Even de poezen nagekeken, en zeg nu zelf: zijn dat geen schattige wezens... elk met een eigen karakter, elk met eigen gedacht en voorkeuren, elk met eigen manier van bestaan, reageren (dus denken!). Ik schreef het misschien al hoe een van die vijf me wou verdedigen toen ik ziek was en arts me wou aanraken. Ziek zijn is iets wat ze voelen, en dan blijven ze heel dichtbij, waakzaam, zorgend. Elke beetje aandacht sust hen dan, 't vrouwtje is er nog en denkt aan ons. Napoleon was onze hond, een vrouwtje, dus toen we onze eerste poes hadden werd dat gelijk Jozefien en dat ze een kater was, kon hem aan geen kanten schelen. Jozefien stierf een jaar terug, had vocht in de longen en net toen dierenarts speciaal van feest was teruggekeerd om te kijken wat te doen, was het te laat. Heb huilend op straat gezeten, haar nog warme lichaamp in mijn armen. Zo'n mooi dier, zo aanhankelijk, een poezepersoonlijkheid, zovele jaren trouw bij ons, een leider van/voor de dierenfamilie hier.
Tja, ik weet het, ben weer laat bezig alhoewel voornemen was om voor 23 uur in bed te liggen. Heb @Nieuwsbrief afgewerkt, en toen ook de Nieuwsbrief van de vzw Reisleiders Vlaanderen naar de interessegroep doorgestuurd (verlofperiodes zijn slecht voor gewoon werkende mensen, want ook het werkleven gaat door). Ben op dit moment nog bezig om de nieuw-afgestudeerde reisleiders centrum Roeselare in de internet-reisleiderspool op te nemen. Is tamelijk omslachtig werkje, maar ze verdienen het, al die gasten. Wat zij voor zo'n opleiding moeten betalen, en wat zij daarvoor in die twee jaar moeten studeren, en voor examens afleggen, mijn met gaat er telkens opnieuw voor af. Dus... hun postopleiding _ zijnde hun eigenlijke start als reisleider in welke mate ook _ verzorg ik graag en goed. Zo hoort het. Ach, en ondertussen ben ik mijn valreep over gegaan, 't weze me vergeven. Rest volgt een volgende keer, bij leven ende welzijn. Sleep tight, ik neem mijn kersenpitten mee, 't wordt kouder en Mottie komt verwittigen dat zij alvast naar boven gaat. g-riet-ings. En na de poezen, wat van mijn knuffelbuffels Jules en Arthur?
Dag...boekje... Boordevolle dag beleefd, ten volle uit. Gisteren behoorlijk vroeg gaan slapen en niet al te vaak gewekt door gloei-attacks dd de actuele menopauze-eeuwen. Poezen Elaba en Marcopolo (foto; eba volgt nog wel eens, zo ook de nog drie anderen) hielden nachtwacht bij me, en deelden mijn wakkere draai-zucht-draai-momenten. Gek hoe een nacht je denken verwart als hij in stukken wordt beleefd. Soms geloof je dat je een ganse nacht wakker bleef, maar bepaalde indrukken die je opdeed, laten vermoeden dat er slaapperiodes tussen waren... Gek besef als je lichaam het van je denken overneemt, en je denken dan weer moet werken op momenten dat het lichaam voor rust zou moeten zorgen.
Boordevolle : appels geplukt, noten geraapt, rode salade geplukt en in salade verwerkt (nu al bijna op, want ook dirk lustte het graag), samen met dirk over de middag zomergroei van de kleurklimop van achtergevel verwijderd, en dan heb ik nog zijmuur heel wat ingesnoeid en alle afval in zakken verwerkt (jawel, na het op 20 cm in stukken knippen van de dikkere takken) en toen alles was opgeruimd nog het terras in de bleek gezet en lang geschrobt, tot het weer crèmekleurig was met minder vlekken. Blij met resultaat, geeft voldoening te zien dat wat je doet ook effectief iets betekent...
Vanavond boodschappen gedaan met zoon Elias en zijn vriending Eva. Hun huis ziet er prachtig en mooi uit, rustig, alles vers behangen en geschilderd, mooie kleurenkeuze... ik ben trots. En ik moet nog es verderdoen aan de tuin, de hagen verder snoeien, maar dat lukt me de eerstvolgende maand nog wel. Zekerweten.
Dochter Laika gehoord, was op weg naar huis na een lange vergadering. Zij en Kenny zitten middenin verbouwingswerken: hun stenen verdieping is afgebroken en wordt omgebouwd tot grotere, houten bovenbouw. 't Wordt mooi, ik zie het zo voor me, met idyllische groentaferelen als ze uit hun ramen kijken... Daar werken en sparen ze voor, en god beware de triestigaards, die dergelijke landschappen ooit willen veranderen. Politiekers en beslissingnemers (en alle profiteurs in hun betaald kielzog): respecteer mensen en hun leven. Wees geen namaak-Dolfkes, met wijzende vingertjes... de arm hebben we al es gehad, en mijn les is geleerd. Liever jezelf te zijn, dan niemand te zijn, maar nooit ten koste van iemand anders (met uitzondering van de genoemden en hun volgers). Klink ik niet duidelijk? Dan voel je het maar gewoon duidelijk aan. Respect voor elk leven, in welke kleur of vorm ook, met welk neusprofiel of haarkleur ook, respect voluit zolang het gaat om iemand die datzelfde respect teruggeeft aan anderen. Dief, snelheidsovertreder, moordenaar, verkrachter... elk woord in 's menschen bestaan dat pejoratief overkomt, moet worden bestreden en berecht. Maar ook zonder respect, zoals de moordenaars van Joe. Respect voor elk leven, voor jezelf en andersmans leven... daar komt het in dit leven op aan, en dan hoeven we nog weinig Zevende Dagen en Canvas- of andere maatschappelijke problem-programma's mee te maken, want die draaien rond menselijke en maatschappelijke problemen. Een maatschappij is een samenleving. S A M E N L E V E N = S A M EN L E R E N L E V E N. Omdat het leven leren is, elke dag opnieuw, soms elke minuut opnieuw, steeds nieuwe mensen, nieuwe ideeën. Nieuw is leven, leven is nieuw en leven verandert, evolueert, wordt anders, kan en mag anders, zolang het leven is, respecterend leven.
