Gisteren ben ik van 25 naar 35 jaar overgestapt _ tenminste voor wie de cijfers omgekeerd wil lezen en mijn logica eruit haalt _ en dat viel nog best mee. Een zonnige dag overigens, dus ben ik de weergoden dankbaar. 's Morgens afspraak bij kapsalon Grimi en Griet deed me er weer meer dan toonbaar uitzien, leuk gevoel voor vrouw om die voor/na elke keer mee te maken. Doet ook deugd, je haren gewassen en gebrusht krijgen. Hou daar van. Dan alles klaargemaakt om Jules en Arthur van school op te halen, en die waren vol jolijt. Natte haren dus zwemles gehad en ook behoorlijk rustig, viel mee tegen het anders woelige jonge geweld dat ik soms meekrijg, zoals maandagavond. Jongens, vandaag is wel een speciale dag hé voor oma, weet je dat? Twee paar afwachtende ogen. Tja, oma is dus jarig vandaag. En Arthur die flegmatiek antwoordt: maar dat wisten wij wel hoor, ha. Thuis lag er kadootje met een kaart klaar, maar we spraken af om dat als dessert te houden en zij beloofden om niet te verklappen wat in het pakje zat, moest verrassing blijven. Of wil je het soms nu al weten? Eten klaargemaakt en samen gegeten en gepraat, tot de papa thuiskwam en dan zijn we eerst samen naar de bovenwerken gaan kijken. Houten bovenbouw is veel ruimer dan de vroegere stenen ruimte, en krijgt nu al zijn kamervormen, die elk heel veel lichtinval krijgen. Maar voor wie later (klaar lente volgend jaar?) uit zijn slaapkamerraam naar buiten kijkt, krijgt veel groen te zien in een groene landschappelijke omgeving. Wordt prachtig! En, ook nieuwsgierig: een aparaat om nat en droog haar snel in vorm te krijgen, zonder weerspannige slingers en uitstekende pieken. Mijn haar krult dan wel als een pak nagels, uitspraak van mijn vader, maar soms durft het wel es rare kanten op te gaan. Problem solved. Via Netlog heel wat reacties gekregen, en daar dankbaar en blij om. Leuk. Daarbij ook een aantal telefoontjes en klap op de vuurpijl: Eva en Elias zijn langsgekomen. Elias, die sinds zijn samenwonen met Eva, nog maar een keer terug thuiskwam toen ik er was (ook een keer een aantal manden vol gerief uit zijn kamer komen ophalen, had ik in de gang geplaatst), en het werd een gezellige avond _ tenminste als je er alle financiële bezorgdheden van de actualiteit uithaalt; wie weet nu nog wat te doen om goed met zijn vele dan wel weinige geld. Haja, er kwam ook nog een waardebon om twee keren naar de kapster te gaan, dus alles bij mekaar prachtig gevonden, had het niet beter kunnen wensen. Dirk beloofde me te zorgen dat mijn trouwring weer draagbaar wordt (werd eraf genepen toen mijn vingers onmogelijk dik zaten omdat een operatie niet meteen kon en toen was het nog een paar maanden wachten tot de vingers opnieuw een normaal formaat kregen). Hé, ik moet weer aan de slag. CU, g-riet-ings. P.S. Werk aan de site van het Car & bus magazine en vind het heerlijk dit te mogen helpen opbouwen. Maar nu even nog wat andere dringende zaken doen.
Dag...boekje, Eigenlijk tijd om te gaan slapen in nieuwe levensregime. Weer meer krachten opbouwen om mijn en dit leven (niet hetzelfde!) te doorstaan en vering te bieden. Maar ik wou nog recept noteren, waar je naar eigen voorkeur, smaakplezier en koelkastinhoud kan op variëren (ingrediënten hierbij, alles heel, heel fijn gesneden; met lang goed snijmes wordt dat een extra plezier): twee courgetten, een tak bloemkook, heel fijn gesneden, vier wortels, een halve grote ajuin, mozarella, rode aardappel, kappertjes, roze pepers, paprika rood en/of geel en/of groen (afhankelijk van andere kleuren), tomaat, belegen kaas, mosterd, olijfolie en mosterdvinaigrette, een appel, mayonnaise en dan afhankelijk van wat te vinden of voorkeur of zin: surimi, kipfilet of varkensvlees. Het was een kom vol, en als je een nacht alles laat trekken, dringt de smaak nog beter door. Al zei buurvrouw dat eerste versie met mosterdvinaigrette van de Lidl (ondertussen al uit de rekken gehaald; snap niet waarom...) beter was. (Van de Lidl zijn er overigens meer dingen die ik niet snap: als diabetica hadden ze daar een yoghourt met heel weinig koolhydraten, die in ons leven dan weer suikers worden en dus beperkt zijn. Een goeie yoghourt voor ons tussen de vele andere die we telkens moeten laten staan, hoe aantrekkelijk ogend ook. En dan nemen ze een soort uit de rekken, raad gelijk welke: jawel, die ene die ik gewoon zonder veel probleem mocht eten. Heb dit gemeld aan de kassierster, maar of zij er iets mee deed, ik weet het niet, in elk geval: het kwam niet terug... en dan spreken we over gezondheidsperikelen rond zoutloos, vetloos, suikerloos). Maar uit de krant haal ik dat de Lidl zijn eigen levensfilosofie en -lijnen heeft, snappe wie kan. Ik maak voortaan geen reclame meer voor wat dan ook bij wie dan ook, we leren bij. En ik ben overtuigd overgestapt van Aldi naar Lidl om hun groter en prijsschappelijker aanbod van groenten en fruit. Maar met wat ik nu verdien, wordt elke aankoop almaar selectiever gesteld, en _ sorry _ vooral op prijsfactor. Voor heel wat mensen op ons kantoor zal dat geen enkele hindernis of beperking inhouden, maar in dit, mijn huishouden wel. Ik ga slapen, geeuw mezelf in plooien en rimpels. Was drie uren bij Jules en Arthur, mijn knuffelbuffels en heb genoten toen ze allebei om me heen in slaap vielen, dicht tegen me aan. Zo stoer, zo vlug groeiend, zijn dit momenten van onschatbare waarde. En hun tekeningen hou ik bij, zoals die ene die Arthur, toen ik er hem om vroeg en hij na lang nadenken, gewoon kunst antwoordde. Mister Hoet, eat your heart out (oprisping tegen het hespkunstwerk in tijden waarin mensen honger lijden; dat soort kunstenaars moet gewoon naar een mao-opvoedingskamp of dubbel belast op inkomstenwerving). Speel ik weer rechter, soit, dan ga ik slapen. Hoping to see or hear you tomorrow, al blijft een dagboek een privé-onderhoud met jezelf. Take care, g-riet-ings. En derde broer, Jan, was jarig vandaag. 10 jaar jonger dan zijn oudste zus, being me.Maar ik zie en herbeleef melding van zijn geboorte, al had dit weinig betekenis voor mij tot hij, speelgoedpopje, thuiskwam. Binnen het jaar arriveerde broer nummer vier, die op 11 oktober jarig is, 11 jaar ouder dan mijn dochter. Broers en zus en schoonzussen, en al onze kinderen samen, weet dat je belangrijk bent!
Mensen, hoort alom, dit grote nieuws: rietespeel gaat zo meteen in bed, ongelooflijk maar waar, insulinespuiten gehad, pillen geslikt, venkelthee gedronken, de warmte van het badwater is diep in me doorgedrongen, en ik hoop dat de ochtend lang wegblijft en ik es vele uren naeen zonder wakkerworden kan slapen. Moet kunnen.
Sorry voor al mijn foeteren en fulmineren van de laatste dagen. Ik moet mezelf weer onder controle krijgen en dat kan alleen door weer regelmatiger en meer te eten, door mijn slaapuren in een strikt minimumkader te bakenen, door mijn cardiorevalidatie te herstarten, en door het werk in zijn betaald minimum te plaatsen. Doen wat wordt gevraagd, maar dan ook niks meer en krijg ik teveel opdrachten, dat dan duidelijk maken. Zou het zo eenvoudig kunnen zijn?
Uitnodiging voor bezoek aan bedrijf voor voorzitter bij oud collega Piet Vintevogel is er ook nog niet van gekomen. Misschien mag het gewoon niet (van hen of ligt de bal in mijn eigen werkkamp?), maar als ze me er niet bijwillen, dan zal het zo moeten, vrees ik. Weten we dan ook weer. En als collega's daar om 17 uur moeten zijn, dan kan ik gelijk met hen naar huis vertrekken, of is dat een dag waarop ik uberhaupt al niet moet werken?
