The Everly Brothers in concert

The Everly Brothers, Don (geboren als Isaac Donald Everly op 1 februari 1937 in Brownie, Kentucky) en Phil Everly (geboren Philip Everly op 19 januari 1939 in Chicago, Illinois), vormen een zangduo, die het grootste succes had in de jaren vijftig. The Everly Brothers zijn behalve door rock-'n-roll beïnvloed door popmuziek en country. The Everly Brothers zijn vooral bekend geworden door de samenhangende harmonieuze zangpartijen.

De twee zijn de kinderen van Ike en Margaret Everly, twee countrymuzikanten die hun kinderen al vroeg in aanraking lieten komen met de muziek. De gehele familie trad vanaf het midden van de jaren '40 op in een radioshow. In het midden van de jaren vijftig trokken de broers naar Nashville, waar ze hun eerste single opnamen onder Chet Atkins, die echter flopte.

De twee werden gecontracteerd door het Cadence Records-label. De tweede single en de eerste single voor het label, "Bye Bye Love", werd een enorme hit in 1957. Met behulp van producer Archie Bleyer en de songwriters Boudleaux en Felice Bryant volgden nog meer hits, waaronder "Wake Up Little Susie", "Claudette" (geschreven door Roy Orbison), "Bird Dog", "Till I Kissed You" en "All I Have to Do Is Dream".

In 1960 tekenden de broers voor het jonge Warner Bros. Records. De eerste hit voor Warner was "Cathy's Clown". Meerdere hits volgden, waaronder "Lucille", "Ebony Eyes" en "Crying in the Rain". Vanaf 1962 waren de commerciële successen voorbij, alhoewel de broers op artistiek gebied alleen maar vooruit gingen. Ze namen in 1966 een album op met the Hollies, Two Yanks in England. Roots uit 1968 is een klassieker, die van grote invloed was op de countryrock.

Hun carrière kwam echter niet meer tot bloei, en in juli 1973 gingen de twee broers hun eigen weg. Ze brachten enkele soloplaten uit, zonder succes. In 1983 kwamen de broers weer bij elkaar. Ze gaven concerten in de Royal Albert Hall, bijgestaan door onder andere gitarist Albert Lee. Het jaar daarop kwam een nieuw studio-album uit, EB 84, geproduceerd door Dave Edmunds. Paul McCartney schreef voor de broers de hit "On the Wings of a Nightingale".

Het succes zette niet door op de volgende albums, en vanaf 1988 zijn er geen nieuwe albums van de Everly Brothers uitgekomen.

De broers werken wel aan verschillende albums mee. Zo zingen zij in 1986 de backing vocals in van de song 'Graceland' van het gelijknamig album van Paul Simon.

Het succes zette niet door op de volgende albums, en vanaf dan zijn er geen nieuwe albums van de Everly Brothers uitgekomen.tegenwoordig treden de broers niet meer op.

John Winston Lennon MBE (Liverpool, 9 oktober 1940 – New York City, 8 december 1980) was een popmusicus die bekend werd als oprichter van de Liverpoolse groep The Quarrymen, die later bekend werd als The Beatles. Samen met Paul McCartney, George Harrison en Ringo Starr had Lennon met deze groep een belangrijke rol in de popmuziek.

Familieachtergrond

De familienaam van Lennon komt van O'Leannain of O'Lionnain, een veel voorkomende naam in de Ierse graafschappen Fermanagh en Galway. Zijn Ierse grootvader Jack Lennon was in 1858 naar Liverpool verhuisd. Ook Johns vader Alfred zong als bijverdienste.

Hij werd in Liverpool geboren (in tegenstelling tot wat vaak wordt beweerd niet tijdens een Duitse luchtaanval), als zoon van de steward Alfred Lennon en Julia Stanley, volgens eigen zeggen een ouvreuse. Zijn vader was vaak maanden op zee en ging in Nieuw-Zeeland wonen toen John vijf jaar oud was, pas in 1964 zouden zij elkaar terugzien. Lennon woonde vanaf zijn vierde jaar bij zijn moeders zuster, Mimi. Volgens zijn oma zou Mimi een betere ouder zijn dan Julia. Mimi was een goed mens maar volgens John veel te streng en zij gaf hem niet veel liefde. Op 15 juli 1958 werd zijn moeder doodgereden door een dronken politieman.

