Augustus 1988 Op een camping in Hongarije leerden we Alfred kennen. Hij was in 't gezelschap van zijn vrouw en had zijn caravan achter onze kampeerauto gezet. De eerste morgen bleef het bij een groet, een glimlach en de hand opsteken. 's Avonds spraken we hen aan en nodigden ze ons uit om een tas koffie te komen drinken. Ze kwamen uit Jena Lobeda in Oost Duitsland. Heb me later steeds schuldig blijven voelen omdat ik op me op dat moment niet realiseerde hoeveel die tas koffie hen gekost had. Na een paar dagen stak Alfred regelmatig eens over om te komen praten over hun leven, het "regime" en hoe ze eronder leefden. Hij werkte bij Zeis, optische toestellen, en ze hadden het nog relatief goed. Ze kwamen al vele jaren naar Hongarije maar deze keer waren ze speciaal gekomen omdat buiternlandse ambassades vol zaten met Oost-Duitsers die hoopten van hier naar 't westen te kunnen. Daarom ook hun voorzichtigheid de eerste dagen om met ons cantact te leggen. Adressen werden uitgewisseld en de uitnodiging stond om volgend jaar Pasen naar Jena te gaan. We weten niet goed hoe we hun gaan bedanken voor de ontvangst zonder ze een pijnlijk gevoel te geven. We zoeken een heel grote korf en steken die vol met al wat ginder moeilijk te krijgen was, koffie, chocola, appelsienen, enz. We weten niet goed hoe we daarmee door de grenskontrole geraken en doen ook een voorraadje sigaretten en chocolade mee voor de douaniers. Het verlaten van het westen gaat zonder veel problemen - over een brug, aan weerszijden met hoge rollen pinnekensdraak afgezet, komen we aan de eerste barelen. De kampeerauto wordt grondig geïnspecteerd en, een paar pakjes sigaretten en chocola armer, mogen we verder rijden. Pascontrole en West Marken omwisselen voor Oost Marken - per dag is er een verplicht wisselbedrag. Hoge woonkazernes vormen wallen rond het centrum van Jena en het is even zoeken voor we de juiste blok hebben gevonden. Aanbellen helpt niet want de bel is al jaren stuk. Navragen en opschrijven want het wordt een doolhof aangezien het op één van de hoogste verdiepen is en deze lift het niet doet. Grauw, kapotte matten... waar zijn we terechtgekomen? Het welkom is zeer hartelijk. De leefruimte klein maar heel gezellig. Alfred gaat eerst met mijn ventje terug om de auto op een veilige plaats te zetten - veilig, niet zozeer voor inbraak maar vooral voor beschadiging omdat er weinig manoeuvreer ruimte is en niemand geeft om een paar krassen min of meer op hun Trabantje. Het is er buiten tenandere een grote open garage. iedereen sleutelt aan zijn auto. De meeste Trabantjes zijn dan ook van een respectabele leeftijd. Helga was even bij de buren en het nieuws van westers bezoek doet vlug de ronde. Vooral de witte chocoladen paaseieren krijgen de aandacht want dat hadden ze nog nooit gezien. Het valt op hoe weinig uitleg ze geven aan hun buren als ze vragen vanwaar we zijn en hoe ze ons hebben leren kennen. Niemand betrouwen zegt Alfred, zelfs uw eigen kinderen niet. De Stasi is overal. Wil uw kind naar die school? dan staat daar de vraag tegenover wat ge weet van uw ouders en uw buren... Wilt ge een woning? idem. Om een auto te kopen zelfs een 2°hands en als ge er al het geld voor hebt, komt ge op een wachtlijst van jaren... even wat klikken en ge schuift een paar jaartjes op. Ze verstaan het dat sommigen onder druk bezwijken en zijn dus heel voorzichtig om hun woning of werk niet te verliezen of erger. We laten Alfred bellen voor de reservatie van een tafel in een Gaststätte omdat we absoluut onze Oost Marken moeten spenderen. Het trabantje brengt ons, met een sightseeïng omweg, veilig naar de andere kant van 't stad al denk ik herhaaldelijk dat het de laatste meters zijn die hij ooit zal rijden. Op straat staat een rij wachtenden maar omdat wij een reservatie hebben mogen we direct binnen. (oeioei zo voorsteken...zoiets zou ik thuis niet erg appreciëren) Aangezien er geen 4 plaatsen bij mekaar vrij zijn wordt er verhuisd. 'k Voel me hoe langer hoe minder op mijn gemak. Ten onrechte want het blijkt een ingeburgerd gebruik. Ook wij schuiven nog eens op om een grotere groep de kans te geven samen te zitten. Over de tafelnappen ligt op sommige plaatsen de nationale vlag waar in 't midden een groot gat is waar ooit de sikkel stond. Er broeit wat in de DDR. Linzensoep, witte kool met soepvlees en heel pikante mosterd en pudding na.Af en toe komt er iemand even praten en tegen dat de avond om is zijn verschillende tafels samen geschoven. We trakteren en zijn 's avonds een paar OostMarken lichter (we zullen lelijk moeten doen om alles op te gebruiken) De volgende dag leer ik linzensoep maken en verteld Helga hoe moeilijk het is ook maar iets te kopen. vb Als er ondergoed geleverd is in 't warenhuis doet de tamtam zijn werk en laten de vrouwen hun werk op de fabriek in de steek om zo vlug mogelijk te kunnen gaan aanschuiven in de hoop op...Een bezoek aan 't warenhuis toont ons vooral lege rekken en slechts primaire levensnoodzakelijke dingen. Koffie wordt langs de straatkant verkocht in pakjes van 25 tot 50gramen heel duur, kaviaar ook maar met de volle doos voor een spotprijs. 's Namiddags gaan we de streek verkennen. Alfred wil absoluut zelf rijden maar wij willen voor de benzine betalen en hij lacht. We rijden de stad uit want daar heeft hij een tuintje. Ze huren dat voor 1 jaar van de staat voor 1OostMark. Hij heeft er een tuinhuisje geknutseld en onder een hoop bakken en zakken haalt hij een benzineblik te voorschijn... van de russen... geruild voor groenten uit zijn tuintje. Daarna genieten we van de mooie natuur en een paar fraaie burchten en ik zie er de "hoeve van mijn dromen" helaas aan de verkeerde kant voor mijn vrijheid. 's Avonds in de Gaststätte leren we nog 't één en 't ander over 't leven en de handel met de russische soldaten die het volgens de ossies veel slechter hebben dan zijzelf. Elke verse rekruut komt aan met een rugzak vol dozen kaviaar en de mannen met strepen zeggen daar niets over omdat zij de rest van de kramakkele bussen aanvullen met waren om te ruilen voor eten. Morgenvroeg vertrekken we en we zitten nog met een hoop ongebruikte marken. Amuseren ons om hier en daar 't één en 't ander te verstoppen. Ze zullen even nodig hebben voor alles te voorschijn komt want we hebben het zo gedaan dat ze niet gaan twijfelen of we het niet hebben...zou graag hun gezicht zien...waar zouden ze het het eerst vinden? zouden ze het direct snappen en verder gaan zoeken? Heb er thuis nog dagen plezier aan gehad. We nemen niet alleen afscheid van Afred en Helga maar van een aantal lieve mensen in de hoop ze vlug terug te zien. Zomer en Alfred durft niet op verlof vertrekken. Het gonst van de geruchten maar dat zijn wij slechts later te weten gekomen. We weten niet wat er loos is en maken ons wat ongerust maar durven er niet over schrijven of telefoneren. 9 November 1989 Kot in de nacht telefoon. De muur is opengebroken en er zijn mensen ongedeerd naar 't westen gegaan. Ze gaan zelf onmiddellijk vertrekken om in Berlijn te gaan kijken. Alfred gaat eerst nog een paar bussen benzine ophalen want als iedereen naar ginder gaat rijden zullen de pompen wel leeg zijn. Wij kunnen niet meer slapen en wachten op een volgend telefoontje dat gelukkig nog diezelfde dag komt. Ze staan in 't westen en mochten van bij vreemde mensen gratis bellen om ons het nieuws te melden. Eén jaar later bezochten ze ons. Toen wij er terugkeerden hebben we gesakkerd en hardop gevloekt. Overal waren wegomleidingen want de heraanleg van de banen was massaal gestart..........
