Eén van de mooiste, zoniet de mooiste canyon die ik ooit zag is Antelope canyon nabij Page in Navajoland, in 't noorden van Arizona nabij de grens met Utah. Hij bestaat eigenlijk uit 2 verschillende kloven die elk door een ander indianenstam worden beheerd. Opvallend is dat men in weinig toeristische gidsen uitleg vindt over deze mooie plek Het is een kleine canyon en in 2u kan men heel het gebied bezichtigen. Men moet goed uitkijken langs Route 98 want er staan slechts kleine borden. Er is een Parking en een kleine desk. De inkomprijs is niet mals maar zijn geld waard. Gelukkig ligt er een plaat entrance want men zou zo aan de ingang voorbijlopen. Via een paar smalle ijzeren ladders kan men in dit wondermooie paradijs afdalen. Liefst rond het middaguur bezoeken als de zon hoog staat en de lichtinval maximaal is.. Ongelooflijk schouwspel - men stopt gewoonweg niet met filmen.
Vooral op 't zuideiland zijn heel veel meren. Lake Matheson is bekend voor zijn spiegelreflex maar ik persoonlijk vond dat er andere minder bekende meren waren die volgens mij veel mooier zijn. Opvallend voor ons was dat we er weinig muggen hadden maar aan de stranden werden we soms gek van de sandflies (zandvlooien) die kleine prikjes geven die dagenlang branden...
Rotorua ligt midden in het geotermisch gebied van Nieuw Zeeland en dat zal men geweten hebben als men het stadje bezoekt. Rookt krinkelt ussen de straatstenen en alle voegen en het stinkt er naar rotte eieren dank zij de zwavelgeuren en, niet zo een klein beetje. Het meest imposante gebouw hier is het bathhouse met zijn perfecte gazons en...de cricketspeler. Ge waant u even in vervlogen tijden. Er is een permanente tentoonstelling over Maori cultuur en de werking van het badhuis en rondom het gebouw zijn verschillende heilzame bronnen met elk een andere werking. Er zijn een dertigtal badhuizen momenteel waar men zich lekker kan laten verwennen. De oevers van het meer zijn aangenaam om te vertoeven en we vinden er een rustig plaatsje om ons huisje te stallen voor de nacht. Rond Rotorua zijn parken en een geothermische centrale om een beetje een indruk te krijgen van wat al dat gebroebbel onder onze voeten voorstelt en produceert. In Rotorua staat ook alles in het teken van de Maori. In 't centrum is er een marae waar traditionele hangi = feestmalen worden gehouden en demonstraties van ceremonies en dansen. Eieren kookt men er in een warmwaterbronneke een overkapping dient als haard en in het warme vijverwater doet men de was. In de nabijheid is ook een Maori vesting gereproduceert waar men traditionele bouwen en de manier van leven van nabij kan bezichten - het ligt ook midden pruttelende potten en geisers en rookpluimen. De aktiviteit van de geisers is verminderd de laatste jaren omdat alle huishouding, hotels en de centrale gretig warm water tappen. In de nabijheid is ook de agrodome een nog steeds functionerend uit de kluiten gewassen boerenbedrijf dat zijn deuren voor de toeristen heeft opengezet... nooit geweten dat er zoveel verschillende soorten schapen waren en...ze hebben er echte brabantse trekpaarden. De St Faith's Anglican Church is een pareltje. Christelijke en Moari symbolen zijn er door mekaar geweven.. een heiligenbeeld met een Maori mantel enz. We hadden het geluk dat het lokale koor aan 't oefenen was en we kregen de toelating om er mee van te genieten. Ze hebben er een trucje uitgehaald: het christus beeld, ook met maori mantel lijkt wel over het Rotoruameer te lopen, een knipoog naar het meer van Genesaret. Na 2 dagen zijn we zelfs aan de stank gewoon en doen we van hieruit verschilde rondritten.
