De laatste dagen wel heel hard gewerkt maar niet veel meer toegevoegd aan mijn blogs - alleen een heel grote kuis gehouden. Gisteren de ganse dag gefoeterd en gesukkeld met "links" maken om daarna te ontdekken dat het niet aan mezelf of mijn peceke lag maar omdat er weer hackers aan 't werk waren. Vandaag ging het dan weer lijk een fluitje van ne cent. En 't ziet er een beetje fatsoenlijker uit. Ondertussen nog maar eens gezien hoeveel werk ik nog heb om alles uit te zoeken en in te typen en foto's op te laden... en 't plezier om in gedachten alles weer eens opnieuw te beleven. Mijn hoofd staat echter meer op plannen maken. Het is weer lang geleden. Er kwam steeds weer iets tussen. Was zelfs vergeten onze reispassen na te kijken en die vervallen in Juni met 't gevolg dat ik een aanbieding op Kenia moest laten schieten. En ja, ge kunt ze afgeleverd krijgen binnen de 24u maar dat kost zo effe meer dan 250/pp en voor die centen kunnen we beter andere leuke dingen doen. Maar, Maandag ten laatste zijn we weg... ofwel met de kampeerauto, die ondertussen vertrekkensklaar staat, via Frankrijk en Spanje naar Marokko ... ofwel gaan we vliegen naar Sri Lanka... Heb daarstraks weer een mooie aanbieding gezien...vlug naar de bevolkingsdienst gebeld of onze reispassen klaar waren en..ze zijn er..reisagentschap gebeld...de beslissing valt morgen (kan de rolstoel mee ja of neen..) Toch een beetje spannend. Ik hoop dat het lukt. Ben ook een beetje benieuwd de mensen terug te zien waar we vorige keer overnachtten... zou het ze goed gaan na Tsunami enz? Ook weer een beetje eng... Het zal dus ook de eerste grote trip worden sinds ik aan 't bloggen ben en ik vermoed dat er ook foto's zullen genomen worden in functie van... en dus weer wat werk bij op de stapel... Met de kampeerauto kan mijn laptoppeke mee en kan ik het onderweg wat bijhouden. Als 't Sri Lanka wordt zal ik hem maar thuislaten zeker ...Allé maar afwachten nog. En zodus staat mijne kop er niet op om hier nu wat serieus werk te leveren en leuter ik er maar een beetje op los.
Na de laatste dagen 't één en 't ander hier in mijn blog te hebben geplaatst over Montgomery- Roza Parks - Civil Rights en Martin Luther King wou ik dit nieuws ook even vermelden. klik hier
Justine heeft haar matchke gewonnen - Kim is aan 't worstelen... En ik? Ik worstel met mijn harde schijf. Eerst ging Nero raar doen... die vertelde mij dat mijn krediet van MP3 verlopen was.... nooit van gehoord... slechts 1x opnieuw geïnstalleerd. Geen probleem.. het verwijderen en er een nieuwe op zetten zeker. Gemakkelijk gezegd maar 'k heb alle "forumhulptrukjes" (staat vermoedelijk ook niet in de Dikke VD) moeten aanwenden om alle stukjes verwijderd te krijgen... Terug installeren.. ja wadde... Mijn virusscanners gaan opspelen en 'k krijg het er niet op. Had uit voorzorg een paar verschillende scanners op staan...Nod32 deed het al een tijdje niet maar zat ook nog overal verdoken.. Help Verhaegen en Sony...Antivir liet zich ook niet gemakkelijk verwijderen. Help Verhaegen ..Vermoedelijk zijn ze er nu af. Alleen McAfee draait nog. Met Antivir zal ik dan tussendoor eens online scannen... Nog even een log plaatsen om te laten na kijken of er nog overbodige dingen bij staan. Hopelijk gaat mijn pc nu weer wat vlugger draaien... of is mijn schijf toch echt versleten?? Oei Kim door hare enkel ... precies serieus.....gaat ze verder doen???? En Nero - die zegt dat mijn termijn verlopen is (wist niet dat er beperkt gebruik op zo'n schijf zit)........dus maar op de bedel bij 't metserke en de kinderen of zij er nog eentje liggen hebben die werkt... Kim uit de wedstrijd gestapt. Zonde. Had de belgskes nog eens graag tegen mekaar zien spelen. Zo pendel ik nu dus tussen blog en forum en mijn koffiekan en begin me stilaan te informeren over een nieuw machien...........En als 'k het niet vergeet alles maar goed saven op mijn externe HD ( mag blijkbaar niet "extern geheugen" zeggen ..dat zou een verkeerde benaming zijn???? wie weet daarover de juiste uitleg?) Computeren is fijn, bloggen is fijn maar af en toe krijgt ge er toch de broebbelen van als 't niet gaat zoals ik het zou willen... vlug dus... En dan zeggen ze dat wij "op rust" zijn. Rijm dat maar tesamen.
Als je zoals ik "getagged" bent,onderstaande vragen copiëren en met je eigen antwoorden ingevuld op je blog zetten.
Okee, daar gaan we :
Vier baantjes die je in je leven hebt gehad:
verpleegster - huismoeder - babysit - depannage in nood
Vier films die je niet vaak genoeg kunt zien:
sorry - geen filmfanaat - herinner me geen titels
Vier plaatsen waar je gewoond hebt:
Vilvoorde Korbeek lo Lubbeek - veel in ons rijdend huisje Vier televisie programma's waar je graag naar kijkt:
Zwerfroute De rechtvaardige rechters Peking Express - toast kannibaal - onze celebrities bij de Massai (weet naam programma niet meer) ed. als het maar op "vreemde lokatie" is - ben in blijde verwachting van "Wit downunder" Michael Pailin - voor 't moment in de Himalaya
Vier plaatsen waar je op vakantie ging:
Amerika.... voorkeur land: Argentinië Afrika....... Zimbabwe Azië......... Myanmar Europa.... Frankrijk Oceanië.... Australië - the outback (kon geen continent kiezen om er tussenuit te laten... zou dat continent onrecht aandoen.
witloofsoep ballekens met kriekskes zwarte pens vis... pladijskes, schollekes en zalm
Vier plaatsen waar je liever bent dan nu:
met de kampeerauto in Spanje/Portugal in een safaripark in Afrika achter een bord tropisch fruit ergens in de schaduw van een cocospalm op dit uur van de nacht eigenlijk in mijn bed........