Leven, is het leven respecteren en het net als een ander mag, beleven. Op een dagvalreep... g-riet-ings.
Dagje in 't verzet. Niks leek me goed te lopen in dit leven. Een boosheid waar je geen weg mee weet, als puur gevoel zonder bodem, huilen bij een film, puur sentiment, de wereld als een boeman zien, waar weinig loopt zoals je denkt dat het leven zou moeten lopen. Heb bv nooit gesnapt waarom het zolang duurt vooraleer hulpacties in gang schieten als ergens een ramp gebeurt... En dan stel je je als moeder daar ter plaatse voor, hopend-gelovend-erop vertrouwend dat ze vanop een andere plaats zullen komen helpen en zorgen dat alles beter kan worden. Mensen verwachten geen mirakels in dit leven (toch, soms wel en logisch als je bv leeft met iemand die kankerveroordeeld is) maar wel zorg en respect voor je leven, en hulp als de nodig is. Ethiopië bracht ooit zoveel mensgevoel samen, maar het land ligt er nog steeds en hoe vaak hoor je er nog over... Onlangs bij een nieuwsbericht leek het een aaneenschakeling van ongelukken en rampen en doden en gewonden. En dan heb je een bezoekende president Bush die zo plechtig beloofde het getroffen orkaangebied te ondersteunen en alles te doen wat nodig was voor een heropbouw... maar eenmaal thuis precies een blackout kreeg. Zo vaak die gedachte gehad met de holocaust, en de mensvraag hoe zoiets ooit mogelijk was. Een volk dat zomaar een arm in de lucht gaat aanbidden en zich super waant. Sorry, ben te dom om dit ooit te kunnen bevatten, alleen het is er geweest. Oplossingen of voorzorgsmaatregelen heb ik evenmin, nogmaals sorry. Wou dat ik het had. Mijn moeder verwittigt me steeds dat dat het leven is, en dat wij mensen daar niet tegenin kunnen of moeten gaan (niet tegen de politiek of tegen grote bouwheren die zich geen moer zorgen maken over licht en lucht van een ander), maar mijn katholieke opvoeding liet een print in mijn hoofd achter: een boze Christus die de handelaars uit het huis van zijn vader verdreef (jeetje, espeel). Een boze Christus die inging _ alleen, want voor de rest was het gewoon zo _ tegen iets wat niet juist was. Moeten wij daar dan niet een beetje een voorbeeld in vinden? Zovele dingen waar we effectief weinig aan kunnen veranderen: mensen worden ziek en sterven, vrouwen die geen moeder kunnen worden, mentaal en fysisch gehandicapten, mensen die in armoede verzeild geraken, enz. Maar ervanuit gaan dat je toch niks kan doen, is mss onze grootste fout. Geloven dat je iets kan veranderen, dat je iets van verschil kan brengen lijkt me al een goeie aanzet tot verandering. Ik sluit voor vandaag. Heb stapel strijk, moet kamer van zoon opruimen, groentensalade maken (lekker hoor, eigen recept; interesse?) en aantal brieven schrijven. Wens mezelf en de rest van de wereld een goeie dag, of maak er gewoon een goeie-betere-beste dag van. CU, g-riet-ings.
Hi! (oma, da's wel iemand die onze taal spreekt, dus kan je beter gewoon hallo zeggen; dixit Arthur, nummer twee van mijn tweeling-kleinzoons deze middag, toen ik de bouwwerkers aan de bovenverdieping van het huis van mijn dochter en haar man bezig zag).