Goeiemorgen morgen en dag...boekje, Huis wat opruimen, aantal wasmachines te draaien, zomergordijnen vervangen door zwaardere wintergordijnen (gisteren kwam de kou, ondanks dubbel glas er zo door volgens mij, of ligt het aan mijn te weinig vleeskilo's of aan mijn tanende fysische conditie, die overigens eigen fout is: aparaten gekocht en heel lang zowat dagelijks getraind en toen door _ wat begot was het ook weer? _ omstandigheden er even, heu tot hiertoe, mee opgehouden. Laatste keren hield ik het geen drie minuten vol. Shame on you, espeel. Awel, subiet ga ik wat fietsen en crosstrainen, maar of de buikspieroefenen, 30 keer naeen nog lukken... ach, hoor je me na vandaag voor lange tijd, dan weet je gelijk het antwoord. Espeel volgde Fortis, maar bij haar was het een eerlijke crash. Die financiële toestand voelt niet echt leuk aan. En wat kan/moet je als kleine spaarder doen? Ik snap het geeneens allemaal, alleen staat er een soort zwaard ergens klaar dat ons zou kunnen vellen, maar van waar komt het en hoe komt het, raken we arm of been kwijt, of allebei, of verliezen we er meteen ook ons kopje bij. Figuurlijk-letterlijk gesproken... Ik voel me een grijs klein muizeke (en dan nog ouderwordend ook en met wat gezondheidshaperingskes! Espeel, je wordt een economische lastpost, cf. wat je baas van je denkt) als ik denk aan al die cracs met hun ondernemingssuperlatieven. Je moet het maar kunnen en durven. Maar dan gaan ze opeens een lijn over en worden anders, als god op aarde in hun bedrijfsstoel. En nemen ze risico's... Als klein gezin met twee kinderen kochten we een huis en hebben er jaren aan gebouwd en onderhouden, hebben we een spaarpotje opgebouwd, voorzien we nodige uitgaven en sparen ernaartoe, houden rekening met pensioensparen en ziekteverzekering, helpen we de kinderen nu met en in hun huis... Maar zo dom als we dan zijn, is het ons niet gegund fouten te maken als die slimme gasten, die alles kunnen, alles mogen, extra dik betaald en als ze er in fout wegmoeten, krijgen ze nog een jackpot erbij uitbetaald. Wat als wij bij onze buren gewoon aan kloppen en zeggen: geef ons xyz euro, want wij denken en vinden dat wij een nieuwe keuken nodig hebben en weet je wat, we noemen het gewoon belastingen...
Zaterdagochtend, oktober 2008. Marc Reynebeau en zijn nieuwe boek Struikelend door het leven, en een mooie uitspraak: Ergernis vind ik energieverspilling, dus ik probeer het tot een minimum te beperken. Kwalijke ervaringen wil ik altijd zo snel mogelijk vergeten. Ik wou dat ik dat ook kon, en kan het ook gedeeltelijk, maar het leven heeft me iets anders gevormd. Als zevenjarige kreeg ik een serieus litteken in mijn gezicht, en hoe vaak ik dat ook vergeet eenmaal buiten, hoe weinig dat nog ter sprake moge komen... toch zie ik die elke ochtend in de spiegeld. Ooit voor een interview in het Car & bus magazine, lang geleden nam iemand foto's en ik weet ook dat blijkbaar geen enkele geschikt was, want ik kreeg ze nooit te zien; afhankelijk van de lichtinval kruipt die lange hoekige kras op mijn linkerwang steeds voor mijn gezicht uit. Vergeten kan dus niet echt, en dan noemen ze het alternatief als tussenoplossing _ anders maak je er een obsessie en een lange lijdensweg (ev. behandelingen, operaties, enz. van, en dat klinkt al negatief én duur genoeg _: er leren mee leven, aanvaarden. En daar dag...boekje zijn we weer een hele praattoer aan het opgaan, die eigenlijk al bij al niet hoeft: het litteken is er, ik heb het en ik zie het, en dat is dat. Zo ook met andere negatieve ervaringen: tijd en boterhammen halen de scherpe kantjes eraf, geslepen door betere ervaringen die volgden en door het voornemen je in dit leven zo goed mogelijk te voelen. Jeetje, waar Reynebeau me nu toch toe bracht. Ajuus, mijn voeten krijgen koud en ik moet weer aan de slag, de zon is van de partij en poes Marcopolo wil op de vensterbank, het zonlicht op zijn snoet. CU, g-riet-ings.
Net op de zijkant van een boekenrek een krantenknipsel gevonden, dd. 24-25 juni 2000, van Hagar de Verschrikkelijke. Boodschap: vriend van Hagar zegt: De ene zegt dat dit glas half leeg is, de andere half vol. Wat zeg jij Hagar? Hagar neemt zijn glas en giet de inhoud glug-glug en bottomsup zijn keelgat in en antwoordt: Ik probeer filosofische vraagstukken te voorkomen.
Gisteren heel vroeg al collega op kantoor opgebeld, omdat mijn dochter in problemen zat met zieke zoon (een van haar tweeling). Haar man zat op dat moment al de ganse week in Roemenië voor zijn werk, en zij had ziek en gezond kind voor zichzelf alleen. Met nog aantal dagen verlof tegoed, belde ik dus collega om situatie uit te leggen en zij vond die extradag niet vervelend, op voorwaarde dat ik conny van de boekhouding en de nieuwe verwittigde. Wat ik ook prompt deed, met wat uitleg over hoe en waarom en met de belofte dat ik zeker mijn werkafspraken zou nakomen voor die dag, maar van thuis uit. Jules was echt ziek, mond vol naften en open wondjes tot in zijn keel, al heel de week slecht geslapen, en weinig voedingsopvang op school (tja, hopen kinderen, vraag me dus niet wat ik van hen eigenlijk wil, en vooral niet als het om mijn kinderen en kleinkinderen gaat). Hun moeder vertrok _ zelf aan 't eind van haar Latijn _ naar 't werk en ik zorgde voor ontbijt voor zieke kleinzoon Jules, en soit, het lukte. Tweelingbroer Arthur had hetzelfde de week voordien, dus er zat al wat ervaring, al leek het bij Jules een pak erger, want mijn knuffelbuffeljuju praatte niet eens meer. Honger had hij wel, zo bleek meteen toen ik van alles en nog wat probeerde om zacht en voedselrijk eten klaar te maken, uitgehongerd was hij. En nadien viel hij meteen in slaap, een deugddoend beeld. Arthur was minder makkelijk in de rustige plooi te houden, maar we hielden beiden stand en hij at heel flink zijn bord leeg. Proficiat knuffelbuffeltutu, en zelfs bij zijn schrijfoefeningen _ omariet heeft altijd wat verrassingen achter de hand _ vlotte dat bijzonder goed. Een letter meer dan in de naam van Jules, maar toch ook twee gelijke letters: de R. Een zalige dag eigenlijk, al gaat je hart uit naar zo'n klein ziek ventje dat zich zo stoer mogelijk probeert te houden, maar bij het eten of praten opeens aan het huilen gaat om de opstekende pijn in mond of keel. En toen, toen kwam een antwoord van mijn baas. Nee, ik publiceer het vooralsnog niet. Maar laat me toe te zeggen dat ik er het hart van in was. Hij was bezig over ziekteverzuim en over het feit dat hij geen OCMW was _ zoals ik al zovele jaren voor mijn job ben, met alle gratis werken zonder wat ook terug _ en dat het onaanvaardbaar was... Ik had er een harde dag mee, maar heb het de tweeling in niks laten blijken, maar... zodra ze weg waren 's avonds heb ik drie glazen rode wijn gedronken, me kapot gesnotterd, hem duizend bomen ingewenst en me uiteindelijk miserabel slecht gevoeld. En toen ben ik begonnen om een werkje voor hem te doen, dat me anders op kantoor ik weet niet hoeveel tijd zou hebben gekost, en vanmorgen vroeg uit bed, het werk verdergezet en nu afgewerkt. Mijn domme, stomme manier van afreageren... zijn profiteurs maar onmenselijke optreden toch in de kaart spelend. Uiteindelijk heb ik dan weer iets gepresteerd om wat? goedmaken wat niet hoefde te worden goedgemaakt (want ik heb nog verlofdagen! en had desgewenst die aparte CAO kunnen inroepen voor speciale omstandigheden: geen loon, maar meetellend voor je pensioen, enz;). Ach, 't gastje is het niet echt waard, hij mag dan mijn baas zijn en ik mag hem al jarenlang kennen, hij had mijn medewerking van het allereerste begin, ik zag het goed lopen met hem, vond hem de beste kandidaat, maar nu ik hem bezig zie en hoor, en vergelijkingsmateriaal heb met vorige baas: hij mist het op dit moment nog steeds, het "it" wat een baas ook tot mens-goeie baas maakt, die stimuleert en activeert, die zijn medewerkers kan uitdagen tot meer in plaats van ze in een gareel te duwen, persen en dan in hun verstikkingsnood te vragen nog meer dan vroeger te presteren. P, ik had je een foto willen sturen van mijn zieke en huilende kleinzoon, en je willen vertellen hoe ik nu wil goedmaken wat ik alle voorgaande bijna 28 jaar altijd aan mijn werk en nooit aan mijn eigen kinderen heb gegeven. Al vrees ik gewoon dat je zelfs dat primaire gevoel niet eens kan/wil begrijpen... BAAV is een bedrijf, geen OCMW en geen kindercrèche., zo stond in je mail. En wat (de wie= persoon, mens ben je in deze vraag kwijtgespeeld, sorry) btw ben jij dan eigenlijk? En waar _ toen je in alles sneed wat er was en alle kanten afboordde of boorden afkantte in jouw financiële vormen _ fladderde je rond van a naar b naar c naar d naar e naar f... toen anderen jarenlange trouwe inzet bewezen aan de BAAV, die je nu claimt als van jou. Misschien wil je teveel bewijzen?, misschien zit de druk zwaarder op je schouders dan je wil toegeven?, misschien durf je geen mens tussen je werknemers te zijn?, misschien eis je teveel van jezelf. Ik herken je in deze niet meer. Maar alles kan Bredero-verkeren, ik blijf niet in gebreke en heb _ met uitzondering van die periode, een paar jaren terug, toen ik er echt onderdoor zat _ mezelf nooit aan minder dan 200% voor het werk ingezet. Hoe dan ook: ik zou het geen tweede keer meer doen..., niet met wat ik nu weet en ervaar. P, je krijgt er wel een foto van mijn kleinzoons gratis bij. Die zijn en blijven mij nu belangrijker dan jij.
