****

GENT - Raymond en Suzy Vanherberghen stoppen er mee. Zondag speelden ze met het Stroppentheater de laatste van acht voorstellingen van 't Vet es van de soepe'. Acht keer kregen ze bij het afscheidsgroeten aan het publiek tranen in de ogen. Zeven keer nagenoeg ongemerkt. Maar zondag, konden Raymond en Suzy hun emoties niet verbergen. En ze hoefden zich daar ook niet voor te schamen. Een mooier afscheid kon de ,oudste van de Beren van Romain Deconinck' zich niet dromen. Nog één keer danste hij met zijn Suzy op de planken.

 Regisseur en theaterschrijver Frans De Bruyckere, waarmee Raymond en Suzy al sinds 1999 samenwerken, zal het ons niet kwalijk nemen dat we het hier niet hebben over de inhoud van het laatste stuk waarin Raymond en Suzy meespeelden. De Bruyckere is met 't Vet es van de soepe overigens ook al aan zijn 75stuk toe dat hij de laatste 25 jaar schreef en regisseerde. Fotograaf Jan Vens maakte van het stuk overigens zodanig veel foto's dat u het in de fotoshow zowat volledig kan herbekijken.

 Maar terug naar Raymond en Suzy. Hij 90. Zij 85. Raymond, afkomstig van Tienen, waar zijn grootvader niet alleen voorzitter was van het Vlaams Toneelverbond maar in het zelfde toneelgezelschap speelde waar ook Toni Corsari in speelde. Raymond kwam nog voor de oorlog naar Gent, waar hij Henri Van Daele leerde kennen. 'Van hem leerde ik de eerste woorden Gents: J'oak, nie noak, joase...' grapt hij, thuis aan de eettafel in zijn appartement in de omgeving van de Watersportbaan.

'Ik heb altijd onder de naam van mijn man gespeeld', antwoordt Suzy, als we haar familienaam vragen. Hoe ze elkaar leerden kennen is ook een verhaal apart: Suzy was 'lochte danseuse' in de Minard, Raymond was er acteur. 'En ja, hoe gaat dat? Hij kwam al eens kijken, en hij probeerde. Hij probeerde mij te toezen, en ja, dat mocht hé. En van het een kwam het ander.'

Dat was dus 1952, het jaar waarin ze trouwden. Straks, in oktober, zijn ze zestig jaar getrouwd, en kunnen ze nog eens passeren bij schepen Catharina Segers die het koppel gisterenavond kwam feliciteren en interviewen namens het stadsbestuur.

 Raymond en Suzy hebben verhalen zat. Over de geboorte van hun zoon, Gino. '12 april 1959. Ik stond op de planken Zomer op het Ijs te spelen, terwijl mijn Suzy in de kliniek aan het bevallen was. Toen het nieuws van de geboorte de Minard bereikte, probeerde Romain De Coninck van achter de coulissen aan een collega acteur met gebaren wijs te maken dat er één jongen van 4 kilo geboren was, maar de gebarentaal werd verkeerd doorgegeven en Raymond dacht dat hij vier kindjes van één kilo gekregen had! En toch doorspelen.'

 Zowel Raymond als Suzy begonnen hun carrière in de Minard als ,,invaller''. 'Ik in 1952, in een stuk dat een parodie was op de Lustige Weduwe. Er was iemand ziek, ik had al wat rollekes gespeeld bij Henri Van Daele, en Romain vroeg mij of ik niet één keer wou meedoen. Die ene keer is 40 jaar geworden. Goed voor 120 stukken en 5.125 voorstellingen, in de Minard alleen al.'

Ook Suzy begon als invaller. Na de kinderen was ik gestopt met dansen, maar toen er eens iemand ziek was vroeg Romain aan Raymond of zijn vrouw die rol niet kon overnemen. 'ook voor één keer, maar ook zij is blijven spelen.'

