Ik heb even moeten navragen welke dag het is, ik  ben helemaal gedesoriënteerd in tijd , heerlijk !!
Ik zal het nu maar bijhouden op mijn notities, anders krijgen jullie de verhalen door elkaar en dat kan toch niet.

Vandaag zijn we om 7.00 uur vertrokken voor de monster etappe naar Dakhan ± 70km voor de Mauritanische grens. Gisteren hebben we dat besloten om zodoende 1 dag te besparen die  we waarschijnlijk goed kunnen gebruiken voor de route door de woestijn.

Onderweg is niet veel te zien, eindeloos gebied dat wel iets weg heeft van de prairie zoals je die in cowboy’films ziet. We zouden onderweg eten, zo nu en dan passeren we een dorpje maar niets eetbaars te vinden v.w. de Ramadan, uiteindelijk in een rustig stadje weet een jongen ons naar een winkeltje te loodsen die nog 4 stokbroden had, zelf hadden we nog jam en smeerkaasjes over van ons vorige picknick. Buiten het dorp streken we neer om te eten.

We hadden nauwelijks de spullen uitgehaald of de vliegen hadden ons ontdekt, waarschijnlijk waren ze afkomstig van de dode hond die een stukje terug langs de weg lag. We waren echter zo hongerig dat we ons er niet veel van aan trokken.
Na het eten trapten de mannen nog een balletje langs de weg, en dan hup weer de auto in, alle ramen open, de ventilatoren aan en om ons heen slaan om de ± 200 vliegen die de auto gekaapt hadden te verjagen.

Om 13.00 uur dreigde ik achter het stuur in slaap te vallen en heb het stuur aan Jos overgegeven en ben achter in de defender gekropen om een dutje te doen.
Toen ik wakker werd stond de auto stil en kon ik nog net een kudde dromedarissen zien oversteken.

Op de plaats van bestemming aangekomen hebben we samen nog een glaasje wijn gedronken, wel discreet natuurlijk om geen aanstoot te geven

18-11-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

Vandaag een iets rustigere start, eerst samen ontbeten en toen op naar de Mauritanische grens, natuurlijk wel nog even de tank en jerrycans volgooien met goedkope diesel. Je merkt nu wel hoeveel belasting wij hierop betalen, een grove berekening zegt me dat dit dichter bij de 200% ligt dan bij de 100%, de boeven!!
Tja het zal eens niet mijn kar zijn waar wat mee is, de benzinedop is uit elkaar gevallen en sommige onderdelen zwemmen in de tank, op zoek dus naar een stuk ijzerdraad en na zo'n 15 minuten is alles eruit gevist.
Een provisorische afrikaanse benzinedop in elkaar gezet met een stuk handdoek met daarover de dop van een spuitbus.

De formaliteiten verlopen soepel bij de Marokkaanse grenspost,  via een stuk ruw en zanderig niemandsland op naar het douanehutje in Mauritanië.

Natuurlijk zat ik als eerste vast in het zand, de mannen sprongen meteen uit hun auto om te duwen en tips te geven. Toen was Marcel met de bus aan de beurt gevolgd door Wil in zijn Peugeot, beiden werden door Menno met de Defender losgetrokken.
Het douanehutje is echt maar een hutje van wat palen en golfplaat, wat ze precies wilde ik weet het niet, Marcel regelde alles .
Na 1½ uur konden we verder om 200 meter verderop weer te stoppen bij het politiehutje bestaande uit ongeveer dezelfde bouwmaterialen. Na 'n ½ uurtje  op na het 200 meter verder gelegen 3e hutje vraag me niet waar die voor was??? geen idee! weer ½ uurtje later op weg naar Nouadhibou.
Het eerste bord waar we langs gingen waarschuwde om niet van de weg te gaan, het was een getekent bord met een man dan BOEM en daar stond dezelfde man met nog maar 1 been.  

De neiging om eens naast de weg door het zand te jakkeren hebben goed onder controle gehouden.

Om 16.00uur arriveerden we in Nouadhibou, grandioos al de oude auto’s die je ziet waarvan veel Renault 4, ze zijn allen gedeukt, gekreukt en sommige hebben zelfs hier en daar nog een spatje verf erop, vergeleken met deze wagens rij ik in een Roll Royce.

Midden in het centrum naar een camping gereden, als 1^e een verzekering afgesloten dan 1 uurtje gerust op een matras buiten onder de nomadentent. Hierna de winkeltjes afgeschuimd. Nog 2 broeken en blouses ( Afrikaanse pakjes) gekocht, mouwen en pijpen laten inkorten en dat alles voor 5500 UM wat neerkomt op ± 16 Euro.

In een lokaal restaurantje gegeten voor minder dan 1 euro, tijdens het eten hoorde ik dat de eigenaar uit Gambia kwam, eindelijk kon ik ook eens wat meer zeggen dan bonjour en merci. We hebben leuk zitten kletsen, hij blijkt niet ver van het dorp van Kebba te wonen en gaf ons het telefoonnummer van zijn zus, hij hoopt ons daar einde oktober te ontmoeten , hij gaat dan terug naar Gambia om de viering van het einde van de Ramadan thuis door te brengen.

De vriendelijke jongen uit de shop naast de camping had ik gevraagd waar ik een benzinedop kon uithalen, hij bood meteen aan om dit voor me te doen, dus na het eten bij hem langs gegaan, helaas niets te vinden de noodoplossing blijft dus nog even zitten.

Terug op onze kamer komt er een  flinke dikke tor of kakkerlak binnengevlogen, voor de zekerheid het muskietennet maar uit de auto gehaald.

19-11-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

Vandaag een rustdag( hoop ik).

Ik was al vroeg wakker geworden van het geblaat van de geit, gelukkig hoefde ik niet lang alleen te zitten want ik kreeg gezelschap van Lian die uit de Defender gekropen kwam. Ze had daar vanacht heil gezocht omdat ze niet kon slapen van het gesnurk van haar vader.

Begonnen met het uitladen van de auto, mijn spullen gaan in het busje van marcel, zandplaten/schoppen/tenten en het eten in mijn auto. Vanavond nog even de tank volgooien en drinken inslaan en morgen om 6.00 uur vertrekken naar camping Bab- Sahara in Atar 2½ á 3 dagen door de woestijn.

Om 12.00 was ik klaar met het uit-en inruimen van de auto phhh………. Lekker temperatuurtje om in te werken.

Zo nu ff douchen, ’n lekker kopje cappuccino en dan een middagdutje doen.

Ik heb het dutje maar vergeten want na het douchen was ik weer zo fit als een hoentje, klaar om nog eens door de stad te struinen.

Ik ben opnieuw een foto gaan maken van de edelsmid, die van gisteren was mislukt, het was te donker binnen. Natuurlijk probeerde hij weer geld los te peuteren hiervoor maar hier ben ik niet ingetrapt.

Terug buiten trof ik 2 Gambiaanse jongens, een van hen Muhammed John was vanuit Marokko gedeporteerd, hij had willen oversteken naar Spanje en was hierbij gesnapt.

De andere Ebrima was getrouwd met Haway samen hadden ze een zoontje, Mohammed. Ik werd bij hem thuis uitgenodigd, zijn vrouw Haway bood me meteen water aan en toen ik weigerde ( angst voor diaréé) kwam ze met een fles water, schijnbaar had ze begrepen waarom ik geweigerd had.

Ook kreeg ik nog een maaltijd aangeboden, het ging me toch te ver om dit te aanvaarden. Ebrima had momenteel geen werk en ik begreep wel dat ze zelf niet elke dag een warme maaltijd konden veroorloven. Ze leefde ergens achteraf in 1 kamer met 2 matrassen op de grond en verder niets, het was er wel schoon en ze hadden het ook gezellig proberen te maken door stukken stof tegen de wanden te hangen.

Samen hebben we foto’s gekeken, ook ik kreeg nog een foto van kleine Mohammed mee, zouden ze gehoopt hebben dat ik Mohammed financieel zou adopteren?

Muhammed John wilde graag met me mee terug naar Gambia, hij had schijnbaar begrepen dat het beter was met weinig bij zijn familie te zijn dan met niets in een vreemd land. Hij vertelde het geld dat hij gespaard had voor de reis te zijn kwijtgeraakt met het wisselen op de zwarte markt.  Na afscheid genomen te hebben van Haway en kleine Mohammed, wilde ik nog enkele Afrikaanse blouses hebben, dit zit nog het lekkerst in deze warmte dus gingen ze met me naar een kleermaker.

