Onze buurman, Leo Pardaens, geen jonge man maar een zestiger, nam dit jaar voor de 2e maal deel aan de spartathlon eind september - 246 km van Athene naar Sparta - te doen in 36u. Hij heeft zijn belevenissen op papier gezet in een bundeltje. Gisteren heb ik het in één adem uitgelezen. Trainen, trainen en nog eens trainen. Tonnen respect heb ik voor die man. Steeds weer herbeginnen, ongemakken en kleine accidentjes overwinnen. Neen, hij heeft het standbeeld van Leonidas tot nu toe nog niet bereikt binnen de tijd. De dip was ook nu diep maar weer is hij rechtgekropen uit de kuil.... de volgende uitdaging in 2007 staat reeds op 't programma.
Verslag van Leo nu te lezen op www.karelpardaens.be De Spartathlon, het wahala van de ultraloper
De legende vertelt dat in 490 voor Christus de Atheense koerier Pheidippides de opdracht kreeg de Spartanen om hulp te vragen voor de strijd tegen de Perzische koning Darius. De Brit John Foden was zo aangegrepen door het verhaal dat Herodotos vijftig jaar na de feiten had neergepend, dat hij in de herfst van 1982 de 246 kilometer lange tocht van Athene naar Sparta wilde overdoen. Foden beïndigde de tocht na 36 uren. Een groep Engelse atleten liep in 1983 de gereconstrueerde route; dit was het begin van een van de klassiekers voor ultramarathonnerlopers. In 1984 werd de "International Spartathlon Association" (I.S.A.) opgericht die elk jaar in september dit evenement organiseert.De winnaar van de eerste Spartatlon was de Griekse ultralooplegende Yannis Kouros, nog steeds recordhouder in 20 uur en 25 minuten. Om mee te mogen doen moet een atleet minimaal 100 km binnen de 10:30 gelopen hebben in de laatste drie en een half jaar.
het verslag van 2005 door Willy Goossens
Zoals de Griekse herauten Zes Belgen lopen Spartatlon over 246 kilometer tussen Akropolis en Sparta Vrijdag, in de vroege ochtend, stonden enkele tientallen dapperen aan het Akropolis in Athene klaar om de 1.160 stadiën voor de 23ste maal over te doen. Onder hen ook zes landgenoten, met als enige betrachting het standbeeld van Leonidas in Sparta in minder dan 36 uren bereiken. William Verdonck, een gewezen profvoetballer van SK Beveren, was er voor de elfde maal bij. Zoon Philip ging voor de vijfde maal de uitdaging aan. ,,Iedere keer weer is het een onderneming vol vraagtekens.", aldus Verdonck. ,,Meer dan eens moet je helemaal door de pijngrens. Verlopen de eerste 80 kilometer naar Korinthe nog vlot, dan melden zich met de avondschemering en de eerste beklimmingen ook de eerste moeilijkheden. Wie de controlepost in Lyrkea, na 149 kilometer, na 20 uur wedstrijd bereikt, wordt onverbiddelijk uitgesloten. Je kan op eigen risico verder, maar de organisatoren nemen geen verdere verantwoordelijkheid meer." ,,Je moet vooral tijdens de eerste wedstrijdhelft geen gekke dingen doen", weet Wilson Dammekens, die al vijfmaal van de partij was, maar intussen met het ultralange werk gestopt is. ,,Na 159 kilometer verschijnt in het stikdonker de Sangaspas, een onwaarschijnlijke klim waar het smalle pad met losliggende stenen aangegeven wordt door fakkels. Je kan de loper voor jou volgen, maar als die zijn voet verkeerd plaatst, krijg je de rollende stenen tegen je aan. Best kijk je ook niet naast je. In de afgrond staren, is niet zo leuk." Verdonck kan alleen maar beamen. ,,Toen vorig jaar de batterij van mijn zaklamp uitviel, verzwikte ik een paar keer mijn voet." Verdonck won voor twee weken nog de Mergelmarathon in het Nederlandse Meerssen. ,,Mooi natuurlijk, maar de Spartatlon bestaat uit zes marathons na elkaar en daar zijn heel wat trainingskilometers voor nodig. Ik haalde enkele piekweken van 200 kilometer en dat is allicht niet genoeg om met gerust gemoed aan de opdracht te beginnen. De vele uren eenzame training beginnen ook door te wegen."
