Er zijn eigenlijk twee versies van dit liedje opgenomen in de studio: De album versie is 6:58 seconden lang en de kortere versie is 6:05 seconden lang. De versie die voorkomt op Dire Straits' grootste hit album, The Very Best of Dire Straits, duurt 4:55.
David Howell Evans (Essex, 8 augustus1961) is de gitarist van de Ierse band U2, en is beter bekend onder zijn alias The Edge. Naast zijn optredens met U2 speelt hij ook mee op opnames voor artiesten als Johnny Cash, B.B. King, Tina Turner en Ron Wood. Evans' bijnaam is The Edge, deze naam is gebaseerd op de vorm van zijn neus. Naar verluidt heeft The Edge meer dan 200 gitaren in zijn studio.
David Evans werd geboren in het Barking Maternity Ziekenhuis in Essex in het oosten van Londen, als zoon van Garvin en Gwenda Evans die afkomstig zijn uit het plaatsje Llanelli in Wales. Op tweejarige leeftijd (of éénjarige) verhuist hij met zijn ouders en oudere broer Dik Evans naar Dublin. In Dublin krijgt hij een jonger zusje, Gil (of Jill). Al op jonge leeftijd krijgt hij piano- en gitaarles, en treedt hij op met zijn broer. Rond zijn 13de levensjaar, wanneer hij de bijnaam The Edge krijgt van zijn vrienden, speelt hij zijn eerste optredentje als gitarist met Bono, Adam, Larry, and Dick, onder de bandnaam Feedback. In 1978 wordt hij de gitarist en toetsenist van U2. Drie jaar later overweegt hij serieus om de groep weer te verlaten, omdat hij het idee had dat het zitten in een rockband conflicteerde met zijn geloof.
Op 12 juli 1983 trouwt David Evans met zijn middelbare-schoolvriendin Aislinn O'Sullivan. Samen krijgen ze drie dochters (Hollee (1985), Arran (1986) en Blue Angel (1989), maar het echtpaar gaat rond 1991 uit elkaar. De officiële scheiding vindt plaats in 1996. In de wandelgangen wordt wel gezegd dat veel van de songteksten die Bono schreef voor het U2-album Achtung Baby, beïnvloed waren door de scheiding. Tijdens de ZooTV-tour ontmoet David Evans de Amerikaanse danseres Morleigh Steinberg, en enkele jaren later, op vier oktober 1997 wordt Evans voor de vierde keer vader van een dochter, Sian. Moeder Morleigh schenkt David Evans twee jaar later ook een zoon, Levi. Op 18 juni 2002 treedt hij met Morleigh in het huwelijk. Saillant detail: Morleigh zou één van de buikdanseressen zijn die te zien is in de U2-videoclip Numb uit 1993.
Hoeden en mutsen zijn sinds halverwege de jaren '80 het handelsmerk van The Edge, en vermoedelijk het gevolg van zijn terugtrekkende haarlijn. Alleen tijdens het Pavarotti And Friends concert in 1995 en in de videoclip van Discothèque uit 1997 is hij te zien zonder hoofddeksel.
Wilma Landkroon (Enschede, 28 april1957) is een Nederlandse zangeres die op jeugdige leeftijd onder de artiestennaam Wilma een bliksemcarrière in het levenslied doormaakte. Haar zuivere stemgeluid was haar handelsmerk. Omdat Wilma op jeugdige leeftijd al fulltime artieste was en nadien een weinig fortuinlijke levensloop had, wordt zij door velen beschouwd als een slachtoffer van onverantwoorde exploitatie.
Wilma wordt ontdekt door Gert Timmerman en scoort in 1968 haar eerste hit met Heintje (Bau' Ein Schloss Für Mich) - een antwoordlied op Ich bau dir ein Schloss van Heintje. Wilma behaalt vervolgens nog een aantal successen, speelt in enkele Duitse films en houdt zich al die tijd, gestimuleerd door haar manager Ben Essing en haar vader, meer bezig met het artiestendom dan met het afronden van een schoolopleiding.
In 1969 is Wilma te zien in de Duitse film Klassenkeile.
Na Gert Timmerman en Ben Essing ontfermt Pierre Kartner zich over het jonge sterretje en scoort Wilma haar grootste hit: Zou het erg zijn lieve opa - een duet met Vader Abraham dat in 1971 15 weken in de hitlijsten staat en de eerste plaats bereikt. Daarna gaat het bergafwaarts met Wilma. Op de single Waarom laat iedereen mij zo alleen zingt ze vals en in 1972 eindigt de samenwerking. Ze belandt in een kindertehuis en wordt in 1975 gearresteerd wegens inbraak.
In 1994 haalt Wilma nog even de kranten omdat haar huis afbrandt. Bij deze calamiteit gingen al haar gouden platen verloren.
De comebackpogingen Het leven is oneerlijk, Recht op een beetje geluk en Waarom heb ik je nodig? (1992) leveren ondertussen niet het gehoopte succes. In 1995 keert Wilma de showbizz definitief de rug toe.
In 2005 is ze te gast in een televisieprogramma van Paul de Leeuw. Haar negatieve herinneringen aan Ben Essing en Pierre Kartner steekt ze daarbij niet onder stoelen of banken.
De Spice Girls (1993-2001, 2007-2008) zijn een Britsemeidengroep, die begon als een marketingoperatie. Ze hadden van 1996 tot 2001 veel succes en worden beschouwd als de bestverkopende meidengroep aller tijden, door de verkoop van meer dan 45 miljoen albums en 30 miljoen singles. Daarnaast hebben ze de term Girl Power beroemd gemaakt. De groep bestond oorspronkelijk uit Victoria Adams, Emma Bunton, Melanie Chisholm, Melanie Brown en Geri Halliwell. In 1998 verliet Halliwell echter de groep om een solocarrière op te starten. De overige vier leden zijn nooit formeel uit elkaar gegaan, maar hebben sinds begin 2001 niet meer samen opgetreden of nieuwe nummers opgenomen. Eind 2007 gaf de groep, inclusief Halliwell, een reeks reünieconcerten genaamd The Return of the Spice Girls
Begin
De groep werd gevormd in 1993 toen Bob Herbert en zijn zoon Chris een advertentie in de krant The Stage plaatsten. Uit de aanmeldingen voor de advertentie werden vijf meiden uitgekozen: Geri Halliwell, Victoria Adams, Melanie Chisholm, Melanie Brown en Michelle Stephenson. Samen vormden ze de groep "Touch". Stephenson zette zich echter niet volledig in voor de groep, en verliet deze uiteindelijk om verder te gaan met school. Ze werd vervangen door Emma Bunton.
De vijf meiden werden samen in een huis gezet, zodat ze vrienden werden voordat het succes begon. De spanning in het huis nam echter al snel toe door het beloofde platencontract dat nooit meer leek te komen. Ondanks de constante repetities en bezoeken van een aantal platenbazen, hadden de meiden nog steeds geen contract. In januari 1995, liepen ze het huis uit zonder geld, met nog steeds de hoop op een platencontract.
