Het is in Neerpelt prachtig weer. Ik ga zo op de fiets naar Valkenswaard, afstand is 15 km. Een boek bestellen en ik zag gisteren in een flits in een etalage een leuke rok hangen, die ga ik maar eens passen als die in mijn maat is. Als mijn man erbij is zoals gisteren, dan lukt me dat niet om een kledingzaak binnen te lopen. Daar heeft hij geen geduld voor.
We doen meestal op donderdag de boodschappen samen in Valkenswaard, omdat er dan markt is en we kopen dan vis, kaas, fruit en bloemen. Gisteren was ik in de boekhandel in Valkenswaard om een boek te bestellen. Ik wist de titel en de oorspronkelijke schrijver. Nicholas Sparks schrijft veel bestsellers, zoals Message in a bottle en daar is een vertaling van en dat boek heet De Brief. Het schijnt een mooie roman te zijn. Het is ook verfilmd.
Konden ze dat niet vinden in de computer en ze vroegen of ik het ISBN nummer wist. Nee, dat wist ik niet en ik dacht, dat is zo'n bekend boek, dat kunnen ze toch wel vinden. Blijkbaar geen slimme juffrouw in die winkel. Maar er is maar 1 boekenzaak, dus vandaag er maar weer op af met het ISBN nummer. Ik vond dat gisteravond zo op Internet bij www.bibliotheek.nl dankzij een tip van iemand van het chatterras van seniorweb. Daar zie ik ook dat het al in 1999 is uitgegeven en de uitgever weet ik ook, dus het zal nu wel lukken om het te bestellen.
De Emmamolen stamt uit 1886. Daarvoor had hij elders al gefunctioneerd als watermolen. De bekende molenaars Rombouts hebben hem in onderdelen overgebracht en opgebouwd als stellingmolen. Om zoveel mogelijk wind te vangen werd deze aan de rand van het dorp op een hoog onderstel opgebouwd als een zogenoemde bovenkruier. "De molenaar had in die tijd `windrecht', wat inhield dat de gemeente geen hoge bebouwing of bebossing in de nabijheid van de molen mocht aanbrengen. Voor dat recht moest de molenaar ook betalen". Over de wijze waarop Van Buul in het bezit van de molen is gekomen vertelt hij: "Voor 1960 was de molen in zo'n slechte staat, dat het verval toesloeg. De tweede generatie van de Rombouts wilde alleen de romp laten staan. De gemeente Vlijmen heeft toen voor een symbolisch bedrag de molen gekocht en gerestaureerd. In 1967 is de molen weer in beweging gekomen. Ik heb het vak nog kunnen leren van André Rombouts, de laatste telg uit de Rombouts-dynastie. In 1993 ben ik als molenaar begonnen." De molen is eigendom van de gemeente, maar het terrein en perceel rond de molen is privé-eigendom. Op zomerse dagen kan het erg druk zijn. Hoe vangen jullie dat op? "Wij hebben een lijst met honderden oproepkrachten. Veelal zijn dat studenten. Dat heeft van twee kanten voordeel: de meeste buitenlandse klanten kunnen in hun eigen taal worden aangesproken en de studenten kunnen hun taalvaardigheid vergroten."
De Emmamolen blijkt in goede handen te zijn bij Kees en Petra van Buul. En ook hier lijkt een toekomst te zijn weggelegd voor de tweede generatie. Een poster met de pasgeboren tweeling Jop en Puk in een grote broodmand draagt als tekst: "De toekomstige directie wenst u smakelijk eten".
Wat gaat er in en wat komt er uit zo'n molen? "Wij malen uitsluitend tarwe tot volkorenmeel. Dat zijn korreltjes, die tussen molenstenen worden fijngemalen. De volkorentarwe is heel geschikt om in moderne huishoudbakovens te worden gebruikt. Willen we tarwebloem, dan moeten er de zemelen worden uitgezeefd. Samen met griesmeel vormen zij de voornaamste bijproducten".
