Brigitte Bardot in 1968

Brigitte Bardot in 2002

Brigitte Bardot, ook wel BB genoemd, (Parijs, 28 september 1934) is een Frans fotomodel, actrice en zangeres. Als "stoeipoes" wordt ze beschouwd als de belichaming van de jaren '50.

Bardot, een dochter van een industrieel Louis Bardot, werd op het conservatorium van Parijs tot klassiek balletdanseres geschoold. Ze begon met modellenwerk toen ze 15 jaar oud was. In 1952 was ze voor het eerst te zien op het witte doek in Le Trou Normand. In hetzelfde jaar trouwde ze op 18-jarige leeftijd met regisseur Roger Vadim. Ze scheidde in 1957 van hem en trouwde later met acteur Jacques Charrier (1959-1962), de Duitse miljonair Gunther Sachs (1966-1969) en de Franse, extreemrechtse politicus Bernard d'Ormale (1992-heden).
Bardot heeft ook beruchte relaties gehad met Serge Gainsbourg (zanger), Sacha Distel en Jean-Louis Trintignant (acteur).

Brigitte Bardot heeft in totaal 48 films gemaakt. Haar internationale doorbraak kwam in 1956 met Vadim's "Et Dieu créa la femme", waarin ze het weesmeisje Juliette speelt. De film veroorzaakte een sensatie in de USA, en katapulteerde Bardot naar wereldfaam.

Brigitte Bardot was op haar best in lichte komedies, waarvoor ze een merkbaar acteertalent bezat. Een goed voorbeeld hiervan is 'Une Parisienne' uit 1957, naar Bardot's zeggen een van haar weinige films waar ze trots op is.

Naast haar films heeft Brigitte tijdens haar film-carrière ongeveer zestig lichte populaire liedjes opgenomen. Hoewel ze als zangeres nooit die erkenning heeft ontvangen die ze met haar films kreeg, werden haar liedjes in de handel gebracht. Beroemd zijn haar drie televisie-shows uit de jaren zestig, waarin een aantal van deze liedjes met een bijpassend filmpje werden vertoond.

Uit de honderden foto's van de filmster Brigitte Bardot behoren die van beroepsfotograaf Sam Levin speciaal genoemd te worden. Met name in het begin van Brigitte's carrière hebben Levin's foto's belangrijk bijgedragen aan haar imago van sensualiteit en lichte immoraliteit. Eén van deze opnames toont Bardot in een witte corset, van achteren gefotografeerd. Naar verluidt verkocht de ansichtkaart met deze foto in Parijs rond 1960 beter dan ansichtkaarten van de Eiffeltoren.

Sinds de jaren '70 doet Bardot veel werk als dierenrechtenactiviste. Ook maakt zij zich sterk voor het behoud van de natuur van het schiereiland achter St. Tropez. Haar controversiële en openhartige meningen over zaken als immigratie, de islam en homoseksualiteit hebben haar reputatie in de loop der jaren sterk beïnvloed.

Ze heeft één kind, Nicolas-Jacques Charrier (geboren in 1960).

Françoise Hardy

Françoise Hardy (Parijs, 17 januari 1944) is een Franse zangeres en actrice.

Biografie

Françoise Hardy tekende haar eerste contract met het platenlabel Vogue in november 1961. In april 1962, kort nadat ze eindexamen had gedaan, verscheen haar eerste album Oh oh Chéri, met het titelliedje geschreven door Johnny Hallyday's schrijfduo. Het nummer Tous les garçons et les filles werd een groot succes en er werden er 2 miljoen van verkocht. Ze had lang haar en droeg meestal jeans met een leren jasje en begeleidde zichzelf op de gitaar. De internationale impact van Tous les garçons et les filles, alsmede die van Hardy's uiterlijk en presentatie leidde ertoe dat de zangeres medio jaren zestig door sommigen werd gepresenteerd als 'Frankrijks antwoord op the Beatles'.

Hardy zong soms in het Engels, Italiaans, Spaans, en Duits. In 1963 vertegenwoordigde ze Monaco bij het Eurovisie Songfestival met L'amour s'en va en bereikte de vijfde plaats. In 1968 ontving ze de Grand Prix du Disque Académie Charles Gros.

In 1981 trouwde ze met haar oude viend en collega Jacques Dutronc, met wie ze al een zoon had, Thomas Dutronc (1973). In mei 2000 had ze een comeback met het album Clair Obscur. Haar zoon speelde gitaar en haar man zong het duet Puisque vous partez en voyage. Iggy Pop en Étienne Daho deden ook mee. Ze woont tegenwoordig in de buurt van Parijs.

Boek

In 2008 bracht Françoise Hardy een autobiografie uit: Le désespoir des singes ... et autres bagatelles. Uitgegeven door Robert Laffont, Parijs. ISBN 978-2-221-11163-5.

