een man ligt op zijn bed in het ziekenhuis wat rond te kijken. Plots komt de dokter binnen en zegt: "ik heb goed nieuw en slecht nieuws" het goede nieuws is dat je nog 12 uren te leven hebt. De man antwoord: "oooh, bere goe! wat is dan het slechte nieuws? Antwoord de dokter: " dat ik u dat gisteren al had moeten vertellen!"
Haar vader werkte bij Texaco Oilcompany en haar moeder was administrateur. Joplin bezocht in de vroege jaren 60 enkele universiteiten, maar studeerde nooit af. De muziek trok haar meer en dan met name de blues, rock-'n-roll en soul. Grote voorbeelden voor haar waren Odetta, Leadbelly, Bessie Smith en "big mamma" Thornton. In 1963 woonde Joplin enige tijd in San Francisco, maar keerde al snel terug naar Port Arthur.
In 1966 vertrok Joplin opnieuw naar San Francisco op uitnodiging van de impresario van Big Brother and The Holding Company, Chet Helms. In het begin was de band niet succesvol, maar de grote doorbraak kwam met het optreden op het Monterey Pop Festival in 1967. Met het album dat daarna verscheen, Cheap Thrills, vestigde Joplin definitief haar naam als blueszangeres. Joplin besloot Big Brother and The Holding Company te verlaten en begon The Kozmic Blues Band en later The Full Tilt Boogie Band. Met deze laatste band maakte ze het album Pearl. Haar laatste opnames waren het lied Mercedes-Benz en een verjaardagswens voor John Lennon. Janis Joplin overleed op 27-jarige leeftijd aan een overdosis.
Dat de dood van Janis veroorzaakt was door een overdosis drugs kwam misschien niet echt als een verrassing. Een groot deel van haar leven had zij te kampen met een drugs- en alcoholprobleem. Zo kreeg zij als kind al de bijnaam 'speedfreak'. En dat was zeker niet voor niets; op haar dieptepunt woog zij nog maar 40 kilo. Gelukkig bood toen de uitnodiging om naar San Francisco te komen om bij Big Brother and the Holding Company te gaan zingen, uitkomst. Helaas was die redding maar van korte duur. Terwijl de band steeds meer successen boekte, steeg niet alleen Janis' inkomen maar ook de druk om te presteren. Deze grote druk kon Janis niet aan. Zij greep meteen weer terug naar de alcohol en drugs. Uiteindelijk werd Janis Joplin op 4 oktober 1970 dood gevonden in haar hotelkamer in Los Angeles, overleden aan een overdosis heroïne. Wat Janis niet wist is dat haar dealer de heroïne deze keer niet eerst zelf getest had en dat het onversneden (pure) heroïne bleek te zijn. Janis nam een voor haar gebruikelijke hoeveelheid van de drugs in wat haar fataal werd
Het album Pearl verscheen postuum in 1971. Haar bekendste nummer was Me and Bobby McGee, geschreven door Kris Kristofferson en uitgebracht na haar dood in 1971
Joplin wordt nog steeds beschouwd als een van de invloedrijkste blueszangeressen van de jaren '60. Vooral haar optreden in Woodstock (1969) wordt nog steeds als klassiek beschouwd. Joplins teksten weerspiegelen een gevoel van pijn en eenzaamheid van een vrouw die een laag zelfbeeld had en gekweld werd door een gebrek aan zelfvertrouwen. Dit zal ongetwijfeld ten grondslag hebben gelegen aan haar succes als blueszangeres.
Joplin wordt nog steeds beschouwd als een van de invloedrijkste blueszangeressen van de jaren '60. Joplins teksten weerspiegelen een gevoel van pijn en eenzaamheid van een vrouw die een laag zelfbeeld had en gekweld werd door een gebrek aan zelfvertrouwen. Dit zal ongetwijfeld ten grondslag hebben gelegen aan haar succes als blueszangeres.
De Gibson Guitar Corporation is een Amerikaanse firma die onder meer gitaren bouwt. Ze specialiseert zich niet in een bepaald type zoals de gitaarbouwer Martin die zich toelegt op de bouw van akoestische gitaren maar biedt alle categorieën aan.
Een bekende gitarist die op Gibson-gitaren speelt is Slash van Velvet Revolver en Guns 'n Roses, die in zijn privécollectie meer dan 100 Les Paul-gitaren heeft. Kenmerkend voor de Gibson-gitaren is het gebruik van zogenaamde dubbelspoel-elementen ("humbuckers"), die ervoor zorgen dat deze gitaren een relatief vol en 'warm' geluid geven. Een ander voordeel is dat deze spoelen magnetische stoorvelden elimineren. Dé grote concurrent van Gibson, Fender, gebruikt enkelspoel-elementen(beter bekend als single-coil elementen).
Geschiedenis
Orville H. Gibson (geboren in 1856 te Chateagay, New York) verhuisde in 1881 naar Kalamazoo en werkte daar als schoenmaker. Maar door zijn grote liefde voor houtbewerking en muziek begon hij de bouw van gitaren en mandolines te onderzoeken. Voor zijn eerste mandolines en gitaren, die uitkwamen in 1894, gebruikte hij ideeën uit de vioolbouw, en ook nieuwe ideeën.
Omdat er meer vraag was dan hij had verwacht, was Orville genoodzaakt een bedrijf op te starten dat zijn instrumenten zou maken. Zo ontstond op 11 oktober 1902 "Gibson Mandolin - Guitar Co., Ltd". In 1919, een jaar na de dood van Orville, kwam Lloyd Loar, mandolinist en akoestisch ingenieur, voor Gibson werken. Hij verfijnde de originele ontwerpen van Orville en bracht de eerste gefrette instrumenten met f-gaten uit: de F-5-mandoline en de L-5-gitaar.
In 1924 ontwierp Loar een prototype voor een elektrische bas, maar omdat dit ontwerp niet werd aanvaard door het management van Gibson, nam hij nog datzelfde jaar ontslag.
In de catalogus van 1937 stond er voor het eerst een elektrische gitaar, de ES-150 (Electric Spanish).
Les Paul-model
Gitarist Les Paul experimenteerde in de werkplaats van Epiphone om een nieuwe massieve gitaar te ontwerpen. Toen hij iets had klopte hij met zijn ontwerp bij Gibson aan, die zijn ontwerp in eerste instantie verwierp als iets waardeloos. In 1950 kwam Gibson echter terug op haar besluit en Les Paul en Gibson sloten een contract. Na zo'n 60 prototypen werd in 1952 de eerste Gibson Les Paul in productie genomen. In het begin wou Gibson zijn naam niet vermelden op de gitaren, maar Gibson kwam op die beslissing terug en de nieuwe gitaar werd een succes.
Les Paul wilde zijn gitaren een lange klankduur (sustain) meegeven en daarom waren de gitaren relatief zwaar en gemaakt van mahoniehout.
Les Paul Junior - Dit is een Gibson Les Paul met maar één pick-up namelijk de brug pick-up. Hij is onder andere bekend geworden door Billie Joe Armstrong.
Melody maker- gelijkaardig aan de junior maar dan aan een zeer lage prijs. Voorheen model met twee pick-ups maar momenteel geproduceerd met een pick-up. Onder andere bespeelt door Joan Jett.
ES-modellen (Electric Spanish, thin-line semi-akoestische gitaren) - onder meer bekend geworden door B.B.King en vele andere bluesartiesten: ES 325, ES 330, ES 335, ES 340, ES 345, ES 347, ES 355, ES 369, etc. Van dit model bestond ook een basuitvoering, de EB-2.
SG - onder meer bekend geworden als de gitaar van Angus Young (AC/DC), Frank Zappa, Pete Townshend, Robby Krieger en Jack Black (deze gitaar is ook te zien in de film School of Rock). Dit model is ook als basgitaar gemaakt (de EB-0 en EB-3) en genoot eind jaren zestig enige populariteit (o.a. Jack Bruce van de Cream en Andy Fraser van Free). Begin 21e eeuw is er van dit model bas een re-issue uitgebracht onder de naam SG Bass. De SG werd geïntroduceerd in 1960 als vervolg van de Les Paul-serie, maar na enkele jaren verdween de aanduiding Les Paul van deze gitaren. De bekendste modellen zijn de SG Standard, de SG Special en de SG Custom.
EDS 1275 - eigenlijk een SG-model met twee halzen, de ene met zes snaren, de ander met 12 snaren, bekend geworden door Jimmy Page die deze gitaar gebruikte bij live optredens voor Stairway to Heaven
Explorer: een gitaar waarvan de body lijkt op een soort Z-vorm, deze serie werd samen met de Flying V in de future klasse gedaan. Deze gitaar is bekend geworden dankzij Metallica zanger James Hetfield die deze na zijn Flying V in gebruik nam. Geïntroduceerd in 1958.