Vier bloggers die je gaat taggen:
Pacootje Willybi Metserke CamperJ5c
maar dat laatste is wel voor straks als de zon weer op is...........
een vlucht gekocht tijdens een veiling.....VS- ATLANTA
Veiling vluchten op internet
Oktober 2000 en de grauwe dagen rijgen zich aaneen. We willen weg. Lufthansa doet een veiling op internet. We zijn nog maar bleukes op dat gebied maar ik schrijf me toch in om mee te doen. Ik kijk eerst de kat uit de boom en ontdek dat sommige vluchten de deur uit gaan voor een habbekrats minder dan die ge in 't reisbureau kan reserveren maar dat er andere zijn waarvoor zo goed als geen interesse is. We zoeken er een paar voor ons interessante bestemmingen uit qua bestemming maar ook de reisduur.. naar Hongkong of Taïpe voor 5 dagen zien we helemaal niet zitten. Joburg: de prijs schiet de hoogte in ...andere evenzeer. We wagen onze kans voor Atlanta en een paar minuten voor 't afsluiten staat het nog op 2100BFr (taksen inclusief) ..2150- 2200- 2250 Mijn ventje spoort mij aan er nog 50 bovenop te doen.... proficiat u heeft een vlucht geboekt naar Atlanta voor de prijs van 2300BF met vertrek op 28/10/2000 retour 12/11/2000 te gek. Onmiddellijk ook maar een mailtje gestuurd naar onze vrienden die ergens in Zuid Virginia toerden op dat ogenblik. Misschien kunnen we ergens afspreken. De kinderen zijn ondertussen al wel gewoon aan onze plotse reisoprispingen maar Atlanta? wat gaat ge daar nu doen? Een auto huren en heel veel gaan zien en genieten van 't zonneke.... Diezelfde avond ligt een provisoir reisplan klaar....
De Dempster Hway verbindt Dawson City, Yukon Canada met Inuvik ;de Northern Territories.
Hij werd genoemd naar WJ Duncan Dempster. Tijdens de Klondike Gold Rush kwam hij in 1898 naar de Yukon. Hij meldde zich bij de RCMP (Royal Canadian Mounted Police) en kreeg al vlug de bijnaam "iron man of the trail" Gwitchin indianen hadden het pad geëffend tot de Peel river waar ze hun lading waren overlaadden op driehoekige vlotten. Later werd het ook de route van trappers en pelshandelaren. Dempster deed met zijn hondenslee tientallen malen deze 760km lange trail, van Dawson City naar Fort Mc Pherson, in de winter, soms bij -40°C. Hij bracht niet alleen de wet maar ook brieven en nieuws naar 't noorden door diepe sneeuw en over bevroren rivieren. Van trail tot Hway De olie en gas exploitatie was aan explosie toe. In 1958 besliste het Canadese gouvernement een verbindingsbaan aan te leggen tussen de Mackenzie delta en het zuiden. De beslissing stond op papier en dit papier verdween in een schuif. Toen in Augustus 1959 in de Eagle plains de eerste olie werd bovengehaald gaf de regering steun aan de olieindustrie en werden ze zich bewust dat ze vlug moesten zijn om die olie ook over land binnen te halen. De pipeline volgde zowat het oude trail en er werd begonnen met de aanleg van een baan. Aangezien de ondergrond permafrost is moest er een dikke laag (tot 2,5m) steenslag worden aangebracht zodat ze bij dooi niet zou wegzakken. Het kostte tijd en geld en in 1961 was slechts een deel van de baan klaar en werden de werken stilgelegd. Toen in 1968 de Amerikanen in Prudhoe Bay in Noord Alaska begonnen olie te winnen kwam iedereen weer in aktie. Het werd een dollar wedstrijd op hoog niveau tussen de VS en Canada. Er waren zelfs nog geen claims gelegd voor de winning aan de Beaufort Sea en verder in de arctische wateren. Geen geld of moeite werden nu gespaard om de weg verder af te werken. Het leger bouwde bruggen over de Ogilvie en Eagle rivier; veerponten kwamen er op de MacKenzie rivier en over de Arctic Red River. Inuvik was ondertussen uitgegroeid tot een ferme nederzetting. Op 18 Aug. 1973 werd in Flat Creek de eerste "all weather" baan in de Northern Territories ingehuldigd
Meer dan 1000km noordelijker dan Winnipeg, hoofdstad van de provincie Manitoba in Canada, ligt een onooglijk maar wereldbekende nederzetting aan de Hudson Bay: Churchill. Reeds meer dan 250 jaar geleden werd er een buitenpost van de Hudson Bay Company opgezet. De eerste settlers kwamen dan ook via deze weg uit het westen. Er werd een fort gebouwd om de pelshandel van de company te beschermen. Inuit en pelsjagers gingen zich immers korter bij de buitenpost vestigen. In 1929 werd de spoorweg aangelegd en opende zo een kortere weg voor het vervoer van de graanteelten uit centraal Canada. De haven ligt korter bij Europa dan Montreal. Tijdens de oorlog werd een legerbasis aangelegd. De haven is nog steeds van zeer groot belang - de militaire basis werd een luchthaven en raketbasis Er is een studiecentrum en er worden proeven gedaan om satellieten in de ruimte te krijgen.