Om 18.00 uur zou het klaar zij en brengen de jongens het naar me op de camping.

Om 18.15 uur nog niets van de jongens vernomen, toen ik buiten ging kijken zag ik zitten  op de stoep, ze mochten niet binnen van de campinghouder, zelfs nadat ik vertelde dat het vrienden van me waren mochten ze niet met me naar binnen. Volgens de jongens kwam dit omdat ze een donkerder huidskleur hadden dan de Mauritaniërs.

20-11-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

5.30 uur op om ontbijt klaar te maken om 6.00 uur zat iedereen aan tafel en om 6.30 uur waren we op weg naar de woestijn.

Magreet had voor ons beide 12 flessen van 1½ ltr. water gekocht, daar ik graag op zeker ga heb ik er nog 6 bijgehaald + 3 flessen cola, ik had graag wat meer cola gehad maar we hadden het winkeltje naast de camping van zijn hele voorraad afgeholpen.

Wil begeleide ons de 80 km tot de plek waar de piste begon, zelf kon hij niet mee omdat hij een gewone personenauto reed .

Samen met Marcel zal hij de normale weg naar Atar nemen, over 3 dagen hopen we hen te  treffen in de camping Bab- Sahara.

Na dat we wat lucht uit de banden gelaten hebben starten we bij een klein dorpje langs de ijzerertsspoorlijn de langste trein ter wereld rijdt hier, 2,3 km lang. Deze spoorlijn blijven we de komende 3 dagen volgen, zolang als we hem zien weten we dat we op de goede weg zitten.

Marcel had ons nog mee gegeven dat de eerste 20 km. erg zwaar zouden zijn, had hij het even flink mis!! Het was een peulenschilletje de hele 1^e dag.

We schoten goed op , de piste is erg wisselend, rotswoestijn,wasbordpiste en los zand. Op de harde stukken maken we flink vaart om dan vervolgens door het  zand scheuren, geweldig !!af en toe voel je de auto onder je glijden, ruimte genoeg dus lekker laten glijden. Magreet beschreef dit als rijden door custardpudding.
Ik merk dat de auto toch nog te zwaar geladen is want af en toe voel ik dat de bodem de grond raakt. Oppassen dus vooral op de stukken rotswoestijn.

We stoppen op een hard stuk om wat foto’s te maken ook als we een van de spaarzame boompjes tegenkomen die op een hard stuk grond staan stoppen we om wat hout voor het kampvuur van vanavond te verzamelen.

Het is ontzettend heet en het water mindert snel, om 17.00 uur zoeken we een plek om onze tenten op te zetten, we hebben hier niet te lang voor want het is vlug donker en we willen ook nog koken. Ik zie een gekko, hij valt bijna niet op in het zand, de vele dikke zwarte torren des te meer.

Als we gaan eten is het al donker, veel wordt er niet gegeten, niet omdat het niet lekker is maar het is te warm om te eten.

Terwijl we bij het kampvuur zitten en van de mooie sterrenhemel genieten, haal ik enkele blikjes bier uit de auto, bah warm bier na enkele slokken heb ik er genoeg van, de mannen schijnt het niet te deren en drinken het lekker op.

De maan komt hier pas op als het al een hele tijd donker is, dat maakt dat je heel veel sterren ziet, elke 10 minuten kun je wel een vallende ster zien , dit is fantastisch om mee te maken.

Daar we morgen weer op tijd willen opstaan kruip ik vroeg mijn tent in, ik word even wakker als de trein langs komt of er een Toyota voorbij scheurt, de lokale bevolking kent hier de weg schijnbaar zo goed dat ze zelfs in het donker rijden, als wij dit deden kwamen we gegarandeerd vast te zitten.

de nachten zijn hier beslist niet koud pas tegen de morgen koelt het wat af en waait er een koel briesje.

21-11-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

Als start een lekker ontbijtje, oud brood en de overgebleven macaroni, om 9.15 uur vertrokken voor onze 2^e dag in de woestijn. Hoe gemakkelijk het gisteren ging zo moeilijk is het vandaag, zeer veel zandduinen, van de sporen die we moeten volgen is soms niets te bekennen of er zijn zoveel sporen dat je niet weet welke de juiste zijn. Gelukkig weten we dat we in de buurt van de spoorbaan moeten blijven, alleen er is niet altijd een bandenspoor zichtbaar waardoor we toch weer gedwongen worden wat af te wijken.

Iedere auto komt wel eens vast te zitten maar mijn Strange Rover slaat ze allemaal, ik ben de tel kwijtgeraakt zovaak als hij vast zat. Af en toe hoor ik een kreet “ROTAUTO” begrijpelijk als je in een temperatuur van over de 50 graden moet liggen scheppen, zware ijzeren zandplaten slepen en duwen, misschien komt er nog een tijd dat we er met plezier naar terug kijken. Ik heb in ieder geval besloten dat dit de eerste en de laatste keer is.

Er zijn momenten dat we maar 1km. per uur halen, zandplaten voor de wielen dan 1 meter vooruit, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, .......................... pas als we op een hard stuk komen gaat het even goed. We proberen nog eens vlak bij de spoorlijn het is daar n.l. hardere ondergrond maar er blijken grote schroeven en scherpe stukken metaal rond te slingeren.
Dit is zo’n moment dat je wilde dat ze de boel net zo als bij ons opruimden.

Er zit niets anders op terug het zand in, phhhhhhhhhh zegt het zand en zuigt de auto meteen weer vast. De machinist van een net langskomende locomotief komt nog helpen duwen.

Ik kan niet meer, ben kapot, gelukkig blijken Menno, Arjan, Willem, Jos en Lian onuitputtelijk. Zelf heb ik vandaag niet gereden ik heb het maar aan de experts overgelaten, maar tegen dit kunnen deze ook niet op zelfs Menno die toch al heel wat qua terreinrijden gewend is komt hier vast te zitten.

Als de auto om 16.30 uur opnieuw vast komt te zitten geven we het op voor vandaag, terwijl de vrouwen de tenten opzetten en soep maken zijn de mannen bezig de Strange Rover naar ons kampement te brengen.

Voor het helemaal donker wordt gaat Jos nog op zoek waar de spoorlijn ligt en verkent de omgeving om een plek met iets hardere ondergrond te vinden vanwaar we morgen genoeg snelheid kunnen maken om hopelijk de komende zandduinen tot Atar door te komen.

Ik heb wel respect voor de mensen die in deze hitte leven, langs de spoorlijn vind je hier en daar een dorpje, hoe ze het volhouden hier???

Vanavond geen kampvuur, eten, nog enkele blikjes warm bier en vergaderen wat te doen met mijn Strange Rover indien hij morgen weer zo tegenstribbelt.

Als de watervoorraad wordt verdeeld blijken er voor ieder nog 3 flessen te zijn, even moet ik denken aan de droom van Barbara die ze me voor mijn vertrek vertelde: “ ze had me in de woestijn gezien en ik had nog 3 liter water maar voor ik gevonden werd was ik al dood.”

Dromen zijn bedrog houd ik me voor, ik heb trouwens 3 x 1½ liter water dus dat is al iets wat niet klop.

Tijdens de vergadering wordt even gedacht om samen met Jos achter te blijven en rustig in de schaduw te wachten tot de anderen hulp gehaald hebben, dom gedacht van ons, gelukkig had Lian nog haar verstand op een rijtje en zei:” we laten geen mensen achter, als het niet anders kan laten we de auto achter.”

Besloten werd om morgen vroeg te vertrekken en te proberen tot 10.00uur, lukt het tegen die tijd nog niet laten we de Strange Rover achter en halen hem later op. Als de spullen er dan uit verdwenen zijn is dat jammer maar niets aan te doen.

22-11-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

Vol spanning vertrekken we zou hij het volhouden??

Het begin ziet er veelbelovend uit we rijden met te hoge snelheid door een dorpje naast de spoorlijn, we durven de snelheid niet te veel te laten zakken uit angst dat de Strange Rover weer vast komt te zitten.

Alles voor niets, even na het dorpje zit hij vast die:bisch!auto.
 Een oude man uit het dorp komt helpen, nou ja helpen hij geeft aanwijzingen na ongeveer een half uurtje komt hij weer los uit het zand. Als dank voor zijn aanwijzingen geeft Jos hem een spijkerbroek en ik geef mijn reserve bril, hij blij, wij blij.