Nieuw Zeeland kende geen oerbewoners. De Maori zijn de eerste immigranten hier. Ze kwamen van andere polynesische eilanden en vestigden zich op het nieuwe land dat ze vermoedelijk bij toeval ontdekten. Vermoedelijk werden ze tot emigratie gedwongen door overbevolking maar nergens on men tot nu toe daar iets van natrekken. Verwarrend is dat ze de zoete aardappel kenden die van Zuid Amerika komt en niet van Azië. Er heerst dan ook mystiek rond hun oorsprong wat een goede voedingsbodem is voor allerlei verhalen. Bewezen is dat het niet één volk is. De verschillende groepen leefden niet zo minzaam naast mekaar en er waren nogal bloedige ontmoetingen. De "pa" hun omheiningen konden hen beschermen bij aanvallen. Met bevriende stammen hielden ze grote feesten. Hun welkomstritueel stamt uit die tijd. De bezoekers werden steeds aan de tand gevoeld. Een speer werd voor hun voeten in de grond geworpen. Werd de peer uit de grond getrokken dan was dat een teken van vredelievende bedoelingen. Bezoekers werden ontvangen in de marae, het gezelschapshuis. Het waren kannibalen die de getatoueerde hoofden van hun overwonnen tegenstaanders graag tentoonstelden bij de ingang van de pa. Toen kwamen de blanken. Nog meer Maori sneuvelden niet alleen door geweld maar ook door infectieziekten die ze meebrachten. De gebruiken van de Maori raakten op de achtergrond. Momenteel wordt er heel veel gedaan, vooral onder druk van de Maori, om heel veel terug in ere te herstellen en oude gebruiken worden massaal terug aangeleerd en getoond bij feestelijkheden of voor de toeristen. Ook de staat doet zijn duit in 't zakske om het cultureel erfgoed van de Maori te behouden en zo ook een stuk bij te dragen aan hun zelfbewustzijn. Momenteel kan men in Nieuw Zeeland trost zijn om Maori te zijn en men kan alleen Maoritanga (afstammelin van de immigranten) noemen als het bewezen is dat men Maori-bloed door zijn aderen heeft stromen. En neuze-neuzen om mekaar te begroeten ziet men regelmatig en volgens hun zeggen hoe langer hoe meer en niemand schaamt zich nog het ook buiten de familiekring te doen. Maori dansen stralen nog steeds daadkracht uit... echte krijgsdansen met fel beschilderde (naar de vroegere tatouages) gezichten. Wij vonden de Maori vooral fiere mensen en met veel daadkracht ... het was dan ook een grote ontgoocheling later in Australië kennis te maken met de aborriginals.
Het plezier van met een kampeerautootje rond te trekken is dat men op plaatsjes komt waar men normaal niet komt. Men stopt wanneer men wil om gewoon wat te rusten of... om reuze mosselen te gaan zoeken. Nieuw Zeelanders hebben nogal veel fantasie in 't bouwen van hun huisje op wielen.. wat men al niet ziet rondrijden en... geen problemen met regeltjes...zoals hier bij ons in 't landje
Rijden in Nieuw Zeeland, vooral op het Zuid Eiland is niks voor mensen die vlug wagenziek zijn. Veel berg op en berg af maar vooral heel zelden een kilometer recht door. Eénvaksbanen zijn schering en inslag. Maar vooral, het is alsof men voortdurend door een fotoalbum rijdt .. zo mooi. De lucht is heel zuiver en het licht scherp. Een zonnebril bewees goede diensten. Wij hebben genoten van het rijden maar mijn ventje is dan ook geboren met een stuur in de handen en ik kan heel goed tegen shacken in welke richting dan ook.