Namen van landen en steden en een beetje nostalgie
Toen we door noordelijk Amerika reden vielen me vooral de namen van sommige steden op. We hadden soms de indruk een halve wereldreis te maken: Belgium (in Wisconcin geloof ik) China, Denmark, Italy, Nederland, Norway, Athens, Abbeville, Amsterdam, Berlin, Delhi, Dublin, Etna, Inverness, Lebanon, London, Middelburg, Montpellier, Moscow, Naples, Paris, Warsaw, Zeeland en nog zoveel meer. Hetzelfde fenomeen zagen we in Australië. De nieuwe landen? Welk verhaal schuilt er achter elk van die namen? Hard labeur en heimwee naar het thuisland? De strijd van de first people voor het behoud van hun gronden en leven... Het was toch ook vooral om economische redenen dat de immigratie uit het westen ontstond.. Aardrijkskunde was vroeger één van mijn favoriete vakken maar veel namen zijn van de kaart verdwenen en vind men alleen nog in de geschiedenisboeken. Steeds meer landen en steden veranderen van naam vooral in Azië, Midden Oosten, Afrika en de vroegere oostbloklanden. Landen en steden die na kolonisatie of verandering van regime een ander imago willen? Heb de indruk dat West Europa daar veel minder aan onderhevig is al hebben we hier in eigen landje na de samensmelting van gemeenten ook zo'n opstootje gezien ..Laakdal..en zijn er nog andere? . Madras werd Chennai en Bombay werd Mumbay. Leningrad werd St Petersburg ..... Congo veranderde binnen een paar decennia naar Zaïre en terug naar Congo - al is dit Congo een deel van zijn territorium kwijtgespeeld onderweg. Nyassaland, Rhodesië, Opper Volta, Perzië, Indochina, Oost-Pakistan, Bengalen, Formosa, Ceylon, Borneo en Papua, allemaal namen die een magische invloed hadden op mijn jeugdige fantasie en die me aangezet hebben veel over die landen en de koloniale verhalen te lezen. Als kind was ik jaloers op de missionarissen en ze waren mijn helden. Met de lekenmissionarissen van de arbeidersjeugd onderhield ik een serieuse briefwisseling en al die postzegels heb ik lang als schatten bewaard. En jeugddromen zijn een beetje werkelijkheid geworden. Telkens ik in Thaïland kom zoek ik een beetje naar het oude Siam. In Angkor Wat in Cambodja slaat mijn fantasie op hol. Denken aan Myanmar met Mandalay en Pagan geeft me een heel warm en rijk gevoel. En na de drukte van Azië de rust van Afrika, leven op het ritme van de zon. Reizen en ontdekken en dan weer andere dingen willen ontdekken. En thuiskomen, moe maar voldoen. Een gemoed vol van al die ervaringen, een borstkas een paar cm te klein van geluk, met iedereen willen delen hoe mooi het allemaal is. Terug genieten van mijn huisje met een goed bed en zuiver water uit de kraan en... niettegenstaande steeds het voornemen om het niet meer te doen: me ergeren aan de manier waarop wij rijke westerlingen met mekaar omgaan....
Nog even voor 't slapen gaan wat komen tokkelen. Bijna de ganse namiddag op jacht geweest naar last-minutes en nog altijd niks gevonden. Het is een beetje moeilijk ook want we hebben geen idee welke richting we uit willen. Dachten eerst Cuba maar na verder uitpluizen lijkt dat voor ons momenteel geen ideale bestemming - veel casas personales met trappen en geen parking voor de deur...Venezuela en Brasil te korte periodes - voor 7 of 9d hebt ge veel te veel last van omschakelen. Sri Lanka heeft een AI voor 14d aan zeer goede prijs maar we kennen het hotel en de trein rijdt er zowat door uw kamer. (zou die trein al terug rijden na de tsunami? ook al ni aan gedacht) Uiteindelijk zou Afrika een ideale bestemming zijn; weinig uurverschil. Was even blij dat ik iets gevonden had in Kenia, vertrek over een paar dagen maar...kwamen tot de ontdekking dat onze internationale passen maar 5m en 18d meer geldig zijn na de terugreis datum en ze hebben op de gemeente een week nodig om ze af te leveren. Ge kunt ze wel op 24u hebben maar dan moogt ge +250/pp neerleggen en dat vind ik nu wel wat veel ... kunnen we weg en weer van naar Algeciras rijden met de kampeerauto. Dus loop ik nog steeds met een zotte kop rond en gedachten die over alle uithoeken van de wereld zwerven. Of zijn het toch de jaartjes die ons beginnen parten te spelen zodat we wat kieskeuriger worden? En ja, vroeger had Zaventem meer verbindingen waar ge nu voor 't minste al naar Schiphol of ChDG Parijs moet gaan en met bagage en rolstoel pfffffffff. Morgen maar zeker de nieuwe passen aanvragen ... en nog maar eens op speurtocht gaan want we snakken naar de zon en naar warmte...'s morgens buiten ontbijten en 's avonds op een terraske ...zalig. En tussenin? iets gaan verkennen, wat luieren en veel lezen; meer moet dat niet zijn.
de titel moet ik nog bedenken - zoiets als zeuren?