Hallo, Na twee dagen voorbereidend werk vanavond naar de bestuursvergadering van de vzw Reisleiders Vlaanderen geweest. Werken voor een vzw? Amaai, onbetaald werken, onbetaald bellen (door gratiswerkende betaald), onbetaald rijden (maar wel meebetalen voor carpoolen) en dan nog rotopmerking van je baas krijgen. Mij hoeven ze meestal geen twee keer iets te zeggen, ik maak er erezaak van om zaken en beloftes te onthouden. Oktober is starting, spannende maand, maar onzekerder geworden. Dankzij nieuwe voorzitter geleerd om via Outlook agenda van mekaar te bekijken en gemerkt dat collega's samen naar bedrijf Sylvae Tours van voorzitter gaan. Nu heb je bij ons twee groepen werknemers: de bedienden en de zelfstandigen die Busworld/ BAAV factureren. Ik ben een bediende, maar volgens de andere bediendes en voorzitter Marc Van den Bossche eigenlijk niet, want de andere fulltime werkende bediendes zijn gevraagd, mogen naar het bedrijf gaan en ik val in een niemandsland. Reden om klacht in te dienen? Als je daar al niet bijna 28 jaar alles van je hart en ziel aan Busworld had gegeven, zou je meteen klacht indienen en de boel op stelten zetten; nu zwijg ik nog, hopend op... wat? Hun erkenning van no-respect, no-honour, en nul-erkenning van wat je bijna 28 jaar dag en nacht, weekdag en weekend presteerde om Busworld mee op te bouwen tot wat het nu is. Me niet geloven?, vraag na bij Mia (Mietje) en Marnix, zij zullen weten. Maar ik laat me die boel me het leven en de inhoud van mijn leven niet ontnemen. Baas Patrick rijdt met bedrijfswagen, belt en checkt mail met bedrijfspalm en ging vroegtijdig van de vergadering weg, waar hij niks voor hoefde te doen of te regelen. Ik heb gewerkt, twee dagen lang, om alles op een rij te plaatsen en het vertrouwen van de leden die me berichten doorstuurden, te behouden. Wie iets vraagt, moet een antwoord krijgen. En daar kan ik me weer bezig mee houden de volgende tijd en met plezier. Ik krijg graag antwoord op mijn vragen (alhoewel dat bij nieuwe baas niet goed lukt!) en erken dat ook anderen hun punten gelezen en beantwoord weten. Respect voor wat een ander is en doet, primair. En nu geblokkeerde mac nakijken of info-mail aan andere bestuurders nog te traceren valt. Wish me luck. g-riet-ings.
Jakkes, had willen schrijven, maar ben bijna ganse dag bezig geweest met de voorbereiding van vergadering voor de vzw Reisleiders Vlaanderen. Ben er secretaris, en het begint me soms teveel te worden. Waarom willen mensen binnen organisaties alles zo complex en ingewikkeld maken, zoals bij Toerisme Vlaanderen. Professioneel... en met alle gevolgen vandien. Een warboel, een heksenketel, waarbij de ene keer de anderen worden gevraagd en de andere keer de enen. Maar het lijkt er sterk op dat dit ofwel zeer goed gepland en dus gericht is ofwel dat het professionalisme daar ook es mag opgekalefaterd worden. Dergelijke structuren werken versmachtend en enkel de niet-creatievelingen, de niet-bedenkers, de niet-durvers, de niet-innovatieven vinden hun onstabiele gading in die structuur. Aantal telefoons gedaan ook, en dat zijn dan weer eigen kosten. Mag je zelf voor opdraaien, en dan reken ik geen tijd en geen elektriciteit van computers en printers... Wat ik vandaag dan gedaan heb: wel iets wat ik al lang wou doen, es een lijst opstellen van alle zaken die moeten worden be- en afgehandeld. En over de nieuwe statuten ga ik het even niet hebben, evenals als over het Reglement van Inwendige Orde. En nu ga ik nog eerst een werkaanbieding voor reisleiders doorsturen, anders komt die reisorganisator in het gedrang. Laatste maandag van de 2008-septembermaand, nog drie te gaan en we mogen leren 2009 te schrijven... 2008, wo bistdu blieben? Ik heb het gevoel dat mijn lichaam al slaapt, nu nog even denken aan die mail te vertrekken en dan alle knoppen op uit en naar bed. Morgen wordt het sowieso weer een late avond en dan nog terugkeren uit bijna Brussel, en woensdag weer gaan werken... Zou ik niet beter een lastminute reisje van een week naar irgendwo boeken, gaan uitslapen en een week aan niks hoeven te denken maar ook niks hoeven te doen. Sleep, baby, sleep. g-riet-ings. En voor 't plezier nog een foto van een schilderijtje... Ik kijk nog even na of ik iets passends vind.
Als je komt van de huizen van je kinderen, dan kom je thuis waar het stil is. Gelukkig wachten de poezen me op, hongerig wellicht. Vanmorgen lumineus idee gehad om dochter Laika op te bellen, en te vragen of ze hulp nodig hadden bij het opruimen van de bouwwerken tot hiertoe... en dat had ze, als ik wou en kon, mocht ik komen. En dat was vlug geregeld, wat oude spullen aantrekken (dezelfde als om in tuin van zoon Elias te snoeien) en naar ginder rijden. Vanaf 11 uur tot 18:45 uur, onderbroken door eten en later nog even door een apple-time: zittend op muurtje van de buren met een appel uit de koelkast, heerlijk. En gesprekken met voorbijrijdende wagens en mensen die we kennen. Zo hoort het. Jantje, lang niet gezien, passeerde zelfs twee keer en tweede keer hadden we het natuurlijk over paarden en paardrijden en de LRV en indertijd. En natuurlijk ga ik ook een volgende keer mee in een regeling om met de oude bende (sorry, ook letterlijk dit keer) weer es te gaan paardrijden als inzet voor een verhalen van toen-samenkomen. Jan Grymonprez, vergeet niet Gery te contacteren en Poes, alias voor Dirk Espeel, en we roepen en krijgen de bende weer bij mekaar. Met kinderen en kleinkinderen als dat moet. Ik voel me nu een beetje... pijnlijk. En vuil en stoffig erbovenop, en... klaar voor een lang, warm, kruidig en geölied bad. Maar moet eerst bloedprik doen en insuline voorzien, en etenb aanpassen, anders loopt het weer mis. En aan aantal typfouten te zien (die ik nu nog steeds kan verbeteren evenwel, maar wel als storend ervoor door/voor mijn verminderde bewuste ik), kan ik daar nu best eerst mee beginnen. We sluiten hier dus even, be back asap. g-riet-ings.