Julian en Sean Lennon, de zonen van John hebben met wisselend succes een muzikale carrière welke echter volledig is overschaduwd door de artistieke erfenis van hun vader. Zij kregen overigens weinig fysieke steun van hem: toen Julian een kleine jongen was verliet John zijn moeder Cynthia Powell om niet meer terug te keren en Sean was vijf jaar oud toen John werd vermoord.

The Beatles

Lennon is een markant figuur in de popmuziek gebleken. Toen de Beatles in het midden van de jaren 60 besloten zich meer uit te spreken over maatschappelijke vraagstukken en de gebeurtenissen in de wereld (bijvoorbeeld Vietnam), tegen de wens van manager Brian Epstein in, ontwikkelde Lennon zich tot een spreekbuis van een generatie.

John Lennon veroorzaakte een internationale rel en een boycot van de Beatles door een interview met de Evening Standard. "The Beatles zijn populairder dan Jezus Christus", beweerde hij, wat hem niet alleen kwam te staan op een platenboycot in de VS, maar ook op een etherboycot door de NCRV. In november 2008 werd hem deze bewering officieel vergeven door het Vaticaan.^[1]

Lennon kwam meer en meer onder invloed van de avant-garde-kunstenares Yoko Ono. Hij verliet zijn toenmalige vrouw Cynthia Powell en trouwde in maart 1969 met Yoko Ono. Zijn huwelijk met Cynthia dateerde van 23 augustus 1962. Het paar had een zoon, Julian.

Onder invloed van Ono werd Lennon radicaler, en maakte hij langzaam een beweging naar links. Hij nam bijvoorbeeld in 1968 Revolution met de Beatles op. De harde singleversie (de B-kant van Hey Jude) was al duidelijk uitgesproken, maar in de zachtere elpeeversie op The White Album (die eerder was opgenomen) toonde hij zijn twijfel over de richting waarin hij ging. "We all want to change the world/but when you talk about destruction/don't you know that you can count me out" waarbij in het nummer het laatste woord veranderde in in. In november van dat jaar gaven Johnandyoko (ze zagen zich als een eenheid) de elpee Two Virgins uit met een naaktfoto als hoes. De muziek, als men daarvan nog kan spreken, werd steeds obscuurder. The White Album bevatte al een ontoegankelijke geluidscollage van Lennons hand (Revolution 9); The Wedding Album (1969) bevatte opnames van hun hartslagen met om en om hun voornamen geschreeuwd; Live with the Lions (1969) bevatte opnames van alleen maar stilte.

Toen de Beatles langzaam ophielden te bestaan, ging Lennon solo en sprak hij zich nog meer uit. In maart 1969 bleven John en Yoko bij wijze van huwelijksreis een week lang (van 25 maart tot en met 31 maart) in bed in kamer 902 in het Amsterdamse Hilton Hotel (de "Bed-In"), zij wilden hiermee wereldvrede promoten en protesteren tegen de oorlog in Vietnam. De beelden haalden voorpagina's van kranten over de hele wereld.

In juli 1969 werd de anti-oorlogsmantra Give peace a chance uitgebracht, die opgenomen is tijdens hun tweede Bed-In (volgens sommigen hun derde, na een mislukte Bed-In op de Bahama's) in het Queen Elizabeth Hotel in Montréal (Canada). In oktober bracht John met de Plastic Ono Band de klassieker Cold Turkey uit, en in november stuurde hij zijn MBE-medaille (Member of the Order of the British Empire) terug uit protest tegen de oorlog in Biafra. In februari 1970 schoor Lennon zijn lange haren af en bracht Instant Karma! uit.

Solo

Nadat de Beatles in april 1970 definitief uit elkaar gingen, ging Lennon op de door de Beatles ingeslagen weg verder. In het klassieke album John Lennon/Album Plastic Ono Band, was Lennon op zoek naar zichzelf in plaats van naar John de Beatle. In die tijd was hij daarvoor in therapie bij de Amerikaanse psycholoog Arthur Janov, die meende dat opgebouwde frustraties konden worden bevrijd door schreeuwen: de 'oerschreeuw'. In Mother schreeuwt Lennon dan ook om het verlies van zijn moeder. In God verklaart hij uiteindelijk 'I don't believe in Beatles/I just believe in me/ Yoko and me/And that's reality/The dream is over.' Later, in 1971, bracht Lennon Imagine uit.

