Nieuw Zeeland kende geen oerbewoners. De Maori zijn de eerste immigranten hier. Ze kwamen van andere polynesische eilanden en vestigden zich op het nieuwe land dat ze vermoedelijk bij toeval ontdekten. Vermoedelijk werden ze tot emigratie gedwongen door overbevolking maar nergens on men tot nu toe daar iets van natrekken. Verwarrend is dat ze de zoete aardappel kenden die van Zuid Amerika komt en niet van Azië. Er heerst dan ook mystiek rond hun oorsprong wat een goede voedingsbodem is voor allerlei verhalen. Bewezen is dat het niet één volk is. De verschillende groepen leefden niet zo minzaam naast mekaar en er waren nogal bloedige ontmoetingen. De "pa" hun omheiningen konden hen beschermen bij aanvallen. Met bevriende stammen hielden ze grote feesten. Hun welkomstritueel stamt uit die tijd. De bezoekers werden steeds aan de tand gevoeld. Een speer werd voor hun voeten in de grond geworpen. Werd de peer uit de grond getrokken dan was dat een teken van vredelievende bedoelingen. Bezoekers werden ontvangen in de marae, het gezelschapshuis. Het waren kannibalen die de getatoueerde hoofden van hun overwonnen tegenstaanders graag tentoonstelden bij de ingang van de pa. Toen kwamen de blanken. Nog meer Maori sneuvelden niet alleen door geweld maar ook door infectieziekten die ze meebrachten. De gebruiken van de Maori raakten op de achtergrond. Momenteel wordt er heel veel gedaan, vooral onder druk van de Maori, om heel veel terug in ere te herstellen en oude gebruiken worden massaal terug aangeleerd en getoond bij feestelijkheden of voor de toeristen. Ook de staat doet zijn duit in 't zakske om het cultureel erfgoed van de Maori te behouden en zo ook een stuk bij te dragen aan hun zelfbewustzijn. Momenteel kan men in Nieuw Zeeland trost zijn om Maori te zijn en men kan alleen Maoritanga (afstammelin van de immigranten) noemen als het bewezen is dat men Maori-bloed door zijn aderen heeft stromen. En neuze-neuzen om mekaar te begroeten ziet men regelmatig en volgens hun zeggen hoe langer hoe meer en niemand schaamt zich nog het ook buiten de familiekring te doen. Maori dansen stralen nog steeds daadkracht uit... echte krijgsdansen met fel beschilderde (naar de vroegere tatouages) gezichten. Wij vonden de Maori vooral fiere mensen en met veel daadkracht ... het was dan ook een grote ontgoocheling later in Australië kennis te maken met de aborriginals.
Het plezier van met een kampeerautootje rond te trekken is dat men op plaatsjes komt waar men normaal niet komt. Men stopt wanneer men wil om gewoon wat te rusten of... om reuze mosselen te gaan zoeken. Nieuw Zeelanders hebben nogal veel fantasie in 't bouwen van hun huisje op wielen.. wat men al niet ziet rondrijden en... geen problemen met regeltjes...zoals hier bij ons in 't landje
Rijden in Nieuw Zeeland, vooral op het Zuid Eiland is niks voor mensen die vlug wagenziek zijn. Veel berg op en berg af maar vooral heel zelden een kilometer recht door. Eénvaksbanen zijn schering en inslag. Maar vooral, het is alsof men voortdurend door een fotoalbum rijdt .. zo mooi. De lucht is heel zuiver en het licht scherp. Een zonnebril bewees goede diensten. Wij hebben genoten van het rijden maar mijn ventje is dan ook geboren met een stuur in de handen en ik kan heel goed tegen shacken in welke richting dan ook.
Anders dan in de VS rijden de Canadezen absoluut niet gedisciplineerd. De maximum snelheid is een must en liever nog even het gaspedaal verder indrukken. De politie doet er blijkbaar ook veel minder controle. Door Canada loopt slechts 1 grote Hway de trans canadian met hier en daar een paar kleine aftakkingen. Waar de banen in de VS meestal perfect onderhouden zijn, zijn die in Canada, buiten de grote centra, echte slagvelden met gaten en uitgespoelde voegen. In Noord Quebec, Britisch Columbia, Yukon en hogerop rijden vooral veel log-trucks en ook die gevaartes willen vlug ter plaatse zijn. Op 2 vaksbanen zijn dan ook iuitwijkplaatsen. Van zodra er 3 wagens achter u rijden wordt ge geacht u op de eerst mogelijke plaats aan de kant te zetten. Claxoneren kunnen ze zo goed als de Italianen en velen gebruiken héél vlug hun middenvinger. Nochtans zijn het doorgaans zeer gemoedelijke mensen als ze niet in hun wagen zitten. Als wij in onze achteruitkijkspiegel zo'n mastadont zagen aankomen maakten we dat we vlug zo'n plaatske vonden en zo ver mogelijk aan de kant voor de opspattende stenen. Er zijn nog heel veel onverharde banen en na de winter op veel plaatsen roadworks. Getuigenissen van de toestand van de wegen: om de haverkap ziet ge uithangborden met windshield repair... tires.... en de afbraakproducten liggen in stapels rond de ateliers en in hun achtertuin. Veel kleinere banen zijn er gekomen door de houitindustrie en worden nog intens daarvoor gebruikt. Soms staat aan 't begin van zo'n baan een bord met een telefoonnummer om zich te informeren of de baan vrij is of dat er geen mastodont als tegenligger is... er geen rekening mee houden is levensgevaarlijk .. wie geen mobile bij heeft rijdt best met gedraaide venster en met oog op alle uitwijkplaatsen... Een ander gevaar op de baan is het plots overstekende wild: caribou's, mooses en beren... vooral als de duisternis valt en men met lichten gaat rijden. Wij deden het slechts één maal uit noodzaak en 't was heel spannend. Denk nu niet dat het vervelend rijden is in Canada. Integendeel, er is veel minder verkeer dan hier en de natuur is prachtig. Ze zijn alleen wat minder heer in het verkeer dan hun zuiderburen.
Ons Kaya: haren in de wind steeds voor het open vensterraam haar vaste stek als we rijden begroet elke straathond, kat of geit met geblaf (en wij die dachten dat ze niet kon blaffen ... heel lang moeten wachten op haar eerste gekef)
Een snikhete dag in Mexico. De nacht doorgebracht op een strand nabij Santa Cruz Huatulco. We hebben al een paar dagen problemen met de batterijen voor de binneninrichting. Van een andere camper krijgen we het adres van een garage in 't centrum waar ze blijkbaar goed en niet te duur werken. Na even zoeken, een paar rondjes rijden en veel vragen komen we ter plekke. Ze raden ons aan gewoon batterijwater bij te vullen.. ik betrouw het niet erg maar voorlopig zijn we geholpen. Ondertussen staat de zon loodrecht boven ons. Terug naar 't strand gaan zie ik niet zitten en we besluiten wat verder te rijden en een lommerrijk plaatsje te zoeken. We zien een plaat P Playa en gaan een kijkje nemen. We moeten kiezen: onder de palmen in de lommer staan en riskeren dat er een cocosnoot naar beneden duikelt of toch in de zon. We bekijken de zaak eens goed en mikken zo dat als ze vallen ze ons niet raken... We staan alleen op de parking en gooien de deur wagewijd open. Een bord fruit met youghourt, goed fris, zal smaken. We zitten nog maar goed aan tafel als ik tussen de bomen in de verte een andere kampeerauto zie aankomen. Och zo ene lijk Jos en Germaine hebben. Onze ogen vallen bijna uit onze kop als het niet ene is die er op trekt maar als ik onze vrienden in de stuurcabine zie zitten. Wat een verrassing, wat een weerzien. Er was niks afgesproken. Het was al meer dan een week geleden dat we nog waren gaan emailen. Wij dachten dat ze rond Mexico city zaten. Volgens plan zouden wij in Honduras zitten maar aangezien we aan de grens geen verzekering konden vastkrijgen hadden we dat maar geschrapt....en waren we teruggekomen. Ongelooflijk...waren we niet naar de garage gegaan waren we misschien nooit tot hier gekomen... We stonden hier amper een half uurtje... 8 maand geleden hadden we mekaar al eens ontmoet in Tok-Alaska ... ook onverwacht voor ons. Wij wisten niet waar zij waren omdat hun server geen hotmail meer doorstuurde - zij kregen onze berichtjes wel door. Zij hadden dus een vermoeden waar we rondtoerden en lieten berichtjes achter in de visitor centers. Nu echter dachten we een 3000km van mekaar verwijderd te zijn. We bleven een paar dagen bijpraten en vertrokken een stukje samen noordwaarts waar we weer eens "tot weerziens" wuifden.
Hallo ginder in Spanje - Germaineke ik weet dat ge af en toe mijn blogske bekijkt ... geniet van de herinneringen en tot binnenkort... we zijn aan 't zakken.