- het spoor heeft wat aan belang ingeboet toen de graanteelt instortte maar is ondertussen fel in trek bij toeristen. Er wonen een 1000 tal mensen in dit noordelijke oord waar slechts Juli en Augustus sneeuwvrij zijn. De meesten werken in de haven, luchthaven, openbare instellingen en het toerisme. De meeste Inuit zijn er langzaamaan vertrokken of zijn door huwelijken met trappers zuidelijker getrokken. De voornaamste attractie in deze uithoek is dan ook de natuur, zowel toendra en flora als de fauna. Ze noemen zich de ijsberenhoofdstad ter wereld, de walvishoofstad , de stad van the northern lights enz. Genoeg dus om vele toeristen te trekken vooral omdat de plek relatief gemakkelijk te bereiken is. Van Winnipeg kan men vliegen. Met de trein (VIA rail) komt men er vanuit Winnipig (1600km) in 2 nachten en 1 dag . Over land met de auto kan men ten hoogste tot Thompson vanwaar men nog 1 nachtje trein te gaan heeft. Hoe verder men met de auto gaat hoe goedkoper de tickets niet alleen omdat de afstand korter is maar vooral omdat hoe noordelijker men gaat alleen de lokale bevolking er gebruik van maakt en er geen andere openbare mogelijkheden zijn. Tickets die 7 dagen tevoren besteld worden geven grote reductie en de trein zit nooit vol...Tot Thompson rijden er ook bussen. Dat maakt het dus zo betaalbaar om ijsberen te gaan kijken in Noord Canada in verhouding met de peperdure georganiseerde trips die men in Europa kan doen. (allé als men ginder in de omgeving is) Ijsberen kijken: Oktober- November zijn de piekmaanden en is het er zeer druk - ze laten uitschijnen dat ge een jaar op voorhand moet bestellen om een bed te vinden. Is gewoon praat van de touroperatoren die tevoren vluchten en couchettes willen bestellen... September zijn er ook veel mogelijkheden, veel goedkoper, maar zult ge misschien een dagske langer moeten wachten op een onvergetelijke encounter. De ijsbeer spotting wordt meestal gedaan met tundrabuggy's een soort cabine op rupsbanden. Te voet op pad gaan is absoluut af te raden. In Winnipeg Visitor center zijn reductie coupons voor accommodatie en "polar bear watching"
Het ganse jaar door is er wel wat te beleven in Churchill
Noorderlicht: september tot April Zeehonden: half Maart tot eind Augustus Migrerende vogels (tot 50 verschillende soorten) Mei en Juni Beluga walvissen: half Juni tot half Augustus Caribou's: Juli en Augustus Ijsberen: Juli tot November.
Augustus 1988 Op een camping in Hongarije leerden we Alfred kennen. Hij was in 't gezelschap van zijn vrouw en had zijn caravan achter onze kampeerauto gezet. De eerste morgen bleef het bij een groet, een glimlach en de hand opsteken. 's Avonds spraken we hen aan en nodigden ze ons uit om een tas koffie te komen drinken. Ze kwamen uit Jena Lobeda in Oost Duitsland. Heb me later steeds schuldig blijven voelen omdat ik op me op dat moment niet realiseerde hoeveel die tas koffie hen gekost had. Na een paar dagen stak Alfred regelmatig eens over om te komen praten over hun leven, het "regime" en hoe ze eronder leefden. Hij werkte bij Zeis, optische toestellen, en ze hadden het nog relatief goed. Ze kwamen al vele jaren naar Hongarije maar deze keer waren ze speciaal gekomen omdat buiternlandse ambassades vol zaten met Oost-Duitsers die hoopten van hier naar 't westen te kunnen. Daarom ook hun voorzichtigheid de eerste dagen om met ons cantact te leggen. Adressen werden uitgewisseld en de uitnodiging stond om volgend jaar Pasen naar Jena te gaan. We weten niet goed hoe we hun gaan bedanken voor de ontvangst zonder ze een pijnlijk gevoel te geven. We zoeken een heel grote korf en steken die vol met al wat ginder moeilijk te krijgen was, koffie, chocola, appelsienen, enz. We weten niet goed hoe we daarmee door de grenskontrole geraken en doen ook een voorraadje sigaretten en chocolade mee voor de douaniers. Het verlaten van het westen gaat zonder veel problemen - over een brug, aan weerszijden met hoge rollen pinnekensdraak afgezet, komen we aan de eerste barelen. De kampeerauto wordt grondig geïnspecteerd en, een paar pakjes sigaretten en chocola armer, mogen we verder rijden. Pascontrole en West Marken omwisselen voor Oost Marken - per dag is er een verplicht wisselbedrag. Hoge woonkazernes vormen wallen rond het centrum van Jena en het is even zoeken voor we de juiste blok hebben gevonden. Aanbellen helpt niet want de bel is al jaren stuk. Navragen en opschrijven want het wordt een doolhof aangezien het op één van de hoogste verdiepen is en deze lift het niet doet. Grauw, kapotte matten... waar zijn we terechtgekomen? Het welkom is zeer hartelijk. De leefruimte klein maar heel gezellig. Alfred gaat eerst met mijn ventje terug om de auto op een veilige plaats te zetten - veilig, niet zozeer voor inbraak maar vooral voor beschadiging omdat er weinig manoeuvreer ruimte is en niemand geeft om een paar krassen min of meer op hun Trabantje. Het is er buiten tenandere een grote open garage. iedereen sleutelt aan zijn auto. De meeste Trabantjes zijn dan ook van een respectabele leeftijd. Helga was even bij de buren en het nieuws van westers bezoek