De volgende elpees gingen volgens vele critici in niveau achteruit. In 1975 bracht Lennon nog Rock and Roll uit, een verzameling rock 'n roll-nummers, als genoegdoening aan Chuck Berry die met succes claimde dat Come Together uit 1969 wel erg veel leek op zijn nummer You Can't Catch me.

John Lennons appartement in New York

In het begin van de jaren 70 besloten John en Yoko zich te vestigen in New York en ze vroegen een verblijfsvergunning aan. Ze kwamen in aanvaring met de regering-Nixon die Lennon als een politiek gevaar beschouwde en hem ook liet schaduwen door de geheime dienst. Een jarenlange juridische strijd volgde. Nadat Nixon in 1974 wegens het Watergateschandaal het veld moest ruimen, werd Lennon in 1976 definitief een Green Card toegekend.

In 1975 schreef Lennon nog met David Bowie Fame, en trok hij zich terug om zich te richten op de opvoeding van zijn zoon Sean. Hij schreef nog wel wat songs en maakte enkele demo's, maar was niet actief aan het opnemen.

Ingang van het Dakota-gebouw waar Lennon op 8 december 1980 werd vermoord.

In 1979 kondigde Lennon echter aan weer een plaat te willen maken. Die verscheen in het najaar van 1980. Het album, Double Fantasy, deed aanvankelijk weinig. Critici verwachtten een Lennon zoals ze zich die herinnerden en die hoorden ze niet, ook al omdat Lennon had aangekondigd weer de straat te willen opgaan om te demonstreren. De plaat toont echter een Lennon die zijn wilde haren is kwijtgeraakt, die liedjes zingt over zijn liefde voor Yoko Ono (Dear Yoko, en Woman) en zijn zoontje Sean (Beautiful Boy (Darling Boy)). Hij zingt over hoe en waarom hij uit de muziekwereld stapte (Watching the Wheels).

Lennons dood

Zijn terugkeer in de muziek was echter van korte duur: op 8 december 1980, om tien minuten voor elf in de avond werd Lennon voor zijn huis in het Dakota gebouw aan 72nd Street vermoord door Mark David Chapman met een .38 Charter Arms-revolver. Lennon werd nog in een politieauto naar het ziekenhuis gebracht, maar had al te veel bloed verloren en overleed kort daarna. Om 23:15 uur werd hij dood verklaard. Lennon werd op 10 december gecremeerd in Ferncliff Crematory in Ardsley, New York. Yoko Ono heeft tot op de dag van vandaag nooit willen zeggen wat er met de as van Lennon is gebeurd.

Na de moord op Lennon steeg Double Fantasy wereldwijd naar de top van de verkooplijsten. Twee singles van het album, (Just Like) Starting Over en Woman, werden grote hits, evenals het oudere Imagine. De moord op Lennon bracht overigens geruchten op gang dat deze het werk was van de Amerikaanse overheid die beducht zou zijn voor de invloed die Lennon nog zou hebben op het publiek.

Na de moord verscheen Lennon nog incidenteel op de hitparade als er oude opnamen werden uitgebracht. In 1984 onder meer Nobody told me van het album Milk and Honey en in 1992 Instant Karma! ter gelegenheid van een reclamecommercial voor Nike-sportschoenen.

In 2007 werd de film Chapter 27, over de moord op Lennon vanuit het oogpunt van de moordenaar, uitgebracht. Lennon-fans protesteerden tegen deze film, omdat ze bang waren dat Chapman de wereld in zou gaan als een held. De film had geen succes.

Eerbetoon

In Central Park, tegenover het appartement van Lennon en Yoko Ono werd later een herdenkingsmonument opgericht: Strawberry Fields.

In Havana, Cuba, staat een standbeeld van Lennon.

In 2001 werd het vliegveld van Liverpool hernoemd tot Liverpool John Lennon Airport.

Tammy Wynette, echte naam Virginia Wynette Pugh (Itawamba County, Mississippi, 5 mei 1942 – Nashville, Tennessee, 6 april 1998), was een Amerikaans country-zangeres, en ze wordt ook wel de "First Lady of Country Music" genoemd. Ze is het bekendst geworden door haar single Stand by your man, maar had in totaal 17 nummer-1-hits in de Verenigde Staten in de jaren 60 en 70.