Door Mexico lopen verschillende autopistas. Zelden in goede staat en meestal overbevolkt en altijd duur betaald. De gewone banen zijn van redelijk tot heel goed met de opmerking dat de vernieuwde banen dikwijls de gevaarlijkste zijn. Asfalt laag wordt boven asfaltlaag aangebracht en de zijkanten onafgewerkt zodat er soms niveauverschillen zijn van 30cm en meer. Uitwijken voor bus of truck op een smalle baan kan dus tricky zijn en om de zoveel kilometers ligt er wel ééntje in de kant. Waar wij het meest beducht van waren zijn de topes - beruchte verkeersdrempels. smal maar hoog - soms verschillende achter mekaar - soms minderhoge maar wisselend in afmeting - soms meters ver gewoon dikke ribbels (vibradors). Het probleem is dat ze de helft van de tijd niet zijn aangegeven, dezelfde kleur hebben als het wegdek en men ze tegenkomt aan 't kleinste ezelsbad in bos of veld...regelmatig ziet men zwaargeladen camions die er door hun as gezakt zijn. Buiten de centra geen straatmeubilair zelfs niet het hoogstnodige (een goede kaart is onmisbaar) maar erin heeft men ogen te kort om het verkeersbord te vinden waar men naar zoekt. De weg vragen is dus de gemakkelijkste uitweg... We leerden uit een stroom woorden die op te pikken die van belang waren...a destra, a la sinistra, derecho, primera, secunda, semafora... en we kwamen er doorgaans zeer vlug uit. Hun rijstijl: zuiders ... stop nooit voor een rood licht, elk rijvak is geschikt voor 2 wagens, toeter en rij met uw arm door 't venster om de richting aan te geven. We leerden ook nooit de weg te vragen aan jongeren: die sturen u graag verkeerd; vrouwen: want die rijden zelden zelf en kennen geen weg of richting maar zeggen zo maar iets omdat ze het niet durven bekennen of omdat ze u uit beleefdheid niet zonder antwoord verder willen sturen...'t is maar dat ge 't weet. Controles: afhankelijk van de provincies zijn er meer of minder baancontroles. Dikwijls uitgevoerd door het leger. Soms zijn ze heel neerbuigend. Altijd kwamen ze binnen om overal in de kasten te sneuken en alles te betasten of aan te rieken. Had het er zo van op mijn heupen gekregen dat ik telkens in 't verweer ging... deed nooit spontaan het uitklaptrapje uit of deed dat het kapot was, zodat ze heel hoog moesten opstappen...en vroeg steeds om hun legerbotten uit te doen omdat mijn matten proper gekuist waren. ( slecht karakter hé) Er is geen enkele meer binnen geweest want hun schoenen uitdoen???? De enkeling die het nog met zijn schoenen aan wou proberen heb ik een vod in de hand geduwd en zijn goesting was ook vlug over. De noord-zuid verbindingsbanen in de bergen zijn gevaarlijk bij regenweer. Er wordt niets aan de bermen gedaan en slidings zijn schering en inslag. Bij mooi weer zijn ze onvoorstelbaar mooi... Op de baan van San Cristobal de Las Casas naar Guatemala of Tapachula rijden buiten auto's ook kinderen met houten karretjes.. Ze slepen ze de berg op en komen zwaar geladen naar beneden gezoefd zonder remmen - ze zijn wel stuurvaardig maar 'k heb meer dan ééns mijn hart even voelen overslaan. Als ge spijt hebt dat hier geen kevertjes meer rondrijden dan kunt ge uw hart in Mexico ophalen. Alle gewone taxi's zijn gele of blauwe VW kevertjes. De onderdelen, zoals deuren, zetels en motorkappen zijn te koop in elk warenhuis - ge kunt er uw eigen wagentje zogezegd samenstellen. We hadden er een zalige tijd - hebben er altijd vrij kunnen staan en ons nooit of te nimmer onveilig gevoeld. Wel ene keer ons een paar kms verplaatst omdat de jeugd de bak bier had bijgehaald en absoluut samen met ons wou drinken. Heel veel lieve mensen leren kennen. We willen heel graag terug gaan maar die topes...daar sneuvelt onze camper op denk ik.
Een annekdote. We reden ergens in de omgeving van Tequila. Er was veel volk op de baan en allen sleurden ze met kippen en korven. Wij in 't gedacht dat er markt was. Niks van. .. langs de weg lag een oude pickup in de gracht en zijn lading werd graag opgeraapt door de lokale bevolking terwijl de arme man in de politiecombi zat. Een paar agenten stonden er op te kijken. vermoedelijk om daarna hun rondje langs een paar huizen te doen om hun aandeel in de buit op te halen...
Hier zijn we dan weer - terug van weggeweest. Bedankt aan al de lieve mensen voor de wensen (oeps rijmt) Ons huizeke is stilaan aan 't opwarmen. Ondertussen toch maar de kampeerauto leeggemaakt al had ik me onderweg voorgenomen er vandaag niks meer aan te doen en morgen maar eerst aan de grote werken te beginnen; maar ja... Een kort verslagske - de rest volgt later wel. Na de fijne namiddag in Lier met de blogvrouwkens door de sneeuw naar huis. 's Maandags vertrokken we immers zuidwaarts richting zon en ver weg van de sneeuw (zo dachten we tenminste) Eerst nog langs de dierenarts voor ons Kaya, de huisarts voor een lading supplementaire pijnstillers voor mij, uiteindelijk nog even langs de zoon en 't is namiddag voor we op de baan zijn. Na een paar dagen in Zuid Frankrijk "de zon" Costa Brava: zon en warm, Calpé/Benidorm: zon maar wind en koud. Bericht van Diane in Marokko: heet, zandstormen, koud ...heel wisselvallig...problemen met zand in motor en zowat overal in de auto....En aangezien we wel al wat meegemaakt hebben met "zand overal" en wisselvallig weer vond mijn ventje dat we het maar direct moesten schrappen en ons bij Zuid Europa houden. Ondertussen tot bij onze vrienden in Calpé geraakt. Zij willen richting Portugal en wij gaan mee. Ten noorden van Granada geraken we in een sneeuwstorm .... en dat hadden we helemaal niet gevraagd.... Castro Marim Portugal ... internet: traag in de overtreffende trap... met moeite wat mails kunnen lezen.. openen van blog
Met ons huidige campertje reden we tot nu toe ongeveer 220 000km, de meeste miles en kms in noordelijk Amerika. De eerste dag in de VS wat aarzelend. Daarna was het: genieten. Gewoon aan het hectische verkeer en agressieve gedrag in ons landje was het ginder onvoorstelbaar rustig rijden, zelfs in NY en de Hways rond de steden in 't spitsuur. Het ligt vooral aan het gedisciplineerde rijgedrag, al of niet onder druk van de hoge boetes. Elk rijvak van een Hway wordt gebruikt, iedereen aan dezelfde niet al te hoge snelheid en er wordt slechts van rijvak gewisseld om de weg op of af te rijden. (een beetje zoals het blokrijden naar de kust hier in de zomer) Ritsen is hun 2e natuur. Ze rijden tot het einde van het invoegvak en kunnen gewoon inschuiven. Hier is dat steeds wringen om er zo vlug mogelijk tussen te komen. Niemand rijdt tot het einde van 't invoegvak omdat wie op de hoofdbaan rijdt er ook niet gemakkelijk iemand tussen laat met het gevolg dat over heel het oprijvak kleine files ontstaan en er rechts voorbijgestoken wordt. Het binnenste rijvak is voor carpoolers en steeds zo goed als leeg want de amerikaan rijdt meestal alleen in zijn wagen tenzij hij ambtshalve een chauffeur heeft. Dus een stad inrijden op 't spitsuur geen probleem als ge weet welke uitrit nemen.. Verloren rijden in een stad is bijna onmogelijk als men de windrichtingen kent - en de straten en avenues lopen steeds in dezelfde richting - hooguit eens een "blok" rondrijden... bij het uitleggen van een route doen ze dat dan ook aan de hand van bloks en niet aan 't zoveelse licht...2 blocks north and 1 block east ... Veel straten hebben een voorselectie die op het baanvak zelf is aangegeven en meestal niet via verkeersbord. Wij heben dus de eerste dagen ettelijke verkeersovertredingen gedaan door onoplettendheid omdat we in een vak met volle witte lijn zaten. Geen probleem want ze zijn zeer elegant en laten u onmiddellijk inrijden. De verkeerslichten hangen ook steeds achter het kruispunt wat ook wat gewennen vraagt. Veel kruispunten waar geen lichten staan hebben het 4way verkeersbord - iets dat heel goed werkt in de VS maar wat ik hier niet zo zie functioneren... stoppen aan 't kruispunt; wie eerst komt mag eerst oversteken en daar wordt zeer gedisciplineerd aan gehouden.... niemand maar dan ook niemand rijdt voor zijn beurt. Speed. Boetes zijn hoog en maximum snelheid worden zelden overtreden. Aan scholen kan "speed" uw rijbewijs kosten voor 't leven, hetzelfde met een schoolbus voorbijsteken als de "stop"borden uitsteken en dat in beide richtingen. Regelmatig Miami vice toestanden gezien. Iemand rijdt een paar mls te hard, wordt gevolgd door een politiewagen met sirene, die roept zijn makkers op en tegen dat de auto aan de kant staat zijn er een 5tal andere politiewagens met sirene op om bijstand te verlenen. Zelf nooit uitstappen, wachten tot de politieman aan uw venster is en... deze komt niet voor er een andere politiewagen in de buurt is. Big show maar wel veilig voor hen. Aan de andere kant: hoed af voor de vriendelijkheid die wij van de politie mochten ervaren. De meesten zijn echte bodybuilders, in short en met glimmende spierballen maar zeer behulpzaam...weg wijzen en zo nodig voorop rijden, onze kapotte band verwisselen, stoppen om een moeder met verschillende kinderen de baan te helpen oversteken enz.. Verzekeringen zijn duur en buiten smijten de reactie op een ongeval zelfs als de tegenpartij in fout is. Kinderen mogen dus bijna nooit met de wagen van de ouders rijden en lenen reeds op 16 jaar om hun eigen bakske aan te schaffen. Verzekeringen zijn in veel staten niet verplicht maar de eisen bij ongeval heel hoog. Een verzekering tegen ongeval met onverzekerde wagen is dus bijna een must. Men kan ook alles apart laten verzekeringen ..tegen hagelinslag...tornado...botsing met beer.. al naargelang het risico al of niet groot is in de streek waar u woont voor ons was dus een full coverage aangewezen. Tanken: een belevenis op zich. De meeste stations zijn echte supermarkten en voor truckers hele plaza's. Langs de hways ook overal diesel te krijgen. In 't noorden en in dun bevolkte streken hebben ze wel nogal specialiteiten... wisten ooit niet welke brandstof te kiezen en achter de kassa een jong ding dat er helemaal niets van kende. We hadden de keuze tussen: diesel, red diesel, off road diesel, car diesel hway use only, coupon diesel ... en dan nog met bankkaart of voorafbetaling aan de kassa. Keuze te over... 'k laat jullie raden met wat wij daar hebben rondgereden... Dat vooraf betalen is ook zo'n systeem en eentje dat ze hier best ook kunnen gaan invoeren. Men schat hoeveel men wil tanken en betaald - dan krijgt men nummer van de pomp - tankt men minder: overschot terug. Ook met visakaart ofwel direct betalen aan de kassa ofwel kaart in depot geven tot er getankt is.