Voor we weer verder gaan, maak ik nog een foto van Rina. Dan fietsen we richting Vught en de volgende controle is weer na 15km fietsen aan de met eiken omzoomde Loonsebaan bij café Den Heuvel, maar daar is geen plaats meer om te zitten. Er is nog een mooie uitspanning Brasserie Van Loon op nr. 107 verderop aan de linkerkant, maar ook daar is het vol. Dan fietsen we maar door tot we een bankje tegenkomen en daar eten we onze appel op, die we bij de start hebben gekregen. Dan komt al snel de splitsing tussen de 35 en de 50km route en het is een stuk rustiger op de 50km route. We fietsen dan een heel eind langs een kanaal naar Drunen. We moeten stoppen vanwege een valpartij. We zien een echtpaar met klein kind en hond naast hun fietsen trillend staan van de schrik, die van het pad door een tegenligger zijn afgereden en gevallen en de aanrijder fietst gewoon door. Gelukkig valt de schade mee en kunnen ze hun weg verder vervolgen. We geven een snoepje aan het jongetje. De vader heeft een flinke schaafwond en de moeder heeft pijn in de knie, die ze wel verdraaid zal hebben, maar de fietsen zijn nog in orde. Ze zijn het meest boos om het feit, dat de aanrijder is doorgefietst, zoiets doe je toch niet als je een moeder met hond en vader met klein kind omver rijdt. Het echtpaar reed keurig achter elkaar en de tegenliggers bleven naast elkaar rijden. Maar helaas zijn er ook op het fietspad asociale mensen, die denken dat het fietspad van hun alleen is en niet opzij willen gaan, van zo daar komen wij aan.
We hebben niet meer gestopt tot de finish en de rit blijkt 56 km te zijn. Maar dat is ongemerkt gegaan door ons geklep onderweg. Ik heb Rina sinds 17 juli bij de fiets4daagse in Achel niet meer gezien. Dan de fietsen weer op het rek van de auto en we rijden naar het plaatsje Nieuwkuijk om bij de Emma Molen een hapje te eten en te drinken. Het is daar erg gezellig en de molen maalt nog meel en de broodjes zijn erg lekker. Ik neem dan ook meergranen broodmeel mee naar huis en 4 kampioentjes. Dat zijn lekkere bruine broodjes met allerlei zaadjes erop. We zijn thuis om 18 uur en we hebben van deze dag weer genoten.
Dit fietsfestijn is elk jaar op de laatste zondag in augustus. Haarsteeg ligt tussen Drunen en Heusden en ten westen van Den Bosch. Het is prachtig weer om te fietsen en ik heb mijn Belgische vriendin Rina gevraagd om met me mee te gaan. Rina is bij mij thuis met haar fiets om 8.30 uur en het is nog fris. We zetten samen het fietsenrek op de auto, want Henk kan me nu niet helpen, want die mag niet tillen, want hij is donderdag thuis gekomen uit het ziekenhuis voor een operatie aan de prostaat. Dan eerst mijn fiets op het rek en daarna de fiets van Rina, maar die past niet, omdat er geen ruimte is bij de trapas. Gelukkig heb ik nog een nieuwe reservefiets en daar de banden van opgepompt en op het rek gezet.
Het is 85km rijden naar Haarsteeg, waar ik voor de derde keer mee doe aan deze toertocht. We kiezen voor de afstand van 50km. Het is erg druk. Er doen meer dan 1000 deelnemers mee. Tijdens het fietsen merk je daar niet zo veel van, wel op de controlepunten. De tocht gaat over mooie dijken in het Brabantse land en door pittoreske dorpjes.
De eerste stop is na 15 km op de dijk langs de Maas in het plaatsje Bokhoven. Daar is café Het Veerhuis. We nemen koffie en een worstebroodje. Op de foto staat Het Veerhuis. Wordt vervolgd.
Zoals beloofd hier dan mijn foto van het leuke olifantje Myo Set Kaung, dat geen moment week van zijn moeder. Het is onvoorstelbaar hoe het olifantje tussen al die grote poten loopt zonder vertrapt te worden.
Tijdens ons bezoek in Drente zijn we op vrijdag naar het Noorderdierenpark in Emmen geweest. Ik had in de krant wel gelezen, dat er een olifantje is geboren op 7 augustus, maar we wisten niet, dat het de eerste dag was dat de kudde de baby buiten mocht showen. We vonden het erg druk met bezoekers en we hebben geboft, dat er geen regenbuien waren.