Haar vader overleed toen ze acht jaar oud was, en op 17-jarige leeftijd trouwde ze en werkte als kapster. Drie jaar en drie kinderen later scheidde ze. Ze zou in haar leven nog vier keer trouwen. Haar derde kind had een ernstige ziekte, en Tammy probeerde wat extra geld te verdienen door 's avonds op te treden. Hierdoor werd ze ontdekt en kreeg een televisieoptreden aangeboden in 1965. In 1966 verhuisde ze naar Nashville, waar ze een platencontract tekende.

In 1968 en 1969 had Tammy vijf nummer-1-hits in de VS: "Take Me to Your World," "D-I-V-O-R-C-E," "Stand By Your Man" (alle drie 1968), "Singing My Song" en "The Ways to Love a Man" (beide 1969).

In 1968 begon ze een relatie met de oudere George Jones, een van de grootste drinkers in het countrymuziek-milieu en jeugdidool van Tammy. Ze trouwden in 1969, en vanaf 1971 namen ze een aantal populaire duetten op, waarvan het eerste "Take Me" was. Hun huwelijk ging echter niet over rozen, en ze scheidden in 1975. Ze bleven nog wel af en toe samen songs opnemen in de 20 jaren die volgden.

Tammy had ook in die jaren hits, en, alhoewel sporadischer, ook in de jaren 80. In 1978 werd ze gekidnapt en aangevallen door een gemaskerde man die nooit geïdentificeerd werd, alhoewel het leek alsof Tammy zijn identiteit kende. Ze ging in 1988 ook nog eens bankroet.

In 1992 nam ze een track op met de house-act The KLF, getiteld Justified and Ancient, wat een van haar grootste successen zou worden. Ondanks haar broze gezondheid wilde ze, koste wat het kost, blijven touren. Om de pijn te ontlopen, begon zij grote hoeveelheden voorgeschreven pijnstillers en andere medicatie te slikken. Uiteindelijk werd Tammy levenloos aangetroffen gevonden in haar huis. Medische complicaties in combinatie met een overdosis medicatie waren haar fataal geworden.

Jennifer Lynn Lopez (New York, 24 juli 1969) is een Amerikaanse zangeres, actrice, danseres, ontwerperster en mode-icoon. Ze gaat ook als J.Lo door het leven. Ze is van Puerto Ricaanse afkomst, maar groeide op in de Bronx in New York. Zelf beweerde ze altijd in 1970 geboren te zijn, maar na een arrestatie werd haar werkelijke geboortejaar bekend.

Biografie

Beginjaren

López' ouders, Guadalupe Rodríguez en David López, komen uit Puerto Rico. Allebei haar ouders kwamen uit hetzelfde dorp maar hebben elkaar pas ontmoet toen ze verhuisden naar Castle Hill in New York, Amerika. Ze heeft twee zussen, Lynda en Leslie. Lopez en haar zussen hadden een katholieke opvoeding. Ze mocht geen lessen missen en haar ouders wilden dat ze bijna alleen maar Engels praatten, zodat ze meer kans hadden op werk. Haar vader had werk als computermonteur en haar moeder was peuterleidster. Als de moeder van López thuis was, draaide ze altijd salsa en latinmuziek in haar huis. Ze moedigde Lopez aan om op dansles te gaan. Toen ze 16 werd kreeg ze een vriendje, David Cruz, met wie het aan bleef tot ze 25 werd.

Ze financierde op haar 16e zelf haar dans- en zanglessen en stopte met de middelbare school. Ze werkte eerst nog bij een advocatenkantoor waar ze succesvol was, maar ging na haar werk vaker naar haar zang/dans/acteerlessen. Later ging ze niet meer zo veel naar haar werk en was ze vaker 's nachts op pad om in nachtclubs te dansen. Lopez' moeder had dit door en was bang dat ze aan verkeerde invloeden zou worden blootgesteld. Ze gaf Lopez de keus: het huis uit of blijven en niet meer naar de nachtclubs en danslessen gaan. Ze ging uit huis en sliep op verschillende plekken; ze vond het een rottijd, totdat ze kon intrekken bij haar dansleraar. Ze kreeg door het vele werk in dansclubs aanbiedingen om in muziekvideo's als achtergronddanseres te spelen, onder andere in een clip van MC Hammer.