Als jullie dit bericht lezen dan betekent dat dat ik niet achter mijn peceke zit maar ergens onderweg ben naar warmere oorden met ons rijdend huisje. Overal is internet maar spijtig ook meestal overal veel stoepen om er binnen te geraken. En omdat ik bang ben dat jullie mij anders heel vlug zullen vergeten (snik-snik) maak ik gebruik van wat magie en blijf ik hier "aanwezig" niettegenstaande "afwezig" Als ik hier zo'n trucjes uithaal denk ik steeds met weemoed aan mijn grootmoeder. Voor haar was de uitvinding van de TV zowat "het einde" en niettegenstaande ze de laatste jaren van haar leven slechts schaduwen zag moest ik hem opzetten telkens er werd uitgezonden. "Hoe dat da toch moagelijk is... kindje, kindje, gijlie goat nog wa meemoaken" zijn woorden die ik haar nog steeds zie en hoor zeggen... Voor haar tijd vond ik haar zeer vooruitstrevend... en 'k heb de beestjes van geen vreemden: ze ging heel graag op reis. Parijs en Berlijn ( 't was voor WO II) vond ze mooi, uit 't Zwarte woud had ze een koekoeksklok waar we voorzichtig aan 't kettingske mochten trekken om de dennenappels (gewichten) op te halen. De winkels in Londen vond ze maar niks. Ze leerde mij als kleine hukkepuk de cancan dansen met fasanten veren op mijn rokske Als kind had ze in Brussel gediend. Rond de eindejaarsfeesten nam ze ons mee naar haar stad en langs de vitrines van de Grand Bazar, Innovation en gibiers die mooi versierd waren en waar steeds een toeloop was van zich vergapende kinderen en volwassenen. Een handje gaan geven aan de sint en daarna op 't straat escargots eten. In die tijd vond ik zelfs de dode dieren in de vitrines van de gibiers mooi... ik kende ze alleen uit sprookjes. En sprookjes horen bij mijn jeugd. Ze las veel voor en ze kon zeer spannend vertellen ... af en toe veranderde ze iets aan haar verhaal om te zien of het ons opviel. Mijn grootvader was schrijnwerker. Samen met zijn 6 broers hadden ze een heel groot "werkhuis" waar veel grote machines stonden maar ook een houtkachel waar steeds de ijzeren drinkbussen op stonden te schommelen (zo hielden ze hun koffie warm) Voor mij waren vooral de schaafkrullen van belang; was dat een speelpaleis .. de grootste krullen gebruikten we als papillotten in ons haar (lange krullen die in die tijd in de mode waren- een erg pijnlijke affaire met de plechtige communie bij de kapper) Toen hij 85j was en niet meer kon werken kon ik hem geen groter plezier doen dan langs Grimbergen, Meise en Tervuren te rijden om me het schrijnwerk van de villa's te tonen dat hij gemaakt had. Trots over zijn werk... Ik kan me moeilijk herinneren hoe ze de afgewerkte stukken daar kregen. Toch niet met de handkar? Alhoewel.. als de tram niet reed in de winter gingen ze zelfs te voet naar Brussel en omgeving werken met hun veloeren werktuigzak op de rug.. Mijn grootvader nam me ook altijd heel au serieux... rekenen was zijn hobby en.. rekenen heb ik geleerd ... met een schrijnwerkerspotlood op restjes hout. Als hij toen ik groter was reclameerde omdat ik, in zijn ogen, zo'n slecht geschrift had kon ik hem plagen dat dat was omdat ik met zo'n plat potlood heb leren schrijven...Een vierkantswortel trekken kon ik toen ik een stamp groot was al wist ik toen begot niet waarvoor zo'n moeilijke berekening zou kunnen dienen. Maar, ik kan nog altijd vlugger rekenen dan mijn kinderen met hun machientjes. Een schrijnwerker dat wilde ook zeggen dat ik met sinterklaas poppenhuisjes en meubeltjes en een bureauke en stoelen kreeg. Mijn kleinzoontje speelt nu verstoppertje onder hetzelfde tafeltje dat ik nog steeds koester. Suskes en Wiskes en appelsienen en mandarijntjes (toen nog exotisch fruit) vulden verder ons mandje.
Mijn kinderen kijken een beetje raar, soms ook een beetje meewarig, als we hier thuis af en toe wat herinneringen ophalen... hoe kunt ge nu zo'n tijd koesteren? Hard werken ...met de hand wassen... Al beginnen ze nu ook al zelf verhaaltjes boven te halen van wat er gebeurde toen zwarte piet over 't zolder liep enz.. Ik had een prachtige kindertijd al kwam er een oorlog tussen. En neen, ik heb geen spijt in deze tijd te leven maar heb het soms wel moeilijk met al dat vlugge en vluchtige .. volwassenen en vooral kinderen, die niet meer genoeg materiele dingen kunnen hebben die ze met moeite gebruiken en ze dan ergens weg zetten... een keuken die meer op een hightech lab lijkt en waar we dioxine kippen en genetisch gemanipukeerde groenten klaarmaken... Ik ben blij de beide kanten te kennen en zo een deel van mijn keuzes te bepalen. En, de dag van vandaag hoort morgen ook weer tot mijn verleden.
haren in de wind voor het open vensterraam op haar vaste plaatsje als we rijden klaar om elke hond, kat of geit te begroeten met geblaf.
En wij die dachten dat ze niet kon blaffen... hebben héél lang moeten wachten op het eerste gekef.
Het is al vele jaren geleden dat we nog zolang thuis waren in de winter. Er kwam altijd wat tussen. En 't ventje die de kleinzoon en de hond niet zolang kan missen, of 't was te koud of te warm, 34u onderweg om van Colombo via Malé naar huis te geraken was ook wat teveel van 't goede...in Egypte vogelgriep, in 't Midden Oosten en een deel van Azie dankzij prentjes teveel onrust. We worden moeilijk of zou het dan toch den ouden dag zijn? Vroeger konden we in een paar minuten beslissen en 's anderendaags langs de andere kant van de wereld zitten. Een wedstrijd valiezen pakken zonder iets te vergeten zou ik nog altijd kunnen winnen. Maar ik tracht naar de zon en de warmte. Buiten zitten, mijn ogen toe, en mijn knoken voelen opwarmen. Ik ben dan vandaag maar begonnen de kampeerauto te vullen zo kan de hond ook mee en heeft 't ventje een wandelgezel. En 's morgens de gordijntjes opentrekken en 't zonneke in uw bed is ook héél zalig. Morgen de kleinzoon te logeren, zondag nog even langs Lier voor de samenkomst van bloggers en vandaar richting zuid... We zien wel waar we uitkomen. Waar 't goed is stoppen we maar niet vooraleer we de zon hebben gevonden... al moeten we daarvoor tot in de Westelijke Sahara. Maar 'k hoop dat Spanje ook al wat warmer is want woestijnzand bij de patatten ...
Na het griepnieuws een moppeke want lachen, zelfs glimlachen is gezond en is onbewust een fitnessoefening daar het veel spieren in beweging brengt - 't Is misschien al wel een oude maar allé....
Hoorapparaat....
De dokter schreef een hoorapparaat voor, voor één van zijn oudere patiënten. De man zag er tegenop om zo'n ding te dragen, maar toen hij inzag dat het nauwelijks zichtbaar was, besloot hij het toch te proberen. Een maand later kwam hij op controle. " Hoe gaat het?" vroeg de dokter. "Wel, ik heb de afgelopen maand dingen gehoord die ik nog nooit gehoord had", zei hij. "Dat is prachtig!" zei de dokter. "En wat denkt uw familie erover?" "O, ik heb het hen nog niet verteld. Ik amuseer mij rot........ en heb mijn testament al viermaal veranderd".
Deze Maya dame verkoopt niet alleen tapijtjes maar maakt ook lekkere tortillas... overnachtten met onze camper op de Zocalo niet ver van haar huis en kregen 's avonds haar kinderen aan de deur met een bord tortillas die ze ons aanbood..
Juist mijn wekelijkse bijdrage aan de grote griepmeting gedaan ... doen jullie ook mee? www.griepmeting.be of www.degrotegriepmeting.be is slechts wekelijks een minuutje werk en helpt een beetje om de verspreiding in kaart te brengen
Hier een berichtje dat ik er vandaag las:
Nieuwsbrief 8 - Grieppandemie onafwendbaar, tijdstip en gevolgen onzeker 4 februari 2006 - Tijdens het griepdebat Hoezo pandemie? dat het Rathenau Instituut onlangs organiseerde, werd weer pijnlijk duidelijk hoe weinig we nog kunnen doen tegen griep. Op de vraag wanneer een pandemie plaatsvindt, konden experts geen antwoord geven. "Maar dat het een keer gaat gebeuren, staat vast." Ab Osterhaus, vooraanstaand viroloog en influenzadeskundige, liet er geen twijfel over bestaan aan de start van het debat op 2 februari in Felix Meritis in Amsterdam: De huidige ontwikkelingen rondom vogelgriep lijken zeer op de situatie die voorafging aan de grote pandemieën in 1914, 1957 en 1968. Ik zou willen dat het niet zo was, maar ik vrees voor een nieuwe pandemie. Ook tijdens de wereldwijde griepgolven in de vorige eeuw was eerst sprake van incidentele besmetting van mensen door vogels of varkens. Toen het virus destijds eenmaal veranderde en mensen onderling kon besmetten, richtte influenze een slagveld aan.
Meer mensen overleden in de vorige eeuw aan griep dan aan oorlogen; zo kostte de pandemie van 1914 alleen al aan ruim 40 miljoen mensen het leven. Aan de gevolgen van de gewone, doorgaans jaarlijks terugkerende, griepgolf overlijden wereldwijd elk jaar 250 tot 500 duizend mensen. Ook in Nederland en België stijgt het aantal sterfgevallen wanneer een griepgolf over de Lage Landen trekt. Ruim 1500 Belgen per jaar bezwijken hieraan. Het Nederlandse Centraal Bureau voor de Statistiek berekende dat in 2005 tijdens de griepgolf in februari, die vooral zuid-Nederland trof, 800 mensen meer overleden dan rond die tijd normaal is. Ook de griepepidemie van december 2003 werd gevolgd door een sterftetoename. Het CBS let daarbij vooral op doodsoorzaken als hart- en vaatziekten, longontsteking en COPD vanwege het sterke verband met griep behoren patiënten met deze aandoeningen tot de risicogroepen. Volgens schattingen van het RIVM overlijden 40 duizend Nederlanders bij een pandemie.
Minder dramatisch Ondanks de ernst van de zaak, relativeerde Roel Coutinho, directeur van het Centrum Infectieziektenbestrijding (RIVM) tijdens het debat zijn de gevolgen van de toekomstige pandemie waarschijnlijk minder dramatisch dan die tussen 1914 en 1968. Coutinho wees op de sterk verbeterde preventie- en geneesmiddelen die sinds de laatste pandemie zijn ontwikkeld. Zo deed antibiotica intussen zijn intrede, waarmee de sterfte door longontsteking een veel voorkomende complicatie van griep enorm daalde. Antivirale medicijnen zoals Tamiflu remmen bovendien in de griepzieke de vermenigvuldiging van het griepvirus in het lichaam. Dat vermindert de impact van een infectie en verkort de periode dat iemand virusdeeltjes verspreidt. Dit laatste remt de vaart waarmee een griepgolf over de wereld uitbreidt. Zon vertraging is van levensbelang: het levert kostbare tijd om de wereldbevolking te vaccineren tegen griep, het derde wapen tegen een pandemie dat eerder nog niet voor handen was.