doet vlug de ronde. Vooral de witte chocoladen paaseieren krijgen de aandacht want dat hadden ze nog nooit gezien. Het valt op hoe weinig uitleg ze geven aan hun buren als ze vragen vanwaar we zijn en hoe ze ons hebben leren kennen. Niemand betrouwen zegt Alfred, zelfs uw eigen kinderen niet. De Stasi is overal. Wil uw kind naar die school? dan staat daar de vraag tegenover wat ge weet van uw ouders en uw buren... Wilt ge een woning? idem. Om een auto te kopen zelfs een 2°hands en als ge er al het geld voor hebt, komt ge op een wachtlijst van jaren... even wat klikken en ge schuift een paar jaartjes op. Ze verstaan het dat sommigen onder druk bezwijken en zijn dus heel voorzichtig om hun woning of werk niet te verliezen of erger. We laten Alfred bellen voor de reservatie van een tafel in een Gaststätte omdat we absoluut onze Oost Marken moeten spenderen. Het trabantje brengt ons, met een sightseeïng omweg, veilig naar de andere kant van 't stad al denk ik herhaaldelijk dat het de laatste meters zijn die hij ooit zal rijden. Op straat staat een rij wachtenden maar omdat wij een reservatie hebben mogen we direct binnen. (oeioei zo voorsteken...zoiets zou ik thuis niet erg appreciëren) Aangezien er geen 4 plaatsen bij mekaar vrij zijn wordt er verhuisd. 'k Voel me hoe langer hoe minder op mijn gemak. Ten onrechte want het blijkt een ingeburgerd gebruik. Ook wij schuiven nog eens op om een grotere groep de kans te geven samen te zitten. Over de tafelnappen ligt op sommige plaatsen de nationale vlag waar in 't midden een groot gat is waar ooit de sikkel stond. Er broeit wat in de DDR. Linzensoep, witte kool met soepvlees en heel pikante mosterd en pudding na.Af en toe komt er iemand even praten en tegen dat de avond om is zijn verschillende tafels samen geschoven. We trakteren en zijn 's avonds een paar OostMarken lichter (we zullen lelijk moeten doen om alles op te gebruiken) De volgende dag leer ik linzensoep maken en verteld Helga hoe moeilijk het is ook maar iets te kopen. vb Als er ondergoed geleverd is in 't warenhuis doet de tamtam zijn werk en laten de vrouwen hun werk op de fabriek in de steek om zo vlug mogelijk te kunnen gaan aanschuiven in de hoop op...Een bezoek aan 't warenhuis toont ons vooral lege rekken en slechts primaire levensnoodzakelijke dingen. Koffie wordt langs de straatkant verkocht in pakjes van 25 tot 50gramen heel duur, kaviaar ook maar met de volle doos voor een spotprijs. 's Namiddags gaan we de streek verkennen. Alfred wil absoluut zelf rijden maar wij willen voor de benzine betalen en hij lacht. We rijden de stad uit want daar heeft hij een tuintje. Ze huren dat voor 1 jaar van de staat voor 1OostMark. Hij heeft er een tuinhuisje geknutseld en onder een hoop bakken en zakken haalt hij een benzineblik te voorschijn... van de russen... geruild voor groenten uit zijn tuintje. Daarna genieten we van de mooie natuur en een paar fraaie burchten en ik zie er de "hoeve van mijn dromen" helaas aan de verkeerde kant voor mijn vrijheid. 's Avonds in de Gaststätte leren we nog 't één en 't ander over 't leven en de handel met de russische soldaten die het volgens de ossies veel slechter hebben dan zijzelf. Elke verse rekruut komt aan met een rugzak vol dozen kaviaar en de mannen met strepen zeggen daar niets over omdat zij de rest van de kramakkele bussen aanvullen met waren om te ruilen voor eten. Morgenvroeg vertrekken we en we zitten nog met een hoop ongebruikte marken. Amuseren ons om hier en daar 't één en 't ander te verstoppen. Ze zullen even nodig hebben voor alles te voorschijn komt want we hebben het zo gedaan dat ze niet gaan twijfelen of we het niet hebben...zou graag hun gezicht zien...waar zouden ze het het eerst vinden? zouden ze het direct snappen en verder gaan zoeken? Heb er thuis nog dagen plezier aan gehad. We nemen niet alleen afscheid van Afred en Helga maar van een aantal lieve mensen in de hoop ze vlug terug te zien. Zomer en Alfred durft niet op verlof vertrekken. Het gonst van de geruchten maar dat zijn wij slechts later te weten gekomen. We weten niet wat er loos is en maken ons wat ongerust maar durven er niet over schrijven of telefoneren. 9 November 1989 Kot in de nacht telefoon. De muur is opengebroken en er zijn mensen ongedeerd naar 't westen gegaan. Ze gaan zelf onmiddellijk vertrekken om in Berlijn te gaan kijken. Alfred gaat eerst nog een paar bussen benzine ophalen want als iedereen naar ginder gaat rijden zullen de pompen wel leeg zijn. Wij kunnen niet meer slapen en wachten op een volgend telefoontje dat gelukkig nog diezelfde dag komt. Ze staan in 't westen en mochten van bij vreemde mensen gratis bellen om ons het nieuws te melden. Eén jaar later bezochten ze ons. Toen wij er terugkeerden hebben we gesakkerd en hardop gevloekt. Overal waren wegomleidingen want de heraanleg van de banen was massaal gestart..........