In het live comedyprogramma In The Living Color kwam een plek vrij als danseres. Ze moest overvliegen naar Los Angeles voor opnamen van de show. Ze kreeg ruzie met een van de danseressen en ging weg na het tweede seizoen. Daarna deed ze een musicaltour door Europa. Ze kreeg rollen aangeboden in sitcoms zoals South Central, Second Chances, Nurses on the Line: The Crash of Flight 7 en Hotel Malibu. Haar carrière maakte een sprong toen ze in 1995 door Janet Jackson als achtergronddanseres gevraagd werd in haar videoclip That's the Way Love Goes. Ze mocht daarna op wereldtournee, maar dat zei ze af, omdat ze een filmrol kreeg aangeboden.

Films

Ze begon haar filmcarrière in 1995 met de Spaanse film Mi Familia (Mijn Familie). Het was geen groot succes. Ook speelde ze al in het begin van haar carrière samen met Wesley Snipes in Money Train. Daarna speelde ze in 1996 in Jack en samen met Jack Nicholson in Blood And Wine. Ze brak door in de film Selena, waar de einddagen van de Mexicaanse zangeres werden gefilmd. Lopez vertolkte de titelrol en werd door haar salaris van 1.000.000 dollar de best betaalde latin-actrice. Ze werd genomineerd voor een Golden Globe, maar kreeg de prijs niet. Daarna speelde ze in de film Out of Sight samen met George Clooney. Eind jaren '90 piekte zowel haar muziek- als filmcarrière.

Lopez speelde aan het begin van de 21e eeuw in onder andere The Cell, Maid in Manhattan en The Wedding Planner. Haar salaris is door de jaren heen flink omhoog gegaan. Ze is nog steeds de best betaalde latin-actrice en qua salaris zit ze op vergelijkbare hoogte met bijvoorbeeld Julia Roberts. In 2003 kwamen de films Gigli en Jersey Girl uit, allebei samen met Ben Affleck, waarmee ze een relatie had. Die films flopten in de V.S en kregen veel kritiek. In Nederland komt de film Gigli door slechte verkoopcijfers alleen op dvd uit. Shall We Dance? (Richard Gere, Susan Sarandon) en An Unfinished Life (Robert Redford, Morgan Freeman) krijgen redelijke reviews.

Ze kreeg ook weer box-office-succes met Monster-in-Law (2005), samen met Jane Fonda en Michael Vartan. Lopez speelde daarop in Bordertown en El Cantante. Hierin speelt Lopez samen met Marc Anthony: hij als de overleden Salsa zanger Hector Lavoe en zij als zijn vrouw Puchi. Lopez co-produceerde allebei de voorgaande films. Er gaan geruchten over een nieuwe film, (Bridge And Tunnel) samen met Richard Gere, die wordt geproduceerd door Jack Nicholson. En Feel The Noise, een film over een jongen die zanger/rapper wil worden gespeeld door R&B-zanger Omarion. Deze film zou worden geproduceerd door Lopez.

Muziek

Vroeger danste Lopez op tafel in haar ouderlijk huis en ze was gek op salsamuziek, maar ook op andere stijlen. Door haar bekendheid als actrice kreeg ze ondanks haar beperkte zangkwaliteiten een platencontract bij Epic/Sony, wat resulteerde in vele nummer 1-hits en miljoenen fans. In 1999 kwam haar eerste album On The 6 uit. Dit album werd mede-geproduceerd door Cory Rooney, die later ook andere albums van Lopez zou produceren. Als eerste single verscheen If You Had My love die meteen doorschoot naar de eerste plaats van vele charts rond de wereld, waaronder in de VS. Ook enkele volgende singles, zoals Waiting For Tonight en Let's Get Loud, werden hits.

Begin 2001 kwam haar tweede album J.Lo uit. De naam van het album was door fans verzonnen. Op dit album stonden de singles Love Don't Cost A Thing, Play, I'm Real en Ain't It Funny. Lopez zat in haar glorieperiode maar dat vond ze zelf niet genoeg. In 2002 kwam een remixalbum uit, getiteld J to the L-O: The remixes. Van de singles van haar vorige album I'm Real en Ain't It Funny liet Lopez remixes maken door Murder Inc.. Door Ja Rule, Lopez zelf en Ashanti werden zowel de teksten als de melodielijnen compleet veranderd, net zoals andere songs van haar twee voorgaande albums. De remixes werden dance-hits en Lopez kreeg hierdoor een aantal nieuwe fans.