Dag...boekje, Vanmorgen 6:45 uur uit bed groot half uur later aan huis van dochter en schoonzoon. Een maand op school en eerste vrije dag. Leuk voor wie in het onderwijs staat en daarvoor koos, minder leuk voor gezinnen met twee werkende ouders, en hier viel het mee, want ik ging op tijdskrediet 50+ over in 1/2 vorm en gelukkig voor mijn kleinzoons had ik net die vrijdag vrij. Punt is: in oorspronkelijke regeling van tijdskrediet heb ik voor bepaalde dagen en werkuren gekozen. Maar een collega, gezegend met een dochtertje, koos voor ouderschapsverlof en wou vooral donderdagen en/of vrijdagen. Reactie van nieuwe baas: je moet het zelf met haar regelen, maar hou er rekening mee dat zij voltijds werkt en jij slechts parttime, dus heeft ze evenveel rechten. Regel het maar, het ligt bij jou. Voor iemand die declameert het systeem van juist is juist te hanteren, lijkt me dit voldoende reden om hem voortaan bij alles wat hij zegt en doet in twijfel te trekken. Dit is geen baas, dit is een manipulator, die het systeem van verdeel en heers voor 't gemak (=pies en stront) hanteert. Ik werk er bijna 28 jaar, met _ ondanks belofte van baas en nog es apart van Conny van de boekhouding; het kon toen even niet, ze waren 't niet vergeten en 't zou dus zeker nog volgen _ een nulviering toen ik er 25 jaar bezig was. Geen proficiat, geen groet, geen bloemeke. Begin dit jaar, net toen er een grootste nieuwjaarsreceptie was, dacht ik er plots aan bij gesprek over leeftijd en tijd daar werken: die dag 27 jaar geleden was ik voor Busworld beginnen werken. En ook toen geen enkele reactie noch van oude noch van nieuwe baas; da's tussen twee bazen in vallen en hoe dan ook op je honger blijven zitten.
Ach, na een dagje tweeling bij mijn dochter (quality time) en dan het snoeiwerk van de tuinhagen bij mijn zoon (fysical time; zie foto van ene kant van de tuin) en dan het verkenwerk van de verbouwingwerken bij mijn dochter (feartime) gelukkig geleid door mijn schoonzoon, want ik heb ooit hoogtevrees ontwikkeld), voel ik me nu te uitgeput-moe om verder te gaan. De rest volgt een volgende keer... g-riet-ing.
Ben aan het strijken, zal een pak van mijn hart zijn als dat gedaan is. Heb besloten me niet langer zo boos te maken over aantal zaken die normaliter lijken in deze samenleving, maar het idee van een bom te leggen daar waar die bouwheer woont of plant ons leven voor heel lang onmogelijk te maken en ons met andere leefomgeving te belasten... die zal blijven. Kent iemand iets van voodoo-praktijken? Gisteren heb ik ook gevraagd of Roeselare iemand had die lijst kon opmaken van aantal appartementen dat leeg stond, te huur of te koop, en hoe lang al? Gisteren ook gevraagd in hoeverre die geplande 12 appartementen met garage-onderbouw een vraag van de gemeenschap was (met dus al 12 verkochte entiteiten) of gewoon een omgeving-ravage zonder weerga? Gisteren ook gevraagd of er precedenten waren inzake huisbeschadingen bij dergelijke grootbouw naast de deur (eens kapot hier, waar kunnen we dan nog heen, wat blijft ons nog, wat hebben we uiteindelijk nog over, na al die jaren werken en investeren, al wat we hadden in ons huis, onze tuin, onze leefstukje op Rumbeke en deze wereld. Een huis dat twee wereldoorlogen overleefde in een gebombardeerde omgeving, waar bij WO I zelfs de kerk ten val kwam en moest worden vervangen door een nieuwe... Mijnheer Willy Olivier, u bent de tweede persoon in mijn leven die ik hier en nu mijn veto op wat voor goed leven dan ook stel. En ik ben bijna 53 jaar, je zal het dus zeker verdienen. Felix ligt achter mijn rug op bureaustoel te slapen, en Motty komt even gedag zeggen (spreken!). Klinkt dit zielig voor een 50+ om met haar katten te praten, en hen meer eer en krediet toe te kennen dan bv de Belgische politieke bevolking, de weinige uitzonderingen daar gelaten (of bevestigen die dan weer de algemene regel). Of zit ik goed dat je met je houding tegenover dieren ook geneigd ben mensen te respecteren? Willy Olivier, en welke (mensvriendelijke?!) dieren heb jij dan, buiten die die misschien op een of andere munt zijn afgebeeld? Ondertussen doorgewerkt aan schilderijtje, een kleintje. Lijkt tot hiertoe mee te vallen, maar iets totaal anders dan de vorige. Must be a good day. Dirk is naar Brussel, opleiding en aantal gesprekken voor nieuwe job. Hoop dat het meevalt en dat ze zijn immense kwaliteiten inzien, maar zijn mindere ofwel a. hij die beperkt ofwel b. ze er niet op letten. Want ik wou begot dat ik wat van zijn verstand had, zijn redenering, zijn dossierkennis, zijn weten wat de tegenpartij wil of niet wil, zijn begaanheid met het goed van mensen, vaak tenkoste van zichzelf. An en Peter kunnen dat getuigen toen een boefdirecteur van de muziekacademie _ gesteund door jawel, Stad Roeselare en hun cultuurschepen vandoen (vervoeging: vandien, vanweggegaan?) _ een lerares zomaar aan de deur ploegde, omgekeerdondersteboven, nieuw synoniem voor levensloos en zonder nog verdere kansen). Dirk vededigde ze, en won zaak tegen stad Roeselare, die daar natuurlijk een bijzonder luidruchtig feest rond vierde... Waarom kunnen die godsgeleerde gatlekkers niet eens zien waar goed potentiële werkkracht zit, maar alleen hand aan eigen christenblessed lul houden. Ach Espeel, wat zit je met een woede in je lichaam. En dan verwonderd dat je je vaak niet echt goed voelt. Enkel wanneer ik fysisch bezig ben, intens werkend, dan vergeet ik alles, kijk ik naar wat moet worden gedaan en probeer het zo goed mogelijjk te doen. Misschien pas ik niet echt meer in deze wereld van hypocrisie, spinwebachtig netwerken (en aanbevolen), elk mens voor zijn computerke, sociaal in contact via kabels en gegrafmentgeerde internetstukjes, en... big brother, watching us? 1984 is maar 24 jaar geleden, ondertussen werden heel wat draden gelegd, connecties in werking gesteld en netwerken maar ook blogs gestart. En elk zit voor zijn machientje; billeke gat, de nieuwe George Orwell, maar in realityshow en misschien als muurposter bij onze willy olivier geplakt. Van alles wat ze doen, wat voor goed hoort dan daar bij? Jantje, je was me voor en ik blijf nog vechten, maar weet niet goed meer waartegen. En toch, jij gaf op, dus als ik nu ook opgeef, wie blijft dan nog verderdoen om goed te herstellen, om kwaad te verdrijven, om kwaad kwaad aan te doen (want geloof me, kwaad wordt een onbetwiste heerschappij van aantal mensen en organisaties; als zij het doen, zal het wel goed zijn en zover zijn we komen).
Als mijn vijf poezen, die als vondeling van de straat werden gehaald (uitgezonderd een: tricoloure van bij collega Mieke Glorieux), een persoonlijkheid worden, wat zou willy olivier, bigger dan god in zijn ogen, maar toch een trager bouwer (zeven dagen, haha), wat zouden we als borg kunnen vragen om het leven van onze katten te vrijwaren en in een voor hen beste omgeving te kunnen garanderen. Compromis nu ook inclusief alle veeartsenkosten, bedrag te storten in een anti-K-fonds. Want ha, M. Olivier, rijk zal ik nooit worden omdat ik steeds en steeds opnieuw mijn stukje verantwoordelijkheid draag. Ze hadden jou als een kat in een plastiekzak moeten binden, en in de door stad goedgekeurde stort-Kleigroeven moeten dumpen, waar zovele andere achtbare burgers dat doen (en we horen nog steeds verhalen over nachtelijke stortingen maar gehoor en spraak bij Stad Roeselare zijn doofstom rond deze materie). Après nous le déluge?