Anders dan in de VS rijden de Canadezen absoluut niet gedisciplineerd. De maximum snelheid is een must en liever nog even het gaspedaal verder indrukken. De politie doet er blijkbaar ook veel minder controle. Door Canada loopt slechts 1 grote Hway de trans canadian met hier en daar een paar kleine aftakkingen. Waar de banen in de VS meestal perfect onderhouden zijn, zijn die in Canada, buiten de grote centra, echte slagvelden met gaten en uitgespoelde voegen. In Noord Quebec, Britisch Columbia, Yukon en hogerop rijden vooral veel log-trucks en ook die gevaartes willen vlug ter plaatse zijn. Op 2 vaksbanen zijn dan ook iuitwijkplaatsen. Van zodra er 3 wagens achter u rijden wordt ge geacht u op de eerst mogelijke plaats aan de kant te zetten. Claxoneren kunnen ze zo goed als de Italianen en velen gebruiken héél vlug hun middenvinger. Nochtans zijn het doorgaans zeer gemoedelijke mensen als ze niet in hun wagen zitten. Als wij in onze achteruitkijkspiegel zo'n mastadont zagen aankomen maakten we dat we vlug zo'n plaatske vonden en zo ver mogelijk aan de kant voor de opspattende stenen. Er zijn nog heel veel onverharde banen en na de winter op veel plaatsen roadworks. Getuigenissen van de toestand van de wegen: om de haverkap ziet ge uithangborden met windshield repair... tires.... en de afbraakproducten liggen in stapels rond de ateliers en in hun achtertuin. Veel kleinere banen zijn er gekomen door de houitindustrie en worden nog intens daarvoor gebruikt. Soms staat aan 't begin van zo'n baan een bord met een telefoonnummer om zich te informeren of de baan vrij is of dat er geen mastodont als tegenligger is... er geen rekening mee houden is levensgevaarlijk .. wie geen mobile bij heeft rijdt best met gedraaide venster en met oog op alle uitwijkplaatsen... Een ander gevaar op de baan is het plots overstekende wild: caribou's, mooses en beren... vooral als de duisternis valt en men met lichten gaat rijden. Wij deden het slechts één maal uit noodzaak en 't was heel spannend. Denk nu niet dat het vervelend rijden is in Canada. Integendeel, er is veel minder verkeer dan hier en de natuur is prachtig. Ze zijn alleen wat minder heer in het verkeer dan hun zuiderburen.
Ons Kaya: haren in de wind steeds voor het open vensterraam haar vaste stek als we rijden begroet elke straathond, kat of geit met geblaf (en wij die dachten dat ze niet kon blaffen ... heel lang moeten wachten op haar eerste gekef)
Een snikhete dag in Mexico. De nacht doorgebracht op een strand nabij Santa Cruz Huatulco. We hebben al een paar dagen problemen met de batterijen voor de binneninrichting. Van een andere camper krijgen we het adres van een garage in 't centrum waar ze blijkbaar goed en niet te duur werken. Na even zoeken, een paar rondjes rijden en veel vragen komen we ter plekke. Ze raden ons aan gewoon batterijwater bij te vullen.. ik betrouw het niet erg maar voorlopig zijn we geholpen. Ondertussen staat de zon loodrecht boven ons. Terug naar 't strand gaan zie ik niet zitten en we besluiten wat verder te rijden en een lommerrijk plaatsje te zoeken. We zien een plaat P Playa en gaan een kijkje nemen. We moeten kiezen: onder de palmen in de lommer staan en riskeren dat er een cocosnoot naar beneden duikelt of toch in de zon. We bekijken de zaak eens goed en mikken zo dat als ze vallen ze ons niet raken... We staan alleen op de parking en gooien de deur wagewijd open. Een bord fruit met youghourt, goed fris, zal smaken. We zitten nog maar goed aan tafel als ik tussen de bomen in de verte een andere kampeerauto zie aankomen. Och zo ene lijk Jos en Germaine hebben. Onze ogen vallen bijna uit onze kop als het niet ene is die er op trekt maar als ik onze vrienden in de stuurcabine zie zitten. Wat een verrassing, wat een weerzien. Er was niks afgesproken. Het was al meer dan een week geleden dat we nog waren gaan emailen. Wij dachten dat ze rond Mexico city zaten. Volgens plan zouden wij in Honduras zitten maar aangezien we aan de grens geen verzekering konden vastkrijgen hadden we dat maar geschrapt....en waren we teruggekomen. Ongelooflijk...waren we niet naar de garage gegaan waren we misschien nooit tot hier gekomen... We stonden hier amper een half uurtje... 8 maand geleden hadden we mekaar al eens ontmoet in Tok-Alaska ... ook onverwacht voor ons. Wij wisten niet waar zij waren omdat hun server geen hotmail meer doorstuurde - zij kregen onze berichtjes wel door. Zij hadden dus een vermoeden waar we rondtoerden en lieten berichtjes achter in de visitor centers. Nu echter dachten we een 3000km van mekaar verwijderd te zijn. We bleven een paar dagen bijpraten en vertrokken een stukje samen noordwaarts waar we weer eens "tot weerziens" wuifden.
Hallo ginder in Spanje - Germaineke ik weet dat ge af en toe mijn blogske bekijkt ... geniet van de herinneringen en tot binnenkort... we zijn aan 't zakken.