Flying V - een gitaar waarvan de body een V-vorm heeft. Kortstondig populair bij diverse hardrockbands, onder meer bij UFO, Michael Schenker, James Hetfield, Kirk Hammett, en Jack Black (ook deze gitaar is te zien in de film "School of Rock"). Geïntroduceerd in 1958.
Hele series elektrische gitaren met een dikke, holle klankkast: de zogeheten hollow body gitaren, die m.n. populair zijn onder jazzgitaristen. Voorbeelden zijn de Citation, de Johnny Smith, de Byrdland, de ES-175(bespeeld door Shifty-Foo Fighters) en de ES-295.
Firebird - Heeft qua uiterlijk een beetje weg van de Explorer, maar heeft wat rondere vormen. Bekende gitaristen die op een Firebird spelen/speelden zijn o.a. Johnny Winter en Paul Stanley van (Kiss)en natuurlijk Dave Grohl. Er is ook een basgitaar versie van de Firebird, maar dan onder de naam "Thunderbird". Bekende Thunderbird bassisten zijn Tom Hamilton van Aerosmith, en Pete Way van UFO. Geïntroduceerd in 1963.
Een minder bekend model is de RD-serie, geproduceerd van 1977-1979. Een kruising tussen Les Paul, X-plorer en Firebird modellen. De gitaar-elektronica van de RD Artist werd ontwikkeld in samenwerking met Moog en later ook in andere types gebruikt (Les Paul Artist, Es 335 Artist). Later is er nog een re-issue serie uitgebracht.
Robot Guitar - De eerste zelfstemmende gitaar, ook het onthouden van bepaalde stemming is mogelijk. Gitaar wordt in beperkte oplage gemaakt.
The Paul - Ook een minder bekend model is de "The Paul". De "The Paul" is een soort van eikenhouten versie van de Les Paul en krijgt daarom ook wel flauwe bijnamen zoals: De Beukenboom en De Walnoot.
Epiphone
In 1957 nam Gibson de firma Epiphone uit New York over (hoewel de productie rond die tijd na een arbeidsconflict inmiddels plaatsvond in Philadelphia). Geleidelijk werd de productie van Epiphone gitaren door Gibson naar Kalamazoo verplaatst, zodat er tussen de Gibson en Epiphone gitaren uit de jaren '60 nauwelijks verschil is. Zo heeft de Epiphone Casino (bekend van o.a. The Beatles) dezelfde specificaties als de Gibson ES 330. Alleen aan de specifieke, smalle Epiphone kop was de Casino te herkennen. Eén van de typische Epiphone onderdelen die Gibson in zijn eigen instrumenten integreerde is de mini-humbucker. Dit gitaarelement -dat oorspronkelijk op Epiphone gitaren als de Broadway en de Riviera zat- werd later gebruikt voor o.a. de Gibson Les Paul Deluxe (1969-heden) en de Gibson SG Special (jaren '70). Vanaf 1971 is de productie van Epiphone naar Azië overgebracht. Aanvankelijk Japan, later Korea en tenslotte China en Indonesië. Sinds begin jaren '90 van de vorige eeuw werden met name kopieën van Gibson gitaren onder de naam Epiphone verkocht. Incidenteel zijn er in de V.S. en Japan gefabriceerde Epiphones op de markt gebracht. Voorbeelden zijn de Amerikaanse Epiphone Spirit en Special in de jaren '80 en de Japanse Elitist versies van de Casino.
Overige instrumenten
Naast gitaren en mandolines heeft Gibson ook luiten, mandola's en violen gebouwd. Na de Eerste Wereldoorlog legde men zich, omwille van de gewijzigde vraag naar muziek, toe op de bouw van banjo's. In de jaren '60, '70 en '80 werden versterkers op de markt gebracht onder de naam Gibson.
Rhythm-and-blues (ook bekend als R&B of RnB) is een muziekgenre met invloeden uit jazz, gospel en blues, oorspronkelijk ontstaan bij de Afro-Amerikaanse artiesten. De term werd in 1947 ingevoerd door Jerry Wexler van Billboard magazine. Het moest de plaats van race music (rassenmuziek) innemen, een term die beledigend opgevat werd door de zwarte gemeenschap in de Verenigde Staten.
Geschiedenis
RnB was een van de voorgangers van rock-'n-roll. Het bevatte sterke invloeden uit de jazz, jumpblues en gospel, maar beïnvloedde op zijn beurt ook de jazz. RnB, blues en gospel werden gecombineerd met bebop om hardbop te maken.
De meeste Rnb-muzikanten waren jazzmuzikanten en vele muzikanten op Charlie Mingus' bekende jazz-opnames waren RnB-professionals. Lionel Hamptonsbigband van het begin van de jaren 40 legde de basis voor vele beboplegendes van de jaren 50.
De periode jaren 50 was het begin van de klassieke RnB. De bekende Chuck Berry was een van deze RnB-gitaristen. Overlappend met andere genres als jazz en rock-'n-roll ontwikkelde RnB regionale specialisaties. Een sterke stroming langs de "blues-kant" kwam van New Orleans en was gebaseerd op een vloeiend piano-spel, gelanceerd door Professor Longhair. Tegen het einde van de jaren 50 scoorde Fats Domino met "Blueberry Hill" en "Ain't That a Shame". Andere artiesten die een Louisiana-touch gaven aan RnB waren o.a. Clarence Henry, Frankie Ford, Irma Thomas, The Neville Brothers en Dr. John.
Aan het begin van de jaren 60 nam RnB meer en meer invloeden over van gospel met artiesten zoals Ray Charles, Sam Cooke, James Brown en Aretha Franklin, en kreeg het de naam soul. Barry Pearson schreef dat dit een naam was die door de zwarte gemeenschap aan de muziekindustrie opgelegd werd. Hoe dan ook, een goede 10 jaar later had de RnB een ware comeback. In de loop van de jaren zestig steeg het aantal blanken dat het label RnB op hun muziek kleefden (en soms ook blue-eyed soul, terwijl het eerder naar de rock-'n-roll neigde), zoals The Yardbirds, The Rolling Stones, The Pretty Things, The Small Faces, The Animals, The Spencer Davis Group en The Who.
Breck studeerde machinebouw. Na het einde van zijn studies werd hij ontdekt als zanger. In 1972 had hij zijn eerste hit met Überall auf der Welt, waarvan de melodie gebaseerd was op een lied van het slavenkoor uit Nabucco van Giuseppe Verdi. Het bezorgde Freddy Breck meteen zijn eerste gouden plaat. Daarna zouden nog meer hits volgen die gebaseerd waren op bekende klassieke melodieën.
In april 1974 bereikte hij met een Engelstalige single een notering in de Britse hitparade. So in love with you behaalde er de 44ste plaats.
Vanaf de jaren '80 begon hij zich meer toe te leggen op het componeren van liedjes voor andere zangers. In die periode trad hij in het gezelschap van Dennie Christian, Mieke en later ook Micha Marah tevens op in Vlaanderen en Nederland en zong daarbij in het Nederlands. Vanaf 1990 legde hij zich weer meer toe op het (solo) zingen, maar hij zou zijn eerdere succes nooit meer evenaren.
In 1998 richtte hij samen met zijn vrouw Astrid de platenfirma Sun Day Records op en zong hij met haar als het duo Astrid & Freddy Breck.
Eind 2008 overleed Freddy Breck omringd door zijn familie op 66-jarige leeftijd in zijn huis aan de Beierse Tegernsee aan longkanker.
Aimee Anne Duffy (Nefyn, 23 juni1984) is een Welshe zangeres en songwriter. Haar stem wordt vaak vergeleken met die van Dusty Springfield en Amy Winehouse. Met haar soulnummers wordt ze getipt als een groot doorbrekend talent in 2008.
Biografie
Duffy werd in 1984 geboren in het stadje Nefyn. Haar ouders scheidden toen ze tien jaar oud was en ze verhuisde met onder andere haar moeder en tweelingzus naar een andere stad. Toen Duffy vijftien jaar was, zong ze in verschillende lokale bands. In 2003 deed ze mee aan Wawffactor, een alternatieve versie van Idols en eindigde als tweede. Na die deelname was ze een graag geziene artiest in de lokale jazz- en bluescafés. Een platencontract volgde en haar doorbraak was in november een feit, toen ze mocht optreden in de BBC2-show Later with Jools Holland.