Het is al lang 10.00 uur geweest als Menno verder rijdt in mijn auto, schijnbaar denk niemand meer aan de afspraak van gisteren en ik hou wijselijk mijn mond tenslotte wil ik de auto liever niet achterlaten.

Menno geeft goed gas en voor een tijd gaat het redelijk goed, de keren dat de zandplaten van de auto gehaald worden ligt lager dan gisteren.

Vroeg in de middag stopt Menno en deelt me mee dat hij een raar geluid onder de auto hoort er volgt een inspectie maar er is niets te zien, verder dan maar. Na 10 minuten stopt hij weer en kijkt onder de auto, er zit een gat in het differenceel, een tand van het tandwiel door de behuizing geslagen.

Menno kruipt er onder en begint te sleutelen, af en toe geeft hij een opdracht aan de andere mannen. Na enkele uurtjes komt hij onder de wagen vandaan, hij heeft het differenceel verwijderd en ???????? weet ik veel wat er aan veranderd in ieder geval loopt de auto weer, hij heeft nu geen 4 wiel aandrijving meer alleen nog maar voorwielaandrijving.

Dat de woestijn niet geschikt is voor auto’s met alleen voorwielaandrijving blijkt al snel als hij weer vast komt te zitten.

De Defender onze “rots in de branding”( e) zand trekt hem er weer uit, terwijl we hiermee bezig zijn stopt er een Toyota, er wordt druk overlegd met deze redder in nood, hij springt in de Defender en sleept de auto naar de spoorbaan en wat wij niet durfde uit angst voor een botsing met de trein, doet hij, een wiel op de spoorbaan en een ernaast, hij sleept de Strange Rover zo'n 5 km. tot op terrein dat harder is en uit grind bestaat.

De rest van ons rijdt achter hem aan, Menno in zijn Toyota.

Eenmaal op harder terrein gaat het goed zolang de snelheid maar erin blijft, dit is geen kleinigheid omdat er best grote kuilen en stenen liggen, soms ben je gedwongen vaart te minderen dan weer moet je zorgen voor genoeg vaart om de komende zandduinen te doorkruisen, gelukkig zijn deze een formaatje kleiner dan eerst.

Ondertussen hebben we genoeg kennis opgedaan om al van de verte te zien waar het terrein zanderig en harder is, uiteindelijk bereiken we om 14.15 uur de plaats Choum. Nu is het een makkie tot Atar (is ons verteld ), ho maar, dit klopt dus ook niet!!

Het terrein is honderden meters breed en de bandensporen wijzen alle kanten uit.

Hiep,hiep, hoera voor Willem, hij heeft een GPS bij zich en is zo slim geweest van te voren deze route hierin te zetten, ondanks dit valt het niet mee in deze 80 km lange rotswoestijn met grote en kleine rotsen.
Menno rijdt met de Strange Rover aan kop hij ziet een stuk waar minder rotsen liggen de duik er met een snelheid in, het blijkt een rivierbedding te zijn waar de auto weer vast komt te zitten.

Na de zoveelste bevrijding van mijn auto gaat de Patrol met de GPS voorop rijden, dit gaat goed alleen lijkt het of er geen eind aan komt. we rijden kilometerslang door zwarte gravel of rotsige bodem, links van ons ligt het Adrargebergte,
De watervoorraad is minimaal en heeft een temparatuurtje dat je er bijna koffie van kan maken.

Dan plotseling bereiken we het punt waar we het Adrargebergte oversteken,we rijden via een kronkelweggetje naar boven.
De inmiddels minder luidruchtige kreten van Magreet over hoe mooi het hier is, laat ik over me heen gaan, het is me nog te veel moeite om de handdoek die ik als bescherming voor de zon over mijn hoofd ligt te verwijderen.

Na wat mij een eeuwigheid lijkt komen we eindelijk op een asfaltweg, "Hallelua" voor het eerst in mijn leven besef ik hoe belangrijk asfalt is.

Na enkele kilometers op deze prachtige weg zie ik na een bocht in de verte Atar liggen, we maken een korte stop in een dorpje voor cola, warm maar toch heerlijk, dan in het begin van Atar ligt camping Bab-Sahara de plek waar we de anderen zullen treffen. Just de eigenaar ( een Hollander) heet ons welkom, Wil is er ook maar Marcel en Wouter zijn afwezig, ons kan dit niets schelen wij genieten van de koelte ( 40°C) in de schaduw.

Als eerste gaat er een beker koud water over min hoofd, dan 15 minuten rusten, dan een douche en dan…………… ‘n koud  biertje, geen Brands maar niet te min heeeeeeeeeeerlijk!!

Bij het douchen merkte ik dat mijn toiletspullen spoorloos waren, in de woestijn is de achterklep open gegaan en schijnbaar is de tas met toiletspullen,GSM, batterijen en medicatie er uitgevallen., wel ik ga er toch niet voor terug, hahaha.

Gelukkig zitten mijn malariatabletten in een andere tas

Nog een maaltijd van aardappelen, kamelenvlees (ik  heb hier wel nog geen kameel gezien  alleen maar dromedarissen, but wats in a name) en salade en het leed is al weer bijna vergeten.

Zodra het donker is, en dat is hier vroeg lig ik te snurken in de openlucht onder de Nomadentent.

23-11-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

 Om 6.00 uur al wakker van het hanengekraai, tja dat krijg je als je in de buitenlucht slaapt.
Ik vind het heerlijk zo rustig en gebruik de tijd om eens op de camping rond te neuzen.

Het ziet er heel gezellig uit en er is van alles te zien, oude deurtjes staan aan een kant tegen de muur, grote aarde kannen met water, hier worden grote ijsblokken ingegooid zodat je altijd lekker koel drinken tot je beschikking hebt. Er is een grote overkapping met tafels, stoelen en banken ook is er een kleine bibliotheek waar reizigers soms boeken achterlaten, ik vraag me af of ik het boek “ Was ik maar nooit op reis gegaan hier zal laten.

Ik zie nog een grote pop die lijkt op " De denker" hij heeft een grote Duitse helm op die volgens mij nog uit wereldoorlog 1stamt.

Willem die er altijd op uit is om grapjes te maken loopt er op een gegeven moment mee rond en “gibt befehlen” of de Duitsers die hier zijn dit zo leuk vinden??

De boy die hier werkt veegt het zand aan, er ligt hier dan ook niets op de vloer zodra je de poort uitgaat, ziet het wel heel anders eruit, ondanks het feit dat Just hier voor de omgeving een vuilnisdienst heeft opgezet ligt er toch nog veel afval op de grond.

Zodra de schemerig verdwenen is begin ik met het uitruimen van de auto.

Aan de boy vraag ik een handbezem en verwijder zo veel mogelijk het zand uit de auto.

Zo nu is het tijd voor een ontbijtje en hoe kan het ook anders dit bestaat weer uit stokbrood met abrikozenjam, , ik mijmer van een lekkere snee bruin brood met kaas…. maar niet te lang want de vuile was ligt nog op me te wachten.

Menno en Wouter brengen uren onder de auto door. De steekassen die gisteren verwijdert zijn sluiten de wiellagers af, als noodoplossing hebben we tape gebruik, nu moet er een definitieve oplossing gezocht worden. De as doorslijpen vind ik geen optie, ik vermoed dat het dan helemaal niet lukt om er weer een 4x4 van te maken.

In de middag wordt er gestopt met het werk omdat het niet meer te doen is in deze warmte,we houden een siësta en om 15.00 uur begint Wil met het koken van een heerlijke maaltijd.

Dan is het weer tijd voor de jongens om onder de auto te kruipen er is 1 bout die maar niet los wilt.

De Defender compleet met sleepkabel komt nog eens te voorschijn en na een paar pogingen komt de behuizing los. Het differenceel blijkt helemaal naar de knoppen te zijn.

Van de vrouw van Just verneem ik dat Achmed straks komt, hij is klein ± 15 jaar en een mecanicien met veel ervaring????? Het is al laat als Achmed komt kijken  maar hij heeft wel goed nieuws, hij denkt n.l. aan een differenceel te kunnen komen en zal morgen in de ochtend de prijs naar Just doorbellen.

Een goede gedachte om mee te gaan slapen.

24-11-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

Dag 17.

Kukuleku……. de haan liep vandaag om even na 6 af, maar kreeg me er niet uit, ik ben lekker nog 45 minuten blijven nasluimeren.