Minder duidelijk waren de experts over het moment dat de pandemie zal uitbreken. Dat is onmogelijk te voorspellen, zei Osterhaus in Amsterdam. Schattingen lopen uiteen tussen vijf jaar en dertig jaar. Op een congres vier jaar geleden, dacht 30 procent van de wetenschappers dat het binnen tien jaar zo ver zou zijn. Tijdens het congres van vorig jaar was dat percentage opgelopen tot 60.
Meer geld biedt kansen Zowel Coutinho als Osterhaus vonden dat de overheid te weinig geld beschikbaar stelt voor ontwikkeling van vaccinatie tegen het huidige vogelgriep, H5N1. Coutinho: Geld is geen garantie, een pandemie is niet tegen te houden. Maar het maakt de slagingskans voor een werkzaam vaccin, waarmee we vele levens kunnen sparen, wel groter. De vertraging die we nu oplopen, is niet meer in te halen als een pandemie uitbreekt.
Gezondheid!
Aan iemand beloofd hier ook het artikel te plaatsen over het griepvaccin....maar AUB LEES GOED er staat nergens dat het niet goed is.. alleen dat het resultaat moeilijk te meten is omdat de echte grote doelgroep zich niet altijd laat vaccineren
Het profijt van de griepprik onder de loep 23 december 2005 Al jaar en dag wordt de griepprik voor ouderen als een essentieel en probaat middel gezien bij de preventie van griep. Maar nieuwe onderzoeksresultaten wrijven ons toch iets anders onder de neus. Op 21 december publiceerde de Universiteit van Bristol een onderzoek in de International Journal of Epidemiology (IJE). De auteurs concluderen, aan de hand van een studie naar de effectiviteit van het influenzavaccin onder oudere mensen, dat het profijt van het vaccineren lichtelijk overschat wordt. Onderzoeker Dr. Lisa Jackson en haar collegas vonden bewijs voor serieuze bias (term in de statistiek die aangeeft dat er een afwijking is waardoor een steekproef niet meer voor een hele populatie geldig is) bij senioren als het gaat om het voordeel van de griepvaccinatie. De studie van Jackson suggereert namelijk dat het verband tussen vaccinatie en een overlijdensrisico beïnvloed wordt door het feit dat de relatief gezonde senioren (die dus ook minder overlijdensrisico hebben) met een grotere waarschijnlijkheid gevaccineerd worden. Het onderzoek geeft niet aan dat er geen winst te halen is met de griepprik. Het geeft wel aan dat de verschillen in de gezondheid van ouderen die wel en geen vaccinatie kregen, het moeilijk of zelfs onmogelijk maken om te zeggen hoe groot de winst is als gevolg van de prik.
Ruim 73.000 mensen boven de 65 jaar werden over een periode van 8 jaar gevolgd. De onderzoekers evalueerden het verband tussen griepvaccinatie en overlijdensrisico en het verband tussen griepvaccinatie en ziekenhuisopname als gevolg van een longontsteking. Dit werd bekeken in drie verschillende periodes: voor, tijdens en na het griepseizoen.
Uitgaande van het beschermende effect van vaccineren, verwachtten de onderzoekers een vermindering te zien van overlijdensrisico of ziekenhuisopnames tijdens het griepseizoen. Maar de uitkomsten waren verrassend anders; ze vonden de grootste vermindering in de periode voor het griepseizoen, terwijl er toen nog geen sprake kon zijn van een optimaal vaccineffect. Een effect van vaccinatie treedt pas echt op tijdens een griepepidemie. Deze resultaten doen vermoeden dat er aanwezigheid is van bias die op zijn beurt effect heeft op de beoordeling van het vaccineffect. Die bias is te wijten aan het feit dat relatief gezonde senioren eerder een vaccinatie ontvangen. Deze uitkomsten hangen nauw samen met andere resultaten van de onderzoekers waarin ze keken naar ruim 800 andere ouderen. Van die 828 senioren waren er 252 overleden tijdens het griepseizoen. Na het doorspitten van de medische dossiers van deze mensen vonden ze dat functionele beperkingen (hulp bij lopen en wassen) verband hielden met een groter overlijdensrisico en met een verminderde influenzavaccinatie. De onderzoekers willen met deze onderzoeksresultaten benadrukken dat het belangrijk is, dat bij het meten van de effectiviteit van de griepprik, daarbij ook de lichamelijke gesteldheid van de senioren meegenomen moet worden. Door met de lichamelijke beperkingen rekening te houden in toekomstige onderzoeken, zal er een betrouwbaardere effectmeting van de griepprik uitrollen.
Professor Paul Glezen van Baylor College of Medicine, geeft in een commentaar over deze studies aan: Tijdens de periode van 1989 tot 1997 nam het aantal gevaccineerde 65+ers in de US toe van 30 tot 67 procent. Ondanks deze toename, bleef het aantal sterfgevallen en ziekenhuisopnames eerder stijgen dan dalen. Terwijl je met een groot vaccineffect juist een daling mag verwachten.
Juist op 't nieuws- nieuw onbetreden paradijs ontdekt op Papua met onbekende dieren en dieren waarvan men dacht dat ze uitgestorven waren Nieuwe speeltuin voor de wetenschappers ..volgens mij zit de kans er in dat ze ooit nog op menselijk leven stuiten dat nog geen kontakt had met de westerse beschaving. Dat zou nog eens wat zijn hé... 't zijn nog niet allemaal platgetreden paden En zeggen dat in het Mamberamo reservaat het Summer taleninstituut aktief is... zelfs een nederzetting met Canadese zendelingen . Hoe ondoordringbaar de jungle kan zijn en vooral zo'n verzonken bassins. Ben benieuwd naar verder nieuws.
Ik keer nog eens terug naar de VS om wat herinneringen op te halen. En neen we hebben geen lifters meegenomen.Gewoon geplaatst om u een ideetje te geven over het straatmeubilair ginderachter. We reden er dus rond met een ingerichte Fiat Ducato. Zo'n soort bestelwagens kennen ze ginder niet, zeker niet met een verhoogd dak. En dat ge zo'n klein autootje kunt inrichten als RV (recreational Vehicle) gaat dus helemaal hun petje te boven. Herhaaldelijk per dag werden we dus aangesproken met de bedoeling eens een kijkje te komen nemen (in Canada reed er ééntje meer dan een uur achter ons tot aan een parking!!!) Het merk FIAT is totaal onkekend in Noord Amerika - geen enkele garage heeft er ook maar iets van informatie over in hun dikke boeken met merknamen.. dus zeker geen wisselstukken.. En al wat ze niet kennen is vermoedelijk "German"... Dat Lamborghini ook van Fiat is en dus ook Italiaans willen ze bijna niet geloven. Ook via die verkooppunten geen wisselstukken..nog geen schroef vast te krijgen..want die worden speciaal voor de amerikaanse markt gemaakt en milimeters kennen ze overseas dus niet. Op de zijkant vooraan de wagen staat 28 TDI cat en die "carterpillar engine" kennen ze niet en willen ze graag eens zien... catalisators kennen ze ten andere ook niet. Dat hier carterpillar geen gebruikelijke motor is voor wagens maar wel veel gebruikt in de landbouw krikt dan weer het imago van onze landbouw een paar stapjes hoger. Een blik op ons motorblok doet ons dan wel kilometers in hun achting dalen. Wat is dat? Hoeveel cilinders? Hoeveel kms kunt ge daar mee rijden? Kunt ge daarmee een helling op? Al 100 000 miles gereden? Het verbruik dat wordt even rekenen want 8 l/100km omzetten in gallons en miles .. en ze rekenen en herrekenen want dat kan toch niet - waar zit de vergissing . De kleinste kampeerauto ginder zit aan een verbruik van 28 tot 30l/100km en de grote met slide-outs 45 tot 50l diesel voor 100km. Hun wagens wegen dan ook enorm veel - weet het gewicht niet juist meer... ze slepen wel 120 gallons diesel en 150 gallons zuiver water mee en in hun afvalwatertank kan ook 150 gallons (x 3,79 voor liters) De meubels zijn van vol zwaar hout en een stel zware leren zetels..een volledige keukenuitrusting, wasvat en droogtrommel (meestal in 1 apparaat) minimum 2 grote TV's, generators enz.. tel dat gewicht maar eens op...normaal toch dat ze diesel zuipen. Gewoonlijk hebben ze er dan ook nog een auto of een boot achter aan hangen (in Alaska zelfs helikopters) We hebben ons dus een pamfletje ineengeknutseld om achteraan voor 't venster te hangen.... Fiat - Italian brand Belgian Licence Flamish people No Carter pilar engine NO GERMAN We can drive, climb and speed. No entrance fee. dat we aan het WC venstertje ook een pamfletje hadden met : room with a view vonden ze een beetje genant... Amerikanen lopen niet over van humor en nemen alles nogal letterlijk.. Toen mijn ventje een TShirt droeg met de tekst: op mijn ouderdom heb ik alles gezien, alles gehoord, alles meegemaakt maar ben ik ook alles vergeten, werd hij herhaaldelijk aangesproken door senioren met de melding dat zij zich alles nog goed herinnerden. Hij werd er zo pissig van dat hij het ginder niet meer wilde aandoen.. Hier thuis reageerde er nooit iemand op. Maar terug naar de auto Diezelfde auto moest de grens over naar Mexico. Bij de douane moet ge daarvoor een papier halen dat ge bij 't verlaten van 't land terug moet aanbieden om thuis geen gepeperde rekening te krijgen bij het vermoeden dat ge de auto in Mexico illegaal verkocht hebt. Die papieren echter zijn standaardformulieren waar alleen naam en nummerplaat enz. ingevuld worden... Laten ze nu toch geen papieren hebben voor een Fiat zeker. Uren heeft het geduurd om een oplossing te zoeken, over en weer telefoneren... wij drinken ondertussen op hun kosten een hele pot koffie leeg en van de zenuwen zakt ook het niveau in de koekskensdoos drastisch... we willen zuidwaarts. Uiteindelijk geven ze het op en vullen als merknaam "otros" in. Als dat later maar geen problemen geeft. We vragen hun dan ook er een begeleidend briefje bij te doen voor wantrouwige en overijverige ambtenaren onderweg. Gelukkig kunnen ze er zelf om lachen. We houden het afgestempelde papier nog steeds goed opgeborgen thuis in geval van... We reden probleemloos 85 000km door Noord en Centraal Amerika en vooral steeds op een zeer rustig temp.
Het is eigenlijk niet zo gemakkelijk nu een verslagske te schrijven over Sri Lanka nadat het landje geteisterd werd door de Tsunami en vermoedelijk veel mensen waar we overnacht hebben in de problemen zijn gekomen. De foto's van hutjes en GHses op de stranden heb ik dan ook met opzet niet opgeladen.