Sinds maart 2008 ligt haar debuutalbum Rockferry in de winkels. Daar staat onder andere de eerste single Mercy op. De single was Megahit op de radiozender 3FM en bereikte de nummer 1 positie in de Nederlandse Top 40. Ook wordt deze single gebruikt in het voetbalspel FIFA 09.
In mei 2008 werd de tweede single Warwick Avenue uitgebracht. De derde single was Rain On Your Parade, gevolgd door de vierde single van het album: Stepping Stone.
Lavigne werd opgevoed door conservatieve ouders. Ze groeide op met het zingen van countrymuziek en in een kerkkoor en leerde zichzelf gitaar spelen. Toen ze 16 jaar oud was tekende ze een platencontract bij Arista Records, onderdeel van BMG. Ze verhuisde naar New York City om aan een album te werken.
Haar pogingen om met behulp van anderen nummers te schrijven die aan haar wensen voldeden mislukten. Daarom ging ze naar Los Angeles om te schrijven met hulp van Cliff Magness en een schrijversteam, The Matrix genaamd, dat eerder al nummers had geschreven voor Sheena Easton en Christina Aguilera.
Op 4 juni2002 bracht ze haar eerste album Let Go uit. Binnen zes maanden haalde ze met de verkoop van het album een viervoudig platina. Van het album verschenen "Complicated", "Sk8er Boi", "I'm With You" en "Losing Grip" op single. Van het album Let Go werden wereldwijd 15 miljoen exemplaren verkocht. Het album vertoonde poprock, alternative en grunge invloeden. Ruim een maand na de release verkreeg Let Go midden augustus in de Verenigde Staten de platina status. Daarmee is het het op vier na beste verkochte album in 2003. In december 2003 is het ruim 6.6 miljoen keer verkocht in de Verenigde Staten en ruim 16 miljoen keer wereldwijd.
Under My Skin
Op 25 mei2004 verscheen haar tweede album Under My Skin, grotendeels geschreven in samenwerking met de Canadese zangeres Chantal Kreviazuk. Daarnaast zijn een paar tracks geschreven door Ben Moody (oprichter Evanescence), Butch Walker van Marvellous 3, haar voormalige leadgitarist Evan Taubenfield en haar voormalige drummer Matt Brann. Kreviazuk's echtgenoot, Raine Maida (voorman van Our Lady Peace) co-produceerde het album samen met Butch Walker en Don Gilmore.
Deze cd bevatte meer rocknummers dan haar eerste album met poppunk en zachte post-grunge geluiden. Het debuteerde in dertien landen op één. Er verschenen vier singles van dit album: leadsingle "Don't Tell Me", "My Happy Ending", "Nobody's Home" en "He Wasn't". Op dit album stond ook het nummer "Slipped Away" ter herinnering aan haar overleden opa.
Lavigne ging, ter promotie van het album, in 21 steden touren in de Verenigde Staten en Canada. Elke optreden van deze "Live and by Surprise" tour bestond uit een paar korte live-akoestische nummers van het album. Ze werd vergezeld door haar gitarist Evan Taubenfield. De optredens werden binnen 48 uur voor het begin van het concert bekendgemaakt. De toer was erg populair en succesvol als promotiemiddel. Selecties van deze toer staan op haar EPAvril Lavigne Live Acoustic.
The Best Damn Thing
.
Avril Lavigne maakte op 2 december 2004 bekend dat ze in maart 2005, na het afronden van haar Japanse tour, de studio zou gaan voor opnamen voor haar derde album. Een groot deel van de nummers hiervoor had ze al geschreven tijdens de Europese tour in de herfst van 2004. Een ander deel had ze al op haar antwoordapparaat ingezongen.
Lavigne heeft een contract bij modellenbureau Ford Models en stond model voor de make-uplijn van Chanel van herfst 2006. Ze heeft een filmrol in de misdaadfilm The Flock en een rol als serveerster in The Fastfood Nation gespeeld. Ook heeft ze de stem van Heather, een buidelrat in de animatiefilm Over the Hedge, ingesproken. Ook heeft ze het nummer Keep Holding On voor de film Eragon ingezongen. Deze staat op haar album The Best Damn Thing. Lavigne's derde album, The Best Damn Thing, verscheen midden april. De eerste single daarvan was "Girlfriend". Avril beschrijft haar album als ondeugend, up-tempo, fris, maar vooral één met een eigen stijl. Lavigne, die in het begin van haar carrière zich afzette tegen alles en iedereen, begint nu wat rustiger te worden; ze heeft haar stropdassen ingeruild voor haute couture-jurkjes van Gucci en is naast zangeres nu ook actrice.
Lavigne verkocht in totaal rond de 30 miljoen albums wereldwijd waarvan bijna 10 miljoen in de Verenigde Staten. Haar tweede single van The Best Damn Thing was "When You're Gone", een rockballad. Het derde nummer was "Hot" en kwam uit op 5 oktober2007. De videoclip hiervan is 8 september 2007 opgenomen in New York City. Op 4 maart 2008 ging haar 'Best Damn Tour' van start. Ze begon haar tour in de Verenigde Staten en ging daarna naar Europa en Azië. Ze stond op 20 juni2008 in de Heineken Music Hall in Amsterdam. Op 9 september kwam de dvd The Best Damn Tour uit, met daarop een concert geregistreerd in Toronto, Canada.Parfum
Sinds eind 2009 heeft Lavigne een parfum, Black Star. Het geurtje ruikt naar bloemen en fruit. In juni 2010 kwam er een nieuw geurtje uit: Forbidden Rose.
Abbey Dawn
Sinds 2008 heeft Avril heeft een eigen kledinglijn, Abbey Dawn. Die heeft ze zelf opgestart en ze verzint de ontwerpen zelf. Abbey Dawn is een onderdeel van Kohl's. De naam Abbey Dawn komt van haar opa die haar vroeger zo noemde. Eerst waren er alleen in Amerika en in Tokio (Japan) Kohl's-winkels. Maar sinds een tijdje is er in Nederland een webshop. Lavigne heeft ook een Alice in Wonderland-collectie.
John en zijn broer Tom Fogerty vormden een bandje in El Cerrito, Californië, aan het eind van de vijftiger jaren, als Tommy Fogerty and the Blue Velvets. De naam werd, door toedoen van de platenmaatschappij die hen wilde contracteren (Fantasy), veranderd in The Golliwogs in 1964.
In 1968 bracht de band hun eerste album uit onder de naam Creedence Clearwater Revival. Deze naam had de band in 1967 aangenomen. Hierop stonden onder andere covers waaronder Susie Q en I Put A Spell On You, dat hun eerste hits werden. Nadien volgde vele hitsingles waaronder Proud Mary, Fortunate Son, Up Around The Bend, Green River, Down On The Corner, Travelin' Band, Lookin' Out My Back Door, Bad Moon Rising, en Who'll Stop The Rain.
Door spanning onderling vertrok Tom na het zesde album Pendulum. De andere bandleden wilden meer invloed in de composities en uitvoering, aangezien John de bepalende factor was. Dit experiment duurde één album, Mardi Gras, en de groep ging in 1973 uit elkaar.
Solo
John Fogerty bracht nadien enkele soloalbums uit. In 1973 brengt hij Blue Ridge Rangers uit met country-covers, waarbij hij alle instrumenten zelf bespeelt. In 1975 brengt hij John Fogerty uit waar onder andere Rocking All Over The World op staat, dat later een grote hit zal worden voor Status Quo. Ondertussen ruziet Fogerty met Fantasy Records over de royalty's van zijn CCR-songs. In 1985 komt Centerfield uit. Dit wordt een succes in de VS. Op dit album staat het nummer The Old Man Down The Road. De oud-collega's van CCR klagen Fogerty aan omdat dit nummer teveel zou lijken op Run Through The Jungle van CCR. Fogerty wint het proces door de songs voor te spelen in de rechtszaal. Hierbij weet hij de rechter ervan te overtuigen dat het wel degelijk een andere song is. Maar de mogelijkheid op een eventuele reünie is voor altijd verkeken, zoals Fogerty in interviews benadrukt. Dit wordt versterkt door het overlijden van Tom Fogerty in 1990. Een jaar later komt het teleurstellende Eye Of The Zombie uit. In 1993 wordt Creedence Clearwater Revival in de Rock and Roll Hall Of Fame opgenomen. Fogerty weigert met zijn oud-collega's op te treden tijdens deze huldiging en speelt enkele CCR-nummers samen met Bruce Springsteen. Pas in 1997 komt Fogerty met een nieuw album, Blue Moon Swamp en wordt bekroond met een Grammy Award. In 1998 komt het live-album Premonition uit waarbij hij onder andere weer zijn oude CCR-songs ten gehore brengt. In 2004 wordt het album Deja Vu (All Over Again) uitgebracht. Inmiddels zijn Fogerty en Fantasy Records weer verzoend met elkaar, wat Fogerty weer de gelegenheid geeft zijn oude repertoire op te pakken. De reden is dat Fantasy is verkocht en het nieuwe management de zaak met Fogerty schikt. In 2006 wordt onder het label van Fantasy een verzamelalbum uitgebracht van CCR-songs en songs van Fogerty zelf, genoemd "The Long Road Home". Fogerty heeft in september 2007 een nieuw studio-album uitgebracht en gaat weer op wereldtournee. Dit nieuwe album heet "Revival". Als onderdeel van de "Revival Tour" trad Fogerty op 20 juni 2008 op in Ahoy Rotterdam.Op 2 september 2009 komt er een nieuw album uit. Het is een vervolg van de "blue ridge rangers" uit 1973 en heeft als titel 'Blue ridge rangers rides again'. Het betreft hier wederom covers uit de country en western scene van o.a John Denver & Ricky Nelson. Ook staat hier een eigen cover op 'Change in the weather' van het album 'Eye of the zombie' uit 1986.