In december van 2003 kwam het album This is Me... Then uit. Het album bestond compleet uit soul, hiphop en R&B. De eerste single die uitkwam was de controversiële single Jenny From The Block, waar de zangeres beweert dat ze gewoon gebleven is. Op het album staat onder meer All I Have met LL Cool J. Verder komen de singles I'm Glad en Baby I Love U! uit.

Na een pauze van Lopez in de muziekindustrie kwam in het begin van 2005 het album Rebirth uit. Aan dit album werkten producers als Rich Harrison (Beyonce Crazy In Love) en Timbaland mee. Het hele album had een 'jazzy vibe', net als de eerste single Get Right die in meerdere landen nummer 1 behaalde. Ondanks dit succes werd het album wereldwijd geen succes. Er werden twee miljoen stuks van verkocht. De daaropvolgende single met Fat Joe (Hold You Down) flopte, iets wat de verkoopcijfers van het album geen goed deed. Rebirth wordt gezien als Lopez' minst gewaardeerde album tot nu toe.

Op 27 maart 2007 vond de release van Como Ama Una Mujer plaats in Europa. Een Spaanstalig album, mede-geproduceerd door Emilio Estéfan, Julio Reyes, Marc Anthony en Lopez zelf. Ook werkte Argentijns latinrock-artiest Fito Páez aan de single Que Hiciste. De single en het album waren vooral gericht op haar Latijns-Amerikaanse publiek, maar werden ook gepromoot in de rest van de wereld. In februari 2007 werd Que Hiciste gereleased op radio's in Amerika en het steeg langzaam naar de nummer 1 op de Hot Latin Tracks Chart van Billboard, net zoals haar album. De single werd ook een succes in Zuid-Amerika en de zuidelijke delen van Europa. De muziekvideo van Que Hiciste is geregisseerd door Michael Hausmann. Het Spaanse album heeft Lopez zelf bekostigd en is opgenomen van 2004 tot 2006. Het nieuwe album bevat ook tracks met muziek van het London Symphony Orchestra.

Lopez werkt aan haar nieuwe Engelstalige album, Brave , met producer Swizz Beatz. Andere geruchten geven aan dat Timbaland, Peter Wade, Jonathan en Jermaine Dupri meewerken, maar ook haar vaste producer Cory Rooney. In september 2007 verscheen de eerste single "Do It Well' met videoclip, die geregisseerd werd door David La Chapelle. De geplande release voor het bijbehorende album Brave staat in Nederland op 8 oktober 2007. Na Do it well komt haar tweede single uit van het album Brave genaamd Hold it don't drop it. Lopez en Anthony begonnen op 29 september met hun tour door Amerika genaamd: 'ING Presents Jennifer Lopez & Marc Anthony en Concierto'. Van iedere verkocht ticket gaat er een dollar naar het 'ING Run for Something Better'-fonds, waarmee op basisscholen in achtergestelde wijken hardloopclinics worden gefinancierd.

J.Lo Inc

Naast haar werk als zangeres en actrice is Lopez zakenvrouw. Aan het begin van deze eeuw heeft ze een superster-status gekregen, waardoor ze commercieel kansen zag.

J.Lo By Jennifer Lopez

In 2001 begon ze een kledinglijn, samen met haar man deleu tanguy, die later over zou worden genomen door zijn broer Tommy Hilfiger. De kledinglijn was vooral bedoeld voor haar fans. De kledinglijn getiteld "J.Lo By Jennifer Lopez" werd gekenmerkt door 'street glamour' (hoe Lopez haar soort kleding noemde). Haar kledinglijn werd door de jaren heen uitgebreid met accessoires als zonnebrillen, hoeden, schoenen, tasjes en horloges. Ook heeft ze naast haar "J.Lo"-winkels in Amerika een winkel in Moskou geopend. 2007 stond in het teken van de nieuwe juniorkledinglijn onder de J.Lo by Jennifer Lopez-lijn, die JustSweet heet (?).