Na de laatste dagen nogal veel in last-minutes en promoties te hebben gezocht kwamen we weer uit bij dit mooie eiland en zijn de herinneringen weer heel levend. We hebben vandaag beslist het toch maar niet te doen en dit om verschillende redenen: - Het is er momenteel heel warm en vochtig en ook 's nachts duikt de temperatuur met moeite onder de 30° Wat wil zeggen dat we de airco nogal zouden moeten gebruiken en vermoedelijk snotverkouden of erger worden. - De rolstoel mag mee maar bij de terugvlucht en stop in Male kan hij niet uitgeladen worden (douaneproblemen als ze de vracht openen) In het programma staat voor de laatste dag een stop op dit mooie eiland. We zouden vroeg vertrekken uit Colombo -landen in de vroege ochtend op Male airport - de organisator voorziet een uitstap naar het eiland waar Malé stad op ligt en een paar andere eilandjes (voor mensen zonder handicap goed meegenomen maar zonder rolstoel en op en af boten sukkelen...ofwel een ganse dag op de luchthaven blijven zitten zie ik niet zo zitten) - in de late avond de thuisvlucht waar we in Zaventem om 3u15 landen. Zoveel uren na mekaar in de weer zijn zonder fatsoenlijke rust is voor onze oude knoken wat teveel van 't goede. En dan thuiskomen kot in de nacht - van 30°C naar ?? - en de jetlag na een vlucht van oost naar west genoeg om ons een week van 't slag te krijgen. We zullen ons verstand maar gebruiken en de aanbieding aan ons laten voorbijgaan... met spijt in 't hart. Vermoedelijk zullen we dus heel vlug ons kampeerautoke starten en weg zijn richting zon.. of er moet de volgende dagen nog iets uit de bus komen.
We waren herhaaldelijk op Sri Lanka, de laatste maal in 1993. Ik ga er geen dag voor dag van maken maar een beetje een overzicht hoe wij het eiland ervaarden. Sri Lanka was voor ons een mix van , Portugese, Hollandse en Engelse kolonisatie. De laatste keer dat wij er landden werden we vooral met Duitsers geconfronteerd. Het begon reeds op de luchthaven. We wisten dat Negombo op slechts 7km ligt. De tuktuk's hadden ons vermoedelijk horen praten - toen we de prijs vroegen moet er op mijn gezicht verbijstering te zien zijn geweest - 300rps???. Onmiddellijk kwam de vraag: Deutschland? Niks van en ik wil niet meer dan 50rps betalen. Het wordt dus onderhandelen en neen we gaan niet naar het nieuwe hotel maar halen ons adresje van vroeger boven. We worden er zeer hartelijk welkom geheten en onze vorige kamer is nog vrij - wij blij. Het duurt geen uren voor we door hebben dat Negombo zowat het domein van de duitsers is geworden. We bestellen in 't engels en krijgen antwoord in 't duits - ja wadde...ons eenvoudig vissersdorpje is niet meer... De kinderen van de huisbazin gaan voor ons fruit halen in 't dorp en we liggen vroeg in bed.. De eerste dagen willen we rustigaan doen. Vissers en kinderen delen het strand met koeien, loslopende schurftige honden en krantenpapier vol kleine visjes vol vliegen. Voor strandvakantie moet men zeker niet naar hier komen. De meeste toeristen zitten dan ook in de grote hotels met zwembad en een strand dat regelmatig wat bijgeharkt wordt. Van hier noordwaarts staan veel kleine katholieke kerkjes in verschillende kleurtjes nog overblijfselen van de Portugesen. De Hollanders lieten dan weer een fort achter waar een gevangenis in werd ondergebracht maar waar niet veel meer van overblijft. Wat er wel nog is zijn de 120km lange kanalen die van Colombo via Negombo tot Puttalam lopen. Op de markt worden al onze zintuigen tegelijk geprikkeld geuren en kleuren, verkopers die hun waren aanprijzen en ons laten voelen en proeven hoe zacht de vruchten zijn. Wij wandelen graag het binnenland in langs de lagune waar de vissers wonen aan de kleine binnenwatertjes. Er zijn heel veel winkeltjes en fruitstalletjes bij gekomen. Mijn ventje is verzot op "klappers" jonge kokosnoten met heel veel sap en de zoete ananassen. De keuze bij de bakker is nogal gevarieerd geworden. In 't GH komt 's avonds de uitbaatster een praatje slaan. Haar leven is er niet beter op geworden. Ze wordt dagelijks met toeristen geconfronteerd die een heel andere kultuur meebrengen. Aan de andere kant haar eigen kultuur... een man die haar onder de duim houdt en slaat als hem iets tegenzit. Weggaan bij die vent kan niet want dan wordt ze verstoot door heel haar familie en is zij "de slechte - de onwaardige" De kosten voor de opleiding van de kinderen en het weinige geld dat ze daarvoor van hem krijgt. Hij blaft en zij loopt. (is een gekend fenomeen in Sri Lanka - kwamen het op onze vorige reizen herhaaldelijk tegen) We trekken een dagske uit om naar Colombo te sporen en wat in 't stad rond te kuieren - wat bootjes zien en ijsjes eten - proberen een vlucht te versieren voor Trivandrum-Zuid India. Die zitten echter bomvol omdat door de onlusten met de Tamil de veerboot niet meer vaart en het lukt ons niet binnen de tijd voor een 14tal dagen naar ginder te gaan - halen een treinticket voor Anuradhapura en ontdekken dat ze ons weer in 't zak willen zetten (de prijs op het kaartje is veel lager maar volgens hen is de prijs vandaag omhoog gegaan - goed maar dan moet ik wel een kaartje hebben met de juiste prijs...en krijgen centen terug)
Anuradhapura. werd 5 eeuwen voor onze jaartelling reeds bewoond. Ze bleef tot de 10e eeuw de hoofdstad van een machtig koninkrijk waar 119 koningen hebben geregeerd waarvan er 3 zeer bekend werden. Dutugamunu versloeg de Tamils Valagamba gaf het onderwijs een steuntje en bouwde daarvoor het grote klooster waar onderricht werd gegeven in boeddhisme en wereldse kennis. Mahasan zorgde voor immense irrigatiewerken en citernes In 1820 ontdekte een engelsman de ruines.Het bleek een heel grote stad te zijn geweest met vermoedelijk tienduizenden mensen die leefden in huizen met verdieping. Het verblijf van de koning omvatte meer dan 1000 kamers en was omringd door vele heiligdommen. Het bezoeken is dan ook een hele opgave en we huurden een auto om ons van de ene naar de andere plaats te begeven. Nog steeds is men bezig met restauratie. We kopen een ticket voor de 3 grote bezienswaardigheden ...hier- Polonnaruwa en de tempel van de tand in Kandy. Onder een afdakje staat een mediterende boeddha. Er zijn verschillende Dagoba -in eentje wordt een sleutelbeen van boeddha als relikwie verdient in een andere werd vroeger de "tand" bewaard. Andere werden gebouwd uit boetedoening of uit eerbied. Het bronzen paleis is bijna volledig verwoest geweest en er staan slechts een paar pijlers recht. Van het Mahasena paleis is alleen een maansteen over maar die is dan ook zo looi dat ze er een afrastering rond hebben gezet. Er staan prachtige afbeeldingen op die de opeenvolgende stappen uitbeelden die men moet afleggen om tot wijsheid te komen. Er zijn 2 waterbassins (tanks)die dienden voor de reinigende baden. Het voornaamste in heel het domein is de oudste boom waaronder Boeddha de wijsheid heeft gevonden. Er is eigenlijk maar 1 tak over die moet gestut worden maar niettegenstaande de heiligste plaats in Sri Lanka.Voor we terugkeren naar 't stad rijden we langs de Wewa waar vrouwen aan 't wassen zijn en gelovigen hun rituele baden nemen. Mihintale We laten ons naar Mihintale rijden en we moeten alles uit de kast halen om de rots te beklimmen. Halfweg staat er een grote witte Boeddha en zijn en ons uitzicht is fenominaal. Nog hoger langs smalle ijzeren trapkes tot boven waar gelovigen gaan mediteren. Waauw voor het uitzicht maar wel met knikkende knieën van vermoeidheid vooral het klimmen zonder schoenen valt zwaar. Polonnaruwa We nemen de public bus naar Pollonnaruwa en dat is weer eens iets anders. Zoals overal in Azië zit hij afgeladen vol. De mensen zijn hier echter veel minder schuw en na een paar minuten staan er een paar klein mannen tussen onze knieën en een derde op mijn schoot. Het is warm in de bus en ik haal mij ergernis op mijn nek als ik de venster niet wil openzetten. Niks van. We moeten nogal wat draaien en 't is gekend dat ze vlug wagenziek worden. In de bus hangen dus overal plastiek zakjes maar door 't venster gaat vlugger... en bij 't volgende raam komt de lading binnen... Niettegenstaande vol komen er onderweg toch kinderen op om te zingen en te bedelen bij de toeristen. Wij geven uit principe nooit aan kinderen. Geen geld, geen bic, geen snoep. Hoe meer ze krijgen hoe minder zin ze hebben om naar school te gaan. Geld krijgt ge niet...daarvoor moet ge werken. Schrijfgerief hebt ge nodig in 't school en niet om het verder te verkopen om er daarna snoep mee aan te schaffen... want van de toeristen leerden ze hoe lekker zoet dat is..en ja, als de toerist weg is hoe moeten ze daar dan weer aangeraken? Door te bedelen. We scheppen een vicieuze cirkel en hebben alleen ons eigen ego gestreeld door hun een prul toe te stoppen. En na een paar dagen zijn we weg...en komen er andere toeristen die het dan weer op hun heupen krijgen van 't gebedel.... Als de bus stopt worden we overvallen dor touts die ons naar hun GH willen brengen. Ze zijn enorm opdringerig