Namen van landen en steden en een beetje nostalgie
Toen we door noordelijk Amerika reden vielen me vooral de namen van sommige steden op. We hadden soms de indruk een halve wereldreis te maken: Belgium (in Wisconcin geloof ik) China, Denmark, Italy, Nederland, Norway, Athens, Abbeville, Amsterdam, Berlin, Delhi, Dublin, Etna, Inverness, Lebanon, London, Middelburg, Montpellier, Moscow, Naples, Paris, Warsaw, Zeeland en nog zoveel meer. Hetzelfde fenomeen zagen we in Australië. De nieuwe landen? Welk verhaal schuilt er achter elk van die namen? Hard labeur en heimwee naar het thuisland? De strijd van de first people voor het behoud van hun gronden en leven... Het was toch ook vooral om economische redenen dat de immigratie uit het westen ontstond.. Aardrijkskunde was vroeger één van mijn favoriete vakken maar veel namen zijn van de kaart verdwenen en vind men alleen nog in de geschiedenisboeken. Steeds meer landen en steden veranderen van naam vooral in Azië, Midden Oosten, Afrika en de vroegere oostbloklanden. Landen en steden die na kolonisatie of verandering van regime een ander imago willen? Heb de indruk dat West Europa daar veel minder aan onderhevig is al hebben we hier in eigen landje na de samensmelting van gemeenten ook zo'n opstootje gezien ..Laakdal..en zijn er nog andere? . Madras werd Chennai en Bombay werd Mumbay. Leningrad werd St Petersburg ..... Congo veranderde binnen een paar decennia naar Zaïre en terug naar Congo - al is dit Congo een deel van zijn territorium kwijtgespeeld onderweg. Nyassaland, Rhodesië, Opper Volta, Perzië, Indochina, Oost-Pakistan, Bengalen, Formosa, Ceylon, Borneo en Papua, allemaal namen die een magische invloed hadden op mijn jeugdige fantasie en die me aangezet hebben veel over die landen en de koloniale verhalen te lezen. Als kind was ik jaloers op de missionarissen en ze waren mijn helden. Met de lekenmissionarissen van de arbeidersjeugd onderhield ik een serieuse briefwisseling en al die postzegels heb ik lang als schatten bewaard. En jeugddromen zijn een beetje werkelijkheid geworden. Telkens ik in Thaïland kom zoek ik een beetje naar het oude Siam. In Angkor Wat in Cambodja slaat mijn fantasie op hol. Denken aan Myanmar met Mandalay en Pagan geeft me een heel warm en rijk gevoel. En na de drukte van Azië de rust van Afrika, leven op het ritme van de zon. Reizen en ontdekken en dan weer andere dingen willen ontdekken. En thuiskomen, moe maar voldoen. Een gemoed vol van al die ervaringen, een borstkas een paar cm te klein van geluk, met iedereen willen delen hoe mooi het allemaal is. Terug genieten van mijn huisje met een goed bed en zuiver water uit de kraan en... niettegenstaande steeds het voornemen om het niet meer te doen: me ergeren aan de manier waarop wij rijke westerlingen met mekaar omgaan....
Nog even voor 't slapen gaan wat komen tokkelen. Bijna de ganse namiddag op jacht geweest naar last-minutes en nog altijd niks gevonden. Het is een beetje moeilijk ook want we hebben geen idee welke richting we uit willen. Dachten eerst Cuba maar na verder uitpluizen lijkt dat voor ons momenteel geen ideale bestemming - veel casas personales met trappen en geen parking voor de deur...Venezuela en Brasil te korte periodes - voor 7 of 9d hebt ge veel te veel last van omschakelen. Sri Lanka heeft een AI voor 14d aan zeer goede prijs maar we kennen het hotel en de trein rijdt er zowat door uw kamer. (zou die trein al terug rijden na de tsunami? ook al ni aan gedacht) Uiteindelijk zou Afrika een ideale bestemming zijn; weinig uurverschil. Was even blij dat ik iets gevonden had in Kenia, vertrek over een paar dagen maar...kwamen tot de ontdekking dat onze internationale passen maar 5m en 18d meer geldig zijn na de terugreis datum en ze hebben op de gemeente een week nodig om ze af te leveren. Ge kunt ze wel op 24u hebben maar dan moogt ge +250/pp neerleggen en dat vind ik nu wel wat veel ... kunnen we weg en weer van naar Algeciras rijden met de kampeerauto. Dus loop ik nog steeds met een zotte kop rond en gedachten die over alle uithoeken van de wereld zwerven. Of zijn het toch de jaartjes die ons beginnen parten te spelen zodat we wat kieskeuriger worden? En ja, vroeger had Zaventem meer verbindingen waar ge nu voor 't minste al naar Schiphol of ChDG Parijs moet gaan en met bagage en rolstoel pfffffffff. Morgen maar zeker de nieuwe passen aanvragen ... en nog maar eens op speurtocht gaan want we snakken naar de zon en naar warmte...'s morgens buiten ontbijten en 's avonds op een terraske ...zalig. En tussenin? iets gaan verkennen, wat luieren en veel lezen; meer moet dat niet zijn.
de titel moet ik nog bedenken - zoiets als zeuren?
't Is al middag en ik sleep me door de dag. Deze morgen vroeg uit bed voor een plaske maar er even vlug terug ingekropen toen ik door 't raam had gekeken. Wel eerst even de verwarming overal aangezet en wat "produits chimiques" geslikt. En ja, toen was er al een stuk dag voorbij tegen dat ik eraan begon. 't Ventje gaat ook maar niet naar de markt vandaag .. voelt zich niet 100% en...grauw miezerweer is ook niet zijn weer. Ondertussen zijn we goed wakker dank zij wat vrolijke meezing muziek en een paar kannen koffie. 't Ventje installeert zich met een boek in de veranda en ik zit achter mijn peceke en 'k ga alleen plezante dinges doen en niks om me op te winden als het niet lukt. Dus metserke 't verkleinen van die gif zal voor straks of morgen zijn. En aan letterwoorden als WAV-MIDI-MP3 wil ik de eerste uren niet meer denken. Nog effe een tas koffie halen en ondertussen eens nadenken welke herinneringen ik met jullie wil delen
Juist op Canvas gekeken naar Michael Pailin in Pakistan. En genoten....genoten, genoten.... de "gunshops" in Darra, de kleuren en fiere mannen met snorren in Peshawar, de Lowari pass...ik voelde weer de spanning , de lieve Kalashmensen en hun eeuwenoude omgangsregels, Chitral met de vrouwen in zwarte burqa en de vallei en beklimming naar de Shandur langs smalle onverharde wegen....de prachtige, imponerende natuur, met sneeuw bedekte toppen en beken van smeltwater en de wegversperringen door de slidings... 'k Besef nog maar eens hoe rijk we zijn dat we dat allemaal hebben mogen beleven ... en 'k wil terug.... maar die wens is alles behalve reëel voor ons nu. Dagen over onverharde wegen hobbelen en slapen in een tent op 3500m hoogte...dat overleven we niet meer. 't Was lang geleden dat ik nog zo genoten had van een TV programma en als ik seffens ga slapen zal 't moeilijk zijn in slaap te raken want mijn borstkas is een paar maatjes te klein geworden bij al die mooie herinneringen... daarom ben ik hier nog maar wat komen schrijven ... En als mij nu iemand zou vragen welk land het mooiste was zou ik zeker Pakistan zeggen.... adembenemend mooi.