Madres & Nuyorican Productions

In 2001 opende Jennifer Lopez haar eigen restaurant Madres in Pasadena, Californië. Het restaurant heeft een Spaanse stijl en werd een tijd gemanaged door haar ex-man Ojani Noa.Verder bezit ze haar eigen productiemaatschappij "Nuyorican Productions". Deze heeft ondere andere haar eigen films zoals Maid In Manhattan, El Cantante, Bordertown en The Cell geproduceerd. Ook heeft "Nuyorican Productions" de soap South Beach geproduceerd en op 19 januari 2007 was op de Amerikaanse MTV 'Dance Life' te zien. Dit programma volgt een groep individuele dansers om te zien hoe het leven is als danserres

Parfums

In 2001 kwam naast de kledinglijn J.Lo by Jennifer Lopez een nieuw parfum van Lopez, genaamd "Glow". Ze zette een trend, want na Glow kwamen onder meer Celine Dion, Beyonce Knowles en Britney Spears met hun eigen parfum. In 2003 lanceerde Lopez een nieuw parfum Still onder het motto dat ze nog steeds gewoon is gebleven. Ook werd er een toepasselijke slogan gebruikt: "In eye of the storm I am still Jennifer Lopez". In 2004 kwam er een andere versie van Glow uit, Miami Glow.

In 2005 kwam Live uit, haar vierde geur. Ze kwam ook weer met een uitbreiding van Glow-lijn met het parfum Love At First Glow en Glow After Dark in 2006. Lopez had in 2006 de start van een uitbreiding van een andere nieuwe parfumlijn genaamd Live. De uitbreiding heette Live Luxe. Lopez legde in een interview uit dat ze redelijk verdient met haar parfums en zo haar eigen projecten kan financieren, zoals haar Spaanse album en films als El Cantante en Bordertown. Hierdoor is ze minder afhankelijk van filmproductiebedrijven, zoals New Line Cinema en platenproductiebedrijven, zoals Lopez' label Epic. Daarom plant Lopez begin 2007 weer een parfum genaamd Deseo (Desire). In totaal heeft ze dan acht verschillende soorten parfums uitgebracht.

Sweetface

Na de successen van haar eerste kledinglijn en parfums wilde Lopez een nieuwe kledinglijn van duurdere prijzen en meer kwaliteit. In 2005 eindigde New York Fashion Week met haar eigen modeshow en presenteerde ze haar nieuwe kledinglijn Sweetface. De modeshow werd groots gehouden in een van de grootste tenten van de New York Fashion Week. Ook werd er een making of van de modeshow uitgezonden door MTV. De modeshow kreeg verschillende goede en slechte kritieken van mode-experts. Maar hij kreeg ook slechte publiciteit door dierenrechtenorganisatie PETA. Die protesteerde tegen het bontgebruik in de kledinglijn.

In de modeweek van New York in 2006 kwam Lopez weer terug met haar kledinglijn Sweetface, dit keer was de modeshow niet zo groots gehouden maar volgens Lopez zelf en vele critici was de kledinglijn met sprongen vooruit gegaan. Vooral door de elegante stijlen uit de jaren '50 en '60. Ook is anno 2007 al het bont verdwenen uit haar kledinglijnen. De JLo By Jennifer Lopez lijn had al geen bont. Maar het bont in Sweetface is nu ook vervangen door nepbont.

Privéleven

Lopez is tweemaal gescheiden. In 1998 scheidde ze van haar eerste echtgenoot, Ojani Noa, na een huwelijk van nog geen twee jaar. In 2001-2002 was ze getrouwd met Chris Judd, een voormalig achtergronddanser. Tussen beide huwelijken had ze een relatie met P. Diddy en nachtclubeigenaar Chris Paciello en na haar laatste huwelijk met Ben Affleck. Het voorgenomen huwelijk met Affleck op 13 september 2003 ging op het laatste moment niet door en in januari 2004 ging het duo definitief uit elkaar. Daarna kreeg ze iets met latinzanger Marc Anthony, waar ze in 1999 een duet ("No Me Ames", dat op haar album "On the 6" staat) mee had gedaan. Ze trouwden in het geheim op 5 juni 2004. De trouwerij kwam in opspraak doordat Anthony kort voor het trouwen zijn scheiding meedeelde aan zijn toenmalige vrouw, ex-Miss Universe Dayanara Torres. Sinds 22 februari 2008 heeft het echtpaar een zoontje, Max, en een dochtertje, Emme.

 In juli 2011 zette het koppel een punt achter hun huwelijk van zeven jaar.