Nu is het wachten op het telefoontje van Achmed met de prijsopgave.

De rest van de groep vertrekt voor een bezoek aan Cinguetti, de 7e heilige stad van de Islam, ik blijf op de camping dus kan jullie hier niets over verrtellen, daarom verwijs ik jullie naar de website van Willem: http://www.banjul.nl/ 

Om 9.30 uur nog altijd geen telefoontje van Achmed daarom samen met de mecanicien van Just naar hem toe gereden, hij was lekker aan het werk, had geen differenceel en vond het schijnbaar heel normaal om niets van zich te laten hiren, is dit de African way??

Hierna naar een lasser toegegaan om het gat in de behuizing te maken, Just had me al geïnformeerd dat dit ± 1500 UM zou kosten. De lasser kreeg meteen dollartekens in zijn ogen toen hij mij ( een blanke) zag en vroeg 5000 UM, ik vind afdingen best leuk en kreeg het klaar de prijs tot 2000 UM ( ± € 6) te laten zakken.

Terug op de camping, zie ik dat de anderen vertrokken zijn, het is er heerlijk rustig, lekker zo’n dagje voor mezelf. Ik ga op zoek naar Just om hem om raad te vragen maar hij is er niet, dan maar wat klungelen aan de auto, het raam dat weigerde dicht te gaan functioneert weer, ook het portier weigerde open te gaan maar dat heb ik nog verder stuk gemaakt, het stangetje was krom en brak toen ik het recht wilde buigen, ik heb hier al taxi’s gezien met hetzelfde probleem en die hadden er een touwtje aangemaakt. Dat wordt dus een karweitje voor de volgende eigenaar.

Dan zie ik Just, hij is net terug met een nieuwe lading cola, hij verteld dat zijn mecanicien op zoek is naar een differenceel.

Er zit dus niets anders op dan af te wachten, ik ga in de schaduw zitten met een boek, schijnbaar zitten die rotvliegen ook graag in de schaduw, zouden ze op mijn zweet afkomen? Nog maar een douche genomen, blijkt geen sikkepit te helpen ook de dieetlotion helpt maar voor z’n 5 minuten.

Ik krijg een bericht van Just,zijn mecanicien heeft 5 stuks gevonden maar allemaal met 1 tand te veel ik krijg het advies deze niet te gebruiken omdat dit de 4x4 zou afremmen. Hij heeft ook iemand met een Range Rover gevonden maar deze wilde geen onderdelen weg doen. Ik heb nog remschijven, V-snaren en lampen als reserve dus een poging gedaan om deze te ruilen voor het differenceel, helaas geen succes. Het zoeken gaat dus nog verder,of het nog lukt vandaag? Ik hoop het want de groep wilt morgen naar Nouakchott vertrekken.

Ik warm een blik witte bonen met worst die ik nog in de auto gevonden heb. Tijdens mijn maaltijd vraag Just of ik morgen een lifter mee kan nemen naar Nouakchott, ik beloof om een plekje op de achterbank vrij te maken. Later die dag leer ik de lifter Clovis kennen, een sympathieke man, reisleider van beroep.

Het is nu 41°C in de schaduw en ik verlang naar het weer in Nederland, het maakt niet uit hoeveel ik drink, de dorst blijft, nog een overblijfsel van de woestijn denk ik.

Nog maar eens een koude douche, niet afdrogen zo in de kleding, héérlijk voor zo’n 30 seconden voor ik de douche verlaat ben ik echter al weer opgedroogd.

Om 16.00 uur komt de groep terug en is na 15 minuten weer weg om te zwemmen in een meertje hier niet ver vandaan. Na een dik uurtje zijn ze weer terug omdat er nog aan de Patrol gewerkt moet worden.

We besluiten dat 3 auto's in de ochtend naar Nouakchott vertrekken met onze paspoorten en op de Ambassade vast ons visa voor Mali halen.
Wouter en Marcel blijven hier tot de behuizing van het differenceel weer onder de auto zit en met olie gevuld kan worden.

De avond breng ik onder het genot van een lekker koud pilsje door met
de gezellige Brabanders die op de camping verblijven.

25-11-2005 om 19:15 geschreven door tiny  

Als ik om 7.00 uur opsta zijn de anderen van de groep al druk aan het inpakken, om 8.00 zwaaien we ze uit.

Just en de jongens kruipen onder de auto om de behuizing te plaatsen, het valt niet mee en neemt nog de hele ochtend in beslag, als de wielen eraf gaan om een provisorische dop op de wiellagers te zetten zien we dat er een schokbreker afgebroken is. Gelukkig heeft Just er nog een liggen die past en die ik voor een prikkie mag hebben.

Om 12.00 uur zijn we klaar om te vertrekken, Clovis ( de lifter) wordt op de achterbank geplaatst, ik dank Just voor al zijn hulp, krijg 3 zoenen op de wang en weg zijn we.

De weg ligt dwars door de woestijn en is erg eentonig, dit en de warmte maakt dat ik snel vermoeide ogen krijg als ik dan ook nog een kapotte voorband krijg draag ik het stuur over aan Clovis.

De krik en wielsleutel zit in een van de auto’s die vanochtend vertrokken zijn, wat nu gedaan? We hebben geluk na 2 minuten komt er een 4X4 aan vol met archeologen, ze stoppen en lenen ons hun krik.

Het asfalt is gloeiend heet,Clovis rijdt daarom rustig om zodoende de banden te sparen.

Na zo’n 55 km. komen we in een dorp, hier even gestopt voor koud drinken, ze hebben ook kamelenmelk, Magreet vindt het lekker en koopt een fles.

Weer op weg komen we na enkele kilometers een fietser tegen, een jongen uit Zwitserland die we op de camping van Just hebben leren kennen. Knap hoor, deze weg is met de auto al een opgave, we geven hem een koude cola en wensen hem een goede voorzetting van zijn reis.

Plotseling na 10km  BANG!! alweer een voorband stuk nu aan de andere kant.

Clovis denkt dat dit komt omdat de auto alleen voorwielaandrijving heeft en er te veel kracht op de voorbanden komt, dit in combinatie met het hete asfalt zou te veel vergen van de banden. Dat wordt weer wachten tot een auto voorbij komt. Gelukkig is de bevolking hier erg vriendelijk en behulpzaam na een tijdje stopt een Peugeot en kunnen we de band verwisselen, dit is de laatste reserve band daarom wordt de snelheid nog meer aangepast een andere kapotte band kunnen we ons niet permitteren.

Na een korte tijd hoor ik een raar geluid, Clovis stopt de auto om te kijken wat er aan de hand is en ja hoor weer een voorband stuk. Wat nu gedaan?? Clovis stelt voor dat Marcel en Wouter naar Nouakchott rijden om de banden te plakken en morgenochtend terug komen.  Marcel vindt dit geen optie hij wil de auto slepen. Ik vind dit geen optie, ik heb geen zin om de auto bij aankomst naar het stort te brengen.

Een tijdje staan we daar zonder wat te zeggen of te doen, de padstelling wordt verbroken als Clovis nog eens met Marcel gaat praten en deze alsnog beslist de 150 km. naar Nouakchott te rijden.

Wij zetten de auto een eindje van de weg, het is al 17.30 uur en het zal vlug donker zijn, tijd om de tent op te zetten, Clovis zoekt sprokkelhout en even later zitten we gezellig bij het vuur te eten , we hebben brood, tonijn en een joghurtje na, hierbij een lekker mangodrankje wat wil je nog meer. Terwijl we genieten van de prachtige sterrenhemel in ons onverwachts extra nachtje woestijn denken we even terug aan Marcel en Wouter die nu hard aan het werk zijn om de banden gerepareed te krijgen.
We krijgen nog bezoek van de man in de Peugeot die ons onderweg geholpen heeft, hij kwam toevallig langs en vindt het ook gezellig want blijft lang hangen.
Magreet is in haar element nu ze Frans kan praten en kletst Clovis de oren van het hoofd, tussendoor kan ze me nog even in Nederlands vertellen dat het toch zo’n mooie man is met prachtige bruine ogen!!

Daar ik niets begrijp van het gesprek kruip ik maar op tijd in de tent om te gaan slapen, gelukkig maar want om 02.30 staat Marcel en Wouter aan de (tent)deur.