Het zonneke schijnt dus 'k zal vandaag niet teveel achter mijn peceke zitten. Ben volop bezig met 't inscannen van duizenden foto's. Zoals velen, vermoed ik, heb ik ze vele jaren ijverig in alle mogelijk albums geplakt. Veel werk van gemaakt, hier en daar wat schuin geplakt, een hoekske over een andere foto, mooie teksten tussen en bloemekes erop. Al die ijver van toen breekt me nu dus op als ik ze mooi recht en zonder kleefplekken in een mapke op mijn peceke wil krijgen. Hoewel ik geen "fotograaf" ben verschiet ik er toch van hoeveel er dat in de loop der jaren geworden zijn. Als ik mooie dingen zie geniet ik meestal zo dat ik vergeet dat ik ergens een fototoestelleke heb en 't onbreekt mij ook aan geduld om goed af te stellen en te mikken. Ik heb dus weinig goede foto's maar heel veel mooie herinneringen. En aan elke foto hangt een verhaal waar ik nu dus echt van geniet zodat ik voortdurend op mijn ventje zit te roepen ...kom eens zien, herinnert ge u dit, en dat , en dat... en hij kan dat blijkbaar moeilijk combineren met 't lezen van zijn krant. Mijn kinderen zeggen dat het een teken van ouderdom is als men met zijn herinneringen gaat leven en fotokes bekijken. Ze beseffen niet dat dat alles heeft bijgedragen tot wie ik nu ben, mijn kijk op de wereld. En ons voordeur is niet op slot dus, wie weet waar we de volgende dagen, weken, maanden fotokes maken en mensen ontmoeten.... Leven met een verleden en dromen van de toekomst - ni slech toch?
Aangezien wij veel reizen krijgen we nogal eens de vraag: welk is nu het mooiste land? welk land zoudt ge ons aanraden om op verlof te gaan? Op geen van beiden kan ik een zinnig antwoord geven. Elk land is zo anders maar vooral de momentopnamen en de stemming waarin ge u bevindt bepalen grotendeels hoe u het ervaart. Heb geprobeerd al een paar reisverhalen neer te schrijven. Als u ze leest hou dan een beetje in het achterhoofd wie wij zijn. Wij houden vooral van mooie natuur en dat kan zowel een lieflijk landschap zijn als woeste natuur, woestijn of jungle. Fauna en flora interesseren ons in die mate dat we er erg kunnen van genieten, regelmatig de verrekijker of 't vergrootglas bovenhalen maar zelden in een boek gaan zoeken om het allemaal te kunnen benoemen. We dwalen af en toe graag door steden liefst nog zonder boekje(gids). Lanen en pleintjes met platanen in de Provence, het bruisende NY, de geuren en kleuren van Marrakech, het hektische van de Aziatische steden. Van kunsthistorie heb ik geen brood gegeten. Ik vind gebouwen mooi of niet, welke stijl of eeuw doet er weinig toe, zal wel eens de geschiedenis van het gebouw dat me aanspreekt proberen te achterhalen. Meer moet dat voor mij niet zijn. Sommige dingen die ik mooi vind zijn voor anderen waardeloos. So what? Maar wat reizen vooral interessant maakt zijn de mensen, de massa, de toevallige ontmoetingen, iemand die ge bewondert, iemand die ge genegen zijt, vrienden die ge maakt. Wat ons vooral opvalt is dat hoe zuidelijker ge gaat hoe armer de mensen zijn, hoe meer ze genieten van dat weinige dat ze hebben, hoe meer er gelachen wordt en hoeveel draagkracht ze hebben in moeilijke omstandigheden. Wat ik van al die reizen heb overgehouden? Heel veel mooie herinneringen om de rest van mijn leven te kunnen op teren. Veel leuke ontmoetingen en een deel goeie vrienden. Geleerd om terug te genieten van de dingen die we hebben, een dak en kledij en eten, zuiver water dat uit ons kraantje komt, de geur van verse koffie en fris gewassen linnen. Dat we gelukkig zijn en het niet beseffen. Dat wat mensen, waar ook ter wereld, van welke huidskleur, nationaliteit of godsdienst ze ook zijn, het meest beroerd is dat hun kinderen het goed hebben. Dat de wereld zo mooi is maar dat er geen ander levend wezen zijn eigen nest zo bevuilt als de mens. 'k Ga de volgende dagen proberen mijn ervaringen over een bepaald land hier neer te schrijven. Misschien hebben jullie daar andere ervaringen over. Staan die ergens te lezen? dan hoor ik het graag.....
Gisteren blijkbaar zo moe dat mijn gevoelens een beetje met mij aan de haal gingen. To day is another day. De 2de dag van 't jaar al. Maar 't is alsof de machine maar met moeite op dreef komt. Velen hebben nog een verlofdag, in vele bedrijven wordt de telefoon nog niet opgenomen. Ne kater zeker na weken van drukte, glitter en glamour. 't Was fijn maar 't is genoeg geweest zelfs al hielden wij het rustig.. Ik lig nu dus met mijn benen omhoog in de zetel in de veranda. Geniet van een waterzonneke en de nevel die tegen de boskant hangt, worstel met mijn laptoppeke dat steeds afschuift en met kogelpennen die niet willen blijven schrijven als ik ze schuin omhoog hou. Heb dat dus al een hele voormiddag op mijn rug overleefd.......