Ik heb ook geprobeerd een foto te maken, maar die is niet zo goed als die in de krant staan. Vandaar onderstaand artikel uit de Telegraaf.
Olifant geboren in Dierenpark Emmen
EMMEN - In Dierenpark Emmen is in de nacht van zondag op maandag een olifantje geboren. Het dier, een mannetje, is 'Myo Set Kaung' gedoopt, hetgeen staat voor derde generatie. Het is de eerste keer dat een in Emmen geboren olifant voor nageslacht zorgt, moeder 'Mingalar Oo', werd in 1992 in het dierenpark geboren.
De olifantenkudde in Emmen telt nu vijftien olifanten, ongeveer net zo groot als een kudde in het wild. De opvallend roze boreling blijft zes jaar in Emmen. Daarna verhuist hij naar een ander dierenpark om voor nageslacht te zorgen.
Goede morgen gewenst en ook de komende dagen met beter weer dan begin van de week. Dan hebben wij het ook. Wij trekken er 4 dagen op uit naar Zwartsluis in de buurt van Zwolle om in die omgeving te gaan fietsen. Ik heb net de krant van gisteren gelezen en daarin staat de volgende stelling:
"Het weer bepaalt ons leven"
We zijn shagrijnig bij slecht weer en blij met mooi weer. Dat klopt vaak wel. Voor mij geldt, dat ik erg blij ben met de zon en warmte. Maar ik ben ook pc verslaafd, dus wanneer het slecht weer is, vermaak ik me prima. Wat wel vervelend is, dat het slecht weer is wanneer er een belangrijk buitengebeuren op het programma staat. Zoals Sail straks, of een bruiloft of een fietsvakantie. Het landschap, steden en dorpjes zien er mooier uit als de zon schijnt, dat zie je ook aan de foto's.
Ik heb zelf een randje gemaakt met Photoshop (met laagstijl hitte-explosie) om de afbeelding hierboven en ook een briefpapiertje voor mijn mailtjes.
Dus hierbij de groetjes voor de lezers van mijn blog en duim een beetje, dat we niet te veel regenbuien krijgen.
Vandaag een mooie achtergrond in een mailtje gezien met een kolibrie. Deze vogel fascineerde me zo, dat ik iets heb gezocht op Internet.
De kolibrie komt alleen voor in Noord- en Zuid-Amerika. Alle kolibries zijn goede vliegers, ze kunnen achteruit en opzij vliegen. Dat vliegen kost ze veel energie en dus moeten ze veel bloemen bezoeken om aan hun energiebehoefte te voldoen. Om energie te sparen zitten ze dan ook nog driekwart van de dag stil op een tak. Het is gewoon voor een kolibrie om drie maal zijn gewicht per dag aan (zoet) voedsel in te nemen. Als kinderen dat zouden doen, moeten ze wel 200 grote zakken snoep per dag eten. Dat lukt nooit zonder misselijk te worden.
Klik op de vogel om die te zien vliegen, want het is een gif afbeelding.
Voor José heb ik een mooie kaart gemaakt met behulp van Photoshop. Ik heb daarbij de roos Nostalgie geplakt. Het gezicht van José is geselecteerd uit de bridgefoto. Ik heb haar iets jonger gemaakt door een paar rimpels weg te poetsen. Er volgt nog een uitgebreid verslag van die dag, want José heeft een bus gehuurd, waarin we met 31 dames een verrassingstocht hebben gemaakt. Pas na het instappen heeft José het doel van de trip bekend gemaakt en dat is de prachtige oude stad Mechelen, waar we na 1 1/2 uur aankomen.
Deze foto is genomen op woensdagmiddag 29 juni in de bossen van Waalre op het terras van de Hut van Mie Pils, waar we naar toe zijn gefietst, 25 km, om even buiten te bridgen en dan weer verder te fietsen. We hebben de kaarten en biedingboxen meegenomen. v.l.n.r. José, Tilly, ikke, Suzanne en Mariette. Julia is er niet bij.