Terwijl de banden verwisseld worden ruim ik de tent op, we laden nog wat spullen in de bus om mijn auto wat te ontlasten, Magreet en ik gaan bij Marcel in de bus en Clovis en Wouter rijden in de Range Rover en om 03.00 uur zijn we op weg naar Nouakchott, het asfalt is nu wat afgekoeld en we hebben goede hoop het deze keer te halen.

Als net op weg zijn komt Wil in zijn Peugeot  er aan en stap ik over in zijn auto om hem gezelschap ( wakker) te houden.

Het gaat goed, wel is het oppassen want er kan van alles over de weg lopen, we zien een kudde dromedarissen, een dode geit , een egel en nog andere kleine dieren die ik niet thuis kan brengen. Plotseling steekt er mist op en lijkt het wel alsof we thuis rijden.

Om 4.30 komen we aan in Nouakchott bij Olivia op de camping, we zoeken meteen een slaapplek op, Marcel, Wouter en Wil zullen wel zo naar dromenland vertrokken zijn, zij hebben een zware dag achter de rug.

Op het dak liggen matrassen en ik besluit daar te gaan slapen, ik kruip onder het muskietennet  het duurt wel even voor ik inslaap want de luchtvochtigheid is hier zo groot dat zelfs het matras, kleding nat is.

26-11-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

 Het is 7.30 uur als ik kletsnat wakker wordt, nee niet in bed geplast!! Het is de luchtvochtigheid, van het dak bekijk ik de camping, het ziet er gezellig uit, op de muren staan woestijn landschappen en nomaden geschildert.

Ik zie een grote stoffen zetel, hij staat er solitair en lijkt wel een beetje op een troon, ik ga naar beneden en kruip met mijn boek in deze nog natte troon en voel me “the queen of the desert.

Ik krijg gezelschap van een grote schildpad die onder een auto uitgekropen komt.
Net als op de camping van Just ligt hier zand en her en der staat een boom, fijn voor als je wat schaduw zoekt.

Ik wordt uit mijn troon verjaagd als een boy het zand gaat bezemen, langzaam aan worden de anderen wakker en bestellen we een ontbijtje met……. hoe kan het anders stokbrood met abrikozenjam. Ik begin de afkeer van Marcel hiervoor te begrijpen, hij blijft meestal een ½ jaar hier en kan alleen de enkele keer dat hij thuis is iets anders eten.

Clovis heeft zijn vriend Ndongo gebeld, zodra hij arriveert, gaat het richting stad op zoek naar een differenceel en om de banden te repareren.

Ndongo een aardige jongen van ± 23 jaar komt om 11.00 uur we vertrekken meteen na de kennismaking, Magreet vindt het wel leuk om mee te gaan en kruip dus ook in de auto, de anderen gaan naar het strand.

Ik cross door de straten als een volleerde Afrikaan, gaten in de weg vermijdend, toeterend en doordrukken me niet laten imponeren door anderen die proberen door te duwen, Magreet slaakt af en toe een kreet van angst maar Clovis en Ndongo vinden dat ik het prima doe. Hier kom je niet vooruit als je bang bent want verkeersregels kent men hier niet, het recht van de sterkste dat telt hier.

Ik hou er wel van, mocht ik ooit ontslagen worden dan zal ik zeker een job als taxichauffeur in Nouakchott overwegen.

We arriveren in een gedeelte van de stad waar allemaal autogarages zijn, niet zo als bij ons natuurlijk, om hier te komen zijn we door vele stoffige straatjes gereden, links en rechts ligt afval waar geiten en kippen in rondscharrelen. Autowrakken liggen her en der langs de weg, overal lopen kinderen en volwassenen.

Bij een bandenspecialist komen we na lang afdingen tot een prijsovereenkomst voor 20.000 UM ( ± €.60) wordt de band geplakt en een bijna nieuwe buitenband erop gezet, bijna nieuw althans voor Afrikaanse begrippen ik betwijfel of hij bij ons door de keuring zou komen. Voor dit bedrag neem ik ook nog een reserve buitenband mee want ik wil nu toch wel op zeker gaan.

Terwijl men met de banden bezig is gaat er iemand van de werklui op zoek naar een differenceel en hij vind er een, enkele straatjes verder, ik ga samen met Clovis en Ndongo erheen, het is inderdaad een differenceel met 46 tanden precies wat ik nodig heb, alleen de vraagprijs is wat aan de hoge kant €.340,00.

Menno heeft eens laten vallen dat hij het in NL voor 50 Euro kan uithalen, nu begrijp ik dat mij dit waarschijnlijk niet zou lukken maar deze prijs vind ik toch wel erg veel, ik bied €.150,00 maar de man denkt waarschijnlijk dat ik echt in nood zit en blijft bij zijn prijs.

Clovis zegt dat zijn vriend Achmed,die automonteur is vast wel een goedkoper kan uithalen en dus vertrekken we onverrichter zaken terug naar de bandenspecialist.

In stilte hoop ik dat de man ons na komt,om te zeggen dat hij het wel doet voor deze prijs, tenslotte is € 150 veel geld hier en zal hij zoiets ook niet dagelijks kunnen verkopen.

Wel de banden zijn klaar, op naar Achmed dan maar, hij blijkt niet thuis te zijn maar zijn vrouw weet waar hij aan het werk is, dit blijkt aan de andere kant van de stad te zijn en kan ik weer al toeterend en doorduwend een eindje rijden.

Bij Achmed aangekomen valt mijn oog als eerste op 3 mannen boven in de motorkap van een Opel Ascona, 2 liggen eronder en ongelofelijk ze werken alle 5 tegelijk aan de motor, ik zou verwachten dat ze elkaar alleen maar in de weg zouden zitten maar nee hoor!! Een prachtig tafereeltje om te zien.

De grond van de garage, (een ommuurde ruimte met aan een kant een kleine overkapping) ziet het zwart van de olie, milieueisen kent men hier schijnbaar niet.

Clovis onderhandelt met Achmed, hij zal op zoek gaan en vraagt ons over 1 uur terug te bellen.

We gaan terug naar Olivia’s place waar ik meteen onder de douche kruip, Jos vertelde vanochtend dat je bij het douchen heel rustig heen en weer moet lopen omdat je anders meteen gaat zweten, ik test dit uit en moet zeggen dat hij nog gelijk heeft ook.

Net uit de douche komt Clovis me vertellen dat Achmed een differenceel gevonden heeft voor 40.000 UM ( ±€.125) Voor het plaatsen vraagt hij 15.000 UM ( ±€.50) plus de kosten van de olie, natuurlijk stem ik meteen toe.

We springen weer in de auto naar hem toe, bij zijn werkplaats aangekomen blijkt het differenceel er nog niet te zijn . Na ± ½ uur stopt een taxi en komt een van de monteurs eruit met het differenceel, Achmed kijkt het na en keurt het goed, dan moet de 40.000 UM betaald worden.

Ik heb dit bedrag niet meer op zak omdat ik wilde wachten met geld omwisselen totdat ik het juiste bedrag weet, morgen vertrekken we namelijk tot vlak voor de grens van Mali en het is verboden Mauritanisch geld over de grens te nemen. Clovis is zo goed de 40.000 UM voor te schieten.

Dan krijgt Clovis een telefoontje, hij praat een tijdje en tot mijn verwondering duwt hij plotseling de telefoon in mijn hand, het blijkt Just van Bab Sahara te zijn die informeert hoe het met ons gaat, geweldig toch die bezorgdheid en behulpzaamheid. Ik dank hem hartelijk en hij zegt te blijven informeren totdat hij weet dat alles in orde is.

Bij Achmed heeft Clovis ondertussen een VIP behandeling voor me geregeld, als eerste wordt mijn auto in orde gemaakt, Achmed is al hard aan het sleutelen,
Omdat ik toch geen regen meer verwacht geef ik het zeiltje dat ik bij de andere Achmed in Marrakech gekocht heb aan de monteur die onder de auto ligt, zodat hij niet op de olie doordrenkte grond hoeft te liggen.

Deze mannen, hebben het zeer zwaar, in deze hitte werken zonder een druppel drinken valt niet mee.

Met de taxi gaan we terug naar de camping van Olivia en brengen hier samen nog wat tijd door, het is leuk om te zien hoe Clovis en Ndongo met elkaar omgaan.