In 1996 veranderden ze hun naam in "Spice Girls", en werden al snel populair. Een belangrijke factor in het succes van de groep was het feit dat ieder groepslid een bepaalde groep van de fans aansprak. De vijf leden werden betiteld met "Ginger" (Halliwell), "Baby" (Bunton), "Scary" (Brown), "Posh" (Adams) en "Sporty" (Chisholm) Spice door een Brits muziektijdschrift. Hoewel ze niet door de band werden verzonnen, sloegen de bijnamen aan bij het publiek, en dus werden zowel de namen als de gesuggereerde karakters uitgebuit. Hun verschillende verschijningen en culturele achtergronden zorgden voor een brede belangstelling.
Een zorgvuldig gecreëerd imago, gecombineerd met sexappeal en post-feministisch zelfvertrouwen (Girl Power genoemd) garandeerde een grote vrouwelijke fanbase.
Spice
Op 8 juli1996 werd eerste single van de Spice Girls in het Verenigd Koninkrijk uitgebracht: "Wannabe". De single kreeg al snel veel airplay (veel gedraaid op de radio), en kwam in Engeland binnen op nummer drie, waarna het de volgende week naar nummer één steeg. Het bleef daar zeven weken bovenaan staan, waardoor het de bestverkopende single van het jaar werd. Binnen een jaar had het lied al in 37 landen de nummer-één-positie bereikt, waaronder Canada (vijf weken bovenaan aan de lijst), de Verenigde Staten (vier weken) en Australië (elf weken). "Wannabe" werd uiteindelijk twaalfde in de lijst van bestverkopende singles van de jaren '90.[1] De Spice Girls werden één van de weinige Britse acts die in hun begintijd al doorbraken in Amerika.
Samen met tekstschrijvers Richard Stannard en Matt Rowe wisten de meiden nog vele andere hits te scoren, zoals het meer rustige "Say You'll Be There", als opvolger van hun grootse debuut. Het kwam in Engeland binnen op nummer één, en was wederom een wereldwijd succes, waaronder nummer drie in de Verenigde Staten. Het kwam achter "Wannabe" te staan, in de lijst van bestverkopende singles van de jaren '90.[2] Tegen de tijd dat "Wannabe" en "Say You'll Be There" waren uitgebracht in de VS, hadden de meiden al hun vierde single in Engeland uitgebracht. De derde single, een ballad over liefde, "2 Become 1", werd de eerste van drie opéénvolgende Kersthits in Engeland. Het debuutalbum, Spice stond eind 1996 en begin 1997 vijftien weken bovenaan de albumlijst, en werd in Engeland, met 3 miljoen verkopen, tiende in de lijst van bestverkopende albums aller tijden. Toen het een jaar daarna werd uitgebracht in de VS, verkocht het meer dan 7 miljoen exemplaren. "2 Become 1" stond daar op nummer vier. De ballad stond ook in Canada op nummer één.
Begin 1997 werd "Who Do You Think You Are"/"Mama" het officiële jaarlijkse lied van de Cliniclowns. Het verkocht 672,577 exemplaren, waarvan veel liefdadigheidsinstanties profiteerden. Het stond in Engeland drie weken op de eerste plaats. Hiermee waren de Spice Girls de eerste act, waarvan de eerste vier singles nummer één werden in de Engelse hitlijsten. De single werd niet in Noord-Amerika uitgebracht, omdat, volgens de Spice Girls, de Amerikaanse markt langzamer is dan die van andere landen, waardoor nummers langer populair blijven in Amerika. Toch werd de "Who Do You Think You Are" video regelmatig gedraaid op de Amerikaanse MTV, MTV2 en het Canadese MuchMusic en MuchMoreMusic.
Spice World
In oktober 1997 werd "Spice Up Your Life wereldwijd uitgebracht. Het werd gezien als de terugkeer van de Spice Girls, omdat het de eerste single van het tweede album was. De release van de single werd een week uitgesteld, zodat het meer kans had Elton John's "Candle in the Wind 1997" van de eerste plaats te stoten, wat ook lukte.
"Spice Up Your Life" was een internationale hit, en stond bovenaan de Canadese en Spaanse hitlijsten. In hun moederland verscherpten ze hun eigen record, doordat ook hun vijfde single de eerste plaats behaalde. In de Billboard Hot 100 werd het echter geen groot succes (plaats achttien) als de drie voorgangers. Ondanks dat de single niet zo succesvol was als verwacht, liet het wel een zekere ontwikkeling zien die muziek van de meiden, waaronder een meer Latin/samba uitstraling dan hun vorige nummers.
De tweede single van het album was een ballad, vergelijkbaar met "2 Become 1". "Too Much" stond ook op nummer één en werd daarmee de tweede Kersthit in Engeland voor de meiden. Het was een redelijk succes in de VS (nummer acht) en kreeg daar veel airplay. Toch was ook deze single niet zo succesvol als de singles die van Spice afkomstig waren. In tegenstelling tot de vier voorgangers, wist "Too Much" niet de nummer-één-positie in Canada te bemachtigen, maar stond het in plaats daarvan op een onverwacht laag nummer negen.
Het tweede album van de Spice Girls, Spice World, werd op 4 november1997 uitgebracht. Ondanks dat er binnen twee weken al 7 miljoen exemplaren van werden verkocht, bereikte het in de Billboard 200 slechts de derde plaats en was niet zo succesvol als Spice. In Engeland stond het drie weken bovenaan de albumlijst, terwijl Spice het vijftien weken volhield. Hoewel ze nog steeds internationale supersterren waren, was Spice World niet de succesvolle opvolger die mensen hadden voorspeld. Toch zorgde het album voor een succes, dat niemand verwacht had: hun eigen film, die werd uitgebracht in januari 1998. De film was vergelijkbaar met een aantal films van The Beatles; iets dat regisseur Bob Spiers (bekend van onder meer Fawlty Towers en Absolutely Fabulous) expres zo bedoeld had. De film werd in commercieel opzicht een succes. De film werd door critici echter neergehaald, en de meiden wonnen ieder een Golden Raspberry Award voor hun bijdrage.
De meiden deden hun motto Girl Power eer aan, en ontsloegen op 7 november1997 hun manager Simon Fuller, waarmee ze lieten zien dat niets hen kon stoppen. Er kwamen al snel problemen, zeker omdat Simon vaak een bemiddelaar was in ruzies tussen de meiden. Nu hij weg was, moest één van de meiden de leiding nemen. Begin 1998 werd "Stop (lied)", de derde single van Spice World, uitgebracht. Het werd de eerste single die niet de nummer-één-positie in Engeland wist te bemachtigen. Het kwam daar binnen op nummer twee, maar wist de single "It's Like That" van Run DMC versus Jason Nevins niet te verslaan.