en 'k kan zelfs niet in mijn gids kijken. Een paar krachtige plat vlaamse termen zaait wat onrust...een vrouw die zo tekaar gaat... en ze zijn weg. We vinden een rustige kamer aan 't meer. De site van Plonnaruwa valt ook onder het ticket van de Cultural triangle. Ze is veel kleiner in oppervlakte dan Anuradhpura - van latere datum (10e eeuw en later) en de resten in betere staat - ge kunt er u veel meer bij voorstellen. Een 3tal singalese koningen lieten hier prachtige gebouwen neerzetten - een zeer geslaagde mengeling van singalese architectuur en indiase kunst. Parakrama Bahu aan wie de site zijn praal te danken heeft heeft zijn standbeeld onder een afdakje bij de ingang. Er naast staan nog een paar resten van de bibliotheek. Van het koninklijke paleis staan nog 2 van de 7 verdiepingen recht en 't heeft wat...vooral de reliefs in wat ooit de raadzaal was kunnen mij bekoren. Er is een shivatempel en het Terras van de tandrelikwie met een aantal kleinere monumenten. En zoals overal een watertank. De zittende en liggende boeddha op 't einde van 't bezoek gun ik slechts een snelle blik want ik heb genoeg monumenten gezien en mijn voeten branden... genoeg is genoeg... Vanop ons terraske hebben we uitzicht op 't meer en de gelovigen die zich komen baden en vrouwen met kinderen die schateren en spetteren (hebben ze door dat we hun in 't oog hebben?) Dambulla Samen met andere reizigers charteren we een minibusje. Peter de Canadees onderhandelt over de prijs. Rond de middag zijn we ter plaatse en na de middagrust gaan we de rotstempel bezoeken. 't Zit ook bij in ons Cultural triangle ticket. (Srilankezen betalen nergens toegang) Het is weer klimmen naar de tempel. Bovenop een groot boeddha beeld. Het zijn 5 verschillende heiligdommen die uit de rotsen zijn gehouwen, de muren versierd met mooie fresco's en de plafonds in één woord prachtig -hopen liggende, zittende en staande boeddha beelden in alle formaten. Vorige keer mochten we binnen foto's nemen nu is het weer verboden omdat teveel toeristen met boeddha zelf op de foto wilden. Bij 't avondeten is er spectakel in de keuken - de man van de kokkin is poempeloere zat en zit zijn vrouw achterna met een mes. Theo, de Nederlander verwittigd de GH uitbater. Zijn respons: laat ze maar doen en blijf in uw kamer zo kan hij u niets doen... of hij zijn vrouw iets aandoet zijn blijkbaar zijn zaken niet... Ik zie een grote zwarte harige spin in de badkamer. Ben nu wel niet bang voor een spinneke maar 't formaat van dit exemplaar is niet echt geruststellend. Iemand van 't personeel komt ze pakken en draagt ze buiten. Deze avond gaat mijn muskietennet heel goed dicht. 's Morgens worden de kamers gedaan door kinderen van naar schatting 10 à 12 jaar. Ik met mijn groot blad spreek er de eigenaar op aan... en zeg dat we niet opgetogen zijn over zijn GH en er zeker geen reclame voor gaan maken. We verhuizen naar het resthouse een honderdtal meter verder. Peter en Theo verhuizen mee. Sigiriya= de leeuwenrots: we nemen de local bus en worden afgezet op een afstand van de site. De wandeling zou niet ver zijn... Aan een stalletje langs de baan verwittigt men ons dat we wel voorzichtig moeten zijn omdat er wilde olifanten rondlopen die de laatste tijd wat amok hebben gemaakt en zelfs 2 mensen het leven ontnamen. Allé...een rustige wandeling gewenst. 't Is wel rustig langs het baantje maar bij 't minste geritsel geef ik mijn ogen goed de kost. Het fort staat op rood/bruine rotsen die hoog boven de jungle uitsteken. De koning vermoordde zijn vader en verjoeg zijn broer, bouwde een paleis en veel tempels en verwendde de monniken om zo in de gunst te komen bij Boeddha voor vergeving van zijn wandaden.. De beklimming is er ééntje om U tegen te zeggen... eerst mijn knie maar intapen...Achter een traliedeur en via een wenteltrap kunnen we de fresco's bewonderen die zich onder een overhangende rotswand bevinden. De jonge dames van Sirigiya zijn nog met 20 - men vermoedt dat het er vroeger meer waren - de fresco's zijn bijzonder goed bewaard gebleven. Ze hebben allemaal ontblote borsten op ééntje na (vermoedelijk een dienstbode) en er staat een hele boel grafitti op de muur die er door de eeuwen is aangebracht door bewonderaars (blijkbaar wordt er onderzoek gedaan naar de ontwikkeling van de lokale taal). Foto's nemen mag maar zonder flits en...nergens aankomen . natuurlijk. Verder omhoog tot waar een leeuw zijn voorpoten een stenen poort vormen. Hier heeft men de kans om al eens goed rond te kijken - ver boven de jungle. In de hoek staat een ijzeren kooi... voor als de bijen aanvallen... ¨Met de regelmaat van de klok installeren wilde zwermen zich tussen de structuren van de ladders die naar de top leiden. Een pamflet vertelt ons dat we niet in paniek mogen raken of op de vlucht slaan want dan vallen ze gegarandeerd aan. Ze worden regelmatig verwijderd maar komen even regelmatig terug. Volgens hetzelfde papierke is men in 't dorp voorzien om in te grijpen bij ongevallen en steken van bijen... liefst niet aan denken .. Boven op de top liet de koning een immens paleis bouwen waar nu niet veel meer van over is. 18 jaar later kwam zijn broer met zijn troepenuit India terug en verdreef de moordenaar. Het uitzicht is adembenemend en al de acrobatische toeren meer dan waard. We installeren ons om te genieten, wat te eten en te drinken maar vooral om te bekomen van de inspanning. De zon staat ondertussen ook hoog en 't is meer dan warm. Terug beneden bewonderen we de tuinen - ondergronds zijn waterreservoirs die met elkaar door kanalen verbonden zijn. In de deksels zijn gaten waardoor de regen kan insijpelen maar die bij overdruk echte fontijnen vormen. Om terug op de hoofdbaan te komen raken we de richting kwijt en komen een paar kms verder terug op de hoofdbaan. In de namiddag bezoeken we nog een spicegarden - één van de redenen waarom door europes staten zoveel strijd geleverd werd voor dit eiland.
Blijkbaar is Trincomalee terug open voor toeristen. Alle toeristische infrastructuur ligt er wel plat daar er jaren niemand binnen mocht maar er zouden al een paar GHes hun deuren geopend hebben. We willen er graag naartoe maar voor 't moment regent en waait het er fel en ze geven geen beterschap voor de volgende dagen. De route er naartoe loopt door een prachtig gebied. Langs de route heeft men veel kans olifanten en andere fauna te zien. De dieren zijn noordwaarts getrokken omdat het in Ya en Gal Oya nogal druk is geworden door de minibusjes die er rondrijden. Een beetje zonde maar we zijn niet naar hier gekomen om te verzuipen. We nemen een directe minibus naar Kandy de voormalige hoofdstad in de tijd der koningen. Ze ligt aan een kunstmatig meer en op ongeveer 500m hoogte. Ze heeft ons altijd al kunnen bekoren en we hopen er een weekje te kunnen blijven. Zijn vermaardheid dankt de stad aan de tand van boeddha die hier in de tempel bewaard wordt - hij wordt nooit getoond. Dagelijks komen honderden gelovigen hem eer bewijzen. Eens per jaar, in Juli of Augustus, gaat de tand op uitstap. Hij wordt in zijn zevendelig, zeer kostbaar schrijn op een olifant door de stad gevoerd. Duizenden drummers en dansers openen de stoet, gevolgd door heel wat versierde olifanten. Als laatste de Maligawa Tusker, meestal een oudere olifant die deze eer te beurt valt tot hij sterft. Hij draagt steeds een kopie van de tand bij zich. Als hij er niet meer is wordt zorgvuldig een nieuwe olifant gekozen en speciaal voor deze taak afgericht.. Er zijn weinig mensen die zoveel eer en zorg te beurt valt als dit dier. Het is een adembenemend feest.. men heeft ogen te kort en de drums vallen nooit stil. De festiviteiten duren tien dagen en die dagen kan men in Kandy op de koppen lopen. Wie het ooit wil meemaken kan best een jaar of langer tevoren een bed reserveren. Slapen buiten het centrum is geen goed gedacht want auto's kunnen de stad niet in en men kan kms stappen om er te geraken. Het is in alle geval één van de grootste en mooiste festiviteiten die ik ooit zag. Deze keer zullen we ons met minder moeten tevreden stellen maar er is nog genoeg te zien en te beleven dat we vorige keer wegens de drukte niet hebben kunnen doen. Van Peter kregen we het adres van de familie Nanayakkara die even buiten 't centrum kamers verhuurt. We hebben ze gebeld en ze hebben kamers vrij.Van de busstand nemen we een tuktuk. Het vraagt heel wat informeren bij zijn maatjes voor hij weet waar het adres is. Onderweg moeten we uitstappen- de baan is zo steil dat hij er niet op geraakt. We worden hartelijk ontvangen met vers fruitsap en gebak en krijgen een kamer in een bijgebouw in de tuin. De andere kamer is in gebruik door de zoon die er komt studeren. Van op ons terras hebben we uitzicht over de stad en de omgeving. Het ontbijt is in de kamerprijs begrepen. Indien we avondeten wensen moeten we het tevoren reserveren en het wordt opgediend in hun eigen eetkamer. We laten ons voor 's avonds wat klaar maken en laten de keuze aan de gastvrouw. Tijd om ons eens goed te verwennen - een heerlijk schuimbad en een fris bedje, een boek en een drankje. De namiddag vliegt voorbij. Bij 't avondeten ontmoeten we de heer des huizes. Hij geeft les aan de technische hogeschool. De dochter is ook thuisgekomen en zit ook in 't onderwijs. De man voert het woord, de dames dienen op. Het eten was lekker maar spicy met heel veel potjes groenten en sausjes en....gelakte eend. Het dessert was voor zoetekauwen - honing, kaneel, safraan en kormijn - we hebben weer heel wat bijgeleerd en geproefd. De avond brengt afkoeling en we slapen met de vensters wagewijd open. Het muskietennet is blijkbaar handmate met bloemetjes en veel fantasietjes..wat kitcherig maar wel leuk. Het was zalig ontwaken... Op ons terraske staat het ontbijt klaar ...blijkbaar hebben ze ons van boven goed in 't oog gehouden want we zijn nog maar pas klaar of ze staan er met vers fruitsap, schotels fruit en geurende thee en koffie. We leren koffie drinken met cacao van hun boom geserveerd op klontjes suiker. Vandaag gaan we op stap in Kandy zelf. De heer des huizes neemt ons met de auto mee tot in 't centrum en we spreken af voor de terugrit deze avond. 