Clovis heeft telefonisch geregeld dat ik geld kan wisselen aan een interessante koers en Ndongo gaat met ons mee om ons de weg te wijzen. Hij vindt het wel leuk om met 2 mamma’s op pad te gaan en verteld dat zijn familie ver weg woont en dat Clovis zich over hem ontfermd, hij wil zelf ook graag reisleider worden en wilt daarom graag Engels leren, ik probeer Magreet dan ook af en toe het zwijgen op te leggen omdat ze steeds Frans praat want ik wil Ndongo wat Engels te leren. Veel kans krijg ik hier echter niet voor want praten… dat kan ze die Magreet!!!

Achmed belt dat het repareren van de auto vanavond niet meer lukt en geeft ons zijn tel.nr zodat we morgenochtend kunnen bellen. Clovis die ergens anders verblijf staat erop dat we hem laten weten als de auto klaar is, hij komt dan af om samen met ons naar Achmed te gaan.
Als er een prijs voor de beste lifter was zou Clovis hem vast winnen.

Nog even wat eten kopen, eten en een lekker kopje oploskoffie, dan een douche, een koud pilsje en naar bed.

Het was een drukke, leuke en voldoeninggevende dag.

27-11-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

Het is nu 1 november, en ik schrijf het verslag van 5 dagen geleden, echt ik heb niet eerder tijd gehad, ongelofelijk wat een drukte.

☻☺☻☺☻☺☻☺☻☺☻☺☻☺☻☺☻☺☻☺☻

Je zou bijna blij zijn om weer aan het werk te kunnen, dan weet je tenminste dat je na 8.00 uur klaar bent.

Even denken wat ik me nog herinner:
Natuurlijk was ik weer op tijd wakker en op, gedouched en wasje gedaan. Ik wilde om 10.00 uur Achmed bellen maar Clovis was me voor, hij kwam op de camping en vertelde dat de auto om 10.30 uur klaar zou zijn. 
Samen met Ndongo en Magreet zijn we per taxi erheen gegaan. Toen we in de werkplaats aankwamen lag Achmed nog onder de auto te knutselen, wachten dus.
Magreet praatte weer honderduit in het Frans met de mannen en ik kon dus ongestoord in Engels communiceren met Ndongo. Op een gegeven moment hoor ik Magreet Nederlands praten, ik draai me om en zie haar in gesprek met een Mauritanier die 3 jaar in Zwolle gewoond heeft en nu hier is om de papieren voor zijn a.s. huwelijk te regelen.

Als Achmed klaar is ga ik samen met een monteur en Ndongo de auto uit proberen, we rijen hiervoor naar het strand,
Heerlijk ik heb mijn oude vertrouwde Strange Rover terug.

als ik weer in de werkplaats aankom geef ik Achmed zijn verdiende loon en vertrek terug naar de camping. Onderweg nog even gestopt om een doos water in te slaan, we draaien een straatje in en belanden in een file.

Geen file zo als bij ons, nee links, rechts en schuin auto's, ezelwagentjes, brommers en mensen, langs de kant van de weg geiten die het afval doorzoeken en dit alles in smalle straatjes vol met gaten. Wilde ik een beetje op tijd hieruit komen moest ik toch wat proberen, ik rij over een berg grond langs de weg kom hierdoor wel erg schuin te hangen, uit de mond van Magreet komt een luidruchtige angstkreet. Uit de mond van Ndongo komt “Great African driver” Ndongo wilt wel reisleider worden maar taxichauffeur wilt hij ook wel, ik beloof dat mocht ik mijn vrienden zover krijgen om samen met mij nog eens deze reis te maken, de auto voor hem is.

Als we op de camping aankomen, staat iedereen klaar om te vertrekken.

Willem ziet erg grauw, hij is flink ziek en kruip bij Wil in de auto, deze is wat comfortabeler dan de Patrol.

We pakken snel nog wat spullen in de auto, nemen afscheid van Clovis en Ndongo, beloven te mailen en geven Ndongo wat geld om een Frans-Engels dictionaire te kopen.

Het begin van de route is heel mooi, naast de geasflteerde weg liggen grote zandduinen, de verschillende kleurschakeringen bieden een prachtig panorama.
We stoppen even voor een foto bij een oase, in het water spelen kinderen, kamelen waden naar de overkant van het water, echt een plaatje uit duizend en 1 nacht.

De weg verandert en zit vol gaten er is veel vrachtverkeer, sommige zijn metershoog beladen en je verwacht dat ze elk moment kunnen omkiepen.
Langs de weg ligt het bezaaid met dode koeien, minstens 100 stuks,van half vergaan tot opgezwollen als een ballon, stel je voor dat die ballon springt net als je er voorbij rijdt brrrrrrr ik moet er niet aan denken. 
Zelfs als je geen dood dier ruik je ze wel.

Marcel wil doorrijden tot aan de piste dicht bij de grens van Mali, het is al 21.00 uur als we in Ayoün al Atrous aankomen, we overleggen wie er nog door wilt, de meerderheid besluit om hier te overnachten. Wil en de nog steeds zieke Willem nemen een kamer in een hotel en de rest van de groep eet hier een hapje en rijdt dan zo’n 30 km buiten de stad om in de natuur te overnachten.

28-11-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

Om kwart naar 7 vertrekken we naar Nioro in Mali,  Willem is gelukkig weer wat opgeknapt, wel nog wat stil maar hij kan weer lachen.
Om half elf passeren we de grens dit gaat snel en zonder problemen, in het 1e stadje wisselen geld om in CEF.

Meteen zijn er massa’s kinderen om ons heen, eentje pakt meteen mijn hand vast en laat me voorlopig niet meer lost. Het is een leuk ventje met in zijn vrije hand een lei.

Na samen met mijn boy nog wat kraampjes langs de weg bekeken te hebben  stuur ik hem weg en gaan we op zoek naar de ambtenaar die ons een stempel in het paspoort moet zetten.

Men jaagt zich hier niet, geen kans dat hier iemand een burn-out krijg.

Geen haan die er om kraait als Lian en Menno even gaan winkelen voor ons middagmaal dat we op het terrein van het gebouw gebruiken.

Er mogen 2 personen tegelijk naar binnen, de beambte registreert alles schriftelijk in een boek, als de 1^e  klaar is het tijd voor zijn gebed en heeft hij pauze.  dan ben ik aan de beurt, als alles geregistreerd is ga ik samen met Magreet naar de markt om op zoek naar paprika, Wil gaat n.l. vanavond couscous maken en wilt hier paprika bij gebruiken.

Terwijl we de auto langs de weg parkeren stopt er een grote wagen naast ons, het is de burgemeester die ons namens de gemeente verwelkomt.

Wel op de hele markt is geen paprika te vinden, ik koop wel wat pepertjes lijkt me ook lekker bij de couscous en een verse meloen en sinaasappelen voor het dessert.

Als we terug rijden komen de anderen net van het terrein afrijden, we draaien en volgen hun naar de verzekeringsmaatschappij waar we de autoverzekering afsluiten. Wel hier gaat het op meer automatisch, de gegevens worden door 1 persoon schriftelijk vastgelegd en een ander typt onze papieren netjes met 1 vinger uit op een antieke machine.

Om half zes zijn we dan eindelijk met alles in orde en rijden we 5 km verder om buiten de stad onze tent op te slaan. Sinds de problemen met mijn auto zit ik alleen nog maar zelf achter het stuur, dit is toch wel erg vermoeiend en ik ben nu zo kapot moe dat ik meteen mijn tent in kruip om te rusten.

Ik word geroepen als de couscous klaar is, het is een harde klont met saus, de saus is lekker en maakt het geheel nog een beetje eetbaar, ach Wil ik zou het zelf niet beter hebben gedaan.
Samen met Magreet maak ik een fruitsalade, we babbelen nog wat bij het genot van een glaasje wijn uit het land van Pacootje en dan kruip ik weer lekker onder het laken.

29-11-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

We vertrekken om 7.40 uur naar Kayes, het is een mooie route, we passeren vele kleine dorpje met prachtige namen. De bevolking ziet er kleurrijk uit en is zeer vriendelijk.

De piste is soms moeilijk maar de Strange Rover doet het prima.

30-11-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

02-12-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

6.00 uur opgestaan, de rest van de groep is nog in diepe rust, het plan was om  7.00 uur op safari te vertrekken. Omdat de gids, Wil en Magreet in mijn auto meegaan maak ik alvast de achterbank vrij.

Als ik hiermee klaar ben zijn de anderen ook wakker en wordt er koffie gemaakt en brood gesmeerd.