John de Songwriter
In songs als Who'll Stop The Rain, Have You Ever Seen The Rain en Fortunate Son levert Fogerty kritiek op de Vietnamoorlog. Vandaar dat deze muziek prominent aanwezig is in de populaire tv-serie Tour of Duty. Met het album Deja Vu (All Over Again) levert Fogerty kritiek op de Irak-oorlog en wijst op de vergelijking (Deja Vu) met de Vietnamoorlog.
Veel liederen gaan over het diepe zuiden van Amerika. Fogerty kende dit deel van zijn land alleen uit verhalen, die hij als kind gretig tot zich nam, aangezien hij in een voorstad van San Francisco is geboren en getogen. Het mysterieuze van het moerasland inspireerde hem tot songs als Walking On The Water, Green River, Born On The Bayou, Bad Moon Rising en It Came Out Of The Sky. Fogerty zingt hierom met een aangedikt 'Southern' accent en draagt vaak een houthakkersblouse.
Er gaan geruchten dat met Proud Marymari(y)huanna bedoeld wordt. Fogerty zelf verklaart dat het verhaal draait om een stoomboot en dat hij vaak woorden en teksten achter elkaar zet omdat ze lekker klinken en niet altijd een verhaal te vertellen hebben. Zo is Willy and the Poor Boys, de naam van een CCR-album én een zin in het refrein van Down On The Corner, gebaseerd op Winnie de Poeh. Hieruit blijkt dus dat Fogerty niet altijd zijn teksten voor een onderliggende boodschap gebruikt.
Een perfecte man en een perfecte vrouw leren elkaar kennen in een perfecte discotheek. Na een relatie van 1 jaar, gaan ze trouwen en ze hebben een perfect huwelijk. Na 5 perfecte jaren, zijn ze onderweg in hun perfecte auto.
Onderweg zien ze Sinterklaas in panne staan met z'n paard. Ze besluiten hem mee te nemen en de Goede Man stapt met z'n speelgoed in hun perfecte auto, bij het perfecte koppel.
Nu gebeurt er een tragisch ongeval?
Wie overleefde?
Sinterklaas? NEE
De perfecte man? NEE
De perfecte vrouw? JA
De Sint en de perfecte man bestaan niet, dus kan de perfecte vrouw de enige overlevende zijn.
ENKEL MANNEN LEZEN VERDER!
Dit wil echter ook zeggen dat de vrouw reed, vandaar het ongeluk!
The Troggs zijn een Engelserockband, die een aantal hits hadden in de jaren zestig, waaronder "Wild Thing", "With a Girl Like You" en "Love is All Around". De band wordt beschouwd als één van de eerste garagerockbands. "Trogg" is een afkorting van "troglodiet", wat holbewoner betekent.
The Troggs werden in 1964 opgericht in de Zuid-Engelse plaats Andover. De vier jongens, onder leiding van zanger Reg Presley, konden echter nauwelijks een instrument spelen. Het simpele gitaargeluid van de band groeide uit tot hun handelsmerk en bleek van grote invloed op de latere garagerock en punk. Mid-jaren zestig tekende de groep een contract bij Larry Page, de manager die The Kinks onder zijn hoede had.
The Troggs werden beroemd met de hit "Wild Thing" uit 1966, geschreven door de Amerikaanse countryzanger Chip Taylor. Het nummer werd wereldwijd een grote hit, waaronder nummer één in de Verenigde Staten en nummer vijf in Nederland. Een jaar later speelde Jimi Hendrix het nummer aan het einde van zijn optreden op Monterey Pop.
In de Verenigde Staten nam de populariteit van de band na 1966 af, maar in Europa bleef de groep razend populair, met door henzelf geschreven hits als "With a Girl Like You" (nummer één in het Verenigd Koninkrijk en Nederland) en "I Can't Control Myself". Door de sensuele teksten werden de nummers van de band door de meer behoudende radiostations geweerd, met als gevolg dat ze gematigder teksten schreven. Met de powerballad "Love Is All Around" uit 1968 hadden ze weer een internationale hit, die ook in de VS de top tien haalde. Het was echter hun laatste grote hit.
De bandleden bleven ook na 1970 bij elkaar, maar wisten geen successen meer te behalen. Ze bleven echter nog wel optreden. Op een gegeven moment dook een beruchte opname op, bekend onder de naam "The Troggs Tapes", waarop te horen is hoe de bandleden, onbewust dat ze werden opgenomen, onderling aan het ruzie maken. De opname werd wijd verspreid in de muziekwereld en kreeg een cultstatus. Een scène uit de komische film This Is Spinal Tap zou gebaseerd zijn op deze opnames.
De band kwam weer opnieuw in de aandacht toen R.E.M. het nummer "Love Is All Around" coverde. In 1992 werkten drie leden van R.E.M. mee aan hun album Athens Andover. Het nummer werd in 1994 eveneens een hit voor Wet Wet Wet, voor de soundtrack van de film Four Weddings and a Funeral.
Johann Georg Martin was een Duitser die in zijn gemeente (Markneukirchen in Saksen) als timmerman voor een gilde van vioolbouwers werkte. Toen hij voor het eerst een gitaar hoorde besloot hij er zelf een paar te maken en die te verkopen.
Zijn zoon Christian Friedrich trad in dienst bij de Weense viool- en gitaarbouwer Johann Staufer en bouwde later samen met zijn vader gitaren. De gildebouwers voelden zich zo bedreigd dat ze allerhande druk uitoefenden waardoor vader en zoon Martin naar de Verenigde Staten uitweken. Ze openden in 1833 een winkel in New York (Hudson Street 196); in 1839 verhuisden ze naar Cherry Hill (Pennsylvania). Frank Henry Martin (1866-1948), kleinzoon van Christian Friedrich maakte de fabriek groot door in te spelen op de populariteit van de banjo, ukelele en mandoline. Momenteel (in 2009) verlaten enkele tienduizenden gitaren jaarlijks de fabriek.
In de gitaarwereld werd zijn Dreadnought , die in 1931 op de markt kwam, alombekend. Ze laten, door hun groter formaat, een wat zwaardere toon klinken en werden door veel fabrikanten geïmiteerd. Men beschouwt het model D-45 als de top van de fabriek. Martin bouwde ze speciaal voor Gene Autry in 1933; tot oktober 1942 beliep de productie 91 stuks toen de aanmaak werd stopgezet omwille van de Tweede Wereldoorlog. Er volgde zoveel vraag dat de D-45 in 1968 opnieuw werd uitgebracht.
Spears werd opgevoed als een Southern Baptist in Kentwood (Louisiana). Ze is de dochter van James Parnell Spears en Lynne Irene Bridges. Haar broer, Bryan (geboren in 1977) is een van haar managers, en haar zusje, Jamie Lynn (geboren in 1991) is actrice en zangeres. Britney zelf is geboren op 2 December in 1981.
Carrière
Op zeventienjarige leeftijd bereikte Spears in 1999 de eerste plaats van de hitlijsten in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk met haar single Baby One More Time. Ook in Nederland behaalde dit nummer de nummer 1-positie. Haar eerste album, genaamd ...Baby One More Time verkocht wereldwijd miljoenen exemplaren. Ook haar tweede album Oops!... I Did It Again zorgde voor een groot aantal verkochte platen en hits. Het derde album van Spears, dat luisterde naar de naam Britney was ook een groot succes.