Omariet haalt op woensdag de tweeling op van school en blijft bij hen tot de mama thuiskomt. Normaliter moet ik dan om 13 uur op kantoor terug zijn, maar deze week is laatste week verlof en kon ik dus langer blijven. Een immens voorrecht als grootouder vind ik, en hoe graag ik mijn werk ook doe en hoe anders het ook is met, heu, onder nieuwe baas sinds paar maanden, die kleinzoons betekenen me veel meer dan de rest. Alleen oordeelt de maatschappij dat ik me omwille van pensioen- en andere redenen die hen beter passen, beter nog kan gaan werken dan me met huis, tuin en gezin bezig te houden. Deze week heb ik mail gestuurd naar de rijksdienst voor pensioenen om te weten hoe lang ik wettelijk nog moet werken. Misschien start ik dan wel een aftelkalender. Bijna 28 jaar sinds ik in deze job ben begonnen, en een nieuwe baas die niet eens beseft hoe vernederend hij in zijn antwoord is als ik hem opmerk dat we wellicht met verschillende word-programma's werken, want mijn pc voorziet niet in de mogelijkheden die hij me geeft: Ik leg jou systeem van revisies wel uit. Is poepsimpel. Ben ik dan stom genoeg om dat te vertalen naar: jij bent poepdom om dit niet te begrijpen. Of bewaar ik mijn waardigheid in een nuchtere vertaling naar: hij legt het me wel op eenvoudige manier uit hoe het werkt, want hoe dan ook, toen het probleen zich stelde en een jongere collega me evenmin kon helpen, ik het toch wist op te lossen en mezelf wist te bewijzen. Een glas is zo half vol of leeg als je het zelf wil zien, en voortaan wil ik me daaraan houden. Jonge managers weten vaak niet hoe werd gewerkt om iets op te bouwen, dag en nacht, week en weekend, eindeloos in het volle vertrouwen mee te helpen aan de opbouw van iets unieks, iets speciaals, iets groots, iets waardevols. Dat geloof hielp ons over nachtwerk, over overuren, over weekendwerk, zonder recup of speciale verloning of wat dan ook. Het was teamwerk, opbouwen, iedereen in zijn volle kunnen en vermogen. Het nu groot, immens, wereldwijd gewordene is een zware verantwoordelijkheid, die onze nieuwe baas opnam en dat eert hem tenvolle, maar nieuwe tijden en nieuwe technieken kunnen me niet weerhouden in de opmerking dat mensen mensen blijven en dat logisch, doordacht, creatief en interactief werken met speciaal menselijk respect, de een voor de ander, de basis vormden van dit succes. Dat ik ouder word, dat ik vasthou aan bepaalde waarden, dat ik principes hanteer die toen telden _ en m.i. nu nog tellen _ dat blijft mijn waarde van inzet en werken. Maar evengoed mijn onbegrip tenopzichte van alles, ach, zeg maar heel veel van wat nu gebeurt: vrijblijvend, cijfermatig, balanskrampig, lukt-dit-niet-dan-wat-anders, oud is slecht en voorbijgestreefd, alleen nieuw en superpc is goed (elke dag nieuw te volgen, en voor elkeen wat anders, want diverse werkverantwoordelijkheden), gewoon is goed genoeg als je maar overkomt bij de buitenwereld, geen creativiteit want kost "misschien" geld, enkel... Tja, wat is dan goed?, dat wat geld opbrengt, maar daar moet je dan wel creatief en inventief en durfaf voor zijn, met vertrouwen in wie met je meedurft... en daar wringt dan weer een schoentje of twintig in het dozijn. Hard negociëren, logo boven de managerdeur, pushen en duwen en blijven argumenteren (zelfs niet eens tegen beter weten in, want niks anders wetend, zut) en met guillotine boven nek van je medewerkers: Shut up or die. Follow or die. Do as I say, or die.
Geluisterd naar Michel Sardou, les bateaux du courriers, uit zijn Bercy 1992-optreden. C'est fou ce qu'une femme entend... Een van mijn voorkeur(ste)_ moet kunnen _ instrumentale stukken. Prachtig gewoon, naast zijn al prachtige stem. Jammer dat hij wat radicaal is ingesteld, zo liet ik me toch vertellen, maar mocht ik hem ooit ontmoeten, dan vraag ik het hem zeker. Goed?
Film op Vitaya deze namiddag: zwarte vrouw in Chicago, moeder van twee kinderen, een volwassen jonge zoon met al work-and-gain instelling van "I Can Do It" en een autistische dochter. Inwonend bij haar verantwoordelijke moeder, eentje dat nuchter en denkend stapt en het leven en zijn geleefden aanpakt maar, ten einde raad, schoonbroer in kleine stad contacteert en erfgoed verpand om er haar dochter en kleinkinderen heen te sturen. All is well that ends well, natuurlijk. Maar ik keek met glas wijn in de hand, en voelde me er niet goed bij. En ik keek naar vuur in ogen en gezichten, en voelde me wat leeg en eenzaam. En ik keek naar de kinderen, en voelde verantwoordelijkheid en bezorgdheid in een meevoelen.
De toestand met Dewael werkt op mijn zenuwen. Mijn dochter zei dat een man in dergelijke positie onmogelijk al zijn personeel in gedragingen en beslissingen kon volgen. Ondergetekende repliceerde dat precies ook dat zijn job vormde, en de keuze van zijn medewerkers en personeel zijn positie waar- of kapotmaakte. En vervolgde _ misschien te ver _ dat als die minister geen tik kreeg, ik nooit van mijn leven nog een boete zou betalen voor wat dan ook niet of verkeerd gedaan. Verantwoordelijkheid begint ergens en eindigt ergens, en hoge bomen vangen veel wind (maar ook alles wat met die wind verder meekomt). Politiek gekozenen veranderen te vaak eens ze een politieke benoeming hebben, want raar maar waar: politiek is/blijft? te vaak een spinneweb van gevraagd en gekregen hebben en herinneren aan en zelf krijgen. Politiek is een bewuste instapkeuze met hoop op genoeg stemmen, en wordt dan een grote verantwoordelijkheid (en zelfs dat geldt in de Roeselaarse CD&V niet echt, want het schepencollege leek al klaar nog voor alle stemmen waren geteld; schepenen werden gekozen ongeacht hun behaalde stemmen. Met de D van Ongelooflijk, de C van Frietpot en de V van Bedorven?). En de gesprekken van jij wil... tegenover ik wil... beginnen Ik? Och jawel, partijen bestaan, dat weten we, uit een petitcomité van enkele mensen en de rest uit akkoordknikkers, die het spel opnieuw gaan spelen: ik stemde in met ditenheb nu recht op dat. Zut, ik hou ermee op. Sardou, waar bracht je me heen? Loretta uit de film, waar bracht Nathan me heen?