Op en in mijn auto zitten een aantal apen, leuk denk ik totdat ik ze met mijn spullen zie verdwijnen, vlug dus de ramen afgesloten.

Ze verplaatsen hun aandacht naar ons ontbijt, hierdoor ontwaakt bij de mannen het oerinstinct, zij zullen toch zeker niet hun voedsel laten wegkapen, met oerkreten en rare sprongen jagen ze de meute weg, sommige achtervolgen ze zelfs tot in de boom.

Helaas hebben ze geen ogen in hun achterhoofd en zijn enkele hun te slim af en pikken ons brood. Gelukkig hebben we nog een beetje kunnen redden, en hoeven we geen honger te lijden.

Iets te laat vertrekken we op safari, als eerste spotten we een waterbok gevolg door antilopen, kwartels, parelhoenders, bavianen, reigers, zwijnen, krokodil, eekhoorn, schildpad en een calao dit is een grote zwarte vogel met een vleugelbreedte van 1 meter.

Halverwege de trip stoppen we bij een grote afrastering, hierin bevindt zich een luipaard. Deze is door iemand als welp uit Nieuw Guinee meegenomen en uiteindelijk hier beland. Elke 2 dagen wordt er een geit naar binnen gelaten om het luipaard te leren voor zichzelf te zorgen. De bedoeling is om hem terug in de natuur uit te zetten.

We boffen dat de gids bij ons in de auto zit, veel dieren zien we op of naast de weg, en ze verdwijnen  weer tussen de struiken zodra we dichterbij komen, jammer voor degene die achter ons rijden.

Bij de grote drinkplaatsen waar normaal veel dieren te zien zijn is het nu stil, geen dier te bekennen, volgens de gids omdat het nog te vroeg in het seizoen is en er nog vele kleine waterplassen zijn.

Rond 12 uur zijn we terug in het kampement en Lian en Jos beginnen meteen Vlaamse  frites te maken, we hebben nog wat uien, 1 komkommer en 1 potje wortelen, genoeg om een lekkere salade te maken. Als vooraf openen we enkele blikken soep.

De  pottenkijkers zijn er weer, en hoewel we ze goed in de gaten houden weet er eentje toch nog een ui te bemachtigen.

Om het eten te laten zakken, zoek ik een rustig plekje in de schaduw op en ga wat lezen, na 1 uurtje heb ik hier genoeg van en ga wat wandelen. Ik zie Jos met zijn verrekijker in het observatiehutje zitten en besluit hem niet te storen maar het pad naar beneden te volgen, ik kom uit bij de rivier, er liggen 2 bootjes en in een ervan ga ik zitten en luister naar de oerwoudgeluiden.

Trossen gele vlinders zitten op de grond, het is hier lekker koel, de apen wennen snel aan me en wagen zich al dichterbij, een moeder met haar kleintje aan de buik geklemd, bekijkt de boel van een afstand.

Plotseling wordt de rust verstoord er komt iemand aan met een jerrycan in zijn hand, hij klimt in de boot en valt bijna in het water. Ik besluit om terug te gaan en nog een half uurtje te gaan lezen.

Om 17.uur vertrekken we met de boot over de Gambia rivier, al vlug begint de boot tegen te sputteren en valt uit, het kost veel moeite om hem weer aan de praat te krijgen en te houden. We zien krokodillen, nijlpaarden en verschillende vogels waaronder de prachtige ijsvogels.

Na terugkomst begint Magreet met het eten, geholpen door Willem, ik geniet achteraf op de borstwering van het hotel van de rust, het mooie uitzicht en een lekker glaasje wijn. De apen passeren me en lopen richting parkeerplaats waar Magreet geholpen door Willem met het eten bezig is. Ze hebben vast het eten weer geroken en gaan op de loer liggen om wat te jatten.

03-12-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

Om 8 uur gaan we op weg en genieten van de 32 km lange piste door het park naar de uitgang, dan rijden we wederom richting Tambacounda, hier tanken we alvorens af te slaan richting Kolda, het is oppassen want ze bedriegen je waar je bijstaat.
Al eerder had ik de indruk opgelicht te zijn bij het tanken hier, ik heb het toen maar zo gelaten omdat ik niet goed opgelet had,nu was ik meer op mijn hoede, na het tanken betaalde ik de bediende, die niet oplette en de tank flink liet overlopen.
Hij betaalde me 7000 CEF terug, in mijn berekening moest ik 13500 CEF terugkrijgen. Er volgt een discussie, de rekenmachine wordt erbij gehaald en ja hoor hij is overtuigd en ik krijg de rest van het bedrag uitbetaald.

De weg naar Kolda is erger dan een piste, het is slalommen van links naar rechts om zoveel mogelijk de gaten te vermijden, als de situatie het toelaat rijden we naast de weg of met een wiel op de weg en 1 ernaast. Je kunt je niet permitteren om eens om je heen te kijken, want dat bekoop je met een flinke klap
van de auto.
Op deze manier vordert het maar langzaam en arriveren we pas om 16 uur in hotel Moiya in Kolda.

Na ingecheckt te hebben worden de spullen uit de auto’s geladen en uitgezocht om daarna weer terug bij de oorspronkelijke eigenaar in de auto geladen te worden.

Ik ben na deze vermoeiende rit blij met de hulp die ik krijg, 3 mannen uit het hotel geven de dozen aan Jos die boven op de auto zit en deze op de imperiaal laadt en vastbind. Ikzelf laad de spullen in die in de auto moeten. De mannen worden
 bedankt en ik geef ze elk een bureaulegger en wat pennen, ze bewonderen het van alle kanten waaruit ik opmaak dat ze er tevreden mee zijn.

In de binnenplaats van het hotel staan enkele schattige huisjes met rieten daken, een ervan is het onderkomen van Magreet en mij, de ventilator heeft maar een kort snoertje en kan maar naast 1 bed staan, ik loop naar een bediende om een verlengkabel te vragen, hij spreekt geen Engels en begrijp me niet dus loods
 ik hem mee naar de T.V. waaraan een verlengkabel zit, hij snapt het en even later kunnen we de ventilator in het midden zetten zodat de verkoeling eerlijk verdeeld is.
Magreet spot een kakkerlak, och ja een kakkerlak denk ik en kan me al bijna meer
 voorstellen dat ik de 1^e keer dat ik ze zag uit angst s’nachts het licht heb aangelaten. Ik neem een douche en doe een wasje, hang dit op de tussen de huisjes gespannen wasdraad en ga dan naar het dakterras waar Jos en Arjan al zijn en bestel een lekker koud pilsje.

We worden geroepen als het eten klaar is en gaan naar het restaurant, op het menu staat: frites, steak en komkommersalade met gemengd fruit toe.

Vandaag eindigt de ramadan voor degene die zich op Mekka oriënteren, voor degene die zich op de maan oriënteren eindigt het morgen. Een gedeelte van onze groep gaat naar de stad om mee te vieren.

Ik blijf hier, het wordt morgen weer vroeg vertrekken en ik wil uitgerust achter het stuur kruipen. Het is erg benauwd en de slaap wil maar niet komen, de groep komt na enkele uurtjes terug,het feest viel tegen en er was niet veel te beleven.

04-12-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

Om 7 uur wordt er op de deur geklopt, tjeee verslapen we hadden gepland om 7uur te vertrekken, gelukkig zijn we niet de enigste die zich verslapen hebben, nog een snel ontbijtje de was afhalen en in plastic zakken doen, deze is nog natter dan toen hij opgehangen werd, die luchtvochtigheid hier, vreselijk!!.

Bijna iedereen zit onder de bulten, de veroorzakers vielen van het rieten dak in bed, ofwel zaten ze in het beddegoed, ik heb gelukkig een dekbed overtrek van thuis mee genomen en slaap hierin waardoor ik grotensdeels pukkelloos ben.
 

Na dik 1 uur zijn we dan zover we kunnen vertrekken richting Gambia, we hebben een flink stuk piste, goede en slechte weg wisselen zich af. Hoe dichter we bij de grens komen, hoe vriendelijker de bevolking is, er wordt heel wat gezwaaid.