Bekendste liedjes

• Tous les garçons et les filles (1962)
• J'suis d'accord (1962)
• L'amour s'en va(1963)
• Only friends / Ton meilleur ami" (1964)
• All Over The World (Dans Le Monde Entier (1965)
• l'amitie (1966)
• Voila(1967)
• Comment te dire adieu (1968, Tekst van Serge Gainsbourg)

Trivia

• Bob Dylan bracht in 1964 het album uit met de naam Another Side Of Bob Dylan. Op de voorkant van het album staat een gedicht geschreven waarin Dylan aan Hardy refereert.
• Haar lied l'amitie wordt gespeeld in de Franse film The Barbarian Invasions (Les Invasions barbares) van regisseur Denys Arcand. De film won een Academy Award in 2003 voor beste buitenlandse film.
• Tous les garçons et les filles wordt afgespeeld in de Britse film Metroland (1997)

De Dijk in 2008

De Dijk is een Nederlandse band uit Amsterdam, die al sinds begin jaren '80 Nederlandstalige popmuziek maakt. Hun stijl is te omschrijven als een mix van soul, blues en rock. De groep is genoemd naar de Amsterdamse Zeedijk.

De band, opgericht in 1981, bracht zijn eerste album uit in 1982. De band was, voordat de naam "de Dijk" in beeld kwam, bekend onder de naam Stampei.

Eind 1987 ontving de band de Zilveren Harp, de prijs voor veelbelovende Nederlandse artiesten. Met de LP Niemand in de Stad vestigde de Dijk haar naam doordat er 100.000 van werden verkocht. In 1993 werd de band bekroond met een Gouden Harp, de onderscheiding wegens "grote verdiensten voor de Nederlandse lichte muziek". Hun live cd was goed voor platina. Ook de cd Blauwe Schuit deed het goed; platina en deze mochten ze van Joe Cocker ontvangen. Op 14 februari 2005 werd aan De Dijk de Edison Oeuvreprijs toegekend. In 2006 werd het vijfentwintigjarig bestaan van de band gevierd met een optreden in Ahoy Rotterdam, een cd en dvd en een verrassingsoptreden in Paradiso. In 2007 nam trompettist Peter van Soest de plaats in van de vertrokken Mike Booth. In 2009 won de band de Popprijs voor 2008.In 2010 kwam het album Hold On Tight uit, in samenwerking met de inmiddels overleden Solomon Burke, in 2011 gevolgd door Scherp de Zeis

Leden

Vaste leden van de groep zijn:

• Huub van der Lubbe (zang)
• Antonie Broek (drums)
• Nico Arzbach (gitaar)
• Hans van der Lubbe (bas)
• Pim Kops (toetsen)

met de Hot Niewendijk Horns bestaande uit:

• Roland Brunt (tenorsax)
• Peter van Soest (trompet)

en (tevens co-producer):

• J.B. Meijers (gitaar)

Vroeger werd de band ondersteund door de Hot Haarlemmerhout Horns daarvan waren Mike Booth uit Hamilton, New Zealand en Roland Brunt lid.

Nathaniel Adams Coles (Montgomery, 17 maart 1919 - Santa Monica, 15 februari 1965) was een Amerikaans jazz-zanger, pianist en songwriter.

Nat "King" Cole zoals hij meestal genoemd wordt, werd in Montgomery, Alabama geboren en is de vader van zangeres Natalie Cole en broer van zanger Freddy Cole. Cole wordt algemeen beschouwd als de beste mannelijke vocale jazz- en balladvertolker van de jaren vijftig en zestig.

Op vierjarige leeftijd verhuist het gezin naar Chicago. Nats vader is slager en diaken in de True Light Baptist Church. De jonge Nat wordt door zijn moeder, die organiste was in de kerk, gestimuleerd om muziek te gaan studeren. Vanaf zijn twaalfde jaar bespeelt ook Nat het kerkorgel en zingt hij kerkliederen. Zijn echte interesse gaat echter al snel uit naar de jazzmuziek. Zijn ouders kunnen de belangstelling voor de jazzmuziek niet echt waarderen. Jazz wordt immers in de nachtclubs gespeeld. De oudste broer van Nat, Eddie heeft dan al een bekende jazzband, de 'Rogues of Rhythm'.

In het jaar 1936 vertrekt Nat naar Los Angeles, en geeft van 1936 tot 1945 zijn naam aan The King Cole Trio (in eerste formatie met Oscar Moore en Wesley Prince). In 1943 neemt hij het nummer 'Straighten Up and Fly Right' op, dat z'n eerste nationale hitsong wordt. Het nummer is gebaseerd op één van z'n vaders preken en op een bekend zwart volksverhaal. Cole wordt door zijn trio-opnamen als één van de groten uit de jazzwereld beschouwd.