Sunny day, leuk dat te mogen leven. En dan kijk je, vanuit keuken, naar de lucht en het beetje groen vlakbij en de achterkanten van de huizen even verder, en de zijmuur met buren die tot op zekere diepte in onze tuin reikt... en denk je aan de plannen die we vanmorgen zagen bij Stad Roeselare. Bouwheer Willy Olivier, lord of vele centen (geen centjes zoals wij) heeft zijn plan aangepast, maar wil dat zijn geld hoe dan gegarandeerd heel wat meer opbrengt dan wat wij nu maximaal en bruto kunnen genieten (en nog steeds beneden inflatieniveau..., want banken investeren liever in 500 onvolgbare soorten investeringen en marmer-nieuwbouws en architecturale prentjes dan ik het welzijn van een economie en een bevolking). Ik weet niet hoe de maatschappij beter kan worden met hoe alles er nu aan toegaat. Het lijkt of alles op een dynamiet-vloer staat, klaar om in de kortste keren kapot te gaan. Sombere dag vandag, tja, zal wel. Wij moeten grondexpert aanstellen, en een architect die ons huis komt beschrijven in staat en waard, en een aangetekende brief sturen naar de bouwheer (gvd, heer?) om onze bezwaren te laten weten, en dan, bij ev. gebrek aan compromis, een vrederechter inschakelen die uitspraak doet= recht te spreken? (en hoe recht is recht, als recht van horizontale bovenhouw bij nieuw plan al paar centimeter hoger is dan het onze daklijn; zut, wat zijn een paar centimeter?, en dat is helemaal de vraag, het gaat over een lijn doortrekken en hoger gaan is valsspelen, alleen heeft de valsspeler veel meer geld en macht dan wij, dus waar kunnen we terecht. En dan zijn we in dit land bezig met grote partijen, waarbij Leterme in 18 m alle commentaar kan ontlopen... Dat lijkt sterk op die bouwheer hier bij ons. No comment, de uitspraak die onze nationale vetzak JL. Niet mijn idee van een goeie partij, die alle trukken van alle slechtsspelers gebruikt enkel en alleen om hun CD&V te verdedigen. Zoals zij dat zien, want aansluiten bij hun kiezers, ze verloochenen hun basis... Roeselare, ho neen, geen belastingsverhogingen en dan krijgen we de hoogste van Vlaanderen. Wie spreekt recht hierover, wie houdt dit tegen, wie confronteert wie met wie in zijn uitspraken en beloftes tegengesteld aan uitvoering. Wij krijgen PV' s in de bus en als we die niet inlossen, dan kies je voor alternatieve opsluiting (en da's dan weer een ander nooit opgelost gerakend probleem: het peniteniair systeem alhier; het lettelijke van wat achter eigen muren gebeurt, is ook eigen zaak). Zut, ik wou dat ik es kans kreeg _ leek als ik ben, dus bevoordeligd om te mogen spreken en rechtzetten) _ om een en ander te veranderen. En geloof me, ik zou het doen. Caroline Genez moet nog meer haar op haar tanden kweken, en doorspreken, en gewoon dingen doen (of haar ministers doen doen). Ons Roeselaars Sp.a-sjelleke is een poppemieke dat alleen maar in Brussel wil gaan politiekspelen, awel, meiske, ga daar dan wonen. Heb alleen nog vraagje: al jouw affiches die maandenlang aan dat huis van bouwheer Olivier van de Open VLD mochten hangen.... Roept wel wat vragen op, maar daar heeft ze geen tijd voor, wel voor vakantie-interviews, mode-gesprekjes, enz. Ik had beter verwacht, maar tja, een mens kan zich vergissen, hé, ben de eerste om dat toe te geven, en soit, ze is advokate en dus ook slim genoeg om zich overal in te dekken. En dan is er nog de politiekbetrokken papa...
Al die smiley's hierboven op het scherm, verleidelijk, maar not my thing. Speak to be heard, maar uitdrukking die ik onlangs las, blijft beter: er is een reden waarom we twee oren maar slechts één mond (nog niet gelijk aan tong...) kregen... En deze maatschappij weigert dit, want heeft regels, die eigenlijk alleen maar van tel zijn in zoverre dat die maatschappij er belang aan hecht ze te controleren. Belastingen= ja (nu er toch al personeel voor moet worden betaald); verkeer= nee, alleen maar als 't past en intern dicussieprobleem voor wie boetes mag innen; gezondheid: punt voor inzamelacties en dokters die ondertussen eigen regels en wetten mogen hanteren voor tarieven, of ze nu goed zijn of niet en of ze nu effectief en goed genezen of niet (mijn diabetes kunnen ze niet genezen, maar in hun systeem word ik verplicht om de zoveel tijd een aantal onderzoeken uit te voeren, moet ik jaarlijks een oogonderzoek ondergaan en betalen, word ik verplicht om de door hen voorgeschreven insuline verbonden aan licentie, ook jaarlijks te vernieuwen, word ik verplicht om insuline, onderzoeksmachientjes en toebehoren bij de diabeteseducatie te halen en de rest bij alweer een andere voorziening, die inzake naalden betalend werkt; maar ondertussen wordt de ziekenbond er goed voor betaald en kunnen zij weer heel hun leger personeel in 't werk houden). Reden om te klagen, bah neen toch, ik betaal volle tarief aan arts, dien briefje in bij ziekenfonds als dat kan en past, en dan krijg ik tijd nadien een deel terugbetaald. Mag ooit iemand es een studie maken rond het financieel spel hierbij? Mijn zoon koos doktersgroep, waarbij je enkel je remgeld moet betalen; watte? Dus, wat wint de rest er dan bij, en de ziekenbond? Waarom kan het bij de enen zo en mogen anderen iets anders doen? Waarom mogen dokters kiezen voor hun betalingssysteem, zut, hoe heet dat spel alweer (voor hen alvast: hoe word ik zo rap mogelijk rijk zonder plicht of principe wat dan ook van goeie genezing te bereiken of patiënt überhaupt te helpen, ik moet toch om de zoveel tijd langs komen... tot ik doodga): het gebruikelijke ziekenfondstarief waarop terugbetaling is gebaseerd en dat waarbij dokters mogen rekenen wat ze willen, en wie zijn wij om dat doktersbriefje te controleren op juistheid. Toen ik hartproblemen had, krijg ik telkens rekening van een dokter Goethals in Roeselare, die ik pas voor het eerst zag toen ik aan de revalidatie begon. Ik kreeg ook almaar rekening van hem en leit het ziekenfonds dat even nakijken. Antwoord: Sorry, dokters zijn altijdeerlijk.Sorry, maar vlakker en dommer dan dat, kan je onmogelijk gaan. Sorry, doktertjes, maar ik ben nog nooit langsgeweest bij dokter die in klein rijhuisje woonde en bij wie ik dacht, tiens, die leeft zoals ik. Jawel, ik ken er zo een, Mark L., ne goeie dokter van het geneesprincipe, eerlijk én mens, dus met goed en minder goed. Maar hij is eerlijk, praat met je, en vooral: laat je praten, geeft je tijd, ongeacht de drukte van de wachtzaal, de kleuren van zijn patiënten, enz. Je geneest al een stuk terwijl je bij hem zit, gewoon zo. Waarom lopen zovele dingen anders dan ze horen te lopen, zouden moeten lopen? Omdat we een volkse (sic, had beter op zijn stier kunnen blijven zitten) christelijke democraat hadden die no comment als levensopschrift gebruikte (mag ook op zijn graf, eens zover, en tout court; anderzijds had hij dan wel een madamme die goed verdiende met haar babbelen en zogezegd schrijven). Hij had dat als persoonlijke uitspraak kunnen deponeren en zou er goed aan hebben verdiend... nadat hij zovele mensen de L&H-val introk met zijn zogezegde betrokkenheid met en geloof in. Godgebeterd, dat dat soort sopretended christenen nog mag ademen... ik zal het nooit begrijpen. En ik weet au fond niet waarover ik praat, oh jawel, want dit is mijn begrijpen en zien van wat er rond mij gebeurt, maakt niet uit of een betaalde geleerde of andere betokkene het tegendeel beweert, hoe overheden dat kunnen toelaten te gebeuren... Liberaal, vrijheid van alles, een simpele vlag voor heel wat verdoken misbruiken in naam van. Ik zie en hoor, ik betaal belastingen en altijd maar meer, ik betaal voor alles altijd maar meer en meer, maar heb een baas die zweert bij minder en minder... Eind van de rekening voor mij: een almaar korter stukje... En verwacht ik nu dat iemand iets of wat zal veranderen? Er was eens... en ze leefden nog kort en toen niet meer. g-riet-ings. Sorry, teveel gedachten, teveel om te voelen, teveel om niet te begrijpen, teveel om goed te zijn voor een mens, teveel hopend dat ze ons van deze/onze ondergang zullen redden, maar eigenlijk wel beterwetend. Hoe slim ze ook allemaal samen mogen zijn, als onze overheid er niet eens aan uitgeraakt, wat verwachten ze dan van ons (meer dan dat we toch voor alles blijven betalen en opdraaien?)????? g-riet-ings.
Vraag me al tijd af wat dat getal links op scherm betekent? 233... bezoekers, inclusief mezelf die telkens berichten plaatst, fouten probeert te verbeteren, foto's binnen de blogperken moet houden, enz.
Wil mensen ook niet echt over alles vertellen... Dagboekprincipe. Schriftje dat ik als 14-jarige op eerste reis alleen meenam, verstopt in zak met maandverband (had ze, maar er werd verteld dat elke vrouw die daarheen gaat, haar maandstonden krijgt; dus ook nooit gesnapt waarom pasgetrouwden dan Lourdes als bestemming kozen). Maar 't was me een fantastische tijd... Liep al verloren in het eerste uur, maar zocht me weg terug. En nog voor die eerste dag om was, werkte ik al mee in gehandicaptenwerking van kliniek daar. Stelde gewoon voor om in plotse regenbui een rolstoelwagen mee te duwen en kwam te weten dat André Van Eeckhout (?)eigenlijk van dezelfde stad afkomstig was als ik. Ik ging op in dat werken met die jongeren, en was er elke ochtend heel vroeg bij om de verpleging te helpen.