't Is al middag en ik sleep me door de dag. Deze morgen vroeg uit bed voor een plaske maar er even vlug terug ingekropen toen ik door 't raam had gekeken. Wel eerst even de verwarming overal aangezet en wat "produits chimiques" geslikt. En ja, toen was er al een stuk dag voorbij tegen dat ik eraan begon. 't Ventje gaat ook maar niet naar de markt vandaag .. voelt zich niet 100% en...grauw miezerweer is ook niet zijn weer. Ondertussen zijn we goed wakker dank zij wat vrolijke meezing muziek en een paar kannen koffie. 't Ventje installeert zich met een boek in de veranda en ik zit achter mijn peceke en 'k ga alleen plezante dinges doen en niks om me op te winden als het niet lukt. Dus metserke 't verkleinen van die gif zal voor straks of morgen zijn. En aan letterwoorden als WAV-MIDI-MP3 wil ik de eerste uren niet meer denken. Nog effe een tas koffie halen en ondertussen eens nadenken welke herinneringen ik met jullie wil delen
Juist op Canvas gekeken naar Michael Pailin in Pakistan. En genoten....genoten, genoten.... de "gunshops" in Darra, de kleuren en fiere mannen met snorren in Peshawar, de Lowari pass...ik voelde weer de spanning , de lieve Kalashmensen en hun eeuwenoude omgangsregels, Chitral met de vrouwen in zwarte burqa en de vallei en beklimming naar de Shandur langs smalle onverharde wegen....de prachtige, imponerende natuur, met sneeuw bedekte toppen en beken van smeltwater en de wegversperringen door de slidings... 'k Besef nog maar eens hoe rijk we zijn dat we dat allemaal hebben mogen beleven ... en 'k wil terug.... maar die wens is alles behalve reëel voor ons nu. Dagen over onverharde wegen hobbelen en slapen in een tent op 3500m hoogte...dat overleven we niet meer. 't Was lang geleden dat ik nog zo genoten had van een TV programma en als ik seffens ga slapen zal 't moeilijk zijn in slaap te raken want mijn borstkas is een paar maatjes te klein geworden bij al die mooie herinneringen... daarom ben ik hier nog maar wat komen schrijven ... En als mij nu iemand zou vragen welk land het mooiste was zou ik zeker Pakistan zeggen.... adembenemend mooi.
Het zonneke schijnt dus 'k zal vandaag niet teveel achter mijn peceke zitten. Ben volop bezig met 't inscannen van duizenden foto's. Zoals velen, vermoed ik, heb ik ze vele jaren ijverig in alle mogelijk albums geplakt. Veel werk van gemaakt, hier en daar wat schuin geplakt, een hoekske over een andere foto, mooie teksten tussen en bloemekes erop. Al die ijver van toen breekt me nu dus op als ik ze mooi recht en zonder kleefplekken in een mapke op mijn peceke wil krijgen. Hoewel ik geen "fotograaf" ben verschiet ik er toch van hoeveel er dat in de loop der jaren geworden zijn. Als ik mooie dingen zie geniet ik meestal zo dat ik vergeet dat ik ergens een fototoestelleke heb en 't onbreekt mij ook aan geduld om goed af te stellen en te mikken. Ik heb dus weinig goede foto's maar heel veel mooie herinneringen. En aan elke foto hangt een verhaal waar ik nu dus echt van geniet zodat ik voortdurend op mijn ventje zit te roepen ...kom eens zien, herinnert ge u dit, en dat , en dat... en hij kan dat blijkbaar moeilijk combineren met 't lezen van zijn krant. Mijn kinderen zeggen dat het een teken van ouderdom is als men met zijn herinneringen gaat leven en fotokes bekijken. Ze beseffen niet dat dat alles heeft bijgedragen tot wie ik nu ben, mijn kijk op de wereld. En ons voordeur is niet op slot dus, wie weet waar we de volgende dagen, weken, maanden fotokes maken en mensen ontmoeten.... Leven met een verleden en dromen van de toekomst - ni slech toch?
Aangezien wij veel reizen krijgen we nogal eens de vraag: welk is nu het mooiste land? welk land zoudt ge ons aanraden om op verlof te gaan? Op geen van beiden kan ik een zinnig antwoord geven. Elk land is zo anders maar vooral de momentopnamen en de stemming waarin ge u bevindt bepalen grotendeels hoe u het ervaart. Heb geprobeerd al een paar reisverhalen neer te schrijven. Als u ze leest hou dan een beetje in het achterhoofd wie wij zijn. Wij houden vooral van mooie natuur en dat kan zowel een lieflijk landschap zijn als woeste natuur, woestijn of jungle. Fauna en flora interesseren ons in die mate dat we er erg kunnen van genieten, regelmatig de verrekijker of 't vergrootglas bovenhalen maar zelden in een boek gaan zoeken om het allemaal te kunnen benoemen. We dwalen af en toe graag door steden liefst nog zonder boekje(gids). Lanen en pleintjes met platanen in de Provence, het bruisende NY, de geuren en kleuren van Marrakech, het hektische van de Aziatische steden. Van kunsthistorie heb ik geen brood gegeten. Ik vind gebouwen mooi of niet, welke stijl of eeuw doet er weinig toe, zal wel eens de geschiedenis van het gebouw dat me aanspreekt proberen te achterhalen. Meer moet dat voor mij niet zijn. Sommige dingen die ik mooi vind zijn voor anderen waardeloos. So what? Maar wat reizen vooral interessant maakt zijn de mensen, de massa, de toevallige ontmoetingen, iemand die ge bewondert, iemand die ge genegen zijt, vrienden die ge maakt. Wat ons vooral opvalt is dat hoe zuidelijker ge gaat hoe armer de mensen zijn, hoe meer ze genieten van dat weinige dat ze hebben, hoe meer er gelachen wordt en hoeveel draagkracht ze hebben in moeilijke omstandigheden. Wat ik van al die reizen heb overgehouden? Heel veel mooie herinneringen om de rest van mijn leven te kunnen op teren. Veel leuke ontmoetingen en een deel goeie vrienden. Geleerd om terug te genieten van de dingen die we hebben, een dak en kledij en eten, zuiver water dat uit ons kraantje komt, de geur van verse koffie en fris gewassen linnen. Dat we gelukkig zijn en het niet beseffen. Dat wat mensen, waar ook ter wereld, van welke huidskleur, nationaliteit of godsdienst ze ook zijn, het meest beroerd is dat hun kinderen het goed hebben. Dat de wereld zo mooi is maar dat er geen ander levend wezen zijn eigen nest zo bevuilt als de mens. 'k Ga de volgende dagen proberen mijn ervaringen over een bepaald land hier neer te schrijven. Misschien hebben jullie daar andere ervaringen over. Staan die ergens te lezen? dan hoor ik het graag.....
Gisteren blijkbaar zo moe dat mijn gevoelens een beetje met mij aan de haal gingen. To day is another day. De 2de dag van 't jaar al. Maar 't is alsof de machine maar met moeite op dreef komt. Velen hebben nog een verlofdag, in vele bedrijven wordt de telefoon nog niet opgenomen. Ne kater zeker na weken van drukte, glitter en glamour. 't Was fijn maar 't is genoeg geweest zelfs al hielden wij het rustig.. Ik lig nu dus met mijn benen omhoog in de zetel in de veranda. Geniet van een waterzonneke en de nevel die tegen de boskant hangt, worstel met mijn laptoppeke dat steeds afschuift en met kogelpennen die niet willen blijven schrijven als ik ze schuin omhoog hou. Heb dat dus al een hele voormiddag op mijn rug overleefd.......