Suzy: ,Romain, dat was ne correcte mens. Wel streng. Repeteren om 7 uur was repeteren om 7 uur, en niet om twee minuten na 7 uur. Hij heeft me geleerd wat toneelspelen is. Dat ik mij moest keren naar de mensen tegen wie ik sprak, en niet naar het publiek  Ik weet dat ge nen schonen buik hebt, maar ge moet hem niet aan 't publiek tonen, ge moet u richten naar de acteur waar ge tegen spreekt. Romain was bereid van energie in u te steken, maar hij moest resultaat zien.'

Talloze rollen hebben ze samen gespeeld. 'Ik speelde heel vaak de rol van meid', vertelt Suzy, en ze wrijft zonder complexen over haar mollige buik: ,Met mijn postuur moest ik geen amoureuze rollen spelen hé!'

Niet alleen in de Minard, en later bij het Stroppentheater, maar ook in films en televisie speelden ze. Suzy speelde in tal van televishows van Gaston en Leo mee, en ze komen ook voor in Aanrijding in Moscou, in Vidange Perdu, Pauline en Paulette. 

 Samen op de planken, maar thuis repeteerden ze niet samen. 'We hebben nooit elkaars rol opgevraagd' klinkt het. 'En ons rol instuderen, dat deden we op de wc! De teksten instuderen en onthouden is overigens nu nog altijd geen probleem. Maar een mens moet één keer stoppen. En het werd toch wat veel: drie stukken per jaar, aan drie repetities per week.

Hun zoon Gino kreeg het nieuws als eerste te horen. Met een krop in de keel vertelde hij het zondagavond tijdens de huldiging op het podium van het stroppentheater: ,Zegt dat nog ne keer?' was mijn reactie toenh jullie mij zegden dat jullie er zouden mee stoppen. Zegt dat nog ne keer..'

Maar ze bleven bij hun beslissing. En ze zijn er zeker van. 'We gaan niet doen zoals zoveel andere: afscheid nemen en volgend jaar herbeginnen. Nee, gedaan is gedaan. Natuurlijk gaan we dat missen. Die repetities, het contact met het publiek. De dankbaarheid van het publiek. Na de laatste afgelopen reeks voorstellingen kwamen er elke avond mensen bij ons die ons bedankten ,voor al de mooie avonden die we hen bezorgd hebbben.' Dat doet iets met een mens. Alle avonden hebben we bij de afscheidsgroet aan het publiek tranen in de ogen gehad.'

Die tranen konden ze zondagavond niet langer verbergen. De zakdoek moest herhaaldelijk bovengehaald worden. Want zoon Gino wou het afscheid niet ongemerkt laten voorbijgaan. 'Ik ben bij schepen Catharina Segers geweest, en die beloofde er een mooi afscheid van te maken. En dat heeft ze ook gedaan.'

De huldiging na de laatste voorstelling zondagavond was sober, maar intens. Een heleboel acteurs waar ze ooit nog mee samengespeeld hadden waren er: Luc De Paepe , die dank zij Raymond acteur geworden was, kondigde de gasten aan: Lily Castel, met wie Suzy nog samen de Andrew Sisters gedaan had op het Laurentplein, tijdens de Gentse Feesten, Sabijn, die het koppel in de Minard leerde kennen dank zij haar meme en pepe, maar er ook nog mee samen speelde, Carmen, Willy Verbeke, waar ze ook nog jaren bij speelden, Rudy Suwijns, Fred Geirnaert en mevrouw Vander Velpen.En Frans De Bruyckere natuurlijk, de theaterschrijver en regisseur  waarmee ze tijdens de afgelopen 13 jaar bijna 40 stukken speelden: 'Het is spijtig voor het Stroppentheater, het is spijtig voor het publiek, maar hoe een 90 en 85-jarige nog op die manier hun tekst kunnen acteren, dat verdient alleen maar bewondering. Ik hoop dat ik dat zelf ook zal kunnen, zo eindigen in schoonheid.' En hij schonk het koppel een kristallen vaas.

.En toen dansten ze nog één keer op het podium, en waren ze niet de enigen die hun

zakdoek moesten bovenhalen

Nieuwsblad'Gent'

Druk op de link en wordt onmiddelijk doorgestuurd naar de link 

26 Jaar 't Stroppenteater

http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=BLJVE_20120401_001

 Kopieer de link 165 foto's. Voor vele mensen een aandenken