Leerde er ook Alain kennen, eerste persoon die me kriebels in de buik gaf, zonder dat ik dat zelf besefte. Verliefd worden... begot so what? Maar hij was leuk en praatte met me, leerde me antwoorden en stimuleerde me dingen te doen. Mijn moeder zie gelijk na die week dat ik veranderd was... Na die week samen zagen we mekaar eigenlijk niet meer terug, tot ik als ongehuwde moeder met twee kinderen alleen was, net nadat de relatie werd verbroken en ik verhuisde, en ook hij met een mislukt huwelijk zat. Dat was een prachtavond, we aten bijna een kom soep samen uit en hebben de nacht doorgepraat, verteld... en aantal dingen nooit gezegd. Paar jaar later belde zijn vader met boodschap dat ik niet langer nieuwjaarskaarten hoefde te sturen: Alain was in verkeersongeval gestorven. Neem het hem nu nog kwalijk; sorry Alain, maar ik mis je.
Kan niet zo goed overweg met mensen die uit mijn leven verdwijnen. Blijf ze altijd verder een plaats in mijn bestaan geven, of ik ze nu nog hoor of zie, of niet. Eens is altijd bij mij. No hard feelings evenwel, kwaad slijt en is hoe dan ook te zwaar om mee te dragen. Soit, genoeg voor vandaag. Met Felix die achter mijn rug om op bureaustoel ligt te slapen, zit ik niet echt goed; hij ligt wellicht beter dan ik zit, maar gezien zijn leeftijd en gezondheidstoestand is het hem gegund. Baibaizwaaizwaai, g-riet-ings.
Dit wordt een kleine tentoonstelling van aantal schilderijtjes die ik maakte. Of die nu de naam schilderij verdienen, da's weer een andere zaak, een picassa zal ik nooit worden, want ik kan niet eens tekenen. Schilderen, dat is/zijn kleuren, uitgesproken, fel, emotievol. Vormen, maar abstract. Een lerares aquarel zei ooit dat tekenen erin bestaat om vormen te vatten, bedankt Greta, want je had gelijk. En ondergetekende tekende gelijk een schoen... met aan de ene kant vijf vetergaatjes en aan de andere kant zes! Tja, je moet je kunnen kennen. En al zijn ze niks waard, ik heb er plezier in ze te maken, af en toe nodig, een ontlading, een gevoel. En dit lijkt me wel een manier om er een paar bijeen te houden. Top vijf_a, een volgende keer top vijf_b. En nu moet ik dringend voor middageten zorgen! g-riet-ings.
Even de poezen nagekeken, en zeg nu zelf: zijn dat geen schattige wezens... elk met een eigen karakter, elk met eigen gedacht en voorkeuren, elk met eigen manier van bestaan, reageren (dus denken!). Ik schreef het misschien al hoe een van die vijf me wou verdedigen toen ik ziek was en arts me wou aanraken. Ziek zijn is iets wat ze voelen, en dan blijven ze heel dichtbij, waakzaam, zorgend. Elke beetje aandacht sust hen dan, 't vrouwtje is er nog en denkt aan ons. Napoleon was onze hond, een vrouwtje, dus toen we onze eerste poes hadden werd dat gelijk Jozefien en dat ze een kater was, kon hem aan geen kanten schelen. Jozefien stierf een jaar terug, had vocht in de longen en net toen dierenarts speciaal van feest was teruggekeerd om te kijken wat te doen, was het te laat. Heb huilend op straat gezeten, haar nog warme lichaamp in mijn armen. Zo'n mooi dier, zo aanhankelijk, een poezepersoonlijkheid, zovele jaren trouw bij ons, een leider van/voor de dierenfamilie hier.
Tja, ik weet het, ben weer laat bezig alhoewel voornemen was om voor 23 uur in bed te liggen. Heb @Nieuwsbrief afgewerkt, en toen ook de Nieuwsbrief van de vzw Reisleiders Vlaanderen naar de interessegroep doorgestuurd (verlofperiodes zijn slecht voor gewoon werkende mensen, want ook het werkleven gaat door). Ben op dit moment nog bezig om de nieuw-afgestudeerde reisleiders centrum Roeselare in de internet-reisleiderspool op te nemen. Is tamelijk omslachtig werkje, maar ze verdienen het, al die gasten. Wat zij voor zo'n opleiding moeten betalen, en wat zij daarvoor in die twee jaar moeten studeren, en voor examens afleggen, mijn met gaat er telkens opnieuw voor af. Dus... hun postopleiding _ zijnde hun eigenlijke start als reisleider in welke mate ook _ verzorg ik graag en goed. Zo hoort het. Ach, en ondertussen ben ik mijn valreep over gegaan, 't weze me vergeven. Rest volgt een volgende keer, bij leven ende welzijn. Sleep tight, ik neem mijn kersenpitten mee, 't wordt kouder en Mottie komt verwittigen dat zij alvast naar boven gaat. g-riet-ings. En na de poezen, wat van mijn knuffelbuffels Jules en Arthur?
Dag...boekje... Boordevolle dag beleefd, ten volle uit. Gisteren behoorlijk vroeg gaan slapen en niet al te vaak gewekt door gloei-attacks dd de actuele menopauze-eeuwen. Poezen Elaba en Marcopolo (foto; eba volgt nog wel eens, zo ook de nog drie anderen) hielden nachtwacht bij me, en deelden mijn wakkere draai-zucht-draai-momenten. Gek hoe een nacht je denken verwart als hij in stukken wordt beleefd. Soms geloof je dat je een ganse nacht wakker bleef, maar bepaalde indrukken die je opdeed, laten vermoeden dat er slaapperiodes tussen waren... Gek besef als je lichaam het van je denken overneemt, en je denken dan weer moet werken op momenten dat het lichaam voor rust zou moeten zorgen.
Boordevolle : appels geplukt, noten geraapt, rode salade geplukt en in salade verwerkt (nu al bijna op, want ook dirk lustte het graag), samen met dirk over de middag zomergroei van de kleurklimop van achtergevel verwijderd, en dan heb ik nog zijmuur heel wat ingesnoeid en alle afval in zakken verwerkt (jawel, na het op 20 cm in stukken knippen van de dikkere takken) en toen alles was opgeruimd nog het terras in de bleek gezet en lang geschrobt, tot het weer crèmekleurig was met minder vlekken. Blij met resultaat, geeft voldoening te zien dat wat je doet ook effectief iets betekent...
Vanavond boodschappen gedaan met zoon Elias en zijn vriending Eva. Hun huis ziet er prachtig en mooi uit, rustig, alles vers behangen en geschilderd, mooie kleurenkeuze... ik ben trots. En ik moet nog es verderdoen aan de tuin, de hagen verder snoeien, maar dat lukt me de eerstvolgende maand nog wel. Zekerweten.
Dochter Laika gehoord, was op weg naar huis na een lange vergadering. Zij en Kenny zitten middenin verbouwingswerken: hun stenen verdieping is afgebroken en wordt omgebouwd tot grotere, houten bovenbouw. 't Wordt mooi, ik zie het zo voor me, met idyllische groentaferelen als ze uit hun ramen kijken... Daar werken en sparen ze voor, en god beware de triestigaards, die dergelijke landschappen ooit willen veranderen. Politiekers en beslissingnemers (en alle profiteurs in hun betaald kielzog): respecteer mensen en hun leven. Wees geen namaak-Dolfkes, met wijzende vingertjes... de arm hebben we al es gehad, en mijn les is geleerd. Liever jezelf te zijn, dan niemand te zijn, maar nooit ten koste van iemand anders (met uitzondering van de genoemden en hun volgers). Klink ik niet duidelijk? Dan voel je het maar gewoon duidelijk aan. Respect voor elk leven, in welke kleur of vorm ook, met welk neusprofiel of haarkleur ook, respect voluit zolang het gaat om iemand die datzelfde respect teruggeeft aan anderen. Dief, snelheidsovertreder, moordenaar, verkrachter... elk woord in 's menschen bestaan dat pejoratief overkomt, moet worden bestreden en berecht. Maar ook zonder respect, zoals de moordenaars van Joe. Respect voor elk leven, voor jezelf en andersmans leven... daar komt het in dit leven op aan, en dan hoeven we nog weinig Zevende Dagen en Canvas- of andere maatschappelijke problem-programma's mee te maken, want die draaien rond menselijke en maatschappelijke problemen. Een maatschappij is een samenleving. S A M E N L E V E N = S A M EN L E R E N L E V E N. Omdat het leven leren is, elke dag opnieuw, soms elke minuut opnieuw, steeds nieuwe mensen, nieuwe ideeën. Nieuw is leven, leven is nieuw en leven verandert, evolueert, wordt anders, kan en mag anders, zolang het leven is, respecterend leven.
Leven, is het leven respecteren en het net als een ander mag, beleven. Op een dagvalreep... g-riet-ings.