De laatste bedankkaartjes zijn geschreven. De batterijen van de zapper van de TV zijn bijna aan 't bezwijken. Been staat niet meer op ontploffen dankzij plaspillen en een irritante houding. Nog -22cm te gaan (diepe zucht) Me niet kunnen bedwingen en toch een half uurtje met de rolstoel 't straat op geweest. Een beetje lucht en een ander decor. 'k Ga me terug installeren met Bagdad Palace van Aster Berkhof ... Het begin las goed en liet iets beter vermoeden dan het eigenlijk is maar de bib is gesloten en de andere boeken al verslonden.
Aangezien ik niks doe, er niets gebeurd, valt er eigenlijk ook niets te beleven of te vertellen .... alleen wat tokkelen om de tijd te verdrijven...
Oeps, iedereen is de deur uit. Wat rust in 't huishouden. Het was een drukke decembermaand. We hebben genoten met de kinderen, kleinkinderen en vrienden, geklonken met de buren. Nu zijn we doodmoe. Morgen doen we dus geen klop. Ik ga de ganse dag met de benen omhoog liggen en een paar bedankjes sturen en 'k hoop dat 't ventje ook wat rust neemt. Wie aan de deur komt is altijd welkom maar 't zal zelfbediening worden. De koelkast staat vol met restjes die ze ons meegaven of brachten. Bedankt aan iedereen die ons zo'n fijne tijd bezorgde. Heb deze dagen het gevoel dat ik meer te danken heb dan te wensen. Is het de ouderdom? Is het 't besef dat we het toch nog heel goed hebben samen? Geconfronteerd te zijn met mensen rondom ons die deze dagen heel wat te verwerken hebben? 'k Weet het niet en 'k wil er ook niet teveel bij stilstaan maar 't nemen zoals het is.
'k Ga mijn peceke afsluiten.. een beetje lezen... een beetje naar de mooie muziek luisteren die ik kreeg en dan hopen op een rustige en pijnloze nacht. En morgen... een nieuwe dag in het nieuwe jaar.
Loop al de hele voormiddag rond met een dubbel gevoel. De laatste dag van 't jaar ... wat voor een jaar? Het is zo vlug voorbij gegaan. Een jaar tussen 2 grote natuurrampen. Het jaar dat Casper en Christophe verdwenen en bij iedereen de twijfel toeneemt ze ooit terug te zien. Een jaar van aanslagen waarin jongeren van zichzelf levende bommen maakten en vele onschuldigen meenamen op hun reis naar waar...? Een jaar van onverminderde politieke machtsspelletjes ten koste van mens en natuur. En wij, wij kijken machteloos toe. Vraag me af hoe mensen die niemand rondom zich hebben waarvan ze houden of van hen houden met al die mizerie omgaan. Op een panda en een neushoorn die ergens geboren zijn na kan ik me geen positief of plezant nieuws herinneren dat de wereld werd rondgestuurd. Voor mezelf kan ik niet dankbaar genoeg zijn dat ik mijn ventje nog heb, de kinderen, een paar goede vrienden. Iedereen wenst mekaar deze dagen geluk en een goede gezondheid ... Wat zou ik mezelf willen wensen?
Een goede gezondheid? Och zolang het niet echt levensbedreigend is zullen we er wel mee kunnen leven zeker. Geluk? Wat is geluk? Het geluk? Ik denk dat we onszelf gelukkig of minder gelukkig maken naargelang we tevreden en dankbaar zijn om wie we zijn en wat we hebben. Een dak boven het hoofd, kleren om ons te warmen, een boke met wat beleg... We drinken een tas koffie en vergeten daarbij wat ne luxe dat dat is...we vergeten te dikwijls te genieten van al die kleine dingen. Maar ja, ik heb 't gemakkelijk zeggen ... Mijn grootste wens is dat diegenen waarvan ik hou bereikbaar blijven en 'k ze af en toe eens kan knuffelen.
365 nieuwe bladzijden om vol te schrijven ... verspil er geen seconde van en geniet daar waar en wanneer het kan.
Graag willen wij, mijn ventje en ik, u mee laten genieten van onze reizen. Kort na ons huwelijk nodigden de buren ons uit om te gaan kamperen in de Ardennen.Mijn ventje zocht uitvluchten om er onderuit te komen. Zijn idee van reizen was een strandvakantie op Mallorca, met de bus naar Yougoslavie enz. Ik zag het wel zitten. Reeds jong was ik in de jeugdbeweging en slapen in hooi of tenten was samen met het kampvuur zowat het hoogtepunt van het zomerkamp. Daarna werden het de jeugdherbergen. Mijn overtuigingskracht heeft het gehaald en het werd een prachtig weekske. Heel vlug werd de tent ingeruild voor een campingcar toen er kinderen kwamen en in 1972 werden we de trotse eigenaars van een kampeerauto. We voelden ons zeer vlug thuis overal in West-Europa, trotseerden de streng bewaakte grenzen naar het oostblok en ruilden chocolade en koffie voor benzinebonnen. Onze kampeerauto's groeiden mee met de kinderen, hun vrienden, de lieven. We trotseerden ijs en sneeuw en reden vast in de woestijn en in de smalle straatjes van Cordoba. 't Avontuur was nooit veraf De kinderen verlieten het huis en de wereld werd onze tuin. We vlogen in alle windrichtingen en sliepen in zowat alles wat men een bed durft noemen. We zetten onze tenten op in de Pakistaanse Himalaya, de Namibische woestijn en Yellowstone. We deelden de campsite met black bears en cape cobra's. We ruilden onze kampeerauto voor een kampeerbusje (een ingeriche Fiat Ducato) zodat we ons niet blauw moesten betalen om hem over de grote plas te verschepen.Inuït, Blackfeet, Rednecks, Maya's en Creolen trakteerden we op Belgian Chocolats, zelfgemaakte Brussels Waffles en lekkere knapperige frietjes (ipv hun vette french fries) We maakten konfituur van braambessen in British Columbia en van Mango's in Mexico. We dachten dat we alles wisten over het rijden op gravelroads na Alaska en Noord Canada tot we op de routa quaranta geraakten in Argentina. Plank gas geven in Tierra del fuego en 30 km/u op de teller. Walvissen, pinguins, condors...Gletsjers en ijsbergen. In Chili tracteerden de vissers ons op zeevruchten en 2 dagen lang hebben we de Atacama bemest. We trotseerden de Andes al moest de motor serieus naar adem snakken. Contrast met de bush in Australië. 500km Stuart Hway, no services - cattle on road maar vooral miljoenen vliegen - road trains van 50m lang - hitte en boorputten met brak water - wedgetailed aigles op de kadavers van kangoeroe's en een max. niveau verschil van een paar meter. En dan plots de jungle en salt water crocodiles, platypusses en bloemen en fruit. Nieuw Zeeland nabij de Franz Jozef waar men door een tropisch oerwoud rijdt met tegelijkertijd uitzicht op gletsjers en de oceaan. Genoeg om jaren op te teren. Zoveel mooi's, zoveel lieve mensen, zoveel avontuur. Ondertussen is het 20 jaar geleden dat we Abraham hebben ontmoet. De nieuwsgierigheid en reislust zijn gebleven. We proberen het alleen wat rustiger aan te doen en gewoon samen te genieten zowel van het uitzicht over de brabantse heuvels als de ondergaande zon boven de Mekong.