Van 5 naar 4
Voordat de Spice Girls internationaal doorbraken, hadden ze een afspraak gemaakt dat ze dit voor maar 2 jaar zouden doen. Geri Halliwell gaf in april 1998 aan de overige 4 meiden te weten dat zij echt in september wilde stoppen met de groep. Ze had namelijk alles bereikt wat er maar te bereiken was. Na enige tijd rond te hebben gelopen met dit idee, kwam er een mogelijkheid voor Geri om te praten met 'The Sun' over het onderwerp borstkanker. Geri wilde zich hiervoor echt inzetten, alleen liet het tourschema het niet toe. Toen besefte Geri dat zij niet langer geleefd wilde worden, maar zelf haar keuzes wilde maken. Kort na de release van "Stop" maakte Geri Halliwell bekend de groep te willen verlaten. De dag voor de Amerikaanse Tournee, 30 mei1998 werd bekend gemaakt dat Geri Halliwell de groep zou verlaten. Het bericht werd door haar advocaat voorgelezen, met de boodschap: "Helaas maak ik bekend dat ik de Spice Girls heb verlaten. Dit komt door verschillen tussen ons. Ik ben er zeker van dat de groep succesvol zal blijven en wens hen het allerbeste. P.S. Ik kom weer terug." Geri Halliwell verliet officieel op 28 augustus de band.
De vier overgebleven meiden besloten hun carrière als de Spice Girls voort te zetten en gaven als reactie op Geri's bericht; "We zijn geschokt en verdrietig door Geri's vertrek, maar we zullen haar steunen in wat ze wil gaan doen. De Spice Girls zullen overleven; we zien jullie in de stadions!" Ze maakten de Amerikaanse tournee zonder Geri af.
Na Geri's vertrek werd de vierde single van Spice World, "Viva Forever", uitgebracht in Europa en Australië (niet in Noord-Amerika, vanwege een afname van de fans en een onzekerheid in het thema van de video). In eerste instantie zou het nummer als dubbele A-kant (samen met "Never Give Up On The Good Times") worden uitgebracht, maar dit ging wegens het vertrek van Halliwell niet door. Ook "Viva Forever" was betrekkelijk succesvol in zowel Engeland als het buitenland. In Europa werden er 2 miljoen exemplaren verkocht. De video van het nummer was al voor het vertrek van Halliwell gemaakt(een animatieclip met alle 5 de dames erin). Drukke tourschema's zorgden ervoor dat er geen nieuwe clip opgenomen kon worden. Dit was de laatste single waar Halliwell op te horen was.
Forever
De overgebleven leden gingen als viertal verder en brachten in december 1998 "Goodbye" uit. De songtekst van het lied gaat over Halliwell en de doorstart van de groep. De single werd in Engeland de derde Kersthit voor de groep, en stond daar één week op nummer-één. Toch leek het erop dat de carrière van de Spice Girls op een eind kwam, omdat er het volgende jaar geen singles werden uitgebracht, en er ook geen berichten over een derde album waren. Daarnaast begonnen beide Melanies een solocarrière.
Toch deden de meiden een laatste poging om hun carrière weer tot leven te wekken, met de release van de single "Holler" in 2000. Hierin waren meer R&B- en soul-invloeden te horen dan in vorige nummers. "Holler" werd met de ballad "Let Love Lead the Way" als dubbele A-kant uitgebracht. Beide nummers waren afkomstig van hun derde album Forever. Het haalde in Engeland wederom de eerste plaats, waardoor het totaal van de groep op negen nummer-één-posities komt.
Hun album werd lauw ontvangen in Engeland: het kwam, achter het tweede album van Westlife, binnen op nummer twee, maar viel de volgende week al buiten de Top 10. Het verkocht in Engeland beter dan verwacht, maar wereldwijd gezien was het geen succes. Het vertrek van Geri Halliwell leek invloed te hebben gehad op de comeback met het derde album. Daarnaast bleken de fans teleurgesteld te zijn in de nieuwe sound van de band.
Hierdoor rees de vraag of de groep nog toekomst had. Hoewel er gesproken werd over de release van een tweede single van Forever, ("Tell Me Why"), leken de toenemende soloprojecten van de meiden de groep in de weg te staan. Ze besloten uiteindelijk hun eigen weg te gaan volgen, hoewel de break-up nooit officieel bekend gemaakt is.
Na Forever
Formeel is de groep nooit uit elkaar gegaan. Ieder lid heeft soloalbums uitgebracht (variërend in succes, maar nog altijd niet zo groot als het succes als een groep). Melanie C. scoorde als solo-artiest in Nederland wel twee nummer 1-hits, met Never be the same again en I turn to you (beide in 2000).
De laatste paar jaren waren er speculaties in de media over een reünie van de groep. De geruchten werden sterker toen het bekend werd dat ze samen wilden optreden op het Live 8 festival. De groep trad niet op tijdens Live 8, omdat Melanie B een paar dagen voor de show van gedachten veranderd was. Ondanks de verschillende speculaties in de media en muziekkringen, liet Melanie C op haar website en tijdens de talkshow van Anne Robinson weten dat de groep geen nieuw materiaal zou opnemen en dat het geplande 'greatest hits'-album slechts een aftreksel zou zijn van de bekende nummers, aangevuld met remixen of b-kantjes. Echter, Mel's uitspraken bleken later niet geheel te kloppen. Op 13 maart2007 maakte oud manager Simon Fuller bekend dat er een zes maanden durende reünie tournee door het Verenigd Koninkrijk plaats zou gaan vinden. Inmiddels hebben de Spice Girls, inclusief Halliwell, op een persconferentie in Londen op 28 juni 2007 bevestigd dat er een reeks reünieconcerten zal komen.
De Return of the Spice Girls-tour zal 7 december 2007 van start gaan en daarbij 28 wereldsteden aandoen, onder meer: Los Angeles, Las Vegas, New York, Londen, Keulen, Madrid, Peking, Hongkong, Sydney, Kaapstad en Buenos Aires. Echter, er worden zoveel plekken overgeslagen dat nu al het gerucht gaat dat er misschien wel een tweede concertreeks zal volgen. Vooralsnog blijft het bij de data in de grote wereldsteden en worden Nederland en België niet aangedaan. UIteindelijk geven de Spice Girls in hun eigen land 19 concerten. Ze zijn hiermee één van de meest succesvolle acts van 2007 in Engeland.
De tour hangt samen met de release van het verzamelalbum Greatest Hits. Op 5 oktober 2007 maakt Halliwell bekend dat op 12 november 2007 het album uitkomt. Tevens verschijnt er een week later, na zeven jaar, een nieuwe single getiteld 'Headlines'. De comeback van de band is eenmalig. Na de aankomende tour zullen de leden wederom hun eigen weg gaan.
Drukwerk is een Nederlandse popgroep, die vooral begin jaren '80 van de 20e eeuw populair was. Producer Coen van Vrijberghe de Coningh was de grote man achter het succes van deze groep.
Ontstaan
Drukwerk is in 1978 opgericht door Harry Slinger, Ton Coster, Joop May en Hans Witteveen. De samenstelling van de groep is in de loop der jaren regelmatig veranderd, maar Harry Slinger, Ton Coster en Joop May blijven constante factoren.
De eerste liedjes zijn protestsongs tegen de sluiting van een jeugdhonk in Amsterdam-Noord en atoomenergie in Kalkar en liedjes als ondersteuning van vluchtelingen en krakers. In 1981 neemt Drukwerk de eerste LP Drukwerk op. De eerste single Je loog tegen mij (een cover van de band Door Mekaar) werd een nummer 1-hit. Tot halverwege de jaren '80 scoort Drukwerk verschillende hits.