Ik had mijn grootmoeder en moeder moeten volgen, een aantal kinderen baren, en huis en tuin eren in een zelfrespect, en vechten voor wat die belangen in gevaar bracht. Zoals tegen die bouwheer, een moneyaddict volgens mensen die hem kennen, die dure intrestkotjes naast en op mekaar bouwt. Tegenover een lagere school, op een paar meter van een gehandicapten-gemeenschap, vlakbij een psychiatrische instelling en op een paar tellen van een bejaardenhuis en serviceflats. En... zelfs een mooi zicht op de dorpskern vernietigent enkel en alleen om zijn nooit-eindigende geldhonger te voldoen. Mocht hij iets van mens in zich hebben, dan had hij er een parkje van gemaakt. Park O, met opschrift: een iets goeds in mijn leven. Een rapport van een expert beweert dat de ondergrond hier labiel is, en toch dient hij plannen in om ondergrondse garages naast ons huis te bouwen. Hij is liberaal (of wat dacht je, geld en gewin, zijn ochtend-, middag- en avondgebed) maar het huis droeg maandenlang divere foto's van een sossen-schepenmadam; wie vroeg en wie gaf?). Tegenover de kerk hadden we al een voorbeeld: een kleine middenstander die een beperking van hoogtebouw op de ene hoek kreeg, daar waar een bank om niet te zeggen Fortis dat op de andere hoek de lucht inmocht; rarara, waar zit het verschil? Regels, wetten, gelijk voor de wet? Een verschilpunt misschien: geld, en vooral geld dat kleurloos is want anders zou het als onwettelijk worden beschouwd of geld dat aan voorwaarden is verbonden en op termijn dient ingeboet. Nee? Leg me dan het verschil maar es uit, ik wil graag weten waarom iets voor de ene niet en voor de andere wel kan.
Gasten, soit, voor zover iemand dit leest: ik schrijf dit dagboekgewijs, en mag dus schrijven wat ik wil, afgaand op wat ik weet en dat sluit gelijk elke mogelijke klacht van laster of leugen uit. Die O dreigde, toen mijn echtgenoot hem belde, dat hij de nodige diensten in Brugge kende (ondertussen al veroordeeld wegens fraude) en als dat niet hielp, hij zich ook zijn weg naar de betrokken minister wist te banen. Dat, mijn beste kleine dommerds zoals ik, dat zou al een veroordeling op zich moeten inhouden... En we ontnemen hem al zijn bezittingen, en stoppen ze in een fonds dat ten goede komt aan alle mogelijke groeninvesteringen voor Roeselare en omgeving, dat het ozoozonmatig kan gebruiken (bestrijdend dan wel).
De stad van het meeste fijn stof in dit land... We hebben een cultuurminister uit functie die 't zag zitten om enige tijd burgemeester te worden. Ik schort mijn mening over deze burgemeester op, na gesprek met iemand naar wie ik wel kon luisteren. Waarom is alles (mannelijk?) politiek zo gecompliceerd? Waarom kunnen mannen geen huishouden aan, maar pretenderen zich wel goed genoeg om een stad te leiden? En waarom moeten die politiekers dan zo buitensporig gaan verdienen, daar waar een gewone burger veel minder maakt en dan nog es extra wordt belast omdat de put te groot wordt... Wie heeft die put gemaakt en wie vult onze put als we die maken? Uiteindelijke verantwoordelijkheid! Shit. g-riet-ings.
Gisteren drukke en bezige dag, en lang opgebleven. Had twijfels over Netlog, en nu nog iets meer, ik bedoel: het lijkt wel of je altijd mensen over de vloer hebt. En kan vriendschap op die manier? Een 52-jarige oma die netlogt met 20- of 37- of 46-jarigen. Er zitten ook dichtere leeftijdsgenoten bij, getrouwd en wel, maar wat doen wij dan toch allemaal voor de computer en bij die site, Ha, espeel, toch beetje van de oude stempel of zijn het de opkomende pauzes die me aan het twijfelen brengen. Toch, ik moet toegeven dat het ook op andere vlakken veranderingen inhoudt. Mijn manier van kleren bekijken en kopen, is anders geworden. Was altijd type dat zich met een "slunske" kleden kon (kon alles aan, jong, modern, hip), maar... voel er me niet langer echt goed in, aantrekken, in spiegel gaan zien, wisselen, nog es veranderen... en dan wat ontstemd omdat er weer op te ruimen valt. Vrouwen?! (sic). Kasten boven werden paar weken terug grondig onder handen genomen en opgeruimd; en soms grijp ik wel es naar iets dat er niet meer is, de keuze is beperkter, strakker en aangepaster geworden (om bij te huilen eigenlijk, want uitspraak van ons moeder is _ bijna _ bewaarheid: kleed je naar je leeftijd). Ach, laat het me besluiten met de opmerking dat ik er me zelf goed bij moet voelen, en anders spaar ik een tijdje en laat me dan es aankleden door een styliste, moet kunnen. Gisteren buurvrouw op bezoek gehad die vol smaaklof was over het potje salade naar eigen recept, dat ik er zondag had afgegeven. Leuk. Had twee dagen geëxperimenteerd en al viel de eerste dag mee, zondag was nog beter. En dat bleek gedeelde mening van echtgenoot, want grote pot was al vlug een lege pot. Moet wel opletten, want rauwe groenten vallen mijn maag soms zwaar, maar dat weet je hoe dan ook pas als het op is hé. Buurvrouw was ook positief over mijn laatste acrylwerken: op de juiste weg, goed verbeterd. Dus kon ik niet anders dan gisteren nog even de nieuw-gekochte tubes uit Sluis proberen... maar dat werk is nog in wording. Misschien zet ik er ooit wel es eentje op deze blog, waarom ook niet.