Dit is de start van mijn blog. Hopelijk blijven we lang genoeg thuis om de eerste reisimpressies te kunnen plaatsen. En anders, ja, dan zwerven we ergens rond en misschien komen we mekaar ergens tegen onderweg.
Graag wil ik hier een bericht plaatsen van een zeer ongeruste familie Kent iemand van jullie mensen die in Venezuela wonen of rondtrekken kan u dan dit bericht doorsturen? bedankt
Beste,
Wij zijn dringend op zoek naar meer informatie over Casper Knops en Christophe Fasseur. De laatste mail die van hen gekend is, dateert van 20 November 2005, geschreven te Merida, Venezuela (Latijns-Amerika). Na deze datum was een trektocht gepland naar de Andes.
Stuur deze mail aub door naar zo veel mogelijk mensen die ons zouden kunnen verder helpen met adressen/contactpersonen in Venezuela. Zo komen wij misschien stapje voor stapje dichter bij iemand die nog iets van hen gehoord of gezien heeft. Help ons alstublieft!
Aan de andere kant is er goed nieuws van onze vriendin die een hersenbloeding kreeg in Madagaskar. Ze is goed en wel thuis en heeft geen letsels over gehouden.
vermoedelijk is er van dit dorp niets meer over. Heeft deze kleine het overleefd? Wil graag een beroep doen op jullie gulheid om ook deze mensen te helpen. Ze verdienen het.
20 December 2005
de feestdagen komen met rasse schreden nabij. De tijd vliegt. De drukte is hier ongewild wat afgenomen. We hebben mekaar aangestoken en hoesten en snotteren tegen mekaar op. De geur van Lysomucil mengt zich met die van kruidnagel en pa gaat nog Vicks smeren ook. 't Eten smaakt niet en de koffie heeft een vies smaakje. We zuchten tegen mekaar op. We houden iedereen maar zoveel mogelijk buiten de deur om ze niet aan te steken maar klagen ondertussen dat we niemand zien. De GSM gesprekjes zijn van korte duur want mijn keel lijkt wel schuurpapier en ze verstaan me toch niet. Ook niet veel zin om te werken en bloggen is ook wat te hoog gegrepen. We laten ons maar een dagske gaan en beklagen onszelf en zeuren over het natte weer. Pa kijkt naar zonnige bestemmingen op Liberty met een tas hete soep in zijn handen om zich op te warmen. Nochtans de thermostaat staat op 21°5 Ik kruip af en toe onder de deken met een boeken zuip liters Rooibos thee. Voilà, da's mijn klaaglitanie voor vandaag. Maak jullie maar geen zorgen. Zo'n dag de zieke uithangen is goed voor één dagske en kan ook eens goeddoen- een ekskuus om niks te doen. Vermoedelijk lopen we morgen weer over van energie.
18 dec 2005
Het is avond. Op Tv niets dan prijsuitrijkingen voor de beste sportman en voor de mooiste miss. Het was een dag van ups en downs. 't Sneeuwde. In de veranda werd de verwarming aangezet en de lichtjes van de kerstboom aangedaan. Het was er gezellig zitten en "puzzelen" Regelmatig echter naar mijn peceke of er geen nieuws was betreffende de jongens in Venezuëla. Dank aan al de mensen die zich ingezet hebben om contactadressen op te zoeken. Vermoedelijk hangt morgen Merida vol met de foto's van de vermiste jongens. Zal het iets opleveren? Kan me niet in de schoenen van de ouders en familie plaatsen. In Zaventem staan, wachtend op een kind dat niet komt........ die onzekerheid. Officiële instanties die heel veel tijd nodig hebben om hun molentje in werking te zetten...Toch deed het deugd al die reacties van onbekende mensen die hielpen het bericht te verspreiden ... Duimen nu maar dat er mensen reageren op de contactadressen en telefoons die op de foto's staan. En als ge zelf veel gereisd hebt dan kan je alleen maar danken dat uzelf niks is overkomen.
Beleef elke minuut alsof het uw laatste was, niet met angst maar genietend - zeg het tegen uw geliefden dat ge heel veel van hen houdt en vergeet niet te lachen........wie weet wat morgen brengt. 'k Zou zeggen, met Sonja Barend: lekker slapen en morgen: gezond weer op.
10dec 2005
Ben wat ongerust. Hoor juist dat Lut in Madagaskar een hersenbloeding heeft gekregen. Kan mij iets voorstellen bij de ziekenhuizen ginder. Ze is daar gelukkig maar 1 nacht moeten blijven en daarna met privé vliegtuigje, dat laag kon vliegen, naar La Reunion overgebracht waar de ziekenhuizen op Franse leest zijn geschoeid. Hoop vlug meer nieuws te vernemen.
7 dec 2005
De sint is vertrokken - de lampjes mogen aan.... op naar de feestdagen. Gisteren naar de winkel om één bepaald pakje te gaan kopen voor grote Mathias en buiten gekomen met een volle kar. 't Was zolang geleden dat ik nog zelf was gaan winkelen ... mijn ventje zucht maar en schudt zijn hoofd ...en ik, ik geniet! 'k Heb zelfs een pakske voor mezelf gekocht: een mooie puzzel. Nu zit ik weer achter mijn peceke en zit hier met nog een grotere puzzel. Deze voormiddag al een deel kunnen oplossen. Maar 't blijft spoken op ribbedebie1 - mijn rechter zijkolom is "verzakt" zo ineens - misschien door de grote foto maar die staat daar dus al langer en toen was alles OK. Heb alleen een ander stuk tekst toegevoegd op een ander item....Afwachten en zien wie wint.... komt het vanzelf weer in orde - of moet ik de foto gaan aanpassen??? En als 't jullie interessert het zonneke breekt juist door.... Weer aan 't werk dan maar
6 dec 2005 Mizerie troef
Om de broebbelen van te krijgen. 'k Heb juist ontdekt dat ik op verschillende plaatsen bij de reisverhalen het laatste stuk tekst kwijtgespeeld ben. Wil veel te veel en... veel te vlug .....Zal dus weer nachtwerk worden om 't één en 't ander te herstellen. Eerst maar ne verse pot koffie opgieten.
