Het concept is ondertussen gekend: bedoeld als eenmalig concert voor de Radio 1-sessies, mocht Roland een aantal muzikanten uitnodigen om samen door zestig jaar blues, rock en rootsmuziek te walsen. Het verhaal sloeg in die mate aan dat ze besloten het te herhalen. Beperkt weliswaar tot een vijftal optredens, en Gent kreeg in de Handelsbeurs de première.
Ah, velen stelden zich de vraag of Lotti de blues kon zingen, en of hij wel in het rijtje van de andere muzikanten past, maar dat is een non-discussie natuurlijk. Een zanger/artiest beoordeel je niet op een imago dat hij uit een verleden meedraagt, een zanger/artiest beoordeel je ook niet aan zijn kapsel en zijn uiterlijk, maar je beoordeelt hem op zijn stem en zijn podiumact. En laat ons duidelijk zijn, op dat vlak haalt Lotti onderscheiding.
Zowel voor de manier waarop hij Cindy Cindy van Elvis Presley bracht, als met zijn versie van I’ll sleep when i’m dead van Warren Zevon als in Bad Things van Jace Everett dat hij in duet deed met bassist Jasper Hautekiet. Lotti bouwde overigens een gimmick rond zijn bindtekst, telkens hij een duet met iemand wilde doen. Eén van die duetten _ In the arms of a stranger _ deed hij met Ruben Focketeyn, van Nevada Fellow, die ook een paar eigen nummers bracht. Eén keer refereerde Lotti zelf naar de eventuele twijfels rond de combinatie Lotti en de blues: bij de afkondiging van een stomende versie van My baby just cares for me, dat hij in duet bracht met Steven De bruyn, zei hij na het lange applaus: ,Dat was ik niet, dat was mijn personage.’ Die zat.
Lotti mag dan in de groepsnaam wel als eerste staan, hij steelt niet eens de show, en eigenlijk draait dit project niet rond Lotti maar staan er vijf zangers/muzikanten op podium, met daarbij nog eens twee gitaristen en een drummer. Een bende van acht, en dat geeft uiteraard vonken.
Pieter-Jan De Smet zette het concert in met Up on Cripple Creek dat wij ons zelf vooral herinneren uit de dubbellaar Before The Flood van Bob Dylan en The Band uit 1974 (die we dringend nog eens moeten op de platendraaier leggen overigens), waarna Roland meteen van wal stak met een andere traditional Going down slow die hij op Lime & Coconut al coverde.
Vijf zangers, vijf frontmannen, elk met hun eigen stijl, en met hun eigen stem, maar geen van de vijf die de volgspot opeiste. Dat charmeerde eigenlijk, al had je soms nog de indruk dat het allemaal nogal clean klonk. De heren kennen hun stiel en hadden duidelijk gerepeteerd, en hadden er ook fel goesting in, maar je merkte dat ze nog niet echt op routine draaiden. Vonden we op een bepaald moment. Al moesten we die bewering naar het einde van het twee uur durende concert alweer intrekken. Toen waren de heren echt op dreef, en de aankondiging van Handle With Carevan The Travelling Wilburys als laatste nummer leidde tot protest van het publiek waarvan de gemiddelde leeftijd makkelijk naar de 50 draaide. Maar uiteraard kwamen de acht nog eens terug op podium. Roland waarschuwde dan wel dat ze vanaf nu niets meer gerepeteerd hadden, en in die bisronde zaten onder meer Kansas City en Johnny B. Goode.
HELMUT LOTTI & ROLAND’S SUPER ALLSTAR ENLIGHTENING MUSIC MACHINE. Helmut Lotti, samen met mondharmonicawonder Steven De bruyn (The Rhythm Junks, El Fish,…), zanger/gitarist Pieter-Jan De Smet, snarengeselaar Elko Blijweert (Pawlowski), jong talent Nevada Fellow (Ruben Focketeyn, yep, zoon van), sterbassist Jasper Hautekiet en allround drummer Jeroen Stevens (I Love Sarah)
Bekijk hier foto's van het concert door Dominique Dierick of hieronder de video door M10VDK.