Vanaf 1945 besluit Nat zijn bijzondere stem ook buiten de jazz te laten horen. Hij ontwikkelt zich meer en meer als (jazz)balladzanger. Zijn herkenbare stem zorgt voor een miljoenenomzet bij platenmaatschappij Capitol. Cole is de superstar van de jaren vijftig.

Wanneer hij in 1948 als eerste zwarte Amerikaan een huis koopt in de blanke buurt Hancock Park in Los Angeles vertellen de eigenaren hem dat ze geen "ongewensten" in de buurt willen. Cole antwoordt: "Ik ook niet. En als ik een ongewenst iemand zie komen, ben ik de eerste die klaagt."

In de jaren veertig is Cole de eerste Afro-Amerikaan met een eigen radioprogramma en in de jaren 1956-1957 heeft hij als eerste zwarte Amerikaan een eigen wekelijkse televisieshow bij NBC. Daarnaast treedt hij herhaaldelijk als filmacteur op, o.a. in St. Louis Blues.

Cole rookte drie pakjes cool-menthol sigaretten per dag. Volgens Cole droegen de sigaretten ertoe bij dat zijn stem voldoende laag bleef. Om die reden rookte hij voor iedere plaatopname meestal drie sigaretten achter elkaar. In het najaar van 1964 merkt Cole dat hij gewicht verliest. In oktober 1964 wordt bij hem longkanker geconstateerd. De verschillende behandelingen, waaronder een Cobalt-behandeling, slaan niet aan en Nat King Cole overlijdt begin '65 in het St. John's Hospital in Santa Monica (Californië). Nat King Cole is begraven op Forest Lawn Memorial Park in Glendale (Californië).

Hij was getrouwd met Maria Ellington en had vijf kinderen. Ook zijn dochter Natalie Cole en zijn jongere broer Freddie Cole zijn zangers.

In de jaren negentig wordt Cole opnieuw populair, dankzij zijn dochter Nathalie Cole, die op de cd Unforgettable haar zang combineert met oude opnamen van haar vader.

Anouk, voluit: Anouk Teeuwe (Den Haag, 8 april 1975) is een Nederlandse zangeres.

Biografie

Anouk kreeg het muzikale van huis uit mee: haar moeder is zangeres in een bluesband. Anouk kwam na haar veertiende in tehuizen terecht, leerde zingen, en werd in 1994, zonder theoretische kennis, aangenomen op het conservatorium met als vooropleiding mavo 3. Ze kon niet aarden op het conservatorium en stopte na twee jaar met de opleiding.

Anouk zong op bruiloften, feesten en festivals met de soul en R&B band Shotgun Wedding. Via haar toenmalige echtgenoot leerde ze Barry Hay van de Golden Earring kennen. Deze was enthousiast over haar zangkwaliteiten en bood aan materiaal voor haar te schrijven. Dit leidde tot de song Mood Indigo die samen met Earringlid George Kooymans was geschreven en geproduceerd.

Eerste succes

Toen Anouk Bart van Veen leerde kennen, schreven ze samen wat nummers, waarna op 5 september 1997 haar tweede single werd uitgebracht. Nobody's wife werd Anouks grote doorbraak. Het nummer stond wekenlang hoog in de hitlijsten. Internationaal is het tot nu toe haar grootste hit. Na de single kwam ook haar debuut-cd Together Alone uit en door het succes van de single verkocht dit album ook goed. Barry Hay en George Kooymans produceerden het album, en zo stonden deze twee voormannen van de Golden Earring aan de wieg van haar carrière. Later dat jaar kwam de minder succesvolle single It's so hard uit.

In de zomer van 1998 speelde Anouk op veel festivals, waaronder Pinkpop (waar ze met eieren werd bekogeld, en daarop haar t-shirt uittrok en doorging met zingen) en Parkpop.

In november 1999 kwam het tweede album uit, getiteld Urban Solitude. De eerste single R U kiddin' me zorgde ervoor dat het album op nummer één kwam in de album top 100.

Problemen

Anouk ging vervolgens naar Amerika voor nieuwe opnames. Dit liep niet goed af. De eerste onderhandelingen met Anouks Amerikaanse label eindigden in slaande ruzie. Ze keerde terug naar Nederland en ging samenwonen met haar vriend The Anonymous Mis van de band Postmen. Haar nieuwe single Don't kwam uit en ze begon aan de 'AA Tour-Semi Acoustic tour' die vanaf februari 2001 door Nederland trok.