Heel laat uit bed vanmorgen en eigenlijk wil ik er gelijk weer in. Mijn diabetes speelde me weer een keertje parten na drukke dag gisteren en ondanks paar snoepen, liep het fout vanmorgen. Dirk, mijn echtgenoot, was er al vlug bij met cola en boterhammen met chocopasta, maar eens suiker weer omhoog, krijg ik steeds af te rekenen met een zware onderkoeling en dat eet je vanbinnenuit ijskoud. Mijn huid tintelt nog steeds alsof ik tegen ijsblokjes aanzit. Handen zijn koud als na vrieswandeling zonder handschoenen. Dirk komt thuis om te eten, ik sluit hier even. Tot...
Was/is bericht via Netlog aan iemand die ik daar leerde kennen. Geeft mijn antwoord weer op zijn bericht van gisteren: "Mijn culturele niveau schapt zich op een aantal graden lager, geschiedenis was nooit echt m'n ding en dat verwijt ik onze onderwijsinstellingen. Kinderen zijn sponzen, die kennis en weten opzuigen vooropgesteld dat ze goed zijn aangebracht. Heb mijn kinderen altijd warm proberen te maken daarvoor, en heb urenlang verteld over wat ik wist en aangemoedigd te zoeken voor wat ik niet wist. Geschiedenis is ons levensverhaal op dit moment, maar de leraars die ik had, zelfs de leraars van mijn kinderen, verwens ik veelal hun bestaan. Omdat ze me dat vak hebben ontnomen met data en namen, zonder lijn, zonder verhaal, zonder coherentie, zonder mijn-nu-bestaan. Buurvrouw gaf me een biezonder kado: ik gaf haar een snelkoker, gekocht maar nooit gebruikt en vanmorgen kwam ze me vertellen dat ik vier lessen schilderen in groep van Menen terugkrijg. Ze was ook bijzonder in de wolken over laatste werk en zei dat ik goed vooruitging, evolueerde. Fijn om horen, maar weet dat smaken en kleuren verschillen van persoon tot persoon. Maakt het leven boeiend en voor elk wat wils. Al sinds gisteren drukkend gevoel: zit in moeilijke periode met mezelf, emotioneel, relationeel, fysisch, psychisch... menopauzetoestanden?, ik weet het niet. Enige uitlaat is schrijven en schilderen. Maar daar blijft vaak te weinig tijd voor over om weegschalig te leven, met onze rechtspraakmadam als hét voorbeeld van het tegendeel, ongeacht de tegenspraak op zich. Ga kamer van zoon verder opruimen, want die totale rommel ergert me. En ik kan het hem niet kwalijk nemen, want voor hem en zijn vriendin is het elke dag werken, huis op poten zetten, en tot een leefbaar thuis maken met de gestelde financiële beperkingen... en toch nog helpen bij zus waar verdieping dit weekend werd afgebroken en bouwploeg vanmorgen is gestart met houten bovenverdieping. Schoonzoon houdt vandaag nog toezicht en was blij met gesprekje op de middag. Zut, al bij al: dochter heet Laika, getrouwd met Kenny en ouders van tweeling Jules en Arthur; zoon is Elias, woont met samenleefcontract bij Eva en zij hebben nog heel veel te doen voor hun huis echt een thuis wordt (vandaar dat ik de tuin probeer te doen; momenteel 16 grote zaken tuinafval al bij mekaar, en ik denk dat ik zowat halverwege ben...). Gisteren in Sluis nieuwe acrylkleuren gekocht. Benieuwd, geprikkeld en kriebelig om nieuw doek te nemen, maar... opruimen gaat nu even voor, dan strijken en dan gras afrijden in tuin (80 m diep, maar heel leuk ingedeeld) plus rode sla uit serre halen, vijgen nakijken, noten rapen en snoeiafval in tuincontainer kieperen. Ik ga dus beter aan de slag, anders sta ik morgen opnieuw met te lange lijst aan de start. Geen goed gevoel voor mij, heb dan zin om nacht door te werken en slaap kom ik nu eigenlijk al tekort. Wishing you a nice day, g-riet-ings. Mieke, Kroatië zou jou bezoeken als het je kende, dus rust nu maar goed uit, bekom, verras ze morgen in jouw voordeel bij dat onderzoek en waarom zou Kroatië weglopen? Dit land blijft gewoon wachten tot jij kans ziet het te bezoeken, reken maar.