Leo Van Tichelen beste Belg ,,Een voltijdse baan als onderhoudstechnicus is amper nog verenigbaar met dergelijk trainingsvolume. Er mag ook niets misgaan: de minste blessure gooit op slag alle plannen om. Maar hoed af voor de organisatoren: we betalen 250 euro inschrijvingsgeld, maar die mensen nemen ons een hele week onder hun vleugels." ,,Schitterend wordt het pas wanneer na het nachtelijke duister de hemel zuiders blauw kleurt", bewaart Dammekens de finale in zijn geheugen. ,,Eens de halfuitgedroogde Eurotas rivier voorbij, is de klus geklaard. Dan is het, ondanks de pijn en de ellende, genieten van de laatste kilometers. Enkele jaren geleden werden de finishers meteen naar het ziekenhuis overgebracht voor een algemene check-up en de rudimentaire verzorging van pijnlijke blaren en andere letsels. Die beproeving is er nu niet meer bij." ,,Ik denk dat ik me goed heb voorbereid", sprak de 60-jarige Leo Pardaens voor de start van zijn eerste Spartatlon. ,,In de voorbije negen maanden liet ik meer dan 3.700 loopkilometers optekenen." Daarbij schuwde hij het ultralange werk niet. Zo liep hij op een mooie vrijdagavond in augustus van Pellenberg naar Bornem, om daar deel te nemen aan de Dodentocht. ,,Ik legde die dag toen in totaal 155 kilometer af in 17 uur en 25 minuten." Maar het mocht niet zijn. Na 116 kilometer gaf Pardaens er de brui aan. ,,De kniepijn was niet te harden", klonk het ontgoocheld. Op dat ogenblik waren ook Joseph Buteneers, Alain Ponchelet en William en Philip Verdonck uit de wedstrijd gestapt. Op 70 kilometer van de finish was Leo Van Tichelen nog de enige Belg in koers. In de gietende regen had hij nog een uur voorsprong op de toegestane tijdslimiet. De winnaar was intussen al bekend: de Duitser Jens Lukas haalde het in 24 uur, 26 minuten en 39 seconden. Willy GOOSSENS 02/10/2005
Dag lieve blogvrienden we zijn weer thuis. Het gevoel is een beetje dubbel. Blij dat we thuis zijn, de kinderen kunnen knuffelen, op 't peceke kunnen tokkelenn maar toch al een beetje heimwee naar het zwerven. We vertoefden in Griekenland, Italie en Zuid Frankrijk, kregen een vijftal stormen/serieuze onweders over onze kop maar genoten vooral van de mooie natuur, het zonnetje, leven zonder klok, TV en luguber nieuws. Vroeg op maar ook vroeg naar bed, lezen, naaien, wandelen, praten met handen en voeten... gewoon genieten van 't samen zijn met ventje en hond, leuteren met de lokale bevolking, smikkelen van zoete druiven zonder pitten of harde pel, verse vis maar vooral verse nog zelf te koken garnalen. Nu zijn we thuis, we hebbben de kinderen eens goed geknuffeld en de kleinzoon wat verwend. TV staat aan voor 't nieuws maar:: allemaal problemen, de wasmachine doet overuren. Nu nog de kampeerauto wat fatsoeneren zodat hij klaarstaat tegen dat het weer gaat kriebelen. De foto's van laptop op desktop gezet ... oeioeioei 'k zal moeten opkuisen . 't Zal dus nog effe duren voor er hier foto's te zien zijn van haventjes en bootjes en de natuur in herfsttooi. Raar, maar ik geloof dat ik ipv een dag/nacht ritme een thuis/onderweg ritme heb. Lag vorige dagen al een half uur in bed en heb de indruk dat het hier weer nachtwerk wordt ... Allé, het relaas kunt ge hier de volgende dagen wel lezen/zien Groetjes aan iedereen en hopelijk vlug wat tijd om bij jullie op bezoek te komen en te zien wat jullie in die maanden hebben klaargespeeld Lieve groetjes, slaapwel en tot binnenkort ...