Daarna fietsen we terug via Valkenswaard en de Luikerweg naar restaurant Suikerbuik om pannenkoeken te eten. We hebben prima fietsweer, maar om 17 uur begint het te plenzen, nadat we net 5 minuten binnen zijn. We gaan binnen weer verder met bridgen, totdat de echtgenoten gekomen zijn, die ook mee willen eten, behalve mijn Henk heeft er geen zin in. De pannenkoeken zijn erg lekker, maar de wijn is niet te drinken. Na afloop is het nog niet droog buiten en het onweert ook. Er gaan fietsen in of op de auto's van de mannen, maar Mariette en ik blijven dan over om door de regen naar huis te fietsen nog 15 km. We hebben wel een regencape om, maar zijn toch nat thuis gekomen.
Maar de zon schijnt nu volop en we verhuizen dan toch liever naar een grotere tafel onder de luifel. Het is 16 uur en we besluiten maar om nu een salade uit te zoeken. Julia geeft de voorkeur aan een pannenkoek met kaas. Op Internet heb ik de menukaart gevonden.
Bij de salade worden lekkere brokken grof bruin brood geserveerd.
Salades
HUISGEMAAKTE SALADES
Maaltijdsalade Alt Arce, met vlees vis en kaas 10,75
Salade Nicoise, een frisse salade met Tonijn 10,25
Salade Nautilus, een rijkelijk aanbod van tonijn, zalm en garnalen 10,50
Boerensalade, met komkommer, tomaten, paprika, ui en ei 8,00
We delen de rekening door 5, want we willen iets terug doen voor Julia, omdat zij heeft gereden. Inclusief drankjes en tip betalen we 20 per persoon.
Om 17 uur begint het ineens te plenzen van de regen en we zijn dus blij, dat we onder de luifel zitten, want iedereen zoekt nu dekking. Het blijft nogal duren, zodat we na een half uur besluiten om er maar doorheen te lopen naar het parkeerterrein, zon 10 minuten. We hebben veel bekijks van schuilende mensen. Ik heb toevallig wel de capuchon van mijn jack in mijn tas en die doe ik op mijn hoofd en krijg daar natuurlijk commentaar op van het publiek, of ik mijn jas heb verloren. Jammer, dat hier geen fotos van zijn, vooral van de striptease in de auto waar we onze natte kleding verwisselen voor droge kleding. Het is wel sneu voor Julia, dat de bekleding van de vloer van de auto zo smerig is geworden. We rijden via Venlo de snelste route over de snelweg naar huis en we zijn om 19 uur in Neerpelt.
Hiermee is een einde gekomen aan deze onvergetelijke dag. Ik heb er ook 13 berichten voor nodig vanwege de afbeeldingen, die ik wil toevoegen. Er kan maar 1 afbeelding per bericht. Dus ook hier het ongeluksgetal 13.
Wanneer je op de roos hier boven klikt, zie je een animatie.
Direct aan de overkant van het rosarium is een weggetje tussen 2 huizen en als we die uitrijden en aan het einde rechtsaf slaan, komen we vanzelf bij het landhuis aan een veerpont over de Maas naar Arcen. Het ziet er leuk uit en een bord met reclame voor High Tea met rozenhapjes lokt ons naar binnen. Maar het blijkt, dat je daarvoor moet reserveren en de bediening is niet echt vriendelijk, zodat we besluiten om maar in Arcen iets op te zoeken.
Direct aan de Maas op een eeuwenoude Romeinse en Middeleeuwse sacrale plaats ligt Landhuis de Maashof. Uit vondsten is gebleken dat hier al in de ijzertijd bewoning was. De Romeinen hadden hier een post langs de Maas.
De passie voor rozen uit zich o.a. in een aantal rozendelicatessen die we zelf op ambachtelijke wijze maken of speciaal voor ons gemaakt worden. De rozenconfituur, de rozentaart, de rozenbonbons en de rozenwijn zijn daar een voorbeeld van.
Het oude veerhuis werd in 1945 verwoest en mocht niet meer worden opgebouwd. Vanaf 1963 staat het huidige pand op deze plek en in 1998 werd de muur gerealiseerd om het huis bescherming te bieden tegen de overstromingen van de Maas, die van tijd tot tijd als een echte regenrivier buiten haar oevers treedt. In 1985 is de huidige camping ontstaan.
We gaan de veerpont op met de auto en rijden naar Arcen, waar op woensdag een sfeermarkt is en het is erg druk, zodat we geen parkeerruimte vinden, behalve op de parkeerterreinen van de kasteeltuinen. Parkeren kost 3.