Wanneer in de tweede helft van de jaren '80 de aandacht voor Nederlandstalige muziek minder wordt, weet Drukwerk geen hits meer te scoren. In plaats daarvan gaat Drukwerk zich toeleggen op het theater. In 1990 gaat Drukwerk (tijdelijk) uit elkaar. Zanger Harry Slinger gaat zich toeleggen op een solocarrière. In 2003 vormt de Volendamse band Next One een nieuw Drukwerk voor een tournee ter gelegenheid van het 25-jarig jubileum.
In september 1948 laden de Presleys al hun bezittingen in een oude plymouth en vertrekken naar Memphis. Ze vinden daar een tijdelijk onderkomen op Poplar Avenue. Elvis gaat zijn school afmaken op de Humes Jr. High. In 1949 krijgen de Presleys een appartement in Lauderdale Courts op Winchester Avenue.Gladys en Elvis nemen een bijbaantje. Gladys als serveerster en Elvis als plaatsaanwijzer in Loewes State Theather. Maar doordat hij tot in de late uurtjes moet werken valt Elvis regelmatig in slaap tijdens de lessen op school en Gladys laat hem stoppen met werken..
Net als generaties popsterren leerde Elvis veel door naar de radio en later naar platen te luisteren. Dit was vóór de tijd van de 45-toerensingle. Platen waren groot en breekbaar en werden op een opwindbare grammafoon gedraaid. De beste muziek was op de radio te horen en was live. Hij luisterde naar het beste van de muziek en of het nu om blues, country, gospel, of pop ging, dat maakte niet veel uit. De jonge Elvis werd beinvloed door John Lee Hooker, Howlin' Wolf BB King, Ernest Tubb, Jimmy Rodgers en zelfs door de geraffineerde pop van crooners als Dean Martin. Dit was ingredienten voor de rock' roll-smeltkroes en Elvis was niet de enige die zag dat er een nieuwe muziekstijl zou kunnen ontstaan in de vorm van een mengelmoes van al deze genres- maar later meer hierover. In feite jatte Elvis niet opzettelijk uit de cultuur van de zwarte bevolking om hun muziek geschikt te maken voor een blank publiek, zoals wel wordt gesuggereerd. Hij was allleen maar bezig de artiesten te imiteren die hij het meest bewonderde, zelfs al toen hij nog op school zat. Later zouden generaties jongeren in Groot Brittannië precies hetzelfde doen; vaak wisten ze niet eens of de artiest zwart of blank was. Elvis loopbaan op de L C Humes High School was niet spectaculair, maar hij schijnt wel populair te zijn geweest, ondanks het feit dat zijn moeder hem tot zijn vijftiende naar school bracht en hij zijn haar lang liet groeien en roze jasjes met strakke, zwarte broeken droeg. Hij behaalde zijn diploma in 1953, zat een paar weken bij de Precision Tool Company en ging als chauffeur bij Crown Electris werken voor $35 per week, toen een redelijk loon voor een achtienjarige - al was het niet genoeg om de familie Presley uit het slop van de armoede te trekken. Bovendien begon hij te oefenen met zijn zang en gitaarspel en hij begon te geloven dat al die mensen die steeds zeiden dat hij muzikaal talent had, weleens gelijk konden hebben.
Elvis draaide zijn reportoire af. Hij zong blues, gospel, honky-tonk, country and western, pop...hij zong alsof zijn muzikale carriére er af hing, en dat was ook zo. Het werkte. Philips opperde dat Elvis een band nodig had en bracht hem in contact met gitarist Scotty Moore, die sessiewerk bij de studio's deed en in een countryband speelde, The Starlight Wranglers genaamd. Net als Philips wilde hij een nieuwe muziekstijl, waarin zwarte en blanke invloeden gecombineerd zouden worden. Elvis ging op een zondagmiddag naar Scotty's huis en ontmoette daar ook de buurman en medemuzikant Bill Black, een bassist. Moore en Black vonden Elvis' stem oké, maar ze waren meer onder de indruk van zijn roze pak en witte schoenen.
Hoe dan ook, de volgende dag deed het trio een auditie voor Sun Records. Het werd een lange sessie, aangezien het drietal, op zoek naar een nieuwe sound, verschillende combinaties van stijlen uitprobeerde. Vreemd genoeg vonden ze die sound tijdens een pauze tussen twee nummers door. Elvis begon een rockabilly-nummer te zingen:"That's Allright Mama". Volgens sommige verklaringen deed elvis dat spontaan. Maar "That's Allright Mama" was geschreven en opgenomen door een andere Sun-artiest, Arthur "Big Boy" Crudup, en het is waarschijnlijker dat Philips Elvis voorstelde om het eens te proberen. Hoe dan ook, Bill en Scotty begonnen mee te spelen met zijn opgejaagde blues en Philips, die in de regelkamer zat te luisteren, schreeuwde opgewonden "Wat zijn jullie aan het doen?" De drie haalde hun schouders op en zeiden "Weten we niet.", "Zoek dat eens snel uit", smeekte Philips. Wat ze deden, was muziekgeschiedenis schrijven.
"That's Allright Mama" is een van de beste nummers die Elvis heeft opgenomen. Het is country, het is blues, het is rock 'n roll. Het werd uitgebracht op 5 Juli 1954 met op de achterkant een country-standard, "Blue Moon Of Kentucky" genaamd. Een paar maanden daarvoor had Bill Haley in New York een nummer opgenomen om zijn manager (die mede-auteur was) een plezier te doen. Het heette "Rock Around The Clock". Het sloeg niet aan. Maar dit wijst erop dat Elvis Presley niet de uitvinder van de Rock 'n roll was - het was gewoon een vorm van dansmuziek waarvan de tijd rijp was. Twee dagen na de release draaide Dewey Philips - geen familie maar een goede vriend van Sam- de plaat in zijn invloedrijke Red Hot And Blue Show op radiostation WHBQ. Elvis was te nerveus om te luisteren. Hij zei tegen zijn ouders dat ze de radio maar aan moesten zetten en ging naar de film. Terwijl hij naar Marlon Brando of James Dean zat te kijken, ging de rest van Memphis uit zijn dak bij "That's Allright". Dewey Philips zei zodra hij het draaide de telefoons begonnen te rinkelen en niet meer op hielden. De bellers wilden meer over Elvis weten. Ze wilden weten of hij zwart of blank was.
Een fan neemt tijdens een herdenkingstour in het Amerikaanse Memphis een foto van het bedevaartsoord en voormalig woonhuis van Elvis. Het is vandaag 33 jaar geleden dat Elvis op 42-jarige leeftijd overleed. (EPA)
Elvis Presley is 33 jaar dood. Op 16 augustus 1977 stierf The King op 42-jarige leeftijd. Overal ter wereld wordt stilgestaan bij de dood van een van de grondleggers van de moderne popmuziek.