Dagje in 't verzet. Niks leek me goed te lopen in dit leven. Een boosheid waar je geen weg mee weet, als puur gevoel zonder bodem, huilen bij een film, puur sentiment, de wereld als een boeman zien, waar weinig loopt zoals je denkt dat het leven zou moeten lopen. Heb bv nooit gesnapt waarom het zolang duurt vooraleer hulpacties in gang schieten als ergens een ramp gebeurt... En dan stel je je als moeder daar ter plaatse voor, hopend-gelovend-erop vertrouwend dat ze vanop een andere plaats zullen komen helpen en zorgen dat alles beter kan worden. Mensen verwachten geen mirakels in dit leven (toch, soms wel en logisch als je bv leeft met iemand die kankerveroordeeld is) maar wel zorg en respect voor je leven, en hulp als de nodig is. Ethiopië bracht ooit zoveel mensgevoel samen, maar het land ligt er nog steeds en hoe vaak hoor je er nog over... Onlangs bij een nieuwsbericht leek het een aaneenschakeling van ongelukken en rampen en doden en gewonden. En dan heb je een bezoekende president Bush die zo plechtig beloofde het getroffen orkaangebied te ondersteunen en alles te doen wat nodig was voor een heropbouw... maar eenmaal thuis precies een blackout kreeg. Zo vaak die gedachte gehad met de holocaust, en de mensvraag hoe zoiets ooit mogelijk was. Een volk dat zomaar een arm in de lucht gaat aanbidden en zich super waant. Sorry, ben te dom om dit ooit te kunnen bevatten, alleen het is er geweest. Oplossingen of voorzorgsmaatregelen heb ik evenmin, nogmaals sorry. Wou dat ik het had. Mijn moeder verwittigt me steeds dat dat het leven is, en dat wij mensen daar niet tegenin kunnen of moeten gaan (niet tegen de politiek of tegen grote bouwheren die zich geen moer zorgen maken over licht en lucht van een ander), maar mijn katholieke opvoeding liet een print in mijn hoofd achter: een boze Christus die de handelaars uit het huis van zijn vader verdreef (jeetje, espeel). Een boze Christus die inging _ alleen, want voor de rest was het gewoon zo _ tegen iets wat niet juist was. Moeten wij daar dan niet een beetje een voorbeeld in vinden? Zovele dingen waar we effectief weinig aan kunnen veranderen: mensen worden ziek en sterven, vrouwen die geen moeder kunnen worden, mentaal en fysisch gehandicapten, mensen die in armoede verzeild geraken, enz. Maar ervanuit gaan dat je toch niks kan doen, is mss onze grootste fout. Geloven dat je iets kan veranderen, dat je iets van verschil kan brengen lijkt me al een goeie aanzet tot verandering. Ik sluit voor vandaag. Heb stapel strijk, moet kamer van zoon opruimen, groentensalade maken (lekker hoor, eigen recept; interesse?) en aantal brieven schrijven. Wens mezelf en de rest van de wereld een goeie dag, of maak er gewoon een goeie-betere-beste dag van. CU, g-riet-ings.
Hi! (oma, da's wel iemand die onze taal spreekt, dus kan je beter gewoon hallo zeggen; dixit Arthur, nummer twee van mijn tweeling-kleinzoons deze middag, toen ik de bouwwerkers aan de bovenverdieping van het huis van mijn dochter en haar man bezig zag).
Omariet haalt op woensdag de tweeling op van school en blijft bij hen tot de mama thuiskomt. Normaliter moet ik dan om 13 uur op kantoor terug zijn, maar deze week is laatste week verlof en kon ik dus langer blijven. Een immens voorrecht als grootouder vind ik, en hoe graag ik mijn werk ook doe en hoe anders het ook is met, heu, onder nieuwe baas sinds paar maanden, die kleinzoons betekenen me veel meer dan de rest. Alleen oordeelt de maatschappij dat ik me omwille van pensioen- en andere redenen die hen beter passen, beter nog kan gaan werken dan me met huis, tuin en gezin bezig te houden. Deze week heb ik mail gestuurd naar de rijksdienst voor pensioenen om te weten hoe lang ik wettelijk nog moet werken. Misschien start ik dan wel een aftelkalender. Bijna 28 jaar sinds ik in deze job ben begonnen, en een nieuwe baas die niet eens beseft hoe vernederend hij in zijn antwoord is als ik hem opmerk dat we wellicht met verschillende word-programma's werken, want mijn pc voorziet niet in de mogelijkheden die hij me geeft: Ik leg jou systeem van revisies wel uit. Is poepsimpel. Ben ik dan stom genoeg om dat te vertalen naar: jij bent poepdom om dit niet te begrijpen. Of bewaar ik mijn waardigheid in een nuchtere vertaling naar: hij legt het me wel op eenvoudige manier uit hoe het werkt, want hoe dan ook, toen het probleen zich stelde en een jongere collega me evenmin kon helpen, ik het toch wist op te lossen en mezelf wist te bewijzen. Een glas is zo half vol of leeg als je het zelf wil zien, en voortaan wil ik me daaraan houden. Jonge managers weten vaak niet hoe werd gewerkt om iets op te bouwen, dag en nacht, week en weekend, eindeloos in het volle vertrouwen mee te helpen aan de opbouw van iets unieks, iets speciaals, iets groots, iets waardevols. Dat geloof hielp ons over nachtwerk, over overuren, over weekendwerk, zonder recup of speciale verloning of wat dan ook. Het was teamwerk, opbouwen, iedereen in zijn volle kunnen en vermogen. Het nu groot, immens, wereldwijd gewordene is een zware verantwoordelijkheid, die onze nieuwe baas opnam en dat eert hem tenvolle, maar nieuwe tijden en nieuwe technieken kunnen me niet weerhouden in de opmerking dat mensen mensen blijven en dat logisch, doordacht, creatief en interactief werken met speciaal menselijk respect, de een voor de ander, de basis vormden van dit succes. Dat ik ouder word, dat ik vasthou aan bepaalde waarden, dat ik principes hanteer die toen telden _ en m.i. nu nog tellen _ dat blijft mijn waarde van inzet en werken. Maar evengoed mijn onbegrip tenopzichte van alles, ach, zeg maar heel veel van wat nu gebeurt: vrijblijvend, cijfermatig, balanskrampig, lukt-dit-niet-dan-wat-anders, oud is slecht en voorbijgestreefd, alleen nieuw en superpc is goed (elke dag nieuw te volgen, en voor elkeen wat anders, want diverse werkverantwoordelijkheden), gewoon is goed genoeg als je maar overkomt bij de buitenwereld, geen creativiteit want kost "misschien" geld, enkel... Tja, wat is dan goed?, dat wat geld opbrengt, maar daar moet je dan wel creatief en inventief en durfaf voor zijn, met vertrouwen in wie met je meedurft... en daar wringt dan weer een schoentje of twintig in het dozijn. Hard negociëren, logo boven de managerdeur, pushen en duwen en blijven argumenteren (zelfs niet eens tegen beter weten in, want niks anders wetend, zut) en met guillotine boven nek van je medewerkers: Shut up or die. Follow or die. Do as I say, or die.
Geluisterd naar Michel Sardou, les bateaux du courriers, uit zijn Bercy 1992-optreden. C'est fou ce qu'une femme entend... Een van mijn voorkeur(ste)_ moet kunnen _ instrumentale stukken. Prachtig gewoon, naast zijn al prachtige stem. Jammer dat hij wat radicaal is ingesteld, zo liet ik me toch vertellen, maar mocht ik hem ooit ontmoeten, dan vraag ik het hem zeker. Goed?
Film op Vitaya deze namiddag: zwarte vrouw in Chicago, moeder van twee kinderen, een volwassen jonge zoon met al work-and-gain instelling van "I Can Do It" en een autistische dochter. Inwonend bij haar verantwoordelijke moeder, eentje dat nuchter en denkend stapt en het leven en zijn geleefden aanpakt maar, ten einde raad, schoonbroer in kleine stad contacteert en erfgoed verpand om er haar dochter en kleinkinderen heen te sturen. All is well that ends well, natuurlijk. Maar ik keek met glas wijn in de hand, en voelde me er niet goed bij. En ik keek naar vuur in ogen en gezichten, en voelde me wat leeg en eenzaam. En ik keek naar de kinderen, en voelde verantwoordelijkheid en bezorgdheid in een meevoelen.