De laatste bedankkaartjes zijn geschreven. De batterijen van de zapper van de TV zijn bijna aan 't bezwijken. Been staat niet meer op ontploffen dankzij plaspillen en een irritante houding. Nog -22cm te gaan (diepe zucht) Me niet kunnen bedwingen en toch een half uurtje met de rolstoel 't straat op geweest. Een beetje lucht en een ander decor. 'k Ga me terug installeren met Bagdad Palace van Aster Berkhof ... Het begin las goed en liet iets beter vermoeden dan het eigenlijk is maar de bib is gesloten en de andere boeken al verslonden.
Aangezien ik niks doe, er niets gebeurd, valt er eigenlijk ook niets te beleven of te vertellen .... alleen wat tokkelen om de tijd te verdrijven...
Oeps, iedereen is de deur uit. Wat rust in 't huishouden. Het was een drukke decembermaand. We hebben genoten met de kinderen, kleinkinderen en vrienden, geklonken met de buren. Nu zijn we doodmoe. Morgen doen we dus geen klop. Ik ga de ganse dag met de benen omhoog liggen en een paar bedankjes sturen en 'k hoop dat 't ventje ook wat rust neemt. Wie aan de deur komt is altijd welkom maar 't zal zelfbediening worden. De koelkast staat vol met restjes die ze ons meegaven of brachten. Bedankt aan iedereen die ons zo'n fijne tijd bezorgde. Heb deze dagen het gevoel dat ik meer te danken heb dan te wensen. Is het de ouderdom? Is het 't besef dat we het toch nog heel goed hebben samen? Geconfronteerd te zijn met mensen rondom ons die deze dagen heel wat te verwerken hebben? 'k Weet het niet en 'k wil er ook niet teveel bij stilstaan maar 't nemen zoals het is.
'k Ga mijn peceke afsluiten.. een beetje lezen... een beetje naar de mooie muziek luisteren die ik kreeg en dan hopen op een rustige en pijnloze nacht. En morgen... een nieuwe dag in het nieuwe jaar.
Loop al de hele voormiddag rond met een dubbel gevoel. De laatste dag van 't jaar ... wat voor een jaar? Het is zo vlug voorbij gegaan. Een jaar tussen 2 grote natuurrampen. Het jaar dat Casper en Christophe verdwenen en bij iedereen de twijfel toeneemt ze ooit terug te zien. Een jaar van aanslagen waarin jongeren van zichzelf levende bommen maakten en vele onschuldigen meenamen op hun reis naar waar...? Een jaar van onverminderde politieke machtsspelletjes ten koste van mens en natuur. En wij, wij kijken machteloos toe. Vraag me af hoe mensen die niemand rondom zich hebben waarvan ze houden of van hen houden met al die mizerie omgaan. Op een panda en een neushoorn die ergens geboren zijn na kan ik me geen positief of plezant nieuws herinneren dat de wereld werd rondgestuurd. Voor mezelf kan ik niet dankbaar genoeg zijn dat ik mijn ventje nog heb, de kinderen, een paar goede vrienden. Iedereen wenst mekaar deze dagen geluk en een goede gezondheid ... Wat zou ik mezelf willen wensen?
Een goede gezondheid? Och zolang het niet echt levensbedreigend is zullen we er wel mee kunnen leven zeker. Geluk? Wat is geluk? Het geluk? Ik denk dat we onszelf gelukkig of minder gelukkig maken naargelang we tevreden en dankbaar zijn om wie we zijn en wat we hebben. Een dak boven het hoofd, kleren om ons te warmen, een boke met wat beleg... We drinken een tas koffie en vergeten daarbij wat ne luxe dat dat is...we vergeten te dikwijls te genieten van al die kleine dingen. Maar ja, ik heb 't gemakkelijk zeggen ... Mijn grootste wens is dat diegenen waarvan ik hou bereikbaar blijven en 'k ze af en toe eens kan knuffelen.
365 nieuwe bladzijden om vol te schrijven ... verspil er geen seconde van en geniet daar waar en wanneer het kan.
Graag willen wij, mijn ventje en ik, u mee laten genieten van onze reizen. Kort na ons huwelijk nodigden de buren ons uit om te gaan kamperen in de Ardennen.Mijn ventje zocht uitvluchten om er onderuit te komen. Zijn idee van reizen was een strandvakantie op Mallorca, met de bus naar Yougoslavie enz. Ik zag het wel zitten. Reeds jong was ik in de jeugdbeweging en slapen in hooi of tenten was samen met het kampvuur zowat het hoogtepunt van het zomerkamp. Daarna werden het de jeugdherbergen. Mijn overtuigingskracht heeft het gehaald en het werd een prachtig weekske. Heel vlug werd de tent ingeruild voor een campingcar toen er kinderen kwamen en in 1972 werden we de trotse eigenaars van een kampeerauto. We voelden ons zeer vlug thuis overal in West-Europa, trotseerden de streng bewaakte grenzen naar het oostblok en ruilden chocolade en koffie voor benzinebonnen. Onze kampeerauto's groeiden mee met de kinderen, hun vrienden, de lieven. We trotseerden ijs en sneeuw en reden vast in de woestijn en in de smalle straatjes van Cordoba. 't Avontuur was nooit veraf De kinderen verlieten het huis en de wereld werd onze tuin. We vlogen in alle windrichtingen en sliepen in zowat alles wat men een bed durft noemen. We zetten onze tenten op in de Pakistaanse Himalaya, de Namibische woestijn en Yellowstone. We deelden de campsite met black bears en cape cobra's. We ruilden onze kampeerauto voor een kampeerbusje (een ingeriche Fiat Ducato) zodat we ons niet blauw moesten betalen om hem over de grote plas te verschepen.Inuït, Blackfeet, Rednecks, Maya's en Creolen trakteerden we op Belgian Chocolats, zelfgemaakte Brussels Waffles en lekkere knapperige frietjes (ipv hun vette french fries) We maakten konfituur van braambessen in British Columbia en van Mango's in Mexico. We dachten dat we alles wisten over het rijden op gravelroads na Alaska en Noord Canada tot we op de routa quaranta geraakten in Argentina. Plank gas geven in Tierra del fuego en 30 km/u op de teller. Walvissen, pinguins, condors...Gletsjers en ijsbergen. In Chili tracteerden de vissers ons op zeevruchten en 2 dagen lang hebben we de Atacama bemest. We trotseerden de Andes al moest de motor serieus naar adem snakken. Contrast met de bush in Australië. 500km Stuart Hway, no services - cattle on road maar vooral miljoenen vliegen - road trains van 50m lang - hitte en boorputten met brak water - wedgetailed aigles op de kadavers van kangoeroe's en een max. niveau verschil van een paar meter. En dan plots de jungle en salt water crocodiles, platypusses en bloemen en fruit. Nieuw Zeeland nabij de Franz Jozef waar men door een tropisch oerwoud rijdt met tegelijkertijd uitzicht op gletsjers en de oceaan. Genoeg om jaren op te teren. Zoveel mooi's, zoveel lieve mensen, zoveel avontuur. Ondertussen is het 20 jaar geleden dat we Abraham hebben ontmoet. De nieuwsgierigheid en reislust zijn gebleven. We proberen het alleen wat rustiger aan te doen en gewoon samen te genieten zowel van het uitzicht over de brabantse heuvels als de ondergaande zon boven de Mekong.