In Memphis, de stad waar Presley woonde en ligt begraven, is een kaarsentocht naar zijn landgoed Graceland. s Avonds is er een groot concert met de originele band van Elvis en livebeelden van hem. De weduwe en de dochter van Presley zijn daarbij aanwezig.
Voor het laatst in al zijn onschuld Door Gijsbert Kamer
Wat was het moment waarop rock n roll geboren werd? Was dat 5 juli 1954 toen Elvis Presley in de Sun Studios in Memphis voor Sam Phillips zijn eerste single opnam? Of was dat een jaar eerder, toen hij in de Memphis Recording Service een plaatje opnam met twee liedjes, dat hij aan zijn moeder wilde geven?
Of was het niet Elvis, maar toch Bill Haley die verantwoordelijk was voor de Big Bang van de popmuziek, toen hij 12 april 1954 zijn Rock Around The Clock opnam? Hij was immers drie maanden eerder dan Elvis met zijn Thats Allright Mama. Bovendien was de datum ook in ander opzicht historisch: het New Yorkse Atlantic label bracht Big Joe Turners Shake, Rattle And Roll uit, een liedje dat ook opgeld mag doen als de eerste rock n roll hit.
Of zijn we met 1954 al een paar jaar te laat? Moeten we niet terug naar 1951, toen in maart bandleider Ike Turner met zijn Kings Of Rhythm eveneens in de studio van Sam Phillips met zanger Jackie Brenston het nummer Rocket 88 opnam? Of naar juni van dat jaar toen in Cleveland, Ohio, Alan Freed een dagelijks radioprogramma begon, dat The Moondog Rock n Roll House Party zou gaan heten?
Er bestaat nog altijd geen overeenstemming over. Feit is dat de vooroorlogse Amerikaanse populaire muziekstijlen blues, jazz, country en gospel na de oorlog zich allemaal door elkaar lieten beïnvloeden, er in doo-wop en rhythm & blues nieuwe muziekstijlen ontstonden, en wat het belangrijkste was: de Amerikaanse (blanke) jeugd vanaf de jaren vijftig steeds gretiger radiostations afzochten naar muziek die anders, rauwer en wilder was dan de brave, vlakke muziek waar hun ouders naar luisterden. Het is uit die behoefte dat rock n roll, de hybride van blanke en zwarte muziek, kon gedijen. Maar het beeld van de precieze chronologie is nog altijd vrij schimmig. Het Franse instituut voor hedendaagse kunst Fondation Cartier in Parijs probeert daar enige helderheid in te verschaffen met een grote, over meerdere etages verspreide expositie Rock n Roll 39-59.
De eerste indruk is niet erg bemoedigend. Veel obligate expositiestukken die nu eenmaal horen bij tentoonstellingen over de Amerikaanse jaren vijftig: een Cadillac, een stel tot aan het plafond opgestapelde jukeboxen het ontbreekt er nog maar aan dat er een diner is nagebouwd waar je hamburgers kunt bestellen. En die replica van de studio waarin Buddy Holly in 1957 en 1958 hits als Thatll Be The Day en Peggy Sue opnam, doet ook al weinig authentiek aan. Veel aardiger is al de gitaar van Holly (Gibson J-45), en nog opmerkelijker het contract uit november 1957, waaruit valt op te maken dat alle royalties rechtstreeks naar producer Norman Petty zouden vloeien.
Het A-4tje hangt onopvallend op een speciaal aan Holly gewijde zuil, zoals veel waardevols zich gemakkelijk aan het oog onttrekt. De vitrines en zuilen die belangrijke artiesten en genres zijn toebedeeld, liggen en hangen vol met grammofoonplaten, platenhoezen, fotos en concertaffiches. Die affiches zijn fraai en veelzeggend. Zo is het aardig een affiche te zien waarop Elvis Presley niet de belangrijkste artiest is. In december 1955 is hij nog slechts voorprogramma van countryster Hank Snow. Presley wordt hier aangekondigd als new RCA Victor Recording Artist. Die vermelding van Presleys nieuwe platenfirma geeft wel aan hoe belangrijk die transfer van het kleine Sun-label uit Memphis naar het grote RCA Victor ook toen al gevonden werd.
Nu geldt deze deal op 21 november 1955 tussen Presleys manager Colonel Tom Parker en Sun Records Sam Phillips waarin RCA voor 35 duizend dollar eigenaar werd van alle Elvis-opnamen voor Sun, en er een nieuwe artiest in de stal bij heeft als een legendarisch moment in de popgeschiedenis. Veel geld in die tijd, maar een koopje natuurlijk, al kon toen niemand dat echt bevroeden.
Want Elvis Presley was nationaal, en ook internationaal nog niet werkelijk doorgebroken, dat zou pas het komende jaar gaan gebeuren. Eind 1955 was zijn ster nog rijzende, de grote naam in de rock n roll was toen Bill Haley, wiens Rock Around The Clock in juli van dat jaar de eerste rock n roll hit was die de eerste plaats van de Amerikaanse hitlijst zou halen. Een gebeurtenis die vooral een gevolg was van het feit dat het liedje, dat Haley met zijn Comets al een jaar eerder had opgenomen, gebruikt werd aan het begin van de film Blackboard Jungle, die niet alleen in de VS maar ook in Europa voor velen de kennismaking bleek met rock n roll en er insloeg als een bom.
Wandelend langs de wanden van de benedenzaal van de Fondation Cartier is deze ontwikkeling haarfijn te volgen via een rijk met beeld (fotos en filmpjes) en geluid (belangrijke plaatopnamen zijn met koptelefoon te horen) versierde tijdbalk. Een overdaad aan namen, data en titels wordt opgesomd in de meterslange gang die de jaren van 1939 tot 1959 behandelt. Neem alleen al de eerste week van januari 1954: de eerste single voor Atlantic van Clyde McPhatter en de Drifters, Money Honey, bereikt de eerste plaats (2 januari); Elvis neemt voor de tweede keer voor eigen gebruik een plaatje met twee liedjes op in de Mempis Recording Studios; Muddy Waters neemt in Chicago voor het Chess label Hoochie Coochie Man op. Stuk voor stuk belangrijke gebeurtenissen in de popgeschiedenis, maar de samenstellers betrekken ook andere cultuuruitingen in hun chronologie. Juist door het vermelden van de dood van kunstschilder Jackson Pollock op 11 augustus 1956, en het verschijnen van de veel opschudding veroorzakende roman van Grace Metalious, Peyton Place, een maand later, weet je een beetje in welke culturele context je het bereiken van de eerste plaats van Elvis Hound Dog op 18 augustus moet plaatsen.
Zo wordt elk noemenswaardig feit over de King steeds historisch geduid, en zo is de tentoonstelling hoewel het nergens expliciet wordt vermeld toch ook vooral een eerbetoon aan de vandaag precies dertig jaar geleden overleden Elvis Presley.
En juist dat een beetje verborgen houden van de intentie, maakt de tentoonstelling zo bijzonder. Want door het zo uitvoerig weergeven van de historische context waarin Elvis groot kon worden, begrijp je pas echt hoe uniek hij was.