Het is 12 uur als we bij de grens arriveren, de kilometerteller verteld dat ik 9800 km gereden heb.
Het is er een drukte van jewelste, veel mensen, allemaal vriendelijk en goedlachs, heerlijk  is het ook om weer eens met jan en alleman te kunnen praten. Eindelijk een niet Franssprekende bevolking. Willem heeft weer iets bedacht, hij beloofd de kinderen die om de auto hangen dat hij 100 CEF geeft aan de 1e de beste die hem een kikker kan laten zien, ze stuiven weg en even later is er een terug met een vette kikker of pad? Hij wordt betaald en wij worden eveneens bestookt met kikkers, schijnbaar denken ze nu dat alle toeristen willen betalen om kikkers te zien.

☻Bedankt willem!!

De formaliteiten lopen allemaal soepel, de beambte vraagt hoelang we willen blijven, iedereen zegt 2 weken, ik weet nog steeds niet of ik wel een ticket heb en vraag voor de zekerheid 1 maand, hij kijkt me lachend aan en schrijft bij ons allemaal 3 weken in het paspoort.

Hij loopt met ons mee naar een ander kantoortje waar een andere beambte zit die de inschrijving van de auto regelt, terwijl die beambte met de anderen in de groep bezig is vraag ik aan de beambte van de paspoorten of ik naar het toilet kan, zeker zegt hij en pakt een sleutel en vraagt of ik hem volg. Lian gaat ook mee, terwijl we erheen gaan loopt hij te flirten met Lian, deze leert hem dit vlug af door hem wijs te maken dat ze gehuwd is, terwijl ik op het toilet ben hoor ik Lian roepen: "Tiny hij wilt nu wel met jou"

Zodra ik van het toilet af ben  zeg dat ik wel zijn moeder kan zijn, o zegt hij dat is ook goed dan ben je mijn nu mijn "Auntie"

Niks Auntie, daarnet heb je me een verblijf van 3 weken gegeven, terwijl ik 1 maand vroeg, ja maar dat kan ik veranderen zegt hij, zeg maar wat je wilt 1 maand of ½ jaar?

Ik bedank en zeg dat 3 weken genoeg zijn, als we klaar zijn met de formaliteiten en wegrijden hoor ik hem nog roepen: "dag Auntie"

Wij rijden naar Kololi op een asfaltweg die deze naam echt niet verdient, hier en daar ligt er tussen de gaten asfalt , de gemiddelde snelheid bedraagt 5 km p/u. dit duur zo'n 15 km dan wordt het iets beter.
S'middags om 3 uur arriveren we in Sene-Gambia, het is hier erg toeristisch. Regelmatig krijg je de vraag waar kom je vandaan, als je dan Holland zegt hoor je steevast: "alles goed, warm hé, welkom in The Gambia."

We gaan naar de bank om geld te wisselen, eten nog samen wat in "the garden" en spreken af hier vanavond weer samen te eten.

Lian, Jos en Menno gaan naar de Gambiaanse familie voor wie ze de Defender hebben meegebracht.

Marcel en Wouter gaan naar hun huis.

Willem en Arjan, gaan Sene-Gambia ontdekken.

Magreet en ik gaan naar het reisbureau om te vragen naar onze tickets, op het kantoor zit een man die ons verteld dat degene die we moeten hebben al weg is en adviseert ons morgen om 9 uur terug te komen dan is hij zeker hier.

Buiten komen we een man tegen die interesse toont in mijn auto, ik vertel hem dat hij te koop is, ik zou hem goed als toeristenauto kunnen gebruiken zegt hij maar ik heb geen geld, ik weet wel iemand ervoor. Ik beloof hem een commissie als hij een koper vindt en vertel hem dat ik morgen om 9 uur hier ben.

Ik bel Kebba ( zie verslag 13-08-2005) en maak een afspraak om elkaar morgen te ontmoeten.

S'avonds weer terug in The Garden, en met de groep samen lekker gegeten, Wil die over 3 dagen al weer terugvliegt is druk doende zijn auto te verkopen en wordt af en toe van tafel geroepen omdat iemand naar de wagen wilt kijken.
Het is een gezellige drukte, live muziek en gelegenheid om te dansen, we blijven tot 23.uur dan gaan Willem, Arjan, Magreet en ik mee naar Marcels huis en kamperen er op het dak.

Ook al ben ik nu in The Gambia het is nog niet afgelopen, dus beste mensen vergeet niet om morgen terug te komen 

04-12-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

05-12-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

Als ik wakker word en over de borstwering van het dak kijk, word ik meteen gespot door de kinderen uit de buurt, toubak, toubak ( blanke, blanke)klinkt het uit de vele kindermondjes.

Om 9 uur staan we weer bij het kantoor voor de tickets, nee degene die erover gaat komt pas vanmiddag of we even om 12.30 uur willen terugkomen.

We gaan  naar  "the garden" waar ik degene ontmoet die de wagen van Wil helpt te verkopen, ik informeer bij hem naar de mogelijkheden maar zeg dat ik eerst met Kebba wil overleggen en hem de kans wil geven om een commissie te verdienen.

Tijdens ons gesprek zie ik een jongeman met een Feyenoord shirt aan langs lopen, even later blijkt het Kebba te zijn, gelukkig draagt hij geen Ajax shirt, dat zou mijn zoon Jeroen, een groot Feyenoord fan is zeker niet op prijs gesteld hebben.

Kebba is een vriendelijke en behulpzame jongen die speciaal voor mij vrij van zijn werk genomen heeft, we drinken samen wat, ik ga nog tanken en dan is het weer tijd om terug naar het kantoor te gaan om te informeren over de tickets.

Gelukkig degene die we moeten hebben is er nu, hij kijkt in zijn computer en…………..niets, geen ticket, geen reservatie.

potverdikkeme dat is toch om wild van te worden!!

We reserveren vast voor 15 november, nu we in de computer staan gaan we op weg naar Marcel, de weg is een echte piste, we verdwalen in de wirwar van  stoffige straatjes, vragen aan verschillende mensen, maar niemand schijnt Marcel te kennen. Op een gegeven moment ligt er een grote waterplas die de hele weg in beslag neemt, eromheen gaat niet, dan maar erdoorheen. We worden gadegeslagen door een aantal mannen die buiten zitten, ze maken een gebaar van "kom maar."

Dit blijkt een verkeerde inschatting te zijn onder het water ligt schijnbaar een diep spoor, de auto hangt gevaarlijk scheef, ik vlieg compleet op Magreets schoot en zij is  ongeveer 40 cm verwijderd van een gratis modderbad.

Onze harten kloppen in de keel, voorzichtig schuif ik naar het uiterste puntje van de bestuurderskant, Kebba doet op de achterbank hetzelfde, dan trek ik langzaam op en even later kunnen we op vaste bodemopgelucht ademhalen.

Van de spanning beginnen we allen te schaterlachen.

Na nog wat verder zoeken en navragen, hebben we het huis eindelijk gevonden, we delen Marcel de situatie mede en laten  het hem verder opknappen.

Dan gaan we op weg naar de compound van Kebba in Tujering, We worden verwelkomt door zijn moeder, vader, vaders 2^e vrouw, zussen en broers en nog veel meer personen. De een na de ander komt de compound binnenlopen, veel kinderen maar ook volwassenen. Heel gezellig, het lijkt  wel allemaal familie. Er wordt een zetel gehaald voor Magreet en mij, de anderen zitten op houten krukjes of op de stoep. Een jongetje wordt de sinaasappelboom ingestuurd en even later hebben we verse sinaasappelen en meloen voor ons staan, Ik voel me wat onwennig bij deze speciale behandeling.

Kebba laat me  zijn woongedeelte zien, ik ga door een golfplaten deur en kom in een klein donker woonkamertje er staat een oud bankstel en een salontafeltje. In de hoek staat een gasbrandertje, een luxe zo blijkt later, aan de muur hangt een poster van Bob Marley en natuurlijk foto's van Dikkie.

Een doek wordt opzij geschoven en ik betreed zijn slaapkamer, daar staat een bed en een kast via een ander golfplaten deur beland ik in zijn tuintje, Kebba heeft er 2 bananenbomen geplant, die nu ongeveer 2 meter hoog zijn, in de hoek staat een kippenhok. Ik bewonder alles en ik zie hem glunderen van trots.

Ik heb met Kebba overlegd en besloten om alles hier van mijn auto af te laden en in zijn slaapkamer op te slaan.

Osman, Kebba's broer haalt alles  van en uit de auto, hij wordt geholpen door vele kinderhandjes, even later zijn ze druk allen druk bezig met het poetsen van de auto.

06-12-2005 om 00:00 geschreven door tiny