Niemand behalve de makers wist waar zich aan te verwachten, en dat was ook nog niet meteen duidelijk na de intro van Wim Opbrouck. Opbrouck kwam met een emmer over zijn hoofd van achter het rode theatergordijn en zette het publiek in een snelvaart herhaaldeijk op het verkeerde been: dat het publiek binnen de tien minuten naakt zou zitten, dat er onder tien stoelen enveloppen gekleefd waren met een citytrip naar Barcelona, dat er een tracer was die meteen de persoon ontdekte wiens gsm afging, en dat er tien vrijwilligers op het podium moesten komen om iets te doen met schaamtemachines die klaar stonden. Een en ander leidde tot gegniffel en onwennigheid bij het publiek. Wat zou er gebeuren? Maar Opbrouck stelde het publiek snel gerust: ,Nee, het wordt niet zo'n avond'. 

Lendendoek

NTGent en De Standaard hadden wel ander volk in huis, zodat ze het niet nodig hadden om met vrijwilligers te werken. Waarop Karel Verhoeven, die samen met Bart Sturtewagen de hoofdredactie van De Standaard vormt, het publiek introduceerde in de wereld van de schaamte en uitlegde waarom wij een lendendoek dragen, en niet naakt rondlopen.

De avond leek ietwat saai en drammerig te beginnen toen daarna een vijftal acteurs een opsomming gaven van zowat alles wat in de wereld fout gaat en zich afvroegen ,of we ons daar moeten over schamen'. Dat onderdeel duurde gelukkig niet al te lang.

Danneels en Lesley Ann Poppe

Tijdens de volgende act bleek hoe de op het eerste gezicht totaal verschillende werelden van journalistiek en theater elkaar kunnen versterken: gezeten aan twee lange tafels vertolkten Wim Opbrouck, Steven Van Watermeulen en Frank Focketyn de zogenaamde Danneelstapes. De tapes die het gesprek tussen het familielid dat door bisschop Vangheluwe was misbruikt, Vangheluwe zelf en kardinaal Danneels weergeven. De meerwaarde van het auditief brengen van die teksten, aangevuld met de lichaamstaal van de acteurs en slechts een minimum aan actie, tegenover enkel een geschreven tekst, was enorm. De schaamte was hier wel heel plaatsvervangend.

Die act en acteur Steven Van Watermeulen gingen  naadloos over in een persiflage van het personage Lesley Ann Poppe, de patroonheilige van de vrachtwagenchauffeurs.

Stijn Meuris bracht de tekst die ook in dSweekblad stond en kroop in de huid van Jean-Luc Dehaene die zo oprecht mogelijk vertelde hoe hij zich schaamde over ongeveer alles wat hij na zijn politieke periode had gedaan.

Waarna naakte deurwachters _ zonder lendendoek _ de deuren openden om het publiek de pauze in te loodsen. 

Staat u ook in de wachtrij?

Na de pauze zong actrice Joke Emmers nog over de schaamte over de lelijkheid van een lichaam, om vlug plaats te maken voor Wim Helsen, die op een magistrale manier vertelde wat er in iemands hoofd kan gebeuren als die gewoon rustig staat te wachten om naar het toilet te gaan en plots  door een andere persoon aangesproken wordt met de vraag: ,Staat u ook in de rij?'; De weg naar fascisme is in zijn verhaal niet ver af. Een verhaal dat hij beëindigt met de wondermooie zin: Ik stond daar met het gevoel alsof ik een bewolkte lucht had ingeslikt. Schaamte dus.

Pleiter Walter Van Steenbrugge kroop nog in de huid van president Obama, die zich ook publiekelijk over een en ander schaamde, zoals zijn medewerking aan de doodstraf: ,de schaamte kan geen alibi zijn voor de medeplichtigheid aan de barbarie die de doodstraf is.' klonk het. Van Steenbrugge besloot zijn tekst met de zin: ,De dood mag nooit vrienden krijgen.'

 Ook actrice Chris Thys bracht nog een tekst over schaamte, evenals columnist Bernard Dewulf die zijn column uit dSweekblad voorlas en filosofeerde over de schaamte die begint bij de manier waarop anderen _ zelfs de kat _ naar hem kijken, maar zich uiteindelijk afspeelt tussen de schaamte en hemzelf. 

Waarna Wim Opbrouck, vanachter de piano en begeleid door Stijn Meuris en de mini-fanfare van Peter Vermeersch het publiek de nacht injoeg met een toch wel vrolijk lied met een eindeloze opsomming van waar een mens zich overal kan over schamen.

 Op de video hieronder getuigen Daniël Termont, Mathias De Clercq en Siegfried Bracke over schaamte.