Zondag - regendag
't Is geen weer om een hond door te jagen - dus ook de onze niet. Ook een ekskuus om me hier knus achter mijn peceke te installeren. Zou graag de lichtjes aansteken maar 'k moe wachten tot de sint vertrokken is. Heb vandaag geleerd hoe ik een button in een gastenboek moet plaatsen dus als ik ergens op bezoek ga is 't wel wat gemakkelijker om een tegenbezoekje te doen. Ben benieuwd naar reacties op mijn blogskes - al zijn ze nog ver van "af" hoor. En nu nog wat uitzoeken van foto's - inscannen (een groot werk vind ik daar ze allemaal ingeplakt zijn grrr) - en ze ergens plaatsen zodat ik ze hier kan gebruiken. Zal dus nog hééééél lang zoet zijn voor 't presentabel is - maar 'k doe mijn best. 'k Zou alleen een manier moeten vinden om dat allemaal te kunnen doen al liggend met de benen omhoog want 't lijf wil weer niet mee en... eerstens is dat geen zicht en tweedens is het dan allemaal veel te omslachtig en word ik er nerveus van en dat is ook niet de bedoeling. Vlug weg dus hier en .... aan 't werk
1 December
De dag start goed met 't zonneke maar 't is verdorie bitter koud. Op 't gras liggen nog steeds hoopjes sneeuw waar de kinderen sneeuwmannen maakten Ons Kaya neemt haar tijd om haar piske en kakske te doen nu ze weet dat ze daarna weer mee naar binnen moet. Ze houdt ervan om aan de poort op wacht te liggen maar er zitten weer veldmuisjes of een mol onder het tuinhuis en dan wordt ze zo opgewonden en gaat staan springen en dat mag ze nog niet van de dierenarts... Voelen jullie ook dat de feestdagen naderen? Hier beginnen ze het al druk te krijgen sic. Wij houden nogal van tradities en de sint die komt dan ook van 5 op 6 december en niemand weet tevoren wat hij brengt ... een beetje spanning inbouwen... Wanneer worden de schoentjes gezet? Komt iedereen dat samen doen? Lukt het om de 6e tegelijk binnen te komen? De zoon wil 't WE al de lichtjes voor Kerstmis komen ophangen ..anders geen tijd... heb op mijn zieltje moeten beloven ze niet voor eind volgende week aan te steken (grrrrrrrrrrrr alsof ik dat anders wel zou doen... maar ja, laat ze maar betuttelen) De dochter wil absoluut met mij en pa afzonderlijk gaan shoppen .... toch ni op ne zaterdag of zondag zeker? "Maar ma, dan is 't gezellig druk" "keineig bobonneke" " 'k weet iets goe om me pa te gaan eten" 't Is precies of ze hebben van hun GSM provider een paar uur gratis bellen gekregen "Waar gaan we Kerstmis vieren? Mogen wij de grote slee hebben voor de living? Hebt gij op zolder die oude kerststal nog liggen? Gaan we tevoren samen bakken? Gaan we Kerstavond zelf koken? (zelf, daarmee bedoelen ze natuurlijk "ons ma") Welke spelletjes gaan we doen? ...... Want ze willen ni alles de laatste dagen moeten doen." En de petekinderen doen gezapig mee "veel pakskes, ballekens in de soep, spellekens met opdrachten" .....Stop... wedden dat ze de laatste week nog alles moeten regelen en overal ronddraven. Ik vraag me af of ik vroeger ook zo was? En 'k laat ze maar doen. 't Zal wel gezellig worden.
En, als ge dinsdag iemand met klompen over 't zolder hoort lopen ... 't is den bompa die voor piet speelt ... ze weten het maar 't is toch elk jaar weer wat schrikken ...
22 november 2005
Deze morgen naar de dierenarts met ons Kaya - draadjes uit en alles verloopt normaal. Nog 3 maand geduld en veel oefeningen doen. Hebben ze toch een tijdje in de tuin gelaten - wel vastgemaakt met leiband zodat ze niet teveel speelruimte heeft; Ook familiehulp heeft goed nieuws.Ze hebben weer een poetshulp voor ons. Wij blij en 't is er eentje die van wanten weet. Deze namiddag mijn blog opgesplitst en dat is boven verwachting goed meegevallen. Ze zijn nog niet af maar toch wel een beetje meer orde in de zaak. Weer wat bijgeleerd . Ondertussen al een uur aan 't proberen mijn schoondochter vast te krijgen ... blijkbaar een heel lange telefoon met de mama.
21 november 2005
terug vriendjes met mijn peceke
20 November 2005
Een hele luie zondag voor mij alleen. 'k ga dus maar weer eens proberen hoe ik foto's en prentjes enzo hier op mijn blog krijg En nu... aan 't werk! Mijn eerste poging: mislukt - zal eerst nog maar eens overal de uitleg gaan lezen Joepie foto's en gis in de zijkanten gelukt maar de foto's in de reisverhalen lukt nog steeds niet. Zal maar op 't forum eens om hulp gaan roepen
't Is middernacht ondertussen - het uur der wijzen en 't is gelukt met de hulp van Redpoppy en ons Bomma.
19 November 2005
Opgestaan met een heerlijk zonnetje. Buiten ziet het er echt winters uit met bevroren gras en berijpte spinnenwebben. Als ik ons Kaya om 10u nog eens buiten laat is er juist 16°C verschil tussen een zonnig plekske en de schaduw. Een paar uurtjes later zie ik met moeite nog de overkant van 't straat. Gezellig binnen blijven dus. Opruimen: werkblad ligt vol papiertjes met notities, mijn peceke kan ook een kuisbeurt gebruiken vooral de binnenkant is aan een opschoonbeurt toe. De laatste tijd alleen maar aan mijn blog geprutst en de rest laten liggen. Na de middag komt Mieke met de kleine langs en hij blijft deze namiddag bij ons. Genoeg leven in huis dus. Ons Kaya blijft op veilige afstand ze heeft vermoedelijk nog teveel last van haar heupoperatie. Voor 't moment is de rust weergekeerd in huis en kan ik me weer wat achter mijn peceke nestelen en mijn benen wat laten rusten terwijl mijn ventje achter de kookpotten staat.
15 November 2005
Miezerweer. Feest van de dynastie zeker??? of ben ik mis - eigenlijk ni belangrijk. Ons Kaya heeft deze morgen ogenschijnlijk meer pijn. De kinéoefeningskes moeten stoppen omdat ze echt begint te grauwen. Misschien beter een uurtje wachten tot de pijnmedikatie aan 't werken is. Juist wat tijd doorgebracht op 't forum om een beetje stoom af te laten over rechten en vergeten plichten. Daarna effe op wereldreis geweest via earth... Wat een mogelijkheden allemaal hier vanachter mijn peceke. Ga nu maar wat werken aan mijn blog. Had het gisteravond opgegeven. 4 u typen naar de filistijnen door een hapering in de stroomvoorziening. Zal toch moeten leren regelmatig tussenin te safen. Vandaag ga ik er dan maar weer tegenaan.