Eind maart 2001 verscheen Lost Tracks, een album met niet eerder uitgebrachte nummers, waaronder duetten met zangeres Sarah Bettens van K's Choice en The Anonymous Mis, alternatieve en akoestische versies van oude nummers en alle tot dan toe gemaakte videoclips inclusief een niet eerder getoonde 'forbidden version' van Sacrifice.

De gitarist van haar begeleidingsband schnabbelde bij bij de band Kane, tot onvrede van Anouk. Omdat de rest van de band partij koos voor de gitarist ontsloeg Anouk in 2001 al haar toenmalige bandleden.

Meer succes

Op 6 november 2002 verscheen het nieuwe album Graduated Fool. De eerste single van het album was Everything, en als tweede single werd I Live For You uitgebracht. De bijzondere clip erbij werd gemaakt door Rosto, die ook al de clip voor de single The Dark maakte. In de clip is Anouk weinig verhullend naakt onder water te zien. Deze clip won een prijs op het filmfestival van Utrecht. Toch werd de clip alleen op The Box gedraaid en flopte de single. MTV en TMF boycotten de clip vanwege onenigheid met het management.

In 2004 verscheen de cd Update, waarop Anouk bestaande nummers akoestisch zingt. Tegelijkertijd kwam ook Close up uit, een dvd met o.a. live-optredens van festivals en een bonus-cd. Eind 2004 verscheen haar album Hotel New York, dat op #1 binnenkwam in de albumhitlijst. Vooral de single Girl was een doorslaand succes, de grootste hit voor een solo-zangeres ooit tot dan toe, het nummer behaalde hoge airplay. In 2008 werd het record verbroken door This is the Life van Amy Macdonald. Van het album kwam een jaar later een 2cd-versie uit.

Eind 2005 gaf Anouk met haar vaste begeleidingsband (Leendert Haaksma (gitaar), Martijn van Agt (gitaar), Michel van Schie (bass) en Hans Eijkenaar (drums) vier concerten in Rotterdam en twee in Antwerpen, die opmerkelijk snel waren uitverkocht. Daarna vertrok ze, met haar gezin, naar haar tweede huis in Ohio, VS.

Eind april 2006 bracht Anouk de live-dvd Anouk is Alive uit en kondigde ze een festivaltour aan. Op 16 april stond ze als eerste op Paaspop in Schijndel. Ook speelde Anouk met Koninginnedag voor 280.000 mensen op het Museumplein te Amsterdam. Een optreden op Pinkpop viel echter in het water door onderhandelingsproblemen. Jan Smeets meldde op 5 juni 2006 in een interview met 3voor12 vernomen te hebben 'dat ze daar dikke spijt van had'. Wel stond ze o.a. op Bospop, Rock Werchter en Lowlands.

Ook zong ze op enkele tracks van het album Green van haar man (Postman), dat in mei uitkwam.

Ook het buitenland scoorde Anouk in 2006. Na de Benelux is ze populair in Israël en Turkije. In de hitlijst van Albanië bereikt ze zelfs begin februari de nummer 1 positie met One Word. Eind 2006 probeerde Anouk in Canada voet aan de grond te krijgen door HNY daar ook te lanceren met een extra nummer geschreven met Dan Hill genaamd "With You", dit werd tevens de single maar succes bleef uit.

Who's Your Momma

In de zomer van 2007 nam Anouk haar vijfde studioalbum op met Amerikaanse muzikanten en de producer Glen Ballard. Begin oktober verbrak ze echter de samenwerking met haar begeleidingsband (Hans Eijkenaar, Martijn van Agt, Michel van Schie, Ronald Kool en Leendert Haaksma). De bandleden, die overigens niet het nieuwe album hadden ingespeeld, zouden kritiek hebben geuit op het nieuwe werk van Anouk toen ze het hun liet horen. Voor Anouk, die zich al eerder aan hun kritiek had geërgerd, was dit de druppel die de emmer deed overlopen. Zonder band zag ze zich wel genoodzaakt om de optredens rondom de albumrelease uit te stellen. Daarna stelt ze in zeer korte tijd een nieuwe band samen. Deze band staat ook wel bekend onder de naam Jongehondenband, omdat bijna alle spelers tussen de 17 en 23 jaar zijn. Zij vormen samen de rockgroep King Jack.

Eind oktober kwam het daarnaast tot een kort geding tussen Anouk en haar manager Cees van Leeuwen, die ze in augustus ook al aan de kant geschoven bleek te hebben.