Door Mexico lopen verschillende autopistas. Zelden in goede staat en meestal overbevolkt en altijd duur betaald. De gewone banen zijn van redelijk tot heel goed met de opmerking dat de vernieuwde banen dikwijls de gevaarlijkste zijn. Asfalt laag wordt boven asfaltlaag aangebracht en de zijkanten onafgewerkt zodat er soms niveauverschillen zijn van 30cm en meer. Uitwijken voor bus of truck op een smalle baan kan dus tricky zijn en om de zoveel kilometers ligt er wel ééntje in de kant. Waar wij het meest beducht van waren zijn de topes - beruchte verkeersdrempels. smal maar hoog - soms verschillende achter mekaar - soms minderhoge maar wisselend in afmeting - soms meters ver gewoon dikke ribbels (vibradors). Het probleem is dat ze de helft van de tijd niet zijn aangegeven, dezelfde kleur hebben als het wegdek en men ze tegenkomt aan 't kleinste ezelsbad in bos of veld...regelmatig ziet men zwaargeladen camions die er door hun as gezakt zijn. Buiten de centra geen straatmeubilair zelfs niet het hoogstnodige (een goede kaart is onmisbaar) maar erin heeft men ogen te kort om het verkeersbord te vinden waar men naar zoekt. De weg vragen is dus de gemakkelijkste uitweg... We leerden uit een stroom woorden die op te pikken die van belang waren...a destra, a la sinistra, derecho, primera, secunda, semafora... en we kwamen er doorgaans zeer vlug uit. Hun rijstijl: zuiders ... stop nooit voor een rood licht, elk rijvak is geschikt voor 2 wagens, toeter en rij met uw arm door 't venster om de richting aan te geven. We leerden ook nooit de weg te vragen aan jongeren: die sturen u graag verkeerd; vrouwen: want die rijden zelden zelf en kennen geen weg of richting maar zeggen zo maar iets omdat ze het niet durven bekennen of omdat ze u uit beleefdheid niet zonder antwoord verder willen sturen...'t is maar dat ge 't weet. Controles: afhankelijk van de provincies zijn er meer of minder baancontroles. Dikwijls uitgevoerd door het leger. Soms zijn ze heel neerbuigend. Altijd kwamen ze binnen om overal in de kasten te sneuken en alles te betasten of aan te rieken. Had het er zo van op mijn heupen gekregen dat ik telkens in 't verweer ging... deed nooit spontaan het uitklaptrapje uit of deed dat het kapot was, zodat ze heel hoog moesten opstappen...en vroeg steeds om hun legerbotten uit te doen omdat mijn matten proper gekuist waren. ( slecht karakter hé) Er is geen enkele meer binnen geweest want hun schoenen uitdoen???? De enkeling die het nog met zijn schoenen aan wou proberen heb ik een vod in de hand geduwd en zijn goesting was ook vlug over. De noord-zuid verbindingsbanen in de bergen zijn gevaarlijk bij regenweer. Er wordt niets aan de bermen gedaan en slidings zijn schering en inslag. Bij mooi weer zijn ze onvoorstelbaar mooi... Op de baan van San Cristobal de Las Casas naar Guatemala of Tapachula rijden buiten auto's ook kinderen met houten karretjes.. Ze slepen ze de berg op en komen zwaar geladen naar beneden gezoefd zonder remmen - ze zijn wel stuurvaardig maar 'k heb meer dan ééns mijn hart even voelen overslaan. Als ge spijt hebt dat hier geen kevertjes meer rondrijden dan kunt ge uw hart in Mexico ophalen. Alle gewone taxi's zijn gele of blauwe VW kevertjes. De onderdelen, zoals deuren, zetels en motorkappen zijn te koop in elk warenhuis - ge kunt er uw eigen wagentje zogezegd samenstellen. We hadden er een zalige tijd - hebben er altijd vrij kunnen staan en ons nooit of te nimmer onveilig gevoeld. Wel ene keer ons een paar kms verplaatst omdat de jeugd de bak bier had bijgehaald en absoluut samen met ons wou drinken. Heel veel lieve mensen leren kennen. We willen heel graag terug gaan maar die topes...daar sneuvelt onze camper op denk ik.