De "Sfeermarkt Arcen" bestaat ruim 30 jaar. Deze grote vakantiemarkt wordt gehouden op de woensdagen in het hoogseizoen van 16.00 - 21.00 uur, met telkens een wisselend thema. Het muziekprogramma loopt door tot 23.00 uur. Er staan meer dan 130 kramen opgesteld in de straten van Arcen, waaronder oude ambachten, hobbyisten, kinderspelen, straattheater en muziek.
We parkeren de auto zo dicht mogelijk bij de rand om het dorp in te lopen. Via een bospaadje is het steeds rechtuit tot de Maas en we komen uiteraard over de drukke markt. Ik weet een leuk restaurant Brasserie Alt Arce met terras aan de Maas en we vinden wonder boven wonder nog een tafeltje vrij aan de waterkant.
Ik besluit met mijn lievelingsroos Just Joey, die in deze periode de eerste bloei achter de rug heeft. Deze roos heeft zeer mooie bloemen en zijn licht geurend.
Deze foto heb ik bewerkt met Photoshop, waarbij het de bedoeling is om de schaduw achter de bloem in dezelfde tint te maken.
Hier een paar fotos van rozen, die we het mooiste vinden. Alleen voor Mariëtte is de roos niet favoriet. Het is wel te zien, dat veel rozen hebben geleden van zware regenbuien.
Deze Nostalgie roos herkennen we, want die staan in de tuin van Tilly.
Eindelijk kan dan onze fietstocht beginnen. Maar er rust echt een vloek op deze dag, want na de eerste 2 kilometer krijg ik een klapband. Gelukkig merkt Sanne achter mij op, dat mijn wiel slingert. Ik stap precies op tijd af. We zetten die fiets aan de kant tegen een huis. Ik krijg de fiets van Tilly, die achterop bij Sanne gaat zitten en we fietsen terug naar het startpunt en ik pak een andere fiets.
Dus voor de tweede keer op weg. Weer over de Veerweg met veel stankoverlast, waar we aan het einde linksaf slaan naar het plaatsje Broekhuizen. We passeren nog kasteel Ooijen, waar we buikzwijntjes horen krijsen. Na 6 km zijn we in Broekhuizen en jullie kunnen het niet geloven, maar de pech slaat opnieuw toe, want nu ligt de ketting van mijn fiets eraf. Ik had echt beter thuis kunnen blijven. Er staat hier een huis op nummer 12 en we bellen de winkel op, dat we hier de fiets achter laten. Maar ik wil niet dat hele stuk achterop een andere fiets terug. Er woont een vriendelijk echtpaar in het huis en de vrouw biedt mij aan om mij met de auto terug te brengen naar het startpunt. Maar ik krijg eerst een rondleiding over het terrein, waar stallen staan voor 4 prachtige grote zwarte paarden, die ik ga bekijken met de echtgenoot van die vrouw. Jaja, het gaat echt al lijken op het verhaal van het boek Zadelpijn. Die man had wel met ons een ritje willen maken met een koets en zijn paarden, hahaha. Maar helaas, de fietsgroep was al vertrokken.
Dus we zijn weer terug bij af en we beginnen niet nog een keer aan de rit en we vragen ons geld terug, dat gelukkig zonder probleem gebeurt. Sanne vindt het ook niet erg, want die had een pijnlijk zadel op haar fiets en had dit ook niet volgehouden. Julia en ik hadden nog een gel zadeldekje bij ons.
We stappen in de auto en rijden naar het rozendorp Lottum om het Rosarium te bekijken.
Website: http://www.rosariumlottum.com/
In de rozentuinen staan van vroeg in de zomer tot laat in de herfst duizenden rozen te bloeien. Ze nodigen uit tot een rondwandeling, zodat u naar geur en kleur uw keuze kunt maken voor aanleg van uw eigen rozentuin of border.
Er is een vriendelijke jongedame aanwezig en we krijgen een folder van de rozenroute gratis, die bij de VVV 1 kost. Deze fietsroute van 35km blijft helemaal aan de westzijde van de Maas. We vragen aan haar waar we gezellig een hapje kunnen eten en dat is dan bij het landhuis de Maashof. Maar we lopen eerst door de tuin langs de rozen.