Op 2 november 2007 kwam de eerste single genaamd Good God van Anouks nieuwe album uit, en later een spraakmakende clip van de hand van Jonas Åkerlund. De single ging op 15 november in première op 3FM en werd 3FM Megahit en TMF Superclip in Nederland en België. De single en videoclip kenden een wat moeizame start op radio en tv, Wat ook z'n effecten had op de singleverkoop. Het album zelf, Who's your Momma, volgde op 23 november. Het album werd zeer goed ontvangen, overal gingen er geluiden op over Anouks mogelijke doorbraak met het internationaal georiënteerde album mede dankzij de beroemde showbizzblogger Perez Hilton die Good God op zijn site plaatste en Anouk bestempelde als de nieuwe Amy Winehouse.

De dag dat Who's your Momma op nummer 1 binnenkwam in de Album Top 100, 3 december, gaf ze voor het eerst een optreden op de radio (tijdens "Evers Staat Op", Radio 538) met haar nieuwe jonge begeleidingsband. Deze bestaat uit Angelo de Rijke (gitaar), Memru Renjaan (gitaar), Boaz Kroon (bas), Oscar Kraal (drums) en Thijs Boontjes (toetsen).

Op 28 januari 2008 kwam de tweede single van haar nieuwe album uit genaamd I Don't Wanna Hurt. Bij de single verschijnt geen videoclip omdat Anouk het te druk had met optredens en voorbereidingen op haar (stadion)concerten, die ze in maart gaf onder de naam Who's Your Momma Tour in het Sportpaleis in Antwerpen (19 en 21 maart) en het Gelredome in Arnhem (28 en 29 maart). Alle kaartjes waren al binnen enkele dagen uitverkocht. Aan deze concerten gingen try-outs vooraf in De Oosterpoort in Groningen, het Paard van Troje in Den Haag en de Melkweg in Amsterdam.

In maart heeft ze in Los Angeles haar videoclip voor de derde single "Modern World" opgenomen met regisseur Melina Matsoukas. De videoclip kwam uit in april en dezelfde dag stond de video op de site van Perez Hilton. Het is de grootste clip van Anouk ooit, Anouk zingend en dansend als een Amish vrouw in verschillende settings. De single kwam begin mei uit in drie verschillende versies met allerlei extra's. In Turkije bereikte het nummer de nummer-1 positie in de hitlijsten.

Begin mei duikt op internet het nummer With You op. Dit nummer schreef ze samen met de bekende songwriter Dan Hill (die ook meeschreef aan I Don't Wanna Hurt), speciaal ter promotie van Hotel New York in Canada. Giel Beelen draait het nummer een aantal keer in zijn radioprogramma op 3FM, maar na ingrijpen van Anouk's platenmaatschappij EMI Music, wordt geprobeerd verdere verspreiding van het nummer te voorkomen .

Onverwacht succes voor Anouk in Noorwegen nadat een jongen in een talentenjacht het nummer "Lost" vertolkt van Anouk's album "Hotel New York". De Noren pikken massaal het nummer op en scoort een grote hit in de Noorse hitlijsten . Anouk wil graag naar Noorwegen voor promotie maar haar platenmaatschappij laat haar niet gaan . Als antwoord op het succes wordt Who's your Momma in Noorwegen gereleased met als extra nummer "Lost". Even later werd het nummer ook in Amerika opgepikt, mede dankzij het gebruik van "Lost" in het programma "So you think you can Dance?". Op youtube is het mede daardoor een grote hit, en wordt het gebruikt als nummer om op te dansen.

In september kwam haar single "If I Go" uit met als videoclip de livebeelden van haar concert in de Gelredome 2008.

Ook ging ze lesgeven aan het Conservatorium van Amsterdam. Op het conservatorium geeft ze zowel groepslessen als individuele cursussen. Mogelijk begeleidt ze ook een bandje Anouk sloot op 31 december 2008 het jaar af met een concert op de Dam in Amsterdam.

Op 25 november 2011 verscheen het album Live at Toomler, dat bestaat uit live-versies van nummers die grotendeels afkomstig zijn van To Get Her Together, opgenomen in Toomler te Amsterdam.

Privé

Nadat Anouk tot 1998 een relatie heeft gehad met Edwin Jansen (op dat moment haar manager) krijgt ze een relatie met Remon Stotijn (The Anonymous Mis), zanger van de rapformatie Postmen. Hij werd later ook de vader van haar twee kinderen, Benjahmin Kingsley (18 april 2002) en Elijah Jeremiah (5 december 2003). Op 16 maart 2004 trouwen de twee met elkaar, waarna ze op 3 juni 2005 nog een derde kind, een dochter kregen met de naam Phoenix Ray.

In 2004 kwam Anouk negatief in het nieuws doordat ze haar moeder uit haar huis wilde laten zetten, omdat ze voor een verhuizing naar de Verenigde Staten veel geld nodig had. Ze had het huis in het begin van haar carrière gekocht toen haar moeder in scheiding lag met haar tweede man. Ze liet haar moeder er jaren (gratis) wonen. Toen Anouk haar moeder vroeg te verhuizen en zelfs een behoorlijk geldbedrag bood voor de verhuizing, weigerde haar moeder dit.