Een annekdote. We reden ergens in de omgeving van Tequila. Er was veel volk op de baan en allen sleurden ze met kippen en korven. Wij in 't gedacht dat er markt was. Niks van. .. langs de weg lag een oude pickup in de gracht en zijn lading werd graag opgeraapt door de lokale bevolking terwijl de arme man in de politiecombi zat. Een paar agenten stonden er op te kijken. vermoedelijk om daarna hun rondje langs een paar huizen te doen om hun aandeel in de buit op te halen...
Hier zijn we dan weer - terug van weggeweest. Bedankt aan al de lieve mensen voor de wensen (oeps rijmt) Ons huizeke is stilaan aan 't opwarmen. Ondertussen toch maar de kampeerauto leeggemaakt al had ik me onderweg voorgenomen er vandaag niks meer aan te doen en morgen maar eerst aan de grote werken te beginnen; maar ja... Een kort verslagske - de rest volgt later wel. Na de fijne namiddag in Lier met de blogvrouwkens door de sneeuw naar huis. 's Maandags vertrokken we immers zuidwaarts richting zon en ver weg van de sneeuw (zo dachten we tenminste) Eerst nog langs de dierenarts voor ons Kaya, de huisarts voor een lading supplementaire pijnstillers voor mij, uiteindelijk nog even langs de zoon en 't is namiddag voor we op de baan zijn. Na een paar dagen in Zuid Frankrijk "de zon" Costa Brava: zon en warm, Calpé/Benidorm: zon maar wind en koud. Bericht van Diane in Marokko: heet, zandstormen, koud ...heel wisselvallig...problemen met zand in motor en zowat overal in de auto....En aangezien we wel al wat meegemaakt hebben met "zand overal" en wisselvallig weer vond mijn ventje dat we het maar direct moesten schrappen en ons bij Zuid Europa houden. Ondertussen tot bij onze vrienden in Calpé geraakt. Zij willen richting Portugal en wij gaan mee. Ten noorden van Granada geraken we in een sneeuwstorm .... en dat hadden we helemaal niet gevraagd.... Castro Marim Portugal ... internet: traag in de overtreffende trap... met moeite wat mails kunnen lezen.. openen van blog
Met ons huidige campertje reden we tot nu toe ongeveer 220 000km, de meeste miles en kms in noordelijk Amerika. De eerste dag in de VS wat aarzelend. Daarna was het: genieten. Gewoon aan het hectische verkeer en agressieve gedrag in ons landje was het ginder onvoorstelbaar rustig rijden, zelfs in NY en de Hways rond de steden in 't spitsuur. Het ligt vooral aan het gedisciplineerde rijgedrag, al of niet onder druk van de hoge boetes. Elk rijvak van een Hway wordt gebruikt, iedereen aan dezelfde niet al te hoge snelheid en er wordt slechts van rijvak gewisseld om de weg op of af te rijden. (een beetje zoals het blokrijden naar de kust hier in de zomer) Ritsen is hun 2e natuur. Ze rijden tot het einde van het invoegvak en kunnen gewoon inschuiven. Hier is dat steeds wringen om er zo vlug mogelijk tussen te komen. Niemand rijdt tot het einde van 't invoegvak omdat wie op de hoofdbaan rijdt er ook niet gemakkelijk iemand tussen laat met het gevolg dat over heel het oprijvak kleine files ontstaan en er rechts voorbijgestoken wordt. Het binnenste rijvak is voor carpoolers en steeds zo goed als leeg want de amerikaan rijdt meestal alleen in zijn wagen tenzij hij ambtshalve een chauffeur heeft. Dus een stad inrijden op 't spitsuur geen probleem als ge weet welke uitrit nemen.. Verloren rijden in een stad is bijna onmogelijk als men de windrichtingen kent - en de straten en avenues lopen steeds in dezelfde richting - hooguit