Haar vierde album verscheen op 18 november 2003 en had de naam In the Zone. Met een nummer van dit album, Toxic, heeft Spears in 2005 haar eerste Grammy Award weten te bemachtigen voor 'Best Dance Recording', waarbij ze Kylie Minogue een haarlengte voorbleef. Tijdens het maken van een videoclip van Outrageous (waarbij ze samenwerkte met Snoop Dogg) heeft ze een zware knieblessure opgelopen, waardoor ze haar wereldtournee, 'The Onyx Hotel Tour', niet kon afmaken. In november 2004 heeft ze haar vijfde album gelanceerd onder de titel Greatest Hits: My Prerogative waarvan ze de gelijknamige single ook heeft uitgebracht (in deze clip is o.a. een rol voor haar inmiddels ex-man Kevin Federline weggelegd). Nadat het album was uitgekomen liet Spears via haar officiële site weten een rustpauze in te lassen van minimaal een jaar vanwege haar eerste zwangerschap.
Na die rustpauze waren er veel geruchten dat er een nieuw album zou komen, maar dat werd uitgesteld vanwege haar zwangerschap. Mona Lisa, Chaotic, Someday (I Will Understand) en Over to You Now waren toen al klaar voor het nieuwe album. In plaats van een nieuw album werd B in the Mix: The Remixes door Jive Records uitgebracht om de fans wat 'nieuw' materiaal te geven. De vier nummers kwamen op een bonus-cd van Spears' persoonlijke dvdBritney & Kevin: Chaotic.
Haar zesde album B in the Mix: The Remixes werd uitgebracht op 25 november 2005 door Jive Records. Dit album is niet zo groots uitgebracht als de andere albums van Spears, waardoor het ook niet een zeer groot succes is geworden. Desondanks werden er meer dan 1 miljoen exemplaren van dit promotieloze album verkocht.
Sinds het zesde album is Spears bezig geweest met het opnemen van een nieuw album. In mei 2007 gaf ze een aantal mini-concerten onder de naam The M & M's . In augustus werd door verschillende media bekend gemaakt dat het album op 13 november en de eerste single, Gimme More, in september zou worden uitgebracht. Echter, in de laatste week van augustus werd bekend gemaakt dat de single zou debuteren tijdens een opening van een nachtclub. Spears opende de MTV Video Music Awards van 2007 met een optreden van Gimme More. Er waren hoge verwachtingen van het optreden, maar het viel tegen. Britney leek niet geïnteresseerd en zenuwachtig.
Op 5 oktober werd bekend gemaakt dat Blackout de titel is van het nieuwe album . Gimme More, de eerste single van Spears' nieuw album deed het redelijk. De single bereikte nr. 1 in iTunes, maar kwam in de Nederlandse Top 40 niet verder dan een 32e plaats. De andere singles van dit nieuwe album haalden de top 40 niet eens. In de buitenlandse hitlijsten doen ze het over het algemeen wel wat beter. Een paar weken voordat Blackout uitkwam, lekten vele nummers uit, waardoor er een 'Rush-Release' was voor 30 oktober. Er werd officieel aangekondigd dat Piece Of Me de tweede single was. De clip van Piece Of Me werd veel gunstiger ontvangen, mede omdat Britney er veel beter uitzag. Een paar weken later werd aangekondigd dat Break the Ice de nieuwe single zal worden. Op 26 januari won Britney een NRJ music award voor 'Best Album International' voor Blackout. Ze versloeg Amy Winehouse met 'Back To Black', James Blunt met 'All The Lost Souls', Mika met 'Life In Cartoon Motion' en Rihanna met 'Good Girl Gone Bad'. Op 14 maart ging Spears nieuwe single Break the Ice in première op een site die speciaal voor de gelegenheid ontworpen was, waar fans de videoclip konden bekijken en over praten in een chatruimte. Break the Ice was eveneens Spears' eerste nummer met een geanimeerde videoclip waarin zij als een heldin voorgesteld wordt en komaf maakt met iedereen die in haar weg komt.
In 2008 had Spears een gastrol in de televisieserie How I Met Your Mother waarin ze een receptioniste speelde, ze kreeg positieve recensies voor haar optreden in de serie en bracht de serie haar hoogste kijkcijfers ooit . In mei keerde ze terug in de televisieserie waarin ze de verhaallijn open hield voor een terugkeer in de toekomst .
In mei 2008 bevestigden producenten J.R. Rotem en Sean Garrett in People dat Spears in de studio bezig is met een nieuw album . Op 15 september werd bekend gemaakt dat Spears haar zesde studioalbum Circus op 2 december, haar 27ste verjaardag, zal uitbrengen. De eerste single genaamd Womanizer werd op 22 september uitgebracht. . Spears zal een gastoptreden geven in het Britse televisieprogramma X Factor . Tijdens een radioprogamma op Z-100 op 29 september kondigde Spears een wereldtour aan voor 2009 .
Stijl
Het door Britney Spears uitgevoerde werk wordt vaak als schoolvoorbeeld van hitparadepop aangevoerd: popmuziek waarbij het succes zich in de eerste plaats in de verkoop en airplay van individuele hitsingles laat meten, die (althans voor een belangrijk deel) door professionele producers wordt gemaakt en die vooral op jonge tieners gericht is. Met name haar eerste twee albums, geproduceerd door de Zweed Max Martin, voldoen aan dit profiel. Ondanks (of mogelijk juist dankzij) de hoge verkoopcijfers was de kritiek van de poppers over deze albums vernietigend.
Haar derde en vierde album vertoonden echter een duidelijke evolutie naar een andere stijl: de songs, onder andere geproduceerd door The Neptunes en voor het eerst ook met muzikale bijdragen van Spears zelf, waren gedurfder en haar imago werd veranderd. Dit leidde tot een navenant gunstiger beoordeling bij invloedrijke popcritici. Ook Britney's laatste album Black out werd bejubeld door critici..
Spears is recordhouder als 'jongste artiest die ooit (op 17-jarige leeftijd) met haar eerste single en eerste album nieuw op nummer één in de Billboard-lijsten kwam'.
...Baby One More Time is de best verkochte single in Groot-Brittannië in 1999 en staat op nummer 24 in de lijst van best verkopende singles in Groot-Brittannië aller tijden.
Er is meer dan $145 miljoen verdiend met concertkaartjes. Meer dan $30 miljoen aan spullen werden verkocht bij haar concerten (souvenirs etc.), wereldwijd meer dan 42 miljoen dollar aan singles en meer dan 47 miljoen dollar aan uitgebrachte albums.
Ze was zes keer de persoon die het meest via Yahoo.com bezocht werd gedurende een jaar (2002, 2003, 2005, 2006, 2007 en 2008).
Britney won haar eerste Grammy in 2005 voor 'Best Dance Song' met het nummer Toxic.
Spears is de best verkopende vrouwelijke artiest van 2000 (2000-2005); ze werd tot 'Vrouw van de eeuw' benoemd door VH1.
Volgens Forbes is de nettowaarde van Spears ongeveer 800 miljoen dollar. Het begrip nettowaarde moet niet worden verstaan als de verwachte opbrengst bij verkoop; bedoeld wordt de grootte van haar vermogen (net worth).
Britney Spears heeft op enig moment voor 2004 een tijd een relatie gehad met Justin Timberlake, een zanger die bekendheid kreeg als lid van de boyband *NSYNC. Deze relatie eindigde in een breuk. Spears heeft na haar derde succesvolle hitalbum een tijdje vrij genomen om in 2002 de film Crossroads op te nemen en tot rust te komen na haar breuk met Justin Timberlake. Crossroads liep redelijk. Aanvankelijk was Spears populair onder het conservatieve deel van de Amerikaanse bevolking, omdat ze verklaarde als maagd in het huwelijk te willen treden. Enige tijd later verklaarde haar ex-vriend Justin Timberlake dat hij haar ontmaagd had. Een andere opmerkelijke gebeurtenis waar lang over nagepraat werd, was een tongzoen met Madonna tijdens de live-uitzending van de MTV Video Music Awards in 2003.
2004-2006: Huwelijk, kinderen en scheiding
Begin 2004 veroorzaakte Spears ophef door op 2 januari in een dronken bui te trouwen met haar jeugdvriend Jason Alexander en op 5 januari na amper 55 uur getrouwd te zijn, weer te scheiden. Op 18 september trad ze voor de tweede maal in één jaar in het huwelijk met danser Kevin Federline (26), die uit een voorgaande relatie met Shar Jackson al twee kinderen heeft . Op 12 april 2005 maakte Spears bekend dat ze zwanger was . Op 14 september 2005 beviel zij van een zoon genaamd Sean Preston Federline.