Anouk verhuisde in december 2005 naar de Amerikaanse staat Ohio, en deed het huis dat ze met haar man eerder kocht in Los Angeles weer van de hand. Als belangrijkste reden voor de verhuizing geeft Anouk aan dat ze in Nederland niet meer met haar drie kinderen de straat op kon zonder te worden lastiggevallen. Ze houden hun Nederlandse huis in Zwijndrecht wel aan. Ondanks de uitspraak definitief weg te gaan, keerde het stel al in de herfst van 2006 terug naar Nederland. Het huis in Zwijndrecht werd uiteindelijk na terugkeer weggedaan omdat Anouk die plaats, naar eigen zeggen, een nogal deprimerende plaats vond om in te wonen.

Op 5 mei 2008 werd bekendgemaakt dat het stel gaat scheiden .

Op 25 november 2011 verscheen het album Live at Toomler, dat bestaat uit live-versies van nummers die grotendeels afkomstig zijn van To Get Her Together, opgenomen in Toomler te Amsterdam.

Anouks single Lost uit 2005 werd begin 2012 in Denemarken een hit nadat de 17-jarige Ida fra Videbæk het zong tijdens haar auditie voor X-Factor. Het nummer bereikte de 3e plaats in officiële Deense singlehitlijsten en de 1e plaats in de Deense downloadlijst van iTunes. Voor zangeres Trijntje Oosterhuis componeerde Anouk het album Wrecks We Adore dat half april 2012 bij EMI Music werd uitgebracht.

Anouk zal Nederland vertegenwoordigen op het Eurovisiesongfestival in 2013.

Waardering

• Met Girl staat ze in 2005 op de eerste plaats in de NL Top 100 van 3FM. Daarmee stoot ze Van Dik Hout van de troon, dat drie jaar lang met 'Stil in mij' bovenaan deze lijst van honderd beste Nederlandse singles stond. Anouk staat ook op de derde plaats met het nummer Nobody's wife.
• Hotel New York van Anouk was in 2005 het op een na best verkochte album in Nederland. Er gingen zo’n tweehonderdduizend exemplaren van over de toonbank. Dat geeft het album na goud, platina en dubbel platina de diamanten status.
• Het nummer Girl blijkt ook de beste single ooit voor een solozangeres, ondanks dat zij nog nooit een nummer 1 notering in de Top 40 heeft gehad (763 punten in 26 weken notering). Hiermee verslaat ze voormalig recordhouder Céline Dion (730 punten met 'My Heart Will Go On' 1998). Inmiddels staat het record op naam van Amy MacDonald's This Is The Life Verder was Girl een megasucces in België en zelfs een hit in Turkije.
• Anouk is in België uitgeroepen tot populairste vrouw in Donna's Ladytop 15. Madonna stond op de 2e plaats en op 3 Kelly Clarkson.
• Het nummer Good God van Anouk is een speelbaar nummer in de videogame Guitar Hero World Tour.

Lionel Brockman Richie Jr. (Tuskegee (Alabama), 20 juni 1949) is een Amerikaans muzikant en popzanger.

Biografie

Richie begon met medestudenten de band de Commodores en schreef de meeste van hun hits in de jaren '70, waaronder Three times a lady en Still. Rond 1980 bleek de meeste aandacht op Richie gericht te zijn. Hij verliet de band en begon een solocarrière.

Zijn eerste album, Lionel Richie (1982), met als eerste single Truly, werd een onmiddellijk succes, en werd een van de bestverkopende albums van dat jaar. Het tweede album, Can't slow down, was nog succesvoller (door onder andere de single Hello), en zorgde ervoor dat Lionel Richie de status van superster verwierf.

In 1985 werkte hij samen met Michael Jackson aan We are the world, dat voor het goede doel, USA for Africa, werd opgenomen. Zijn volgende grote succes was in 1986 met het album Dancing on the ceiling, maar dit verkocht minder goed dan de albums ervoor, en Lionel Richie stapte terug uit de muziekwereld.

In 1992 maakte Richie een succesvolle comeback met de single My destiny en het album Back to front. In Nederland stond dit album maar liefst elf weken op nummer 1, een succes dat Richie in de jaren erna niet meer kon overtreffen. Het in 1996 uitgebrachte album Louder than words verkocht desondanks redelijk, en ook in 2000 stond Richie weer volop in de schijnwerpers met het album Renaissance en de top 10-hit Angel.

Vanaf 2001 ging het bergafwaarts met Richie's succes. Hij bracht drie albums en een verzamelalbum uit, maar die verdwenen allemaal al snel weer in de uitverkoopbakken. Ook scoorde Richie geen hits meer.