Ondanks alles wat er over Elvis Presley gepubliceerd is, en alle retrospectieven die er over rock n roll in de jaren vijftig verschenen zijn, valt op de expositie pas echt goed te horen en te zien hoe groots en uniek zijn kwaliteiten waren.
Ze hadden er in Parijs ook voor kunnen kiezen een tentoonstelling als Elvis in zijn tijd te organiseren, maar dan bekijk je alles toch met andere ogen. Nu zie je Elvis wel steeds voorbijkomen, maar wordt pas gaandeweg duidelijk hoe bijzonder hij was. Bijna hilarisch is met terugwerkende kracht bijvoorbeeld de opmerking van Sam Phillips in 1956 dat hij best zonder de King kon, omdat hij in Carl Perkins een artiest had gevonden die nog veel meer publiek zou kunnen bereiken. Door alleen al hun fotos te vergelijken, is duidelijk hoezeer Phillips ernaast zat.
Maar het aardige is ook weer dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend was dat Elvis Presley zo enorm populair kon worden. Daaraan hebben ook de media, vooral dankzij de opkomst van televisie veel bijgedragen. En ook hier is de keuze die de samenstellers van de expositie gemaakt hebben de juiste geweest: ze hadden ook de hysterie die na Elvis doorbraak in 1956 ontstond kunnen benadrukken, maar heel slim tonen ze juist de momenten vlak ervoor. Iedereen weet hoe de King eind jaren vijftig uitgroeide tot een popster van ongekende allure, niet alleen dankzij zijn niet aflatende stroom hits, maar ook door zijn films. Al die beelden kunnen we er wel bij verzinnen. Veel spannender is het om de momenten te laten zien waarop Elvis nog net niet was doorgebroken.
En niemand heeft die momenten beter weten te betrappen dan de fotograaf Alfred Wertheimer in 1956. De fotos die hij in een week maakte, tussen 29 juni en 5 juli, behoren niet alleen tot de mooiste die er van Elvis zijn afgedrukt, ze tonen hem ook voor het laatst in al zijn onschuld, gewoon als mens. In Parijs is er een speciale corridor voor dit werk gereserveerd, en alleen al deze fotos maken een bezoek aan de tentoonstelling de moeite waard.
Wertheimer had eerder dat jaar voor RCA al publiciteitsfotos van Presley gemaakt, maar zijn opdrachtgever was zo in verlegenheid gebracht door de algemene woede die een wat al te wild dansende Presley had opgeroepen, dat er nu een mooie serie fotos moest komen waarop de zanger niet als seksueel gevaarlijk beest maar als keurige familieman stond.
Wertheimer bezoekt zijn model op 29 juni, wanneer deze in New York aan het repeteren is voor de tv-show van Steve Allen. Wertheimer krijgt van Elvis toestemming bij hem in de buurt te blijven. Samen gaan ze naar een optreden in Richmond, Virginia, weer terug naar New York voor de uitzending van de Steve Allen Show, waarin een doodongelukkige Elvis om nieuwe heisa te voorkomen Hound Dog niet tot een opgehitst publiek zingt, zoals een dag eerder in Virginia, maar tot een echte hond op stoel.
Wertheimer is een dag later bij de plaatopnamen van Hound Dog en krijgt door dat hij goud in handen heeft. Hij besluit per trein mee te reizen van New York naar Memphis, een rit van 28 uur. De fotos dan geschoten, van een rustende Elvis, een Elvis die de proefpersing van zijn nieuwe single op een pick-up afluistert, en mooist van allemaal, Elvis die een halte voor Memphis uitstapt, de weg vraagt en met plaat onder de arm nog even zwaait naar conducteur en fotograaf.
De King wil het laatste stukje naar huis liever lopen, en voor het laatst zou hij dat in zijn eentje doen. Eenmaal thuisgekomen wacht al weer een optreden. Wertheimer krijgt nog net de kans om Presley in zijn ouderlijk huis in schone onderbroek op de plaat vast te leggen.
Een maand later was Hound Dog nummer 1, weer een maand later zagen vijftig miljoen Amerikanen de King op tv bij Ed Sullivan en vanaf dat moment was er echt geen houden meer aan.
Wertheimers fotos vormen niet alleen het hart van de tentoonstelling, maar ook van de prachtige catalogus. De vraag wanneer de rock n roll nu echt begon, wordt door beiden niet beantwoord. Uiteindelijk draaide alles om de King, is toch de indruk waarmee je Rock n Roll 39-59 achter je laat.
En zo onduidelijk als de oerknal te traceren is (nogal arbitrair beginnen de samenstellers hun overzicht in het jaar dat boogie woogie doorbrak), zo makkelijk is vast te stellen wanneer het met de eerste fase van de rock n roll gedaan is.
Op 22 september 1958, om precies te zijn. Wanneer Elvis Presley op de boot naar Duitsland gaat om zijn dienstplicht te vervullen. Als hij twee jaar later terugkomt, is zijn vuur getemperd. En ook van zijn collegas wordt weinig meer vernomen: Buddy Holly verongelukt in 1959, Little Richard verkiest de Here boven de rock n roll, Jerry Lee Lewis raakt in opspraak door te trouwen met zijn 13-jarige nichtje en Chuck Berry moet tijdelijk het gevang in.
Popmuziek is weer even ontdaan van een angel en het zou een jaar of drie duren voor The Beatles een nieuwe revolutie ontketenden. Maar dat is een ander verhaal voor wellicht een andere tentoonstelling.
Elvis Presley is rijkste man op kerkhof (Belga) Rock 'n' roll legende Elvis Presley staat nog steeds bovenaan de lijst van best verdienende beroemdheden, ook al ligt hij al 27 jaar op het kerkhof. Presley verdiende het voorbije jaar 39 miljoen dollar met de verkoop van albums en gadgets.
Presley staat bovenaan de ranglijst sinds die vier jaar geleden voor het eerst verscheen. Hij laat Charles Schultz ($34.2 miljoen) en JRR Tolkien ($22.3 miljoen) achter zich. Op vier staat die andere beroemde dode zanger, John Lennon, met een inkomen van $20 miljoen, gevolgd door Theodor 'Dr Seuss' Geisel ($17.4 miljoen) en Marilyn Monroe ($7.7 miljoen). Drie mensen leggen beslag op de zevende plaats: George Harrison, Irving Berlin en Bob Marley met elk $6.8 miljoen. De top-tien wordt afgesloten met Richard Rodgers, die $6.3 miljoen verdiende, maar er toch niet meer van kan profiteren. (DWM)
Juni 1953 Elvis studeert af op Humes High. Op z'n diploma staat: geslaagd na de cursussen elektriciteit. Hij was geen al te beste leerling, lag niet bij alle leerkrachten in de bovenste schuif omwille van z'n excentriek lange haar én z'n vloekende kleding, maar liet wel een onuitwisbare stempel na: telkens Elvis - voor of na de schooluren - z'n gitaar greep, speelde hij zich zo in het middelpunt van de belangstelling. Overigens werden de gordijnen uit de feestzaal van de L.C. Humes High School midden jaren tachtig verknipt in reepjes van 50 vierkante cm en verkocht voor 10 dollar per stuk.