Dit is de start van mijn blog. Hopelijk blijven we lang genoeg thuis om de eerste reisimpressies te kunnen plaatsen. En anders, ja, dan zwerven we ergens rond en misschien komen we mekaar ergens tegen onderweg.
Graag wil ik hier een bericht plaatsen van een zeer ongeruste familie Kent iemand van jullie mensen die in Venezuela wonen of rondtrekken kan u dan dit bericht doorsturen? bedankt
Beste,
Wij zijn dringend op zoek naar meer informatie over Casper Knops en Christophe Fasseur. De laatste mail die van hen gekend is, dateert van 20 November 2005, geschreven te Merida, Venezuela (Latijns-Amerika). Na deze datum was een trektocht gepland naar de Andes.
Stuur deze mail aub door naar zo veel mogelijk mensen die ons zouden kunnen verder helpen met adressen/contactpersonen in Venezuela. Zo komen wij misschien stapje voor stapje dichter bij iemand die nog iets van hen gehoord of gezien heeft. Help ons alstublieft!
Aan de andere kant is er goed nieuws van onze vriendin die een hersenbloeding kreeg in Madagaskar. Ze is goed en wel thuis en heeft geen letsels over gehouden.
mijn andere blogs reizen over vliegreizen ver en nabij maar meestal wel naar de zon Kampeerauto1 met ons huisje op wielen door Europa en de Maghreb kampeerauto2 met de kampeerauto door andere continenten
muziekske uit Argentina
Geef eens een compliment op een onverwacht moment
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Ga nooit heen
zonder te groeten,
Ga nooit heen
zonder een zoen.
Wie het noodlot zal ontmoeten,
Kan het morgen niet meer doen.
Ga nooit heen zonder te praten,
Dat doet soms een hart zo'n pijn.
Wat je 's morgens hebt verlaten
Kan er 's avonds niet meer zijn.
gekomen als zovelen uniek als geen ander
ons Mathiaske
bompa's goudklompje
Saartje
Geboren
03-08-2008
al 15 maand
bonneke helpen
en rijden is plezant
'k wil er niet af
bompa kijk tiktak
lijk grote broer
en er zit een knoppeke op
fier ... dat heb ik getekend
Ons Kaya
en de Kenzo
leer ieder moment van geluk bewust te leven heb het nooit te druk om vriendschap te krijgen of te geven
Van alle bloemen in de wereld is vriendschap de mooiste.
onze vrienden
2009 Riez noten kraken
Vriendschap kun je niet kopen, maar zorg dat je ze verdient. Als iemand wat troost komt zoeken, toon je dan als een ware vriend.
Justine heeft haar matchke gewonnen - Kim is aan 't worstelen... 
Veiling vluchten op internet
Nog even voor 't slapen gaan wat komen tokkelen. Bijna de ganse namiddag op jacht geweest naar last-minutes en nog altijd niks gevonden. Het is een beetje moeilijk ook want we hebben geen idee welke richting we uit willen. Dachten eerst Cuba maar na verder uitpluizen lijkt dat voor ons momenteel geen ideale bestemming - veel casas personales met trappen en geen parking voor de deur...Venezuela en Brasil te korte periodes - voor 7 of 9d hebt ge veel te veel last van omschakelen. Sri Lanka heeft een AI voor 14d aan zeer goede prijs maar we kennen het hotel en de trein rijdt er zowat door uw kamer. (zou die trein al terug rijden na de tsunami? ook al ni aan gedacht) 
't Is al middag en ik sleep me door de dag. Deze morgen vroeg uit bed voor een plaske maar er even vlug terug ingekropen toen ik door 't raam had gekeken. Wel eerst even de verwarming overal aangezet en wat "produits chimiques" geslikt. En ja, toen was er al een stuk dag voorbij tegen dat ik eraan begon. 
Aangezien wij veel reizen krijgen we nogal eens de vraag: welk is nu het mooiste land? welk land zoudt ge ons aanraden om op verlof te gaan? Op geen van beiden kan ik een zinnig antwoord geven. Elk land is zo anders maar vooral de momentopnamen en de stemming waarin ge u bevindt bepalen grotendeels hoe u het ervaart.
'k Ga mijn peceke afsluiten.. een beetje lezen... een beetje naar de mooie muziek luisteren die ik kreeg en dan hopen op een rustige en pijnloze nacht.
Een goede gezondheid? Och zolang het niet echt levensbedreigend is zullen we er wel mee kunnen leven zeker.