't Is nog niet te warm en we stappen het meer rond en gaan een tas thee drinken in het Suisse Hotel met zijn oude charme en mooie tuin. Lord Mountbatton logeerde hier toen hij onderkoning was van India. De namiddag gaan we naar de overdekte markt. Ik koester nog steeds de mooie vruchten waarin de kruidnoot zit en die ik daar van een handelaar als geschenk kreeg. We hebben er veel te zien en de meeste handelaars spreken vlot engels en geven graag uitleg nadat we hun vragen hebben beantwoord over onze job, loon, huis en kinderen... We proeven fruit en krijgen thee aangeboden. 'k Zie zoiets al gebeuren in Leuven op de markt... en dan nog wel tegenover farangs... Even buiten het centrum richting GH is een ziekenhuis. 't Zal beroepsmisvorming zijn zeker maar na een paar minuten weten we al 't één en 't ander over het reilen en zeilen. Het ziekenhuis en de behandelingskamers liggen aan de overkant van de baan. Hier zijn alleen de slaapzalen en de keuken. Een eenvoudig bed en ijzerentafeltje. Omdat velen geen cent bezitten wordt het eten gesponsord. Aan de muur hangt een lijst met namen van patienten met daarachter de naam van diegene die sponsord voor fruit - drank - ontbijt- of avondmaal... (de naam van onze gastfamilie staat er ook bij en tot mijn grote vreugde ook die van een paar westerse toeristen - wij zetten er graag de onze bij voor een jonge moeder met 2 kinderen) Middagmaal zie ik er niet bij staan... Gelukkig hebben we afgesproken voor de terugrit want 'k zou voor de beste wil ter wereld het bergske niet tevoet op kunnen. We leren weer andere schotels kennen. Krijgen een kaart van Kandy en omgeving me alle interessante bezienswaardigheden er op... en de adressen van batikzaken... ze hebben in hun living een prachtig tableau hangen en mijn bewondering heeft hun handelsgeest gewekt en ze geven het adres van..een vriend...Ze zullen voor ons ook toegangskaarten aanschaffen voor een voorstelling van de Kandy dancers. Op de kamer staan thermossen met koffie, thee, fruitsap en ijswater - een grote schotel fruit en een blikken doos met koekjes... (op het deksel de engelse Royals) Als we hier lang blijven gaan er wel kilokes bijkomen .. We vertrekken vroeg naar de botanische tuin. De bussen zitten vol met schooljeugd. Buiten het centrum liggen een deel grote scholen geconcentreerd - in de nabijheid ook een golfclub en een bowling club... en alles very british, zowel de gebouwen als de uniformen die gedragen worden. Ge krijgt een beetje het gevoel terug in de koloniale periode te zitten. Peradeniya Botanical Garden is heel groot en is een van de beroemdste ter wereld en terecht..De laan met de reuzen palmen, de kruidentuin, de orchideeën tuin met de grootste soort ter wereld, een Birmaanse reuzenbamboe van 30m hoog, een gigantische ficus waarvan de takken 1500m2 beslaan, de billenkokos van de Seychellen en bomen vol vliegende honden (enorme vleermuizen) Het meest gekke voor ons zijn de koppeltjes hier en daar onder de bomen die zich verschuilen achter grote zonneschermen. Op het buitenterras vinden we een lommerrijk plaatsje en kunnen heel het gebeuren in 't oog houden.. allé de af en toe bewegende paraplus. Op de terugrit stoppen we daar waar we vermoeden de batikshop te vinden. We zijn er niet ver naast. Ogen te kort heb ik om al die mooie dingen te bekijken... we mogen even in 't atelier en zien hoe met geduld die prachtige werken tot stand komen. Het is geen serie werk. Elke kunstenaar maakt waar hij zin in heeft en bepaald zelf de prijs die hij ervoor wil ontvangen. er komt 10% bovenop voor de galerijhouder. 't Is wel niet goedkoop maar 'k laat me toch verleiden door een fries met Kandydancers en een madame met blote borsten van 't fresco in Sirigiya . We moeten voortmaken want deze avond gaan we naar 't optreden. Ik bewonder zo de sari's van de dames dat ik van Ariya en Denithi een demonstratie krijg in de kunst van 't omwikkelen - tot 7m lang zijn de stoffen... en ze dragen ze met grote sier. De vrouwen gebruiken ook veel kruidentuiltjes voor hun bad. Verschillend voor als ge moe zijt of depressief, voor pijn in de spieren of knoken... ze houden ook veel van geurtjes en passen die aan aan hun gemoedsstemming.. nogal ingewikkeld want een foute keuze kan desastreuse gevolgen hebben voor de gemoedsrust.... ik knik maar en oh yes, ah... maar mijn kopke is te klein om dat allemaal te onthouden en...experimenteren zou dus desastreus kunnen ziijn. Geweekt in kruiden, gedept met exotische geurtjes en gewikkeld in een prachtig gewaad, mijn ventje in een brede beige broek en een breed en lang wit hemd dat er over hangt met een smal zwart sjaaltje onder zijn kraag zijn we klaar voor de soiré. 'k Ben blij dat zij zelf ook meegaan om niet teveel uit de toon te vallen en, moest mijne rok uiteen zakken iemand om me te helpen. In de zaal heeft een reisagent al de eerste rijen gereserveerd door er briefjes op te leggen maar er is nog niemand te zien. Na een praatje van onze gastheer met een paar mannen die daar rondlopen worden de briefjes bij mekaar geschoven en krijgen we zitjes helemaal vooraan en een tafeltje met verfrissingen. Gelukkig is er kunstlicht want ik voel me blozen tot achter mijn oren en 'k durf niet goed kijken als de groep duitsers binnengestormt komt. Als ik hun kommentaar hoor geraak ik weer in een emotionele kakkewalk... 'k ben fier op mezelf en blij dat we het zo mogen beleven maar hun onbeschoft gedrag maakt dat de stoom uit mijn oren komt. Mijn duits is niet perfect maar wel voldoende om hun op een belachelijk lieve manier (slecht karakter van mij) even attent te maken op de disharmonie tussen hun nood aan kultuur en hun wansmakelijk gedrag ... hoe dun het laagje vernis is als men denkt dat de tegenpartij u niet verstaat... Ze staan even met hun mond vol tanden en vooraleer ze de kans hebben te antwoorden richt ik me weer demonstratief tot onze gastheer en gastvrouw. Het spektakel zorgt binnen de kortste keren dat ik me weer goed voel. Hou heel veel van het opzwepende ritme van trommels, mijn hart gaat er van bonken. Het lopen over hete kolen en slikken van degens vind ik dan weer wat minder. Na afloop bij 't applaus krijgen mijn gastvrouw en ik een orchidee aangeboden.. en 'k sta weeral met mijn mond vol tanden. Heb me na deze avond blijven afvragen welke rol onze gastheren in deze maatschappij speelden om zo'n voorkeursbehandeling te krijgen... ben ik niet aan gewoon. Een dagske naar het olifantenweeshuis. De dag begon niet zo denderend.. toen we voorbij het hoofdgebouw kwamen hoorden we klappen vallen en geschreeuw... wat gebeurd hier. We worden zonder veel woorden uitgenodigd om in te stappen ... alleen mijn ventje wordt aangesproken... hebben de vrouwen afgedaan voor vandaag? Op een vraag over de tempel en het museum krijg ik, in tegenstelling tot vorige dagen, amper antwoord. Was het daardoor dat ook het bezoek aan de olifanten ons niet veel zegde? Of hadden we al teveel olifanten gezien? Vermoed het eerste want voor mij horen olifanten tot mijn lievelingsdieren.. Als we aan de tempel komen is er nogal veel beweging. We begeven ons tussen de massa naar de tempel. Er is ter ere van de tand een muziekgroep die optreedt. We schuiven mee aan om eer te brengen aan de "tand" maar 't moet zo vlug gaan dat we niet veel te zien krijgen en we lassen nog een tweede toertje in en treuzelen om eens goed te kijken al worden we aangepord om voort te gaan. Buiten worden we aangesproken door een jonge monnik (allé jong voor ons-schat hem rond de 40) en op een bank in de schaduw van een boom komen we weer wat meer te weten over boeddha, zijn leer en het leven als leek en monnik. Terug bij ons gastgezien zien we bekende gezichten: Peter Abrams en Theo zijn gearriveerd. Het wordt dus een drukke avond - de gastvrouwen verzorgen ons met allerlei lekkers en de gastheer krijgen we niet meer te zien.