eens een "blok" rondrijden... bij het uitleggen van een route doen ze dat dan ook aan de hand van bloks en niet aan 't zoveelse licht...2 blocks north and 1 block east ... Veel straten hebben een voorselectie die op het baanvak zelf is aangegeven en meestal niet via verkeersbord. Wij heben dus de eerste dagen ettelijke verkeersovertredingen gedaan door onoplettendheid omdat we in een vak met volle witte lijn zaten. Geen probleem want ze zijn zeer elegant en laten u onmiddellijk inrijden. De verkeerslichten hangen ook steeds achter het kruispunt wat ook wat gewennen vraagt. Veel kruispunten waar geen lichten staan hebben het 4way verkeersbord - iets dat heel goed werkt in de VS maar wat ik hier niet zo zie functioneren... stoppen aan 't kruispunt; wie eerst komt mag eerst oversteken en daar wordt zeer gedisciplineerd aan gehouden.... niemand maar dan ook niemand rijdt voor zijn beurt. Speed. Boetes zijn hoog en maximum snelheid worden zelden overtreden. Aan scholen kan "speed" uw rijbewijs kosten voor 't leven, hetzelfde met een schoolbus voorbijsteken als de "stop"borden uitsteken en dat in beide richtingen. Regelmatig Miami vice toestanden gezien. Iemand rijdt een paar mls te hard, wordt gevolgd door een politiewagen met sirene, die roept zijn makkers op en tegen dat de auto aan de kant staat zijn er een 5tal andere politiewagens met sirene op om bijstand te verlenen. Zelf nooit uitstappen, wachten tot de politieman aan uw venster is en... deze komt niet voor er een andere politiewagen in de buurt is. Big show maar wel veilig voor hen. Aan de andere kant: hoed af voor de vriendelijkheid die wij van de politie mochten ervaren. De meesten zijn echte bodybuilders, in short en met glimmende spierballen maar zeer behulpzaam...weg wijzen en zo nodig voorop rijden, onze kapotte band verwisselen, stoppen om een moeder met verschillende kinderen de baan te helpen oversteken enz.. Verzekeringen zijn duur en buiten smijten de reactie op een ongeval zelfs als de tegenpartij in fout is. Kinderen mogen dus bijna nooit met de wagen van de ouders rijden en lenen reeds op 16 jaar om hun eigen bakske aan te schaffen. Verzekeringen zijn in veel staten niet verplicht maar de eisen bij ongeval heel hoog. Een verzekering tegen ongeval met onverzekerde wagen is dus bijna een must. Men kan ook alles apart laten verzekeringen ..tegen hagelinslag...tornado...botsing met beer.. al naargelang het risico al of niet groot is in de streek waar u woont voor ons was dus een full coverage aangewezen. Tanken: een belevenis op zich. De meeste stations zijn echte supermarkten en voor truckers hele plaza's. Langs de hways ook overal diesel te krijgen. In 't noorden en in dun bevolkte streken hebben ze wel nogal specialiteiten... wisten ooit niet welke brandstof te kiezen en achter de kassa een jong ding dat er helemaal niets van kende. We hadden de keuze tussen: diesel, red diesel, off road diesel, car diesel hway use only, coupon diesel ... en dan nog met bankkaart of voorafbetaling aan de kassa. Keuze te over... 'k laat jullie raden met wat wij daar hebben rondgereden... Dat vooraf betalen is ook zo'n systeem en eentje dat ze hier best ook kunnen gaan invoeren. Men schat hoeveel men wil tanken en betaald - dan krijgt men nummer van de pomp - tankt men minder: overschot terug. Ook met visakaart ofwel direct betalen aan de kassa ofwel kaart in depot geven tot er getankt is.