14 November 2005
Eindelijk is de rust weergekeerd in 't huishouden. We doen vandaag gene klop. Vorige week was er ééntje met veel spanning. Onze Kaya, een 6 jaar oude ChowChow, moest aan haar heup geopereerd worden - de heupkop werd volledig weggenomen zodat er geen kontakt meer is tussen de botten. Alles is goed verlopen. Zielig wel om haar zo op 3 pootjes te zien hinken en te moeten zoeken om een goede lighouding te vinden. Het ergste is door en we hebben tijd zat om oefeningen te doen om haar spieren te versterken en haar te vertroetelen. Een kleine pagadder van 1 jaar over de vloer die ook nog een paar nachtjes bleef slapen. Overgelukkig waren we maar 't kroop toch in onze knoken. Mijn ventje leert hem dansen op "zie de boerinnekens hun rokskes zwaaien" en allebei kunnen ze er maar geen genoeg van krijgen; we werden weer attent gemaakt op de huiselijke geluiden die voor ons slechts "achtergrond" vormden, het tiktakken van de klok, een piepende scharnier, zwiepen van takken tegen de zijmuur... Feestdagen en veel volk op bezoek. Pannenkoeken en smoutebollen bakken; recepten uitwisselen... Iedereen wil speculoos gaan bakken voor de heerlijke geuren in huis. Praten over Sint Maarten, Sinterklaas en Kerstmis... Loopt het jaar toch weer op zijn einde zeker.
Vandaag, maandag en mistig. Seffens nestel ik mij in de zetel met een muziekske, een handwerkske en een goei tas koffie met echte cacao. Pa gaat de pijnboompitten uit hun omhulsel halen en roosteren en experimenteren met een recept van Mieke. Het wordt dus vermoedelijk een heerlijke dag rustig genieten.
5 November 2005
Blij dat de Allerheiligen dagen voorbij zijn. Ne mens loopt de hele tijd met gemengde gevoelens rond. Alhoewel ge het hele jaar door denkt aan uw dierbaren die er niet meer zijn geeft het deze dagen toch een triest tintje. Gelukkig was het mooi weer. Het lijstje wordt ook alsmaar langer en ja, wij hebben ook niet het eeuwige leven. Aan de andere kant veel volk over de vloer. Smoutebollen bakken hoort er bij ons nog bij. Wat vertellen hoe het vroeger was... ja, we worden oud... Zie mijn kinderen later op deze dagen geen smoutebollen of appelbeignets meer bakken waar dat vroeger voor ons feest was...deeg laten rijzen, appelen schillen en snijden. Heimwee, weemoed....ja 't is herfst - ook in mijn hart Deze weken ook nogal serieus met onze neus op onze beperktheden gedrukt. Kleinzoontje, 1 jaar, kon niet naar de kinderkribbe. We hebben hem heel graag opgevangen en heel veel plezier beleefd maar fysiek 's avonds aan 't eind. De eerste keer sinds jaren mismoedig over mijn benen die het niet doen en geweend van koleire op mijn rolstoel. Heb er me tot nu toe steeds zonder problemen kunnen bij neerleggen dat er een hoop dingen zijn die 'k niet meer kan maar nu, met de kleine, deed het echt pijn. Djeses zijn het de herfstblues??????
26 oktober 2005
Ik heb de indruk de laatste tijd op een roetsjbaan te zitten. De tijd vliegt voorbij. Morgen ben ik jarig en als ik aan mijn vorige verjaardag denk lijkt die nog maar een paar maand geleden. Zal me dus maar voornemen om de tijd die ons samen rest zo bewust mogelijk te beleven en liefst zo aangenaam mogelijk. Ben een beetje gek misschien maar 'k heb aan een heel deel mensen zelf een kaart geschreven uit dank voor hun vriendschap, hun luisterend oor, hun loyaliteit, hun knuffels, want dat waren de grootste geschenken die ik vorig jaar kreeg. Allé, onze eerste kleinzoon was wel hét grootste en 'k ben blij dat we hem morgen de ganse dag bij ons hebben...Wat ben ik een gelukzak..........
22 oktober 2005
Een week gaat vlug voorbij. Wat babysitten, snoeien en hakselen, wassen en plassen en oeps een week ouder. Heb nog steeds geen oplossing gevonden voor die kleur van mijn tekst Frankrijk op dit blog. Heb me dan maar op een aangenamere taak gestort. Mijn boekje van de Pakistan reis bovengehaald. Ondertussen vraag ik me af of de lieve mensen die we toen ontmoetten aan de trieste gevolgen van de aardbeving zijn ontsnapt. We hebben zo mogen genieten van hun gastvrijheid. Hebben ze nu nog een dak boven 't hoofd? Heb door het fotoalbum gebladerd. Zo'n prachtig land! Zal het verslag maar vlug proberen af te werken en te plaatsen. salaamaleikoem
16 oktober 2005
Al een paar dagen aan mijn blog aan 't werken en 'k zit serieus te sukkelen met die achtergrond. Ben al uren aan 't kopieren, plakken, kleur tekst en achtergrond aan 't bewerken en 'k krijg steeds terug dezelfde miserie. Ben er dus maar effe mee gestopt. Genoten van 't bezoek, vooral van kleine Mathias die de eerste keer onder onze hoede bleef.
13 oktober 2005
Weer achter mijn peceke na een 3tal weken op de baan. Ons huizeke staat te blinken in de zon. Lieve buren hebben het gras gemaaid. Een hele stapel post en nog meer mailtjes. In de kinderkribbe tiert welig een beestje ... Mathiaske, mama en papa aan de diarrhae; we zullen dus maar een paar dagen wachten om op familiebezoek te gaan en ze te gaan knuffelen. Vrienden zijn hun kampeerautotochtje begonnen met een bezoek aan de garage in Brugge...ze zijn daar voor een paar dagen zoet en gaan ondertussen bij Wegwijzer "wat lezen" - smeden ze grootse plannen? verwacht seffens hun telefoontje. Ben er mee weg. Was insteken en verder oprommelen en.. Wil ook zo vlug mogelijk 't verslagske plaatsen. Hoe kan ik nu tijd vinden om dit blog wat te fatsoeneren en foto's te plaatsen enz..???? .
21 september 2005
Genieten van de mooie dagen en dus weinig tijd om achter mijn peceke te zitten. De kogel is definitief door de kerk: morgenvoormiddag vertrekken we zuidwaarts. Daar de periode niet lang is zulle we niet ver geraken - als we maar wat zon hebben. Nog even bij de kinderen langs geweest om de kleine te knuffelen. Ne schat is 't. Els nog steeds ziek - virus niet kapot te krijgen. Nog wat eten en vroeg naar bed.