Desalniettemin bewees hij in september 2008 nog altijd populair te zijn. In het kader van de concertreeks Symphonica in Rosso gaf hij vier uitverkochte concerten in het Gelredome in Arnhem. Bij de concerten waren er gastoptredens van onder meer Candy Dulfer, Alain Clark, Trijntje Oosterhuis en Jeroen van der Boom te zien. Naar aanleiding van deze concerten bracht hij in juli 2008 de single Face in the crowd uit, een duet met Trijntje Oosterhuis. Het werd zijn eerste top 10-hit in acht jaar tijd.

De concertregistratie van Symphonica in Rosso kwam in december 2008 binnen op de eerste plaats van de albumlijsten. Het is Richie's eerste nummer 1-succes sinds 1992.

Geruchten over een reünie van de Commodores resulteerden in 2009 in een 45 minuten durend concert met oud-leden William King en Walter Orange.

In 2012 komt het album Tuskegee uit; hierop zingt Richie zijn hits als duetten met countrysterren als Shania Twain (Endless Love) en Kenny Rogers (Lady). Ook nam Lionel Richie het nummer Angel op met de Belgische zangeres Natalia en maakte hij met Waylon een nieuwe versie van You Are.

Persoonlijk

Lionel Richie is tweemaal gehuwd geweest. Zijn eerste huwelijk hield 17 jaar stand, zijn tweede huwelijk 8 jaar. Met zijn eerste vrouw adopteerde hij in 1983 Nicole Richie.

Scorpions tijdens een optreden in 2007

Scorpions is een Duitse hardrockband uit Hannover. Ze dienen niet te worden verward met de band The Scorpions uit de jaren '60 uit Engeland.

Biografie

Hoewel het eerste album van de Scorpions al in 1972 uitkwam, werd de band pas internationaal bekend in 1984 met het album Love at First Sting. Op dit album stond de bekende single Still loving you. Met het nummer Wind of Change haalde de band in 1991 nog een nummer 1-hit in Nederland. Het nummer Wind of Change werd geschreven over de veranderingen in Oost-Europa in die tijd.

Scorpions was de eerste westerse band die in de voormalige Sovjet-Unie mocht optreden. Op 21 juli 1990 was Scorpions samen met veel andere bands bij de voorstelling The Wall van Roger Waters in Berlijn.

In 2010 hebben ze besloten om hun laatste album op te nemen met de naam Sting in the Tail. En daarna volgt een 3 jaar durende afscheidstournee.

Samenstelling

Huidige bandleden

• Klaus Meine (zang)
• Matthias Jabs (gitaar)
• Rudolf Schenker (gitaar)
• Pawel Maciwoda (basgitaar)
• James Kottak (drum)

Voormalige bandleden

• Michael Schenker (gitaar)
• Ulrich Roth (gitaar)
• Lothar Heinburg (basgitaar)
• Francis Buchholz (basgitaar)
• Ken Taylor (basgitaar)
• Wolfgang Dziony (drum)
• Jurgen Rosenthal (drum)
• Rudy Lenners (drum)
• Herman Rarebell (drum)
• Curt Cress (drum)
• Ralph Rieckermann (basgitaar)

In deze lijst ontbreekt nog Christian Kolonovits, die in 2000 zijn moment of glory beleefde, toen hij namens de Scorpions het Berliner Philharmoniker mocht dirigeren. Van dat gezamenlijke optreden kwam de CD "Moments of Glory" uit. Het was overigens geenszins de eerste keer dat hij een orkest dirigeerde. Hoewel Kolonovits nergens formeel als Scorpionslid vermeld staat, is hij op talloze live-optredens te zien.

Controverse

De oorspronkelijke hoes van het album Virgin Killer (1976) toonde een jong meisje in een volgens sommigen pornografische pose. Een Britse internetwaakhond, de Internet Watch Foundation, oordeelde in december 2008 dat de hoes een mogelijk illegale afbeelding toonde. De hoes werd onder meer getoond in het artikel over het album in de Engelstalige Wikipedia. De IWF verzocht daarop Britse internetproviders om toegang tot die pagina te blokkeren. Door de maatregel konden veel Britse internetgebruikers niet alleen het artikel niet meer bezoeken, maar was het voor hen ook niet mogelijk Wikipedia te bewerken. Na enkele dagen werd de blokkade opgeheven; de IWF oordeelde dat de afbeelding al geruime tijd bestaat en wijd verspreid is.

Hotel California is de naam van de titelsong van het gelijknamige album van de Amerikaanse band Eagles. Het lied werd ook op single uitgebracht. Het is een van de bekendste songs uit de moderne muziekgeschiedenis en het bekendste lied van de Eagles.