Op 9 mei 2006 maakte Spears bekend dat ze zwanger was van een tweede kind. Haar tweede zoon, Jayden James Federline, werd geboren op 12 september 2006. Nog geen twee maanden later, op 7 november 2006, vroeg ze een scheiding aan met als reden 'onoverkomelijke meningsverschillen' .
2007-2008: Persoonlijke problemen
Spears werd op 16 februari 2007 in een afkickkliniek opgenomen, kort daarop verliet ze de kliniek. De dag erna reisde Spears naar Los Angeles om daar in een kapsalon eigenhandig haar hoofd kaal te scheren, ook nam zij dezelfde avond nog twee nieuwe tatoeages . Daarna is ze voor de derde maal in de kliniek gebleven. Op 21 maart 2007 werd Spears uit de kliniek ontslagen waar ze vanaf 25 februari in had gezeten toen ze haar behandeling succesvol had voltooid . Gedurende juli en augustus vertoonde Spears ook controversieel gedrag, waaronder een aanval met een paraplu op een paparazzo. Na een maandenlange rechtszaak bevond de rechtbank in september dat Spears zich schuldig had gemaakt aan "volhardend, veelvuldig en aanhoudend gebruik van drugs". Ze werd gedwongen om mee te werken aan onaangekondigde drugs- en alcoholtesten, en naar gezinstherapie te gaan. Spears en Federline hielden beiden voogdij op een voorwaardelijke basis. Een paar dagen later werd Spears officieel beschuldigd van een misdrijf vanwege het doorrijden na een ongeval en rijden zonder rijbewijs . Op 1 oktober werd bekend dat Spears vanaf 3 oktober tijdelijk de voogdij over haar kinderen moest afstaan aan Federline .
Op de avond van 3 januari 2008 werd politie ingeschakeld om een familieconflict over haar kinderen op te lossen, enige tijd daarna werd ze door een ambulance afgevoerd naar het Cedars-Sinai Medical Center omdat ze er werd van verdacht onder de invloed te zijn van een onbekende substantie . Life & Style maakte later bekend dat bloedtesten uitwezen dat ze niet onder invloed was . Hierna werd ze nog een dag vastgehouden voor psychologische observatie .
Op 21 januari werd James Spears tot bewindvoerder over zijn dochter benoemd, samen met advocaat Andrew Wallete is hij ook curator over haar financiën . De gebeurtenissen veroorzaakten een crisis in Spears's psychische problemen in verband met haar zoontjes en op 31 januari 2008 werd ze met een ambulance naar een ziekenhuis gebracht. De bedoeling was, dat de popster 14 dagen ter observatie in de psychische kliniek zou worden opgenomen , op 6 februari 2008 mocht ze het ziekenhuis echter alweer verlaten.
Nadat Federline op 4 januari door een rechter de volledige voogdij toegewezen kreeg over Jayden James en Sean Preston werden Spears en haar kinderen op 23 februari met elkaar herenigd . Op 18 juli kwamen Spears en Federline overeen dat Federline de volledige voogdij behoudt en dat Spears een omgangsregeling kreeg .
In augustus 2007 botste Spears tegen een geparkeerde auto, ze bleek toen niet in het bezit te zijn van een geldig rijbewijs voor de staat Californië. Toen de jury het niet eens werden over het wel of niet schuldig zijn van Spears werd op 21 oktober de rechtszaak geseponeerd .
In april 2009 uitte Spears haar steun aan het homohuwelijk in de media, dit gebeurde na een controversieel incident bij de verkiezing van Miss USA waar deelneemster Carrie Prejean, vertegenwoordigster van de staat Californië, haar afkeuring uitsprak over het homohuwelijk. Spears liet een bericht op Twitter met de inhoud "Liefde is liefde! Mensen zouden in staat moeten zijn om te doen wat ze gelukkig maakt!".
In mei 2010 werd door een vertegenwoordiger van Spears bevestigd dat ze een relatie heeft met haar agent Jason Trawick, en dat ze hun professionele relatie zouden beëindigen om zich meer te kunnen concentreren op hun privérelatie.
Sony Music Entertainment bevestigde al vroeg dat het nieuwe album in de winkel zal liggen in begin 2011. Het is ook bevestigd dat Britney de release verplaatst had naar 2011 omdat ze wil dat het nieuwe album perfect is. Daarnaast bevestigde Pharrel Williams (NERD) dat hij aan een nieuwe song bezig is voor Britney genaamd 'My Big Secret', deze naam staat ook al in de BMI Music lijst samen met 'Downtown'. Verder werken aan dit album (schrijvers,producers): Ryan Tedder (OneRepublic), Darkchild, Max Martin, DJ Tiesto, Dr. Luke, The Outsyders, Danja en David Guetta. Zij hebben allemaal bevestigd in/op interviews, tweets, facebook dat ze meewerkten. Britney hield ook een 'Writing Camp' voor haar nieuw album, waar producers en schrijvers voor haar kwamen en een vergadering.
The Cousins is een Belgischegitaarband ontstaan eind jaren vijftig die onder meer de single Kili Watch uitbracht.
De band startte onder de naam Les jeunes équipes, maar tijdens een optreden in een Brusselse club wijzigden ze de naam naar The Cousins. In 1960 werd de band ontdekt door platenbaas Jean Kluger. Ze scoorden dat jaar een hit met Kili Watch, waarvan ze een miljoen singles verkochten. Het nummer was een adaptatie van een indianenliedje dat bassist Gus Derese bij de scouts leerde. Het succes van de single zorgde voor onenigheid in de band omtrent de royalties. Componist Derese verliet de groep. Hij stichtte later de minder succesvolle band The Killy Jacks.
Voortbouwend op Kili Watch bleef de band een vijftal jaar gelijkaardige singles uitbrengen, zoals Kana Kapila (1961), Dang Dang (1961) en Pepermint Twist (1962). Het succes van Kili Watch evenaarden ze niet meer. De andere singles haalden ook buiten België de hitlijsten zoals in Duitsland, Italië, Frankrijk, Denemarken, Argentinië en Zaïre. In Argentinië namen The Cousins de verspaanste naam Los Primos aan en verkregen ze de status van halfgoden.Eind 1966 vond de band het mooi geweest. Gedurende twintig jaar kwamen The Cousins sporadisch nog samen, onder meer ter gelegenheid van de Golden Oldies en de Diamond Awards.
Beste blogmaatjes, ik ga dit blog een tijdje stop zetten door gebrek aan tijd,mijn blog blijft wel bestaan en later ga ik er mee verder als de tijd het terug toe laat,tot later lieve vrienden,groetjes Rudy
Middle of the Road is een band uit Glasgow (Schotland) die in 1971 doorbrak met de hit Chirpy Chirpy Cheep Cheep. Deze plaat was op dat moment ook een hitsucces van Lally Stott.
De bezetting bestond uit zangeres Sally Carr (28 maart1945) een voormalig kapster, Ken Andrew (drums) en de broers Eric (basgitaar) en Ian McCredie (gitaar).
Ontstaan
De band ontstond halverwege de jaren zestig onder de naam Part Four. Later noemden ze zich Los Caracas. Pas in 1970 werd de naam van de band Middle of the Road.
Voordat Middle of the Road wordt opgericht, verdienen de leden hun brood als kapster (Sally), cameraman (Ken), vertegenwoordiger (Eric) en opzichter (Ian). Op uitnodiging van een Argentijnse manager - die zegt in zijn geboorteland te beschikken over belangrijke contacten met grote tv-maatschappijen - vertrekt de groep in het voorjaar van 1970 naar Italië met de bedoeling daar aan te monsteren op een cruiseschip naar Argentinië. Eénmaal in de haven van Genua beland, komt men tot de ontdekking dat er helemaal geen cruiseschip naar Argentinië vertrekt. Ook de Argentijnse manager is opeens verdwenen en, veel erger, met hem de laatste spaarcenten van de groep.
Ontdekking
Om toch aan geld te komen, treedt Middle of the Road op in diverse lokale clubs in Florence en Rome. Het is in die laatste stad dat de groep bij toeval wordt ontdekt door een Italiaanse A&R-manager. Hij biedt de groep een platencontract aan en brengt hen in contact met producer Giacomo Tosti. Via hem wordt Middle of the Road gevraagd een duet op te nemen met Sophia Loren voor haar film "La Moglie Del Prete" (de vrouw van de priester).