Als jullie dit bericht lezen dan betekent dat dat ik niet achter mijn peceke zit maar ergens onderweg ben naar warmere oorden met ons rijdend huisje. Overal is internet maar spijtig ook meestal overal veel stoepen om er binnen te geraken. En omdat ik bang ben dat jullie mij anders heel vlug zullen vergeten (snik-snik) maak ik gebruik van wat magie en blijf ik hier "aanwezig" niettegenstaande "afwezig" Als ik hier zo'n trucjes uithaal denk ik steeds met weemoed aan mijn grootmoeder. Voor haar was de uitvinding van de TV zowat "het einde" en niettegenstaande ze de laatste jaren van haar leven slechts schaduwen zag moest ik hem opzetten telkens er werd uitgezonden. "Hoe dat da toch moagelijk is... kindje, kindje, gijlie goat nog wa meemoaken" zijn woorden die ik haar nog steeds zie en hoor zeggen... Voor haar tijd vond ik haar zeer vooruitstrevend... en 'k heb de beestjes van geen vreemden: ze ging heel graag op reis. Parijs en Berlijn ( 't was voor WO II) vond ze mooi, uit 't Zwarte woud had ze een koekoeksklok waar we voorzichtig aan 't kettingske mochten trekken om de dennenappels (gewichten) op te halen. De winkels in Londen vond ze maar niks. Ze leerde mij als kleine hukkepuk de cancan dansen met fasanten veren op mijn rokske Als kind had ze in Brussel gediend. Rond de eindejaarsfeesten nam ze ons mee naar haar stad en langs de vitrines van de Grand Bazar, Innovation en gibiers die mooi versierd waren en waar steeds een toeloop was van zich vergapende kinderen en volwassenen. Een handje gaan geven aan de sint en daarna op 't straat escargots eten. In die tijd vond ik zelfs de dode dieren in de vitrines van de gibiers mooi... ik kende ze alleen uit sprookjes. En sprookjes horen bij mijn jeugd. Ze las veel voor en ze kon zeer spannend vertellen ... af en toe veranderde ze iets aan haar verhaal om te zien of het ons opviel. Mijn grootvader was schrijnwerker. Samen met zijn 6 broers hadden ze een heel groot "werkhuis" waar veel grote machines stonden maar ook een houtkachel waar steeds de ijzeren drinkbussen op stonden te schommelen (zo hielden ze hun koffie warm) Voor mij waren vooral de schaafkrullen van belang; was dat een speelpaleis .. de grootste krullen gebruikten we als papillotten in ons haar (lange krullen die in die tijd in de mode waren- een erg pijnlijke affaire met de plechtige communie bij de kapper) Toen hij 85j was en niet meer kon werken kon ik hem geen groter plezier doen dan langs Grimbergen, Meise en Tervuren te rijden om me het schrijnwerk van de villa's te tonen dat hij gemaakt had. Trots over zijn werk... Ik kan me moeilijk herinneren hoe ze de afgewerkte stukken daar kregen. Toch niet met de handkar? Alhoewel.. als de tram niet reed in de winter gingen ze zelfs te voet naar Brussel en omgeving werken met hun veloeren werktuigzak op de rug.. Mijn grootvader nam me ook altijd heel au serieux... rekenen was zijn hobby en.. rekenen heb ik geleerd ... met een schrijnwerkerspotlood op restjes hout. Als hij toen ik groter was reclameerde omdat ik, in zijn ogen, zo'n slecht geschrift had kon ik hem plagen dat dat was omdat ik met zo'n plat potlood heb leren schrijven...Een vierkantswortel trekken kon ik toen ik een stamp groot was al wist ik toen begot niet waarvoor zo'n moeilijke berekening zou kunnen dienen. Maar, ik kan nog altijd vlugger rekenen dan mijn kinderen met hun machientjes. Een schrijnwerker dat wilde ook zeggen dat ik met sinterklaas poppenhuisjes en meubeltjes en een bureauke en stoelen kreeg. Mijn kleinzoontje speelt nu verstoppertje onder hetzelfde tafeltje dat ik nog steeds koester. Suskes en Wiskes en appelsienen en mandarijntjes (toen nog exotisch fruit) vulden verder ons mandje.
Mijn kinderen kijken een beetje raar, soms ook een beetje meewarig, als we hier thuis af en toe wat herinneringen ophalen... hoe kunt ge nu zo'n tijd koesteren? Hard werken ...met de hand wassen... Al beginnen ze nu ook al zelf verhaaltjes boven te halen van wat er gebeurde toen zwarte piet over 't zolder liep enz.. Ik had een prachtige kindertijd al kwam er een oorlog tussen. En neen, ik heb geen spijt in deze tijd te leven maar heb het soms wel moeilijk met al dat vlugge en vluchtige .. volwassenen en vooral kinderen, die niet meer genoeg materiele dingen kunnen hebben die ze met moeite gebruiken en ze dan ergens weg zetten... een keuken die meer op een hightech lab lijkt en waar we dioxine kippen en genetisch gemanipukeerde groenten klaarmaken... Ik ben blij de beide kanten te kennen en zo een deel van mijn keuzes te bepalen. En, de dag van vandaag hoort morgen ook weer tot mijn verleden.
haren in de wind voor het open vensterraam op haar vaste plaatsje als we rijden klaar om elke hond, kat of geit te begroeten met geblaf.
En wij die dachten dat ze niet kon blaffen... hebben héél lang moeten wachten op het eerste gekef.