19 september 2005
Veel goede voornemens om dit dagboek dagelijks bij te houden maar ge ziet, het lukt me niet altijd. De dagen zitten overvol. Vandaag een dagske gaan winkelen in Leuven - zalig met zo'n zonneke maar daarna rijp voor de zetel...al die kleine stoepjes op en af verdragen mijn knoken ni zo goed. Ondertussen staat de kampeerauto klaar maar zolang het hier zo mooi is zijn we niet gehaast om te vertrekken. En daar hangt weer volk aan de bel... tot de volgende keer
15 september 2005
De werkmannen waren vrij vlug klaar met 't dak gisteren. Onze vrienden komen na een paar weekskes in 't buitenland terug naar huis en houden hun laatste halte aan 't Schulensmeer. We zijn benieuwd hun verhalen te horen vooral over het Motorhome salon in Düsseldorf. Vlug dus wat mondvoorraad in de camper geladen en we zijn er mee weg. We hebben de rest van de dag niks anders gedaan dan verteld en plannen gemaakt en koffie geleuterd. Toen we uiteindelijk gingen slapen hadden we zowat de hele wereld gewikt en gewogen en de reisplannen .... daar zijn we de eerste dagen nog niet uit. Eerst een maandje Frankrijk en daarna ... naar daar waar het in November warm is; terug naar plekjes die we koesteren of onbekende paden gaan bewandelen? Wist niet dat in uw fantasie reizen zo vermoeiend kon zijn. 'k Ben als een blok in slaap gevallen. Om 7u gromt de hond. En wij blij. Het is de eerste keer dat ze reageert als er iemand nabij de auto komt. Zij hoorde Jos vertrekken voor zijn wandeling. In de voormiddag gaan we samen stappen over de dijk want 't wandelpad is wat overgroeid en te nat. Na een uurtje moeten we rechtsomkeer maken want de weg werd een opeenvolging van diepe plassen en niet te doen met mijn wieltjes. Maar 't had toch deugd gedaan. In de namiddag laten we de beentjes rusten, kletsen nog wat en dan maar weer naar huis. Genoten van het samenzijn. Het was een mooie grauwe dag. Straks nog wat aan mijn foto's werken.
14 september 2005 Goeie morgen iedereen. Klaar voor een nieuwe dag. Amaai wat heb ik me gisteren van mijn melk laten brengen. Da's nochtans niet mijn gewoonte. Vandaag is goed gestart. Een goei straffe tas koffie en een boke met verse meloenkonfituur, een muziekske en mijn ventje die loopt te fluiten, het huis opgeruimd, de werkmannen op 't dak en ons Kaya die haar kakske reeds gedaan heeft. Dus effe tijd om de beentjes te laten rusten en wat op dit klavier te tokkelen. Vinden jullie ook dat de dagen plots zo fel gaan korten. Hier is de lucht zwaar van de vochtigheid (hou van de geluiden buiten die ook gedempter klinken) - echt al een beetje herfstsfeer. Hopelijk komt straks het zonneke er door. Gisteren tot een kot in de nacht aan mijn blog zitten prutsen met de hulp van de forumleden. Ben dus weer een klein stapke verder.Ga nu terug wat bewegen en straks bij mijn volgende rustpauze dat verslag van Frankrijk eens onder handen nemen en de foto's en tekst bijwerken want 't ziet er niet uit. Maak er een mooie dag van vandaag samen met de mensen die u lief zijn
13 september 2005
Drukke dag. De dakwerkers zijn om 7u terug gestart met breken en kloppen. Het huis davert en het stof dwarrelt. Ons Kaya weet geen blijf en loopt de ganse tijd voor mijn wielen. De poetshulp belt af. Op het politiebureel in Tienen ligt de gevonden portefeuille van mijn ventje - niks verdwenen maar eerlijke vinder onbekend. Loodgieter belt af (heel diepe zucht). Haarkapster komt langs. In de brievenbus een onverwacht overlijdensbericht. En dat allemaal op één voormiddag. Niet veel om echt vrolijk van te worden en het goed gevoel dat er niks uit de portefeuille was verdwijnt mee onder 't stof. Heb me dan maar achter mijn peceke gezet en me wat gaan moeien op het forum van politiek enz. en een beetje aan mijn blog gewerkt tot ik vast liep met de foto's. Nu 't ventje weer thuis is en al de rest vertrokken zetten we alles eens op een rijtje en besluiten ons vertrek dat voor volgende week gepland was nog wat uit te stellen. De strijk kan dus ook nog een paar dagen wachten. En ondertussen schijnt 't zonneke weer. Verheug me wel op het weerzien van onze vrienden morgen
mijn andere blogs reizen over vliegreizen ver en nabij maar meestal wel naar de zon Kampeerauto1 met ons huisje op wielen door Europa en de Maghreb kampeerauto2 met de kampeerauto door andere continenten
muziekske uit Argentina
Geef eens een compliment op een onverwacht moment
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Ga nooit heen
zonder te groeten,
Ga nooit heen
zonder een zoen.
Wie het noodlot zal ontmoeten,
Kan het morgen niet meer doen.
Ga nooit heen zonder te praten,
Dat doet soms een hart zo'n pijn.
Wat je 's morgens hebt verlaten
Kan er 's avonds niet meer zijn.
gekomen als zovelen uniek als geen ander
ons Mathiaske
bompa's goudklompje
Saartje
Geboren
03-08-2008
al 15 maand
bonneke helpen
en rijden is plezant
'k wil er niet af
bompa kijk tiktak
lijk grote broer
en er zit een knoppeke op
fier ... dat heb ik getekend
Ons Kaya
en de Kenzo
leer ieder moment van geluk bewust te leven heb het nooit te druk om vriendschap te krijgen of te geven
Van alle bloemen in de wereld is vriendschap de mooiste.
onze vrienden
2009 Riez noten kraken
Vriendschap kun je niet kopen, maar zorg dat je ze verdient. Als iemand wat troost komt zoeken, toon je dan als een ware vriend.
Nog even voor 't slapen gaan wat komen tokkelen. Bijna de ganse namiddag op jacht geweest naar last-minutes en nog altijd niks gevonden. Het is een beetje moeilijk ook want we hebben geen idee welke richting we uit willen. Dachten eerst Cuba maar na verder uitpluizen lijkt dat voor ons momenteel geen ideale bestemming - veel casas personales met trappen en geen parking voor de deur...Venezuela en Brasil te korte periodes - voor 7 of 9d hebt ge veel te veel last van omschakelen. Sri Lanka heeft een AI voor 14d aan zeer goede prijs maar we kennen het hotel en de trein rijdt er zowat door uw kamer. (zou die trein al terug rijden na de tsunami? ook al ni aan gedacht) 
't Is al middag en ik sleep me door de dag. Deze morgen vroeg uit bed voor een plaske maar er even vlug terug ingekropen toen ik door 't raam had gekeken. Wel eerst even de verwarming overal aangezet en wat "produits chimiques" geslikt. En ja, toen was er al een stuk dag voorbij tegen dat ik eraan begon. 
Aangezien wij veel reizen krijgen we nogal eens de vraag: welk is nu het mooiste land? welk land zoudt ge ons aanraden om op verlof te gaan? Op geen van beiden kan ik een zinnig antwoord geven. Elk land is zo anders maar vooral de momentopnamen en de stemming waarin ge u bevindt bepalen grotendeels hoe u het ervaart.
'k Ga mijn peceke afsluiten.. een beetje lezen... een beetje naar de mooie muziek luisteren die ik kreeg en dan hopen op een rustige en pijnloze nacht.
Een goede gezondheid? Och zolang het niet echt levensbedreigend is zullen we er wel mee kunnen leven zeker.
de feestdagen komen met rasse schreden nabij. De tijd vliegt.