Nachtelijk bezoek. Maar in primeur voor deze nieuwe dag. TV gekeken, feuilleton dat medium heet of zo. En terwijl ik dit hier typ, zie ik links van me het woord "lotto" staan, wat beetje verband houdt met dat feuilleton. Die mevrouw zag flarden toekomst, dingen die zouden gebeuren of hadden kunnen gebeuren, indien ze niet iets met die flarden had aangevangen. Anderzijds ook wat beangstigend veronderstel ik, vooral bij minder leuk nieuws. En de lotto viel haar evenmin mee, anders had ze niet langer hoeven te werken als actrice... of...?! Denk terug aan tijd toen ik studeerde en in blokperiode al es even aan iets anders moest denken. Voor me hing dan ook een spreuk What if I won ten million... Kan je verzekeren dat ik die momenten voor een paar miljard heb gevuld (en nog slaagde in mijn examens ook).
Schrijven is iets wat ik opnieuw moet leren, na het jarenlang gestopte dagboek. In de kelder staat een oude koffer, waar mijn dagboeken in bewaard liggen. Heel lang niet meer naar omgezien, maar zou es deel moeten herlezen. Kijken hoe mijn gedachten toen liepen, want ik herinner me dat ik een film zag toen ik nog alleen woonde en daar zeer door geraakt was, en daar na de film huilend mijn relaas en mening over weergaf. De rechtschapen maatschappij in een complete afkeuring van een vrouw die niks misdeed behalve zichzelf (= anders dan de rest) zijn en dat niet tussen de huismuren wegstak. Het verhaal nu opnieuw doen, zou te lang uitvallen, maar ze werd veroordeeld omdat ze zogezegd haar dochtertje om het leven bracht. Een vrouw met een korte rok, met schmink en leuke blond kapsel... Terecht in de gevangenis, je zou haar voor minder afvoeren. Ik vrees dat mijn houding tegenover die r... maatschappij sinds die (op ware feiten gebaseerde) film nooit echt meer is veranderd. Teveel wordt oneerlijk behandeld, maar ook teveel gaat ongestraft voorbij, kan zonder principiële of wettelijke of menselijke basis doorgaan. Zoals die organisatie die bouwplannen moest beoordelen in Brugge... en enige maanden terug werd veroordeeld. Hadden zich laten betalen. En dan hoor ik een bouwheer hier in Rumbeke aan de telefoon verklaren dat als zijn project hier op de hoek niet wordt goedgekeurd, hij wel weet waarheen (Brugge, sic) en zoniet de bevoegde minister... Hoe is zoiets mogelijk? Hij kocht een blok en wil daar persé 200% winst rapen. Te rap rijk (willen) worden, lukt niet zomaar, daar komen andere trucs aan te pas en precies die trucs zijn verfoeilijk (omdat ze gebruikt worden door mensen met geld en vanop plaatsen die ook macht worden genoemd). Deze plaats heeft geen nood aan extra appartementen; het uitzicht van onze straat wordt dat van een kippenlegbatterij. Hokje op hokje (vooral veel op mekaar; hoogterendement), en hokje naast hokje. Of ben ik te cynisch aan het worden in al wat ik zie en lees en hoor en meemaak? Verkeersregels kunnen soms raar zijn, zone 30, zone 50, zone 70... maar wat begot is daar als probleem bij? Als die zone 30 effectief 30 is voor iedereen, dus is er geen probleem; en waarom zou iemand beter zijn dan een ander en die 30 upgraden naar een eigenbeslist 50 of 70 of 90 (zoals hier wel es meer gebeurt)? Lap Espeel, voer voor een volgende keer. De politiek ligt er niet van wakker, de overtreders liggen er niet van wakker, alleen zij die beter weten of een downside ervan memaakten, but who cares. Mentaal sterker worden, es langer naar iemand kijken, es beter luisteren, es langer nadenken over een antwoord/ reactie en of een antwoord/ reactie echt moet en of het dan nog de meest correctie reactie is...Wat zou het hier een aantal decibel stiller worden op aard, en wie weet stil genoeg om de nood en de pijn en hulpkreten van anderen te horen...
Maar ook ik kan wat toekomst zien, want zo meteen sluit ik de computer af, knuffel nog even de poezen tot morgen, schakel alle lichten uit en ga naar boven, kleren uit, en mietjematje aan (woord van mijn jongste broer voor pyjama, toen hem dat nog te moeilijk uit te spreken viel; term is als leuke herinnering gebleven) en make-up verwijderen. Waarom kan ik niet als andere mensen op een fatsoenlijk uur naar mijn bedstede trekken? Neem me dit wel elke dag voor, maar verlies de strijd, steeds opnieuw.
Voor die ene eventueel verlorengelopen lezer: thanks voor dit gedeeld moment en slaapwel, vanganserharte. Byebyezwaaizwaai. g-riet-ings. En voor Mieke: een goeie slaap zonder pijn en zorgen, toch voor een aantal uren...
