maar eens goed van nu je nog kan.”

Haar man was al een tijdje werkloos en in deze tijd was het nogal moeilijk om terug werk te vinden. Ze had al haar contacten reeds aangesproken om hem aan een nieuwe baan te helpen en er was goede hoop dat Willy binnen enkele weken terug aan de slag kon.

Ze hoorden de bromfiets van de postbode en enkele seconden later plofte de krant in de brievenbus.

“Haal jij de krant even? Dan maak ik al wat plaats op tafel”, zei Mieke.

Willy kwam even later terug in de keuken met de krant en een witte enveloppe.

“Hier, voor jou. Een brief zonder postzegel. Waarschijnlijk van één of andere aanbidder”, lachte hij.

Mieke opende de enveloppe en veerde recht toen ze de inhoud zag.

“EEN KOGEL!”, riep ze.

Ze liet de kogel over de tafel rollen en keek of er nog iets in de enveloppe zat. De enveloppe was leeg.

“Een kogel in een briefomslag, zonder verdere uitleg. Er staat zelfs geen naam van de bestemmeling op. Misschien is het wel voor jou”, zei Mieke.

“Ik vind dit niet om te lachen”, gromde Willy.

“Ach schat, ik krijg wel eens meer te maken met malcontente mensen”, zei de schepen.

“Ja, iemand die jou eens uitscheldt of iets roept, maar dit vind ik er toch wel wat over.”

“Ik zal het straks melden aan de burgemeester en eens vragen wat hij er van denkt.”

“Vraag maar dat hij dit door de politie laat onderzoeken, je moet hier niet te licht over gaan.”

“Ja, ja, ik zal het zeggen”, zei Mieke en ze verdween naar de badkamer om zich klaar te maken voor alweer een drukke dag.

Willy deed de kogel terug in de enveloppe en legde deze bij de smartphone van zijn vrouw, zo zou ze hem zeker niet vergeten. Nadien nam hij de krant en begon hij te lezen.

Na een half uur kwam Mieke terug binnen in de keuken, nam haar smartphone en de brief en stak ze deze in haar tas.

“Tot straks, schat.”

“Tot straks”, antwoordde hij en gaf haar een kus.

“En profiteer maar eens goed van je winterwandeling. Ik ben al benieuwd naar de foto's.”

En weg was ze.