Een onvergetelijk avontuur Imposante natuur Vriendelijke mensen Rust
diavoorstelling: Pakistan
Jeep met chauffeur gehuurd voor de ganse periode. Karim bezorgde ons een onvergetelijke tijd Toonde ons de mooiste plekjes van zijn land en bracht ons waar mogelijk in contact met de lokale bevolking Hij waakte over mij zodat ik met mijn vrijgevochten houding niet teveel Pakistani tegen de borst stootte. En hij bracht ons veilig en wel terug in Islamabad ... met heel veel dank
de gelovigen hebben enorm respect voor 't leven gebruik van dierlijke producten is verboden dragen maskertje voor neus en mond om te voorkomen dat ze insecten zouden binnenkrijgen borstelen de grond voor ze hun voeten neerzetten om niets te vermorzelen hun tempels zijn echte kunstwerken maar 't krioelt er van de ratten.
Het is al een tijdje geleden dat ik nog iets over de VS heb geschreven, nochtans een vakantieland waar we heel veel hebben genoten.
Het DOI Department of the Interiors beheert in de VS 1/5 van het grondoppervlak. Ze bekommeren zich over landbouw, waterhuishouding, olie en gas, bescherming planten en dieren en nog zoveel andere zaken. Waar wij het meest mee in contact kwamen waren de National Parks, Bureau of Landmanagement, Bureau of Indian Affairs. Bij het BIA leerden we veel over Indianen, het verleden en het heden. Mijn jeugdlectuur een beetje aan de werkelijkheid getoetst. De huidige toestand is fel verwarrend. Op sommige plaatsen, vooral in Alaska, hebben de first people een eigen bestuurssysteem voor hun dorpen met een grote onafhankelijkheid en men ziet dat de mensen fier zijn en iets opbouwen. Op andere plaatsen was er een begin van integratie maar op vele was de toestand schrijnend. Ik heb er nog steeds een heel dubbel gevoel over. Hadden de kans een paar inwijdingsrituelen bij te wonen, met toestemming van de chief en de belofte niet te filmen...onvergetelijk ... grote vreugde maar ook schroom om zo'n intiem gebeuren te mogen meemaken. Aan de andere kant zijn de rodeo's van de indianen echte belevenissen, zonder veel tralala maar met halsbrekende toeren, veel plezier en vertier. De PowWows die wij hebben meegemaakt daarentegen konden ons niet echt inspireren. Toespraken, wat activiteiten voor de kinderen en de hoofdbrok: de danswedstrijd die over verschillende avonden loopt en waarvan alleen de traditionele kledij van de verschillende groepen ons kon bekoren...de dansen zelf waren bijna identiek. En 's avonds kan men de dronken mannen en vrouwen in de parken en op de pleinen hun roes zien uitslapen.. aan de kinderen wordt dan nog weinig gedacht.
BLM grond gebruikten we regelmatig om een tentje en later onze kampeerauto neer te zetten .. men mag vrij op hun grond staan op 10m van de weg. Op hun kantoren krijgt men gratis kaartmateriaal en er is heel veel info te halen over bvb waterrechten, bosbeheer, brandbestrijding enz.