Algemene opmerkingen

De oorspronkelijke versie van het lied kent de opbouw van een traditionele rocksong: in het begin een zich herhalend melodieus gitaarthema, daarna aangevuld met zang, waarbij de gitaren- en de baspartij de zang ondersteunen. Na afloop van het tekstgedeelte wordt het lied afgesloten met enkele, elkaar opvolgende gitaarsolo's die het openingsdeel gevarieerd herhalen. De prominente gitaarpartijen worden gespeeld door Joe Walsh en Don Felder. De tekst van het lied is geschreven door Don Henley, Glenn Frey en de al genoemde Don Felder.

Walsh verklaarde in de Top2000 a Gogo versie 2007, dat de titel verwijst naar de vele kunstenaars die rond die tijd naar Californië trokken om deel uit te maken van allerlei kunststromingen die daar plaatsvonden en de aldaar verworven vrijheden. Velen gingen echter net zo snel als ze kwamen; Californië leek wel een doorgangshuis met korte verblijven; een hotel.

Hotel California is wellicht beïnvloed door de in 1969 door de groep Jethro Tull op hun album Stand Up gepubliceerde song 'We used to know'. De akkoorden zijn vrijwel gelijk en ten tijde van het uitbrengen van 'We used to know' tourden de beide groepen samen.

Interpretatie

De tekst van het lied gaat letterlijk over een vermoeide reiziger die de nacht doorbrengt in een luxe hotel wat er aanvankelijk gastvrij en welkom uitziet, maar wat later een verschrikkelijke plaats blijkt te zijn waar men nooit meer uit kan vertrekken.

De abstracte opzet van de tekst heeft ertoe geleid dat veel mensen er hun eigen interpretaties aan hebben gegeven. Een veelgehoorde theorie is dat de tekst een allegorie is voor het hedonisme en de zelfvernietiging in muziekindustrie van Zuid-Californië gedurende de jaren 70 van de 20e eeuw. Don Henley noemde het "our interpretation of the high life in Los Angeles

Tijdens een optreden in The Howard Stern Show op 17 juli 2008 gaf Don Felder de volgende omschrijving van de oorsprong van de tekst:

"Don Henley and Glen wrote most of the words. All of us kind of drove into LA at night. Nobody was from California, and if you drive into LA at night... you can just see this glow on the horizon of lights, and the images that start running through your head of Hollywood and all the dreams that you have, and so it was kind of about that... what we started writing the song about. Coming into LA... and from that Life In The Fast Lane came out of it, and Wasted Time and a bunch of other songs."

Andere theorieën over de tekst zijn dat de tekst satanistische aspecten zou bevatten (met name de zin but they just can't kill the beast), dat het hotel uit het lied het Camarillo State Mental Hospital (een inrichting voor mentaal gehandicapten) zou zijn, en dat de tekst een metafoor is voor kanker. Al deze theorieën zijn echter ontkend door de Eagles.

Een populair gerucht aan de University of North Texas is dat het lied zou gaan over Don Henley’s ervaringen van toen hij met Bruce Hall samenwoonde.

Andere uitvoeringen

Er zijn enkele cover-versies van Hotel California bekend. Zo namen de Gypsy Kings een gedeeltelijk Spaanstalige flamenco-versie op, te horen in de film The Big Lebowski. In 2004 verscheen een uitvoering van William Hung. Van de Australische band The Cat Empire is een Franstalige versie bekend, onder de titel L'Hotel Californie. De Moonraisers namen het lied op in een reggae-variant. Ook Bob Marley en Majek Fashek namen reggaevarianten van het nummer op.

Diversen

• Hotel California won een Grammy Award in 1978.
• Bij vele in de loop der jaren opgestelde lijsten van 'beste popsongs aller tijden' eindigt Hotel California hoog in de lijst.
• Naast de oorspronkelijke uitvoering hebben The Eagles het lied ook een plaats gegeven op hun in 1980 verschenen live-album en eveneens (maar dan in een akoestische versie) op hun in 1994 verschenen cd en video Hell freezes over.
• Van de zinsnede They stab it with their steely knives / But they just can't kill the beast wordt aangenomen dat het een 'verwijzing-met-een-knipoog' is naar de volgende tekstpassage van Steely Dan: Turn up the Eagles, the neighbours are listening in hun lied 'Everything You Did'. In een interview uit 2003 heeft Glenn Frey dit inderdaad bevestigd.
• De meest bekeken cover van Hotel California op videowebsite YouTube is die door Amerikaan Jimmy Gelhaar en Nederlander Bastiaan77. Hun interpretatie is binnen anderhalf jaar tijd reeds meer dan 3 miljoen keer aanschouwd.

Hitnotatie

Top 2000