In 1971 deed de band mee aan het San Remo festival in Italië. Door dit optreden kreeg de formatie een platencontract bij RCA. Hun eerste plaatopnamen vonden plaats in Studio One van RCA in Rome. Hun doorbraak kwam met "Chirpy chirpy cheep cheep" na een optreden in het televisieprogramma Top of the Pops van de BBC. In totaal worden er ruim tien miljoen exemplaren verkocht. Veel hits volgden waaronder Soley Soley, Sacramento en Talk of the USA. In de Daverende Dertig werd Sacramento de hit van het jaar. De belangrijkste albums voor RCA waren Acceleration en Drive on.
In 1973 verbrak de band het platencontract met RCA en sloot een overeenkomst met het Duitse label Ariola Eurodisc. Het eerste album onder dit label verscheen in 1973 onder de titel Music Music.
In 1976 nam de band haar laatste album op. In dat jaar vertrok ook zangeres Sally Carr uit de band en begon een solo-carrière. In 1978 verliet ook Ken Andrews de band. De overgebleven bandleden maakten een doorstart met een nieuwe zangeres, Linda Carroll.
Revival
Begin jaren '80 had de band een revival dankzij de Stars on 45. Dit was een muzikaal project van producer Jaap Eggermont. Hij maakte een hitmedley van de band waardoor de band weer volop in de aandacht stond.
Tegenwoordig treedt Middle of the Road weer op in de originele bezetting en zijn er plannen om een dvd uit te brengen.
Donna Summer (pseudoniem van LaDonna Adrian Gaines), (Boston, 31 december1948) is een Amerikaansezangeres, songwriter en artiest. Ze is het bekendst van haar discohits uit de jaren zeventig, die haar de bijnaam "Koningin van de disco" opleverden. Als één van de weinige disco-sterren is ze er ook in geslaagd om later met andere genres, zoals de R&B, hits te blijven scoren.
Beginjaren
Als kind treedt ze al op in een kerkkoor. Tijdens haar schooltijd doet ze modellenwerk en zingt ze veel. Gaines verlaat de school enkele maanden voor het afstuderen om in Duitsland te gaan zingen in de musicalHair. Later vestigt ze zich in Europa, waar ze in verschillende musicals meezingt (Hair, Porgy and Bess, Showboat, The Me Nobody Knows) en zich aansluit bij de Weense Volksopera (Die Volksoper Wien).
de jaren '70
Nadat ze in München is gaan wonen, trouwt Gaines met de Oostenrijke acteur Helmuth Sommer. In deze periode neemt ze haar artiestennaam Donna Summer (een verengelsing van het Duitse woord Sommer (zomer) aan. In 1971 komt ze in Nederland met haar eerste solosingle Sally Go Round the Roses, maar haar eerste grote internationale hit scoort ze in 1974 met The Hostage. Summer tekende daarvoor een albumcontract in Nederland, Lady of the Night heette het album uit 1974, met daarop de internationale hit The Hostage en de vooral in Nederland succesvolle single "Lady of the Night" (eigenlijk een Engelstalige smartlap over een hoer/escortmeisje). Met deze laatste single breekt ze in Nederland in 1974 door. Het is haar eerste doorbraak als solo-artieste, dankzij optredens met de singles Lady of the Night en The Hostage in de in die jaren satirische en vaak controversiële televisieshow van Dolf Brouwers alias Sjef van Oekel. Bovendien werd Nederland in die tijd als belangrijk trendsettend land gezien voor de popmuziek. Nederland is min of meer de bakermat van haar succes. Haar eerste album wordt echter al met al een matig succes.
Summer brengt de volgende jaren veel singles uit. In 1975 wordt Love To Love You Baby uitgebracht in veel landen. Het nummer slaat in als een bom. Het orgasmische gekreun, dat Summer in dit nummer ten gehore brengt, is een tijd lang het gesprek van de dag. Het nummer schiet in veel landen naar de eerste plaats in de hitlijsten. In de VS wordt het nummer eerst niet uitgebracht, maar wel door een paar radiozenders gedraaid als import uit Europa. Uiteindelijk wordt het ook in de Verenigde Staten uitgebracht en ook daar een grote hit. Een aantal radiozenders boycot de single echter wegens de obscene geluiden. Haar naam is dan echter wel gevestigd. Op dezelfde leest als Love to love you baby worden Could it be magic (1976) en Down deep inside (1977) geschoeid. De laatste is de titelsong uit de film The deep met in de hoofdrollen o.a. Nick Nolte geproduceerd door John Barry (o.a. James Bond).
In de jaren daarna brengt Summer meerdere singles uit. Al die singles worden grote hits. Er wordt in die periode gezegd dat "alles wat Donna Summer aanraakt verandert in goud". Ze krijgt in 1975-1976 de officiële titel Queen Of Disco en de officieuze titel Queen Of Love; de laatste mede vanwege de vele min of meer erotisch getinte love songs van haar in die periode. Ze is één van de weinige disco-artiesten die ook veel aandacht aan LP's besteedt. Een greep uit de vele singles die ze uitbrengt;
"Hot Stuff", "Bad Girls" en "No More Tears (Enough is Enough)" (1979).
"No More Tears (Enough is Enough)" is een duet samen met Barbra Streisand. Het werd een wereldhit en de eerste platinum maxi single in de Verenigde Staten. Bekend is dat beide diva's zo onder de indruk van elkaar waren dat beiden zelf (ondanks eerdere pogingen) het nummer apart hebben ingezongen. Het langzame intro is zelfs door de songwriters voor Barbra geschreven omdat disco toch meer Donna's ding was. Summer heeft in 1978-1979 vier nummer één hits op rij weten te scoren in de Billboard Hot 100. Dat was toen een unicum en voor zover bekend is dat nadien door geen enkele andere artiest geëvenaard.
Daarna volgt nog eind 1979 de grote hit "On the Radio", waarna Summer compleet instort. De enorme druk van haar grote successen wordt ondragelijk en ze krijgt psychische klachten en gezondheidsklachten. Ze keert terug tot het geloof (christendom) en krabbelt weer uit haar diepe dal omhoog begin jaren '80.
De jaren '80
Ze is na dit herstel begin jaren '80 een geheel andere weg ingeslagen, zowel persoonlijk als artistiek. Dit wellicht omdat ze meer het eigen heft in handen neemt wat haar imago en muzikale richting betreft. Dat is ook duidelijk terug te vinden in haar nummers. Er staan vanaf dan regelmatig nummers op haar albums met invloeden van de gospel. Regelmatig benadrukt ze dat ze haar inspiratie put uit haar geloof en God. Er ontstaat een onbewezen gerucht[1] dat Donna Summer zich tegen de gays heeft uitgelaten, wat nooit echt is bewezen en zelfs publiekelijk door haar is ontkend. Toch blijft dit gerucht regelmatig de kop opsteken. Vermeld dient hier wel te worden, dat zij daarna mee heeft gedaan aan vele benefietoptredens en donaties voor de homoseksuelen. Haar carrière leeft vervolgens weer wat op, maar vervalt weer in midden jaren '80. Donna Summer is nog steeds verbonden als "Queen of Disco" met haar glorieuze discoperiode en kan zich na het einde van de discohype moeilijk daarvan lostrekken. Of zijn het de fans die Donna als discokoningin blijven zien? Wel is zij de enige superster die de Discoperiode blijvend heeft nagelaten.
Het nieuwe album "The Wanderer" in 1980 is een matig succes, het volgende album, "I'm a Rainbow", wordt niet uitgebracht in 1981, maar pas in 1996. De reden is dat David Geffen van Geffen Records de plaat niet goed genoeg vond, en hierna Donna combineerde met Quincy Jones. Het is de bedoeling van de producers dat dat haar hoogtepunt zal gaan worden in haar carrière. Verder eindit in die tijd de oude samenwerking met Giorgio Moroder en Pete Belotte. Het album dat dan in 1982 uitkomt heet "Donna Summer". Met het nummer State of Independence (oorspronkelijk van Vangelis en Jon Anderson) scoort ze in 1982 een nummer 1-hit in de Top 40. In de Nationale Hitparade komt het tot de derde plaats. Grote namen die in het achtergrondkoor zitten zijn o.a. Michael Jackson, Lionel Richie, Dionne Warwick, Quincy Jones, Stevie Wonder, Christopher Cross en Brenda Russell. Het album verkocht uiteindelijk goed, maar is niet het best verkochte album van haar geworden; dat is nog steeds het album "Bad Girls" uit 1979. Verdere hits van het 1982-album zijn "Love Is In Control (Finger on the Trigger) en "The Woman In Me".