De toestand met Dewael werkt op mijn zenuwen. Mijn dochter zei dat een man in dergelijke positie onmogelijk al zijn personeel in gedragingen en beslissingen kon volgen. Ondergetekende repliceerde dat precies ook dat zijn job vormde, en de keuze van zijn medewerkers en personeel zijn positie waar- of kapotmaakte. En vervolgde _ misschien te ver _ dat als die minister geen tik kreeg, ik nooit van mijn leven nog een boete zou betalen voor wat dan ook niet of verkeerd gedaan. Verantwoordelijkheid begint ergens en eindigt ergens, en hoge bomen vangen veel wind (maar ook alles wat met die wind verder meekomt). Politiek gekozenen veranderen te vaak eens ze een politieke benoeming hebben, want raar maar waar: politiek is/blijft? te vaak een spinneweb van gevraagd en gekregen hebben en herinneren aan en zelf krijgen. Politiek is een bewuste instapkeuze met hoop op genoeg stemmen, en wordt dan een grote verantwoordelijkheid (en zelfs dat geldt in de Roeselaarse CD&V niet echt, want het schepencollege leek al klaar nog voor alle stemmen waren geteld; schepenen werden gekozen ongeacht hun behaalde stemmen. Met de D van Ongelooflijk, de C van Frietpot en de V van Bedorven?). En de gesprekken van jij wil... tegenover ik wil... beginnen Ik? Och jawel, partijen bestaan, dat weten we, uit een petitcomité van enkele mensen en de rest uit akkoordknikkers, die het spel opnieuw gaan spelen: ik stemde in met ditenheb nu recht op dat. Zut, ik hou ermee op. Sardou, waar bracht je me heen? Loretta uit de film, waar bracht Nathan me heen?
Ik had mijn grootmoeder en moeder moeten volgen, een aantal kinderen baren, en huis en tuin eren in een zelfrespect, en vechten voor wat die belangen in gevaar bracht. Zoals tegen die bouwheer, een moneyaddict volgens mensen die hem kennen, die dure intrestkotjes naast en op mekaar bouwt. Tegenover een lagere school, op een paar meter van een gehandicapten-gemeenschap, vlakbij een psychiatrische instelling en op een paar tellen van een bejaardenhuis en serviceflats. En... zelfs een mooi zicht op de dorpskern vernietigent enkel en alleen om zijn nooit-eindigende geldhonger te voldoen. Mocht hij iets van mens in zich hebben, dan had hij er een parkje van gemaakt. Park O, met opschrift: een iets goeds in mijn leven. Een rapport van een expert beweert dat de ondergrond hier labiel is, en toch dient hij plannen in om ondergrondse garages naast ons huis te bouwen. Hij is liberaal (of wat dacht je, geld en gewin, zijn ochtend-, middag- en avondgebed) maar het huis droeg maandenlang divere foto's van een sossen-schepenmadam; wie vroeg en wie gaf?). Tegenover de kerk hadden we al een voorbeeld: een kleine middenstander die een beperking van hoogtebouw op de ene hoek kreeg, daar waar een bank om niet te zeggen Fortis dat op de andere hoek de lucht inmocht; rarara, waar zit het verschil? Regels, wetten, gelijk voor de wet? Een verschilpunt misschien: geld, en vooral geld dat kleurloos is want anders zou het als onwettelijk worden beschouwd of geld dat aan voorwaarden is verbonden en op termijn dient ingeboet. Nee? Leg me dan het verschil maar es uit, ik wil graag weten waarom iets voor de ene niet en voor de andere wel kan.
Gasten, soit, voor zover iemand dit leest: ik schrijf dit dagboekgewijs, en mag dus schrijven wat ik wil, afgaand op wat ik weet en dat sluit gelijk elke mogelijke klacht van laster of leugen uit. Die O dreigde, toen mijn echtgenoot hem belde, dat hij de nodige diensten in Brugge kende (ondertussen al veroordeeld wegens fraude) en als dat niet hielp, hij zich ook zijn weg naar de betrokken minister wist te banen. Dat, mijn beste kleine dommerds zoals ik, dat zou al een veroordeling op zich moeten inhouden... En we ontnemen hem al zijn bezittingen, en stoppen ze in een fonds dat ten goede komt aan alle mogelijke groeninvesteringen voor Roeselare en omgeving, dat het ozoozonmatig kan gebruiken (bestrijdend dan wel).
De stad van het meeste fijn stof in dit land... We hebben een cultuurminister uit functie die 't zag zitten om enige tijd burgemeester te worden. Ik schort mijn mening over deze burgemeester op, na gesprek met iemand naar wie ik wel kon luisteren. Waarom is alles (mannelijk?) politiek zo gecompliceerd? Waarom kunnen mannen geen huishouden aan, maar pretenderen zich wel goed genoeg om een stad te leiden? En waarom moeten die politiekers dan zo buitensporig gaan verdienen, daar waar een gewone burger veel minder maakt en dan nog es extra wordt belast omdat de put te groot wordt... Wie heeft die put gemaakt en wie vult onze put als we die maken? Uiteindelijke verantwoordelijkheid! Shit. g-riet-ings.
Gisteren drukke en bezige dag, en lang opgebleven. Had twijfels over Netlog, en nu nog iets meer, ik bedoel: het lijkt wel of je altijd mensen over de vloer hebt. En kan vriendschap op die manier? Een 52-jarige oma die netlogt met 20- of 37- of 46-jarigen. Er zitten ook dichtere leeftijdsgenoten bij, getrouwd en wel, maar wat doen wij dan toch allemaal voor de computer en bij die site, Ha, espeel, toch beetje van de oude stempel of zijn het de opkomende pauzes die me aan het twijfelen brengen. Toch, ik moet toegeven dat het ook op andere vlakken veranderingen inhoudt. Mijn manier van kleren bekijken en kopen, is anders geworden. Was altijd type dat zich met een "slunske" kleden kon (kon alles aan, jong, modern, hip), maar... voel er me niet langer echt goed in, aantrekken, in spiegel gaan zien, wisselen, nog es veranderen... en dan wat ontstemd omdat er weer op te ruimen valt. Vrouwen?! (sic). Kasten boven werden paar weken terug grondig onder handen genomen en opgeruimd; en soms grijp ik wel es naar iets dat er niet meer is, de keuze is beperkter, strakker en aangepaster geworden (om bij te huilen eigenlijk, want uitspraak van ons moeder is _ bijna _ bewaarheid: kleed je naar je leeftijd). Ach, laat het me besluiten met de opmerking dat ik er me zelf goed bij moet voelen, en anders spaar ik een tijdje en laat me dan es aankleden door een styliste, moet kunnen. Gisteren buurvrouw op bezoek gehad die vol smaaklof was over het potje salade naar eigen recept, dat ik er zondag had afgegeven. Leuk. Had twee dagen geëxperimenteerd en al viel de eerste dag mee, zondag was nog beter. En dat bleek gedeelde mening van echtgenoot, want grote pot was al vlug een lege pot. Moet wel opletten, want rauwe groenten vallen mijn maag soms zwaar, maar dat weet je hoe dan ook pas als het op is hé. Buurvrouw was ook positief over mijn laatste acrylwerken: op de juiste weg, goed verbeterd. Dus kon ik niet anders dan gisteren nog even de nieuw-gekochte tubes uit Sluis proberen... maar dat werk is nog in wording. Misschien zet ik er ooit wel es eentje op deze blog, waarom ook niet.
Heel laat uit bed vanmorgen en eigenlijk wil ik er gelijk weer in. Mijn diabetes speelde me weer een keertje parten na drukke dag gisteren en ondanks paar snoepen, liep het fout vanmorgen. Dirk, mijn echtgenoot, was er al vlug bij met cola en boterhammen met chocopasta, maar eens suiker weer omhoog, krijg ik steeds af te rekenen met een zware onderkoeling en dat eet je vanbinnenuit ijskoud. Mijn huid tintelt nog steeds alsof ik tegen ijsblokjes aanzit. Handen zijn koud als na vrieswandeling zonder handschoenen. Dirk komt thuis om te eten, ik sluit hier even. Tot...
Gisteren heel vroeg al collega op kantoor opgebeld, omdat mijn dochter in problemen zat met zieke zoon (een van haar tweeling). Haar man zat op dat moment al de ganse week in Roemenië voor zijn werk, en zij had ziek en gezond kind voor zichzelf alleen.
Jakkes, had willen schrijven, maar ben bijna ganse dag bezig geweest met de voorbereiding van vergadering voor de vzw Reisleiders Vlaanderen. Ben er secretaris, en het begint me soms teveel te worden. Waarom willen mensen binnen organisaties alles zo complex en ingewikkeld maken, zoals bij Toerisme Vlaanderen. Professioneel... en met alle gevolgen vandien. Een warboel, een heksenketel, waarbij de ene keer de anderen worden gevraagd en de andere keer de enen. Maar het lijkt er sterk op dat dit ofwel zeer goed gepland en dus gericht is ofwel dat het professionalisme daar ook es mag opgekalefaterd worden. Dergelijke structuren werken versmachtend en enkel de niet-creatievelingen, de niet-bedenkers, de niet-durvers, de niet-innovatieven vinden hun onstabiele gading in die structuur. 
Als je komt van de huizen van je kinderen, dan kom je thuis waar het stil is. Gelukkig wachten de poezen me op, hongerig wellicht. 
Dag...boekje,
Dag...boekje,
Dag...boekje...