Wie was Elvis Aaron Presley? Het is één van de vragen die nooit een volledig antwoord kunnen krijgen. Niet omdat er onvoldoende informatie over hem bestaat - geen zanger of politicus ter wereld werd zo uitvoerig beschreven, becommentarieerd en gefotografeerd dan hij - maar omdat het bijzonder leven van Elvis Presley nu eenmaal niet in woorden te vatten is. Hoe kan je zijn charisma beschrijven? Welke superlatieven gebruik je om z'n muziek zwart/wit op papier te zetten? Hoe kan je zijn fenomenale successen uitleggen? Op welke manier kan je z'n immense populariteit voor en na 16 augustus 1977 overbrengen? Hoe kan je het verband leggen tussen de tijdsgeest en de cultuurschok? Wie weet wat er in hem omging de laatste jaren van z'n leven? En in godsnaam, welke van de miljoenen foto's moet je kiezen om een goed beeld te kunnen vormen van de man die evenveel gezichtsexpressies had? Daarom houden we het in deze CV hoofdzakelijk bij feiten. The King in data.
1955 Elvis Aaron Presley (zo werd z'n naam gespeld op het geboorte-attest) wordt in Oost-Tupelo geboren, als tweede jongetje van een tweeling. Z'n broertje Jesse Garon sterft in de moederschoot. Vader is Vernon Elvis Presley (º19/4/1916), moeder is Gladys Love Smith (º25/4/1912). Van leefcomfort is geen sprake. De woning van het jonge gezinnetje bestaat uit twee kamers. Een "shotgun house" omdat je met één kogel moeiteloos doorheen alle open deuren kan schieten. Het leven is hard in Tupelo. Elke dag is het vechten om te overleven. De economie draait vierkant en de weinige centen die Vernon binnenbrengt, gaan naar brood en hoogstnoodzakelijke kleding. De Presley-familie is diepgelovig en lid van de kerkgemeenschap First Assembly of God. Elke zondag zijn Gladys en Vernon trouw op post, waar ze telkens weer meegesleept worden met de gospelzangers vooraan in het kerkje, de roepende en tierende predikant, en de meeklappende toeschouwers.
Tien jaar oud, neemt Elvis Presley deel aan de allereerste muziekwedstrijd in z'n leven. Z'n ouders vinden dat hun jongen een gouden stem heeft, en regelen voor hem een plaatsje op de kandidatenlijst. Ook de jury wordt gecharmeerd door het schuchtere jongentje met z'n veel te grote broek die foutloos het kinderliedje "Old Shep" van Red Foley brengt. Radio WELO is ter plaatse en brengt, dan al, rechtstreeks verslag uit van de zangwedstrijd. Helaas werd geen seconde ervan getaped. 1946 Elvis kijkt een beetje sip wanneer z'n moeder hem het verjaardagscadeau overhandigt. Géén geweer, zoals hij gevraagd had. Geen fiets, zoals hij gehoopt had. Een gitaar. En hij kan niet eens spelen. Uiteindelijk krijgt de jonge Elvis les van oom Vester, Vernons broer. Nog steeds is de shop waar Gladys die gitaar kocht een drukbezochte toeristische plaats in Tupelo. Er zijn stickers, T-shirts, sleutelhangers en badges te verkrijgen met het opschrift: "Where Gladys bought her son his first guitar". Meer uitleg is niet nodig om jaarlijks duizenden fans over de vloer te krijgen.
De grote stad Memphis leeft en ademt muziek. Eén van de grote aantrekkingskrachten voor de jonge Elvis Presley, is het Ellis Auditorium waar regelmatig gospelkwartetten optreden. Elvis' favoriete groep is de Blackwood Brothers. Geld om een ticket te kopen heeft hij niet, al is dat niet altijd nodig. Eén van de muzikanten ziet hoeveel interesse de jonge knaap heeft in muziek, en regelt enkele gratis plaatsen via een deur in de backstage-ruimte. Zijn naam: JD Sumner. Juni 1953 Elvis studeert af op Humes High. Op z'n diploma staat: geslaagd na de cursussen elektriciteit. Hij was geen al te beste leerling, lag niet bij alle leerkrachten in de bovenste schuif omwille van z'n excentriek lange haar én z'n vloekende kleding, maar liet wel een onuitwisbare stempel na: telkens Elvis - voor of na de schooluren - z'n gitaar greep, speelde hij zich zo in het middelpunt van de belangstelling. Overigens werden de gordijnen uit de feestzaal van de L.C. Humes High School midden jaren tachtig verknipt in reepjes van 50 vierkante cm en verkocht voor 10 dollar per stuk. zomer 1953 Als truckchauffeur bij Crown Electric Company, rijdt Elvis vrijwel dagelijks voorbij de kleine opnamestudio van Sam Phillips, aan de Union Avenue 706. Sun heet de studio, en voor net geen 4 dollar kan je er een plaatje opnemen van jezelf. Geperst in karton en kwalitatief waardeloos, maar beginnende zangers vragen niet meer. Elvis grijpt z'n spaargeld bij elkaar en waagt z'n kans. Sam is er niet, Marion Keisker neemt de honneurs waar. "Op wie lijk je, muzikaal gezien?", vraagt Marion aan de wat timide truckchauffeur. "I don't sing like nobody", is het antwoord. "My Happiness" en "That's When Your Heartaches Begin" worden in de groeven geperst en Elvis kan z'n schat mee naar huis nemen. Marion liet een stuk van het nummer meelopen op de opnameband. Ze wist immers dat haar baas voortdurend op zoek was naar aparte stemmen. Als Phillips 's avonds weer binnenkomt, is hij nauwelijks onder de indruk.
The King sterft in de badkamer van Graceland, met het boek "De Lijkwade van Turijn" in de hand. De wereld verliest de grootste superster. De warmste stem uit de geschiedenis zwijgt voor eeuwig. The King is dood, maar z'n muziek leeft eeuwig voort.
DeLange begon haar loopbaan op achtjarige leeftijd als playbackartieste, in welke hoedanigheid ze diverse wedstrijden op haar naam schreef, onder meer met een imitatie van Toon Hermans. Na te zijn overgeschakeld op liverepertoire, trok ze via regionale en landelijke talentenjachten de aandacht van Hilversum, hetgeen haar enkele televisieoptredens opleverde. Met gitarist Joop van Liefland vormde ze tijdelijk een duo, waarmee ze haar eerste schreden op het countrypad zette.