Thuisgekomen met auto vol groenafval, snoeischaar, haspel met meterslange verlengkabel op en diverse snoeimateriaal, samen met handtas, gsm, voorraad vuilzakken (de grootste die ik vond) en appel en boterham, die ondertussen zijn verdwenen. Had job in tuin van zoon vreselijk onderschat, maar dat kon ook niet anders: mijn eerste keer daar. Ander soort haag, geen idee van afmetingen en afscheidingen met buren. Van ikke-mezelf-me-and-I valt vanavond nog weinig te verwachten, maar ben tot op grens van rechtopblijven gegaan. Boel lijkt er steeds beter op te lijken, en het binnenkomen kan nu zonder uitspringende haagstengels aan de kant te moeten duwen, of zonder zijdouche te ondergaan. Trots op wat gebeurde en bang voor wat nog allemaal moet gebeuren. De ladder is geeneens hoog genoeg om de bovenkant degelijk te snoeien in diepte (breedte?) van de haag. Soit, ik hoop dat zoon en vriendin het goed vinden, maar beseffen hoe en wat kan pas als ze het ooit es zelf moeten doen, dat weet ik ook, maar 't is van ganser harte gedaan (met stiekeme hoop dat die hagen in een volgend jaar er niet meer zullen zijn; al zal ik de snoeigeur ervan missen, en de hagen op zich natuurlijk ook; en al winnen er er ruimte mee, een deel zuurstof zal er eveneens mee verloren gaan). Nu ga ik met kleren en al in het bad staan, kleren uit en alle groenvuil wegspoelen, de stop insteken en dan baden en hopen dat ik me weer menselijk voel. Te laat om nog boodschappen te doen, maar we redden ons deze zondag wel. Geen specifieke plannen, maar wel hopen werk te doen. Beginnen met de poezen te eten geven. g-riet-ings. Met voornemen om in volgende dagnotities mijn zinnen korter en eenvoudiger te maken. Waarom wil ik persé alles in drie zinnen vervat krijgen?
Dag...boekje, Middag alweer, de tijd lijkt steeds meer een schietspoel met mijn leven eromheen, bijna te vlug om volgen. Maar weet: we doen ons best, niemand kan meer vragen. Reactie gekregen van bijzondere vriend, en dadeedeugd. Uit een landschap van molens en vossen en paarden en eeuwige jeugd, jong van ziel en hart en soms, soms voelen we een jarenkraakje dat we proberen heel vlug te verstoppen onder een warm bad, in een aspirientje, bij een avondje rustig film of in een spa-bezoekje (iets duurder dan de vorige possibilities, maar los van de kost: meer dan de moeite waard. De ziekenzorg zou kinesie en spawellness in voorzorgscare moeten nemen, zou hen en de maatschappij o-zoveel-o-zoveel aan dokterskosten en behandelingen uitsparen _ sorry guys, weet dat jullie ook nodig van dienst zijn, maar het systeem om het systeem is me geen voldoende reden en wacht maar tot ik dat onderwerp nog es aanpak vanuit mijn visie en dat los van alle ach madame, er zijn zovele zaken daarbij da ge niet weet, maar zo werkt ons systeem nu en dat is goed, en de mensen heel wat geneeskunde-leed). Sinds mijn 17de ben ik diabetica, en wie vanuit die suikerziekte-oertijd komt, kan zich geen vergelijk indenken. En de zin die hier volgde, is gedeleet als zinloos: toen was toen. En ik leef nog. Nu. En nu spreken we over pennen. En die nemen we mee in mooie kokertjes (inclusief vervangnaalden en inclusief reserve-insulineflacon, samen met het bloedprikding en de reserve rolletjes daarvoor en het mooigeplooid keukenrolblaadje om het bloed weg te vegen _ lang leve de grote handtassen, want dan zit daarbij ook nog druivensuiker en suikerzondersuiker voor in de koffie en soms zelfs een fles water of pepsi max, voor het geval ik in een plaats kom waar ze niet zijn voorzien op mensen die suikerloos door het leven zouten. Mieke over wie ik reeds vertelde, is naar kliniek ipv naar Kroatië, de verrassingen van het leven maar dan toch liever de leuke, hé Mieke. Haak je vast in al wat leven te maken heeft, en _ zut, wat makkelijk toch voor ons _ hou vast aan de takken van de bomen, aan de sprietjes in het gras, aan de haren van de zonen, aan de borstharen van Didier, aan de voorbijvliegende pollen, aan de rechtopstaarten van voorbijkomende katten, de snuffelende hondenneuzen (en zeur nu maar niet over een N meer of minder bij samengestelde woorden, net alsof die spellingheren er iets goed vanaf brachten met hun nieuwe taalregels). Die ruggengraat doesn't matter at all
Regen, natttigheid, druppels, natte pootjes van de katten in huis, vlekken op de zetelhoezen (waar heb je ze anders voor?) en ik die al paar uur aan computers zit en nu dringend ergens heen moet.
Weet niet meer waar ik heenging. De jaren? Moeder kwam langs toen ik nieuw acrylschilderij begon. En dit medium laat geen 1 MB foto's toe, dus... niks foto. Ik ga in 't vervolg proberen ze op halve zwaarte te trekken, hoef ik nadien niet zoveel meer te torsen (haha, sic). Je hoort me nog vervolgen (is dit variatie op 't vervolgt of wordt vervolgd; simpele dt-regels).
Nog steeds donderdag de 11de september, Weet niet hoe dit loopt of verder moet, wie kan je dit laten weten. Een dagboek is persoonlijk, jezelf op beschreven foto in een niet-te-bekijken album en in een dag-na-dag eigen leven, vermengd met anderen. Een dagboek ken ik sinds ik 14 was, enige tijd geleden dus, zut, 40 jaar wordt dat binnenkort plus een jaar (ha, minder oud dan je dacht hé). Ik loop al de ganse tijd nerveus. Doe ik dit nu wel of niet. En na verhaal van echtgenoot over vrouw die hij kent en wier dochter serieus ziek is, 27 jaar en met twee kinderen... toen wist ik gelijk over wie hij het had, want ik ken haar en ken haar blog. Ga maar es langs, kennismaken met Mieke op http://argos-mieke.blogspot.com Ze is ziek en verdient beter(schap), want nu had ze in Kroatië horen te zitten, liggen, hangen, slapen, wandelen, eten, drinken, genieten met Didier. En ik maak me zorgen om een pasgestarte blog, shame on you, espeel! Let go... and see. Slaapwel and g-riet-ings.