In 1983 scoort ze nog een hit met "She Works Hard for the Money". De overige singles uit 1982 en 1983 scoren nog redelijk. Het album uit 1984 ("Cats Without Claws") met o.a. de matig scorende hit "Supernatural Love" en "There Goes My Baby" scoort ook als album redelijk. Wel krijgt ze een Grammy voor het gospel nummer "Forgive Me", het volgende album uit 1987 ("All Systems Go") scoort zelfs matig, evenals de twee singles daarvan ("All Systems Go" en "Dinner with Gershwin"). Steeds meer neemt het succes af, tot ze eind jaren '80 gaat samenwerken met Stock, Aitken & Waterman. Van dit album komen de grote hits "I Don't Wanna Get Hurt", "Love's About To Change My Heart" en "This Time (I Know It's For Real)".
De jaren '90 en daarna
Halverwege de jaren '90 scoort ze een grote hit met een remix van I Feel Love, de rest van de in de jaren '90 uitgebrachte singles verkopen aanzienlijk minder. Een aantal namen daarvan zijn "Work that Magic" (1991), "Melody of Love (Wanna be Loved)" (1994), clubremixes van "The State of Independence (1996), "Carry On" en "I Will Go With You" (1999) en voor de film "Pokémon" het nummer "The Power of One" (2001). Ook zong ze voor de DisneyfilmDe Klokkenluider van de Notre Dame, uit 1996, de soundtrack genaamd 'Someday' en een duet met Liza Minelli "Does He Loves You". De meeste van deze nummers scoren echter wel hoog in de dance charts wereldwijd. Met de single "Carry On" (een hernieuwde samenwerking met Giorgio Moroder) wint zij de eerste Grammy in de Categorie Dance. In 1994 komt er een compleet kerstalbum uit, genaamd "Christmas Spirit". Dit album ontvangt veel positieve recensies, de verkopen echter zijn ook hier niet erg hoog. Verder volgen in de jaren '90 nog o.a. optredens bij Oprah Winfrey en de Diva's III concerten.
Begin 21e eeuw brengt ze een cd/dvd uit "Live & More, Encore!" van een concertregistratie in New York, waarop ze ook een paar nieuwe nummers ten gehore brengt. Verder schildert ze al vanaf de jaren '80; hiermee treedt ze in de 21e eeuw steeds meer mee naar buiten. Ook schrijft ze begin 21e eeuw nog een boek over haar eigen leven en volgt er een daarop gebaseerde musical, genaamd "Ordinary Girl". In de jaren daarna toert zij nog regelmatig door Amerika en is ze in Europa te zien op "Night of the Proms"-concerten.
Op 20 mei 2008 verschijnt, na een stilte van 17 jaar, weer een compleet nieuw studio-album, getiteld 'Crayons'. Met drie nummers "I'm A Fire", "Fame (The Game)" en "Stamp Your Feet" haalt ze wederom de nummer 1 positie in de Dance Charst in de VS. Ze treedt in verschillende programma's op (o.a. American Idols). In 2009 maakt ze een grote concerttour met haar nieuwe album door Amerika en doet ook Europa aan (Parijs, Berlijn, Lokeren). Momenteel is zij diverse keren voorgedragen voor de "Rock and Roll Hall of Fame" maar nog niet toegelaten. Eind 2009 trad zij op bij de uitreikingsceremonie van de Nobel Prijzen in Stockholm.
Indeling carrière in fasen
Terugkijkend op haar carrière kunnen drie fasen worden onderscheiden. In de jaren '70 is zij de sensuele en aantrekkelijke wat wilde jonge zangeres die veel meisjes als voorbeeld dient en ook door veel jongens als aantrekkelijke vrouw wordt gezien. Het succes wordt haar teveel (overigens waardeert zij het zelf helemaal niet dat ze in die periode wordt afgeschilderd als een soort seksbom, vooral met en n.a.v. nummers als "I Love to Love You Baby", "Try Me, I Know We Can Make It", "I Feel Love", "Deep Down Deep Inside" en "Hot Stuff"). De combinatie van haar sensuele verschijning, haar stem met een hoog en breed bereik en de samenwerking met producers Pete Bellotte en Giorgio Moroder zorgt voor de rest; ze wordt een ster, een idool. De samenwerking van Summer met Giorgio Moroder en Pete Bellotte is een belangrijke bijdrage geweest aan het doorbreken van zowel de disco als de latere techno. Met name het nummer "I Feel Love" was zijn tijd (1977) ver vooruit. Elk nummer op dat betreffende album, "I Remember Yesterday", belichaamde de muziekstijl van een decennium uit de 20e eeuw. I Feel Love was het laatste nummer van dat album en moest de jaren 90 belichamen. Achteraf gezien heeft het grote invloed gehad op enkele muziekstijlen uit de jaren 90, met name de techno en house. Een later album, uit 1980, "The Wanderer", is samen met het album "Bad Girls" uit 1979 van invloed geweest op de muziekstijlen van andere grote namen later uit de jaren 80, waaronder David Bowie, Billy Idol, Whitney Houston, Cyndi Lauper en Madonna.
Na de discoperiode, Donna's grootste tijd, worden veel van haar liedjes in de jaren '80 echter minder onstuimig, deels in de geest van de tijdsperiode van de jaren '80, deels waarschijnlijk vanwege haar eigen rustigere levensfase. Ze blijft wel nog steeds haar eigen songs schrijven en verdient miljoenen aan royalty's van haar oude hits. Haar nieuwe albums en singles verkopen nog steeds redelijk tot goed.
In de jaren '90 scoort ze echter vrijwel geen grote hits meer. Wel is ze met nieuwe singles in de Dance Charts nog steeds succesvol. Grote aantallen worden er echter niet meer verkocht van haar nieuwe album(s) en de verschillende nieuwe singles. Veel van haar nieuwe singles bevatten een groot aantal verschillende remixes van hetzelfde nummer. Na 14 jaar (gerekend vanaf haar laatste nieuwe album uit 1994), in 2008, is er weer een nieuw album van Donna, hiermee een record vestigend van hits (twee nummers van dit album krijgen een nummer één notering in de Amerikaanse Dance Charts) over een periode van meer dan 40 jaar. Met dit laatste album lijkt ze door te gaan op haar muzikale weg. Ze schrijft haar nummers nog steeds grotendeels zelf, in plaats van te rusten of alleen nog maar evergreens op te nemen. Ze blijft hiermee een kennelijk talent in de muziekbusiness.
Verkopen en onderscheidingen
Tot nu toe zijn er ruim 130 miljoen albums verkocht van Donna Summer. Ze heeft Grammy Awards gewonnen in 1978 (Last Dance), 1979 (Hot Stuff), 1983 (He's a Rebel), 1984 (Forgive me) en 1997 (Carry On). Ook heeft ze een Oscar ontvangen, naast andere onderscheidingen. Ze heeft inmiddels een eigen ster op de Walk of Fame.
Trivia
Summer heeft nooit deel uitgemaakt van de Three Degrees, in tegenstelling tot wat sommige mensen denken. Ook worden Donna Summer en Diana Ross weleens door elkaar gehaald.
Summer stond in de jaren zeventig in de Sovjet-Unie op een lijst met ongewenste buitenlandse personen, wegens haar volgens de regering van dat land te erotisch getinte nummers.
Haar stem uit haar nummers wordt ook nu nog gebruikt door andere producers, dj's en remixers voor eigen nummers. Een voorbeeld is het Franse duo Cassius met het nummer "1999" (remix, radio edit); hierin is de stem van Summer uit "If it Hurts Just a Little" van het album "Donna Summer" uit 1982 gesampled.
Donna Summer heeft drie dochters: Mimi, Brooklyn en Amanda.
Donna Summer is de enige artiest die achter elkaar nummer 1 in Amerika heeft gestaan met dubbel albums: "Once Upon A Time", "Live & More", "On The Radio" en "Bad Girls".
Donna Summer heeft als enige zangeres in elk van de laatste vier decennia (nummer 1) hits op haar naam staan.
Men schat het totale aantal verkochte platen van Donna Summer op 130 miljoen.
Naast zangeres is Donna ook songwriter. Ze heeft het grootste deel van haar songs en hits zelf (mee)geschreven en ontvangt hiervoor nog steeds grote bedragen aan royalty's.
Ik ben Rudy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rud.
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 13/07/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Humor en mooie meiden..... .
<
Ik ben Rudy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rud.