Glacier NP
De NP's zorgden voor ontelbare uren genieten en "leren" Vooral over deze laatste wil ik het hier hebben. Een National Parks Pass is verkrijgbaar voor 50$ en men kan er een gans jaar alle parken mee bezoeken - geldig voor 1 auto en alle inzittenden. Doet men er 15$ bovenop voor een Eagle pass dan staan ook alle reservaten en recreation area's met deuren wagewijd open. Alles bijeen beheren ze bijna 500 sites gaande van park - parkway - monument - trail of river - lakeshore of seashore - heritage area of corridor - historic site, park, trail, military park, battlefield en zelfs cemetery, recreation area's en vermoedelijk vergeet ik er nog een deel. Zowat elk park heeft zijn visitor centre waar men alles kan te weten komen wat men graag over het park weet, meestal zijn er rangers die uitleg geven en zelfs gratis tours doen. De meesten hebben ook films of slideshows die ofwel heel interessant ofwel ontroerend mooi zijn.... Maar wat voor mij het interessants was: overal rolstoelvriendelijk. Van speciaal aangelegde wandelpaden tot speciale rolstoelen om over 't strand en in zee te rijden, zelfs een zitje op hun buggy's voor turtle watching... Wij leerden er over de immigratie, de trails van Mormonen en Carl en Lewis, de pony express, de goldrush en de pipeline, de civil war, de trek van de zalm, de verstoorde winterslaap van de beren, electriciteitscentrales en jaknikkers op de olievelden, keken van ver toe bij een snake round-up in Arizone en een bison round-up in Custer NP South Dakota en nog zoveel meer. Wat ook opviel is hoe men probeert te beheren en toch open te houden voor het grote publiek Weet niet hoeveel sites wij gedaan hebben.. héél veel in alle geval. Welke het mooiste was of ons het beste beviel kan ik moeilijk zeggen maar zeker niet de Grand Canyon...die staat denk ik ergens halfwege...Bryce? Smokey mountains? de seashores? Hoop dat het er ooit nog mag van komen om terug te gaan... 'k zou geen seconde twijfelen.
Vietnam stond al een tijdje op onze verlanglijst. Een heel mooi land qua natuur. Ho Chi Minh overviel ons met zijn duizenden fietsers en brommers. Het centrale deel van 't land leeft van de groententeelt. Tussen HCM en Danang reden we kilometers lang over de geoogstte rijst. Telkens we daarna rijst aten vroegen we ons af: hebben ze dat straatvuil, die koeienstront, die benzinedampen er wel goed uitgehaald??? In Hue was het bitter koud en in Hoi An genoten we van de ene tropische bui na de andere. Afpingelen in Hanoi was een lachertje (verhogenhun eerste prijs ipv te dalen..) maar de service van Vietnam airlines impeccable. En .. het was TET= chinees Nieuwjaar - wij dachten te kunnen genieten van feestelijkheden. Niks van: wordt in familiekring gevierd en alles, maar dan ook alles ligt meer dan een week plat ...en alle prijzen verdubbelen.
Phnom Penh, Killing Fields en Siem Reap met het onvoorstelbaar mooie Angkor Wat. Voor mij het mooiste wat ik ook zag en graag zou ik weer aan de voet van de Bayon in Tha Prom zitten en genieten van de grootsheid van de glimlach der goden
diavoorstelling Cambodja
een deel van de foto's kreeg ik van onze Japanse reisgezel Yoshinobu Wakita
mijn andere blogs reizen over vliegreizen ver en nabij maar meestal wel naar de zon Kampeerauto1 met ons huisje op wielen door Europa en de Maghreb kampeerauto2 met de kampeerauto door andere continenten
muziekske uit Argentina
Geef eens een compliment op een onverwacht moment
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Ga nooit heen
zonder te groeten,
Ga nooit heen
zonder een zoen.
Wie het noodlot zal ontmoeten,
Kan het morgen niet meer doen.
Ga nooit heen zonder te praten,
Dat doet soms een hart zo'n pijn.
Wat je 's morgens hebt verlaten
Kan er 's avonds niet meer zijn.
gekomen als zovelen uniek als geen ander
ons Mathiaske
bompa's goudklompje
Saartje
Geboren
03-08-2008
al 15 maand
bonneke helpen
en rijden is plezant
'k wil er niet af
bompa kijk tiktak
lijk grote broer
en er zit een knoppeke op
fier ... dat heb ik getekend
Ons Kaya
en de Kenzo
leer ieder moment van geluk bewust te leven heb het nooit te druk om vriendschap te krijgen of te geven
Van alle bloemen in de wereld is vriendschap de mooiste.
onze vrienden
2009 Riez noten kraken
Vriendschap kun je niet kopen, maar zorg dat je ze verdient. Als iemand wat troost komt zoeken, toon je dan als een ware vriend.