En mogelijk ook de dertiende, want na een uurlang tekst intypen en foto ingeven, blijkt foto te groot en... bij afklikken, wordt gelijk mijn tekst gedeleet. Weg-verdwenen-partie-gone with the seniorenwind-und ins 50+Nichts vergangen(?)...
Weet niet meer wat ik allemaal schreef, was een hartluchting zoals je in een dagboek hebt, maar nu voor de wereld? _ mezelf in mijn wereld _ verloren is gegaan. Silly stupid me, want daar houden systemen geen rekening mee. Je draait mee in voorziene regeling of je draait helemaal niet, en hoe goed en leuk dit soort medio ook is, vraag blijft naar menselijk rekening houden. Nee. Extra lange tekst maar een foto die te groot blijkt, is voldoende om alles te laten verdwijnen. No way back en zonder tekst-save-knop. 11 september ben ik beetje kwijt in mijn beleving en geheugenflashes; schrijven was ontlading, en voel er me nu wat leeg bij. But mister technology, we never give in, never give up.
Ik probeer een paar zaken terug te halen, maar 't wordt halvekracht werk. Toen nine-eleven als event ontstond, was ik die dag met collega op jaarbeurs in Gent, en we hoorden er pas over toen we terug op kantoor kwamen. Ontzetting, ongeloof en angst, want als dat kon _ een ongeval leek toch echt uitgesloten _, wat stond ons dan nog te wachten. Een apocalypse, een WO III (end of the earth, part XX, want we zijn toch al een tijd met dat einde bezig, the devil being blessed by power and money/ money and power, maar alles in 't belang van een toekomst op de helling). Bij de vorige wereldoorlog hadden we het nog over grootheidswaanzin bij hoe-heette-hij-ook-weer, was 't niet iets met J en O erin?, die een gespleten hart had en die tweestrijd ten koste van miljoenen andere harten en zielen liet lopen. Maar folks, dan hebben we het nog niet over al die andere, toch volwassen denkende mensen, om die snorman heen, die toch gewoon meededen in het heil van een heroplevende eigen economie. Zovele jaren later, en je zou bang worden als je mensen hoort praten _ nothing has changed _, iemand moet de schuld krijgen, een makkelijke duidbare groep, maar vooral niet diegenen boven ons, die economie, staat en samenleven regelen en daar alleen hun zakje komen legen, om een eigen andere zak dubbeldik te vullen. Shame on you, shame on them en maakt niet uit als die zak alleen maar om hun alter ego gaat). September eleven 2001 brengt me terug naar een tijd met twee kinderen. Nu zijn die het huis uit, de jongste nog maar pas. Dochter en zoon, komen in een volgende keer nog wel aan bod, samen met hun partners en de tweeling J&A van bij mijn dochter.
Gisteren had ik bij het invullen van de dienstencheques, de mevrouw die komt kuisen verwittigd rond de ongewone datum: tien-nul-negen-nul-acht. Vandaar was ook weer speciaal, maar veeleer in pijnlijke gebeurtenissen en immens verdriet dat opnieuw boven komt in herdenking en ongeloof. Stukken relaties weg, stukken ouderschappen weg... hoeveel naties waren vertegenwoordigd in NY bij de herdenking vandaag: 80? Rozen in een waterpartij en alle namen in een lange afroeping, waar geen present meer kan op komen.
En de dag begon als anders, wel met een verlofstrikje eromheen, dus slapen tot 9 uur, dan opstaan en water te kook zetten, de vijf poezen begroeten en te eten geven, (surrogaat)koffie drinken, pillen en voedingssupplementen slikken, bloedprik en insulinespuiten, living opruimen, zetelhoezen effen trekken, kussens opschudden, de wilde buitenpoezen te eten geven en de goudvissen in de vijver (hun verhaal volgt nog wel eens) hun vier beschuiten voeren; prachtig veeld overigens. Ben ik pyjama blijven lopen en heb nieuw acrylwerk opgestart. Misschien iets voor bij zoon in hun huis, heb geprobeerd rekening te houden met kleuren die in hun interieur passen, maar ben te amateur om dat professioneel te kunnen. Planning was om na warmste zon te vertrekken naar hun huis en er verder de haag te snoeien, maar kreeg onverwacht bezoek van nicht en nadien van mijn oudste broer. Het snoeien liep verder ook al heel vlug mis in het even onverwachte bezoek van een woeilige regenpartij, inclusief licht en klank (tja, sorry, had weerbericht moeten checken, maar ik hoop nog steeds dat de 2008-zomer ooit es gaat beginnen, wie kan me dat kwalijk nemen, en begot: die haag loopt ook niet weg hoor! Wedden dat ze er een volgende keer nog in dezelfde staat staat (héhé), gewoon wachtend tot ik verder snoei...). Yep, haakje openen is haakje weer toe.
Ik sluit bij deze voor vandaag. Eén kakelt op de tv, daar zit misschien wel een hond voor tussen. Misschien vind ik wel een foto, de moeite waard te plaatsen al heb ik nu niet meteen een idee... op de kleinzoons na. Je bent omariet voor iets hé. Maar laat ons even kijken hoe dit hier loopt. Byebyezwaaizwaai, g-riet-ings.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://blog.SeniorenNet.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het SeniorenNet-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
Dag...boekje,
Dag...boekje...