In 1994 trad DeLange op voor de Nederlandse Country Music Awards. Ondanks positieve reacties gebeurde er vooralsnog weinig; ze kwam wel in contact met vertegenwoordigers van het roemrijke platenlabel Warner Music, maar het duurde nog enkele jaren van onderhandelen voordat zij haar contracteerden. In 1994 deed ze ook mee aan het Zangfestival der Onbekenden in Eindhoven met covers van Daddy's Hands van Holly Dunn en The Song Remembers When van Trisha Yearwood. Haar optreden werd bekroond met de eerste plaats, een trofee en een waardebon voor een demo-opname
Doorbraak
In 1996 zong ze mee met de gelegenheidsgroep Wij, die de single De oorlog meegemaakt uitbracht. In 1998, inmiddels deel uitmakend van de groep Cash On Delivery, vertrok ze naar Nashville (Verenigde Staten) om, onder leiding van topproducer Barry Beckett, het album World Of Hurt op te nemen. Doordat ze in de country-hoofdstad van de wereld een country-cd mocht opnemen, raakte ze bekend in Nederland. Haar album werd een groot succes in Nederland en uiteindelijk werden van haar debuutalbum internationaal 450.000 stuks verkocht. In Nederland ontving DeLange in 1999 een TMF Award en een Edison.
1999 was ook het jaar waarin DeLange een live-album uitbracht: Dear John, een registratie van een mini-tour die ze enkele maanden in dat jaar deed, en waarin ze liedjes van zanger John Hiatt op eigen wijze coverde. De cd werd al snel platina. Hierna vloog DeLange weer naar Amerika om aan haar tweede studioalbum te werken. Bijna een jaar lang hield de zangeres zich stil. Medio 2000 werden de eerste geruchten rondom het nieuwe album al een beetje verspreid. In oktober verscheen de single Livin' On Love als voorloper van het nieuwe album met dezelfde titel dat in november uitkwam. Op dit album ging DeLange al wat meer de pop/rock sound op, en schoof de country wat meer naar de achtergrond. Ondanks de promotie werd het album minder succesvol dan World Of Hurt en kwam niet hoger dan de 5e plaats. Toch haalde de cd platina.
Begin 2001 startte DeLange met de Livin' On Love Tour en deed veel theaters en concertzalen in het land aan. Intussen werd er ook gewerkt aan een doorbraak in Amerika. World Of Hurt zou daar in eerste instantie uitgebracht worden, maar hoge platenbonzen vonden de plaat uiteindelijk te gedateerd om nog uit te brengen. De hoop viel dus op het nieuwe album Livin' On Love. Om onbekende redenen werd de cd niet uitgebracht, waarschijnlijk omdat Amerikaanse labels de sound van de plaat niet goed vonden. Na al dit zakelijke gedoe verbrak DeLange al haar contacten met Amerika en besloot zich de komende jaren enkel op de Benelux te storten.
Ze won een Edison voor de beste Nederlandse artiest van 2000. Door alle zakelijke omstandigheden raakte de zangeres lichamelijk oververmoeid. Tijdens een optreden in Paradiso Amsterdam kreeg ze problemen met haar stem en vertelde het publiek geëmotioneerd dat ze niet de kracht had om het optreden voort te zetten. Een warm applaus was het gevolg. Op doktersadvies moest ze vervolgens enkele weken rust houden vanwege vermoeide stembanden. Enkele maanden later in dat jaar trad ze op op Parkpop.
In maart 2002 vertrok DeLange met partner Bart Vergoossen voor 9 maanden naar Amerika om aan een nieuw album te werken. Tijdens de opnames had ze nu zelf alle touwtjes in handen. In april 2003 verscheen het nieuwe album getiteld Clean Up, een plaat met pop/rocksound en zeer autobiografische teksten, allemaal door de zangeres zelf geschreven. DeLange was heel tevreden over de nieuwe plaat en ondanks de nieuwe sound werd het album al snel een succes. Ook leverde ze een bijdrage aan een cd ten behoeve van War Child. Tijdens het concert Friends For Warchild zong DeLange samen met Trijntje Oosterhuis en Jacqueline Govaert van Krezip een nummer van The Beatles. In oktober kwam een verzamelalbum op de markt: Here I Am - 1998/2003. Dit album werd goud.
Pauze
Begin 2004 werd de Nederlandse stal van DeLange's platenmaatschappij Warner Music opgeheven en stond de zangeres zonder platencontract op straat. Kort daarna ontving ze een Edison voor Clean Up. In april van dat jaar werkte DeLange mee aan een single van de Italiaanse zanger Zucchero. Het nummer heette Blue en werd in Nederland een bescheiden hit. Hierna werd het stiller rondom de zangeres. Over een nieuw platencontract was nog niets bekend, maar DeLange gaf wel aan druk bezig te zijn met de toekomst. Eind 2005 ging de zangeres heel verrassend (zonder een nieuw album) weer op tournee door het land en bijna alle concerten van deze tour waren snel uitverkocht.
Hoogtepunten
Intussen werd in Amerika samen met top-producer Patrick Leonard hard gewerkt aan een nieuwe plaat. Dit album, The Great Escape, is op 16 juni 2006 uitgebracht. De gelijknamige single verscheen eind mei. Het album was bij uitkomen reeds goud en bereikte in augustus 2006 de platinastatus (70.000 verkochte exemplaren). In september volgde de tweede single The Lonely One. Het album leverde DeLange in oktober 2006 haar tweede TMF Award op. Tijdens Marco Borsato's concertenreeks Symphonica in Rosso in het Gelredome te Arnhem trad Ilse diverse keren op als special guest. In december maakte ze een minitour door het land waarvan alle optredens snel waren uitverkocht. Vanaf februari lag de derde single van het album, de ballad I Love You in de winkels. Tevens werd die maand bekend gemaakt dat DeLange voor de eerste keer een eigen concert zou geven op 5 april 2007 in de Heineken Music Hall te Amsterdam vanwege het succes rondom het nieuwste album. Omdat de tickets voor dit optreden zo snel waren uitverkocht werd al snel besloten om een tweede datum toe te voegen en wel 4 april. In juni verscheen Reach For The Light, de vierde single van het album The Great Escape. Omdat het nummer enkel als betaalde download werd aangeboden, wist het de charts niet te halen. Op 26 oktober bracht DeLange een nieuw live-album uit Live, een registratie van de concerten die ze in april gaf in de Heineken Music Hall in Amsterdam.
Intussen is de zangeres ook bezig met de voorbereiding van een geheel nieuw album. Sinds 20 februari 2008 verblijft ze in de Zweedse havenstad Göteborg waar ze de liedjes schrijft en opneemt.[2] In Engeland heeft ze gewerkt met songwriters die meewerkten aan het debuut van James Morrison.
Op 3 september2008 reisde Ilse langs verschillende radiostations, om de nieuwe single '(So) Incredible' te promoten, die op 19 september2008 werd uitgebracht. De videoclip nam ze samen met Jake Davis op in Los Angeles. Een dag na de release beleefde de single haar live-primeur. Dat was tijdens het eerste TT-Live pop- & rockfestival, op het TT-circuit in Assen.
Na twee jaar wachten kwam op 17 oktober2008 haar nieuwe album uit, genaamd 'Incredible'. Tijdens de uitzending van RTL Boulevard op 11 november2008 ontving DeLange een gouden plaat voor het album. In korte tijd werden er 60.000 exemplaren van verkocht waarvoor ze bij die gelegenheid een platina award ontving. De 2e single van het album Incredible is 'Miracle', de titelsong voor de film Brideflight.
Ik ben Rudy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rud.
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 13/07/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Humor en mooie meiden..... .
Ik ben Rudy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rud.
