Voor de persberichten en
recensies van "Adellijke intriges" zie bij mijn favorieten.
Voor het aankopen van boeken zie
"aankopen boek" bij mijn favorieten.
We gaan verder met de zesde bladzijde van "Adellijke intriges."
Het verschil tussen de twee galerieën was dat er
bij de baron enkel echte, dure stukken verkocht werden en bij hem waren het
meestal minder bekende schilderijen en kopijen, maar dat laatste mocht niemand
weten.
Omdat de zaken niet zo goed gingen als hij verwacht
had en omdat hij van thuis uit gewoon was om altijd veel geld te hebben, had
hij met zijn vriend een handeltje opgezet dat verder geen daglicht kon
verdragen.
Baron de la Faille was een grote bekende,
betrouwbare kunsthandelaar, vooral bekend omdat zijn galerie altijd
originele doeken tentoonstelde.
De zoon had het zo klaar gespeeld, dat hij voor de
galerie van zijn vader ook de boekhouding mocht regelen. Zo kon hij alle
papieren, certificaten, facturen, fotos, enz. , ook kopiëren en gebruiken voor
zijn zwart circuit.
De truc die Robert en Benito daarbij gebruikten was
in feite vrij simpel. Jean-Louis de la Faille kocht enkel originele schilderijen
aan van bekende schilders met een expertiserapport waaruit bleek dat het
kunstwerk echt was. Robert nam van alle papieren een kopij en nam ook van de
schilderijen de nodige fotos. Deze gegevens overhandigde hij dan aan zijn
vriend Benito Sahli, die alles dan weer aan een -voor de rest van de wereld-
anonieme vervalser gaf. Deze man was wel heel goed in zijn vak. De vervalste
schilderijen gingen dan, met de vervalste papieren, naar een galerie in
Rusland, waar ze voor veel geld verkocht werden aan de nouveau riches van
Rusland.
Het handeltje werkte ook in omgekeerde richting. De
galerie-houder in Rusland bezorgde valse papieren en fotos van schilderijen
die ginder werden verkocht.
|