Het is al vele jaren geleden dat we nog zolang thuis waren in de winter. Er kwam altijd wat tussen. En 't ventje die de kleinzoon en de hond niet zolang kan missen, of 't was te koud of te warm, 34u onderweg om van Colombo via Malé naar huis te geraken was ook wat teveel van 't goede...in Egypte vogelgriep, in 't Midden Oosten en een deel van Azie dankzij prentjes teveel onrust. We worden moeilijk of zou het dan toch den ouden dag zijn? Vroeger konden we in een paar minuten beslissen en 's anderendaags langs de andere kant van de wereld zitten. Een wedstrijd valiezen pakken zonder iets te vergeten zou ik nog altijd kunnen winnen. Maar ik tracht naar de zon en de warmte. Buiten zitten, mijn ogen toe, en mijn knoken voelen opwarmen. Ik ben dan vandaag maar begonnen de kampeerauto te vullen zo kan de hond ook mee en heeft 't ventje een wandelgezel. En 's morgens de gordijntjes opentrekken en 't zonneke in uw bed is ook héél zalig. Morgen de kleinzoon te logeren, zondag nog even langs Lier voor de samenkomst van bloggers en vandaar richting zuid... We zien wel waar we uitkomen. Waar 't goed is stoppen we maar niet vooraleer we de zon hebben gevonden... al moeten we daarvoor tot in de Westelijke Sahara. Maar 'k hoop dat Spanje ook al wat warmer is want woestijnzand bij de patatten ...
Na het griepnieuws een moppeke want lachen, zelfs glimlachen is gezond en is onbewust een fitnessoefening daar het veel spieren in beweging brengt - 't Is misschien al wel een oude maar allé....
Hoorapparaat....
De dokter schreef een hoorapparaat voor, voor één van zijn oudere patiënten. De man zag er tegenop om zo'n ding te dragen, maar toen hij inzag dat het nauwelijks zichtbaar was, besloot hij het toch te proberen. Een maand later kwam hij op controle. " Hoe gaat het?" vroeg de dokter. "Wel, ik heb de afgelopen maand dingen gehoord die ik nog nooit gehoord had", zei hij. "Dat is prachtig!" zei de dokter. "En wat denkt uw familie erover?" "O, ik heb het hen nog niet verteld. Ik amuseer mij rot........ en heb mijn testament al viermaal veranderd".
Deze Maya dame verkoopt niet alleen tapijtjes maar maakt ook lekkere tortillas... overnachtten met onze camper op de Zocalo niet ver van haar huis en kregen 's avonds haar kinderen aan de deur met een bord tortillas die ze ons aanbood..
mijn andere blogs reizen over vliegreizen ver en nabij maar meestal wel naar de zon Kampeerauto1 met ons huisje op wielen door Europa en de Maghreb kampeerauto2 met de kampeerauto door andere continenten
muziekske uit Argentina
Geef eens een compliment op een onverwacht moment
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Ga nooit heen
zonder te groeten,
Ga nooit heen
zonder een zoen.
Wie het noodlot zal ontmoeten,
Kan het morgen niet meer doen.
Ga nooit heen zonder te praten,
Dat doet soms een hart zo'n pijn.
Wat je 's morgens hebt verlaten
Kan er 's avonds niet meer zijn.
gekomen als zovelen uniek als geen ander
ons Mathiaske
bompa's goudklompje
Saartje
Geboren
03-08-2008
al 15 maand
bonneke helpen
en rijden is plezant
'k wil er niet af
bompa kijk tiktak
lijk grote broer
en er zit een knoppeke op
fier ... dat heb ik getekend
Ons Kaya
en de Kenzo
leer ieder moment van geluk bewust te leven heb het nooit te druk om vriendschap te krijgen of te geven
Van alle bloemen in de wereld is vriendschap de mooiste.
onze vrienden
2009 Riez noten kraken
Vriendschap kun je niet kopen, maar zorg dat je ze verdient. Als iemand wat troost komt zoeken, toon je dan als een ware vriend.
Eén van de mooiste, zoniet de mooiste canyon die ik ooit zag is Antelope canyon nabij Page in Navajoland, in 't noorden van Arizona nabij de grens met Utah. 
.
Met ons huidige campertje reden we tot nu toe ongeveer 220 000km, de meeste miles en kms in noordelijk Amerika. 