We willen richting bergen. Als we vertrekken staat Joe klaar om ons naar 't station te brengen. We opteren voor Ella als uitgangspunt voor de verkenning van de hoogvlakte. Het is een mooie rit door de theeplantages waar men volop aan de pluk bezig is. Niet ver van het station ligt in een zijwegske Lizzie Villa GH in een mooie tropische tuin. Het werd ons onderweg door andere trekkers aangeraden en 't heeft wel charme. De kamers zijn wel wat donker door de hoge bamboes en bananebomen die voor 't venster staan. Het heeft hier de vorige dagen geregend en van echt wandelen komt niet veel in huis. Het Resthouse ligt aan één van de vele watervallen van de streek. Het is alsof het gebouw boven de afgrond hangt en het is gezellig tafelen in de grote veranda met een 5* uitzicht. We zijn blij een plaatske te vinden binnen want het is hier in de streek niks te warm. Ik had mijn stapschoenen onder het afdek gezet om wat te laten drogen.Als ik ze 's morgens wil aantrekken zie ik net op tijd dat er iets inzit ... en 'k heb letterlijk gekeeld... één van de personeelsleden haalt er een scorpioentje uit. Aangezien er door de modder niet te stappen valt gaan we de dorpen in de omgeving verkennen. Met de bus naar Nuwara Eliya. Een stadje op 1900m hoogte dat nog steeds een Britse sfeer ademt met zijn villa's in Tudorstijl, een golfclub waar ge voor 1 dag een lidkaart kunt kopen of er eens rondkuieren en de oude foto's bewonderen. Hill Club lijkt wel een brits landhuis met zijn mooie tuin. Nu is het een hotel. Er gaan eten kunnen we niet want er is een dressrule en we hebben geen overhemd of das bij (blijkbaar kan men dat daar wel huren maar zover willen we het nu ook niet drijven) We drinken er een tas vieze maar dure koffie en gaan ook hier wat rondneuzen.. Er is zelfs nog een bar "alleen voor mannen" Hier en daar hebben we mooi uitzicht op de grote theeplantages. Men kan hier een bezoekske afleggen aan een theefabriek waar men ook kan proeven maar daar willen we hier onze tijd niet insteken. We willen met de bus naar Haputale maar er is er geen rechtstreekse. Met de local bus naar Bandarawela. Een heel ander stadje. Blijkbaar komen er niet zoveel toeristen want de winkels zijn gevuld met local stuff en dat is altijd fijn om de sfeer op te snuiven.. voorwerpen te zien waarvan we niet weten waarvoor ze dienen .. gratis demonstratie en een volkstoeloop Voor de schooljeugd zijn we de attractie van de dag. Onder begeleiding komen we aan 't busstation voor onze volgende rit... We zullen moeten wachten tot de bus vol zit. Na een half uurtje wordt de bus gestart... mis... men tracht de bus te starten maar hij weigert. Geen probleem volk genoeg om te duwen. Neen, niet de mensen die al op de bus zitten want die blijven zitten om hun plaats niet te verspelen..Eens van de parking is er een helling en prrrrrt hij doet het. Ik voel me er niet erg gerust in. Tussen mijn voeten zie ik de baan onder ons voorbijschuiven... het karton dat er op lag was een beetje verschoven! Niettegenstaande veel hellingen lukt het. Haputale. Een paar huizen, een paar hotelletjes, een theefabriek en een treinstation. Het bevalt ons op 't eerste zicht. In het Resthouse gaan we een hapje eten en nemen hun kaartje mee voor de komende dagen. De trein brengt ons terug in Ella waar de regen neerstroomt. 's Morgens regent het nog. Er hangt een dichte mist en we lassen onze tocht naar de Horton plains af.Hadden nochtans graag Hatton en Adam's Peak gedaan. Het is een heilige berg die zowel door boeddhisten, hindoes als moslims vereerd wordt - 2250m hoog en een stevige klim...en naar World End, maar in de regen? We nemen een minibus voor een lange rit naar de zuidkust. Yala laten we links liggen. Vanaf Hambantota rijden we langs de kust met regelmatig mooie uitzichten. Tangalle wordt onze eindbestemming. Een tuktuk brengt ons naar Villa Ocean Waves. Een korte inspectie van de kamer en het lijkt ons wel wat. Het is een oud herenhuis, de kamers hebben dubbele openslaande deuren en êen heel hoog plafond. De hall heeft een leeshoek met houten lambrizering. Er is verse vis en schaaldieren en de kok heeft er iets lekkers van gemaakt. We worden scherp in 't oog gehouden door een leguaan die in de tuin huist en blijkbaar niet erg schuw is. We hebben er een zeer fijne tijd. We wandelen naar 't dorp en de markt. We verkennen het strand in beide richtingen en weten niet wat we horen als vanop de verdieping van Lanka Inn GH op ons wordt geroepen. Daar is Peter weer. We spreken af om nog eens samen te gaan eten in een restaurantje op 't strand (volgens de informatie die ik nu heb zouden zowel GH als restaurantje in de golven verdwenen zijn) Een bezoek aan Galle, vol herinneringen aan de Hollandse kolonisatie, mocht ook niet aan 't programma ontbreken en het is er ons goed bevallen (het stadje zelf is door zijn omwalling redelijk goed ontsnapt maar al de vissershuisjes en visrestaurantjes op de stranden zijn nu ook weg) Volgens de hotelbaas is het weer mooi zonnig in de bergen.
We breken op - gaan met de trein naar Colombo en nemen daar de aansluiting naar Haputale. Het resthouse ligt ook op de kam van een berg en de enige kamer die vrij is krijgt de volle wind uit het dal en de houten vensterluiken en deuren rammelen. Morgen zou een andere kamer vrij zijn en kunnen we verhuizen. In Haputale leerden we dat het korter is om langs de spoorbils te lopen dan langs de weg, dat de treinen tuuten voor ze er aankomen en iedereen het spoor kan vrijmaken, dat barelen aan spoorwegovergangen in dit landje niet het minste nut hebben ... We wandelen door de theeplantages en de pluksters tonen ons hoe we het moeten doen .. op de fabriek, waar ook op zondag nog volk aan 't werk is, worden we door de eigenaar uitgenodigd en krijgen we een privé rondleiding, mogen we proeven en krijgen van alle soorten een pakje mee. (Als ik later thuis de foto's opstuur kont er een paar weken later een postpak met kilo's thee -genoeg voor familie, vrienden en buren) De enige leraar van 't schooltje vertelt over het onderwijs en de moeilijkheden en mogelijkheden. Hij is fier op wat hij hier kan doen. Hier zou ik ooit graag terugkomen... klein, rustig en gemakkelijk contact met de lokale bevolking.
De tijd dringt. We moeten stilaan richting Colombo. Met de bus naar Kalutara. We vinden een GH aan de strandblvd. Er is een verhoogd terras met uitzicht op strand en vissers. De eigenaar is een duitser. Hij heeft een afspraak met een Srilankese familie. Zij runnen het GH en mogen de recettes houden. Hij heeft levenslang het recht op een soort appartementje en zij zorgen voor zijn eten en de onderhoud. Hij verblijft hier 9m/jaar. Gaat regelmatig naar Madras of Trivandrum zodat zijn reisvisum in orde blijft. Goed gezien maar ik zou het niet kunnen. Familie en vrienden achter laten.. nederlandse lektuur..een toneel.. een concert.. Neen ik moet regelmatig terug naar "huis". De vissers in deze streek zitten op staken in de branding omdat ze door het geweld van 't water niet kunnen blijven staan. Het is in deze streek een methode die vooral in ere gehouden wordt ten gunste van de toeristen. Zo ook het traditioneel plukken van cocosnoten en het tappen van cocosmelk. Er zijn koorden gespannen tussen de toppen van de bomen en ze zweven er over als echte evenwichtskunstenaars. Aan sommige stranden zijn ook schildpad conservaatjes. De eiren worden kunstmatig uitgebroed en de schildpadjes uitgezet. Bij een vorig verblijf op dit eiland hebben we een paar weken hier in 't zuiden doorgebracht en dat alles uitgebreid gaan bezoeken. Nu schiet de tijd er over... In 't centrum van Kalutara is een groot hindu heiligdom .. buschauffeurs, taxi's, auto's stoppen om geld te offeren in de vele gleuven in de muur. Het centrum heeft ook een grote groenten en fruitmarkt. We krijgen er maar niet genoeg van. Onze laatste volledige dag nemen we de bus naar Mt Lavinia voor onze laatste nacht. Het hotelletje is eenvoudig maar prijzig. Als ik ga slapen val ik nog door mijn bed Geen probleem er zijn kamers en bedden genoeg. Mt Lavinia vinden we maar niks ... lawaaierig... een chic hotel waar de trein bijna door de tuin rijdt maar van hier geraken we gemakkelijk weg. De bagage is heel vlug gemaakt.. cadeautjes goed ingepakt want ze gooien nogal met de bagage op de transportbanden. We de trein naar Colombo en de bus naar de luchthaven. Als we thuiskomen is het bitterkoud. De kilte zit in onze knoken en het duurt een paar dagen voor onze inwendige termometer zich heeft aangepast.
De laatste dagen wel heel hard gewerkt maar niet veel meer toegevoegd aan mijn blogs - alleen een heel grote kuis gehouden. Gisteren de ganse dag gefoeterd en gesukkeld met "links" maken om daarna te ontdekken dat het niet aan mezelf of mijn peceke lag maar omdat er weer hackers aan 't werk waren. Vandaag ging het dan weer lijk een fluitje van ne cent. En 't ziet er een beetje fatsoenlijker uit. Ondertussen nog maar eens gezien hoeveel werk ik nog heb om alles uit te zoeken en in te typen en foto's op te laden... en 't plezier om in gedachten alles weer eens opnieuw te beleven. Mijn hoofd staat echter meer op plannen maken. Het is weer lang geleden. Er kwam steeds weer iets tussen. Was zelfs vergeten onze reispassen na te kijken en die vervallen in Juni met 't gevolg dat ik een aanbieding op Kenia moest laten schieten. En ja, ge kunt ze afgeleverd krijgen binnen de 24u maar dat kost zo effe meer dan 250/pp en voor die centen kunnen we beter andere leuke dingen doen. Maar, Maandag ten laatste zijn we weg... ofwel met de kampeerauto, die ondertussen vertrekkensklaar staat, via Frankrijk en Spanje naar Marokko ... ofwel gaan we vliegen naar Sri Lanka... Heb daarstraks weer een mooie aanbieding gezien...vlug naar de bevolkingsdienst gebeld of onze reispassen klaar waren en..ze zijn er..reisagentschap gebeld...de beslissing valt morgen (kan de rolstoel mee ja of neen..) Toch een beetje spannend. Ik hoop dat het lukt. Ben ook een beetje benieuwd de mensen terug te zien waar we vorige keer overnachtten... zou het ze goed gaan na Tsunami enz? Ook weer een beetje eng... Het zal dus ook de eerste grote trip worden sinds ik aan 't bloggen ben en ik vermoed dat er ook foto's zullen genomen worden in functie van... en dus weer wat werk bij op de stapel... Met de kampeerauto kan mijn laptoppeke mee en kan ik het onderweg wat bijhouden. Als 't Sri Lanka wordt zal ik hem maar thuislaten zeker ...Allé maar afwachten nog. En zodus staat mijne kop er niet op om hier nu wat serieus werk te leveren en leuter ik er maar een beetje op los.
mijn andere blogs reizen over vliegreizen ver en nabij maar meestal wel naar de zon Kampeerauto1 met ons huisje op wielen door Europa en de Maghreb kampeerauto2 met de kampeerauto door andere continenten
muziekske uit Argentina
Geef eens een compliment op een onverwacht moment
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Ga nooit heen
zonder te groeten,
Ga nooit heen
zonder een zoen.
Wie het noodlot zal ontmoeten,
Kan het morgen niet meer doen.
Ga nooit heen zonder te praten,
Dat doet soms een hart zo'n pijn.
Wat je 's morgens hebt verlaten
Kan er 's avonds niet meer zijn.
gekomen als zovelen uniek als geen ander
ons Mathiaske
bompa's goudklompje
Saartje
Geboren
03-08-2008
al 15 maand
bonneke helpen
en rijden is plezant
'k wil er niet af
bompa kijk tiktak
lijk grote broer
en er zit een knoppeke op
fier ... dat heb ik getekend
Ons Kaya
en de Kenzo
leer ieder moment van geluk bewust te leven heb het nooit te druk om vriendschap te krijgen of te geven
Van alle bloemen in de wereld is vriendschap de mooiste.
onze vrienden
2009 Riez noten kraken
Vriendschap kun je niet kopen, maar zorg dat je ze verdient. Als iemand wat troost komt zoeken, toon je dan als een ware vriend.
.
Met ons huidige campertje reden we tot nu toe ongeveer 220 000km, de meeste miles en kms in noordelijk Amerika. 
Het is eigenlijk niet zo gemakkelijk nu een verslagske te schrijven over Sri Lanka nadat het landje geteisterd werd door de Tsunami en vermoedelijk veel mensen waar we overnacht hebben in de problemen zijn gekomen. De foto's van hutjes en GHses op de stranden heb ik dan ook met opzet niet opgeladen.
